Zorgen over de kinderen

De deugden van vroeger

Moederziel "Ik herken mezelf in wat AnneJ schrijft. 'Ik denk dat het handiger is om je te concentreren op je eigen leven met je kinderen en je wat over te geven inderdaad aan de hulpverlening, maar ook je eigen leven steeds meer te gaan waarderen, daardoor wordt het pijnlijke verlies op den duur mogelijk wat diffuser en minder op de voorgrond.'"
Dat is volkomen duidelijk.
Het is een puntige samenvatting van de deugden van vroeger.
Daar horen normen en waarden bij die niet alleen in daden maar ook in woorden of afkeer worden uitgedrukt op bijna dogmatische wijze: vreemdgaan doet men niet, men wil ook niks te maken hebben met wie dat wel doet. Het komt werkelijk uit een tijd dat overspel als zwaardere misstap werd gezien dan lichamelijke mishandeling. Van geestelijke mishandeling werd in die tijd nog niet eens gesproken.

Kortom: het is een oubollige mindset.

Nu hoef je je daar niet druk over te maken uit modische overwegingen. Wie oubollig leuk vindt moet oubollig doen.
De kwestie is dat de houding die Annej beschrijft als het om scheiden gaat, schadelijk is. Voor jou én voor de kinderen. Je mág op dit punt niet meer oubollig doen, je terugtrekken, je kinderen afschermen, je ex zwart maken, zijn truus zwart maken. Wat je doet is een misstap die tegenwoordig nog zwaarder telt dan overspel.

Dat is dan ok precies de reden dat er, zelfs in wetgeving, van alles gedaan wordt om te voorkomen dat de vrouw zich met de kinderen terug trekt naar een nieuw leven onder het motto "met zo'n loser wil je toch niet meer verder".

Je moet met hem verder. Ook al vind je hem een loser en ook al vind je haar een heks.
Hij is de vader van je kinderen.

Om vragen Moederziel

Vraag je exman daar dan om Moederziel. Heel concreet en heel duidelijk. Geef vanuit je eigen gevoel aan dat je dat nodig hebt. Hij weet dat niet, en zal dit uit zichzelf dus ook niet gaan doen. En blijf je maar wachten op iets dat niet gaat komen, en onnodig steeds maar in deze situatie zitten.

Als dat echt is wat je nodig hebt om verder te kunnen, vraag het hem dan, voor jezelf en voor je kinderen.
Voel je niet te trots en zeg dat dat alleen maar waarde heeft als hij dit uit zichzelf doet. Vraag gewoon om wat je nodig hebt en dan zal je het krijgen.

Spijtbetuiging

Dat bedoel ik dus met wat je hem moet vragen, het was een reactie op # 153

Angst

Dat snap ik wel Moederziel. Aan de andere kant, wat heb je verliezen ?
En daarbij denk ik oprecht dat je die afwijzing niet zal krijgen.
Sterker nog, ik denk dat je ex heel graag tegen je wil zeggen dat het hem spijt dat het zo gelopen is en dat hij verdriet heeft om jouw verdriet. De consequenties van zijn keuze.
Maar pas op, dit betekent niet dat hij spijt heeft van zijn keuze en/of bij je terug wil komen. Dat is wel de valkuil waar je je heel erg bewust van moet zijn !

Dus voordat je hem om zo'n gesprek (of zou het voor jou ook goed zijn als hij het op papier zet ?) vraagt, ga goed bij jezelf na of je echt genoegen kan nemen met wat hij je te zeggen heeft, of dat je het stiekem toch weer als een kans, een strohalm ziet. Want in dat laatste geval is je volgende teleurstelling bij voorbaat alweer geboren, en alleen maar voeding voor nieuwe boosheid en wrok...

Hier heeft Miriam gelijk in

"Wat je doet is een misstap die tegenwoordig nog zwaarder telt dan overspel."

Ik heb niet alle bijdragen in dit draadje helemaal gelezen, maar de teneur is me wel duidelijk.

Miriam heeft geheel gelijk als ze het volgende stelt:

"Wat je doet is een misstap die tegenwoordig nog zwaarder telt dan overspel."

Als er op enig moment externe autoriteiten - een rechter, jeugdzorgtypes, wat dan ook - in deze zaak betrokken worden, dan zal je merken dat Miriam gelijk heeft. Je man heeft je bedrogen? Jammer dan, that's life. En zet je er maar over heen, want je hebt samen kinderen, en daar ben je samen verantwoordelijk voor. En het is van het allergrootste belang voor de ontwikkeling van de kinderen dan zij contact hebben met beide ouders.

Dat zijn de nu geldende dogma's. Ze worden misschien op termijn weer door andere vervangen, maar dit is het uitgangspunt nu, in de wetgeving, de rechtspraak en in jeugdbeschermingsland. Wie tegen die stroom probeert in te roeien en te ja-maren loopt het risico op langdurig en hoogst vervelend ingrijpen in de persoonlijke levenssfeer door allerhande goedbedoelende betweters.

Groeten,

Temet

Toch niet bergepen

En toch moederziel heb je Stip niet begrepen. Je schrijft in je lange posting namelijk aan het einde het volgende: "Mijn taak ligt nu in het opbouwen van een nieuw 'huis' waarin nieuwe verbondenheid zal ontstaan. Dat is loodzwaar maar het moet. Mijn kinderen wonen in dat huis, en de mensen die ik lief heb. Daar horen ex en Truus niet bij."

Maar helaas pindakaas, voor jouw kinderen horen Truus en ex. er wel bij. Je kunt niet net doen of ze niet bestaan. Hoe wil je later verjaardagen gaan vieren met je kinderen, eindexamens etc? Mag ex dan niet komen? Mag Truus dan niet mee?

1/3 van alle huwelijken stranden, waarvan heel wat als gevolg van vreemdgaan. Vreselijk verraad en heel veel pijn voor de achterblijver. Maar je bent absoluut niet uniek in de situatie waarin je zit. Toch kom je over als iemand die als enige deze pijn voelt. Je blijft praten over hoe vreselijk verbonden en geborgen je je voelde in het huwelijk. Maar het is heel simpel, kennelijk voelde jouw man dat niet. Hij is een nieuwe en andere weg ingeslagen en heeft dat volste recht.
Stip gaf aan dat ze niet goed snapt waarom je zo blijft vasthouden aan dat geweldige huwelijk. Ik snap dat ook niet. In alle 4 de draadjes (of 5? ben tel kwijt) geef je maar aan dat het zo'n prachtig warm huwelijk was. Maar ik krijg altijd een beetje achterdocht als iemand dat zo stellig schrijft, een beetje een boeketreeks gevoel.
Elk huisje heeft zijn kruisje en in mijn ogen is een huwelijk continu in ontwikkeling waarbij beide partners zich moeten aanpassen. Soms aan omstandigheden en soms aan elkaar. Ik ben zelf veel te nuchter om te geloven dat liefde alles overwint. Liefde is gewoon heel hard werken en gaat niet vanzelf. Naar mijn gevoel heb jij in een soort utopie geleefd en ben je heel hard in de realiteit gevallen. En dat maakt het zo moeilijk te accepteren wat het nu is.

Excuses, waardering, begrip

Daar heb ik ook jaren op gewacht na het verbreken van mijn eerste huwelijk. Nooit gekregen, en soms zit me dat nog dwars. Tussen de regels door heb ik wel van mijn ex begrepen dat hij ook zo zijn teleurstellingen heeft jegens mij. Zo erg dat hij tegenwoordig zelfs een coach heeft die bij onze gesprekken zit zodat hij niet uit de bocht vliegt als hij me niet kan volgen of als het lijkt dat ik mijn zin wil doordrijven (beide reële situaties, ik ben ook niet perfect).
Zo gaat dat, je hebt beide je last te dragen en hij vond het huwelijk niet zo leuk als jij. Daar heeft hij ongetwijfeld zijn redenen voor.

#29 en #153

In #29 vraag je je af wat een valide reden kan zijn voor de schade die je ex toebrengt. Daar is natuurlijk geen valide reden voor want mensen gaan ook uit elkaar zonder dat er schade wordt toegebracht. Dat kan alleen als beide partijen dat kunnen en willen.

Naast allerlei eigenschappen die je daarvoor nodig hebt, is 1 ervan dat je niet (te) egocentrisch bent. Waarmee ik niet wil zeggen dat hij egocentrisch is: ik ken hem niet. Maar mensen kunnen egocentrisch van aard zijn, natuurlijk. En mensen die bipolair of depressief zijn, zijn ook erg op zichzelf gericht. Egocentrische mensen zijn niet (goed) in staat een plan te maken of open te staan voor het plan van een ander, wat je dus nodig hebt om samen ergens uit te komen. Meestal kijken egocentrische mensen niet verder dan hun neus en reageren (dus) op alles wat voor hun blik komt en reageren vanuit wat bij hen opborrelt. En daarmee is hun gedrag vaak zwaar emotioneel geladen en dat roept dan ook emoties op, bij de ander.

En die emotionele lading (boosheid of agressie) toon je makkelijker bij iemand waar je je veilig bij voelt en waarvan je weet dat je er wel van op aan kan, vooral bij iemand waarvan diegene vindt dat die vanzelfsprekend is. En mogelijk ben jij vanzelfsprekend en voelde hij zich vaak veilig bij jou (en was dat toen van de redenen om voor jou te kiezen), gelukkig maar, want zo iemand heb je wel nodig als er kinderen opgevoed moeten worden.

Het kan zelfs zo zijn dat hoe meer jij naar het wenselijke midden beweegt (overleggen, samen eerlijk delen) hoe meer zo iemand nog meer naar het uiterste einde gaat en nog meer tekeer gaat. Want voor dat gezamenlijke midden vergt dat je je ego opzij zet en je opborrelende emoties onderdrukt en dan kan je tot het besef komen hoe erg je bezig bent geweest.

Niet alles gelezen

Maar even een stukje ervaring van mij. Mijn ex-partner heeft meer dan 5 jaar geleden besloten niet meer verder met mij te willen. Ook bij ons was er een Truus. Truus was volgens mijn ex niet de reden, maar zonder Truus waren wij nog wel bij elkaar geweest. Kortom een soortgelijk verhaal als van Moederziel.

We zijn dus nu bijna 6 jaar verder. Persoonlijk zou ik mijn scheiding absoluut een problematische scheiding noemen. Ik ben belazerd, verkracht, bedreigd, voorgelogen, uit mijn huis gezet en dankzij de enorme inzet van mijn ex financieel volledig aan de grond geraakt. Een hele diepe zwarte put dus.

Ondanks alles wat mijn ex-partner mij heeft aangedaan heb ik er altijd voor gevochten (vaak tegen mijzelf) om mijn kind haar vader te gunnen. Weet mijn dochter wat er allemaal is voorgevallen? Nee, en wat ze weet heeft ze te horen gekregen van haar vader en niet van mij.

@Moederziel, je zult echt dingen moeten loslaten en de kracht moeten vinden om je hard te maken om het contact werkelijk de kans te geven tussen vader en jullie kinderen. Met of zonder Truus. Jij bent de sleutel in deze situatie. De kinderen kijken naar jou, ze voelen jouw pijn en willen jou helpen. Zij kunnen jou niet helpen, daar heb jij jouw eigen hulpverlening/vrienden voor. De kinderen moeten voor zichzelf zorgen en dat kunnen ze pas werkelijk als jij in woord en daad, maar ook in houding heel duidelijk aangeeft dat het met jou goed gaat. Dat jij het goed vind dat ze naar hun vader gaan.

Daarbij moet je jij de problemen niet oplossen voor vader, want dat kun je niet. De problemen die de kinderen met hun vader hebben, moeten ze ook met hun vader oplossen. Je geeft aan 3 mondige pubers te hebben. Waarom gaan ze dan niet met hun vader praten? Waarom moedig je ze niet daartoe aan?

Wat je ook van je ex wil, ga ervan uit dat je het nooit zult krijgen. Ik heb mij ook zo vaak afgevraagd wat ik heb ik ooit misdaan om zo behandeld te worden. Uiteindelijk heb ik het antwoord gevonden. Ik heb niets misdaan. Het ligt niet aan mij. Het is niet persoonlijk. Mijn ex-partner ligt enorm in de clinch met zichzelf en hij kan daar niet mee omgaan. Ik heb gewoon de pech om er te zijn en daardoor als pispaaltje gebruikt te worden. Gelukkig heb ik er aan de andere kant weer voor kunnen zorgen dat hij mij nauwelijks nog kan raken. Laat hem zijn boosheid maar botvieren op Truus, heb ik er geen last van.

Ja, vraag erom en vergeef hem (uiteindelijk)

Erkenning dat hij het verre van netjes heeft opgelost, excuses voor zijn fouten, daar kun je wel om vragen. Maar je kunt hem niet vragen de geborgenheid en de liefde te herstellen, dat gaat niet gebeuren. Dat moet (en kun) je zelf doen, zonder hem.

Ik heb al vrij snel, een ruim jaar na onze scheiding, mijn ex vergeven om alles wat hij mij aangedaan heeft. Dat begint met de wil om vergeven, want rondlopen met boosheid en rancune, dat is slopend. Dus toen ik het voor het eerst naar hem uitsprak, voelde het nog heel kunstmatig. Ik heb de woorden uit mijn hoofd gleerd. Ik heb hem letterlijk gezegd dat ik door hem jarenlang in de hel had geleefd, maar dat ik dat achter me wilde laten en dat ik hem vergaf. Ik heb zijn gedrag niet goedgekeurd, verre van (hij ging vreemd, sloeg mij en de kinderen, kleineerde ons, etc. etc.), maar ik heb hem wel vergeven zodat IK verder kon. Ik leerde daarna ook zijn onmacht zien en leerde zelfs wat medelijden met hem te hebben. Je zou maar zo met jezelf in de knoop zitten. Als later het gesprek weer eens op vroeger kwam herhaalde ik: ik heb het je vergeven. Niet goedgekeurd, wel vergeven. Zo maak je je emotioneel los van hem. Als er later toch weer eens boosheid opborrelde liep ik naar de spiegel, keek mezelf in de ogen en zei: Ik ben nu boos, maar het is oude boosheid, die mag ik loslaten, ik leef nu. Ik heb hem vergeven. Gek genoeg werkte dat echt. De boosheid is nu al jarenlang weg, en ik ben nog maar 5 jaar gescheiden.

Echt, dit opent zoveel deuren, zowel praktisch als emotioneel. Pas veel later kwamen er excuses van hem. Die waren fijn, maar eigenlijk mosterd na de maaltijd. Ik had het zelf al met mezelf opgelost. Vergeven kun je in je eentje, daar heb je hem niet voor nodig.

Vasthouden aan wat er niet was

Tja, je blijft maar aangeven dat het huwelijk zo goed en hecht en warm en gebonden en weet ik het wat nog meer was. Maar dus alleen in goede tijden. Een goed huwelijk had ook staande gehouden in slechte tijden, dus kennelijk was het echt niet zo goed als je zelf denkt.
Maar je wilt absoluut geen retrospectie doen op dit gebied, omdat je dan misschien moet toegeven dat het allemaal niet zo rozengeur en maneschijn was (misschien gewoon meer schijn?).
Wat als je man nou al heel lang een rol speelde en zichzelf eigenlijk niet meer was. Maar omdat jij zo geloofde in jullie huwelijk kon of durfde hij dat niet toe te geven (en wist hij het misschien zelf ook niet). Tot hij opeens toch tegen die ander aanliep?
Er hangt om jou zo'n nostalgie om wat het was. En dat hij de schuldige is in het opbreken van het gezin. Je bent boos dat hij dat je kinderen aandoet. Terwijl die warmte en geborgenheid voor je kinderen in de toekomst best terug kan komen, maar niet meer samen onder één dak. Hij vormt met je kinderen één gezin en jij met je kinderen het andere gezin. Maar zolang jij blijft hangen in wat het was kunnen je kinderen niet die stap maken en blijven zij ook hangen.
Wat betreft jouw reactie over je huis, natuurlijk bepaal jij wie er in jouw huis komt. Maar je gaat niet in op de vraag hoe je dat dan in de toekomst ziet. Wil jij straks gezamenlijk de verjaardag van je kinderen vieren of moet alles gescheiden? Mag Truus niet op de eindexamen uitreiking komen van je kinderen? Hoe ga je om met feestjes van vrienden? Mogen die ex en Truus niet uitnodigen als jij komt?
Als je je zo opstelt zoals je dat nu doet, kun je ervan uitgaan dat je je kinderen voor jaren in een heel moeilijk proces van loyaliteit gaat slepen.

Moederziel

Hoe kun je ook dat op een lijn zetten, jouw ervaring tegen die van je kinderen? In wat ze waarnemen wat betreft "zichzelf niet meer zijn". Een liefdesrelatie versus hoe kinderen hun vader ervaren? Je ex lijkt een, ik noem het nu even, zwarte kant te hebben. Die uit zich in een liefdesrelatie, als "andere wensen op seksueel vlak", "een spannend leven leiden, minder vast". Een kant die jij zag toen die ook zichtbaar werd? Toen Truus hier op "antwoord gaf"? Die kant betreft de kinderen niet (helemaal). Althans, ik hoop dat ze daar geen weet van hebben.

Als hun vader weer/nog werk heeft, kan hij misschien gaan bouwen aan betere omstandigheden voor en met zijn kinderen. Geef dat tijd en de kans. Dat stuk van losgebroken zijn, noodzakelijkerwijs ook uit het gezin, betreft de kinderen en wellicht ga je juist daar ontwikkeling zien.

Ik kan t nog niet laten

Zie je Moederziel wat er gebeurt?
Weer overpeinzingen, vragen. Weer nadenken vanuit een net andere insteek.

Weer weg van waar t echt om gaat. Over jou.

Ik zeg dit niet om je dwars te zitten - ik hoop dat t je bewust maakt van wat je doet. Hoe je telkens weer vlucht in bespiegelingen.

een andere kant

Hier een meelezer, een trouw forumlid die maar even van nick wisselt.

Ik ben ook een Truus. Niet de jouwe, daarom noem ik mij voor de zekerheid Truus2.
Bij mij speelt het weggaan van mijn nu-man wel zo'n 15 jaar geleden. We hebben inmiddels een zoon in de tweede Havo en dochter in groep 8.

Ik vertel nu even niet heel veel meer. Ik heb wel heel veel gedachten en twijfel wat ik allemaal zal vertellen: mijn nu-man die eigenlijk altijd al af en toe (in periodes zelfs vaak) vreemdging? En toch echt lief is en een fijn persoon? Zijn ex-vrouw, waarmee het ook best wel een goed huwelijk was? Hun 3 kinderen en het contact dat al jaren slecht / minimaal is? Mijn foute rol in het geheel (langdurig hieraan meedoen, ik kwam er nota bene ook nog thuis af en toe en kende haar ook). De rol van de ex op de relatie met hun kinderen? Zijn eigen rol? De rol van de kinderen?
En welk recht heb ik om erover te oordelen (weinig recht) of er toch wel wat gedachten over te hebben (een beetje recht?).
Mijn gevoel over mezelf (was toch al nooit zo goed, maar gaat inmiddels een stuk beter)?
Het idee dat het huwelijk met mijn man erg hecht en liefdevol is en dat een van de dingen is die wel goed gaan in mijn leven, ondanks het foute begin?

Nou ja. Misschien heb je vragen aan mij. Met de disclaimer dat iedere truus natuurlijk heel anders is, iedere vreemdganger uiteraard ook heel anders. Bij mijn man heb ik een aardig beeld van de achtergrond: een combinatie van hoge sex-drive, slecht nee kunnen zeggen en uitermate nieuwsgierig zijn / nieuwe dingen willen ontdekken + iets minder besef hoe ongelooflijk pijnlijk het zou worden voor zijn vrouw en kinderen.

Lieve Truus2

Er moet niet meer maar minder aandacht van Moederziel gaan naar truzen. Gooi dit alsjeblieft niet in de aanbieding.

zou zeker kunnen

Ja is natuurlijk ook zo.
Maar ik heb ook wat te zeggen over de rol van mijn man, en wat over het effect van de rol van de ex (al heb ik daartoe geen recht) op de relatie tussen mijn man en zijn 3 kinderen met zijn ex.
Ze studeren nu, zijn rond de 20.

De kinderen hebben natuurlijk enorm verdriet gehad, toen zij klein waren en ook later nog, om het vertrek van hun vader. Hun vader was ook gewoon een betrokken vader geweest.
Hij heeft zich behoorlijk teruggetrokken, te veel naar mijn mening. Het was duidelijk dat ex absoluut geen co-ouderschap wilde en mijn man is iemand die zich niet op wil dringen en dacht ook dat het beter was om zoveel mogelijk uit de buurt van ex te blijven nu zij hem niet meer kon velen.
Tel daarbij op dat hij de ultieme doodzonde had begaan, dat ze geen mensen meer om zich heen wilde die niet met haar mee praatten en zo nog wat meer zaken (ik zal niet uitweiden). Man heeft nog gehoopt dat het later wel beter zou gaan, als ze volwassen waren. Tot nu toe niet. Hij was alvast niet welkom bij eindmusicals en later hun examenuitreikingen en dergelijke. Het bleef beperkt tot iets minder dan de minimale bezoekregeling en na hun 12e mochten ze van moeder ook kiezen of ze dat nog langer wilden.

Ik zeg niet dat de slechte/minimale relatie tussen vader en de 3 kinderen alleen maar door de ex kwam. Natuurlijk hebben de kinderen zelf een mening en gevoelens, ook in het begin al. En ook heeft mijn man vast fouten gemaakt - ook na de scheiding, bedoel ik - hoewel: het leek wel of het niet uitmaakte wat hij deed (veel, weinig, veel uitjes, weinig uitjes), fout was het sowieso. En misschien geeft hij ook wel gauw op.
Ik denk wel dat het niet goed kunnen verwerken van de scheiding door zijn ex - en haar meningen over het fout-zijn van hem (en mij, zijn truus), erg hebben meegespeeld in het ook niet goed kunnen verwerken door de kinderen. Of op zijn minst kunnen zij absoluut geen normale relatie aangaan met hun vader. Het zou ook echt niet mogen, tenminste zo zal het voelen.

Het klassieke beeld is meestal dat de oudste het allerboost is, en met de jongste ietsje beter contact.
Bij ons is het klassieke beeld in ieder geval van toepassing.