Wij als familieleden van gescheiden ouders, raad!!!

Voor een man is het anders.....

Wat is dat nou voor flauwekul....

Hij is hun vader. Punt.
Eerlijk gezegd krijg ik een beetje het beeld van een man die zich vroeger ook al niet al te veel van zijn kinderen heeft aangetrokken en nu met zijn handen in het haar zit omdat zijn inwonende huishoudster en oppas er vandoor is. Hoe kan een normale, volwassen vader nu zo handelingsverlegen zijn als het zijn kinderen betreft? Ik geloof dus ook niet dat het alleen aan ex ligt.

En aangezien jij je zo van binnen opvreet, lijk jij me niet de aangewezen persoon om zich hier uitgebreid tegen aan te bemoeien. Denk je dat die kinderen dat niet voelen?

gekozen

Je kan wel door huilen dat hij er niet voor gekozen heeft. Bij zoveel ellende hebben mensen er niet voor gekozen.
Het IS nu eenmaal zo. Accepteer dat het zo is en maak er het beste van.

Rol van vader

Nu was ik vooralsnog best tevreden met mijn leven, maar nu blijkt dat ik tot een soort zielig mensenras behoor: ik moet al mijn vakantiedagen mijn kinderen om me heen verdragen... En dat ook nog eens voor het grootste deel moederziel alleen (man werkt meestal, ik zit in het onderwijs).

Even serieus nu: moeder is verantwoordelijk voor het grootste deel van de zorg, vader doet relatief maar een klein gedeelte. Dat kleine deel lijkt hem te veel te worden. Het is zinloos en bovendien onredelijk de "schuld" hiervoor bij moeder te leggen. Vader zal met zichzelf aan de slag moeten en er voor moeten zorgen dat zijn kinderen het bij hem zo goed mogelijk hebben. Een goede zuster/vriendin kan hem beter op die verantwoordelijkheid wijzen en hem hierin ondersteunen dan veel energie te steken in het vitten op de moeder van de kinderen. Dit laatste is nooit en te nimmer in het belang van de kinderen. Als jullie, vader voorop, onder de druk bezwijken, zal naar een andere regeling gezocht moeten worden. Kinderen nemen met de gedachte dat je de verantwoordelijkheid voor deze wezentjes wel altijd zal kunnen delen (lees aan moeder overlaten) is natuurlijk niet zo verstandig. In de slachtofferrol duiken omdat het leven nu eenmaal anders loopt ook niet.

Over het gedrag van middelste: het is niet ongewoon dat kinderen met heftig gedrag op een scheiding reageren. Een vader die de indruk geeft het niet aan te kunnen, bevordert het broodnodige gevoel van veiligheid niet. Ik zou je broer dus klemmend aanraden hulp te zieken met het creëeren van een zo veilig mogelijke basis bij hem. Verder zou ik me niet met straffen / belonen inlaten, dat vind ik een taak van ouders, zeker in een tijd dat kinderen duidelijkheid nodig hebben. Het meisje heeft ook gelijk: je bent haar moeder niet. Ik zou wel mijn eigen grenzen aangeven en bewaken. Vader zal hier ook een rol in kunnen spelen, maar ik vraag me af of de moeizame relatie tussen een meisje en haar tante nu prioriteit moet zijn. Veel sterkte in ieder geval. Het lijkt me heftig om je broer en kinderen zo van slag te zien.

Familiekliek

Ik vind het allemaal wel heel familiekliek-achtig klinken. De brave broer/zus/moeder en de gemene ex van een van hen die hun leven verziekte. Ik snap er de zin niet van en al die woorden die je vuilmaakt aan die ex en hoe slecht ze wel niet zou zijn, irriteren me behoorlijk. Pas maar op dat deze haat niet zo oploopt dat er straks helemaal niets meer mogelijk is. Die kinderen houden namelijk van dat 'vreselijke wijf' dat je broer liet zitten. Ik denk echter niet dat ze uit de relatie gestapt is omdat het zo goed ging. Ik denk wel dat je met jouw haatgedrag veel schade kunt maken. Aan de kinderen, de moeder en de vader. Dus als je het haten niet kunt laten, wegwezen. Je broer vind ik afgaande op jouw verhaal een ***, dat hij jou toestaat zo te haten en te bemoeien. Hij moet er voor zijn kinderen staan. Dat is zijn taak op dit moment.

Meen je dat serieus?

Omdat je alles voor een kind probeert te doen, mag ze niet tegen je gillen? Geen wonder dat jullie het zo verschrikkelijk zwaar hebben. Voor de duidelijkheid: kinderen liggen niet aan je voeten van dankbaarheid, omdat je er wat eten en liefde instopt. Sterker nog, dat zou pas disfunctioneel zijn. Kinderen reageren zich tijdens het proces dat opgroeien heet juist af op de mensen die dicht bij ze staan. Daar beledigd over zijn, vind ik kinderachtig. Je gaat zo een klein kwetsbaar meisje dat gedrag toch niet kwalijk nemen?

Reactie

Nee, mijn kinderen mogen niet alles tegen me zeggen. Hier werkt het om het ze bij eerste keer uit te leggen waarom het niet mag, dat bij een tweede keer te herhalen en ze een derde keer op de gang te zetten. Wat niet helpt is grote opwinding en verontwaardiging (kom op, het kind is zeven) of emotionele manipulatie / chantage (en ik doe zoooo mijn best voor je / en de bevalling was nog wel zoooo zwaar en nu doe je gemeen tegen me). Dat laatste heb ik trouwens nooit geprobeerd, daar voel ik me toch net iets te volwassen voor. Mijn nichtjes en neefjes mogen trouwens best tegen me zeggen dat ik hun moeder niet ben, dat is namelijk een juiste constatering. Als ze zich tijdens een logeerpartij echt misdragen, mogen hun ouders dat fijn op gaan lossen en maak ik voor een volgende keer de afspraak dat ze zich wel binnen bepaalde grenzen moeten gedragen. Ik ga ze niet opvoeden in ieder geval. Ik kijk wel uit.

Energie

Ik denk dat je onnodig veel energie verstookt in haatgevoelens en andere negatieve emoties. Of je broers ex nu meer of minder schuld heeft aan de situatie, ik snap wel dat jou dat enorm swars zit, maar luister. Stop met je daar druk over maken, want dat zet geen enkele positieve zode aan de dijk. Je kunt beter kiezen voor de pragmatische aanpak. Misschien is het wel een vervelend mens, misschien heeft ze wel veel meer vrije tijd dan je broer, misschien valt er nog wel veel meer negatiefs en oneerlijks over de hele situatie op te merken. So be it. Het kost alleen maar energie, en die had je toch al niet over. Dus neem een besluit, gooi in gedachten een wissel om en accepteer de situatie zoals hij is. Een betere krijg je niet op korte termijn en al helemaal niet van die mevrouw.
Accepteer de situatie, daar begint het mee, Dan heb je energie over om over de hierboven gegeven tips en oplossingen na te denken en toe te passen wat het best bij jou en de situatie past. Let op, daar zijn heel goede en kostbare tips bij; neem ze ter harte, gebruik ze. Maar vóór je dat doet, die wissel omgooien en accepteren wat er nu is, zonder energievretende, zinloze, nergens toe leidende haat en wrok. Want daar verandert in elk geval niets door. Sterkte!

Snap het wel

Ik denk dat het gedrag van het meisje zeer goed te plaatsen is. Ouders uit elkaar is een hele nare situatie voor haar. Ze zal zich daar verdrietig en misschien ook in de steek gelaten om voelen en steeds een ouder missen. Als ze dan op de momenten dat ze bij haar vader is ook nog eens bij tante/oma geparkeerd wordt en dus naast haar moeder ook haar vader moet missen, dan snap ik dit gedrag en de uitspraken (jij bent mijn moeder niet, waar bemoei je je mee) heel goed.

Ik zou het dus veel meer bij vader laten. Het hem niet uit handen nemen, maar hem eventueel wel ondersteunen. Dat ondersteunen kan ook op de momenten dat de kinderen er niet zijn. Bijvoorbeeld door te helpen de weekenden zo goed mogelijk voor te bereiden. Dat kan door de weekenden samen te plannen (wat is leuk/handig om te doen, wat zijn lastige momenten en hoe kan hij die oplossen) en misschien door wat praktische hand en spandiensten zoals koken/schoonmaken, zodat hij door de week wat meer rust kan nemen. De primaire zorg voor de kinderen zou ik echt bij de vader laten. Het is nu eenmaal zijn taak en het oudste meisje geeft volgens mij heel duidelijk aan dat ze daar behoefte aan heeft.

erger

Zo'n kind gaat tegen je tekeer omdat het in de war is van alles. Dat is normaal. Het zou al helpen als zo'n kind niet alleen als 'vervelend' en 'storend' en 'teveel' wordt gezien. Het kind wil aandacht/liefde, dan maar negatieve aandacht. Dat is ook aandacht. Het probeert je uit, of jij niet ook wegloopt. Jij loopt echter liever weg en gaat schreeuwen. Wiens gedrag is nu eigenlijk erger? Jij bent de volwassene.
Je broer en zijn ex kozen (min of meer) voor drie kinderen, jij vindt dat teveel.Omdat JIJ 1 genoeg vond. Maar het zijn er nu eenmaal DRIE.
Hij went er heus wel aan. Natuurlijk is het zwaar, net gescheiden, kinderen nog ontregeld. Fijn dat jullie helpen.

kikki

"Mijn moeder vindt dat heel erg. Dat weet ik Ook niet op te lossen."

Kijk daar zit m een klein beetje de kneep denk ik.
Jij HOEFT dat niet op te lossen.
Je kunt de wereld niet op je schouders nemen en alles voor iedereen oplossen, tenzij je straks weer overspannen wilt zijn en je in je eigen gezin niet meer kunt functioneren.
Laat iedereen zelf verantwoording nemen.
Je broer is verdrietig, maar hoe doen vrouwen dat dan die in de steek worden gelaten? Die gaan ook verder met de kinderen.
Je broer kan misschien niet al te sterk zijn (nu), maar dat ben jij ook niet en je ouders blijkbaar ook niet.
Dat is niet erg, maar als jullie dan allemaal ook nog elkaars problemen gaan oplossen, zitten jullie straks allemaal samen aan de ontspanningsthee in een instelling.
Je broer zal moeten opstaan voor zijn kinderen. Om er voor ze te zijn en om ze te corrigeren en op te voeden.
Een weekend en een weekje is niet zoveel, al zal dat voor hem nu wel zo zijn. Hij was in het verleden ook wel eens alleen met de kinderen. Met kinderen kun je eigenlijk bijna niet ziek zijn. Hulp is prima, maar volledig overnemen is niet goed; voor hem niet en voor jullie niet en zeker ook voor de kinderen niet.
Als het teveel voor hem is dan zou hij het bij dagjes kunnen houden voor nu.
Denk dat het voor de kinderen ook erg onrustig is als er meerdere volwassenen steeds zich overal mee bemoeien/inspringen.
Wees gewoon een lieve tante, laat ze 2 uurtjes op bezoek komen, zet een filmpje op, spelletje klaar, pop corn erbij en dan weer weg.
Zeuren ze ergens om dan is het aan je broer om te zeggen: nu even niet en je mag niet lelijk tegen xxxxx doen.
Sterkte. Ik snap best dat je erg betrokken bent, boos bent, maar het is jouw relatie niet. Wees een zus voor hem, niet zijn therapeut.

Tweede Pien wordt Pientje

Voor de duidelijkheid.

Als je eerder overspannen bent geweest heb je misschien toen ook wel geleerd dat er heel veel energie weg kan vloeien door niet-constructief naar bepaalde dingen te kijken en de gedachtes die je over dingen hebt.
Ik denk dat je nu een aantal 'energielekken' hebt en ik denk dat er één heel belangrijk is; waarom de kinderen doen zoals ze doen. Misschien helpt het je te realiseren dat:
1) kinderen van die leeftijd niet in staat zijn bewust voor dit gedrag te kiezen, het is een (primaire) reactie op wat er gebeurd
2) deze kinderen niet de intentie hebben kwaad te doen, jou of aan ander. Ze proberen misschien op een negatieve manier om reacties te krijgen maar hun doel is niet jouw kwetsen, daar zijn ze simpelweg te egocentrisch voor :)
3) kinderen willen graag goed doen maar doen vaak anders omdat ze niet weten hoe ze het 'goed' moeten doen. God weet watvoor loyaliteitspagaat deze kinderen zitten en hebben ze geen flauw idee hoe dat te uiten en ermee om te gaan.
4) kinderen zijn geen mini volwassenen, hun hersenen werken anders, hun logica is anders. Verwacht ook niet van ze dat ze denken zoals jij denkt.
5) deze kinderen hebben ook de genen van jouw familie, een bepaalde vorm van overspannen zijn treft hun misschien nu ook ....

Wat wil je horen?

Dat je broer een barmhartige Samaritaan is, samen met jou en jullie ouders natuurlijk, die niets dan dankbaarheid van zijn kinderen verdient, omdat hij wat met ze onderneemt? Dat je nichtje een verschrikkelijke draak is en bovenal ondankbaar? Van mij krijg je dat dus niet te horen, want ik vind het vanzelfsprekend dat je als ouder je verantwoordelijkheid neemt en ik vind het bovendien bizar dat je in ruil voor wat zorg dankbaarheid van een zevenjarig (!) meisje terug verwacht. Je nichtje heeft het overduidelijk heel zwaar nu. En jij bent voornamelijk met het slachtofferschap van jou, jouw broer en ouders bezig. Bleh, ik begin het gedrag van het kind naar jullie toe steeds beter te begrijpen. Jij, je broer en je ouders zijn de volwassenen, het wordt tijd dat jullie je ook zo gedragen. Dus, om je vraag te beantwoorden, het gedrag is begrijpelijk. Jij bent geen zielig slachtoffer van het gedrag van het meisje van zeven. En je broer ook niet. Verman jezelf en als dat niet lukt, moet je bij het meisje wegblijven. Dat overspannen gedoe kan ze er echt niet bijhebben.

Mijn kinderen wilden ook graag andere ouders als daar een x-box, iPhone of een zakje knikkers tegenover zou staan. Op zo'n moment kon ik ook dood neervallen. Een kind van zeven heeft echt geen idee wat de dood inhoudt. Leg het kind gewoon rustig uit dat een dergelijke opmerking niet aardig is zonder het allemaal zo op te blazen.

Kikki, probeer de boodschap hier te begrijpen

Het belangrijkste is niet wat jij en Opa/Oma en vader van het gedrag vinden.
Het belangrijkste is dat deze kinderen vastlopen door de omstandigheden. Ze hebben hulp nodig. Geen kritiek!
Je kunt deze kinderen allerlei verwijten gaan maken maar dat gaat niets positiefs bijdragen aan de situatie.
Probeer nou eens alleen maar iets te doen richting deze kinderen in positieve zin. Bewaar de negatieve gedachten voor later of nog beter: laat ze oplossen in de ruimte.
Die negatieve gedachten brengen jou niets, Oma en Vader niets en de kinderen niets. Stop ermee!

Kiki

ik heb het al eerder geschreven, het zijn net peuters die nog niet goed kunnen praten en dus maar gaan schreeuwen of krijzen om de boodschap over te krijgen.
Alleen doen ze dit op hun 7-jarige manier en dat is brutaal, schreeuwen etc. Maar dat is niet de boodschap die ze willen overbrengen.

Ze zeggen: kan ik op jou vertrouwen, kan ik op jou bouwen, blijf jij bij me ondanks alles wat ik doe? Wie kan me deze rare situatie uitleggen? Waarom zijn papa en mama niet meer in een huis? Is het mijn schuld?
Alleen dan met heel andere woorden die jullie letterlijk interpreteren.

Met die van 7 kun je best praten, maar dat moet haar vader doen. Hij heft genoeg tijd voor zichzelf. Moeder heeft echt niet veel meer tijd. Want die moet er voor zorgen dat de kinderen optijd op school zijn, op de clubjes, hun huiswerk doen, naar zwemles gaan, naar vriendjes/vriendinnetjes. Ik heb dit verwijt ook eens gekregen van mijn ex, een van de weinige keren dat wij het niet eens waren. Ik heb het in een schema gezet, en effectief heeft hij meer 'vrije' tijd met onze dochter. In mijn geval heeft hij mij in de steek gelaten voor een jonger exemplaar.

Ik raad je broer aan contact op te nemen met de huisarts en te vragen om ondersteuning, dat is echt zo gek niet. Ik werd door mijn manager naar de bedrijfsmaatschappelijkwerker gestuurd. Heeft me veel gebracht. En onze dochter daardoor ook.

Daar kun

Daar kun jij dus niet voor zorgen, dat is het m juist.
Negeer haar schelden en beloon goed gedrag (vader dan).
Het kind is in de war, jong, verdrietig, boos, dwars en kan het niet onder woorden brengen. Dat is zielig, maar dat is geen oma/tante pesten. Ze moet mogen rouwen op haar manier.
En hoe jij met je gevoel ermee moet omgaan is: niet.

Zeg niets en slik je eigen frustraties in.
Dat kunnen jullie, want jullie zijn de volwassenen in deze situatie.
Iemand moet een held zijn in de situatie en dat kan een kind niet aan.
Jullie als volwassenen zullen je moeten vermannen en je minder druk maken om dingen. Zie het zoals het is: onkunde van het kind en een taak voor de vader als ze bij hem zijn.

hulp

Het beste wat je nu kunt doen is je broer zover krijgen dat hij hulp zoekt. Voor zichzelf. Blijkbaar heeft hij dat hard nodig. En als hij het allemaal niet meer aan kan, dan moet hij zich misschien een tijdje ziek melden op zijn werk en met zichzelf aan de slag. Voor 'je kinderen' kun je je namelijk niet ziek melden. En ze afschuiven op opa/oma of tante is zeker in deze omstandigheden ook geen goed idee.
Hoe zielig het ook allemaal voor hem is: het is een voldongen feit waar hij het maar mee te doen heeft. Zijn ex had ook dood kunnen zijn, dan had hij die 3 vreselijke kinderen àlle dagen van het jaar, dus als je het zo bekijkt valt het nog reuze mee allemaal.
En heel leuk dat hij om zijn vrouw te ontzien regelmatig met 2 kinderen op stap ging, maar dat betekent dat zijn vrouw dan dus nog gewoon haar handen vol had aan de baby/dreumes (neem tenminste aan dat dat het kind was dat hij dan thuis liet). Nou, daar zal ze lekker van opgeknapt zijn, je weet van jezelf ook wel hoe druk je kunt zijn met 1 kind. Dat is geen ontzien: dat is gewoon iets leuks doen met je kinderen als ouder en de lastigste thuis laten bij de andere ouder. Daar is op zich niets mis mee, maar benoem het dan niet alsof het een goede daad is.
En wat je over dat meisje zegt: het klinkt als een kind dat al haar zekerheden kwijt is en dat van angst keihard om zich heen aan het schoppen is, om te testen wat er dan nog meer instort of dat er misschien toch nog iets overblijft waar ze houvast aan kan hebben. Wat zij nodig heeft is heel veel onvoorwaardelijke liefde en begrip en troost en geruststelling. Alle rest komt daarna wel weer (of ze is natuurlijk gewoon net zo'n in-slecht mens als haar moeder...)