We gaan uit elkaar.. gaan we dit echt doen??

Kriebel83

Je mist de kriebel, maar met twee jonge kinderen missen de meeste hier die vaak wel, tijdelijk. Blijft nog genoeg over en daar moet je aan werken: dansen bv, niet de hele tijd maar over je gevoelens ouwehoeren

vergelijk

Ik heb in jouw situatie gezeten, maar daar kwam nog bij dat ik een schoonmoeder from hell had (lees de draadjes hier maar eens en dan nog erger), een man met een stoornis in het autistische spectrum EN er was sprake van huiselijk geweld. En nog huil ik af en toe tranen met tuiten om mijn scheiding. En ja, ik ben toch blij dat we uit elkaar zijn gegaan.
Zet dat af tegen je huidige situatie en neem de ruimte die je nodig hebt voor je gaat scheiden...

Kriebel83

Kriebel83 je schrijft: @ Rode Krullebol 'het is al heel wat dat hij je niet ongelukkig maakt'
Deze moet ik even verwerken.. dit is niet mijn perceptie rondom een huwelijk. En ik word er een beetje verdrietig van...

Daar mag je prima verdrietig om worden. De vraag is alleen wel, wat zijn jouw verwachtingen van je man en je huwelijk. Als jij onbewust de verwachting koestert dat je man je voor de rest van je leven gelukkig maakt, dan ben ik bang dat je het geluk nergens gaat vinden.

Je man kan hooguit bijdragen aan je geluk, maar is niet verantwoordelijk voor je geluk. Dat ben jezelf.
Ik denk ook niet dat iedereen altijd op roze wolkjes loopt van geluk. Of dat iemand altijd gelukkig is. Dat is namelijk niet zo. Zo werkt het niet in de wereld.
Na 30 jaar huwelijk kan ik je meegeven dat mijn man heel erg bijdraagt tot mijn geluk, maar ik ben niet gelukkkig. Niet dat ik ongelukkig ben, dat ook weer niet, maar himmelhoch jautzend van geluk? nee, dat niet. Echt niet.

Wees reeel in je verwachtingen. Neem die onder de loep, en kijk dan verder.

Re: Reactie

#27:"@ Rode Krullebol 'het is al heel wat dat hij je niet ongelukkig maakt' Deze moet ik even verwerken.. dit is niet mijn perceptie rondom een huwelijk. En ik word er een beetje verdrietig van."

Ik zou er ook een beetje verdrietig van worden, als mijn 'perceptie' rondom een huwelijk zou zijn, dat het aan mijn echtgenoot is om mij gelukkig te maken.

Nog maar een citaat

“We demand too much of life, too little of ourselves.”
― Christopher Lasch, The Culture of Narcissism: American Life in an Age of Diminishing Expectations

verwachting

Ik denk ook dat je teveel verwacht van het leven. Dat is prima en leuk en aardig als je geen kinderen hebt, maar die heb je nu wel. En dus gaat het niet meer alleen om jouw geluk, maar ook om dat van die 2 wezentjes die je op de wereld gezet hebt.
Lees je even in, over kinderen van gescheiden ouders. Zolang de ouders elkaar de tent niet uitvechten, zijn kinderen ALTIJD slechter af na een scheiding.
Dus: hoeveel is dat geluk van jou waard? Genoeg om 2 en wellicht 3 (je man) mensen een stuk minder gelukkig te maken?

En waarom denk je eigenlijk zoveel gelukkiger te worden van een scheiding?

Je klinkt een beetje als een kruising tussen een puber en iemand met een midlife crisis. Beide zijn fases die voorbij gaan trouwens. Over het algemeen blijkt daarna dat het leven toch eigenlijk best meevalt. Maar sommigen richten in zo'n periode zoveel schade aan (in hun eigen leven en dat van anderen) dat het nooit meer helemaal goed komt...

Wat je volgens mij veel beter kunt doen is stoppen met al dat gepraat en gevoel en voorlopig gewoon verder leven. Ga desnoods een cursus doen, spreek af met andere mensen, doe leuke dingen met het gezin en ook af en toe 1 op 1 iets met je partner (maar spreek vooral af om dan niet te gaan praten over je relatie en/of de toekomst). En dan kijk je over een jaartje eens hoe het er dan voor staat.

Denk even verder

Er is hier al veel gezegd en het meeste komt neer op 'doe het niet maar werk aan jezelf en je huwelijk'. Daar sluit ik me graag bij aan.
Het enige wat ik je verder nog wil meegeven, als eveneens ervaringsdeskundige, is dat je je moet realiseren dat jouw droom-leven alleen met de kinderen echt geen droom zal zijn. Denk even verder; altijd de verantwoordelijkheid alleen voor kleine kinderen, niemand met wie je dat kunt delen, want er is maar 1 iemand anders voor wie die kinderen net zoveel betekenen als voor jou en die is er niet. Die treft misschien straks wel een andere vrouw, wat ik me heel goed kan voorstellen, en die vrouw zit dan in een huis met (althans regelmatig) de zorg voor jouw kinderen. De man die misschien ooit zult tegen komen, die ene waar je dan wel gelukkig van denkt te worden, moet jouw kinderen erbij nemen. Leuk een samengesteld gezin gaan vormen. Hoe fijn lijkt je dat precies?
Ik chargeer misschien, maar een scheiding is bepaald niet zalig makend, het leven erna ook niet. Het heeft een enorme impact op de levens van alle betrokkenen en geeft heel veel verdriet. Realiseer je in hemelsnaam waar je aan denkt te beginnen. Is dat het nu wel??

Volstrekt off topic

Ooit was ik een rode krullebol. Dat wil zeggen: een roodharige baby met, helemaal naar de mode van die tijd, één grote, door mijn moeder aangebrachte, gesoigneerde krul op het hoofd. De zogeheten 'babykrul'. Menigeen die al wat ouder is, zal ermee op de foto zijn gezet.
Sinds lange tijd heb ik er wel meer dan die ene en kan ik me dus met recht 'rode krullenbol' noemen. Wel nadert het moment dat ik misschien beter kan overstappen op 'grijze krullenbol' met rasse schreden. Maar ook dit terzijde.

Rode krullenbol ot

Voel je je nog die rode krullenbol? Dan blijft het een passende nick.

Mijn mening

Volgens mij ben je niet ongelukkig in je huwelijk, maar niet zo gelukkig als je zou willen zijn.
Dat is jammer, maar bedenk je van scheiden waarschijnlijk ook niet zo gelukkig wordt als je zou willen zijn. En dat je het met "niet ongelukkig" nog helemaal niet zo slecht getroffen hebt. Misschien is de hoeveelheid gelukkig die je zou willen zijn niet echt realistisch...

Of op een anderen manier: kun je een cijfer geven voor je huidige geluksgevoel? En welk cijfer zou je willen hebben?

Hormonen

Wellicht heb je toch de invloed van je hormonen onderschat, die na een bevalling weer helemaal op zijn kop staan. Ik denk het. Ik denk dat dit een fase is en dat het eigenlijk geen goede tijd is om ingrijpende beslissingen te nemen. Je lichaam moet een beetje tot rust komen.
Wat betreft het spetterende, intense verlangen naar elkaar... ik weet niet welke professor of psycholoog het was die ooit het volgende vertelde: als koppels in het eerste jaar van hun relatie voor elke keer dat ze seks hebben 1 euro (ik moderniseer het wat) in een spaarpot doen, en voor elke keer dat ze na dat jaar seks met elkaar hebben weer 1 euro eruit halen, dan houden ze aan het einde van hun leven nog geld over.
Moraal van dit verhaal: als je je spaarpotje vol wil houden moet je elk jaar een ander nemen.

Tsjor

En dan is een waarschuwing wel op z'n plaats

“I bet it gets pretty lonely with only your ego for company.”
― Alexandra Bracken, Never Fade

Jij hebt het

Over de kriebel, over de spanning van de liefde....
Die ontbreekt dus wil je het bijltje erbij neergooien. Dat duidt er op dat die diepgang en zelfontplooiing bij jou vgl.mij vrij betrekkelijk is.
EEcht, ik heb het idee dat je geen idee hebt wat je je kinderen hiermee aandoet.

Keiharde waarschuwing

Alsjeblieft doe het je kinderen (en jezelf) niet aan. Er zijn meer mensen met spijt na de scheiding dan jij denkt (taboe) en het is echt, echt heel pittig voor je kinderen. Zij hebben geen keuze, jij wel.
Realiseer je dat dit de tropenjaren zijn met kleine kinderen. Plan ruimte in voor eigen bezigheden. Stop met dat eindeloos ouwehoeren met je man, je praat dingen stuk. Geef je kinderen de veilige basis die ze verdienen en spreek af dat jullie de komende vijf jaar niet over scheiden praten. Dan zitten allebei je kinderen op school en ziet jouw leven er al weer anders uit. Vul je leven intussen met bezigheden die je voldoening geven. Alsjeblieft, doe het voor je kinderen, zoals je schrijft heb je geen idee wat je over jezelf afroept als je vanuit deze situatie gaat scheiden.

Tropenjaren

En weet je, soms houden die tropenjaren niet op. Soms geeft het leven je dat, wat je niet had gewild. Met de diagnoses in mijn gezin kan ik kwartetten. Heb ik ook geen zin in, ik wil ook wel weer eens de kriebels in mijn buik, tijd hebben voor mezelf, tijd voor mij en mijn partner. Ik kan gaan stampvoeten of op mijn kop gaan staan maar ik heb samen met man de verantwoording over drie prachtminimensen. Wat ik wíl puur voor mezelf en mij alleen is compleet ondergeschikt. Dat heeft met volwassen worden te maken.
Scheiden voor kriebels of zelfontplooiing is imo flauwekul. Denk je nou echt dat als jij gescheiden bent en op een flatje driehoogachter zit überhaupt tíjd hebt voor een studie, laat staan geld?
Pas op dat je niet krijgt wat je wenst!

Stephen Fry

“Certainly the most destructive vice if you like, that a person can have. More than pride, which is supposedly the number one of the cardinal sins - is self pity. Self pity is the worst possible emotion anyone can have. And the most destructive. It is, to slightly paraphrase what Wilde said about hatred, and I think actually hatred's a subset of self pity and not the other way around - ' It destroys everything around it, except itself '.

Self pity will destroy relationships, it'll destroy anything that's good, it will fulfill all the prophecies it makes and leave only itself. And it's so simple to imagine that one is hard done by, and that things are unfair, and that one is underappreciated, and that if only one had had a chance at this, only one had had a chance at that, things would have gone better, you would be happier if only this, that one is unlucky. All those things. And some of them may well even be true. But, to pity oneself as a result of them is to do oneself an enormous disservice.

I think it's one of things we find unattractive about the american culture, a culture which I find mostly, extremely attractive, and I like americans and I love being in america. But, just occasionally there will be some example of the absolutely ravening self pity that they are capable of, and you see it in their talk shows. It's an appalling spectacle, and it's so self destructive. I almost once wanted to publish a self help book saying 'How To Be Happy by Stephen Fry : Guaranteed success'. And people buy this huge book and it's all blank pages, and the first page would just say - ' Stop Feeling Sorry For Yourself - And you will be happy '. Use the rest of the book to write down your interesting thoughts and drawings, and that's what the book would be, and it would be true. And it sounds like 'Oh that's so simple', because it's not simple to stop feeling sorry for yourself, it's bloody hard. Because we do feel sorry for ourselves, it's what Genesis is all about.”
― Stephen Fry

Jullie praten veel te veel

Stop met praten, stop met analyseren en gebruik al die avonden om te doen wat je zou willen doen als je gescheiden was. Ga jezelf ontplooien, doe die cursus, lees dat boek.

Verwacht niet teveel van die ander, het moet sowieso van en uit jezelf komen. Wees wat onafhankelijker.

Ruimte voor jezelf

Ga je weken eens plannen: 1 vaste avond heb jij vrij (man blijft thuis), een vaste avond heeft hij vrij (jij blijft thuis), 1 vaste avond komt er een oppas en gaan jullie samen wat doen (niet praten, maar uit eten, dansen, naar de film, naar vrienden). Ik beloof je dat jullie relatie binnen een paar maanden veel beter loopt.

Verder is het bekend dat verliefdheid gemiddeld 4 maanden duurt en de kriebels gemiddeld 2,5 jaar. Je hebt gelukt als het langer duurt. En daarna komt de 7 year itch. Het is normaal!! Dat zal bij een eventuele volgende liefde weer gebeuren. Jaag geen luchtkastelen na. Dit is het leven. Jullie moeten er samen iets leuks van maken, niet alles kapotpraten. Nu is daar weinig ruimte voor (de beruchte tropenjaren) maar dat komt wel weer.

Loop niet weg van je huwelijk, maar ga er juist voor!

soms moe

Soms word ik een beetje moe van vriendinnen die (blijven) klagen over hun leven, terwijl ze ook een 'niet zo ideale' relatie aan de kant hebben gezet.
Die klagen dan over financiele perikelen, over het 'er alleen voorstaan', over nieuwe liefdes van ex die zich teveel met kinderen willen bemoeien.
Maar goed, sommige mensen willen graag een nogal perfect leven. Dat hebben ze niet met partner; partner de deur uit. En dan willen ze het zonder partner.
Maar hee, zo zit het leven niet in elkaar.
(En wat ik dan vaak mis bij dit soort vriendinnen, die me verder dierbaar zijn hoor, is het zicht op wat andere mensen meemaken. Ze vinden dat ze zelf zo ongelofelijk veel pech hebben.)

'Wees wat onafhankelijker'. Dat vind ik nu een mooi advies.

veel te vroeg

Als je jongste 2 is dan ben je nog mentaal aan het bijkomen van slapeloze nachten, hormonenspel, en nog een tijdvretend wezentje in huis. Je moet nu nog helemaal geen drastische beslissingen maken. Wacht in elk geval tot je jongste wat zelfstandiger is en je vanzelf wat meer vrijheid hebt.

En dat je geen seks hebt rond deze periode is ook normaal. Je zit echt middenin de tropenjaren. Mijn jongste wordt nu bijna 3, en nu besef ik pas echt hoe intens het was nu het langszamerhand wat makkelijker gaat worden.

Even terug naar basic, je hebt 2 kinderen, je hebt een man die goed voor jou en hen zorgt, waar ben je dan mee bezig om dat allemaal op het spel te zetten? Geniet van je kinderen, en verwacht een tijdje wat minder van het leven. Dit is geen tijd voor zelfontplooiing, dit is een tijd om je samen, als een team, te richten op je kinderen.

ik herken het wel

4 jaar geleden stond ik op hetzelfde punt in mijn leven als jij. Het knagende gevoel niet gelukkig te zijn in het leven dat ik had met mijn man en mijn kind begon langzaam maar werd steeds hardnekkiger. De manier waarop mijn man zijn/ons leven wilde inrichten begon steeds meer af te staan van wat ik voor ogen had. Hij was gelukkig zoals het was, met ons gezin, met de rust en het kabbelende bestaan. Maar ik wilde meer dan dat. Het leven leven, mn ambities waarmaken, mensen ontmoeten, studeren. En dat begon steeds een beetje meer te schuren.

Het was een ongelooflijk ingewikkelde tijd. Ik wilde scheiden maar het idee om te kiezen voor mijn eigen geluk ten koste van het geluk van mijn man en kind was ondraaglijk. Alsof je de opdracht krijgt in je eigen voet te schieten. Ik kón het niet. Omdat de redenen om te gaan niet zwaarwegend waren. Er was geen sprake van een goede reden om weg te gaan volgens de heersende mores. Geen enorme problemen, geen hoogoplopende ruzies, niets.

Om er achter te komen wat ik wilde ging ik in therapie. Mijn man wilde niet in relatietherapie omdat er naar zijn mening niets mis was met onze relatie. Aan de therapie heb ik niet veel gehad. Behalve 1 rake opmerking die de therapeut heeft gemaakt. Namelijk dat ik niet durfde te kiezen maar mezelf zo onmogelijk aan het maken was dat mijn man de beslissing voor me zou nemen. En toen dat inderdaad gebeurde en hij me verzocht een tijdje te vertrekken heb ik die kan met beide handen aangegrepen.

Onze dochter vertellen dat we uit elkaar zouden gaan is het allermoeilijkste dat ik ooit heb gedaan. Als ik aan dat moment terug denk krimpt mn maag nog steeds ineen.

Inmiddels woon ik al 2 jaar ergens anders. En ik ben gelukkiger dan ooit. Nooit eerder was het leven zo leuk, mooi en verrijkend. Het is werkelijk het beste dat me ooit is overkomen. Maar hele zware momenten zijn er ook. Ondanks dat mijn ex en ik ons heel hard hebben ingezet om het er na de scheiding het beste van te maken lukt dat nooit 100%. De ergernissen die je in de huwelijk hebt veranderen niet als je uit elkaar bent. In tegendeel. En dan kost het soms veel moeite om sociaal wenselijk te blijven en alle beslissingen te nemen die uitgaan van het belang van onze dochter. En ook zij heeft het er vaak nog best moeilijk mee. De wisselingen zijn soms verdrietig en zeker de vakanties duren lang.

Maar alleen mijn kind opvoeden vind ik ook heel prettig. De tijd die we samen hebben is heilig en ik laat me veel minder afleiden door bv werk of sociale contacten. Daar heb ik immers tijd voor als ze de andere helft van de week bij haar vader is.

Ik ben veroordeeld om mijn keus. Een egoist was ik. De moraalridders doken overal op. Vooral zijn familie en vrienden konden het niet begrijpen. Logisch ook. Maar ik heb nooit de behoefte gehad om me te verdedigen. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk. En binnen de huidige context probeer ik mezelf en mijn dochter zo gelukkig te maken als maar mogelijk is. En dat lukt verdomd goed.

Neem geen overhaaste beslissingen, zorg dat je onafhankelijk bent en durf op jezelf te vertrouwen. Of dat nu binnen of buiten je huwelijk is.

Doe het goede!

het berichtje van swaen

Is duidelijk. Als je inderdaad wil scheiden omdat je zo het gevoel hebt dat je meer aan je eigen ontplooiingsmogelijkheden toekomt, dan zal dit bericht je steunen. Maar Swaen gaat echt volkomen voorbij aan haar dochter. Ik hoor alleen maar hoe zij het als moeder beleeft.
Maar vanaf het moment dat je moeder bent kun je niet alleen maar bedenken wat jij graag zou willen en doen. Ik wees nergens dat dochter ook zo gelukkig is, nu haar ouders uit elkaar zijn. Dus lijkt het alleen om het gevoel van moeder te draaien.
Zet jezelf niet centraal. Denk vooral aan je kinderen!

Bovendien

Het idee dat er een tegenstelling zou bestaan tussen het moederschap en jezelf ontwikkelen/ontplooien is een waanidee. Voor wie er zijn ogen voor opent, is het leven zelf verrassend leerzaam.

Rode krullenbol

Dat ben ik nou eens helemaal met je eens!