U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zoveel verdriet .... Mis mijn vrouw ....
Hallo allemaal,
Ik ben vader van 3 prachtige dochters in de leeftijd van 6,8 en 10 jaar oud.
Tot mijn vreselijke verdriet heeft mijn vrouw me 6 weken geleden verteld dat ze ongelukkig is geworden in ons huwelijk ( we zijn nu 13,5 jaar samen waarvan 12 jaar getrouwd ) en dat ze wil scheiden van mij. Ze heeft verder aangegeven geen energie meer te zien in een relatie therapie of time out, haar gevoel zegt haar ze persee wil scheiden, en wel zo snel mogelijk om een start met haar nieuwe leven te maken.
Er waren de laatste maanden wel spanningen tussen ons , en volgens mijn vrouw was ze zelfs al 2 jaar en langer ongelukkig, maar probeerde ze keer op keer voor de kinderen en voor ons huwelijk om het vol te houden...
Ze heeft zelfs een jaar geleden gevraagd of ik toen open stond voor relatie therapie, en helaas heb ik daar toen op een botte manier op gereageerd door te zeggen dat ik mijzelf wel zou kunnen veranderen waardoor wij het weer goede zouden kunnen krijgen qua relatie... Dat was natuurlijk een deur dichtdoen voor mijn vrouw , waar ik nu heel veel spijt van heb.
Er is heel veel gebeurd in ons huwelijk.
Ons eerste kindje is op 23 december 2012 veels te vroeg geboren ( na 20 weken zwangerschap ) en tijdens de bevalling overleden.
Mijn jongste zus en de oudste zus van mijn vrouw werden in dezelfde periode ook zwanger en bij hen ging de zwangerschap WEL goed, dat was vooral voor mijn vrouw heel confronterend, en door een woordenwisseling tussen mijn vrouw en mijn zus is er een enorme kilte en afstand ontstaan tussen hen beiden, wat resulteerde in een periode van 6 jaar dat mijn vrouw geen contact meer wilde met mijn jongste zus, en ik overal tussenin stond.... Zeer pijnlijk.... Ik wilde en kon voor niemand partij trekken...
In 2005 werd onze 2e dochter geboren , alles ging godzijdank goed ( mijn vrouw heeft wel operaties tussendoor gehad om weer zwanger te kunnen worden trouwens ) , in 2007 werd onze 3e dochter geboren en in de zomer van 2008 werd onze laatste dochter gezond geboren.
Vanaf 2010/2011 begon ik de thuis situatie heel druk te vinden met 3 zeer drukke meisjes , waarvan de oudste een diagnose MCDD kreeg op jonge leeftijd ( borderline voor kinderen ) en de jongste een diagnose ADHD kreeg.
Ikzelf vond het in erg moeilijk om met alle drukke meisjes goed op te voeden ... Mijn vrouw had het ook zwaar maar kon er beter mee omgaan.
Tevens werd mijn moeder steeds zieker en zieker, ze had de ziekte PARKINSONS, ging steeds meer achteruit, kreeg 2 keer een TIA , heeft 3 keer een DELIER in het zieke huis gehad en pacemaker operatie ..... Ging steeds slechter en ik trok me dat vreselijk aan, heb daar heel veel verdriet van gehad , en uiteindelijk is mijn moeder toch plotseling overleden op 7 augustus 2014 , de verjaardagen onze jongste dochter ! Wij waren op vakantie in Frankrijk dus zijn we halsoverkop naar huis gekomen om mijn moeder te begraven....
Ik mis mijn moeder nog steeds heel erg, ze was 84 jaar oud...
Tevens had ik sinds 2012 problemen op mijn werk, aantal aanvaringen met management gehad en best veel stress ...
Al deze zaken bij elkaar leidde ertoe dat ik grendel lieve papa en echtgenoot meer was, ik had erg veel last van emotionele opvliegers, zat niet lekker in mijn vel en deed te boos tegen mijn lieve vrouw en dochters...
Uiteindelijk is dat teveel voor mijn vrouw geworden en daardoor heeft ze het besluit moeten nemen om weg te gaan uit ons huwelijk.
Sindsdien slaap ik verschrikkelijk slecht, eet heel weinig, heb enorme dips qua emoties en moet vrijwel elke dag veel huilen. Ik heb alles geprobeerd om mijn vrouw op andere gedachten te brengen , heb aangedrongen op ECHTE RELATIE THERAPIE of een TIME OUT van 2 maanden, maar mijn vrouw is onvermurwbaar , ze wil persee scheiden .
Gelukkig hebben we nog wel goed kunnen praten over een ouderschapsplan en echtscheidngs convenant..... We willen sowieso co ouderschap en hebben op papier al veel zaken opgeschreven wat we wel en niet willen...
MAAR , we leven niet meer in 1 huis, we hebben afgesproken dat degene die voor de meisjes zorgt thuis woont , en dat de ander bij familie of vrienden gaat logeren....
Ik reis nu vaak heen en weer tussen ons dorp in Brabant en Amsterdam ( waar mijn 2 zussen wonen en waar ik bij 1 logeer tijdens hun vakantie )
Ik mis onze meisjes VERSCHRIKKELIJK VEEL , maar ook mijn vrouw mis ik enorm !
Op een of andere manier is mijn vrouw enorm afstandelijk geworden, ik ken haar eigenlijk helemaal niet meer terug, ze is veranderd van een liefdevolle zorgzame vrouw/ partner in een afstandelijke en soms kille vrouw. Ik ken haar echt totaal niet meer terug. Ook mijn eigen familie en gemeenschappelijke vrienden in ons dorp zeggen dat ze mijn vrouw niet meer terugkennen en dat ze een norse , boze blik in haar ogen heeft.
Onze oudste dochter vertelde me zelfs dat MAMA ANDERS IS geworden maar ze kon niet uitleggen wat er dan anders aan haar was. Mijn vrouw communiceert vrijwel alleen nog maar over praktische zaken , maar wil absoluut niet meer over haar eigen emoties praten, ze heeft nog maar 1 doel en dat is zo snel mogelijk scheiden.
Ze geeft gezegd dat er GEEN ANDER in het spel is en dat ze echt als een soort elastiek geknapt is en daardoor uit ons huwelijk wil.
Ze heeft wel sinds 3 maanden een nieuwe vriendin, een gescheiden vrouw met 2 zoontjes van 3 en 4 jaar oud ) en mijn vrouw heeft al sinds 3 maanden intensieve FAMILIE therapie, met haar ouders en zussen ( problemen tussen mijn vrouw en haar oudste zus die al heel lang spelen )
Het LIJKT erop alsof mijn vrouw sterk beïnvloed is door OF de therapeut OF haar ouders OF haar gescheiden vriendin.
Maar wat de oorzaak ook is, ik ben mijn vrouw voorgoed kwijt, en ze doet echt vreselijk afstandelijk, alsof onze 13,5 jaar nooit bestaan hebben, zo confronterend.....
Dinsdag hebben we een gesprek met de scheidingsplanner, dan zie ik haar voor het eerst sinds 10 dagen weer en zie daar erg tegenop.
Ik zal op mijn 51e een nieuw leven moeten beginnen, onze 3 dochters om de week moeten missen en om de week alles alleen voor ze doen, okk nog blijven werken natuurlijk, in mijn eentje hypotheek lasten dragen...... En ik had oud willen worden met mijn vrouw...
IK MIS HAAR VRESELIJK en heb soms wanhopige buien dat ik het allemaal niet meer zie zitten qua toekomst..... Maar gelukkig heb ik superlieve dochtertjes die met beide benen op de grond houden...
Ik leef in een nachtmerrie waaruit ik niet meer wakker word .....
Ik begrijp sowieso niet dat je de kosten alleen betaald.
Mijn ex betaalde de vaste lasten van het huis met mij samen dus wel naar rato inkomen.
Dus zo betaalde we beide iets over om nog te sparen of voor leuke dingen wel zo eerlijk
Echtscheidingsmelding
'Dat de ander al (veel) eerder afscheid van het huwelijk heeft genomen en daardoor al vele malen verder is in het proces klopt wel en verklaart ook veel gedrag.' Daarom is aandacht voor de 'echtscheidingsmelding' in het begin van het echtscheidingsproces ook zo belangrijk. Er is bijna altijd iemand die al veel eerder conclusies heeft getrokken, met de gedachte heeft gespeeld, zichzelf vragen gesteld, beantwoord en weer weggelegd. en de ander loopt daardoor achter en kan pas beginnen met al die vragen als het proces al in volle gang is. In het begin hier aandacht aan besteden is daarom superbelangrijk. Want in het proces zelf moet je wel twee gelijkwaardige partners hebben, die beiden weten waar ze mee bezig zijn.
Tsjor
eerlijk
Dit zou wel zo "eerlijk" zijn maar helaas, met mij velen....
Eerlijkheid.
Hoe erg ook, vreemd gaan zal meestal samen gaan met liegen.
De signalen zijn er wel, maar de trouwe echtgenoot (ote) ziet ze niet, of wil ze niet zien. Ik had al een vermoeden tijdens het lezen van het verhaal van Jaap. De relatie is al langere tijd niet goed, de echtgenote is idd al 10 stappen verder in het proces.
Het blijft de moeder van je kinderen, daardoor heb je levenslang met elkaar te maken. Met haat en nijd verdwijnt alleen het het laatste stukje respect, over en weer.
De echtscheiding wordt dan de zoveelste vechtscheiding waar de kinderen de dupe van zijn.
Jaap neem wat afstand van je ex, probeer je hoofd erbij te houden en zaken goed te regelen. Voor je ex, voor je kinderen en zeker ook voor jezelf, sterkte.
Afstand
Dank allemaal, ik heb uiteindelijk vannacht maar 2 uurtjes kunnen slapen, mijn betichte me van stalken, en ik zie door de bomen het bos niet meer, ben zoooooooo moe van alle emoties en heen en weer reizen tussen Brabant en Amsterdam .
Of mijn vrouw nu wel of niet vreemd gegaan is, ze zal VELE stappen verder zijn dan ik, en ik zal echt nooit kunnen snappen dat EMPATHIE als eerste deugd weg valt..... De manier waarop je je echtgenoot duidelijk maakt dat je wil scheiden is zooooo belangrijk voor je gevoel NA de scheiding .... Maar mensen worden erg egocentrisch zodra we weg willen uit een relatie, ongeacht hoeveel kinderen er de dupe van kunnen worden...
Ik heb geen rancune meer hoor, ben alleen MOE MOE MOE en nog eens MOE in mijn hoofd en wil nu eindelijk wel eens verder met de echtscheiding zelf ZONDER alles te hoeven betalen !
adviezen
Jaap, ik hoop dat je wat aan alle adviezen hebt. Voor nu is het echt belangrijk dat je goed voor jezelf zorgt. Slapen, goed eten en misschien eens goed en hard huilen (lucht op) Deze emoties, de stress en de moeheid zal je nog wel even blijven voelen. Je loopt een marathon in een slechte B film. Uiteindelijk wordt dit echt minder. Denk aan je kinderen. Je kan en mag niet instorten! Het grijpt me allemaal erg aan wat je schrijft en ik hoop dat jullie goed door de scheiding zullen komen en dat je jezelf uiteindelijk weer terug zult vinden. Echt, de zon gaat ooit echt weer schijnen.
Heel veel kracht en sterkte!!
nogmaals
'Sinds ik de erfenis van mijn moeder heb gekregen betaal ik zowel de hypotheek ( die op ons beider naam staat ) EN de kinderopvangkosten'
Als jullie in gemeenschap van goederen getrouwd zijn, hebben JULLIE de erfenis gekregen. Niet JIJ!
niet
Niet wanneer de koude kant uitgesloten is, zoals ik heb geregeld.
Klopt jojo
Dan inderdaad niet.
maar
dat schreef ik al in #18
Amare
Amare ,
Mijn moeder heeft mij 50 jaar gekend en keihard gewerkt om mij en mijn zussen een mooie erfenis na te laten, mijn vrouw kent me nu 13,5 jaar en staat anders in het leven dan mijn moeder stond.
Moeders houden onvoorwaardelijk van hun kinderen, vrouwen kunnen wel eens denken STIK MAAR IK WIL VERDER. Dus het is wel kort door de bocht om te roepen dat als je in gemeenschap van goederen getrouwd bent dat je partner door de beruchte lettertjes in de wet meteen mede erfenis houder wordt.
Lekker makkelijk om op die manier aan je geld te komen, en helaas maken vele vrouwen ( en mannen ) daar oneiglkjk gebruik van door de helft van een erfenis op te eisen bij een scheiding .
GODZIJDANK is mijn vrouw er daar NIET 1 van en ze heeft vandaag ook weer tijdens de sessie met scheidings planner HEEL duidelijk gezegd dat zij er GEEN aanspraak op wil maken uit morele gronden.
Dat siert haar !
hoe ging het?
Hoe ging het gesprek verder Jaap? En met jou?
Gesprek
Het gesprek begon heel stroef , er zijn veel emoties tussen mijn
Vrouw en mijzelf .
Uiteindelijk ging het gesprek met de scheidingsplanner redelijk , veel afspraken gemaakt en op papier gezet , over 2 weken nieuwe afspraak .
De scheidingsplanner heeft wel aan ons uitgelegd dat we tussen de 2 maanden en 2 jaar nog erg veel verdriet en emotie kunnen hebben over de scheiding en de gevolgen daarvan , vooral viel hem op hoe intens verdrietig ik nog was ... Maar gelukkig begreep hij dat goed en legde dat duidelijk uit aan mijn vrouw .
Ondanks dat ik zelf erg verdrietig ben had ik ook te doen met mijn vrouw.
Ze zag er uitgeput uit , ze slaapt ook heel slecht , en ik merkte aan mijzelf dat ik nog steeds heel veel van haar hou ...
De toekomst voelt nog erg zwaar voor mij , en ik zal moeten proberen om niet in te storten , want de meisjes hebben tijdens deze zware emotionele tijden hun papa ( en mama natuurlijk ) heel hard nodig .
Mijn vrouw wilde haar emoties niet met mij delen gisteren ( en sowieso niet meer ) ik vind dat heel zwaar en word er verdrietig van dat ze haar gevoel niet wil delen met me maar ik moet me erbij neerleggen ....
gesprek
Jaap, Goed om te lezen dat het gesprek redelijk is verlopen en wat ik lees is dat de mediator ook tijd heeft genomen voor het gevoel. Dat is erg fijn. De verwerking zal idd z'n tijd nodig hebben en die is voor iedereen anders. Jij houdt nog wel van je (ex) vrouw. Ik heb dat ook nog lang gedaan. Dat is ook niet zomaar weg. Ik hou nog steeds op een bepaalde manier van mijn ex man en jou (ex) vrouw zal dat op haar manier ook nog van jou doen. Je schrijft ook al dat je aan haar ziet dat het haar ook aangrijpt. Wederom sterkte met jezelf en al het regel werk!
dat is een stuk
Dat niet samen delen is een stuk dat ongewenst je leven is binnengedrongen.
Wij vroegen soms nog neutraal: hoe gaat ie?
Er werd dan kort wat gezegd, misschien een traan gelaten door mij, maar daar werd verder niks mee gedaan en dat hoefde ook niet.
Wat dat betreft moest er van alle doorgesneden banden ook dit slechte bandje gewoon door.
Het is vooral nu belangrijk dat je productief bezig bent met de scheiding en dat houdt in: alles zo goed mogelijk regelen, zodat daarna de ruimte vrij komt voor de verwerking.
Ik ben volgende maand 2 jaar gescheiden en heb nog steeds emotie over het gebeurde. En dat terwijl ik gezegd heb: klaar.
En ik laat het gebeuren, want ik wil over 4 jaar geen burn out doordat ik de fout gemaakt zou hebben altijd maar door te gaan en alles weg te stoppen. Ook ik houd op een bepaalde manier van mijn exman, 28 jaar gooi je niet zomaar weg. Ik was langer samen dan dat ik oud was toen ik hem leerde kennen. En hij was mijn eerste relatie, we zijn samen opgegroeid. Dus ja, natuurlijk begrijp ik dat je nog van je vrouw houdt; liefde is niet zomaar weg. Het zal een andere vorm krijgen in de toekomst, zolang je maar beseft dat het stukje man/vrouw klaar is.
Zoals geluk een momentopname is, is verdriet dat ook.
Verdriet en verwerken komt in stukjes. Dan is het beter te behappen.
En ja, natuurlijk zit je nu middenin je emotie, maar je zult zien dat dat binnenkort minder wordt en dat je dan ook momenten hebt dat je ook even kunt lachen. En als dat niet vanzelf komt, dan moet je daar je best voor doen. Een lach geeft kracht, al is het maar voor even.
zwaar
Zwaar hoor, zal niet meevallen!
Je vrouw wil bij je weg. Dat wordt erg moeilijk als ze emoties nog met jou deelt. Het zal nu extra zwaar aanvoelen maar uiteindelijk ben ook jij beter af. Jij wilt helemaal geen afscheid nemen van je vrouw. Gaat je ook maar moeizaam lukken als je emotioneel nog sterk betrokken bent bij elkaar. Uiteindelijk is wat ze doet voor iedereen op termijn het beste. Ze probeert je hoe dan ook geen hoop meer te geven, duidelijk te zijn. Het allerliefst wil je uithuilen bij haar. Dat maakt de pijn daarna alleen maar groter. Jij wordt nu gedwongen afstand te gaan nemen en iets anders te gaan doen met de emoties die je hebt. Verwerk ze alleen of zoek andere mensen om bij uit te huilen. Het zou echt egoistisch van je vrouw zijn om jou te troosten.
Jij toont je (begrijpelijk) niet sterk nu. Iemand moet het zijn.
Zwaar ...
Ja , het gedeelte binnenin mij die nog van mijn vrouw houdt is heel sterk !!! Het is een enorm sterk gevoel van SAMEN ZIJN , SAMEN OUD WILLEN WORDEN , VERBONDENHEID...
Mijn vrouw heeft al een tijdje geleden afscheid genomen van mij denk ik .... Zo voelt het tenminste wel aan....
Emotioneel voel ik mij echt nog heel erg verbonden met haar , maar zij wil en kan niet verder met mij....
Vergis je niet , mijn vrouw is 5 keer zwanger van mij geweest , en we hebben uiteindelijk 3 prachtige mooie dochters op de wereld gezet . Als ik aan haar denk gaan er nog steeds hele sterke gevoelens van liefde door mij heen .....
6 weken geleden gehoord dat ze wil scheiden ...
3 weken geleden ook uit elkaar gegaan qua slapen ...
En je wil niet weten hoe dat voelt voor mij om niet meer in slaap te vallen naast mijn grote liefde ...
Niet meer wakker worden naast haar , niet mee kunnen kijken hoe lief ze slaapt... Haar niet meer mogen knuffelen of opwarmen toen ze het koud had...
Ik vrees dat het heel lang gaat duren voor ik mijn gevoel van liefde voor mijn vrouw kan vergeten ...
Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt .... Maar dat gaat voor mij een heel lange tijd worden ....
Als ik mijn kinderen zie lachen en plezier hebben doet me dat heel goed... Maar van binnen voel ik me incompleet en blijf de warme lach , de pretoogjes en de lieve aanrakingen van mijn vrouw missen... En dan voel ik me eenzaam , onbegrepen en alleen ....
Mijn vrouw heeft mij HEEL duidelijk gemaakt dat ik niet meer mijn emoties naar haar mag sturen per mail of whatsapp , ze voelt dat als bedreigend en wil geen ruimte maken voor deze emoties....
Maar wat zal ze zelf voor pijn hebben ? Hoeveel verdriet heeft zij zelf ? Ik zal het misschien nooit weten want ze wil het niet meer delen ....
Hoe ga ik hier doorheen komen ?
Hoe kan ik mijn grote grote liefde vergeten ?
Zwaar... Ik voel me heel zwaar ... En eigenlijk intens eenzaam ....
rouw
Jaap, Je woorden komen erg binnen. Ik herken je gevoel zo. Je voelt je verscheurd, gebroken en kapot van binnen. Er zit een barst in je ziel en hart. Maar ik ging dit gevoel uiteindelijk omdraaien. Ik ben veel te lief, te leuk en te mooi om niet meer 100% van gehouden te worden. Ik verdien beter. Ik wil iemand die voor me gaat en niet van alles een beetje. Zo wil ik niet oud worden. Je leert uiteindelijk echt weer van het leven te houden maar daar is het bij jou echt nog te vroeg voor....Je rouwt om iets wat ooit was en nooit meer terugkomt.
Engel
Engel , heb jij nog iemand kunnen vinden na je scheiding , iemand die van jou houdt zoals jij bent ? Iemand waar jij ook net zo veel van houdt als vroeger van je partner ?
Ik voel me vooral enorm in de steek gelaten , en ik vertrouw weinig mensen meer , zeker omdat mijn vrouw talloze malen mij vertelde ONS SAMEN OUD te zien worden , zelfs 3 maanden geleden zei ze dat nog ...
Zou ze dat allemaal verzonnen / gelogen hebben ?
Mijn vertrouwen in mensen is wel enorm geschaad hierdoor
Jaap
Daar "moet" je nu nog niet over denken.
Eerst verwerken, dan komt de tijd vanzelf weer dat je je misschien wat gaat openstellen.
Stapje voor stapje.
Ook ik dacht oud te worden met mijn exman.
Maar onze hele relatie van ongeveer 30 jaar bleek een leugen.
In je eentje kun je een relatie niet redden, de energie die je nog hebt zou ik gebruiken voor nuttiger dingen, zoals je gezondheid, kinderen, een baan en dit zo snel en zo goed mogelijk regelen.
Mijn vertrouwen is ook ernstig geschaad, maar ik denk als de tijd rijp is en ik een juiste partner zou ontmoeten, dat ik me misschien weer durf open te stellen. En anders blijf ik liever alleen. Voorlopig ontmoet ik nog amper mensen, dus die partner is helemaal nog niet in zicht. Ik zou ook geen partner willen die nog teveel met een scheiding bezig is of teveel met het verleden of de expartner. Daarom eerst verwerken.
Als je dit soort dingen gaat denken(enorm geschaad vertrouwen, intens eenzaam, vreselijk verdrietig, ongelofelijk...vul maar in) verzuip je in angsten en verdriet en blokkeer je je verwerking en kom je niet verder maar blijf je hangen in die verbitterde modus. Ga naar ouders of vrienden, jank even en neem dan een diepe zucht en voor mijn part een biertje. De aarde lijkt verdwenen maar is het niet.
Van iemand houden op dezelfde manier kan niet. Het is altijd anders, een ander persoon, karakter, omstandigheden, geschiedenis enz. Maar daardoor hoeft dat niet minder waard te zijn en hopelijk leert men in een nieuwe relatie van oude fouten. Ik denk dat het met dat laatste nog wel eens misgaat, zeker wanneer dat te snel komt.
Jaap
Soms liegen mensen het hardst tegen zichzelf.
Om dan op en dag te beseffen dat ze de leugen niet meer kunnen volhouden.
Ik denk dat jouw vrouw dit ook niet bewust gedaan heeft.
nieuwe start
Nee ik ben na bijna 3 jaar nog steeds alleen. Om verschillende redenen. Naast mijn eigen verdriet heb ik tropenjaren met mijn zoon achter de rug. Heel veel verdriet en boosheid opgevangen. Mijn zoon heeft ook 2,5 jaar bij kinderpsycholoog gelopen wat nu nagenoeg op z'n einde is. Hij heeft nu voor langere periode afstand van zijn vader gedaan omdat het contact steeds zo fout ging/gaat. Afschuwelijk! maar ik hoop dat het hem en uiteindelijk ook mij weer wat rust brengt. Dan heeft de zakelijke kant mij heel veel energie gekost. Niets ging zoals het zou horen te gaan. Heel veel narigheid over zaken regelen en uiteraard dat stomme geld. Als laatste. Ik ben al ver in mijn proces maar ben ook beschadigd. Ik heb hier dus 4 jaar in een soort van poppenkast gezeten (niets was wat het leek) en zijn onverwachtse BOM. Het vertrouwen is idd weg. Natuurlijk mis ik een klankbord, arm om me heen en de rest maar ik durf het gewoon niet aan te gaan. Opzoeken (sites) doe ik al helemaal niet. Wie weet, onverwachts, uit het niets. Ons huis is verkocht en ik krijg deze week de sleutel van mijn nieuwe huisje. Een nieuwe start! Dit huis met veel herinneringen achter ons laten! Wie weet komt de rest dan ook weer op gang....
laat los
Als laatste, laat alle gebeurtenissen, uitspraken acties van vlak voor je scheiding los. Wij hebben ons huis 2 maanden voor zijn woorden ook opgeknapt, hadden een fantastische vakantie en ik kreeg een week voor de BOM nog steeds appjes Love you to terug. Ik weet dat je bevestiging zoekt maar het brengt je nergens meer....
Wie weet
Ach , ik laat alles op me afkomen .... Geen idee wat er allemaal gaat gebeuren ...
Grootste probleem gaat het een hele week 3 jonge kinderen opvoeden , naar school brengen , WERKEN , ophalen van school , eten koken etc etc etc ZONDER JE PARTNER
Huichelachtig
Engel ,
Vind je dat dan niet vreselijk HUICHELACHTIG van je ex ????
Ik kan daar niet aan wennen , die leugens ... Mensen beseffen niet hoeveel pijn ze iemand daar mee kunnen doen