Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Madlief

Ja ik snap precies hoe je je voelt. Overdag wanneer hij er niet is kan ik goed relativeren, en ben ook best opgelucht dat onze relatie voorbij is. ´s Avonds knoop in mijn maag als ik hem zie, ´s morgens knoop in mijn maag als hij voor mijn kinderen ontbijt maakt en dan naar zijn werk gaat.
Als ik alles bij elkaar optel, klopte onze relatie echt niet. Ben ik al lange tijd ongelukkiger dan ik zelf dacht. Heb de illusie hoog gehouden, het ideale plaatje moest kloppen dat ik in mijn hoofd had. Dus ja, het komt best hard binnen als je achteraf weet dat je eigenlijk niet zo kon, maar toch hebt gedaan. Dat is wara ik met behulp van die coach achter ben gekomen. Ik ga in ieder geval verder met deze coach, hij wil dit ook gaan doen. Lijkt me ook verstandig, hij kan niet goed met zijn eigen emoties overweg.
Morgen gaat hij verhuizen. Het zal pittig worden, maar het moet. En het is beter. De kinderen hebben er echt heel veel verdriet van, dat vind ik denk ik nog het moeilijkste van alles.
Maar ik weet dat wij er uiteindelijk weer sterker uit zullen komen.
Het leven is nu een hele slechte film, en eigenlijk zoek ik de nooduitgang om eruit te kunnen lopen. Of rennen. Raar, dat je je opgelucht, boos, verdrietig en teleurgesteld tegelijkertijd kunt voelen he!

Klopt

Zonnetje, zo is het. Wat ik ook moeilijk vind is dat er helemaal geen ruzie is, wel frustraties.
En dat hij nog continue lichamelijke aandacht zoekt ..... Is toch ook raar! Als je niet meer bij de ander wilt zijn, waarom wil je dan nog wel met iemand vrijen? Lepeltje lepeltje liggen in bed? Of is dat toch het mannen van mars vrouwen van venus verhaal......

Nou...

nou...als hij hier komt en hier is, vind ik dat niet akelig, eigenlijk wel prettig (ligt er een beetje aan hoe hij zich gedraagt...). Maar als hij hier is en ik kom thuis...dan wordt ik intens verdrietig op zo'n moment.

Even Anno, ik snap dat ook niet zo heel goed, relatie willen stoppen en wel lichamelijk contact, zeker bv dat lepeltje lepeltje. Als het om puur sex zou gaan, dat zien mannen misschien anders. Maar hij zoekt wel intimiteit... Wat doe jij ermee?

Madlief

Column

Wie heeft de column van Roos Vonk in Pshych. magazine gelezen? Ik herkende hier veel in, voor mezelf. Niet echt wb depressie, maar wel over het proces..
En de zin over: nothing left to lose....
Ik kan de column niet op internet vinden, als ik tijd heb zal ik 'n spoedig even overtikken...
Misschien voor anderen ook een inzicht...
Groetjes
Madlief

Probeer het eens?

Een stukje overtypen dan, wat jou aanspreekt.

Tsjor

Ik probeer, tekst column

Met een moeder die vroeger type-juffrouw was...ga ik toch maar de hele tekst overtikken...voor de context is dat beter, denk ik.
-------
Loslaten(column Roos Vonk in Psych. Magazine)
In de farmaceutische wereld is er een bekende proef om de werking van nieuwe antidepressiva te testen: de rattenzwemtest. Een rat wordt in een bak water gegooid waarin hij niet kan staan. De rat probeert zwemmend en strubbelend eruit te komen, maar hij heeft nergens houvast dus dat is zinloos. Ratten zijn slimme beestjes, dus zo'n rat houdt snel op en blijft dan een beetje dobberen terwijl hij dommig om zich heen kijkt. Hij heeft het opgegeven. Dat is eigenlijk een uiting van het begin van depressie; de rat ziet het niet meer zitten. Werkt een medicijn tegen depressie, dan blijft de rat dus veel langer proberen om eruit te komen. "Geef nooit op!"lijkt ie te denken.
Nu heb ik sowieso mijn twijfels over de zin van dierproeven, maar deze illustreert wel gemeen adequaat wat de makke is van zo'n antidepressivum. Die rat die het opgeeft, heeft immers volkomen gelijk. Doorzetten is in dit geval zinloos. Zo denk ik dat ook de meeste mensen op zeker moment in hun leven in een situatie komen waarin ze moeten opgeven. Verleifd op de verkeerde, ongeschikt voor het werk dat je ambieerde, een vriendschap of relatie die maar niet vlot wil trekken. De echte doorzetters doen er wat langer over, maar uiteindelijk kom je op een punt dat je het hoofd moet buigen en je verlies nemen. Dat doet pijn - wat zetg ik: het is deprimerend. In feite is dát het kenmerk van een depressie (uitgezonderd de mensen die chronisch depressief zijn, en bij wie antidepressiva wel zin hebben): je erkent dat wat je ook doet, je het niet voor elkaar krijgt.
Dat je daar depressief van wordt, daar kun je je dan ook wel weer tegen verzetten, maar dan mis je nu juist de boodschap: geef het op. Een depressieve periode heeft een belangrijke psychologische time-outfunctie: het zorgt ervoor dat je loslaat. Je doet even niks, je kunt jezelf nergens toe zetten. Je overleeft, dat is alles. Je hebt zo'n periode nodig om terug bij de basis te komen, dingen vanuit een ander perspectief te bekijken.
Als een karper die, nadat ie gevangn is geweest, naar de bodem zwemt om bij te komen. Overleven. Je weet het nog niet: je bent vrij. De lijn is los. Alles is weer mogelijk!
Als je voor die tijd keihard je best hebt gedaan om er wat van te maken, is die vrijheid geen onverdeeld genoegen: 'another word for nothing left to lose'. Natuurlijk treur je om wat verloren is, en vind je alle dingen die nu wél kunnen, totaal oninteressant. Maar al die tijd is je systeem bezig iets nieuws te leren over het leven. Nee, niet als je zegt: "Nou, schiet maar op dan met die depressie, dan leer ik gauw mijn lesje en kan ik weer vrolijk verder". Of als je een schijnbeweging maakt: "Oke, ik geef het op, maar ik merk nog helemaal geen effect!".
Loslaten heeft zijn eigen temp. Denk aan de karper. Zijn tijd komt weer. Een depressie is een pas op de plaats. Juist hierdoor kom je tot een herorientatie. Geleidelijk, met vallen en opstaan, met hoop en wanhoop. Alleen op de bodem kom je in contact met de grondvesten van het leven.
-----

Het hele verhaal heeft betekenis voor mijn. Niet dat ik depressief ben, maar ik denk wel dat ik zo diep zit, dat het vergelijkbaar is. Alle termen: doorzetten, loslaten, pijn, time out periode, basis, overleven, mogelijkheden, vrijheid, eigen tempo, herorientatie, bodem, perspectief; het voelt voor mij allemaal zo toepasselijk op mijn situatie.
Wat ik alleen mis hier,is dat de "rest van het leven" wel doorgaat, dus dat echt helemaal zoals de karper niet mogelijk is, en dat dat dus de time-out kan dwarsbomen. Maar op emotioneel gebied vind ik hier veel herkenning.
Nu nog nadenken hoe ik er ook verder iets mee kan doen...Of is dat nu precies wat ze bedoelt..dat dat juist niet moet. Dat je het moet laten gebeuren... Dat past ook wel weer beetje bij me..
Madlief

Karper

Ja, het is een mooi column. Niet over depressie, wel over de kaerper die gevange was en nadat hij vrij was op de bodem eerst gaat bijkomen, niet beseffend wat je kunt doen met die vrijheid, er nog niet aan toe, eerst bijkomen en daarna voorzichtig weer gaan zwemmen.
Heeft niets met depressie te maken. Wel met vitaliteit en veerkracht van mensen die echt durven leven en dus ook echt gewond kunnen raken aan het leven.

Tsjor

Karper

Madlief, ik kan me goed voorstellen dat deze column je iets gaf om over na te denken. Je bent nu in een rouwfase en daar horen depressieve gevoelens bij, het zou gek zijn als je nu fluitend door het leven ging.

Maar als je je weer helemaal down en leeg voelt, denk dan maar aan die karper die na zijn vrijlating eerst weer even zijn oriëntatie moet vinden. Dat ben jij en die 'nieuwe vrijheid' ga je ook echt weer voelen. Je gaat sowieso weer echt voelen, maar dat heeft tijd nodig.

Chris

Madlief

Ik herken veel in je verhaal, voor mij is het 2 jaar geleden. Ik heb nog steeds af en toe diep verdriet om hoe het had kunnen zijn.

Ik vond een site die me erg aansprak, veel herkenning en tips. Misschien heb jij er ook wat aan.
http://www.cambriana.nl/index.html

Sterkte met alles

Site

Ook misschien goed voor jou om te lezen op bovengenoemde site, Linda: "Het einde" Waarom eindigt een huwelijk

Vooral het stukje over financieen en over de kille houding van de man die zijn vrouw verlaat. Toen ik dat las moest ik aan jou denken.

Madlief, wat is het stil

Gaat het goed met je?

Ik dacht hetzelfde

Hoe is het nu met je Madlief? Het feit dat je "minder" post, is dat positief of negatief uit te leggen?

Groet,
Rateltje

Het gaat wel en het gaat niet

Maw, het gaat op en af. Soms voel ik me redelijk, maar regelmatig slaat het verdriet toe. Ik doe practisch wel van alles, maar ben nog steeds erg verdrietig. Gewoon, dat de relatie voorbij is, dat alles wat was er niet meer is, alle fijne dingen...Ik ga wel door, kijk ook wel vooruit, maar het is zwaar zwaar. De afstand tussen ons doet zo'n pijn...
Ondertussen wil man wel scheiding formeel in gang zetten. Vooral omdat de bank voor het bedrijf geen toezeggingen wil doen, totdat financiele situatie tussen ons duidelijk is. Hij is trouwens erg van goede wil, naar mij toe, dat moet ik toegeven, op dat gebied. Maar ik vraag me af of dat allemaal waar gemaakt kan worden, hij ziet dingen nl. altijd nogal postitief.
En, ik weet wel, dat ik moet accepteren en loslaten...en mijn vele zegeningen moet tellen (dat doe ik ook wel), maar dat vind ik toch wel heel moeilijk. Bij elke positieve gedachte hoort weer een negatieve...
De stilte hier was vooral omdat ik niet veel nieuws te melden had, niet steeds wil jeremieeen oid. En omdat ik soms de situatie beetje weg kan drukken, dan leef ik in een soort vacuum qua gevoel. Hoewel het verdriet dan toch terug komt with a vengeance...
Liefs
Madlief

Vandaag

vandaag te horen gekregen van man dat hij al 5 jaar niet gelukkig is geweest, in onze relatie.Verder geen toelichting. Alleen op mijn vraag: Echt waar? JA !!!
De grond zakt onder mijn voeten weg....
Help me alsjeblieft...
Madlief

@madlief

dat is (understatement) niet leuk om te horen. Maar iemand die al veel langer bezig is met 'afscheid te nemen' dan is 't zoveel moeilijker voor de ander als die dat te horen kreeg.
Even ter verduidelijking: mijn man was destijds getrouwd, al 7 jaar maar pas na 12 jaar kwam hij mij tegen. Veel later zei hij dat na die 7 jaar 'de koek op was', maar hij heeft 't nog laten voortduren tot hij een vluchtheuvel tegenkwam, ik dus, en stapte er toen uit (en inmiddels ben ik als vluchtheuvel de overkant geworden, al 23 jaar).
't Is geen troost, ik heb je draadje vanaf 't begin gevolgd, heb ontzettend veel gevoel voor jou, maar ook voor 'de andere kant', ik heb al eens geschreven 'de jus is op' (letterlijke woorden destijds van mijn man).
Laat zijn woorden bij hem, dat is zijn ervaring, zijn gevoel.
Ga voor jezelf

Ach madlief

Allereerst wil ik je een virtuele knuffel geven *-*

De woorden van je man moet je inderdaad bij hem laten. Probeer jezelf bij elkaar te rapen en hou de eer aan jezelf. Het is nu voor jou ook heel duidelijk dat jullie uit elkaar gaan, ga dan in ieder geval in stijl uit elkaar.

Zorg dat iedere keer je hem ziet, je schouders recht zijn, je hoofd omhoog is en je er verder oogverblindend uitziet. Dan kan hij in ieder geval nog even zien wat hij laat gaan!

Dikke knuf en zet 'm op,
Rateltje

Uitpraten

Zoals je het schrijft lijkt het een fragment uit de sessie bij een therapeut. Ai, dat is ook waarom ik je daarvoor wilde waarschuwen: het is niet altijd goed als alles keihard uitgesproken wordt.

Ik haal nog een ander citaatje van je aan, dat in elk geval wel naar aanleiding van een sessie met de therapeute was: 'Ik vroeg expliciet of hij vond dat we nooit die diepe verbondenheid hadden gehad. Dat is er wel geweest, dat wist hij dan nog wel.... ' Waarom zou je dat niet vasthouden?

Wat ben je nu wijzer geworden?
In elk geval dat het weinig te maken heeft met wie er nu op zijn mobiele telefoon actief is.
Het lijkt mij wel vervreemdend om achteraf te horen dat de beleving van de afgelopen jaren zo anders is geweest voor hem dan voor jou. Heb je al enig idee waarom hij dat dan niet eerder heeft aangegeven of eerder is gekapt?

Ooit is er iets geweest tussen jullie dat bijzonder was. Ergens ben je dat blijkbaar ongemerkt kwijtgeraakt. Verdwenen in het werk, de weinige communicatie, het dagelijkse gedoe. Ergens zijn jullie definities van 'geluk' uit elkaar gaan lopen, want voor jou was geluk het drukke werk, de weinige communicatie was voor jou vertrouwen en het dagelijkse gedoe was voor jou waarschijnlijk je echte levensgeluk.

Kijk wat je over kunt houden van je eigen geluksgevoel, ook al begrijpt hij dat blijkbaar niet. Jij hebt het de afgelopen vijf jaar volgehouden. Je dacht: met hem als maatje. Maar zonder hem kun je het wellicht ook.

Tsjor

Madlief,

Het zijn zijn woorden. Maar ook zijn daden. Als hij al 5 jaar niet gelukkig is in jullie relatie, en hij heeft het niet gedeeld, en er niets mee gedaan, is deze scheiding zijn schuld. Hij heeft vijf jaar lang jou niet de kans gegeven te vechten voor jullie relatie.
Ik zou je graag een knuffel willen geven. Je hebt het zwaar. Sterkte.

Bellefleur

Dank

dank voor jullie reeele reacties... Helpt.
Het is zijn waarheid, zoals hij het nu ziet...dat realiseer ik me.
Het kwam inderdaad bij de therapeut aan de orde, omdat we alleen daar over iets dergelijks spreken. Maar hij herhaalt letterlijk wat zij zegt als `negatief` over onze relatie..daar is hij heel slim mee bezig daar...en zij heeft het niet door of doet er niets mee.
Ik schiet er in die zin iets mee op, dat ik iets van verontwaardiging voel, die ik nog niet eerder heb gehad. Dat is iets hanteerbaarder en concreter dan verdriet. Maar ik zelf neig veel meer naar denken aan die verbondenheid...waarvan ik zeker weet...heb er veel over gedacht...dat die er wel was.
Tsjor, je zegt het heel goed in je zin over geluks-idee dat uit elkaar groeit (vooral dat over weinig communicatie dat ik heb ervaren als vertrouwen....iiee, wat goed geanalyseerd..)...zoiets is het wel.
Behalve dat ook ik niet direct geluk krijg uit dat gedoe van alledag. Maar daarbij heb ik echt met mezelf een deal, dat dat hoort bij het hebben van een gezin. Dat ik niet de flierefluiter van vroeger kan zijn. En daarbij nog...echt huisje-boompje-beestje was het bij ons niet zo heel erg, zeker niet als ik met anderen vergelijk was/is het bij ons een vrije, makkelijke bedoening. Dus in dat argument van hem vind ik ook al nix...
Groetjes
Madlief

En jij?

Hoe sta je er ondertussen zelf tegenover eigenlijk? Denk je nog steeds dat het een bevlieging is en dat hij wel terug komt? En dan bedoel ik niet of je hem terug zou nemen als hij het aan zou bieden, maar of je denkt dat hij überhaupt nog terug wil.
"...zeker niet als ik met anderen vergelijk was/is het bij ons een vrije, makkelijke bedoening. Dus in dat argument van hem vind ik ook al nix... " Wat dat betreft lijkt het me makkelijker als je 'gewoon' ingeruild wordt. Dan hoef je minder te kijken naar het waarom. Kijk, ik snap mijn ex ook niet en ik ben er van overtuigd dat hij het nooit meer zo goed zal kunnen krijgen als bij mij. Kan me niet voorstellen dat iemand, wie dan ook, zo ver voor hem zou willen gaan als ik dat wilde. Neemt niet weg dat hij zijn keuze gemaakt heeft en dat ik me daar bij neer moet leggen. Nu, een jaar na mijn vertrek, begin ik ook in te zien dat het beter is voor mijzelf. Maar hij, hij is gewoon dom om het allemaal weg te gooien. Niks wat ik daar aan kon en kan doen.
Eerlijk gezegd denk ik niet dat je veel voldoening uit de therapie gaat halen zoals jullie die nu volgen. Een bevredigend antwoord ga je waarschijnlijk niet krijgen. Misschien is het constructiever om je tijdens de sessies te richten op de toekomst, goede afspraken maken waar je jaren mee vooruit kan enz. Als communicatie tijdens een scheiding al lastig was, is het daarna alleen maar moeilijker. Probeer daar samen eens wat mee te doen, zodat jullie daar minder last van gaan hebben. Voor het stukje verwerken en het zoeken naar antwoorden denk ik dat je beter alleen wat therapie kan hebben. Dat kan je verder helpen met je leven en eventuele toekomstige relaties.
Lukt het trouwens om je leven een beetje vorm te geven? Ik snap heel goed dat het nu allemaal niet leuk is. Daar gaat gewoon tijd in zitten. Zelf merk ik dat als ik de dingen doe waarvan ik met mijn verstand wel weet dat ik ze normaal leuk vind, het toch een positieve afdruk achterlaat. Uiteindelijk ga ik wel weer genieten van die dingen, als het verdriet/de woede wat meer naar de achtergrond geraakt is.

Madlief

Hai Madlief, ik denk vaak aan je, en het is stil nu, op het forum, geen berichtjes van jou. Hoe gaat het met je? Groetjes, Moes.

Hoe is het hier? (lang...!)

Hoi,
lang niet gepost hier. Niet omdat ik de reacties niet ontzettend fijn vond....Maar omdat ik alle verdriet een beetje op een afstand probeerde te houden, en dus eigenlijk geen zin had om er over te schrijven...Zoiets.
Laatste posting was dat man gezegd had dat hij al 5 jaar ongelukkig was geweest. Dat heeft hij later genuanceerd, cq gezegd dat dat niet zo was. Het was meer dat als hij nu terugkeek, hij tot dan nooit enige gedachte had gewijd aan het feit wat hij met zijn leven wilde, en dat hij vanaf ca 5 jaaar geleden wel eens nadacht of zijn leven wel was zo als hij dat zou willen.
Hoe gaat het met mij? De achtbaan qua gevoelens is nog steeds actief. Voor Pinksteren hebben we voorzichtig gesproken over officiele scheiding, hoe dingen te regelen ed. Dat kunnen we dus wel samen. Alhoewel ik niet steeds zakelijk kon blijven, maar dat leverde toen goede gesprekken op. Daarin kwam ook naar voren dat we het beiden toch jammer vonden dat het mis was gelopen, bv. En waarin hij aangaf dat hij vooral vrijheid wilde. Wat hij daar precies onder verstaat kon hij niet echt aangeven. Maar bv niet elke avond rond dezelfde tijd eten......??
Het pinksterweekend, was het eerste weekend waar ik niet mijlenhoog tegenop zag. Er was wat rust in me. Iets in de richting van acceptatie. Wat ik deed was leven in het heden, aan de toekomst wilde ik niet echt denken, dan slaat/sloeg de misere weer over me heen. Want missen doe ik hem nog steeds vreselijk, kan me een leven zonder hem niet voorstellen, nog.
Tweede pinksterdag met zijn gezellig gehad.Op de 1 of andere manier was de afstand tussen hem en mij.. Ik zei iets over dat het ook zo shit was dat hij er tussen uit piepte, net nu het met de kinderen allemaal wat makkelijker werd. Ja, zei hij, dat was ook wel zo. Misschien moeten we het zo doen als vandaag. Veel samen leuke dingen doen. Soort LAT relatie. Mmmm, zei ik, juist bij een LAT moet je wel van elkaar houden.... Tja, zie hij toen, daar ben ik nog niet echt achter...en hij pakte mijn hand en streelde die. Ik zei, wel handig als je daar achter probeert te komen. Maar als ik nu terug zou willen, dat kan toch niet, zei hij. Nee, zei ik, dat kan zeker niet ZOMAAR.Toen kwam zoon naar buiten. Sinds die dag: kentering in zijn gedrag. Hij is erg aardig, veel meer betrokken, blijft 'savonds soms hangen voor glaasje wijn. Gesprekken bleven onpersoonlijk, kinderen, werk, politiek, etc. Ik weet niet wat ik met dat andere gedrag moet. In de meivakantie vond hij het nog allemaal nix.... Dus ik hou het erg op afstand.
Vorig weekend heeft hij gezegd dat hij het allemaal niet meer weeet. Hij twijfelt over wat hij wil. Hij wil eerst zelf dit heel goed bedenken, voor hij er verder met mij over wil praten. Heb hem toen wel gevraagd waar de plotselinge verandering vandaan kwam. Je raadt het al, dat wist hij niet....(of wou niet zeggen).
Tsjjj, de achtbaan aan emoties ging weer los.... Juist nu ik het verlangen naar hem ietsje weg had kunnen drukken uit mijn dagelijkse leven...komt er dit.
Verdere week was hij erg leuk. Moeilijk te omschrijven, maar geen afstand. Veel vertellen, ook over hemzelf. Betrokken, geinteresseerd. Grapjes. Maar verder geen enkele aanleiding waaruit ik werkelijk op kan maken hoe het nu zit...
Oooh, ik weet dat ik hem zo terug zal nemen, daarvoor hou ik nog te veel van hem. Maar ik weet ook dat dat niet zomaar simpel zou kunnen, daarvoor is er veel te veel gebeurd, veel te veel pijn geweest. Maar ik ben er, dat weten jullie ook, steeds van overtuigd geweest dat we het samen absoluut leuk/fijn zouden kunnen hebben, hij ook, als hij er zijn best voor zou willen doen....
Maar, zover is het zeker nog niet. Ik probeer deze gedachten over dat het heeel misschien goed komt, ook te verdringen. Vertel mezelf steeds, en misschien is dat ook wel waar ik van overtuigd ben, dat hij toch voor vrijheid kiest, wat dat dan ook is. En ook, vooral, dat hij als hij maar ietsje twijfel voelt, hij het niet zal gaan proberen, dat hij denkt dat hij dat tegenover mij niet kan maken. (Terwijl ik denk dat proberen het enige mogelijke is. Maar hij denkt veel zwart-witter.)
Ook zit ik er mee, dat ik enerzijds vind dat ik hem de tijd moet geven, om er zelf uit te komen. Anderzijds, toen het mis ging, had ik nauwelijks bewuste invloed. Dan denk ik nu, ik moet mijn invloed laten gelden, actie nemen, op welke manier dat dan ook is, om hoe dan ook positief te beinvloeden. Maarja, wat kan ik doen? Gewoon mezelf zijn? Praten wil hij niet echt met mij, over dit onderwerp (ik ben natuurlijk ook niet echt objectief...).
Ondertussen, ik weet ook niet goed waar ik het hierboven tussen moet zetten, maar het is wel een feit, had hij ook steeds een vriendin....Hoe diepgaand? Geen idee. Heb ik me ook niet in verdiept. Maar nu denk ik daar over, met dien verstande dat ik nu, omdat ik deze twee weken veel meer van zijn leven meekrijg, het idee heb dat hij haar niet meer ziet...

Heel verhaal. Zijn andere gedrag en twijfel=-woorden hebben wel degelijk invloed op mij, op mijn gevoel. Onbewust voel ik weer zoveel hoop....Maar rationeel probeer ik verstandig te zijn, en niets te verwachten. (en dan heb ik het nog helemaal niet over HOE we het dan weer op zouden kunnen pakken en zodanig dat we volgend jaar niet weer in een crisis zitten....Dat is voor mij nog een stap te ver om over na te denken)

groetjes
Madlief

Oh nee hè?

Was mijn eerste gedachte toen ik je posting van gister las, Madlief. Dit heb ik meegemaakt: ex maakt het van de ene op de andere dag uit, terwijl dat helemaal niet aan de orde leek binnen de relatie. Ziet het niet meer zitten, wil niet meer praten, ik ben helemaal in shock maandenlang, zelf ziek met een klein baby'tje, echt naar allemaal.
Maar: toen wilde hij het na een maand of vier en na al mijn verdriet en ellende weer aanmaken. Ja, ik hield nog stikveel van hem, had niet voor niks samen net een kind gekregen. Ik zei ook niet meteen 'ja' want daarvoor was er te veel gebeurd, had ik te veel pijn gehad. Had hij, zonder echte opgaaf van redenen, aan zijn kuierlatten getrokken en mij diep gekwetst en radeloos van verdriet achtergelaten.
Maar omdat ik van hem hield wilde ik ook door hoewel ik voelde dat mijn hart zich ook niet zomaar over zo'n kwetsing en verraad (want zo voelde het: in de steek gelaten worden terwijl je ziek bent en een kindje van een half jaar hebt) heen kon zetten.
maar goed, toch proberen, ik verwachtte wel dat hij iets liet zien. We woonden niet bij elkaar. Maar hij deed niets: wilde niet praten, niet met mij, niet met vrienden of familie laat staan met een therapeut, hij wilde gewoon verder en geen gezeik. We aten vaak wel bij elkaar, om de kleine en soms was ik al weer blij dat er iets was, even wat oppervlakkige uitwisseling van 'het is de wind die het koud maakte'. En ik maar wachten tot hij wat liet zien. Nou gevoelsmatig bleef hij weg hoor.
Het hoeft bij jou natuurlijk niet zo te gaan maar ik krijg het koud om mijn nek als ik jouw verhaal lees. De anderhalf jaar dat ik het nog 'geprobeerd' heb heeft mij meer verdriet, pijn en machteloosheid opgeleverd dan de vier maanden ervoor. Hij deed en zei namelijk weer niet wat hem bewoog. En daar zie ik de parallel met jouw man. Je kan niet zo maar je geliefde zo kwetsen door zonder opgaaf van reden hem te peren (en dan nog alles wat er gebeurde zoals dat smsje toen hij op het toilet zat) en dan weer op zo'n manier met iemands gevoelens spelen door weer over haar hand te aaien en lievig en gezellig te gaan doen. Door je nu een vage hoop te geven is dat voor mij, als buitenstaander nog kwetsender dan alles wat hij hiervoor deed. Jij bent een grote open wond, je zit middenin een rouwproces dat hij veroorzaakt heeft en dan gaat hij daar in zitten roeren en interveniëren.
Ik vind dit gevoelsmatig gezien erg onvolwassen gedrag. Iemand zou tegen hem moeten zeggen dat hij je zo niet heen en weer kan smijten. Jij kan dat niet zijn want je houdt nog te veel van hem. Logisch ook.
Wat mijn eigen verhaal betreft: ik heb wel eens gehoord dat er martelmethodes zijn: eerst iemand helemaal afkraken en dan weer lief zijn en vertrouwen winnen om hem daarna weer in de steek te laten en af te kraken. Zo breek je iemand.
En zo voelt het ook voor mijzelf. Juist door het weer aan te willen middenin het rouwproces, er vervolgens niets voor te doen en het dan maar weer van zich af te laten glijden heeft hij mij gebroken.
Dus een hartekreet hier: pas alsjeblieft op. Denk aan jezelf want hij doet het niet. Hij denkt ook heus wel aan zichzelf en ik vraag me af of het proces van 'ik heb geen zin meer in' bij hem te keren is. Hij peilt een beetje hoe zijn kaarten liggen bij jou maar zal zijn opties open houden en zich er niet werkelijk mee bezighouden wat hij er nou aan kan doen om jullie huwelijk/relatie op een betekenisvolle manier vorm te geven.

MariaRosa

Martelmethodes

Zo kan het wel weer. Wat je beschrijft, MarieRosa, gaat over een gewetenloze sociopaat, die er genoegen in schept om met mensen te spelen en ze kapot te maken. Tot nu toe is er niets in het verhaal van Madlief dat ook maar enigszins aanleiding geeft om hieraan te denken. Integendeel. Het is eerder het verhaal van iemand die waarschijnlijk twijfelt en houvast wil, rust en onrust tegelijk, opbouwen en trots zijn, en tegelijkertijd weer verlangen naar het volgende, van pendelen tussen alles uit het leven willen halen en gelukkig zijn met wat het leven van alledag biedt. Kortom: iemand met de kwaliteiten van mens zijn.
De enige martelmethode die ik tot nu toe in het verhaal heb ontdekt zijn de sessies bij de therapeut.

Tsjor

Net nu

Madlief, er zijn een paar stukjes in je verhaal waar ik op blijf hangen. Ik vind het allemaal mooi en eerlijk opgeschreven.
Het punt van die vijf jaar, je schrijft nu: 'Het was meer dat als hij nu terugkeek, hij tot dan nooit enige gedachte had gewijd aan het feit wat hij met zijn leven wilde, en dat hij vanaf ca 5 jaaar geleden wel eens nadacht of zijn leven wel was zo als hij dat zou willen.' Dat is volgens mij de meest klassieke omschrijving van een mid-life-crisis. Dat komt eigenlijk overeen met wat je zelf constateert: 'net nu het met de kinderen allemaal wat makkelijker werd.' Ik denk dat hij datzelfde ook wel gemerkt heeft en die ruimte ook ervaren heeft. Alleen voor hem is dat de aanleiding om te gaan nadenken over zijn leven en wat hij daarmee wil. En dat is in eerste instantie niet het continueren van een leven alsof de opbouw van je gezin nog alle aandacht vraagt. Vrijheid dus. Maar ja, wat moet je met die vrijheid?

Ik vind je sterk als je zegt: 'Maar als ik nu terug zou willen, dat kan toch niet, zei hij. Nee, zei ik, dat kan zeker niet ZOMAAR.' Ik hoop niet dat je alleen maar doelde op een wraak- en strafexpeditie omdat hij zich zomaar enige vrijheid heeft veroorlooft. 'zomaar' kunnen jullie niet verder, omdat hij zich daar niet gelukkig in voelt en om dat jullie beiden ervaren dat er wat meer ruimte is in je leven om op een andere manier bezig te zijn met elkaar, met de kinderen, met je levensdoelen, met de wereld etc.
Het is aan hem om uit te zoeken of hij dat volgende experiment met jou aangaat. Je kunt hem niet manipuleren in jouw richting, liefde komt uit het hart en daar kunnen geen voodoo-trucjes tegenop, dat houdt toch niet.
Maar er is voor jou ook heel wat te doen, want hoe ga jij je leven richting geven nu er wat meer ruimte is? Je kunt het niet alleen blijven vullen met man en kinderen. Man wil niet en kinderen willen steeds minder, als het goed gaat. Je zegt wel steeds dat je die vrijheid ook wel zou willen, maar op dit moment kom je er niet toe om die vrijheid ook te nemen/op te eisen.

Wellicht kun je voor de komende tijd (in afwachting van de uitkomsten van alle herbezinningen) een paar harde afspraken maken die al enigszins vooruit lopen op een ander leven met/zonder elkaar. Bijvoorbeeld: in elk geval één avond per week voor jezelf en één weekend per maand. Dus kinderen bij hem. En één avond per week of per twee weken voor jullie beiden samen, zonder kinderen, dus met oppas. Op deze wijze zou je aan alle kanten iets kunnen ervaren: wat doe jij met een leven zonder man/kinderen? Wat kunnen jullie samen nog voor elkaar betekenen, zonder kinderen? Wat betekent het voor hem als hij echt een weekend voor de kinderen moet zorgen?
Madlief, je kunt zelf wat initiatief nemen in deze onzekere tijden door zoiets voor te stellen. Nu nog een hutje op de hei waar je naartoe kunt vluchten of vriendinnen waar je een nachtje mee kunt stappen, of een heimelijke date die erg tegenvalt, nou ja, jouw leven dus.

Veel sterkte.

Tsjor