Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Herkenning....

Lieve Madlief,

zo herkenbaar allemaal wat je schrijft! Dat eenzame gevoel, ik weet nog zo goed hoe dat voelde... Ik kan altijd heel goed alleen zijn, hoef niet steeds iemand om me heen, maar dat voelde toen zo anders, alleen zijn. Het feit dat ik ging scheiden was echt allesoverheersend aanwezig, bij alles wat ik deed, waar ik ook was, ik kon alleen maar denken "ik ga scheiden, ik ga scheiden, ik ga scheiden...". Het feit dat er niemand meer was die mij, en alleen mij, de allerliefste vond... Er kwamen ook de meest gekke gedachtes in me op toen, zo van "wie staat er straks aan m'n graf als ik ooit doodga, wel m'n kinderen, maar niet de man die van me heeft gehouden", enz... Heb echt een tijdje gedacht dat ik gek zou worden, maar stond dat mezelf omwille van de kinderen uiteindelijk niet toe. Verschrikkelijke tijd, iemand die niet gescheiden is kan zich dat denk ik niet voorstellen. En als je er middenin zit denk je echt dat dat nooit meer zal veranderen. Toch kwam er een moment waarop ik weer eens lachte en mezelf hoorde zeggen dat het "goed" met me ging (schrok er zelf van toen ik dat hardop zei...)
Hou vol hoor, het voelt allemaal vreselijk, maar ooit wordt het beter!! Je doet het goed; neem de tijd die je nodig hebt! Sterkte....

Kon me niet inhouden...

heb vanavond aan hem gevraagd of hem even vast mocht houden, even aan hem ruiken. Omdat ik zijn geur anders zou vergeten.... En gewoon gedaan.... Zo heerlijk.
Madlief

Ach, madlief,

Ik zou je graag een knuffel willen geven nu. Maar ik weet dat een virtuele knuffel niet opweegt tegen een echte.

Is dit de volgende stap?

Is dit de volgende stap, in het proces? Ik begin opeens te beseffen wat allemaal niet meer zal zijn, wat anders zal zijn, wat nooit terug komt, wat ik mis, wat ik verloren heb, wat ik zal missen...
Tijdje het verdriet wegkunnen drukken, maar dit komt des te harder aan...
Madlief

De volgende stap

is dat je gaat beseffen wat je hebt, waar je trots op kunt zijn, wat je nooit zult kwijtraken omdat het in je zit, waar je naar uit kunt kijken, en wat je een ander te geven hebt. Klamp je daar maar aan vast, misschien komt dat moment wel sneller dan je denkt.
Voor nu: sterkte. Dat geamputeerde gevoel is zo naar, ik weet nog dat ik het altijd koud had. Alsof er een beschermend laagje van je is afgepeld. Maar ook dat komt goed, je legt vanzelf een nieuwe, eigen winterjas aan.

Winterjas

Juist, omdat ik vind/voel dat ik de moeite waard ben en dat ons leven samen de moeite waard was, daarom heb ik zoveel moeite met het feit dat mijn man dit achter zich wil/kan laten.
Maar in dat alles wat de moeite waard was, dus wel de connectie met SAMEN. Dat was toch wel de sjeu in mijn leven.
En ja, een geamputeerd gevoel, dat is plastisch wel goed omschreven.
Ik kan nu ook even niets leuks bedenken om naar vooruit te kijken...omdat het allemaal dus anders zal zijn.
Ook als het gezellig is met de kinderen, dan voel ik juist het gemis zo erg.
Misschien dat die winterjas daar tegen beschermd....
Liefs
Madlief

Winterjas, tussenjas, zomerjas

Hai Madlief,

We zitten in mooie beeldspraak inmiddels. Een winterjas beschermt, een tussenjas is voor als je het niet zo goed weet allemaal en een zomerjas, tja, die koop je meestal wel, maar zodra het 20 graden is weet je weer waarom je dat eigenlijk niet hoeft te doen: dan heb je 'm alleen nog maar 's avonds aan. En zo 'past niets echt lekker' nu. Vind je het gek? Ik niet.

Met hart en ziel, met al jouw liefde, stond je in je relatie, in je gezin. En dan besluit ineens degene die je zo liefhebt dat dat niet (goed) genoeg is, en gaat weg. Daar helpt geen jas tegen, nooit een goed moment, altijd 'verkeerd'. Al trek je ze alle drie over elkaar heen aan, de kou komt van binnen.

Jij kent jouw vlammetje wel, het staat nu op 'waakvlam'. Volgens mij weet jij ook dat dat vlammetje weer een vuur gaat worden. Dát vertrouwen lijk je te hebben, maar het voelt niet zo. Nee, natuurlijk niet. Je hebt pijn, je lijdt, het is koud.

Vanuit de meditatie (ik klungel maar wat aan hoor, en neem mee waar ik iets mee kan) ken ik een 'tip' die jou misschien iets biedt... Geef elke dag een paar minuten heel bewust aandacht aan jouw waakvlammetje. Daar waar jouw levenslust zit, waar die bewaakt wordt. Het hoeft niet groter te worden, er 'hoeft' niets, verwacht niets, trek geen conclusies, geef het gewoon elke dag een paar minuten heel bewust jouw aandacht.

Hopelijk komt daar dan binnenkort de kracht van de zon bij (zal ook pijnlijk zijn eerst...). En de kracht van echt genieten van je kinderen. En de kracht van jezelf hervinden, de jassen durven laten hangen, die laten voor wat ze zijn.

Ik gun het je zo.
Liefs van Moes.

Onverschilligheid

Wat ik momenteel heel moeilijk vind om mee om te gaan, is de onverschilligheid van man tegenover mij. Er is geen enkele interesse meer. Dat kan toch niet opeens zo veranderen na meer dan 20 jaar samenleven. Het voelt heel akelig, maar ik bedoel meer: Ik kan ook niet begrijpen dat dat zo maar opeens zo is.
Herkennen jullie dit? Hebben jullie er een idee over?
Ik weet wel, hij wil niet met me verder, maar we zien elkaar nog wel vaak. Maar er is geen enkele belangstelling te merken, niet voor mijn gevoelens (ik kan me nog voorstellen dat hij daar niet over begint en niet op in gaat) maar ook absoluut niet voor wat ik verder doe en hoe ik dingen doe...En tot ca. 2 mnd geleden was de interesse er nog wel...
Madlief

Nee dat kan meestal niet zomaar. Ik vermoed dat je man al veel langer bezig was met afscheid nemen. Dit is het punt waar veel mensen in jouw situatie het moeilijk mee hebben. Je hebt waarschijnlijk niks gemerkt, maar het was er al. Gewoon recht onder je neus en je zag het niet.
Voor jou komt dit moment ook hoor, dat het je gewoon niet meer interesseert wat hij doet, waar hij mee bezig is en wat hem bezig houdt. Je staat alleen een stuk minder ver in dat proces dan hij.
Ik zeg het nog maar een keer, het wordt echt beter. Over een tijdje is dit iets wat achter je ligt, wat erbij hoort, maar niet meer zo schrijnend pijn doet. Ooit word je zelfs weer gelukkig.

Alpe d'huez

Weet je nog dat ik een tijdje geleden schreef over dat hij al over de berg is en jij nog beneden in het dal staat. Dit is daar een typisch voorbeeld van.

Maar ook:

Die man is ook maar een mens. Er is een kans dat hij zich niet goed houding weet te geven. Dat hij bang is je te veel begrip en belangstelling te geven omdat hij weet dat jij daarvan tegen beter weten in hoop krijgt. Of zelfs bang is dat als hij geen afstand houdt, hij zélf weer in de war raakt.
Je doet er hoe dan ook weinig aan. Sterker nog: je zou er baat bij kunnen hebben. Het maakt de boel duidelijker.

Reactie (en opeens een soort ontdekking, voor wat het waard is..

Hoi, bedankt voor jullie snelle reacties. 1 van jullie schreef: hij is opgelucht, hij hoeft niet meer. Ik denk dat dat wel waar zal zijn.
Maar tot december, ongeveer, was er qua interesse echt niets anders dan altijd. Hij werkte wel veel, maar er was echt geen afstand tussen ons. En ik denk niet dat er toneelspel bij was. Ik denk wel dat ik toch bepaalde dingen niet gezien/gevoeld heb, omdat ik dat niet verwachtte, dat kan haast niet anders.
Maar nu is het echt totale onverschilligheid. Als ik bv zeg, ik ben gisteravond even bij die/en/die geweest, reageert hij niet eens, en praat door over iets van hemzelf. Als ik aan de kinderen vertel, waar hij bij is, dat ik mijn teen gestoten heb en dat de nagel er half af ligt. Geen reactie. (Over hoe het persoonlijk/geestelijk met me gesteld is, verwacht ik geen bewuste belangstelling, dat ligt te lastig natuurlijk)Dus ik denk dat er ook wel iets waar is van wat Krin zegt. Dat hij bewust terughoudend is.
(nu ik net zo schreef over half december, kan ik haast wel op de dag af zeggen wanneer het anders werd. He, een openbaring??. Is zo duidelijk terug te leiden, nu opeens, omdat ik heel goed qua data weet wat er in de weken aan de hand was... Hier ga ik nog eens even over na denken...Want dat is dus wel een dag dat hij de stad in ging, en heel heel laat thuis kwam. Daarna, ik was een paar dagen weg geweest, heel "aanhankelijk" was, en toen was er opeens die "afstand"...)
Groetjes
Madlief

Vandaag ga ik niet huilen

Dat is wat ik vanochtend tegen mezelf heb gezegd....: Vandaag ga ik eens niet huilen. Ook niet alleen in de auto, of als iemand iets liefs tegen me zegt. Gewoon geen tranen vandaag.

groetjes
Madlief

Onverschillig...

Hoi Madlief,

wat je schreef over die onverschilligheid herkende ik ook weer zo... Het is blijkbaar de manier waarop je a.s. ex zich van je los maakt, erg pijnlijk... Wat iemand al schreef, waarschijnlijk doet hij geen enkele moeite meer dit te verbergen nu de kogel door de kerk is... Mijn ex wilde destijds opeens ook niks meer weten van mijn familie; als ik daar toch iets over probeerde te vertellen kapte hij dat meteen af en zei botweg: "wat jouw familie doet interesseert me helemaal niks meer". Hij was er helemaal klaar mee, voor mij ook onbegrijpelijk, niemand waar hij ooit ruzie mee heeft gehad in mijn familie. Hij heeft ze ook nooit meer gezien, echt raar na ruim 20 jaar. Ik kan nog steeds niet begrijpen dat iemand (op het oog) zo plotseling zo verschrikkelijk kan veranderen. Ik ben in elk geval blij dat ik zelf niet zo in elkaar steek... Heb jij trouwens op dit moment contact met je schoonfamilie? Vond ik zelf erg gecompliceerd; zij stonden toch aan de kant van mijn ex en gaven mij weinig steun. Zijn nieuwe vriendin werd erg vlot geaccepteerd, dat vond ik behoorlijk pijnlijk...

Nou meid, sterkte maar weer en huil gerust als het nodig is. (na ruim twee jaar huil ik er nog af en toe om; iets wat zo ingrijpend is ben je niet zomaar kwijt...)

En is het gelukt?

Ik zal niets liefs tegen je zeggen, voor alle zekerheid. Heb wel een virtueel bosje knalgele narcissen voor je meegenomen, voor de vrolijke noot ;-)
Morgen weer een dag. Met of zonder tranen.
Liefs!

Madlief

Ik denk dat je man flink verliefd is. Verliefdheid doet rare dingen met een mens. Ik herken het heel goed ja, die totale onverschilligheid. Ik moet er ook bijzeggen dat deze houding naar mij toe niet gebleven is.

Sterkte meid, ik voel met je mee.

Ja inderdaad

Ik denk net als Even niet, dat je man zwaar verliefd is. Het is mij zelf overkomen. Ik had een goed huwelijk, maar niet heel bijzonder, niet heel intens. Ik had vaak vage gedachten van "is dit het nou?", maar ja.... die gevoelens waren vrij makkelijk opzij te zetten. Tot ik verliefs werd... toen wist ik het zeker.... dat ik dát niet meer wilde, dat dát niet genoeg was om voor te vechten. En dat ging snel, heel snel. Voor de buitenwereld veranderde ik plotseling heel erg, voor mij kreeg ik mezelf eindelijk terug (terwijl ik mezelf nooit echt zo gemist had). Ik had geen kinderen, dus weet niet hoe het geweest zou zijn met kinderen, maar ik wil alleen maar zeggen, ook voor het draadje hieronder, dat het kan... je kan heel snel "zomaar" veranderen en niemand die het snapt. Alleen jijzelf.
Overigens ben ik alweer 15 jaar samen met de man op wie ik toen zo verliefd werd. Het was dus geen bevlieging. Mijn ex heb ik nooit meer gezien, omdat hij dat niet wilde.

Ik weet dat het koud (en onverschillig) klinkt, maar dat is niet zo. Hoewel, ik weet niet of het zo is, maar ik denk dat je gewoon niet altijd zelf alles in de hand hebt. Ook je gevoelens of belevingen niet.

Ja verliefd

Madlief, ik denk ook dat je man erg verliefd is. Die verliefdheid heeft een veel groter aandeel in het plotselinge besluit van je man om te willen scheiden en in zijn gedrag nu, dan jij volgens mij weet/denkt/vermoedt. Hieronder of in een andere rubriek, dat weet ik even niet meer, staat een draadje van een vrouw die een jaar na haar scheiding spijt heeft van haar onverschillige harde gedrag tegenover haar ex rondom de scheiding. Dat kwam doordat ze toen verliefd was op een andere man. Achteraf schaamt ze zich daarvoor. Verliefdheid maakt blind.
Ik wens jou heeft veel kracht in dit moeilijke proces!
Doornroosje

Krin...

het is niet gelukt...Maakt ook niet uit.
Voel me toch ellendig, dus of je dan huilt of niet...ach. Lucht soms zelfs op.

Maar de narcissen zijn prachtig!

Greetz
Madlief

Verliefd... en nog wat

Ja, het zou veel verklaren, dat heb ik al eerder gezegd/gedacht, als hij verliefd op een ander was/is. De abruptheid, het geen redenen kunnen geven, de afstand..
Heb het hem wel gevraagd. Antwoord was nee. Maar weet niet of hij daar eerlijk ik is.

Gisteren kennis van hem gesproken. Daartegen had hij dus gezegd dat we uit elkaar waren, en dat we bekeken wat er uit kwam/hoe het afliep.... Vaag he? Wat moet ik daar nu weer mee.

Op vraag over mijn schoonfamilie van paar dagen geleden..die bestaat bijna niet. Moeder en broer van hem. Met zijn moeder had ik slecht contact..nu soms een belletje, vooral omdat zij ook geopereerd is in die tijd. Maar zij is niet het mens waar ik steun van zou verwachten. Maar ze is wel aardig nu, heeft er ook veel verdriet van. Tegen haar zegt hij dus ook niets. Zwager is vrijgezel, vaag type, heb ik geen contact mee.

Zit op mijn werk. Iedereen kijkt uit naar het lekkere lange vrije weekend. Ik dus helemaal niet. Veel te veel tijd om na te denken en me rot te voelen...zal blij zijn als het voorbij is.

Groetjes
Madlief

Weekend

Lieve Madlief,

heel veel sterkte voor komend (lang) weekend!! Probeer iets leuks voor jezelf te doen, of met je kinderen als die er zijn. Al heb je nergens zin in, van gaan zitten kniezen word je helemaal beroerd...
Weet ook nog goed hoe ik me moest inhouden als de cassiere bij de supermarkt "prettig weekend" tegen me zei.... Wou dan wel uitschreeuwen: "prettig weekend??? Wordt weer een k*tweekend hoor!!!". Heeft een hele tijd geduurd voor ik weer van de weekenden kon genieten, maar echt: ooit komt dat weer; hou je daaraan vast hoor!!!

Denk aan je...

Even afreageren...

Vanmiddag was hij hier, nadathij met zoon naar voetbal was geweest. Ging redelijk normaal, gesprek over ditjes/datjes/werk. Hij ging oggmoment naar de wc. Kreeg ik een sms van hem. "anita bandita X". Ik heb geantwoord: "voor mij?". Geen enkele reactie hierop gekregen. Niet irl niet in sms. Half uur daarna ging hij weg.
Ik durfde dus ook nix te vragen.Duf he? Ga ik nog wel doen, denk ik.
Toch ben ik er weer door van slag....domme muts dat ik er ben. Ik weet hoe het zit, en toch... 2 dingen eigenlijk, dat hij wschl toch echt andere vriendin heeft, en dat hij als hij hier bij ons is dan ook nog mee zit te sms'en... Respect is ver te zoeken...op dat gebied....
Hebben jullie enige suggesties hoe ik hem er op een luchtige manier, uiterlijk dan, naar kan vragen? Of is dit iets wat niet luchtig/nep-grappig kan...?
Prettige paasdagen
Madlief

Herkenbaar

Heel herkenbaar helaas. Ik weet hoe verschikkelijk veel pijn dit soort dingen doen. Ik wist zelf wel dat mijn toen nog man verliefd was op een andere vrouw, had ie na lang aandringen van mij kant en van zijn kant uit eerst heel lang ontkennen toegegeven. Maar omdat we allebei geen andere woonruimte hadden hebben we nog een paar maanden bij elkaar in huis gewoont.
Ik had hem gevraagd om in die tijd dat wij noodgedwongen bij elkaar in 1 huis moesten blijven wonen geen contact met haar te hebben maar helaas kon hij dat niet opbrengen. Hij kreeg veel smsjes en nam ook zijn telefoon mee naar de wc en naar boven. Ik kon soms door de babyfoon horen dat hij aan het bellen was.
Waarom heb je niet gewoon gevraagd wat anita bandita betekent? Heet de vrouw met wie hij veel samenwerkt soms Anita?
Je verhaal lijkt erg veel op mijn verhaal. Ik voel erg met je mee.
Helaas geen tips. Ik moest eerst zeggen dat ik bewijs had voor zijn vreemdgaan en dat het geen zin meer had te ontkennen, voordat hij toe gaf.
Serkte.

Vraag...

Nog even over dat wschl verkeerd gestuurde sms-je.
Als ik een sms wil versturen, eerst de tekst typ, en daarna wil invullen aan wiet te versturen, komt er een lijstje met onlangs gebruikte contacten. Laatst gebruikte staat bovenaan. Zo heb ik ook wel eens een sms verkeerd gestuurd.
Maar, werkt het bij een I-phone ook zo? Wie weeet het? Of is het daar lastiger om klik-klik verkeerd te sturen?
Je ziet...hoe gaan mijn gedachten...
groetjes
Madlief

Even uitgaande dat jij geen Anita heet, lijkt het me waarschijnlijk dat hij inderdaad een fout heeft gemaakt. Ik vind dit wel ontzettend l*llig voor jou en ik zou het hem gewoon vragen, beter dan dat je zelf van alles zit te bedenken. En...hoewel iedereen zich kan vergissen....mag je hem gerust zeggen dat hij voortaan beter uit zijn ogen moet kijken en dat je geen behoefte hebt aan sms-jes die voor iemand anders bedoeld zijn.