Wij als familieleden van gescheiden ouders, raad!!!

familie beraad

Qua brutaliteit zou ik een familieberaad bijeen roepen. Hoe klein ook, de kinderen erbij. Benoemen dat het een vervelende situatie is, voor niemand leuk en we elkaar nodig hebben om er het beste van te maken. Dan regels opstellen hoe we dat doen, bv; we doen elkaar geen pijn, we zijn niet brutaal, we zeggen elke dag wat we leuk vonden die dag of iets positiefs etc. Ik noem hier maar wat. Benoem ook dat emoties - verdriet- mogen maar wel lief proberen te blijven voor elkaar.
Eventueel zou ik een beloningssysteem bedenken: na een dag zonder (erg veel) incidenten mogen ze kiezen wat ze eten of het toetje kiezen ofzoiets. Of kwartiertje langer tv kijken.
Ook zou ik idd structuur aanbrengen en de kinderen keuzes geven bv met een keuzebord zodat ze het gevoel krijgen dat ze in deze roerige tijden nog ergens vat op hebben. Kan me nl voorstellen dat ze volkomen uit het lood zijn.

Dan iets anders: ik lees door je postings heen vooral 1 ding; het is niet eerlijk (wat exvrouw flikt). En ik snap je volkomen als ik je zo lees. Het rottige is alleen: het leven is niet eerlijk, voor jou niet, voor je broer niet (voor mij trouwens ook niet) en voor zijn kinderen al helemaal niet.
Geef jezelf een cadeautje: spreek met je moeder of vriendin oid af dat je twee keer week een uurtje mag tekeergaan over de ex en laat het buiten die tijden los. Als het je bespringt in de tussentijd denk je aan de vrouwen in Syrië of in de Ebolalanden, wat die vaak meemaken, dat is pas oneerlijk.

nog een Pien?

Da's toevallig. Ik ga hier ff verder als Pien1, oké? Ik schreef dus het stukje over de leeftijd.

straf

Ik begrijp dat je een kind dat niet van jezelf is, niet zo makkelijk straf geeft. Maar terugschreeuwen is ook de oplossing niet denk ik. Wat zou je doen als het een vriendinnetje van je kind is? Daar pik je ook geen brutaliteiten van, toch? Ik tenminste niet.
Ik zou echt proberen wel heel rustig, maar ook heel duidelijk te blijven. "Dit accepteer ik niet van jou".

Voel je je wel vrij om haar even op de gang te zetten? Kan nog best bij een 7-jarige vind ik. Ik vind haar ook te oud om het te negeren. Niet per se als straf, maar als consequentie: als jij op een dergelijke toon tegen mij praat, wil ik dat je even afkoelt tot je rustig je excuus kunt maken. Daarna moet er ook onmiddellijk zand overheen. Dat vind ik het voordeel van even de situatie uit: daarna is het klaar, en kun je (steeds weer!) opnieuw beginnen.

En dan dus veel aandacht voor positieve zaken, dat is echt heel erg belangrijk. Misschien krijgt ze (ik speculeer erop los) wel heel veel (negatieve) aandacht van haar vader door brutaal te zijn en "moeilijk" gedrag te vertonen, is dat wat ze geleerd heeft. Dan is het zaak haar te leren dat ze met normaal gedrag veel verder komt.

En als je haar ook ook niet op de gang wil zetten, kun je zelf misschien uit de situatie weglopen? "Ik praat niet met jou zolang je op deze toon tegen mij tekeer gaat".

beloningssysteem

Wat andere Pien zegt, heel goed idee! Op een neutraal moment gewenst gedrag bespreken, en daar inderdaad een beloningssysteem aan koppelen. En flink complimenteren tussendoor.

Overigens, als ze dingen vraagt als "waarom mag jij dat wel en ik niet", zou ik haar dat gewoon uitleggen. Ik zou de toon niet accepteren als die niet in orde is, maar de vraag wel.

vader

Als je haar niet op de gang mag zetten, wordt het moeilijk. Tenminste, ik ben zelf niet zo van het eindeloos blijven praten. Is dit bespreekbaar met je broer? Dat je met hem bespreekt welke ruimte jij hebt om haar bij te sturen? En dat hij dat vervolgens ook met haar bespreekt: dat jij haar tante bent en dat ze naar jou dient te luisteren, net zoals ze naar haar vader en moeder moet luisteren. Op school wordt ze toch ook op de gang gezet / naar de directeur gestuurd als ze zo'n grote mond opzet? Het is toch niet zo dat alleen haar ouders iets over haar te zeggen hebben? Als van jou gevraagd wordt dat je haar af en toe onder je hoede neemt, moet je ook de ruimte hebben om haar bij te sturen.
It takes a village to raise a child.

"Iedereen altijd oneerlijk"

Ach gos, ik snap echt hoe ze het bloed onder je nagels vandaan kan halen, maar ik kan me zo voorstellen hoe dat meiske het echt zo voelt: dat de heel wereld tegen haar is. En zo'n meisje kan niet reflecteren en dat allemaal gewoon aan je vertellen, hoe alleen / achtergesteld / noem maar op ze zich voelt. Dat uit zich in dit soort buien.

Veel begrip, geduld, liefde en duidelijke grenzen. Zoveel mogelijk in haar straatje lopen zou ik niet doen. Doe gewoon je eigen dingen, laat haar meedraaien in jouw huishouden alsof ze er écht bijhoort, ipv alles aan haar aan te passen in de hoop dat ze rustig blijft.
Nou ja, ik roep maar wat in me opkomt.

gang

Dat wordt best vervelend hoor, steeds weer op die saaie gang. Maar ik geef geen garanties natuurlijk. Het is in elk geval een signaal: ik pik dit niet. En dat signaal moet ze krijgen, anders blijft ze dat gedrag vertonen.
Ik zou beginnen met dit eens met je broer te bespreken.
Verder heel fijn voor het meisje dat haar tante zo met haar begaan is! Ze kan ws wel wat steun gebruiken.

Probeer te bedenken hoe jij de oudste kunt zijn

Ze haalt het bloed onder je nagels vandaan. Maar eigenlijk vind je haar zo'n zielig kind.
Ik denk dat ze flink in de war is en het inderdaad moeilijk heeft.
Wat kun jij doen om haar niet zoveel macht te geven over jou. Een mantra? Bijvoorbeeld: "ik houd van jou Janneke (naam kind)". Dat herhaal je continue in je hoofd zodat je niet op haar ingaat. Verzin vooral iets dat jou voldoende raakt om het gedrag te negeren.
Als haar gedrag geen effect op je heeft, wordt het vanzelf minder.
Misschien wil ze gewoon zeker weten dat je om haar geeft, ook als ze zich slecht gedraagt.

dat is het juist

ze heeft het heel moeilijk, maar nog niet de volwassen mogelijkheden om er mee om te gaan. Die moet ze nog leren en nu uit ze zich zo. Het is net een 2-jarige die nog niet voldoende kan praten om duidelijk te maken wat ze willen. Die gaan ook schreeuwen en krijsen. Dit is de versie voor oudere kinderen er van.

Wat ik met mijn 9 jarige doe is meeveren. Beamen dat ze boos mag zijn, dat het heel erg oneerlijk is allemaal. Maar dat ik daar niets aan kan veranderen en dat ik de manier waarop ze het me verteld niet zo prettig vind. En dat ze daarom even naar haar kamer moet om er over na te denken en dat we er later over zullen praten.

Naar de gang of een andere ruimte moeten is de situatie doorbreken, geen straf. Je kunt dan beiden afkoelen en dan ga jij even bedenken hoe je dit wilt bespreken, wat kun je wel doen, accepteren en wat niet.

aandacht

Negatieve aandacht is ook aandacht. Het meisje is denk ik best in de war (scheiding is kort geleden) wat er allemaal gebeurt en zoekt gewoon aandacht. Dus ik zou wel proberen veel positieve aandacht aan haar te geven (1 op 1 dingen doen) en het negatieve zoveel mogelijk te negeren (wel zeggen dat dit niet kan, of negeren zoals Pien1 hierboven zegt, maar er niet op door blijven hameren).

Ik zou wel stoppen je broer als slachtoffer te zien (dan word je ook minder boos). Wat er ook is gebeurd, en hoewel het niet zijn keuze was, hij had voor deze vrouw gekozen. Je weet toch niet helemaal precies wat er speelde, je was er niet de hele tijd bij. De situatie is nu zoals hij is en vanaf hier moet hij verder. Jij moet dit kennelijk ook nog verwerken.
Het is nu gewoon erg wennen nog, en zeker met opstandige kinderen die ook eea moeten verwerken is dat moeilijk. Als daar alleen al begrip voor is lijkt me dat een begin.

ja je moet hem helpen

maar dan wel met opvoeden waarbij je het NIET over neemt. Ze accepteren jou niet dus je moet met je broer zijn en je broer zal harder moeten optreden. Volgens mij schreeuwen die kinderen om grenzen na zo'n moeilijke tijd en als je niet geeft is dat net zo goed fout als maar door blijven gaan met zielig doen.

Dus: begin eens met opvoeden, met een goed gesprek over wat je wel en niet accepteert samen met je broer, met duidelijk maken dat jullie er voor ze zijn maar dat dit niet langer zo werkt en dat het ook niet gezellig is zo etc.

Laatste bericht

Nu ik het laatste bericht heb gelezen denk ik echt dat je broer maar eerst moet beginnen met zijn kinderen alleen te hebben een paar weekenden/dagen/weken. Hooguit een bezoek aan oma of tante maar meer niet.

De kinderen weten nu niet waar ze aan toe zijn en beginnen nu juist vervelend gedrag te vertonen. Zoals mijn jongste zoon doet bij mijn schoonmoeder. Als hij binnenkomt vraagt hij al om chips omdat hij weet dat hij dat ook direct krijgt. Thuis doet hij dat echt nooit omdat hij van ons toch geen chips krijgt. Deze kinderen vertonen vervelend gedrag omdat ze weten dat ze dan aandacht krijgen. En het heef bljkbaar het benodigde resultaat.

Laat broer het nu eerst eens alleen regelen. Zo bijzonder is het toch niet dat een vader zelf voor zijn kinderen zorgt. Als hij weg moet kan hij ook een oppas van buitenaf regelen voor de kinderen. Net zoals in heel veel gezinnen. En het is ook niet in het belang van de kinderen om bij een tante te zijn die zich aan loopt te ergeren. Dus eerst terug naar een min of meer normale situatie. Kinderen zijn bij moeder of zijn bij vader. En vader is de opvoeder niet oma of tante.

Het is niet anders

Nee, hij heeft er niet voor gekozen. Maar het is nou eenmaal zo. Vroeger zal hij toch ook wel eens periodes alleen met de kinderen geweest zijn? Het probleem is nu je broer en niet de kinderen. Je broer moet dit zelf gaan doen. Je doet net alsof je broer een vreselijke zielepiet is, nergens zelf toe in staat is en overal mee geholpen moet worden.

Dat is niet zo, je broer is een volwassen man met drie kinderen. Hij is nu gescheiden en zijn leven is veranderd. En nee, dat is echt niet alleen de schuld van zijn ex. Daar geloof ik niet van.

hoe zou je het dan willen?

De bezoekregeling die er nu is lijkt me al vrij minimaal voor de kinderen om contact te houden met hun vader. Blijkbaar slechts vijf vakantieweken + de helft van de weekeinden.

Het zijn blijkbaar ook geen hele kleine kinderen als de middelste al zeven is. Zo te horen kun jij vooral niets hebben van de kinderen, dus ik zou aanraden dat jij je er zoveel mogelijk buiten houdt. Het kost tijd voor je broer om een nieuw ritme te vinden, maar dat moet toch wel mogelijk zijn als je broer zijn kinderen alleen heeft als hij vrij is. Hij hoeft in elk geval niet werk en zorg te combineren en is ook niet verantwoordelijk voor de doordeweekse gang van zaken waarbij hij moet zorgen dat kinderen op tijd op school en op clubjes komen.