Zorgen over de kinderen

vraagje

Truus2, had deze ex ook ruzie zitten maken met kinderen omdat zij wilde dat ze naar hun vader gingen?

Thera

"alweer wordt er iets ingelegd: "zonder Truus was hij bij jou gebleven om een blij gezin te vormen" alsof moederziel dat gezegd zou hebben. Ze heeft gezegd dat er dan wel een crisis geweest zou zijn in hun relatie, wel even wat anders."

Ja, dat heeft Moederziel inderdaad gezegd. Zonder Truus zou ex nog gewoon bij Moederziel zijn.
Die crisis was er overigens al, daar heeft Moederziel in andere draadjes uitgebreid over geschreven.

klimop

ik bedoel natuurlijk het verschil tussen een blij gezin vormen of erkennen dat er een crisis zou zijn.

Kijk

Het voegt niets toe. Je zegt dat Moederziel vragen kan stellen maar je wilt vertellen wat jij er van vindt. Datcis prima, dat jij met je verhaal op de proppen wilt komen, maar zoals gezegd: er staat nu weer een ander verhaal. Zoals er zo velen zijn. Laat Moederziel haar eigen verhaal gaan vormgeven. Dan geef je haar écht de gelegenheid in dit alles het goede te doen. Er is geen les te leren door een truusverhaal er tegenover te zetten wat mij betreft. Het maakt me boos en verdrietig dat als Moederziel jou gaat spreken ze weer bezig gaat met de waarom-vraag, met het willen begrijpen. Het is al honderdduizend keer gezegd: Moederziel moet aanvaarden en weer gelukkig worden. Zodat iedereen zijn of haar leven kan leiden. Zij niet in de laatste plaats. Het leven is te kort om alle ballast te blijven meesjouwen. En mensen zijn feilbaar. Wij allemaal. Meer lessen zijn er niet te keren. Een truusperspectief geeft niet méér ruimte, meer begrip. Moederziel moet gaan voelen wat haar te dien staat. En het doen. Of vooral toch laten. Het leven gebeurt he terwijl je andere plannen had. Beweeg mee en hou je rug recht en blijf trouw aan jezelf, ook als je teleurgesteld bent in een ander. Pijn hebt. Er is er maar ern die het best voor jou kan zorgen.

niet per se alleen truusperspectief.

Het lijkt me inderdaad wel beter als het niet om (een) truus of iemand (mij bijvoorbeeld) gaat, nee zeker niet hoor.
Misschien zit er ook wel iets in dat ik gewoon met mijn verhaal op de proppen wilde komen, ik weet het ook niet. Kijk, het triggert mij ook nogal, als ik bijvoorbeeld de botte-maar-er-zit-ook-deels-wat-in-reacties van Miriam Lavell lees (al vind ik wel dat er teveel aannames zijn gemaakt en er volgens mij ook fouten in staan), ook begrijpende reacties en sterkte-reacties, maar ook adviezen om vooral te accepteren en zelf verder kunnen maar daarnaast heel erg de opvoeding samen proberen te doen.
Met momenten denk ik dat ze dat ook zeker erg probeert (dat hij niet erg inhaakt), of op zijn minst heeft geprobeerd (er zijn grenzen). Andere momenten denk ik ook dat zij haar rol niet helemaal ziet omdat ze het in alle gevoeligheid toch wat te sterk veroordeelt wat hij (niet) doet, of anders uitlegt.
Het triggert ook deels omdat de truus en de ex niet alleen veroordeelt wordt hier. Ja door sommigen, maar anderen weten dat mensen fouten maken en/of minder mooie kanten hebben.

In ieder geval: soms voel ik in dit draadje de sfeer die ik kreeg bij ex van mijn man. Zij wist hoe het moest, zij had wél goede normen en waarden. En zij was voortaan het gezin (later ook met haar nieuwe man). Hij was vanaf nu raar, of slecht, in ieder geval alleen 'de biologische vader', denk ik.
Hij kon absoluut niet meer worden toegelaten in haar leven. Er waren minimale zakelijke briefjes waarin enkele dingen werden medegedeeld, nooit gevraagd. Ze wist natuurlijk wel dat een verzoek om het gezag van vader in te trekken geen kans zou maken, anders had ze dat zeker graag gewild.
Zij heeft tegen man eigenlijk nooit meer iets persoonlijks gezegd of verklaard, maar bij een bepaalde gelegenheid (iets te herkenbaar om het te noemen) heeft hij haar toch gesproken en ze was er uitgesproken trots op dat zij de opvoeding verder heeft gedaan en dat ze niet zo'n gescheiden vrouw was geworden die gezellig nog samen met ex de verjaardagen van de kinderen viert en dergelijke, dat je nog wel eens bij elkaar over de vloer komt. Daar gruwelde ze echt van.

Wat de kinderen er allemaal echt van denken weten we niet. Ze willen weinig met hem, ze delen niets persoonlijks. Bijna alle onderwerpen kunnen niet.

Dat is het resultaat.

Ja, gewoon weer een zoveelste-voorbeeld.
Maar het kan ook anders.
Bij mijn eigen ouders, toch een stuk eerder trouwens, was het bijvoorbeeld heel anders. Maar dan kom ik met een tweede verhaal op de proppen dus laat maar.

Weet je Truus2

Ik kan het gewoon niet aan, jouw verhaal. Jij zit vanuit jouw perpectief in een slachtofferrol. Dat is geen manier om Moederziel iets te bieden wat mij betreft. Ik ga nu niet meer reageren maar ben blij dat je tenminste ziet dat jij "gewoon" jouw verhaal wilde vertellen.

nou ja, prima RoosjeRaas

Goed Roosje, ik denk dat jij je ook een beter mens voelt. Ondanks je eerdere mooie postings vind ik dat toch een beetje pijnlijk.

Ik voel mij zelf verder geen slachtoffer (hoe kom je er eigenlijk bij?), het is wel zo dat het hier niet goed is gegaan. En dat ligt aan ieder van ons. Ik denk dat het wel degelijk iets toe zou kunnen voegen voor Moederziel.

Dat mag ze zelf uitmaken.

Truus2

Is jouw vader ook maandenlang (of jaren??) vreemd gegaan met een bekende van je moeder? Of eindigde hun huwelijk omdat 'de koek op was'? Dat scheelt nogal lijkt me. Zoals al eerder hierboven en in andere draadjes door verschillende mensen geschreven is, het is niet eens zozeer het vreemdgaan zelf, uiteindelijk, als wel het voortdurende belogen, bedrogen en bedonderd worden, voorgelogen door degene die je het meest vertrouwt, en dan ook nog met een bekende, die het dus presteert je in je eigen huis te belazeren. Echt, als je dat niet zelf is overkomen kun je je niet voorstellen wat dat met een mens doet.

Ik begrijp helemaal dat de ex van jouw nu-man alle contact met die flapdrol wilde verbreken. Helaas hebben ze samen kinderen en zal ze dus nooit helemaal van hem afkomen.
Hetzelfde geldt voor moederziel.

Dat gezegd hebbende, een mens moet verder met zijn/haar leven, juist en vooral voor die kinderen. Dus dan is het zaak om uiteindelijk uit die onmetelijke diepe put te klauteren waar je door je slappe zak van een vent in bent geduwd. Want inderdaad, de kinderen hebben hoe dan ook recht op zo normaal mogelijk contact met hun vader. Maar dat is een bijna onmenselijke opgave. Ik vind het stuk van Anke heel indrukwekkend. En een goed voorbeeld. Maar ik denk dat er heel veel mensen zijn die in een dergelijke situatie zo beschadigd raken dat ze dat niet meer kunnen.

Ik ben bang dat dat ook voor moederziel geldt. Door de beschadigingen in haar jeugd komt deze klap extra hard aan. Tel daarbij op dat er flinke schulden zijn en het met de kinderen ook niet goed gaat. Een mens zou van veel minder al omvallen. Dus moederziel, ik vind dat je het nu, onder deze omstandigheden, goed doet. Binnen jouw mogelijkheden. Maar dat neemt niet weg dat je jezelf en je kinderen enorm zou helpen als je verder kunt komen. Print de post van Anke uit en plak hem boven je bed.

En nog even over jouw normen en waarden: je kunt naar je kinderen heel goed benoemen (en voorleven) dat iemand op deze manier belazeren echt niet kan. Dat dat vreselijk is. En dat hun vader en truus echt enorme fouten hebben gemaakt en dat daardoor heel veel mensen, en de kinderen in het bijzonder, beschadigd zijn. Maar... dat was niet de intentie van hun vader en van truus. En fouten maken is menselijk. Ook met die fouten is hij nog steeds hun vader en dus is het heel normaal dat ze van hem (blijven) houden en contact met hem willen. Dat dat contact nu wat lastig is vanwege de woonsituatie, dat is zo. Maar het is niet onmogelijk en de woonsituatie blijft niet voor eeuwig zoals het nu is. De kinderen kunnen contact hebben met hun vader (en truus) ONDANKS de grote fout die hun vader heeft gemaakt. En de fouten die hij misschien nog maakt, in zijn contact (of het ontbreken daarvan) met de kinderen. Maar hij blijft hun vader, hoe dan ook.

Daarmee hoef je zelf nog geen uitgebreider contact met hem te hebben, of truus te ontmoeten, maar geef je de kinderen wel de ruimte voor het weinige contact dat nu mogelijk is. En van daaruit kan er van alles groeien. Zowel jij, de kinderen als hun vader staat niet stil. Dingen veranderen, situaties veranderen.
En als het jou, en misschien ook de kinderen, helpt, vraag hem dan om die excuses, die erkenning van jullie pijn.

Sterkte weer.

En, Truus2

Weet je zeker dat jouw nu-man trouw is aan jou? Je schrijft dat hij in het verleden veel en vaak vreemd ging. Zou dat niet in de aard van het beestje zitten? Ik zou toch wat moeite hebben met het vertrouwen van iemand met zo'n historie...

nee mijn moeder

Nee dat was mijn moeder, Pennestreek.

Van jou had ik deze reactie trouwens wel verwacht.
Fijn huwelijk zal je hebben nu, want hij moet er nu maar mee leven dat je hem een enorme flapdrol vindt en dat jullie blijkbaar alleen nog bij elkaar zijn voor de kinderen.

Moederziel, ik vind trouwens dat je heel erg veel goed doet en (al mag ik dat van velen vast niet zeggen), en ik wil je heel veel sterkte wensen. Mijn flapdrol hier, hij wenst jou ook heel veel sterkte.
En met geen enkele van mijn postings heb ik je willen kwetsen. Ik hoop heel erg dat je enigszins met alles kunt leven en dat jullie uiteindelijk ondanks alles weer een nieuw evenwicht vinden. En ook dat het met je twee oudsten gauw beter gaat.

ach, zeker, zeker

Zeker? Wat is zeker, maar ik denk niet dat hij dat nog heeft gedaan.
Ik ben van nature wat wantrouwend, maar nee, vermoedelijk is hij de afgelopen 15 jaar niet vreemd geweest. Maar ik weet natuurlijk dat dat zou kunnen.

lieve Truus

Truus2, ik vind je echt een heel lieve Truus...

TErug naar het begin. Zorgelijk.

Je vraagt steeds om advies over wat je reactie moet zijn naar je kinderen.
Je beschrijft ernstige stoornissen (depressie, manie, psychose). Daarvan zeg je enerzijds dat het in de familie zit, anderzijds dat er een trigger nodig was en die trigger is dan de afwezigheid van vader, zoals vader vroeger was.

Je voelt je dan gesteund door de hulpverleners: 'In de begeleiding van de kinderen wordt door de behandelaren geconcludeerd dat het wegvallen van de beschikbaarheid en nabijheid van vader voor grote verwerkingsproblemen zorgt. Ze voelen zijn liefde niet meer en het effect daarvan is afschuwelijk groot. Groter dan ik voor mogelijk heb gehouden.'

Weet je, en dat zouden de hulpverleners ook moeten weten, er is altijd een 'trigger' waardoor psychische kwetsbaarheden naar buiten komen. Altijd. Zonder dat die 'trigger' daar ook maar iets mee te maken heeft. Als het dit niet was dan was het wel iets anders geweest.

Ik blijf ook hangen op dat verhaal van die hulpverleners, zoals je weet is mijn vader verongelukt, van de ene op de andere dag weg. helemaal weg. Ik weet dat psychologen daar graag van alles aan zouden willen ophangen: het zijn namelijk verklaringen waar je niets aan kunt doen, dus dan houd je een onoplosbare problematiek over die jarenlange begeleiding vraagt en jarenlange inkomsten oplevert.

Gelukkig heeft mijn moeder het overlijden van mijn vader nooit erbij betrokken, toen er ook bij haar kinderen ernstige problemen waren.

Wat ze wel heeft gedaan: naar de huisarts, naar de psychiaters en net zo lang hulp blijven zoeken tot er ook echt goede hulp kwam, voornamelijk in de vorm van goed medicatie en een goede spv-er, met goede psycho-educatie.

Het gedoe met jullie relatie is de trigger, maar het is niet het probleem, het echte probleem is veel groter en zorgelijker. Ik hoop dat je dat ziet.

Ik zou je dus terug willen sturen naar de huisarts, aangeven dat deze hulpverleners niet de goede weg zijn ingeslagen en dat je andere hulpverlening zoekt, dat je doorverwijzing wil naar een goede psychiater met verstand van zaken. Praten en meepraten, dat kost teveel tijd en het is niet de goede weg. Het gaat niet goed met je kinderen, hoeveel je ook praat.

Ik hoop dat je dan niet bij zo'n gemeente zit, waar dan eerst door een team een hele rapportage moet worden opgesteld, want dan heb je veel zaken om je grote zorgen over te maken: schulden, moeilijke scheiding, geen goed kontakt met vader, tegenstrijdige verhalen van jezelf etc. Dat is precies waar Mirjam en Temet je voor waarschuwen:het totale beeld is geen goede situatie voor de kinderen om daarin op te groeien. Vraag dus na bij de huisarts of hij een doorverwijzing kan doen, zonder dat je hele doopceel wordt gelicht.

Wat jij ondertussen kunt doen is je kinderen leren, dat hun vader niet meer de vader van vroeger is, maar op een andere manier wel nog van hun vader. Ook al is hij druk met zijn werk. Ga niet azijnpissen om elke futiliteit die 'niet goed' gaat, maar wees ondersteunend naar je kinderen toe. Niet in hun negatieve emoties, maar in hun positieve mogelijkheden om een nieuwe relatie op te bouwen met een veranderde vader. Kinderen moeten leren accepteren dat hun vader hun vader is zoals hij nu is. Daar hebben ze tijd voor nodig. Ergens rond hun 30ste zullen ze wel de balans opmaken. Nu hebben ze daar jouw steun bij nodig.
Tot nu toe geef je ze die steun niet. Er zijn echt veel fragmenten in je verhaal, waaruit blijkt dat vader wel wil, maar dat jij het hem moeilijk maakt, bijvoorbeeld omdat jij eerst zelf kontakt wilde met Truus en toen dat niet mocht, dan ook de kinderen niet, of omdat vader kind 'zomaar' met Truus in kontakt had gebracht of.... nou ja, voorbeelden te over. Het probleem zit niet bij vader. Het probleem zit echt bij jouw ondersteuning. Ook nu in de manier waarop je met deze grote problemen van je kinderen om gaat. Je haalt je eigen sores erover heen, maar het lijkt wel of je niet ziet wat er echt onder schuilt, wat je zelf beschrijft en aangeeft, maar niet echt ziet.

Tsjor

Even voor de helderheid

mijn man heeft me niet maanden- of jarenlang bedrogen, en is zeker niet alleen voor de kinderen gebleven. Ik weet niet waar je dat vandaan haalt, maar ik voel me er niet door aangesproken.

Mocht hij een van beiden wel hebben gedaan, dan had ik hem zeker een flapdrol gevonden. To say at the least. Maar ook al vind ik mannen (of vrouwen, net zo goed natuurlijk) die dat wel doen flapdrollen, het zijn en blijven mensen en mensen maken fouten. Ik hoop dat ik, was ik wel in de situatie van moederziel, Anke, Juul en de vele anderen terechtgekomen, man had kunnen vergeven en me had kunnen opstellen zoals Anke. Maar dat weet ik niet, want ik ben daar niet. Maar ook zo is de pijn en het verlies van vertrouwen al erg genoeg. Daarom denk ik dat me bij benadering kan voorstellen hoe deze dames zich voelen.

Rete-vervelend, offtopic

Als vrouwen elkaar onderling zo te lijf gaan, willen bepalen wie wat schrijft, elkaar de pan uitsneren en pijn willen doen terwijl ieders intenties goed zijn.
Ook vervelend dat zovele mensen hier hun best doen en er elke keer mensen genoemd worden die in het straatje passen. Ooit gedacht dat anderen eenzelfde efvaring hadden alleen anders reageerden?

En ook vervelend vind ik als er feiten steeds worden aangepast of veranderd; zo wordt goed reageren wel heel lastig.

vreemdgaan

Over dat vreemdgaan; ik heb de indruk dat de meeste mannen alleen weg kunnen door middel van een buitenechtelijke relatie. Wat wil zeggen dat als het niet die ene relatie was geweest, het geen andere was geweest. (Dat vind ik zelf behoorlijk slap maar ja, ik heb ook niet het idee dat er veel volwassen mannen op dat vlak rondlopen. Maar dat is een hele andere discussie).

Truus2, ik vind dat je -als 'tegen'blik van uit jouw positie- wijs klinkt. (Je kijkt ook naar je eigen rol. Ik zou willen dat op ging voor mijn ouders en hun partners.) Maar toch.. knaagt er iets en dat is het verraad wat jouw huidige partner richting zijn gezin heeft gepleegd. Voor mij zou dat verraad niet zozeer over het vreemdgaan zijn maar over de leugens daarover en over het in de steek laten van het gezin, de kinderen. In mijn vriendenkring zijn ook mannen die zo weg zijn gegaan en -deep down- daar vind ik wat van. Hoewel ik niet de behoefte heb daar een boom over op te zetten met een opgestoken wijsvinger, hoor. Daar hou ik mijn mond over maar toch denk ik soms wel eens 'daar hebben we er weer een met wie je/zijn ex geen kinderen met groot kan brengen'.

Thera en Even zo

Bedankt Thera. Wat fijn.

Ook bedankt aan Even zo. En ik snap wat je bedoelt. Ik denk dat ik die posting geschreven zou kunnen hebben, ware ik niet Truus2 zelf geweest waardoor ik dat niet meer kan schrijven. Ik voel het ook wel eens bij anderen (en weet dan weer dat ik zelf zo'n man heb, waar ik overigens nog altijd erg veel van hou).
Het knaagde toen al, het knaagt nog steeds wel eens. Het is ook niet zo dat wij het daar nooit over hebben. We voelen allebei schuldgevoel (maar ja, wat hebben zijn lieve oudste 3 daaraan...). En ik snap ook natuurlijk prima dat hij flapdrol is genoemd -man las het net ook allemaal en zei ook 'ja natuurlijk'-. Het is echt heel erg en pijnlijk dat hij het gezin met 3 jonge kinderen verliet. Dat mensen zulke dingen doen.
Ik heb het zelfs zelf als kind gevoeld.
En waarom dan toch verder gegaan en doorgezet? Dat weidt teveel over mij uit, wordt ook nog te herkenbaar en voelt ten slotte teveel als excuzen zoeken. En ik ben dan wel een truus, maar hopelijk geen excuustruus.

terug komend op..

Kan een zware depressie met een mid life crisis en wat extra's (een andere bedrading), incombinatie met bijvoorbeeld het uitblijven van de juiste hulp in zo'n geval (ondersteuning of in medicatie, of een een combi) in bijzondere gevallen uitmonden in een karakterverandering? Dat zou niet raar zijn.

Zoiets kan in elk geval je blik op het verleden veranderen wat op zichzelf de indruk kan wekken dat iemand veranderd is.

Overigens, zelf zou ik waken om te moederen over deze man, zoals je hier en daar aangeraden wordt (of lijkt). Hij zou wel iemand nodig hebben die die rol heeft, gezien zijn leven, en hij zal zich mogelijk ook zo opstellen dat mensen om hem heen daar bijna automatisch in vervallen, waar hij dan weer blij mee is en zich dan weer tegen afzet, zonder zich daarvan bewust te zijn. Dat kan nog best ingewikkeld zijn.
En ik denk ook dat een aantal verwarrende reactie daaruit voortvloeien; deze man heeft iets nodig en jij bent in staat (geweest) hem dat te geven. Je kent zijn zwaktes, behoeftes, noden als geen ander. Maar jij bent niet meer in de positie hem iets daarvan te geven, je zou de laatste zijn. Het hoeft ook niet meer, je bent ervan vrijgesteld. Focus je op jezelf, dat is al ingewikkeld genoeg. Ik zou dus een parallel leven voeren, zo als je dat lijkt te doen. Maar dat betekent ook dat de bemiddelende rol tussen je ex en de kinderen, die je had als getrouwd stel, ook niet meer hebt.

En wat je kinderen betreft, je kan het de pijn niet ontnemen maar je kan ze wel helpen, zelf of anders dmv een therapeut, een relatie met hun vader aan te gaan. Welke dat is, dat is aan de kinderen en vader zelf. Dat deze relatie nu pijnlijk en slecht is, wil niet zeggen dat het zo blijft. Het minimale wat de kinderen kunnen doen is vader op de hoogte houden van hun leven, dan treedt er geen volledige vervreemding op. Afscheid nemen van iemand die leeft is ontzettend zwaar en daar kom je niet zo snel van terug. Volgens mij keren zulke zaken niet weer.

Wauw Moederziel

Het lijkt wel dat je niet alleen onze bijdragen niet (goed) leest, maar ook je eigen niet.
In feite is elke 'waarheid' ook allang voorbij gekomen in je eigen teksten.
Het is zo simpel.
Je vraagt hoe de kinderen te kunnen helpen. Ze zijn zo gebroken, zelf concludeer je dat dat (deels) te maken heeft met de afstand die ex houdt, het afschermen wat hij doet tov zijn nieuwe leven.
Hoe moeilijk kan een oplossing dan zijn??
Niet een sprookjes- oplossing. (En iedereen werd weer gelukkig)
Maar een oplossing in de zin van een antwoord op je vraag: wat kun JIJ doen om je kinderen te helpen.

Ik denk dat je die focus steeds verliest.
Je draait rond in kringetjes en laat je afleiden door vanalles. Inderdaad je eigen overpeinzingen.
Houdt dat nu toch vast, je wéét wat er goed is in deze situatie, wat je te doen staat. Houdt die focus vast.

Ik denk

dat je steeds tegen jezelf aan loopt.
Je eigen pijn.
Je pijn van vroeger.

Dat wentel je af op ex.
Want hij was daar het antwoord op.

Hij was echt een antwoord voor je.
Daarom was de relatie ook zo goed, voor je.
Hij was je oplossing.
Maar dat was tijdelijk.
En dat is oké. Je had hem ook maar tijdelijk nodig. (Als oplossing)
Nu kun je verder, kun je het alleen.

En echt, dat kun je.
Je weet precies wat er nodig is.
Je hebt je oude pijn niet meer nodig. Het is niet meer effectief.
Het is geweest. Je wordt nu geen pijn meer gedaan. Je hoeft niet meer gekwetst te zijn. Die keuze kun je maken, je kunt de oude pijn loslaten.

Focus je op je rol nu. Dat is je rol van moeder. Omdat je kinderen je nu zo hard nodig hebben. Om te voorkomen dat ze ook jaren worstelen met oude pijn.
En dat kun je, daar ben je goed in.
Maar houdt je focus vast, laat je niet afleiden.

Rancune: niet goed bezig

Moederziel: "Ik lees ook dat je het jammer vindt dat door de ex van je man er nu geen contact is met zijn kinderen. Ik concludeer iets anders: door de grove en egocentrischer handelwijze van je man, is er nu geen contact meer met zijn kinderen. Verdrietig, dat zeker. Maar je oogst wat je zaait."

Nee! Dit is de rancune die spreekt. Dit is blijven hangen in oude pijn. Dit is weigeren verder te gaan met je leven. Daar kun je voor kiezen, maar een andere keuze maakt je leven een stuk mooier. Het is niet gemakkelijk, maar wel mogelijk. Zeker als je daadwerkelijk goede begeleiding hebt.
Kies voor het leven Moederziel. Kies voor positivisme. Blijf niet hangen. Leef dat voor voor jullie kinderen en laat ze zien dat zij het ook kunnen.