Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Tsjor

Zou je willen lezen, ik heb het erover hoe het voor mij voelt, ik heb het niet over de exman van Madlief, ik vertel mijn verhaal
" Wat mijn eigen verhaal betreft: ik heb wel eens gehoord dat er martelmethodes zijn: eerst iemand helemaal afkraken en dan weer lief zijn en vertrouwen winnen om hem daarna weer in de steek te laten en af te kraken. Zo breek je iemand. En zo voelt het ook voor mijzelf."
Ik vind het niet prettig dat je dat uit zijn context haalt. Voor mij, degene die het meemaakte voelde het alsof ik juist door het weer aardig doen en mij terugwillen werd gebroken. Het maakte voor mij niet uit of dat door een CIA-agent (dus niet per se een psychopaat) of een ooit liefhebbende man die het ook allemaal niet meer weet gebeurt: het effect voor mij was hetzelfde ook al zie heus in dat het niet gebeurde om mij te kwetsen. Zoals ook de man van Madlief dat niet zal doen.
Ik was te wanhopig in hem terug willen, ik was ziek en had een kindje van een half. Hij was een goeie vent maar 'hij wist het allemaal niet'. En hij bleef het niet weten. Ik zie daar veel parallelen in met de man van Madlief. Zij wil hem wanhopig terug, hij weet het niet. Ik zeg nogmaals: pas op.

Ik zei precies hetzelfde als Madlief nu zegt : "nee terug kan niet ZOMAAR" En ik had zeker ook geen straf of wraakexpeditie in gedachten, ik hield zielsveel van die man. Daarom kon hij me ook aan het lijntje blijven houden.

verder eens met wat je aan Madlief schrijft.

MR

Madlief, op mijn leven staat een copyright!

Hé, zul je denken. Wat bedoelt die nu weer?

Jouw verhaal is exact mijn verhaal!
Misschien niet qua tijd enzo maar wel qua rollercoaster.
Na 15 jaar samen en 1 zoon zegt man dat hij vrijheid wil. Wat dat is wist hij ook niet.
Hij hield niet genoeg van me om getrouwd te blijven. Wat hij bedoelde? Hij wist het niet.
We stelden een LAT-relatie voor maar daar zijn we nooit aantoegekomen. Hij had een nieuwe vriendin. Weg vrijheid! Terugkomen zag ik niet meer zitten.

Hoe het verder gegaan is? We zijn officieel gescheiden maar de beste vrienden. De relatie met zijn vriendin is er eentje met stoplichten, als je weet wat ik bedoel. Waarom? Tja, zijn woorden "Jij alleen kon tot me doordringen en me tot reden brengen". Tja, dat is 1 van de redenen waarom ik niet meer wou. Ik was het beu hem tot reden te brengen.
Onze zoon reageert soms geërgerd. Hij verwijt ons dat we meer contact met mekaar hebben dan hij met zijn vader. Tja, dat contact probeer ik te beperken. Alleen als het nodig is...
Ikzelf mis hém niet meer. Ik heb hem gemist maar ik ben verder gegaan met het leven van mijn zoon en mij. Ik mis wel een man maar niet mijn ex. Het vertrouwde mis ik wel maar als ik dan terugdenk aan al de rest...

Madlief,
Weet dat hij ook in een rollercoaster van gevoelens zit. Een tijdje afstand kan duidelijkheid geven rond zijn gevoelens voor jou en omgekeerd. Hoe meer je forceert, hoe meer het scheef loopt. En uiteindelijk zit je alleen terwijl je er dan beiden later spijt van hebt.
Geef het tijd.
Veel sterkte!

Sterkte

Lieve Madlief,

je verhaal raakt me - het is zo herkenbaar... de situatie (delen), je emoties, het gedrag van de ander...

VOrig jaar rond deze tijd zat ik in hetzelfde schuitje. En wat is het hard gegaan sinds die tijd! Hij hakte maar geen knoop door en op een gegeven moment wist ik het: ik heb beter verdiend. Het ging soms even wat beter en dan... oh, wat een afschuwelijke tijd. ONgelooflijk, die druk!

Kwam bij dat een goede vriendin van ons 'in the picture' was gekomen. Ze ontkenden allebei nog, maar dat voorgevoel... dat loog niet (ze zijn nu 9 mnd samen).

Toegegeven: mijn ex kwam ook niet enigszins positief over de brug. Hij probeerde half nog een draai te geven, tijdens sessies bij een tweetal dat relatietherapie gaf. (Wat ik trouwens erg aan te raden vind! Misschien dat niet alles zomaar bij jullie past -maar ook voor het loslaten -als dat aan de orde zal zijn- is het fijn om een soort coach te hebben). Ik voelde dat hij niet écht zijn best deed voor ons.

Hoe voelt het voor jou? Overtuigt hij je dat hij wel écht voor je gaat? Dat lijkt mij een essentieel punt.
TOen ik me realiseerde dat dit écht van 2 kanten moet komen, was het me wel duidelijk dat ik hem los moest laten. Hoe afschuwelijk ik dat ook vond (voor mezelf, voor de kinderen! De jongste was net 1).

In hoeverre wil jij bij hem blijven vanuit liefde -en in hoeverre is het gewenning / wat je rationeel gezien wilt (voor je kind?) / angst om een knoop door te hakken?
Niet dat ik je motieven in twijfel wil trekken, ik probeer vragen te stellen die jou helderheid geven. Waar sta je, wat wil je? Hoe onafhankelijk ben je in je beslissing?

Een vriendin -moeder van een kind uit mijn dochters klas- heeft nu een LAT -allebei twee huizen, co-ouderschap, maar nog wel een open deur voor hun relatie. Ik vind dat wel mooi. Ze nemen wel de tijd, weliswaar me de nodige afstand, om de situatie te overzien, zich te herpakken en vanuit kracht een beslissing te nemen (en niet vanuit verwarring en paniek).

Nogmaals: sterkte.

Charlie vo

Wat bedoel je met: 'Onze zoon reageert soms geërgerd. Hij verwijt ons dat we meer contact met mekaar hebben dan hij met zijn vader. Tja, dat contact probeer ik te beperken. Alleen als het nodig is...'?

Tsjor

Uitleg

"Wat bedoel je met: \'Onze zoon reageert soms geërgerd. Hij verwijt ons dat we meer contact met mekaar hebben dan hij met zijn vader. Tja, dat contact probeer ik te beperken. Alleen als het nodig is...\'? "

Mijn ex en ik zijn dus goede vrienden gebleven. Hij doet nog van alles voor mij. Zo heeft hij bv een maand geleden nog een cd samengesteld van een groep die ik graag hoor...
We bespreken nog altijd dingen ivm onze zoon. Alhoewel hij al 19 is, vind ik het toch belangrijk zijn vader bij grote beslissingen bij te betrekken. Zo hebben mijn ex en ik afgesproken dat hij met onze zoon naar de rijschool gaat voor een afspraak. Onze zoon moet met de auto leren rijden. Volgend jaar wil onze zoon avondschool volgen maar nogal moeilijk bereikbaar met openbaar vervoer...

Ik zie mijn ex niet veel maar we spreken wel geregeld telefonisch met elkaar. Onze zoon gaat er minstens 1 maal per week langs maar soms ik weet meer over mijn ex dan mijn zoon. En dat ergert onze zoon soms.

Groetjes

Madlief

Hoe gaat het nu met je?

Tsjor

Hai Madlief, net als Tsjor ben ik benieuwd hoe het met je gaat. Ik schrijf niet zo vaak op het forum omdat ik 'preoccupied' ben met mijn eigen kwesties, maar denk vaak aan je. En realiseer me onder andere door jouw 'verhaal' dat het leven niet voorspelbaar is, niet in één routing te vangen. Jij volgt je hart, ik hoop dat dat je brengt wat jij wilt en nodig hebt. Maar moeilijk lijkt het me... Groetjes van Moes.

Wirwar van emoties...

Hoi, lief van jullie om te vragen hoe het gaat!
Wisselend positief. Zo zou ik het omschrijven. Postief omdat ik heel blij ben met de leuke momenten die we nu samen hebben met gezin, en tweetjes. Maar ook momenten van boosheid. Maar alles beter dan dat diepe verdriet. Ik heb nu iets meer handvaten.
Hij weet het gewoon niet. Heeft me tijd gevraagd om er achter te komen wat hij wil. Mist kinderen en mij, maar wil ook wel graag vrijheid.
Ik heb besloten die tijd te geven. Te genieten waar ik kan. Er zoveel mogelijk positief in te staan. Als ik dat niet doe, is er al zeker geen kans dat het ten goede keeert.
Maaaaar, ergens is "die ander" ook nog aanwezig. En daar loop ik dus wel tegen mijn eigen grenzen aan. Daar voel ik echt wel van mijn kant een ultimatum uitkomen. Maar wanneer? Eigenlijk wil ik eerst de vakantie laten gebeuren. Maarja, soms is het dan wel lastig om normaal spontaan te doen.... (soms voel ik alsof ik mezelf voor gek loop te zetten als ik normaal met hem omga....soms is dat gevoel er helemaal niet en is het vooral leuk/fijn/prettig)
Het is wel dubbel. Soms praat hij over dingen, samen/als gezin, in de toekomst. Als ik dan opmerking maak dat dat beetje vreemd is, of bv dat dat goede deal is; niet scheiden en superluxe vakantie bv, dan lacht hij maar beetje scheef.
Weinigen zullen me nu nog begrijpen, hem ook niet. Maar het is zo als het is. Ik wil toch vechten voor ons gezin, en voor mijn liefde... De situatie is al maanden vreemd, kan ook nog wel even duren.
Ben wel benieuwd naar jullie visie over deze situatie. Geeft me vaak ander inzicht, nuance.
groetjes
Madlief

Madlief

Lieve Madlief,ik volg je draadje al vanaf het begin,zie jouw wanhopige strijd om je gezin te redden.
Maar nu moet me toch echt even iets van het hart.
jij wordt zó aan het lijntje gehouden,er wordt zó misbruik gemaakt van jouw goedheid en liefde,dat verdien je niet,je bent veel meer waard!
Jouw man geniet af en toe van jullie gezin als hij er zin in heeft,en ondertussen is daar ook nog die ander waar hij van geniet.
hij pakt het beste van twee werelden,ten koste van jou en de kinderen.Besef dat hij dit nog heel lang kan gaan volhouden.Waar is zijn verantwoordelijkheid naar jou en de kinderen toe?Waar haalt hij het lef vandaan om dit afschuwelijke spel met jou te spelen?ik vind hem zo egoistisch!Hij houdt totaal geen rekening met jou! denkt alleen aan zichzelf!en waar stopt dit?en hoe?
Ik begrijp dat je liefde voor hem sterker is dan de kracht om stappen te ondernemen,maar Madlief,denk goed na:is dit echt wat je wil?wil jij echt wanhopig wachten en vechten voor een man die je dit allemaal aandoet?
is het je dat allemaal waard?

Ruimte

'Heeft me tijd gevraagd om er achter te komen wat hij wil. Mist kinderen en mij, maar wil ook wel graag vrijheid.'
Sus-anne, wat had Madlief dan moeten zeggen? Nee, die krijg je niet van me, want dat is egoïstisch, je maakt misbruik van mij, waar haal je het lef vandaan voor dit afschuwelijke spel?
Je kunt dan alleen maar bij jezelf te rade gaan: hoeveel tijd, geduld etc. heb ik nog, kan ik die ruimte maken of niet, kan ik tegen die onzekerheid etc. Dat kan Madlief alleen zelf beantwoorden en dat heft ze ook gedaan.
Ondertussen zou ik wel voorbereidingen treffen voor elke mogelijke situatie:
- wat als het over zes maanden allemaal voorbij is (nu gaan beginnen met voorbereiden);
- wat als we over zes maanden besluiten samen verder te gaan;
- wat als het over zes maanden nog zo onduidelijk en hangende is?
Die tijd mag ook korter of langer, dan kan Madlief met zichzelf afspreken en aangeven aan haar man: hij vraagt iets aan haar, zij kan antwoord geven en daarin voorwaarden aangeven.
Maar om nu meteen over egoïsme, spel, het beste van twee werelden etc. te beginnen, ik zou het niet doen. Het lijkt mij hartverscheurend als je mogelijk je kinderen 'verliest' of niet meer elke dag vertrouwd om je heen hebt, als je je maatje-van-weleer kwijtgeraakt bent, maar ook als je mogelijk zelf het gevoel hebt te stikken. Het zijn serieuze en grote dilemma's.

Tsjor

Tsjor

dit probleem speelt al een half jaar,ik zou me niet zo lang aan het lijntje laten houden,maar stappen gaan ondernemen voor mezelf,en eisen stellen.
in elk geval zou ik eisen dat man * die ander* niet meer ziet,totdat hij er uit is wat hij nu wil.
Dat is namelijk wat me stoort en wat ik egoistisch vind aan hem; hij profiteert momenteel van de situatie,een vriendin er bij en ondertussen wel de lusten en niet de lasten van zijn gezin,alleen maar leuke dingen doen,lekker gemakkelijk.
En zolang hij de kans krijgt om te profiteren ,zal hij geen keuzes maken.Bovendien ,stel dat hij terug komt bij zijn gezin,en over een jaar wordt hij weer verliefd,dan zal de geschiedenis zich herhalen,hij weet immers dat hij niets te verliezen heeft,want Madlief wacht gewoon op hem.Ten koste van zichzelf en de kinderen.

Madlief

Wat wil je zelf?
Wil je op hem wachten? En dan? Stel dat hij toch bij je wil blijven.
Kun je dan de relatie zo maar weer oppakken waar jullie gebleven zijn?
Nee, daarvoor is teveel gebeurd.
Ik zou als voorwaarde stellen dat jullie beiden, misschien wel los van elkaar, naar de therapeut blijven gaan. Blijf elkaar ruimte geven, maar benut deze tijd om ook zelf heel goed te gaan ontdekken of jij eigenlijk wel verder wilt gaan.... en op welke voorwaarden.... Je vertrouwen is ook tot een dieptepunt gedaald. Wat moet er gebeuren om dit te herstellen?
Ik zeg niet dat je niet op hem moet wachten, die keuze is aan jou. Maar ga wel bedenken onder welke voorwaarden jullie relatie gaat slagen, en wat hij moet doen om jouw vertrouwen terug te winnen.

Tja...

Sus-anne, Tsjor, Zonnetje, Evenanno,
alles wat jullie schrijven speelt ook door mijn wervelwind van gedachten en gevoelens.
Ik ben er wel uit dat ik hem tijd wil geven. Ik geniet ook van de fijne momenten nu (hoe sneu? zullen sommigen van jullie denken...). Ik heb ook erg moeite (understatement?) met het gegeven dat hij nog iemand anders ziet. Etc.
Maar ik heb vooral moeite met hoe hij hier in staat. Want hij wil er dus niks mee, cq voor doen. Hij wil eens aankijken hoe het gaat gebeuren. Tja, en daarbij denk ik soms: als je er niet voor wilt gaan, dan laat maar, want dan heeft het toch geen zin. Maar, net zoals hij tijd geleden niet echt aan kon geven waarom hij het niets meer vond, kan hij nu ook niet aangeven wat er wel precies aan de hand is. Zo werkt het blijkbaar bij hem. Maar hij wil ook niet echt er aan werken. Zover is hij nog niet, zegt hij.
Dus de vraag over hoe we het dan aan gaan pakken, alshet al weer goed zou komen, is voor hem niet aan de orde. Tevens, hij vind dat als je je aan moet gaan passen, dat geen zin heeft. En daarbij denk ik dan: dat zal toch wel moeten. Niet perse aanpassen aan de ander, maar wel je leven zo inrichten dat je er van geniet.
Ondertussen is hij er positief naar mij. Belangstellend, aardig, liefdevol, vraagt mijn mening over dingen, grappig, serieus, komt 's avonds onverwachts langs of blijft hangen. Blijft soms ook slapen, is dan ook 's ochtends aardig. Praat over toekomst, over zichzelf, etc. Tuurlijk is dat dubbel voor mij. Maar ik volg maar weer mijn gevoel. Ik probeer er het positieve van te zien. Stel me positief op (niet tegen mijn gevoel in hoor)mbt onze relatie, en dat is denk ik ook de beste manier om hem nu tijd te geven te zien hoe zijn gevoel is. Voor mezelf heb ik daar wel bepaalde periode voor staan. En er moet ook wel wat ontwikkeling in het geheel zitten.
Maar wederom, vind ik het erg jammer dat ook dit weer zo "vanzelf" moet gaan. Net als het toen weggeglipt is, zou het nu weer terug moeten glippen... En ik weet niet of dat wel een constructieve manier is... Maar die constructieve manier komt dan maar later, als het al aan de orde komt.
En nog dit, wat heb ik van hem te eisen? mbt niet met die ander omgaan. Ik kan het zeggen, dat ik dat niet prettig vind. Of als soort van ultimatum dat ik anders niet meer meedoe, maar daarvoor vind ik het nu te vroeg.
Ik ben ook wel eens heel boos, dat hij zoals 1 van jullie ook zegt, van 3 walletjes eet. OF 4. De leuke dingen hier. Meer tijd voor zijn werk. Vriendinnetje erbij. Als je wilt de kans om lekker alleen thuis te zijn. Als iedereen daar tevreden mee is, kan dat heel goed, maar ik geloof niet dat dat voor mij de manier is om een relatie te hebben. Dat vrijblijvende wil ik niet.
Nou, heel verhaal weer. Hopelijk is het een beetje duidelijk, in zoverre, dat er in mij ook van alles omgaat. Maar tot nu toe voel ik me er niet ECHT slecht bij...en dat is al heel wat na die kuttijd die ik heb gehad. Ondertussen overdenk ik echt wel alle mogelijke uitkomsten.
groetjes
Liesbeth

Zonnetje

Wat een heerlijke reactie, dat biedt perspectieven.

Madlief, ik zou je toewensen dat je die draai kun maken: precies wat zonnetje zegt: alles is omgewoeld, alles ligt open, dus je kunt ook alle kanten uit. Alleen één kant kun je niet op en dat is terug naar vroeger toen jullie nog jong en vol verwachting waren.
Je laat het nu nog erg bij hem liggen, terwijl dat helemaal niet hoeft.
Je schrijft zelf: 'Maar wederom, vind ik het erg jammer dat ook dit weer zo "vanzelf" moet gaan. Net als het toen weggeglipt is, zou het nu weer terug moeten glippen... En ik weet niet of dat wel een constructieve manier is... Maar die constructieve manier komt dan maar later, als het al aan de orde komt.'
Zeg maar wat je hiermee wil, het is aan jou. Als jij die constructieve manier niet wil komt de er niet. Als jij het wel wil kun je er zelf mee beginnen.
Hetzelfde geldt voor de vriendin-op-achtergrond. Als je het echt zat bent zeg je dat, dan zal hij moeten kiezen. Je zegt zelf dat je dat vrijblijvende niet wil en dat snap ik. Maar het is aan jou wanneer je de vrijblijvendheid eruit wil halen en wil dat er keuzes gemaakt worden. Als je een beetje Surinaams bloed in je zou hebben zou je hiermee overigens kunnen leven, op een bepaalde manier.
Ik zou je wel één ding adviseren en dat is om deze vakantie een paar dagen iets helemaal alleen voor jezelf te gaan doen. Kinderen bij man dumpen en weg gaan. Ergens gaan zitten piekeren in je eentje in een tentje, of een groepsreis voor individuelen boeken op een zeilschip (heb ik gedaan, zalig) of nou ja, dwing jezelf om iets te verzinnen voor jezelf waar je even bezig kunt zijn met jezelf en je toekomst en als het kan ook nog een beetje van kunt genieten. Wat wordt he? Zon, zee, strand, bergen, bos, cultuur, stad, het Louvre in Parijs in drie dagen?

Tsjor

Tsjor

zoals jij en zonnetje het zeggen/zien,zie ik het ook wel een beetje. Als nieuwe mogelijkheden, nieuwe manieren. Maar toen ik daarover begon, slechts "filosoferend", merkte ik dat ik al te dichtbij kwam, bij wijze van spreken. Zover is hij nog niet, zegt hij dan.
En ik weet ook dat ik nu, over een tijdje, constructief moet gaan doen, als ik wil dat dat gebeurd. Want hij is zover nog niet.
Ik ga een lang weekend alleen weg. In zomervakantie. Weet nog niet wat. Wil niet te ver, gezien korte periode. Denk gewoon wandelen, strand of bos, of luieren en lezen,Heb geen zinin een groep....
(Le Louvre klinkt heel aantrekkelijk, maar ik heb een jaartje in Parijs gewoond, 20 jaar geleden ongeveer, en dat was erg leuk, maar ik miste hem heeel erg en keek erg uit naar de weekenden dat hij kwam. Dus die herrineringen ga ik maar niet te dichtbij halen....).
Maar ook als gezin wil ik graag samen op vakantie. We zijn nog op zoek naar iets leuks....
Madlief

Niet erover praten, maar doen

'Maar toen ik daarover begon, slechts "filosoferend", merkte ik dat ik al te dichtbij kwam, bij wijze van spreken.' Madlief, je moet er ook niet over praten, maar gewoon doen.

Een voorbeeldje: zeg tegen hem dat hij die leuke gezinsvakantie uitzoekt en organiseert(je moet je dan wel aanpassen aan wat hij wil)en concentreer je ok je eigen daagjes vrij.
Dat is dan een kleine vorm van een andere constructie: afgelopen jaar ben jij druk geweest voor 'het gezin', als hij e nog iets mee wil moet hij ook maar actief hiervoor gaan denken, werven en organiseren. Hij heeft zijn tijd alleen. Jij mag ook je tijd alleen hebben en daar concentreer jij je op.

Oké, we verzamelen tips voor een weekendje alleen, zonder groep.

- trekkershutje op een camping in Edam aan het ijsselmeer. Genoeg te doen in de buurt, mooie omgeving, gewoon op een bankje genieten van het water, restaurant bij de hand om niet te hoeven koken, genoeg kaas.

- met de boot naar Engeland, weekend shoppen en weer terug.

- hotel in Praag, stad bezoeken.

- fietsen langs de Hollandse waterlinie

- kunst-weekje in Zuid_Frankrijk (duurt iets langer dan een weekend), schilderen etc.

- tentje op een maakt-niet-uit-plek en Geert Mak lezen, heb je een hele reis door Europa gemaakt zonder je te verplaatsen.

- kloosterweekend in Emmausabdij in Maarssen.

Ik hoop voor je dat er meer tips komen.

Maar het principe van de nieuwe constructie en de vrijheid die je hebt is, dat je dus juist NIET eerst met hem hoeft te overleggen en NIET hoeft te wachten tot hij initiatieven neemt: je doet gewoon, je verdeelt, je eist op een bepaalde manier, je maakt keuzes en je doet gewoon.

Tsjor

Zonnetje, tsjor

Die term "sluitpost", dat raakt denk ik wel het gevoel dat ik er nu bij heb. En wat me vreselijk tegenstaat. En mbt alles zoals jullie het voorstellen, gaat het in de praktijk ook wel, ging het altijd al wel. Alleen dat ik me er nu emotioneel heel anders bij voel...dat is nieuw.. Dus is niet zo anders opeens als ik gewoon mijn gang ga. Maar juist, dat wat ik ook het ergste vond toen hij goodbye zei, is dat ik mijn leven met iemand wil delen, en ik weet niet of dat op deze manier gaat worden zoals ik het voor me zie...
Zoals al gezegd, ik geef hem nu tijd/ruimt. Ondertussen ga ik practisch zelf wel verder...
Weet nog niet wat ik ga doen als ik alleen wegga. Bedenk ik wel vlak voor de tijd. Eerst zaterdag lekker naar de sauna met vriendin. Jouw ideeen, tsjor, kan ik zo wat uit kiezen...
Maar ondertussen moet ik ook bedenken wat ik wil.
Maar, nu zijn we allemaal al bezig met hoe het samen moet gaan, maar zover is hij dus nog niet.Of wil niet erkennen, om diverse redenen, dat hij daar mee bezig is. Waar dan wel mee, welk voorstadium/tussenstadium?, dat snap ik dus ook niet precies. Volgens mij is het meer een afstand houden, om dus weer geheel in zijn eigen hoofd te bedenken hoe het gaat, cq is. Daarvoor wil ik hem tijd geven, als hij dat wil, maar ik twijfel dus of dat de juiste manier is om iets voor ons ten goede te keren.
Vandaar de wirwar aan emoties.
En dan nog, misschien wil hij wel wat samen, maar niet samenwonend. Ik weet niet of ik dat wil, met deze historie.....
Madlief

Weet je

Madlief, ik vind jou een prachtig, prachtig mens. Cursussen vol worden er gegeven over meditatie, mindfullness, leven in het hier en nu. Jij doet dat nu, en ook al brengt dat zorg met zich mee, verdriet, gedachten die je niet wilt hebben, ook al is de werkelijkheid, het hier en nu niet wat jij voor jezelf gedroomd, gewild, gedacht had, ik vind het zó respectvol naar jezelf en je man toe. Heel belangrijk daarbij is in mijn ogen dat dít is wat je nu kan, wil, belangrijk vindt, 'niet anders kan', maakt niet uit wat BEHALVE je laten kwetsen. Wat weten wij er van, van jouw liefde voor je man, van jouw leven, van jouw willen, van jouw niet-willen. Helemaal niets. Misschien benader ik het nu wel weer te 'positief' maar er spreekt een heel zuiver voelen uit jouw berichtjes, en ik kan daar alleen maar naar kijken en luisteren en denken: Madlief komt er wel, alleen, samen, dat wordt 'vanzelf' duidelijk. Blijf dicht bij jezelf, volgens mij heb je een geheim in handen. Bewaak wat jij wilt bewaken, geef wat jij wilt geven, blijf dicht bij jezelf, je kunt tóch niet voor een ander (lees: jouw man) bepalen wat híj gaat voelen. Jij bent jij, het is jouw liefde, jouw leven. Zorg goed voor jezelf, voor je kinderen. Meer is er niet, minder is er niet. Knappe meid . Groeten van Moes.

Madlief

Ik ben erg benieuwd hoe het gaat met je. Ik hoop dat je gevoel van eigenwaarde en een eventuele doorstart met je man niet elkaar uitsluitende fenomenen zijn maar juist leiden tot nieuwe, mooie dingen: een Madlief die in-relatie voor zichzelf kiest, een ooit bijna-exman die opnieuw ziet wat een mooi mens hij aan je zou verliezen en daar oprecht moeite voor wil doen.
Ik blijf toch vinden dat je man een 'effort' mag laten zien in erachter komen wat zijn drijfveren zijn en dat delen met jou. Blijft het langer dan drie maanden tot een half jaar ‘ niet weten’ trek dan je conclusies. Maar ik hoop ook je draadje weer terug te zien in 'relaties'. Want hoewel ik oppassen gewenst vind, vind ik ook dat forumbeheer je draadje indertijd veel te snel bij echtscheiding heeft geplaatst, moet pijnlijk zijn geweest.

laat wat horen

MariaRosa

Vervolg

Het ging dus vrij goed, maar wel op een vage manier.
Maar opeens dit weekend was het over. Man heeft het opeens heel moeilijk. Vannacht heeft hij me van alles verteld waar hij moeite mee heeft. Ook veel met mij dus. Deel daarva is waar. Deels is zijn visie. Deel is erg onterecht. Ik moet die bak met bagger nog even verwerken. Maar ergens geeft het ook antwoorden.
Wat ik jullie wil vragen....hopelijk weten jullie nog een beetje hoe (of hoe niet) we het hebben aangepakt en hoe ik me heb opgesteld, naar hem, naar mezelf, naar ons. Daarover verwijt hij me nu heel erg, dat ik zijn gevoelens heb genegeerd. Dat ik hem maar vast wilde houden...en daarmee hemzelf heb ontkend. (en volgens hem had ik dat ook al jaren gedaan, maar daar gaat het nu hier even niet om..)
Ik zou graag jullie mening weten (spaar me niet..). Is dit zo? Maar is dat verwijtbaar, is het niet logisch dat ik het van mijn kant, vanuit mijn gevoel zie?
Madlief

Mijn mening:

Wacht even, begrijp ik het goed?
Hij wil scheiden. Toch? En jij je maar afvragen wat er aan de hand is. Want jij had het idee dat het goed ging al die tijd. Hij zegt niks over zijn gevoelens. En nee, er is niemand anders. Wacht even, toch, hij heeft iemand anders. Jij houdt nog steeds van hem. En wil hem houden. En jij maakt dat duidelijk. En verder blijft hij thuis hangen, is soms gezellig, soms niet. Soms doet hij mee met het gezin en soms niet. Is dit een beetje de samenvatting?
En nu, dit weekend, verwijt hij jou dat je zijn gevoelens ontkent. Je had hem vrij moeten laten...
Okee, nu word ik vals. Die vent van jou is een uitvreter die speelt met jouw gevoelens. En uiteindelijk heb jij het gedaan. Zo ongeveer in de armen van een ander geduwd. Omdat je hem niet hebt begrepen al die jaren. Aha! Wacht es. Het is allemaal jouw schuld! Dat is handig! Dus al die keren dat hij zijn mond niet opentrok als iets hem niet zinde, al die maanden dat hij een rookgordijn optrok. Dit klopt van geen kanten Madlief. Het wordt tijd dat je eens ontzettend boos wordt op hem.

Keuzes

Als je eerlijk bent tegenover jezelf, weet je het antwoord ook wel. Heb je hem gestalkt? Hem gezegd dat hij de kinderen niet meer ziet als hij weggaat, of het persee op jou manier doet? Heb je een mega drama geschopt toen hij een sms-je voor zijn vriendin aan jou stuurde? Toen hij een veel te duur huis ging huren? Of meer van dat soort dingen? Dat heb je hier in ieder geval niet verteld, dus volgens mij valt het reuze mee.

Wat me zo bijstaat is dat je man het (ook toen het nog goed was) altijd allemaal best vond, weinig inbreng gaf en zich behoorlijk passief opstelde. Daarna wist hij het ook niet meer, behalve dat dit niet was wat hij wilde(getrouwd zijn met jou) Dat past natuurlijk ook goed in dit verwijt. Hij wilde dat jij de knoop verder doorhakt. Dat jij zegt wat hij moet doen of dat jij je uit jezelf wel terugtrekt. Waarschijnlijk had hij helemaal niet verwacht dat je hem de ruimte zou geven waar hij om vroeg.
En nu baalt hij, want als je keuzes op andere mensen afschuift, hoef je zelf ook geen verantwoordelijkheid te nemen voor de consequenties. Het lijkt me heel goed dat je de keuze bij hem laat.

Verbijsterend

Madlief, ik heb nog nooit gereageerd in dit draadje, maar wel steeds gevolgd. Ik vind zijn reactie verbijsterend. Voor zover uit dit draadje blijkt, heb je je steeds zeer respectvol opgesteld, om hem ruimte te geven zijn veranderende gevoelens te onderzoeken. Je hebt hem de ruimte gegeven zijn kinderen te zien, waar en wanneer hij dit maar wilde. Velen van ons, forummers, hadden dit anders aangepakt, zo blijkt uit reacties, ze vonden dat je onvoldoende rekening hield met je eigen belang. Ook ik vond je soms wat passief, maar ik heb ook steeds bewondering gehad voor jouw aanpak, omdat je dicht bij jezelf bleef. Ik hoop dat je je realiseert hoe onterecht de uitingen van je bijna-ex zijn. Ga daar vooral niet in mee!!! Sterkte.

Tuurlijk zie je

datgene wat er gebeurt vanuit jouw eigen kant en gevoel. Iedereen ziet in eerste instantie datgene wat er om zich heen gebeurt vanuit zijn eigen standpunt.

Ook jouw man doet dat. Vergeet alleen niet, dat het oog van zich af ziet, en dat jouw man op dit moment de splinter in andermans vinger beter ziet, als de balk in zijn eigen oog....

Het wordt tijd dat jouw man volwassen wordt, en verantwoording neemt voor zijn eigen gedrag. Op dit moment voelt het voor mij alsof je te doen hebt met een 15 jarige puber, die boos is op mamma omdat zij hem de vrijheid gaf om datgene te doen wat de 15 jarige puber wilde doen, en de 15 jarige puber nu geconfronteerd wordt met de gevolgen van zijn eigen gedrag.

Laat je niet in die rol duwen, die rol van ouder van een 15 jarige puber. Hij is een volwassen man, en hij heeft zijn keuzes gemaakt. Nu wordt het voor hem tijd om de gevolgen de accepteren.

Jij bent een volwassen vrouw, die daarin ook keuzes heeft gemaakt, en je bent druk doende om de gevolgen te accepteren, met alle pijn die daar bij komt kijken.

Als je in dit spelletje mee gaat, en jij gaat je gedragen als de ouder van die 15-jarige puber, dan heb je er de zorg voor een kind bij, en verlies je de kans die er is op een volwaardige partner. (los van het feit of je dat wil of niet met deze man.)

Jolanda

(die ergens diep onder de indruk is over de manier waarop hij nu de verantwoording van zijn leven weer bij jou neerlegt, en verwacht dat jij die weer neemt....)

Gevoelens

Even wat tegengas. Het verwijt dat je zijn gevoelens hebt genegeerd en hem alleen maar wil vasthouden kan ik wel een beetje plaatsen. Maar als hij dit draadje zou lezen zou hij weten dat jij nog mild bent in vergelijking met de reacties van heel veel andere vrouwen hier.

Heel erg in het begin heb ik gezegd: 'Ik denk dat je hem duidelijk kunt maken dat hij de grot liefde van jouw leven is en ook zal blijven, wat er ook gebeurt. En dat je ondertussen zelf ook kunt gaan werken aan die transformatie van je relatie, waarbij waarschijnlijk op dit moment even iets minder gefocust moet zijn op 'samen', meer op 'hoe wil ik en hoe wil jij verder' en dan maar hopen dat er voldoende basis is voor een nieuw 'samen'.'

Je bent erg bezig met behoud van wat er was en veel vrouwen in dit draadje willen graag dat je boos bent omdat hij het niet meer laat zoals het was. Ik denk dat het normaal, gezond en zelfs een teken van verantwoordelijkheid ten opzichte van je eigen leven is als je op een gegeven moment opnieuw vragen stelt over wat je wil met je leven. ik denk dat het een teken van verantwoordelijkheid ten opzichte van jou en van de kinderen is als hij het daar heel moeilijk mee heeft, want enerzijds heeft hij nog geen antwoorden op de grote levensvragen en anderzijds wil hij jullie ook niet kwetsen.

Het heeft nu weinig zin om over elk verwijt te bedenken of het wel of niet terecht is. Pik de dingen eruit die je eruit wil pikken, maar het belangrijkste is dat hij jou dringend vraagt om hem de ruimte te geven om zijn 'midlifecrisis' door te maken en liefst zonder dat hij grote beslissingen moet nemen die hem, jou en de kinderen schade toebrengen.

Ik denk dat veel meelezers denken: ja, hij de pleziertjes en jij de lasten. Maar volgens mij is het niet zo, houdt hij veel van zijn kinderen, wil hij veel samen met de kinderen doen en voor de kinderen zorgen en is het niet zijn opzet om jou pijn te doen.

Het kan zijn dat je moet concluderen, dat het op de huidige wijze zo voor jullie allebei niet goed gaat: hij krijgt niet de ruimte die hij nodig heeft en jij blijft hunkeren en wanhopig naar tekenen zoeken dat alles weer wordt zoals het was. Misschien moeten jullie samen serieus bespreken hoe jullie dat gaan doen, meer ruimte voor ieders leven en toch samen de zorg voor de kinderen (en dan niet de klassieke verdeling: zij zorgt en hij betaalt). Wat heeft prioriteit voor hem? Ik kan me niet voorstellen dat hij dan zal zeggen, dat hij graag een serieuze relatie naast zijn huwelijk wil. Dat zou ik in elk geval niet accepteren. Dan moet hij ergens anders gaan wonen, waar bijvrouwen of tweede, derde etc. vrouwen mogelijk zijn. Het kan ook zijn dat het veranderpunt op een andere plek ligt: jij wordt kostwinner en hij zet zijn werk op een laag pitje om meer voor de kinderen te zorgen, zodat hij meer tijd heeft om te bedenken wat hij nu echt wil. Het kan ook zijn dat je de tweede woning als wisselwoning gaat gebruiken, zodat je elkaar minder tegenkomt, terwijl je de zorg om en om verdeelt. Het kan ook zijn dat je een voor een bepaalde tijd een proefscheiding moet voorstellen of een scheiding van tafel en bed, of een lat-relatie. En dan over een half jaar kijken wat er goed gaat. Of dat je een ander radikaal voorstel doet: je regelt op je werk onbetaald verlof en gaat zelf enkele maanden helemaal weg op sabbathverlof, een kleine wereldreis maken of zoiets.
Kortom: de ruimte die hij vraagt kun je (samen en in overleg)organiseren op een zodanige manier dat het ook in je eigen voordeel zou zijn. Tenzij je natuurlijk alleen maar wil dat alles blijft zoals het was. En dan zijn we weer terug bij het begin van dit verhaaltje.

Tsjor