We gaan uit elkaar.. gaan we dit echt doen??

vrij laten

Vier opmerkingen op dit moment:

1. Ik heb eens oudere mensen gevraagd wat het succes was van hun lange huwelijk. Antwoord (meerdere malen): elkaar vrij laten.
Dat is denk ik een leerpuntje voor je man, als ik jouw postings zo lees.

2. Feit blijft dat ik de behoefte blijf houden en dit blijkbaar niet bij hem kan vinden om het gesprek aan te gaan, om te delen en om zijn mening hierin te weten."
"En wanneer jullie zeggen dat ik eens volwassen moet worden en die dingen alleen met mn man moet gaan delen, dan hebben jullie wellicht gelijk.. "
Mijn reactie: NEE, je moet zeker niet je eigen behoeften geweld aan gaan doen en niet meer met anderen dingen bespreken (in zijn algemeenheid), terwijl je het niet met hem kunt bespreken op een manier die jij wilt.
NEE, dat lijkt mij ongezond. Realiseer je juist dat je man je NIET alles kan geven waar jij behoefte aan hebt. Wat hij je niet kan geven, moet je juist wel bij anderen halen.
Ik bespreek veel opvoedkwesties met vriendinnen (of hier) en alleen als het nodig is bespreek ik iets (kort) met hem. Hij kan daar niet uitgebreid over praten, nadenken, discussieren. Kan hij niet (vaak genoeg geprobeerd), dus doe ik hem niet aan. Ik belast hem er zo min mogelijk mee.

3. Je hoeft niet alles wat je zonder je man doet uitentreuren met hem te delen. Hij heeft er moeite mee als jij allerlei dingen met anderen bespreekt: vertel het hem dan niet.
Maar zorg dat je eerlijk bent naar jezelf en hem dat je niet vreemdgaat en dat je dus (mn met mannelijke vrienden) niet het randje gaat opzoeken. Met een net gescheiden man die je lang niet hebt gesproken contact opnemen en dan advies vragen over jouw situatie klinkt wat 'gevaarlijk'. Zou ik zelf minder snel doen, maar jij weet of je er misschien 'meer' mee wil dan alleen advies.

4. Uiteindelijk draait het om rekening houden / willen houden met elkaars behoeften. En om elkaar daarin wat tegemoet te komen, zonder dat een van beiden zichzelf helemaal geweld aan doet.
Daarvoor kan jij misschien wat minder open alles delen, om hem die pijn te besparen (maar hem wel trouw te blijven) en kan hij jou wat vrijer laten om "te fladderen" en het vertrouwen te hebben dat je steeds bij hem terugkeert (elke dag) voor rust en veiligheid.

5. En ga meer met elkaar doen dan steeds praten . Heb het leuk samen, dan krijgt hij vertrouwen dat jij hem leuk vindt, bij hem wilt blijven en hij zich geen zorgen hoeft te maken. Hij komt onzeker en (daardoor?) jaloers over.

Twee kanten van dezelfde medaille.

Zoals ik het lees worstelen jullie allebeide met twee kanten van de zelfe medaille, en is datgene wat ooit onweerstaanbaar was onaantrekkelijk geworden.

Ik ben zelf (mede door mijn ADD) ook degene die bezig is om op alle prikkels te reageren, degene die snel enthousiast is, woeste plannen kan maken en uitbundig is.
Mijn man is daarin mijn tegenpool. HIj is rustig, bedaard, denkt eerst doet daarna, en waar ik boven de aarde vlieg, staat hij rustig met beide benen op (in) de grond.

Die eigenschap van hem vond ik woest aantrekkelijk toen ik hem leerde kennen. Hij rustig, kalm, bedaard en zat volgens mij vol diepe gedachten. Hij was degene waarbij ik tot rust kon komen.

10 jaar later was hij in mijn ogen saai, de diepe gedachten waren niet aanwezig. (hij dacht gewoon lang na) het bedaarde was sloom geworden, en het tot rust komen ervaarde ik als een sleepanker, een verplicht "niets" doen terwijl ik inwendig zat te springen.
Hij werd gek van al mijn impulsen. Van de woeste plannen, van de meest vreemde associaties die ik kon leggen bij een opmerking of situaties.
Wat hij ooit leuk vond, meer licht en luchtigheid en speelsheid wat ik hem wist te brengen, voelde voor hem als een continue onrust en nooit weten wat er zou gebeuren, een continue gevoel voor onveiligheid.
Alles wat hij ooit aantrekkelijk in mij had gevonden was nu "irritant"

Maar ook daar zijn we doorheen gekomen. Hij heeft stappen mijn richting uit gedaan en ik zijn kant op. Hij weet wanneer ik "moet" reageren op allerlei prikkels, hij weet ook dat dat weer voorbij gaat en hij neemt zo zoals ze zijn. Prikkels die voorbij komen. Gaat weer over.

Ik weet wanneer hij daar wel mee om kan gaan en wanneer niet. Ik ben me er bewust van dat hij anders denkt dan dat ik dat doe en dat ook anders uit.
We hebben geleerd op welke plekken we de ander gewoon moeten laten "zijn" en we hebben geleerd van elkaar wat we belangrijk vinden om "aan te houden"

Simpel voorbeeld: Ik heb volgens mijn man de neiging om te verdwijnen. Dat schiet me iets te binnen en dat moet ik dan ook doen. Hetzij even een boodschap doen, even naar de buurvrouw, praatje in het dorp, noem maar op.
Hij vind die "verdwijnacties" verschrikkelijk. Hij wil graag weten waar ik ben. Niet om controle uit te oefenen, maar gewoon weten waar ik ben. En dus ben ik begonnen om te melden waar ik ben. (was ik niet gewend, hij was veel weg en pas de laatste 2 1/2 jaar 24/7 thuis) Dit heeft hem rust gegeven. Weten waar ik ben.

Hij begint te leren om mij "te volgen in mijn prikkels" Als we in een stad lopen, dan vind ik het fijn om op elke prikkel te reageren, waardoor we dus kris kras door een stad heen kunnen lopen. Hij zou een denkbeeldige route maken, en die volgen. (dan heb je alles gezien wat je wil zien) Hij heeft geleerd om dat routes maken los te laten, en om mij te volgen.

Door deze simpele dingen heeft hij er minder moeite mee als hij me een keer niet kan vinden en ervaart hij dat als minder erg en ben ik in staat om een keer "gestructureerd" snel een boodschap te doen in de stad omdat ik weet dat ik een volgende keer wel mijn prikkels en impulsen kan volgen.
Al met al is hierdoor de kwaliteit van onze relatie stukken beter geworden, en ben ik weer in staat om datgene te zien wat mij in eerste instantie in hem aantrok. Wat ik woest aantrekkelijk vond. Ik kom dus ook weer tot rust bij hem. Hij kan weer luchtiger en speelser zijn, want hij weet dat er ook ruimte is voor zijn andere kant.

We komen dus stukje bij beetje steeds meer in balans.

Kriebel83; vragen

"Ik ga hem vragen of ik hem inderdaad jaloers/onzeker maak en hoe ik dat weg kan nemen."

Goede aktie! Zeker doen.

Houd er rekening mee dat hij misschien niet snel/goed kan aangeven wat hij wil. Misschien heeft hij tijd nodig om te bedenken wat hem kan helpen. Misschien komt het er nooit uit.

Dat is bij mijn man in elk geval zo. Ik kan het hem vragen wat ik wil: hij kan het niet aangeven.

Wil het liefst dat ik thuis ben (nb ook als hij zelf weggaat!). Volkomen onlogisch, kan het niet uitleggen, maar voelt het wel zo.

Daar kan ik niet aan voldoen - ik ben ook zo'n "fladderaar" (enthousiasteling?) net als jij . Daar wil ik ook echt niet aan voldoen, dan doe ik mezelf geweld aan.

Als hij het niet in woorden kan aangeven, kan je wel proberen met complimenten (over dingen die hij goed/leuk doet) en met leuke activiteiten samen te laten merken dat je (ook) graag bij/met hem bent. Misschien dat zijn zelfvertrouwen dan groeit.

Anders zijn

"Voorbeeldje; een bestuursfunctie op een sportclub. Ik doe het niet, omdat dat teveel druk geeft op ons gezin en bv sport van mijn man, meer avonden van huis. Maar het komt op mijn pad, ik vertel erover thuis met enthousiasme natuurlijk en hij kan alleen maar reageren met; ' dat ga je toch niet doen he? Daar heb je echt geen tijd voor hoor, en wij ook niet als gezin. Hoe kan je daar nou zo enthousiast over vertellen, ik begrijp het niet!"

Herkenbaar...

Ik ben helaas niet iemand met een succesverhaal over dit soort gedrag/onbegrip van man ten opzichte van jouw enthousiasme.

Ik ben wel nog steeds getrouwd, maar dit soort reacties heb ik keer op keer gehad. Ben daardoor steeds minder gaan vertellen (zoals ik hiervoor al adviseerde), want steeds de deksel op mijn neus krijgen vond ik niet leuk.

Ik weet niet of mijn gedrag goed is (geweest). Het is nu zo gegroeid, en we delen weinig. Dat vind ik heel verdrietig. Hij is sowieso geen prater en als hij praat dan bij voorkeur over dingen die hem interesseren. En ik ben juist een enthousiaste prater - te veel woorden . Gaat niet goed samen.

Ik heb me de afgelopen jaren in toenemende mate afgevraagd of ik nog bij hem wilde blijven. Hij is niet slecht, niet gemeen, alleen denkt erg vanuit zichzelf. Weinig inlevingsvermogen, begrip voor mij. Door de drukte en onvoorspelbaarheid van de kinderen is het bij hem veel sterker/duidelijker geworden dan voor die tijd. Werd het veel lastiger om mee om te gaan.

Ondanks alles ben ik heel blij dat ik toch bij hem ben gebleven. En de kinderen een gezinsleven heb gegeven. Nu op de middelbare school, puberend. Moeilijk erbij, maar vooralsnog de overtuiging dat een scheiding en de gevolgen nog vervelender zal zijn voor de kinderen. Zie het bij vrienden - echt niet leuk voor de kinderen.

En ik heb de overtuiging dat als de kinderen uit huis gaan, hij weer wat relaxter wordt.

Scheiden

Tja, erover gesproken in zoweel woorden nooit. Wel eens een boze uitroep, van "Als het zo moet, dan ga ik scheiden" of, "dit is voor mij niet meer leefbaar, er moet iets veranderen"
En ook hebben we in een grijs verleden gesprekken gehad bij een maatschappelijk werker.

Wat bij ons altijd meegespeeld heeft (behalve de kinderen dan) is het feit dat we wisten dat dit weer over zou gaan. Letterlijk zelfs.
Mijn man zat bij defensie en we wisten allebeide dat er weer een moment zou komen dat hij weer voor een X-aantal weken of maanden weg zou gaan. Dat schiep letterlijk en figuurlijk afstand. En gaf ons beide de gelegenheid om na te denken en om bij te komen.

Die tijdelijke afstand is alleen niet zaligmakend! ergernissen en irritaties worden namelijk alleen maar in de koelkast gezet waar ze goed bewaard blijven, maar worden niet opgelost!

Om die reden ben ik ook niet zo voor een tijdelijke scheiding. (14 dagen vakantie alleen is dan beter). Want na 6 weken weg voor je werk, MOET je wel naar huis komen, MOET je wel de confrontatie weer aangaan.
Met een tijdelijke vertrek uit huis naar een andere woning, creeer je ergens anders een veilige plek en is het makkelijk om daar te blijven, of om een excuus te verzinnen om vertrek naar huis uit te stellen.

Want wat volgens mij ook nog wel eens vergeten wordt, is dat het net lijkt alsof mensen veranderen als je ze en poos niet gezien hebt. Op de ene of andere manier verwacht degene die weg is gegaan dat de situatie zoals hij/zij die thuis heeft achtergelaten nog hetzelfde is. Net alsof de tijd daar stil gestaan heeft.
Leven is veranderen, dus ook in de periode dat jij niet thuis bent (bij je gezin bent) gaat het leven daar gewoon door. Onstaan er andere situaties, groeien en veranderen de kinderen, worden regels aangepast en bijgesteld. Het kind wat voor vertrek nog niet van het pleintje afmocht, kan bij thuiskomst wel van het pleintje af mogen.
De goede relatie die je met je buurvrouw had, kan bij terugkomst veranderd zijn in een burenruzie. En dat zijn allemaal dingen die die ander niet meekrijgt. Die ander krijgt ook niet mee hoe je dat opgelost hebt, welke koers je daarin gekozen hebt.
En als je tijdelijk uit elkaar gaat in een periode dat je geen vertrouwen in die ander hebt, dat je twijfelt aan elke actie die de ander doet, als er niet meer op gevoelsniveau met elkaar gesproken kan worden dan wordt de tijdelijke fysieke afstand tussen beiden heel gemakkelijk een permanente geestelijke afstand.

En dan hebben we het nog niet eens over intimiteit en sexualiteit. Exclusiviteit.
Wij hebben daaraan nooit consessies gedaan. Ook niet in de periodes dat er een scheiding van maanden in het verschiet lag. Sex en sexualiteit en de bijbehorende intimiteit is iets wat exclusief voor ons tweeen is in onze relatie. Sexualiteit in onze relatie is voor jezelf of voor die ander. Niet voor een derde. Onder geen enkele voorwaarde.

En nee, nu moet je niet denken dat sexualiteit hier altijd makkelijk gegaan is. Dat is het niet. En ook daar hebben we een "werkbare modus" <<>>> in moeten vinden. Ook daarin zal je kunnen kijken naar elkaars behoeftes en moet je elkaar tegemoet kunnen komen met je behoeftes.

Ik heb geleerd om aan te geven dat mijn hoofd soms te vol zat met prikkels en dat ik tijd nodig had om mijn hoofd leeg te maken en om te focussen op het hier en nu. En ik heb moeten leren dat "mijn geen zin in sex" niet altijd leidend was en dat er meer manieren zijn om intimiteit te delen dan "neuken en geneukt worden". Dat laatste geldt trouwens ook voor mijn partner, ook hij heeft dat moeten leren.

Als laatste over dat scheiden: Tuurlijk heb ik daar wel eens over gedacht. Maar daarna komt ook al snel de realiteit om de hoek kijken. Waar ga je wonen, hoe ga je dat betalen, hoe doe je dat met de kinderen, heb ik voldoende inkomen, is dat werkelijk wat ik wil?
Voor mij was het antwoord nee. Dat is niet wat ik wil. Ik weet wat het is om 24/7 alleen voor "alles" te staan omdat mijn partner er niet is. De vermoeidheid omdat kindlief elke ochtend om 6.00 uur wakker is en dan ook echt wakker is. Niet die zorg kunnen delen, het alleen staan voor een kind wat ziek is, om alleen die zorg te dragen.

En oh, ik kan dat. Dat heb ik de afgelopen jaren wel geleerd. Ik kon dat omdat ik wist dat "ergens" op de wereld mijn partner was, en die mijn keuze's met betrekking tot zorg en opvoeding voor de kinderen blind vertrouwde. Die wist dat de rode lijn die wij ooit samen hadden uitgezet met betrekking tot ons huwelijk en de opvoeding van de kinderen ook zoveel mogelijk gevolgd zou worden. Die mij domweg blind vertrouwde, en mij daardoor het gevoel gaf dat ik altijd rugdekking had. Dat datgene wat ik deed goed was. (ondanks dat hij het waarschijnlijk zelf anders zou doen.)

Mocht je nog meer vragen hebben, stel ze maar. Ik ben voor nu even de draad kwijt van wat ik wilde zeggen.

Nabrander:

Kriebel je schreef: Wij vinden het erg lastig om ons voor te stellen dat deze heftige gevoelens op en af zullen gaan totdat de kinderen uit huis zijn..dat duurt lang!

Je hoeft ook nog geen 20 jaar vooruit te plannen. Van wie moet dat? Als er 1 ding is wat niet vastligt, dan is dat de toekomst.

Mijn zoons wisten ook niet wat ze wilden worden, wat ze moesten leren als beroep om gelukkkig mee te worden totdat ze 67 waren.

Ik ga jou hetzelfde vertellen als mijn zoons:
Kijk naar jezelf en bedenk dan hoe jij wil dat je leven er met een jaar uit ziet. Met 3 jaar, en met 5 jaar. Wat wil je dan doen, wat zou je willen kunnen? En kijk dan naar waar haalbaar en realiseerbaar is.
Hoe ziet het plaatje van jouw gezin er dan uit? en van je werk? en je kinderen? en je relatie? Stel haalbare en realiseerbare doelen.

Hoe kun je iets plannen wat pas over 18 jaar plaatsvind? Er zitten namelijk zoveel variabelen in dat hele verhaal, in dat hele plan, dat kun je onmogelijk vastleggen.
Toen mijn man voor 2 1/2 jaar geleden thuis kwam, en niet meer hoefde te werken zag ik een oceaan van tijd voor me waarin mijn man 24/7 aan de keukentafel zat. Dat vond ik geen fijne gedachte.... Dodelijk saai.

En nu? Nu heb ik hem gisteren afgezet op Schiphol omdat hij voor een aantal weken gaan werken in een ontwikkelingsland. Dat was dezelfde man die voor 2 1/2 jaar riep dat hij nooooooit weer voor geld wilde werken, de man die alleen nog maar leuke dingen met mij wilde doen.
Ik bedoel maar..... Niets is verandelijker als de toekomst.

Tijd voor jezelf

"@FFzo, shit.. ik denk dat we verkeerd bezig zijn. Want wat wij nu doen is weekenden weg plannen voor onszelf, alleen..om ruimte en tijd te pakken.
En hij denkt natuurlijk dat ik naar jan en allemaal ga...
Maar ik wil het zo graag!! Even tijd voor mezelf.."

Waarom wil je zo graag tijd voor jezelf?

En je schreef toch ook dat je doordeweeks tijd voor jezelf hebt? Dus waarom ook de weekenden erbij?

Ik zeg niet dat je moet stoppen met weekenden voor jezelf, maar het is zoeken naar een balans die voor jou (nog) acceptabel is en waardoor je hem wat meer tegemoet komt. Niet hij helemaal zijn zin (als dat niet bij jou past), maar jij misschien ook niet helemaal wat je zou willen.

Overigens: hij gaat dus ook weekenden alleen weg? Waarom wil hij rust en ruimte? Heb je een idee? Ook misschien goed om hem te vragen. Niet denken dat je wel weet wat hij denkt....

scheiden

Wat mij tot nu toe tegenhoudt is, afgezien van het feit dat ik de kinderen graag aldoor (niet half om half) de beide ouders om zich heen gun, dat je niet weet wat er gaat gebeuren als je uit elkaar gaat.

Dat kan prima gaan (de goede uitzonderingen), maar ook minder goed (die ik toch wel vaak hoor/lees). Daar waar getrouwde partners, ook al loopt hun relatie niet helemaal soepel, vaak nog wel hun best voor elkaar willen doen, valt dat bij een scheiding regelmatig bij tenminste een van de twee ouders weg.

Dus daar waar een partner al niet zo soepel is om flexibel te zijn om af en toe bij te springen, verwacht ik dat in een gescheiden situatie nog meer tegen te komen.

Daarnaast groot punt van zorg: als je gaat scheiden zou er eentje of allebei een nieuwe relatie kunnen krijgen. Kan prima nieuwe partner zijn, maar kan ook minder klikken.

En misschien krijgt je man een nieuwe relatie met een vrouw die al kinderen heeft. Gaat daar na een tijdje mee samenwonen. Zit dan dus (veelal) meer bij die kinderen dan bij zijn eigen kinderen. Ik ken zo'n situatie. Je weet niet hoe pijnlijk dat voor die kinderen is dat ze hun vader weinig zien maar dat hij wel bij andere kinderen woont.

Ik zie ik mijn situatie hetzelfde gebeuren (mijn man zou vast niet alleen blijven). Ik wil het mijn kinderen niet aandoen.

En daarnaast: ik wil het mijn kinderen niet aandoen mij de helft van de tijd te moeten missen, maar ook mezelf (en trouwens: ook mijn man) niet. Zelfs al zijn die van mij al ouder.

scheiden kan altijd nog

Eigenlijk denk ik (in het algemeen en bij jou): scheiden kan altijd nog.

En nee, je mag ook in andere situaties dan geweld of verslaving gaan scheiden.

Maar het moet, vind ik dan, het laatste zijn wat je doet. Dus eerst van alles proberen, daarbij kritisch naar jezelf kijken, kijken of je samen elkaar tegemoet kan komen in behoeften en kijken of je zo een minder spannende/vrije relatie kan hebben dan je zou willen, maar wel een acceptabele waarin je toch gelukkig kunt zijn.

Als je na alles geprobeerd te hebben echt ongelukkig bent, het niet volhoudt, dan lijkt me dat een scheiding voor de hand ligt.

Ik ben ondanks alles nog steeds te gelukkig . Ik heb het regelmatig echt zwaar (gehad), vriendinnen begrijpen het niet altijd dat ik nog steeds bij mijn man ben of ze vinden het knap dat ik ondanks alles zo positief blijf, maar ja, zolang ik er zo in kan blijven staan ga ik door. Uit volle overtuiging en genietend van al het goede in het leven.

En nee, ik kan niet alles doen wat ik zou willen. Maar dat is ook niet erg . Er zijn meer mensen die niet altijd kunnen doen wat ze willen (bijv. door geldgebrek).

Wordt volwassen

....blijft een gelukkiger en vrijer leven iets waar ik nu veel overna denk.

.....En ja, dat had ik eerder moeten weten voordat ik aan de kindjes begon maar dat voelde toen goed en deed ik met volle overgave en liefde, dus spijt heb ik daar niet van..

Ik heb niet het hele draadje gelezen.
Maar ik kan maar 1 ding zeggen; welkom op aarde.
Wordt volwassen. Neem verantwoordelijkheid waar je verantwoordelijk voor bent; het geluk van je kinderen.

Idealiseer je vrije leven niet. Je bent niet meer vrij. Dat is de werkelijkheid. Maak wat van je huwelijk.Je bent begonnen aan kinderen omdat het goed voelde. Nu voelt het gebonden. Je kunt je leven lang je gevoel achterna gaan en van hot naar her zwerven. Daar ga jij je mogelijk goed bij voelen.
Maar...je bent verantwoordelijkheid aangegaan. Je kunt niet meer leven op louter gevoel.

Je wordt geacht volwassen te handelen. Na te denken. Niet meer alleen aan jezelf maar ook aan je kinderen. Deze kinderen zijn afhankelijk van jullie.

Hou op met dat gepraat ga wat doen. Besteed aandacht aan je man, bemin elkaar, maak tijd voor elkaar. Deze troenjaren gaan voorbij. Jullie kunnen nog een leven lang mooi samen zijn. Zoek een weg voor allebei.

Maar hou op met dat onvolwassen gedagdroom over een vrij leven en een nieuwe minnaar.

je hebt vast goede slapers

je kinderen dan:-)
Het is een oprechte vraag van me; waar vind je al die tijd.
Zowel in praktische zin als in je hoofd trouwens, ik voelde toen de kinderen klein waren absoluut niet al die ruimte om met mijn eigen behoeften bezig te zijn, ik had het te druk met de behoeften van mijn kinderen.
En dat is volgens mij gelijk het gebonden zijn. Ja, door kinderen ben je gebonden. In directe zin en indirecte, vaste relatie en andere omgevingsfactoren stabiel houden.
Ik denk dat wel meer mensen dat geregeld zwaar vinden, (ik iig zeker, ben ook heel graag vrij) maar het hoort erbij, toch?

Niet doen

Gaan we dit echt doen? NEE DOE HET NIET! Als ik alles terug lees ziet de relatie er helemaal niet zo slecht uit en met jonge kinderen kun je elkaar idd wel wat kwijt raken. Je kiest met een scheiding en alle gevolgen daarvan NU voor je eigen geluk. Mijn ex deed dat (heel egoistisch) ook en zijn nieuwe vriendin voor de 3e keer. Gevolg; gebroken en beschadigde kinderen ondanks de leeftijd tussen de 15 en 20. Als de liefde echt op is o.k maar dat lees ik niet. Ik weet niet hoe oud jullie zijn maar de vraag stukken; wie ben ik?, wat wil ik? zijn heel normaal en je hebt nou eenmaal de verantwoordelijkheid genomen om ouder(s) te worden. Nogmaals DOE HET NIET!

wat ik eigenlijk bedoel

is dat het klinkt aan alle kanten alsof je het relatief best 'luxe' hebt allemaal en prima voor elkaar. En toch ben je ontevreden.
Dat geeft mij niet de hoop dat je straks, alleen, wél tevreden zult zijn. Vrij en ongebonden word je niet meer, je hebt kinderen.

Ik snap het niet....

Ik heb #69 wel driemaal doorgelezen, maar ik krijg maar niet helder waar nu precies jullie pijnpunt ligt. Het lijkt voor mij alsof jullie allebei een utopie najagen en van je partner iemand proberen te maken die hij/zij niet is.

Zoals ik het lees hebben jullie alles: geld, middelen, voldoende vrije tijd. Dus waar schort het dan aan? Wat zoeken jullie in elkaar dat de ander niet kan bieden?

Hier ook de redelijk standaard (denk ik ondertussen) verdeling: rustige stabiele man en iedere week een ander idee vrouw (of zo iets....). En ik vind het echt heerlijk. Mijn man laat mij rustig mijn luchtkastelen bouwen, verblikt en verbloost niet en houdt op zijn tijd de boot af. Misschien zijn wij minder uitersten, ik weet het niet, maar ik zou er echt niet over vallen als hij na een enthousiast verhaal van mij, mij weer even met beide benen op de grond zet. Ik luister naar hem, neem zijn mening serieus en overdenk dit. Heeft ie gelijk dan heeft ie gelijk. En wil ik het toch, dan wil ik het toch. In beide gevallen: even goede vrienden.

Zoek jij iemand die samen met jou luchtkastelen bouwt? Of wil jouw man dat jij ook verandert in een bedaarde huismus?

Zit dat hierin? :
"De kern van het probleem werd ook weer duidelijk. Er is genoeg ruimte voor ons beiden in ons huis, we hebben het goed, de kinderen voelen zich heerlijk en gelukkig..maar.. Hij vind het erg moeilijk dat ik met meerdere mensen mijn leven deel, dat ik veel mensen ken (waar hij sommigen niet van kent) en daar bijvoorbeeld dingen over mijn eigen bedrijf deel óf deze problematiek. En dat klopt, ik heb een oude bekende gebeld die onlangs gescheiden is, een vechtscheiding. Elkaar een tijd niet gesproken, bijgekletst en ik heb hem gevraagd hoe hij alles beleefd heeft en naar zijn mening over mijn probleem. En ik BEGRIJP dat mijn man daar moeite mee heeft, want ja..hij word buitengesloten in deze. Dit is overigens een voorbeeld nu, maar dit is al vaker voorgekomen. Ik ben een mens die alitjd zo door het leven gegaan is, vele contacten en gesprekken, dit wist hij overigens heel goed en vond hij op een zekere manier ook leuk/aantrekkelijk in mij. En echt, ik begrijp het en ik wil er rekening mee houden om het niet te doen en dus een stukje van mezelf in te leveren, ook al vind ik het heerlijk om met minder of zelfs onbekenden een gesprek te hebben in een kroeg..
Feit blijft dat ik de behoefte blijf houden en dit blijkbaar niet bij hem kan vinden om het gesprek aan te gaan, om te delen en om zijn mening hierin te weten. Dat komt ook door de spreekwoordelijke dichte deur die ik al vaak gevoelt hebt, hij vind veel onzin/gekke plannen/leuk idee hoor maar niet nu/ doe eens normaal (dingetje vanuit zn opvoeding) etc etc. En ja, daardoor deel ik minder en minder met hem..
Het lijkt een simpel ding om op te lossen maar iedere keer lopen we oa hier weer tegen aan. En wanneer jullie zeggen dat ik eens volwassen moet worden en die dingen alleen met mn man moet gaan delen, dan hebben jullie wellicht gelijk.. Alleen voel ik me zo dat ik het te gek vind om met veel mensen te praten en te spiegelen, moet ik dat stukje van mezelf dan gaan loslaten? Kan ik dat en vooral, wil ik dat? De meeste van jullie zeggen dan ja, doe het voor je gezin! Maar helaas, zo simpel voelt het niet voor mij sorry.."

Ik vind dat je je niet zou moeten aanpassen aan de wens van je man. Als jij praatpalen nodig hebt, heb je die nodig. Dat zou hij moeten respecteren.

Ik heb het idee dat jullie je meer focussen op wat jullie scheidt dan op wat jullie verbindt. Waarom niet de overeenkomsten tussen jullie opzoeken in plaats van de verschillen?

Overeenkomsten, verschillen, behoeften

Ginny maakte inderdaad een goede opmerking.

Niet een lijst maken waarin jullie verschillen c.q. wat jullie ergert in elkaar, maar praten (lijst is niet nodig) over wat jullie WEL met elkaar delen, wat jullie wel leuk vinden in elkaar.

En inderdaad, zoals eerder gezegd is: niet verlangen dat hij je gelukkig maakt, want voor jouw geluk ben je zelf verantwoordelijk.

Maar ik denk ook dat het belangrijk is eerlijk en open te zijn over jullie beider behoeftes en te bekijken waarin je elkaar daarin tegemoet kan komen.

Is je man verder wel positief naar jou toe, dus alleen wat "behoudend" als jij met enthousiaste verhalen komt?

Kan ook nog zijn dat hij primair wat afhoudend reageert, maar als je er later op terugkomt (en hij er over heeft kunnen nadenken) en je goed onderbouwt waarom je iets toch wilt, dat hij daar dan toch in meegaat?

Wat ik merk is dat we dan allebei versterken..

We hebben het lang niet breed gehad en man houdt van dure spullen. Ik had het gevoel dat ik op de rem moest bij het besteden en hij ging daardoor steeds verder in dromen ( nu ook met dingen die ik leuk vind) omdat hij het gevoel had dat hij moest zorgen dat er nog af en toe iets geks gebeurde. En verdraaid nu ik wat losser ben trapt hij rustig zelf op de rem.... En ik vind het samen fantaseren over nieuwe hobbys verbouwinen etcetera ook best heel leuk! Zo tig voorbeelden. Wij hadden gewoon allebei te weinig vertrouwen in de grens van de ander....

Mijk

je begreep het verkeerd

Beste Kriebel, ik volg alles met interesse en zou ook best tips en meningen willen geven, maar dat doen anderen al.
Maar ik wil wel nog even je ogen nogmaals proberen te openen.
Want: waar lees jij dat mijn ouders een vechtscheiding zouden hebben gehad? Niet, een interpretatie van jouw kant. Het was ook helemaal niet zo! Mijn ouders overlegden af en toe, er was veel kort contact, moet ook wel (2 jonge kinderen en co-ouderschap). Later, vanaf kort voor mijn twaalfde, veranderde dat wel: het was nog steeds absoluut geen vechtscheiding maar overleg was inmiddels minder geworden en ik vond het erg pijnlijk dat het co-ouderschap op zou houden door de verhuizing, en supervervelend om te moeten kiezen.
Je zou mijn ouders nu eens moeten zien op een verjaardag van ons kinderen, of van de kleinkinderen. Ze praten honderduit, hun partners sinds 35+ jaar zitten er maar een beetje bij (gaan soms ook gezellig meedoen).
Je weet niet wat de toekomst brengt met nieuwe partners, maar jij verwacht geen vechtscheiding. Dat zou inderdaad minder rampzalig zijn!
Maar het is wel nog steeds rampzalig voor je kinderen. Ik ben geen uitzondering. Het was heel, heel pijnlijk en het heeft een stevige bodem gelegd van mij minderwaardig voelen. Je bent niet goed genoeg voor je moeder om te blijven, het gezin was niet leuk genoeg? Je moeder vond zichzelf belangrijker. Mijn moeder (misschien mijn vader ook deels) waren bijzonder veel met zichzelf bezig, ook al werd vanalles na de scheiding goed geregeld.
Ik denk dat dat bij jou nu ook zo gaat. Heel veel met jezelf bezig.
Mijn moeder heeft ook wel eens toegegeven dat ze er voor zichzelf geen spijt van heeft, maar toch eigenlijk wel spijt heeft, omdat ze gezien heeft wat het met haar dochters gedaan heeft. Het deed me wel goed dat ze dat erkende.
Maar ik blijf soms toch nog een beetje een Verlaten Kind (niet Vergeten Kind, trouwens!), dus nogmaals: denk niet dat dit verhaal op jouw kinderen wel niet van toepassing zal zijn omdat jullie geen vechtscheiding gaan krijgen. Dat hadden mijn ouders dus helemaal niet.
Ik wens je veel sterkte in je pogingen er wat van te maken! Je klinkt heel actief in het zoeken naar oplossingen. Wel hoop ik dat je het tijdelijke huurhuis toch maar niet gaat doen, want ik heb maar 1 voorbeeld van vele, waar dat uiteindelijk wel weer goed kwam. Eigenlijk dus bijna nooit. Succes!

En...

heb je ooit aan hem gevraagd waarom hij zo terughoudend reageert als jij met iets "geks/enthousiasts" komt?

En heb je hem ooit verteld dat je dat helemaal niet leuk vindt en dat dat ook niet nodig is (omdat je echt niet in 7 sloten tegelijk loopt, dus er zelf ook echt wel serieuzer over nadenkt dan alleen de 1e keer dat je het verhaal vertelt)?

Ik denk dat het goed is dat daar waar jullie verschillen tussen jullie constateren waar ergernis uit voortvloeit, het goed is dat je dat onderzoekt. Oprecht geïnteresseerd bent in de ander, waarom die reageert zoals hij/zij reageert. En dus niet verwijtend, maar onderzoekend. Je kunt ook van elkaar leren. En door te weten wat erachter zit, elkaar beter begrijpen en er dan vervolgens beter over praten en beter mee omgaan (bijv. zijn zorgen wegnemen dat je niet impulsief beslissingen neemt die impact op het gezin of op hem hebben).

Volgens mij is er bij jullie nog een hoop verbetering in jullie relatie mogelijk - oke, dat hoop ik tenminste voor jullie en voor jullie dochters :-)