Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Kort door de bocht

Sommige reacties hier vind ik toch wat kort door de bocht.

Didi68: in dit draadje wordt toch ook regelmatig moord en brand geschreeuwd omdat de man van Madlief haar gevoelens niet zou respecteren? Kijk naar de reactie van Bellefleur (o.a.): 'Die vent van jou is een uitvreter die speelt met jouw gevoelens.' Nou ja, hij is dan net zo min verantwoordelijk voor haar geluk als zij voor het zijne.

Habby61: 'Je hebt hem de ruimte gegeven zijn kinderen te zien' Zo hee, sinds wanneer zijn kinderen het bezit van de vrouw die de man met toestemming van Moeder de Vrouw mág zien. Je kunt ook zeggen: hij gunt Madlief de kinderen, zodat ze niet doodongelukkig wordt, maar heeft er zelf veel verdriet van en doet zijn best om alles voor de kinderen zo goed mogelijk te doen.

Bellefleur: 'Hij wil scheiden. Toch?' Nee. Hij heeft steeds aangegeven dat hij niet weet wat hij wil. Anderen vullen dat in als 'willen scheiden' of een nieuwe relatie willen. Het is blijkbaar toch heel erg moeilijk (voor vrouwen?) om iemand (mannen?) serieus te nemen in wat hij zegt. Hij zegt precies wat hij denkt en wat hij doet en tot nu toe is dat verhaal helemaal kloppend met wat hij zegt, namelijk dat hij het niet weet.

Morgana Fata: Hij 'heeft zelf zijn verantwoordelijkheid genomen door zelf een ander huis te zoeken en te betalen, het huis van madlief te betalen en wellicht nog meer geld te betalen voor de kosten van levensonderhoud. Hij heeft zelf het initiatief genomen om erover te praten en zijn gevoelens met Madlief te delen etc.

Jolanda123, je kunt ook zeggen dat veel vrouwen zich als kinderen gedragen die hun speeltje hebben gekregen (de kinderen) en onderhouden willen worden door hun man. Angst voor verlies van een vaste bron van inkomsten is ook kinderachtig gedrag en weigeren van het nemen van verantwoordelijkheden. Dus dan hebben we hier toch twee 15-jarige pubers die allebei volwassen moeten worden.
En ook jij blijft volhouden: 'Hij is een volwassen man, en hij heeft zijn keuzes gemaakt. Nu wordt het voor hem tijd om de gevolgen de accepteren.' En hij maar blijven zeggen dat hij niet weet wat hij wil en ruimte nodig heeft.
Ik vind het ook kort door de bocht om de pijn van Madlief wel te benoemen (Jolanda 123: 'Jij bent een volwassen vrouw, die daarin ook keuzes heeft gemaakt, en je bent druk doende om de gevolgen te accepteren, met alle pijn die daar bij komt kijken.') en de pijn van hem niet, terwijl uit wat Madlief schrijft die pijn steeds weer zichtbaar wordt.

Is het dan echt onmogelijk dat iemand zich na twintig jaar ongelukkig voelt in de relatie, dat bespreekbaar maakt en aangeeft ruimte te willen om daarover na te denken? En dat die persoon het daar zelf ook nog moeilijk mee heeft? Is er dan geen goed woord over voor het feite dat hij zorgt dat vrouw en kinderen ondertussen in het huis kunnen blijven wonen, eten en drinken hebben, energie, gas, water, licht, verzekeringen etc., zodat hun oude leventje zoveel mogelijk in takt blijft?

Als de man van Madlief dit draadje zou lezen zou hij waarschijnlijk inzien dat heel veel vrouwen nog veel minder respect hebben voor zijn gevoelens dan Madlief.

Tsjor

Duidelijk

Ik denk ook dat Madlief als antwoord kan geven: maar ik houd nog van je en ik wil graag verder met je. Wat hij aangeeft is hoe hij dat ervaart. Dat is allemaal pijnlijk, lastig, moeilijk, maar het is zo en het is -als iemand zo eerlijk daarover is- ook iets wat je kunt respecteren. al blijft het lastig om mee te leven, natuurlijk.

Dit: 'De man van (...) had graag gehad dat madlief de knoop had doorgehakt.' is puur speculatie en dan ook nog vanuit een negatief beeld. Man heeft al veel beslissingen genomen. Ik geloof niet dat hij uit is op de positie van verstoten man, ik geloof ook niet dat hij graag zou zien dat beslissingen geforceerd zouden worden, al zal dat wel een keer gebeuren als het te lang duurt. Misschien zou het nu een opluchting voor hem zijn als madlief de beslissing zou nemen om te gaan scheiden, maar dan heeft dat waarschijnlijke eerder te maken met het einde van zijn getob dan dat hij echt blij zou zijn dat zijn relatie over is. Ik denk en lees dat hij madlief en de kinderen teveel respecteert en waardeert om gemakkelijk een einde te maken aan de relatie, anders zou het allemaal veel gemakkelijker gaan.

Hier ben ik het mee eens: '....met een relationeel verhaal waarin een van de partners niet gelukkig is, maar ook - terecht naar mijn mening - niet volledig verantwoordelijk wil worden voor het ongeluk van de anderen.' Alhoewel je het laatste stukje ook mag formuleren als: '.... maar ook zijn partner en kinderen niet ongelukkig wil maken.'.

En als we dan nog een oplossing zouden hebben over hoe je dat kunt doen, dan zouden we madlief en haar man verder kunnen helpen.

Tsjor

Je verplaatst het

Didi68, nu verplaats je het probleem: man zou al in de periode voordat hij het vertelde erover moeten praten. Het is heel erg waarschijnlijk dat hij dat toen nog niet besefte. Zoals je achteraf soms dingen beter weet dan wanneer je er middenin zit. Flauw om dan te roepen: dat had je dan maar moeten zeggen.

Tsjor

Dus op het moment dat meneer Madlief aankondigt niet meer gelukkig te zijn, zo van het ene moment op het andere zonder duidelijke voorsignalen, een ander blijkt te hebben en daarmee op de wc gaat zitten sms-sen en het daarna blijkbaar niet nodig vindt om zich tenminste te excuseren bij Madlief, afstandelijk reageert op het verdriet van Madlief die haar leven in elkaar ziet storten, vage antwoorden geeft op de wanhopige vragen van Madlief over het waarom. Waarom niet willen vechten, er samen uit zien te komen, praten erover.

Madlief, ik probeer altijd om niet kort door de bocht te zijn. Maar ik word woest van dit soort dingen. Hij is degene die jouw gevoelens totaal genegeerd heeft, hij is degene die met een ander heeft zitten scharrelen of misschien nog doet, hij is degene die zijn verantwoordelijkheden licht heeft genomen en van 2 walletjes heeft willen eten en hij is degene die het nu op jou probeert af te schuiven. Jouw man is een puber, zoals iemand anders al zei, iemand moet de schuld krijgen. Als hij het maar niet is. Alles draait om zijn gevoelens, de rest bestaat niet.

Je kunt samen erkennen dat er iets moet veranderen en dat je daar samen aan wilt werken.
Madlief, het is omgekeerd: hij ontkent jouw gevoelens.

Ik zou wensen dat jij een leuke kerel tegenkomt, eentje die je op handen draagt en die je weer vrouw doet voelen. Wedden dat meneer Madlief omdraait als een blad aan een boom? Ik hoor dit steeds weer opnieuw en heb het zelf ook ervaren. Meid, laat je niet kisten en niets wijsmaken.

Nog aanvulling

Madlief, kijk ervoor uit dat in geval van een eventuele doorstart met hem niet alles om hem gaat draaien. Neem deze tijd om ook eens voor jezelf alles op een rijtje te zetten. Kijk uit dat je jezelf niet gaat verloochenen om hem te houden. Ik heb dat wel gedaan en het ging mis.

Kinderen

Tsjor, als ik schrijf dat Madlief haar man de ruimte gaf om zijn kinderen te zien, waar en wanneer hij dat wilde, dan gaat voornamelijk om het laatste stukje. Ik beweer nergens dat Moeder de Vrouw de bezitter is van de kinderen. Ik zeg met bovenstaande dat de man van Madlief zelf bepaalde waar en wanneer hij de kinderen zag en dat Madlief zich daar volledig omheen plooide, soms daarmee tegen haar eigen belang in.

Verder ben ik het eens met even niet.

Ondertussen

lees ik wat draadjes uit 'relaties'. Draadjes als 'is dit vreemd gaan' 'verliefd op een vrouw' 'wat is houden van' etc. Allemaal vrouwen die hun grote twijfels nog niet met hun man besproken hebben. Maar ja, dat zijn vrouwen, dus de reacties zijn begrijpend en meelevend.

Didi68, de man van Madlief was nog steeds de vader van de kinderen en deed volgens mij zoveel mogelijk moeite om alles normaal te laten verlopen. Nou ja, zo kan ik nog wel meer anders belichten. Het is maar welke bril je opzet.

Tsjor

Bewust zijn

Voordat je iets kunt vertellen moet je je er toch eerst van bewust zijn? Veel draadjes zitten in die tussenfase: denken dat je iets voelt of denkt, maar niet zeker weten. Onzekerheid. En dus nog niet vertellen aan je dierbaarste, want je weet het zelf nog niet zeker. Maar wel op het forum op schrijven. Die tussenfase accepteren we bij de draadjesbeginners, wel met het advies om erover te gaan praten (zoals de man van Madlief ook gedaan heeft). Als je het stramien van dit draadje door zou trekken zouden alle mannen van de draadjesbeginners in woede mogen uitbarsten dat de draadjesbeginners dit niet eerder verteld hebben. Met alle negatieve omschrijvingen die de man van Madlief hier krijgt.

Ik vind de omschrijving van Izar nog steeds mooi: '....een relationeel verhaal waarin een van de partners niet gelukkig is, maar ook - terecht naar mijn mening - niet volledig verantwoordelijk wil worden voor het ongeluk van de anderen.' Dat niet gelukkig zijn, daarvan moet je je eerst bewust zijn (en dat bewustzijn kan beginnen doordat je plots verliefd lijkt te worden terwijl je dat helemaal niet wil), dan is het geluk van de ander zo belangrijk dat je eerst je mond maar houdt, totdat je beseft dat je eigen ongelukkig zijn een sta-in-de-weg wordt voor het geluk van de ander. En dan wordt het tijd om iets te gaan doen, praten, ruimte scheppen, dramatisch scheiden, nou ja, wat mensen zoals doen. Maar uiteindelijk eigenlijk wel nog steeds met het geluk van de ander voor ogen, ook al lijkt dat tegenstrijdig aan de mededeling dat je zelf ongelukkig bent in de relatie.

Tsjor

Wel eerlijk

Van jou, maar ook van die man van je, eerlijk dat hij ervoor uitkomt dat hij verzorgd wil worden! En je hebt er meer werk aan dan aan een klein kind, maar dat is even OT.
Je bent elkaars geluk, maar je kunt ook elkaars ongeluk worden. Alleen van volwassen mensen van boven de 40 mag je wel verwachten dat ze met dat ongeluk om kunnen gaan. Madlief moet dat, door niet te blijven verwachten dat haar man er wel voor zal zorgen. De man van Madlief moet dat, door de periode van twijfels niet ten koste van Madlief te laten gaan. Maar als je allebei nog op de wip zit van wel de relatie door laten gaan of niet, dan is het natuurlijk lastig. Daar kan geen houthakker tegenop.

Tsjor

Uiteenlopende reacties...

Bedankt voor alle reacties....
Ik wist het antwoord ook wel...zoals ergens gezegd werd. Maar er zit nog veel meer achter. Als ik tijd heb zal ik voor de geinteresseerden het hele verhaal eens posten. Voor de nuance.
Blijft, hij legde alles nu bij mij neer....er was niet met me te leven en ikheb deze afgelopen maanden ook alles fout gedaan. Verdedigen kon niet, want dan zag ik het alweer niet...wat hij bedoelde.
Maar, een uitvreter is hij niet. Dat valt echt mee... Maar om nou alles bij mij neer te leggen... En hij is ook wel heel overtuigd dat hij het, ondanks dat hij er zomaar mee kapte, alles verder op de allerbeste manier gedaan heeft. Ben ik het deels mee eens, maar de metafoor dat je iemands armen er af hakt en dan heel goed voor hem zorgt en helpt....die staat voor mij nog wel...
Maar...hij zit echt met zichzelf in de knoop momenteel...van werk tot jeugd tot alles...is ie mee aan het worstelen. En mijn verstand weet ook wel dat zo iemand ook echt vooral met zichzelf bezig moet zijn, anders komt hij er niet uit... Maar, ik laat me dan nog geen verwijten maken die geheel onterecht is.
Bottomline...hij moet kiezen tussen gezin en vriendin.... en daar heeft hij het heel moeilijk mee.En ik merk, nu dat veel opener ligt, dat ik wel een hele stap maak, in het proces, want daar wil ik als vrouw niet tussen staan.... op deze manier.
ER is blijkbaar een soort time out met vriendin. Maar ik moest toch maar begrijpendat het voor haar ook heel moeilijk was... Helaas, al kan mijn verstand dat wel begrijpen, enig medeleven daarvoor hoeft men van mij niet te verwachten...
Ondertussen doet hij momenteel weer aardig, niet in mate van vorige week, dus eigenlijk kan ik het helemaal niet meer volgen.... Soms denk ik, ik vind het ook goed, ik ben er klaar mee, soms denk ik weer anders en zou ik alles willen proberen... (want ik zie juist nu er dingen zijn uitgesproken, nog zeker wel mogelijkheden, maar dan wel op een volwaardige manier).
Ik ben al die tijd behoorlijk dicht bij mezelf gebleven, dat wil ik nu ook doen, maar ik loop nu tegen eigen grenzen aan. Is ook lastig. Hoewel boosheid, murwheid, toch echt anders mee omgaan is dan het vreselijk diepe verdriet...
Toch nog heel verhaal,en nogal hakketakkerig...
Ben ook wel bezig nu met de kreet dat je verantwoordelijk bent voor je eigen geluk, maar ook voor je ongeluk.
groetjes, Madlief

Echt niet

Madlief, natuurlijk hoef je niet alle verwijten te accepteren, het is alleen de vraag of het zinnig is om 'gelijk' te halen op punten die iemand anders blijkbaar heel anders beleeft dan jij. Zeker als dat in een stroom bagger gezegd is.

Wat ik echt van de zotte vind is dit stukje: 'Maar ik moest toch maar begrijpendat het voor haar ook heel moeilijk was... 'Nee, dat hoef je helemaal niet te begrijpen, je hoeft helemaal niks met zijn vriendin en hij is helemaal zelf verantwoordelijk voor wat hij met die vriendin doet. Hij wist dat hij getrouwd was en eigenlijk niet eens echt van plan was om te scheiden. Hij is erbij geweest. Hij kan en mag dit niet eens van je vragen. Is hij nou helemaal van de zotte?

Misschien moet je zelf ook maar eens een time-out instellen: drie maanden geen kontakt, zodat hij tot zichzelf kan komen en kan nadenken. Tegen de kinderen zeggen: pappa moet even nadenken. en na die drie maanden eerst een gesprek, waarin hij laat zien wat hij ondertussen gedaan heeft om uit zijn verwarring te komen.

Hij heeft het duidelijk moeilijk, dat kan zo zijn, maar hij heeft blijkbaar echt geen inzicht in waar hij mee bezig is. Dan is het initiatief aan jou om de schade zoveel mogelijk te beperken en die verwarring niet in je eigen leven en je eigen gezin binnen te halen.

In elk geval zou ik niet samen op vakantie gaan, want dan neem je de problemen mee op vakantie. Vakantie is om even uit te rusten en te genieten van elkaar.

Sterkte ermee, Tsjor

Misschien ver gezocht....

Hallo Madlief,

Wat ik nu schrijf is heel speculatief, en mogelijk verre van de waarheid maar kan het niet zo zijn dat de vriendin van je man om de time-out heeft gevraagd? Dat het initiatief van haar kant komt? Dat zou het eea verklaren. Waarom ik dit vraag, het betekent namelijk dat hij wacht op een beslissing van haar en dat verklaart zijn gedrag naar jou, mocht zij niet door willen gaan keert hij mogelijk naar jou terug. Hij houdt nu even alle opties open. Hij wil haar, maar komt niet goed los van jou (daar heeft vriendin moeite mee vandaar mogelijk de time-out), jij blijft hardnekkig vastklampen wat het voor hem ook niet makkelijker maakt om zich "los te weken" Zijn boosheid frustratie richt hij nu op jou, omdat zij hem in "in de wacht heeft gezet". Het kan zo zijn dat zij hem uiteindelijk aan de kant zet. Dan kan het tij zich keren en hij zich weer richten op jou. Of je daar dan nog op zit te wachten, dat zul je zelf moeten beslissen. Het frustrerende is echter dat de bal nu in handen ligt van de vriendin (als de situatie tenminste is zoals ik 'm beschrijf) Nogmaals misschien is dit ver gezocht, ik zal de laatste zijn om te schrijven dat ik de wijsheid in pacht heb, maar deze gedachte kwam bij mij op na het volgen van je draadje deze laatste maanden. Als je nu allerlei concessies doet om hem te plezieren zul je later merken dat je gevoel van eigenwaarde daardoor in de verdrukking is geraakt. Madlief, blijf vooral dicht bij jezelf, en blijf trouw aan jezelf !

Ach...

Madlief, ik mis hier echt enig inlevingsgevoel in jouw gevoelens. Dat hij ook nog begrip vraagt van jou voor zijn minnares bevestigt dat alleen maar.
Voor mij is het echt een poging om de schuld bij jou te leggen. Hij is op het moment maar met 1 ding bezig: ikke ikke ikke. En dat hoeft niet eens altijd negatief te zijn, is soms nodig. Maar niet over de rug van een ander. Dit zou een moment kunnen zijn waarbij je samen je huwelijk onder de loep zou kunnen nemen, maar het is ongelijkwaardig. Hij heeft de touwtjes in handen, weet heus wel dat jij hem op dit moment terug zou nemen. Jij wilt hem eigenlijk alleen maar terug.
En zolang anita chicita nog een rol speelt, zal hij ook niet echt voor kunnen gaan. Juist als hij probeert haar uit zijn leven te bannen, wordt ze des te aantrekkelijker.
Mijn ideale scenario voor jou: je zet hem de deur uit met de mededeling dat hij maar eens een tijd de boel op een rij moet gaan zetten. Als hij tot de conclusie komt dat hij genoeg van je houdt om er samen met jou voor te gaan vechten mag hij misschien wel terugkomen. Ondertussen laat je hem aanrommelen met chicita (ze wordt 10x aantrekkelijker als ze onbereikbaar is) en ga jij voor jezelf zorgen en zo snel mogelijk met een leuke vent op stap. Zorg er wel voor dat hij dat weet. Moet je eens kijken wat hij in zal binden.
Dit scenario is geen eigen verzinsel maar heb ik meerdere keren van dichtbij meegemaakt. Soms ook met als resultaat dat man terug wilde maar dat vrouw inmiddels in de gaten had dat ze beter af was zonder.

Sterkte!

Niet de moed gehad om hele verhaal te posten

Niet de moed (gehad) om het hele verhaal te posten. Het wipwapt ook heen en weer. Maar over 1 ding wil ik jullie graag wat vragen.
Ik krijg het verwijt dat ik ALTIJD mijn zin doordrijf. In die zin, dat ik TOTAAL niet opensta voor mening van (nog)man. Dat ik altijd een wedervraag heb, dat ik altijd een tegenargument breng. Dat ik zijn gevoel daarmee negeer. In geval van communicatie. Maar ook bij practische dingen.
Dit is erg lastig, want als ik door wil vragen,dan ga ik niet op hem in, want ik wil weer meer weten. Of alsik mijn visie wil geven op bepaalde gebeurtenissen waarin het bovenstaande aan de orde was volgens hem, dan bevestigd mijn reactie alleen zijn overtuiging...dat ik niet zie wat een ander voelt.Er is volgens hem niet met mij te communiceren.
Ik herken hier wel iets in, hoor. Ik heb ook sterk mijn eigen mening. Kom heel vaak met een ja-maar. Maar zo'n ja-maar is ook een reactie op wat iemand zegt... Is dat dan negeren/ontkennen van de ander? Ook zeg ik vaak wel eerst iets waarin ik samenvat/aangeef dat ik zie wat de ander zegt. Maar dat het zo extreem is, dat zie ik echt niet. Wel herken ik, met een simpel voorbeeld: we gaan de kamer schilderen. Hij zegt of we een muur rood zullen maken. Ik denk dat het niet zo mooi is bij ons en ook dat al 4 andere mensen die ik ken dat hebben... En dat zeg ik dan. Hij komt niet met dat hij het wel mooi vind, of dat hij het wel wil. En de muur wordt niet rood. Volgens hem is dit een voorbeeld, dat in alles kan worden doorgetrokken. Dat ik hem niet serieus neem. Nou, zo extreem is het echt niet...Helaas is dat wel het idee dat hij nu heeft.
Hij vind nu ook weer dat onze relatie niets voorstelde. Vb van hem, ;s avonds zat soms hij op de bank en ik achter de computer. Ik zeg daaarop...Ja, maar dan praatten we ondertussen toch wel met elkaar. En er was toch ook wel gevoel dat we samen waren. Etc. Zie je wel, hoor ik dan, je wilt nooit zien wat ik bedoel. Je neemt me niet serieus.
Maaar, ik zou graag meer hierover weten/horen/lezen. Ik
weet dus niet hoe ik anders moet/kan communiceren. Ik reageer misschien te veel vanuit mezelf...tenminste, dat is een beetje wat ik bij hem proef...
Kent iemand hier theorie van. Of voorbeeelden. Of gewoon tips. Of herkenning. Of jullie mening.
Ik voel me nu dus nl. heel erg onterecht bejegend.
Madlief

Kromme tenen

Hoe ik het bovenstaande verhaal zou samenvatten is als volgt: man wil bij vrouw weg en vindt een reden om alle schuld bij haar te leggen.
Je kunt een eigen mening hebben, zelfs wel een vrij forse, maar dat is onderdeel van jou, daar is hij voor gevallen, een vrouw die haar mannetje staat en niet zomaar omver te lullen is. Nu vindt hij het lastig en is het ineens een onoverkomelijk probleem wat voor de volle 100% bij jou ligt, waar hij part noch deel aan heeft en al helemaal niet eerder ter sprake had kunnen brengen. Kijk, en daar krijg ik nou kromme tenen van.
Lieve Madlief, als jij verandert op een manier zoals hij voorstelt, krijg je hem al helemaal niet terug, geef je hem alleen maar het idee dat wat hij ook doet, hij altijd nog terug kan komen en jij alles zult doen om hem te houden. Ga alsjeblieft je eigen plan trekken, doe een constructief voorstel voor relatietherapie, als hij dat niet wil, even goede vrienden, maar dan is het ook kiezen of delen, geen twee walletjes. Ga goed voor jezelf zorgen, zeker met dit weer en met de vakantie, lekker naar het zwembad, lekker het bos in (altijd een paar graden koeler dan in dorp/stad), met de kinderen een last-minute uitzoeken, pak de draad weer op, al doe je het alleen maar om je kinderen te laten zien dat het leven door gaat en dat het best leuk is om vakantie te hebben. Mijn dochter wil deze vakantie leren om een rok voor zichzelf te maken, ga ik met haar doen, misschien hebben jouw kinderen ook dat soort wensen, even lekker samen wat ondernemen, doen, aandacht speciaal voor hen. Laat hem zijn eigen plan trekken, dat doet hij toch al en niets wat jij doet kan dat veranderen.
Heel erg veel sterkte, Fransien

Zonnetje

Oef, bij jullie was het dus een burn out, wat ik gezien heb was een vreemdgaande man die al zijn eigen schuldgevoelens bij onderhand ex-vrouw neerlegde. Hij is gelukkig met zijn liefje, ex-vrouw was een psychisch wrak die zich in alle bochten heeft gewrongen om te voldoen aan zijn eisen en iedere keer te horen kreeg dat het nog niet genoeg was. Ik hoop voor Madlief dat het een burn out is, want de ex-vrouw die ik ken heeft zo'n ontzettende klap gehad, dat gun je niemand, en zeker Madlief niet.

Splinter en balk

Heb je ook gevraagd hoe hij het dan wel wil? Want zoals je het hier staat wil hij gewoon dat jij doet wat hij zegt. Dat kan toch niet de bedoeling zijn in een relatie? En hoe zit het met hemzelf. Als hij dan die muur perse rood wil, geeft hij daar dan ook argumenten voor? Heb je in de tijd dat jullie af en toe wel eens je eigen ding deden 's avonds, wel eens een actie van zijn kant gemerkt waarin hij aangaf liever iets samen te doen? Het is altijd makkelijker de splinter in iemands anders oog te zien he?
Mijn ex en ik hebben ook op dit punt gestaan. Toen ben ik bij alles graag vragen wat hij wilde. Riagg gesprekken noemde ik dat. Zeker omdat hij met onhaalbare en idiote ideeën kwam. Bovendien voelde ik me zijn therapeut. Maar goed, dat was bij mij .
Bij jou postings krijg ik vooral het idee dat je man een passief persoon is. Hij baalt daarvan maar in plaats van daar zelf wat aan te doen, legt hij wederom de verantwoordelijkheid buiten zichzelf. Komt hij ook met dingen die hij zelf anders wil doen? Of met ideeën hoe het dan wel moet? En loop je in andere relaties (vriendinnen bijvoorbeeld) ook tegen dit 'probleem' aan?

Nog wat vragen.

Wat ik me ook afvraag. Hoe sta je ondertussen in dit geheel. Wil je nog steeds kosten wat het kost hem terug of krijg je ook zelf wat eisen? Wil jij je in allerlei bochten wringen om hem maar tegemoet te komen? Kan je je al een leven met minder van hem voorstellen?

En over die bak vol verwijten, zeg eens eerlijk, voel jij dat ook zo? Vind je dat je hem 'overruled' of geef je gewoon je eigen mening?

Ik herinner me nog een tekenend moment in mijn relatie. Ik die me in allerlei bochten wrong om mijn man de ruimte te geven en hij die maar meer en meer ruimte nam. Ik voelde me een onzeker musje en nog steeds vond hij dat ik teveel mijn eigen mening had. In diezelfde tijd vertelde hij een keer dat hij eindelijk het gevoel had wat meer zichzelf te vinden na zijn vorige scheiding. Dat hij eindelijk weer een beetje zichzelf werd. Dat hij mij enige tijd daarvoor al schreeuwend en vloekend aan mijn armen het huis door gesleurd had terwijl de kinderen mochten toekijken, hoorde daar blijkbaar bij. En nog was ik ondertussen te onzeker om me te bedenken dat het probleem bij hem lag en niet bij mij. Aan het begin van de relatie voelde ik mij een redelijk zelfverzekerd persoon die ook oog had voor andermans behoefte. Toen hij op een gegeven moment zei dat hij meteen bij me weg zou gaan als ik weer zo egoïstisch zou worden als toen hij me leerde kennen, viel het kwartje nog steeds niet. Nog steeds dacht ik dat het probleem bij mij lag, niet bij hem... Dit alles vertel ik om te laten zien hoe ver iemand kan gaan om degene waar je van houdt maar niet kwijt te raken. Nou is mijn ex niet jouw man natuurlijk, maar blijf vooral bij jezelf checken wat jij nou eigenlijk vindt. En hoever je wilt gaan.

Zonnetje

ja, veel herkenning in jouw verhaal.
Ook heel fijn om te horen hoe jij het nu ziet, en hoe je er toen mee om ging.
Geeft me wel uitgangspunten in mijn gedachten.
Madlief

Fransien

je post:Je kunt een eigen mening hebben, zelfs wel een vrij forse, maar dat is onderdeel van jou, daar is hij voor gevallen, een vrouw die haar mannetje staat en niet zomaar omver te lullen is. Nu vindt hij het lastig en is het ineens een onoverkomelijk probleem wat voor de volle 100% bij jou ligt, waar hij part noch deel aan heeft en al helemaal niet eerder ter sprake had kunnen brengen. Kijk, en daar krijg ik nou kromme tenen van.

als jij verandert op een manier zoals hij voorstelt, krijg je hem al helemaal niet terug, geef je hem alleen maar het idee dat wat hij ook doet, hij altijd nog terug kan komen en jij alles zult doen om hem te houden. Ga alsjeblieft je eigen plan trekken, doe een constructief voorstel voor relatietherapie, als hij dat niet wil, even goede vrienden, maar dan is het ook kiezen of delen, geen twee walletjes
======

Ik wil best een stukje veranderen, zie ook wel dingen waarin ik tekort ben geschoten, deels onbewust. Maar zelfs dat neemt hij me kwalijk, dat ik me daar niet van bewust ben geweest. Dat bevestigd voor hem dan weer zijn beeld van mij.
Maar ik denk meer dat we samen zouden moeten veranderen. Juist nu we wat pijnpunten boven tafel hebben, en er een soort bewustwording is, ook aan mijn kant van wat er (voor zijn gevoel) aan schortte. En ik wil echt zijn gevoel serieus nemen. Maar als hij alles van mij negatief ziet, en niks positiefs, dan is er denk ik niet veel meer mogelijk....
En ik merk nu ook erg aan mezelf, dat ik wel een stapje verder ben. Ik wil hem wel tijd gunnen, want hij kan niet kiezen, hij weet het echt niet, maar ik heb geen zin om lang in iets halfs te zitten terwijl hij ook een vriendin heeft. Zal een hele stap zijn, en zover ben ik ook niet, maar ik vrees dat ik dan degene ben die de beslisisng moet nemen... DUBBEL>>>>>

Madlief.

Morgana fata

Mijn man is helemaal niet zo passief...trekt behoorlijk zijn eigen plan. Maar hij heeft momenteel het gevoel dat iedereen, werk en prive, altijd over hem heen is gelopen, zo ongeveer. Hij erkent dat hij er zelf bij is geweest, het zelf heeft laten gebeuren.
Maar ondertussen is hij wel heel boos op mij over vanalles. En dat doet me wel pijn, voor hem en voor mezelf, en voor ons, dat hij voelt dat ik hem niet serieus heb genomen.
HIj zegt niet hoe hij het dan wel wil. Want dat kan toch niet met mij, vlgs hem. Maar bij vriendin vindt hij alles wat hij aan mij niet heeft. En daarom kan hij ook niet kiezen. Want ondertussen vind hij me ook nog wel weer aardig en leuk. Maar volgens hem kunnen we geen relatie hebben. En daar wil hij dus ook geen moeite voor doen.
Terwijl ik denk, dat nu de pijnpunten misschien deels boven water zijn, dat iets is waar je aan kunt proberen te werken. Kan nog veel moeilijker worden en misschien pakt het helemaal niet goed uit, maar dan laat je die weg in ieder geval niet onbewandeld. Maarja, als dan aan de andere kant een ideale vriendin "trekt"....
Ik loop zeker niet tegen zoon communicatie probleem aan bij anderen. Ik herken wel wat, hoor. Maar zeker niet als een probleem. Maarja, hij voelt het wel zo...
Madlief

Morgana, reactie op je vragen...

Hoi, hierboven ook al wel impliciet antwoorden gegeven denk ik. Ik zie zeker nog mogelijkheden voorons. Maar niet koste wat kost, dat is de shift die bij mij gekomen is, ook doordat ik nu wat antwoorden heb voor het waarom van zijn besluit.. Kan me nog niet echt zonder hem voorstellen, maar zie het wel iets meer als realiteit.
Ik herken wel dingen in wat hij zegt. Vooral in thuissituatie, dat vaak gebeurde zoals ik het wilde. Maar nogmaals, ik was me niet bewust dat hij dingen niet zo wilde.... Missschien ongevoeligheid, misschien einzelganger-achtig (past een beetje wel), maar zeker niet kwaadwillig.
Bij jou/jullie ging het verder dan hier. Echt. Daarom heb ik er ook zoon moeite mee, misschien. Ik ben niet een musje nu, hij blijft wel netjes. Maar ik ben wel ook over mezelf aan het nadenken....
groetjes
Madlief

Passief

"Mijn man is helemaal niet zo passief...trekt behoorlijk zijn eigen plan."
Passief is misschien niet het goede woord. Ik bedoel dat hij merkt dat het niet goed gaat en daar vervolgens niks aan doet. Hij wil een muur graag rood, jij wil dat niet. En ipv. zijn mening duidelijker kenbaar te maken, laat hij het maar. Hij gaat het gesprek niet aan Dat is prima, dat mag. Maar dan mag je ook niet zeuren. Als iedereen over je heen loopt, kan je ook wel eens gaan nadenken wat je zelf fout doet, ipv. die verantwoordelijkheid bij een ander te leggen.
En natuurlijk heb je van je partner hogere verwachtingen dan van de rest van de wereld. Dus dat hij jouw verwijt over hem heen te lopen snap ik ook wel.(vanuit zijn standpunt, of het werkelijk zo is weet ik niet) Maar als dit werkelijk de eerste keer is dat je dit zo hoort van hem, dan heeft hij het ook niet goed aangepakt. Hoe kan je iemands mening in overweging nemen als hij daar niet duidelijk over is? Je moet mensen duidelijk maken wat je van ze nodig hebt, zelf je partner kan dat niet ruiken. En dat bedoel ik met passief. Niet oplossingsgericht, niet aangeven wat er mis gaat, geen verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven.
"Maar bij vriendin vindt hij alles wat hij aan mij niet heeft."
Tja, dat is toch wel knap. Het lijkt mij dat het ook een heel stuk invulling is. Want hoe goed kan je elkaar kennen na een half jaar? Ze zal ook nog vaak vragen wat hij wil, gewoon omdat het nog nieuw is. Als hij bij haar ook niet staat voor zijn mening, zal dat op termijn hetzelfde lopen als hij jullie. Hormonen spelen ook nog een grote rol. In het begin zie je elkaars mindere kanten nog niet zo, dat komt pas later. Neemt niet weg dat het lastig is daar tegenop te boksen.

"Bij jou/jullie ging het verder dan hier. Echt. Daarom heb ik er ook zoon moeite mee, misschien. Ik ben niet een musje nu, hij blijft wel netjes. Maar ik ben wel ook over mezelf aan het nadenken...."
Ik dacht ook niet dat het bij jullie zover ging. Gelukkig niet zeg. Maar het geeft aan hoe ver iemand kan gaan als je om je partner geeft en niet wil dat hij bij je weggaat. Jij wordt/werd niet boos omdat hij een ander heeft. Je spreekt hem niet aan op zijn eigen verantwoordelijkheid. De angst te verliezen wat je hebt kan zo verlammend werken. Zeker als je er middenin zit. Vandaar ook mijn vraag of je er in andere relaties ook tegenaan loopt. Zo niet dan is het blijkbaar een wisselwerking tussen jullie. Neemt niet weg dat het zo kan zijn, of dat hij het zo ervaren heeft. Maar het betekend ook dat jullie het alleen samen op kunnen lossen, hij moet daar ook een deel in doen. Het is niet alleen jouw fout. En jij bent geen bullebak die maar her en der over mensen en hun gevoelens walst. Neem zijn gevoel serieus, maar laat je niet verleiden tot het dragen van alle schuld.

Willen en kunnen

Lieve Madlief,
Hij verwijt je dat je niet gezien hebt dat je in zijn ogen te dominant was, en hij wil niet eens aangeven hoe het dan wel moet want dat kan met jou toch niet. Tsja. Voor communicatie zijn er twee partijen nodig, voor een relatie ook, voor een relatie goed houden is er inzet van twee partijen nodig. Ik vind het niet terecht dat hij alle schuld bij jou neerlegt.
Hij zegt dat hij niet verder wil, dan moet hij ook de consequenties nemen, het huis uit, een scheiding, naar zijn wel ideale vriendin (om er na een paar jaar achter te komen dat daar ook wel wat aan mankeert), en dan is er geen weg meer terug. Ik ben bang dat jullie beide voor die consequenties terugdeinzen.
Jij wil je huwelijk redden, maar daar heb je zijn medewerking voor nodig. Als hij niet wil, als hij niets ziet wat de moeite waard is om voor te vechten, kan het gewoonweg niet. Als hij wel wil, moet hij er ook voor gaan. Bij jou is de inzet er, jou valt in deze niets te verwijten.
Madlief, houd alsjeblieft voor ogen dat je wel de moeite waard bent, dat je meer bent dan alleen maar partner en moeder, dat je zo'n mooi, lief mens bent. Hang je eigenwaarde niet op aan of je huwelijk lukt, daar heb en had je immers maar 50% van in handen, en iedereen maakt fouten en doet dingen die (met alle kennis van achteraf) niet altijd handig waren. Maar je hebt geen invloed op de andere 50%, dat is aan hem. Houd je leven op poten, zet het gedeeltelijk nieuw op, zodat je je kinderen wat er ook gebeurt een thuis te bieden hebt, zodat je zelf een plek hebt om thuis te komen in plaats van een plek waar je slaapt. Wat hij doet ligt buiten je macht, maar wat jij en de kinderen van deze situatie maken, daar heb je wel invloed op. Ga hier niet aan kapot zoals mijn vriendin destijds.

Zonnetje

Wat mooi geschreven en wat intens beleefd.

Tsjor