We gaan uit elkaar.. gaan we dit echt doen??

wat ik ook merk

en misschien heb ik dat verkeerd hoor, dat met name jij een ietwat onrustige aard hebt. Een beetje een fladderdiertje. Dit meemaken, dat doen, even dit daar en zus en zo.
Hij lijkt mij iets rustiger van aard, iets minder ambitieus in de dingen die het leven hem geeft.

Mijn ex was een ongelofelijke fladderaar. Hij was zo erg dat hij thuis geen rust meer kon vinden en zich niet meer kon ontspannen. Alles uit het leven halen, liefst wringen tot je er kramp van krijgt.
Ik ben een type dat gerust kan sterven zonder de sahara te hebben gezien. Hij zou er dan bv alles willen doen wat je daar kunt doen en vervolgens bekaf roepen: wat gaan we nu doen, wat gaan we nu doen!
Dat botst. Mijn toereikingen waren niet voldoende om hem daarin tegemoet te komen.
Je zou moeten kijken/onderzoeken of jullie afstand als noord-en zuidpool te breken is op een eiland in het midden.
Als dat zorgt voor een volledige afbreuk van een persoon, dat is natuurlijk niet de bedoeling.
Maar heb jij wel eens onderzocht waar die onrust (nogmaals: in mijn ogen en als het niet klopt vergeet het dan maar) bij jou vandaan komt?

groener gras

Ontevredenheid is volgens mij zoiets als verveling. Als iemand zich verveelt kun je 100 dingen opnoemen om te doen, maar het punt is nou juist dat dat men nergens zin in heeft (en niet dat men niets te doen heeft).
Zo ook wanneer men ontevreden is. Er is meer dan genoeg in je leven om tevreden te zijn, maar je voelt je ontevreden. En weet je: dat gaat een scheiding niet oplossen.

Het probleem zit hem er denk ik meer in dat elke keuze die je maakt in het leven, hoe positief ook, óók betekent dat je bepaalde andere keuzes niet meer kunt maken. Als je eenmaal kinderen hebt gaan ze niet meer weg, om er eens eentje te noemen.
De meeste mensen maken een keuze en staan er dan volledig achter. Natuurlijk heb je weleens een moment dat je denkt: wat als... maar niet zo dat je er de hele boel voor overhoopt gooit. Het is zoals het is, daar maak je dan het beste van.
Maar sommige mensen maken een keuze en vanaf dat moment richten ze zich vooral op de keerzijde van die keuze: nu kan ik niet meer dit, nu heb ik geen tijd meer voor dat enz. Altijd maar kijken naar wat men niet heeft, in plaats van naar alles wat men wel heeft. En zo ben je altijd ontevreden.

Volgens mij zit daar het probleem. Zolang jij denkt dat de keuze om te scheiden er is, denk je dat dàt beter zal zijn (want het is anders dan hoe de situatie nu is). Maar met zulke jonge kinderen en niet echt een slechte relatie kun je ook zeggen: scheiden is helemaal geen keuze. Die optie is er gewoon niet. Dus wat ik verder ook wil, ik moet het daarmee doen: met die partner en die kinderen.
Je hebt die keuze gemaakt, nu moet je er het beste van maken. En daarvoor zijn meer dan genoeg ingrediënten voorhanden volgens mij.

Dus: oefen jezelf in tevredenheid. En kijk vooral eens naar wat je wel hebt, in plaats van wat niet.

Oh en tot slot: ik vind het niet zo vreemd dat je man moeite heeft al jou contacten en dat hij onzeker is over of je wel weer naar huis komt. Je hebt toch ook aangegeven dat je wilt scheiden omdat je meer vrijheid wilt? Blijkbaar voelt hij prima aan dat je ergens naar zoekt wat je thuis niet denkt te vinden.
Als je wilt dat hij vertrouwen heeft in je, zul je moeten stoppen met zoeken buiten de deur en het meer thuis zoeken.
Waarmee ik niet zeg dat je geen contacten meer moet hebben met anderen, zeker niet, maar misschien moet je goed nadenken over nu eigenlijk precies je intentie is.

Tijd

Ik ken mijn man 25 jaar en 353 dagen. Als ik terugkijk op onze geschiedenis, dan is het twee jaar lang intense verliefdheid geweest. Daarna rust en herstellen van heftige gebeurtenissen in de familie. Toen kwamen de kinderen. Dat is turbulent geweest. Verwarrend en uitputtend. We maakten regelmatig slagzij, en onze relatie ook. Ik heb heel wat jaren over scheiding nagedacht. Nu zijn de kinderen groter, zitten diep in de puberteit. En brengen veel gedoe te weeg. Maar mijn man en ik kennen elkaar. We hebben zoveel stormen gehad samen, dat we elkaar soms alleen maar hoeven aan te kijken. En er is een nieuwe fase: we redden het samen wel. Mijn boosheid over al zijn gebreken is weg. En hij accepteert mij met al mijn nukken.
Kriebel, misschien zijn jullie in een dal beland. Maar wacht af, er komt misschien wel weer een top. Geef jullie relatie en vertrouwen in elkaar de tijd.

jippox....

Sorry, ik kan het niet laten, moet hier even op reageren: " Als je eenmaal kinderen hebt gaan ze niet meer weg, om er eens eentje te noemen"

Sommige kinderen wel.... en dat is dan meestal vervolgens de grootste pijn in je leven.

bimba boef

En dat vind je wel relevant in deze discussie?

Lijkt mij trouwens dat ook als een kind verdwijnt uit je leven, het niet 'weg' is, maar je het nog altijd met je mee draagt en het je ook voor altijd ergens verbindt met de andere ouder van dat kind.

Kriebel

"@jojo, eigenlijk is dat iets wat ik al heel lang heb, misschien altijd al?? Maar waar het vandaan komt weet ik niet. Meer een accepteerde eigenschap die er nou eenmaal was.. vind jij dat ik dat moet onderzoeken? En waar denk jij zelf aan?
Hier geen aanwijsbare redenen van bv een slechte jeugd/ andere nare dingen.."

Ik bedoel niet dat jij moet gaan onderzoeken of je een stoornis of trauma hebt, dat is absoluut de insteek niet, maar hoe het komt dat je zoveel meer denkt nodig te hebben en waarom dat vaak vast net buiten je huidige leven valt. Wat je denkt te halen aan de andere kant, waarom je denkt met een andere relatie wel je tevredenheid te krijgen, wat maakt je zo gelukkig als je denkt aan .....
Ik denk dat je onrust zorgt dat je naar het verkeerde kijkt en je op het verkeerde richt.
Met deze onrustige manier van denken en verlangen denk ik namelijk dat je wat je zo nodig hebt nooit zult vinden. Perfectie bestaat niet, een volledig vervuld zijn en een gestild verlangen bestaan niet. Je hoeft niet te rennen en vliegen, je mag ook lopen.
Als ik jouw schema hoor/lees, dan bekruipt mij het gevoel dat je het leven doorvliegt maar vergeet te genieten en stil te staan.
Maar ik denk dat wanneer je je hart van nu zult volgen dat je dan wel een spoor van ongeluk steeds achterlaat.

Jippox / Kriebel

Jippos, mijn complimenten dat je in je posting zo mooi omschrijft wat ik al een tijdje voel bij dit draadje. De kern is " nu moet je er het beste van maken." (een tante van mij zei altijd "make the best of it").

Kriebel, ik kan me voorstellen dat je man na al dat gepraat van/met jou over je twijfels en evt. scheiden, nog onzekerder is geworden dan hij misschien al was.

Als je voor jezelf na dit draadje besluit dat je inderdaad gewoon verder wil met je man/gezin, is het misschien een idee dat je
1) hem zegt dat je tot het inzicht bent gekomen dat je verder wil met hem (en evt. dat jouw twijfels meer met jou te maken hebben dan met hem) en dat je daar aan wilt werken en
2) dat je het hem laat zien dat je met hem verder wilt door
a) minder dingen alleen te doen (dus "stuur" hem niet dat weekend weg als het voor jou oké is als hij niet dat weekend weggaat en wees selectiever met hoeveelheid externe contacten en ook soort externe contacten - mannen wellicht bedreigender dan vrouwen) en
b)meer leuke dingen samen te doen.

Neemt niet weg dat hij ook richting jou mag bewegen (dus jou tegemoet komen in jouw behoeftes en misschien niet altijd meteen te behoudend reageren als je enthousiast over iets vertelt), maar dat lukt alleen als jij met hem deelt wat jouw behoeftes zijn en wat zijn reacties met jou doen (en omgekeerd).

Jippox / kern

De kern van je verhaal is eigenlijk: "Maar met zulke jonge kinderen en niet echt een slechte relatie kun je ook zeggen: scheiden is helemaal geen keuze. Die optie is er gewoon niet. Dus wat ik verder ook wil, ik moet het daarmee doen: met die partner en die kinderen."

En daaruit vloeit dan voort "nu moet je er het beste van maken."

ff zo

Soms denk ik dat er gewoon te veel keuzes zijn in het leven, waardoor mensen sneller het idee hebben: als ik nu niet 100% gelukkig ben dan moet ik wat veranderen. Terwijl je van steeds maar wat anders ook helemaal niet gelukkig wordt.

Ik heb altijd geleerd

geluk is maar een momentopname. Het is gewoon weg niet mogelijk om altijd gelukkig te zijn. Het is net als taart. Heerlijk als je een keer een stukje taart eet, maar als je elke dag taart eet wordt het gewoontjes.

Kijk eens naar de dingen waar je dankbaar en gelukkig over bent. Probeer elke dag drie dingen op te schrijven voor jezelf. Geef elkaar een compliment en wees dankbaar voor de zaken die zo snel als 'normaal' worden bestempeld. Mensen zijn niet meer gewend om complimenten uit te delen en dankbaarheid te tonen.

Het is een andere manier van naar het leven kijken. Je kunt een ander niet veranderen, maar wel hoe jij met de ander omgaat.

Kinderen zijn maar een periode afhankelijk van hun ouders. Geef je kinderen de beste start die jij hen kunt geven door nu te kiezen om niet te scheiden.

Jij hebt het over een gelukkiger en vrijer leven. Als jij écht gelukkiger was toen je vrijgezel was, waarom heb je dat leven dan opgegeven? Daar hoef je hier geen antwoord op te geven, het is meer een overdenking.

Wacht niet op een goede dag, maar maak er een!

paddington

'Wacht niet op een goede dag, maar maak er een'

Wat een mooie!
Dat geldt ook voor je relatie.
Een relatie heeft niet per definitie geluk in zich omdat je je aan die persoon verbonden hebt en geluk van hem/haar verwacht. Een relatie heeft de inhoud die je er zelf in stopt. Als je er van alles in stopt waarmee je de ander teleurstelt, is het niet raar dat de relatie strandt.
Zoek verbinding, en sta stevig op de grond.

Luchtkastelen bouwen (met een geïdealiseerde ander) is een aardige gedachtenoefening, maar wat doet het voor je relatie?

Jippox

"Soms denk ik dat er gewoon te veel keuzes zijn in het leven, waardoor mensen sneller het idee hebben: als ik nu niet 100% gelukkig ben dan moet ik wat veranderen. Terwijl je van steeds maar wat anders ook helemaal niet gelukkig wordt."

Je hebt helemaal gelijk.
Ik heb dat lang ook gevoeld: er is zoooveel in het leven dat ik wil, ik wil niets missen. Wilde bij wijze van spreken niet eens de kamer uitlopen als we met vriendinnen kletsen, want dan zou ik een deel van het gesprek missen .

Nu iets ouder (richting 50), begin ik dat eindelijk kwijt te raken. Heerlijk.

Gewoon genieten van al het goede dat er is, niet aldoor denken dat ik alles moet meemaken, niets mag missen. Dat geeft rust.

Toch loop ik er nog steeds tegenaan dan ik meer wil / meer wil doen, dan mogelijk is in de tijd die er in de dag zit.

Ik herken wel het e.e.a. bij Kriebel, daarom vind ik dit een mooi draadje en kan ik ook veel opsteken van tips van jou en anderen voor in mijn eigen leven.

Overigens ben ik, zoals ik eerder aangaf, juist over het algemeen (ondanks de verschillen tussen mijn man en mij en onze moeizame relatie) toch gelukkig. Maar dat is voor mij meteen de reden om dus niet uit elkaar te gaan. En het wel te begrijpen als anderen die echt ongelukkig zijn in hun relatie, ook na van alles geprobeerd te hebben, ook zelfreflectie en dergelijke, dan toch uiteindelijk willen scheiden.

Maar Kriebel kan nog een flinke slag maken denk ik. Die komt hier vast beter uit na alle inzichten in dit draadje .

gekibbel en irritaties

Die hebben wij ook hoor (13 jaar samen, 3 kinderen, oudste 9). Dat is vrij normaal in spitsuur tijden. Wij hebben nu afgesproken dat 1 van ons "verantwoordelijk" is, en die kan het dan op zijn manier doen. Dat loopt veel beter dan dat we allebei dingen doen en dan lopen te verzuchten dat het niet gaat hoe we het in ons hoofd hadden!

Happyholics

Laatst hoorde ik op de radio iemand vertellen over de nieuwste hype; Happyholics. Volgens mij hadden ze het over jou :)
Gekibbel en irritaties horen erbij als je dingen en mensen belangrijk vindt. Veel, veel erger is onverschilligheid. Dat lijkt vanaf de buitenkant op pais en vree maar komt voort uit .... Uit niets eigenlijk. Geen echt contact of iets waar je om geeft.
En vergeef mij maar ik ontkom niet aan het idee dat je man gewoon bang is dat je vreemd gaat, emotioneel en/of fysiek. Of hebben jullie op jouw verzoek een open relatie? Op mij komt het over alsof het eigenlijk voor een groot deel ook daarom gaat.

Stief

Hoe kom je bij een open relatie?

Dat Kriebel exclusiviteit wilde opgeven als ze los van elkaar zouden gaan wonen en dat ze nu graag met veel mensen *praat* betekent niet dat ze nu een open relatie heeft.

Gekibbel?

Focus je nu niet op alles wat niet halleluja is want in elke relatie wordt gekibbeld en inderdaad als er onverschilligheid gaat heersen is dat veel erger!

Focus je op wat goed gaat en laat je man geen dingen doen die hij niet wil. Als hij een rustig weekend wil met jou thuis is dat ZIJN weekend, als jij een ander weekend de hort op wil met vriendinnen is dat JOUW weekend!

Ontevreden

Kriebel83,

Trouwen is een werkwoord. Niet voor de trouwdag alleen maar voor alle andere dagen in je leven. Met 2 mensen, of zoals bij jullie, met 4 mensen samenwonen is aanpassen, aanpassen en aanpassen. Je zult opofferingen doen zonder jezelf weg te cijferen. Je bent en blijft een individu in je huwelijk, en je man ook. Je wordt niet 1 als je beiden "ja" gezegd hebt op jullie trouwdag.

Ik ben eens door je starttopic en je antwoorden gegaan zonder de anderen hun feedback te lezen.
En 1 vraag komt bij me boven : "Waarom willen je man en jij hetzelfde zijn?"

Ik lees verschillende tegenstellingen tussen 2 personen maar dat is bij definitie niet slecht! En hoe meer jullie je daar tegen verzetten, hoe moeilijker jullie omgang met elkaar wordt.

Ik geloof gelezen te hebben over intense vreugde, kriebels, ... Die dingen heb je inderdaad bij verliefdheid. Bij een scheiding heb je intens verdriet, haat, ... Ertussen in heb je kabbelende, neutrale gevoelens. En ja zowel de gevoelens bij verliefdheid als bij een breuk gaan voorbij. Waarom zou je die diepe gevoelens van een breuk willen ervaren om terug een periode met kabbelende, neutrale gevoelens te bekomen?

Ik lees hier over een experiment om gelukkig proberen te worden, door apart te gaan wonen en mekaar vrij te laten. Waarom wil je je kinderen hier doorheen laten gaan? Welke hoop of wanhoop geef je hun dan? Welke redenen geef je op om toch nog niet volledig uit mekaar te gaan? Waarom kunnen die redenen niet de reden zijn om bij mekaar te blijven?

De leeftijd van kinderen maakt niet uit, ze beleven het wél. Een proefscheiding en daarna een echte scheiding. Of een proefscheiding en dan terug bij mekaar. Waarom denk je dat je kinderen de veranderingEN wel kunnen dragen? Want het blijft niet bij 1 verandering. Als je alleen bent, zul je ook weer iemand in je leven willen hebben.
Mijn zoon is 24 en bij elke verandering die ik hem als ouder opdrong, vocht hij ertegen. Emotioneel is dit zwaar!

De antwoorden ondermijnen of bekrachtigen je - jullie beslissingen.
Veel succes!

Quote van Sigmund Freud
We are never so defensless against suffering as when we love.

Nou ff zo

Omdat Kriebel een soort vrijheidsdrang heeft terwijl ik er niet in teruglees dat ze door man en kinderen asn huis gebonden wordt. Ook al heeft ze nu alle ruimte om te ondernemen en te praten, het is niet genoeg. Haar man vindt het niet zo leuk dat ze zo outgoing is maar hij doet niet de deur op het nachtslot ofzo. Blijkbaar wil ze meer. Ook al gaat dat ten koste van het welzijn van haar kinderen (en ja, er zijn mensen bij wie een scheiding soepeler gaat dan bij een ander maar als de huidige situatie niet een tranendal is lijkt het me meestal voor de kinderen geen vooruitgang).
Dus zo kwam ik erbij; gaat het om seksuele vrijheid?
Of het is het happyholic verhaal. En heel eerlijk gezegd kan ik daar heel weinig mee. Ga eens meelopen met gezinnen na een scheiding zou ik willen zeggen, zie hoe het echt is. Je bent toch niet op deze wereld alleen om je eigen hedonisme te optimaliseren?

Ik lees hier gewoon het verhaal van een egocentrische, onvolwassen vrouw die schijnt te denken dat de wereld om haar en haar geluk hoort te draaien. Die niet beseft dat het welzijn van je kinderen boven alles hoort te gaan en dat scheiden dan geen optie is als dat voor haar kinderen (en man, maar die boeit haar ook niet)alleen amar ellende oplevert terwijl zij feitelijk niks anders te klagen heeft dan dat haar leven en huwelijk gewoonweg niet meer superspannend is.

Het kleine beetje dat zij, eventueel, zal winnen bij een scheiding valt in het niets bij wat de kinderen verliezen en dus zou de keuze voor iedere fatsoenlijke ouder eenvoudig moeten zijn.

Voor TO blijkbaar niet.

Hedonisme?

Ik heb helemaal niets tegen hedonisme, in tegendeel! Wat topic starter naar mijn idee te weinig ziet, is hoeveel genot/geluk je kunt putten uit het welzijn van je kinderen. Volgens mij is het dus niet eens hedonisme wat aan haar 'kriebels' ten grondslag ligt. Eerder iets als bindingsangst of zwakzinnigheid.

Ondertussen heeft ze wel een oplossing bedacht voor het telkenmale door onze minister van Emancipatie onderstreepte probleem van een te geringe voltijdse deelname van hoogopgeleide vrouwen aan de Nederlandse arbeidsmarkt: scheiden wanneer partner te weinig zorgtaken op zich neemt.

Voor de dagen dat jij die verschrikkelijk armzalige moederrol op je schouders hebt liggen, huur je gewoon personeel in. Geeft nog extra status ook! Niet getreurd om de partner. Die kan gewoon hetzelfde doen. En de kinderen? Die treffen hopelijk opvoeders die hun verantwoordelijkheden wel serieus nemen.

Rode krullenbol

Nog een tip

Maak alleen gebruik van het woord 'we', als er ook sprake is van een 'we'. Spreek je van 'we', terwijl je eigenlijk alleen voor jezelf spreekt, dan maak je feitelijk gebruik van het koninklijk meervoud, met alle gevolgen van dien voor hoe je overkomt op het lezerspubliek: ronduit arrogant.

Negatief

Jammer dat sommigen zo heel scherp en negatief uit de hoek komen. Zelfs als ze in de kern gelijk hebben, hoeft,het wat mij betreft niet altijd zo veroordelend geformuleerd te worden.

Kriebel heeft dit draadje geopend omdat ze twijfels had en input wilde. Het draadje en haar reacties lezend is ze volgens mij tot inkeer gekomen.

Nobody is perfect. Zij heeft, net zoals velen van ons, nog te leren, maar volgens mij pakt ze alle reacties goed op.

Dus misschien kan het wat minder hard.

Kiebel, sterkte met het nieuwe proces. Ik denk dat het vooral zaak is je man weer vertrouwen te geven dat jij echt verder wil met jullie relatie. Heeft tijd nodig, maar komt vast goed als jij zelf die overtuiging hebt.

@ff zo

If it walks like a duck, looks like a duck and quacks like a duck, you might as well call it a duck.

Dat doe ik dan op bij TO. Zelden zo'n stukje onbeschaamd egocentrisme gezien, gebracht onder het motto "ik heb recht op zelfontplooiing". Waarom zou ik TO met zijden handschoenen aan moeten pakken? Omdat ze zo zielig is omdat haar leven niet het grote feest en de continue aaneenschakelingen van kriebels, genot en geiligheid is waar zij recht op meent te hebben? Ga toch weg.

TO staat het volledig vrij om haar huwelijk op te blazen voor haar moverende redenen. Vanzelfsprekend. De rest van de wereld mag daar een mening over hebben. Ik denk, als zij haar redenen eerlijk deelt, dat die mening van de rest van de wereld ook niet mals zou zijn. Misschien dat TO denkt dat het, als haar kinderen groot zijn, heel makkelijk aan haar kinderen uit te leggen valt dat zij haar huwelijk en het stabiele gezinsleven op geblazen had om haarzelf beter te kunnen ontplooien.