Wij als familieleden van gescheiden ouders, raad!!!

Goed bezig

"Heb de hele dag geroepen dat ze lief zijn, dat we van ze houden, dat ze het zo goed gedaan hebben. Dat doen we de hele tijd."

Je bent goed bezig.
Verwacht alleen niet dat je in één dag of één weekend effect bereikt. Dit vraagt om een lange adem.
Hou vol!

Mijn kinderen

Zijn die leeftijd al lang gepasseerd (oudste 25 jaar). Ik heb de kindertijd deels met ogen en oren dicht gezeten, soms letterlijk, soms figuurlijk.
Heftige tijden zit je soms gewoon uit.
Verder veel geduld, heel veel zuchten, geen discussies aangaan en heel veel vergeving in je hebben. Onvoorwaardelijk liefhebben.
Een kinderpsycholoog zei mij eens: niet meer dan 3 keer per dag corrigeren, dus maak besluiten wat je echt niet wenst/gevaarlijk is. Anders speel je de hele dag agentje en dat is geen goede zaak.
De rest negeer je en daarbij beloon je goed gedrag.
Daarbij hoef je ze heus niet overdreven de hemel in te prijzen.
Een aai over een bol, een knipoogje, schouderklopje, een gemeend: "fijn"/"goed zeg"/"dank je wel" is daarbij genoeg.

gevoel

het standaard rouwproces van geschokt, boos, verdrietig, opstandig. Ik weet niet hoe hij precies gaat.

En daarna het besef, het is echt over, ik zal het alleen moeten doen. Hoe ga ik dat op de rit zetten. De eerste maand heb ik mijn gevoel letterlijk uitgezet. De scheiding moest geregeld worden.
Ik heb mij goed voorbereid en ging beter de strijd in dan mijn toen as ex.
Ben heel veel leuke dingen gaan doen met onze 11 maanden oude dochter om te laten zien hoe leuk wij wel niet zijn, en wat hij achter liet. Is niet gelukt, dat moge duidelijk zijn.
Zoals ik al zei, ik heb dat niet alleen gedaan, ik heb daar wekelijks gesprekken bij de bedrijfsmaatschappelijkwerker voor gehad. Ben ook op non actief gesteld om het te kunnen verwerken. Mijn leidinggevende heeft dat bepaald omdat zij een soortgelijke ervaring als zeer prettig heeft ervaren. Ik ben haar daar nog steeds dankbaar voor, nu 8 jaar later.

De familie:
Wij hebben samen mondeling bij alle belangrijke familie onze scheiding aangekondigd, en dat we van alle familieleden eisten dat zij onze beslissingen zouden respecteren en ons beiden zouden ondersteunen. Dat is ook gebeurt. We hebben het besluit van mijn ex pas een week of 3 na het besluit bij iedereen gemeld. Zijn broer was wel op de hoogte want daar sliep hij, maar die heeft niets aan de andere familie verteld. Ik kon dus eerst ook even de heuvel van acceptatie en besef over. Daarna zijn we pas gaan regelen. Gevolg: we vieren sinterklaas bij mijn ex sinds onze dochter het snapt (toen ze 2 of 3 was), ik kom nog bij mijn ex schoonouders over de vloer en zij bij mij. We vieren de verjaardag van onze dochter samen met zijn nieuwe gezin, haar halfzusjes slapen hier in de vakanties. We kunnen dus ook prima samen naar een sportwedstrijd of afzwemmen. Je wilt niet dat je kinderen moeten kiezen. Ik krijg dat gevoel wel altijd bij mijn ouders die na mij gescheiden zijn. Het resultaat: ik vier mijn verjaardag niet meer. Met kerst ben ik niet thuis want dan hoef ik niet voor (of tegen net hoe je het wilt zien) de een of de ander te kiezen. Ik bel mijn ouders beiden 1x per week, want elk telefoontje wordt geteld.

Het is voor de kinderen ook belangrijk om nog foto's van na de scheiding te krijgen met hun beide ouders en zijzelf erop. Het is hun basis, daar zijn zij uit voort gekomen. Je broer heeft nog even te gaan, en het zou voor de kinderen wel fijn zijn als zij gewoon over de andere ouder en eventuele nieuwe partner mogen praten. Dat het daar ook gewoon leuk mag zijn.

Mijn dochter noemt haar stiefmoeder ook mama, hun kinderen doen dat ook naar mij. We weten allemaal dat ik de MOEDER ben, daar heb je er maar 1 van. Zijn we met z'n 3-en gaat mijn beslissing voor, ook al zijn we in hun huis. Nu lopen onze waarden en normen en opvoedstijlen niet ver uit elkaar, dus dat levert geen problemen op.

Je broer moet met deze ex verder, letterlijk tot zijn dood. Want samen hebben ze kinderen. Die kinderen moeten niet hoeven kiezen, nooit. Zeker niet op belangrijke momenten: groep8 musical, afzwemmen, trouwen etc. Dat willen ze samen vieren met hun ouders. De 10 minuten gesprekken op school. Al die kleine dingen. Gewoon je ouders kunnen knuffelel als je dat wilt en niet bang zijn voor de reactie van de ander.

En nee je hoeft niet alles te accepteren van je nichtjes, maar ga er zeker niet keihard tegen in. Ga op een rustig moment het gesprek met ze aan, bv tijdens een activiteit als koekjes bakken of als ze in bad zitten.
Iets in de trant van: he, ging niet helemaal lekker he vanmiddag toen je zo moest schreeuwen. Het is niet leuk he, zo met papa en mama. En dan kun je uitleggen dat papa en mama ook heel veel verdriet hebben. Reken maar dat die vragen nog heel lang blijven komen. Zelfs mijn dochter die eigenlijk niet beter weet komt nog reglematig met vragen en huilbuien omdat ze 1 van ons mist. Dat mag, heel gezond, alleen kunnen we er niets aan veranderen.

Voor je broer, ga uit van jaren om te verwerken zij mijn maatschappelijk werker, daar heeft hij gelijk in gekregen. Maar laat je broer hulp zoeken. En jullie eventueel ook, dat is echt niet gek.

naar bed

afspraken maken. En aankondigen. En gebruiken als 1 op 1 tijd om de dag door te nemen. Misschien kan slaapklets (http://www.gezinnig.nl/voor_kids/slaapklets) helpen om het gesprek op gang te brengen.

Ze zullen een nieuw ritueel moeten ontwikkelen. Nu zijn ze allemaal boos en opstandig.

Natuurlijk accepteer ik bepaalde dingen niet van mijn kinderen

of ze nou puber zijn of 7 jaar.
Maar ik zit/zat in een constante situatie. Dat is veel makkelijker.
Als kinderen in zo'n speciale situatie zitten, zoals jouw neefjes/nichtjes nu, dan gelden normale regels niet meer. Dan moeten de volwassenen zorgen dat de situatie weer enigszins normaal wordt. En daarna kun je weer opvoeden.
Tussendoor extra streng zijn geeft alleen maar stress voor iedereen.

ja natuurlijk

"Maar je zult ook vast weleens echt boos geweest zijn, niet?
En stel dat ze zo brutaal tegen je ouders hadden gedaan, wat had je dan gedaan?"

Uiteraard ben ik wel eens echt boos geweest en nog wel vaker dan wel eens ook. Lijkt me normaal in een gezin.

Als mijn kinderen een grote mond tegen opa en oma hebben dan worden ze door MIJ gecorrigeerd. Ik ben de ouder, niet mijn zus/broer/ouders.
Mocht er van mijn ouders iets uitkomen dan is dat heel neutraal als in: ik vind het niet fijn......oma wil niet dat je.........
Of er werd gewoon afgeleid, als het de zoveelste keer was.(maar dat is niet voorgekomen trouwens) Ik denk dat ik nog eerder op zou stappen. (weer je broer dus die in actie moet komen)
Mijn kinderen zaten niet in een scheiding toen op die jonge leeftijd, dus dat is ergens minder goed te vergelijken.
Jouw nichtje reageert nu vanuit een probleemsituatie thuis.
En die moeten de volwassenen de baas worden.

Ik ben overigens wel gescheiden en dat is met pubers echt niet makkelijker in sommige situaties.
Hoor haar noodkreet en niet wát ze zegt, maar waarom ze het zegt.
En je broer moet inspringen.
Als jij er niet tegen kunt moet je, zoals geloof ik eerder is gezegd, wegblijven, want dan doe je de boel geen goed en je eigen gezin/gezondheid ook niet.

wederzijdse ouders

mijn vader gaat altijd mee naar sinterklaas, met zijn huidige vriendin. Mijn moeder weigert pertinent alles. Alleen bij het regelen van de begrafenis van mijn zus is er nog contact tussen mijn ouders geweest. Ik heb daarna ook verzuch: gut zal ik ook maar overlijden, dan zijn jullie er tenminste samen op een voor MIJ belangrijk moment.

Mijn ex heeft onze dochter ook wel eens bij mijn vader afgezet en dan wordt er gewoon koffie gedronken. Er is ook contact bij verjaardagen etc.

Ook mijn vader en mijn schoonouders komen nog bij elkaar over de vloer met verjaardagen en speciale gelegenheden zoals bv het overlijden van mijn zus. Daar hoeven mijn ex of ik niet bij te zijn.

Bij de verjaardagen van mijn schoonouders komen ook alle andere ex-schoondochters met hun exen en nieuwe partners over de vloer. (hun 3 kinderen zijn allemaal binnen een jaar gescheiden)

Was in het begin ongemakkelijk ja, maar omdat mijn ex en ik zeer veel respect voor elkaar toonden (en hebben) gaat dat nu heel erg goed.

Haat?

nee dat ken ik niet. Je bent er voor om samen gelukkig te zijn, niet om de ander gelukkig te maken. Dus als je zelf niet meer gelukkig bent in de relatie zul je een keuze moeten maken. Mijn ex heeft niet voor mij gekozen, maar ook niet tegen mij.

Voor hem was het ook geen makkelijke beslissing, alleen heeft hij dat jammer genoeg wat laat gecommuniceerd, hij was dus een paar stations verder voordat ik die trein in stapte.

Ze zijn binnen een jaar getrouwd, en toen zijn zijn aanstaande en ik eerst gaan lunchen zonder hem er bij. Gewoon om elkaar te leren kennen. Zij ging tenslotte ook een belangrijke rol spelen in het leven van mijn nog heel jonge dochter.

En natuurlijk ben ik ook wel boos op haar geweest, want om haar is de relatie wel opgebroken, maar die beslissing is geheel aan mijn ex geweest.

Ik ben ook blij dat mijn ex het lef heeft gehad die beslissing te nemen zodat we niet in het kille huwelijk dat mijn ouders hadden zijn beland, of juist heel veel ruzies kregen. Die hoefden we nu niet ook nog uit te vechten.

dat kan ik me wel voorstellen, maar ik gun de kinderen zo veel meer.

Zoals ik al zei, ik heb het niet alleen gedaan, ik heb er veel professionele hulp bij gehad. En tijd heelt wonden als die niet al te diep worden in het begin.

Ja ik ga ook goed om met de nieuwe vrouw van mijn ex. Samen trots zijn op die mooie meid, wat kan zo'n meisje zich nog meer wensen. En het doet soms echt nog wel pijn als ik haar zie knuffelen met zijn vrouw, maar ja moet ik dat dan verbieden? Ze zorgt voor haar net zo als voor haar eigen kinderen. Zij laat tenslotte ook toe dat haar kinderen mij mama noemen en knuffelen. En ook haar ouders vinden dit volkomen normaal.

Ik hoef niet bij ze in 1 straat te wonen, dat gaat me te ver, samen op vakantie zie ik ook niet zitten en het idee van mijn dochter : gezellig samen met z'n allen in 1 huis al helemaal niet. Zo als het nu is is het goed. We zien elkaar als het nodig is voor onze dochter op belangrijke momenten voor haar en de momenten dat het zo uit komt.

ze neemt toch verantwoordelijkheid?

De exvrouw van je broer neemt toch juist de verantwoordelijkheid voor hun kinderen? Het grootste deel van de opvoeding komt nu toch op haar neer? Dat zou je ook als positief kunnen zien.

een gezegde

it takes a village to raise a child.

Of wel, zie het allemaal wat ruimer en gun ieder het contact met de kinderen en geniet er samen van.

Als is dat met getraumatiseerde kinderen zoals die van je broer als de wonden nog zo vers zijn heel moeilijk van te genieten.

Wij zijn wel 8 jaar verder.

Mooie bijdrage AMK

Complimenten!

wij waren ruim 17 jaar samen en hebben veel meegemaakt. (daarom kwam dochter ook vrij laat)

Mijn ex heeft de verantwoordelijkheid voor zijn dochter genomen en doet dat nog steeds. Als partner hoef ik 'm niet meer maar als vader is hij heel goed en betrouwbaar. Altijd op tijd met ophalen, nooit een weekend overslaan, want dan moet het gecompenseerd worden. De vakanties en weekenden tot op het uur verdeeld wat hem betreft. Voor 10 minuten gesprekken komt hij eerder zijn woonplaats zodat we het voor kunnen bespreken. Hij heeft een tijd een dag minder gewerkt zodat we het schema konden aanhouden dat we hadden met de zorg voor onze dochter toen we nog bij elkaar waren.

Zijn dochter heeft hij bij de scheiding nooit in de steek gelaten. Ook niet toen haar halfzusjes geboren werden.

Juist door deze moeilijke beslising te nemen heeft hij er voor gezorgd dat wij geen diepe ruzies hoefden uit te vechten na de scheiding.

Laat het los Kikki

Het is niet jouw huwelijk en niet jouw beslissing.
Het is niet aan jou om over het huwelijk van broer en schoonzus te oordelen.
Accepteer het gewoon, anders kom je geen stap verder.