Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Charlie; spelletjes?

"En zijn vriendin? Tja, die mag niet weten dat we gescheiden zijn. Hij wil niet met haar gaan samenwonen of trouwen" En jij speelt dat spelletje mee? Is dat jouw wraak naar die vrouw waarmee je man nu het bed deelt?

Verder met mijn leven

Nee hoor, geen spelletjes of wraak.
Ik ga verder met mijn leven en that is it.
Moet ik nu echt tijd maken om haar op te sporen en haar zeggen dat hij nu gescheiden is?
Ik heb zelfs geen tijd om een man te vinden ;-)

Monni...

Monni, wat klinkt je verhaal me bekend in de oren....ook (vooral?) dat laatste stukje, zelfs. Maar ik ben vandaag, ook door posting van Charlie, toch wat in de war...Weet nu echt niet meer wat ik wil en zelfs niet meer helemaal wat ik voel...
Mijn partner (ex kan ik er nog niet uit krijgen, en is uiteindelijk ook nog niet zo) is over onze relatie redelijk eerlijk in wat hij zegt. Hij voelt niet meer genoeg. Maar in bepaalde dingen zie ik toch dat hij het ook niet weet. Maar nu dus geen bindingen wil....met mij....
Het voelt als een soort vacuum nu. Eerst beseffen, dan accepteren en dan zelf verder. Zo zal het gaan, maar volgens mij moet de 1e deur nog voor me open gaan.....
Madlief

Charlie, maat 39 geland.... (lang en hakketakkerig)

Tjee wat een verhaal ook weer, van jou. Zo zie je maar, iedere situatie is anders en iedereen staat er verschillend in en gaat er verschillend mee om en ervaart en voelt en beslist anders....
"Maar dat hij elke dag bij je "gezinnetje" komt spelen terwijl hij jullie bedriegt, zou je petje te boven moeten gaan! Je zou woest moeten zijn. Denk eens na: jullie hebben elkaar trouw gezworen. Waar is de trouw naartoe? Enne...was dat de afspraak? Hij mag doen en laten wat hij wil en jij schikt als een gekwetst vogeltje dat uit haar nest gevallen is, jouw leven naar het zijne? " Dit doet me wel heel veel, wat je hier zegt, hier ben ik van in de war. Er was geen afspraak hierover. Hij wil alleen verder, dus doet hij wat hij wil. Maar feit dat hij het zomaar kan...zegt genoeg, denk ik. Maar ik ben niet woest...(helaas?). Voel me ook niet als een uitgestoten vogeltje, maar meer als een moedervogel die steeds een ongewild uitgevlogen kuiken weer in haar nest op neemt/ wil nemen. Is toch iets andere nuance, voor mij. Maar dat hij lekker zijn gang gaat, dat hij in dit hele verhaal zeer egoistisch bezig is...ja, dat weet en voel ik heel goed.
Je zegt ook: Natuurlijk hou je nog van hem! En hij ook van jou. Maar de verliefdheid is voorbij en hij mist de vlindertjes.
Ik denk dat je hier heel goed de situatie raakt, zoals ik toch (stiekem) denk dat het zit. Maar hij kan het blijbaar gewoon, alsof het een werknemer is die je ontslaat, achter zich laten. Volgens mij voelt hij geen enkel "schuld"gevoel, hoeft ook niet, maar zou ik toch wel hebben, denk ik. Hij weet ook niet wat hij wil. Maar heeft nu lekker de goede kanten van beiden. Wel veel contact met de kinderen, ook nog in de "normale"situatie, zelfs nog contact met mij, verder kan hij doen wat hij wil (net alsof hij dat eerder niet kon.....nergens heb ik hem bewust in belemmert. Alleen lekker met anderen vrijen, ja dat was niet de bedoeling, dus ik concludeer maar dat dat is wat hij wil....). Dus denkt hij dat hij het goed doet. "want hij moet toch aan zichzelf denken...?", zegt hij dan...
Daarna zeg je: Het wordt tijd dat je eens kijkt naar wat jou gelukkig maakt en wat hoe hij je erbij kan helpen. Wees echter op je hoede! Denk verder op langere termijn en neem het pad waar je het minst lang op hete kolen moet lopen. Wat ik bedoel: hoe zie je de toekomst? Hij is verder gegaan met zijn leven, alleen. Accepteer het en ga ook verder, alleen. Bijt in die zure appel en neem een beslissing. Doe dit voor jou. Doe dit ook voor je kinderen. Het is niet eerlijk je anders voor te doen bij je kinderen.
Die appel zal ik wel in moeten bijten. Maar ik kan het nog niet. Zoals het nu gaat, is het beste alternatief, voor mijn gevoel, voor nu...Misschien niet de verstandigste, maar mijn verstand kan nog niet sturen...echt niet. Maar ooit zal het gat tussen wat ik denk dat we doen, (toch nog samen iets delen...) en wat hij denkt dat hij doet (alleen verder, en verantwoordelijkheid nemen voor de kinderen) te groot blijken, en in elkaar klappen. Dat verwacht ik. Maar wat ik al zei...eerst beseffen, dan accepteren, dan kan ik verder. En die 1e deur is nog niet eens open voor me...denk ik. Ook al weet mijn ratio het wel, mijn gevoel is nog niet zover dat ik het echt besef, dat hij ons zo koud en kil op een zijspoor heeft gezet. Al deze postings, mijn antwoorden, gesprekken met vrienden helpen me de weg te nemen naar besef, denk ik, hoop ik. En wb de kinderen...ik heb het idee dat deze manier toch wel een redelijke overgang voor ze is. Ze weten dat papa ergens anders is, dat papa en mama niet meer echt samen zijn, maar ze merkenhet nog niet zo erg. Hoewel dat ook verwarrend is, denk ik, is het misschien voor hen wel een prettige opbouw naar de volgende stap, dat ze niet meer met papa en mama samen zijn zo veel. Dus ik voel het niet als oneerlijk to hen.
Dan nog jouw verhaal, ook weer uniek. Wel sterk van je. Zou je kunnen beschrijven hoe dat zit, met wel houden van, maar niet genoeg. Is dat aan beide kanten gelijk?
Ook bij ons geldt het wel een beetje, dat ik hem als 1 vd weinige, echt kan raken. Maar dat is dus ook niet genoeg, blijkbaar. Of misschien juist wel te veel...omdat hij vrij wil zijn...ook daarvan.
En nog een vraag, hoe verliep het bij jou, dat je toch opeens verstandig kon doen in je verdriet, terwijl je wel van hem hield?
Misschien dat anderen ook wel iets dergelijks hebben ervaren, ook voor hun reactie sta ik open....Ook voor wijze woorden...want vanuit mezelf komt niet zoveel wijs' op het moment....
Madlief

Madlief

Hai Madlief, ik las zonet de reactie van Zonnetje en moest denken aan mijn posting van een poosje terug aan jou. Van: eerst gevoel en dan handelen, of ook andersom mogelijk: eerst handelen, dan gevoel. Misschien is dat in het stadium waarin je nu zit goed om nog eens te lezen? Als je gevoel gaat aangeven dat het niet langer goed voor jou is om het 'zo te doen', vrees ik dat je die grens bereikt op een manier en met een pijn die dicht ligt bij 'vernedering' (van jezelf, en/maar de kans bestaat dat je dat hem gaat verwijten). Je 'verzet' je hier consequent tegen het anders bekijken, altijd vanuit het feit dat je zegt dat je gevoel nog niet zo ver is. Will it ever? Ik geloof er heel, heel erg in dat als iemand het 'met je uitmaakt' jij nooit op datzelfde punt zal komen, eenvoudigweg omdat je de kans niet krijgt/hebt gekregen. Het zal dus hoe dan ook altijd 'geforceerd' voelen om te handelen naar 'ieder voor zich'. En die pijn kan je leven lang blijven; een ex van wie je echt hield/houdt, maar die het met jóu uitmaakte, blijft bijna altijd een belangrijke rol spelen in je leven (niet perse fysiek, actief, maar in je gevoelsleven en wellicht in je dromen). Je wacht 'tegen beter weten in' op ófwel jouw gevoel dat 'hier in mee kan gaan' (dat gebeurt denk ik nooit), ófwel 'dat je man zich bedenkt' (daar heb je denk ik geen invloed op, anders dan 'goed voor jezelf zorgen'). Je hebt kortom geen keus, vrees ik. Daarom dacht ik weer aan omdraaien: niet voelen --> handelen, maar handelen --> voelen. Ach, ik heb 'makkelijk praten'... . Ik vind het ondertussen verschrikkelijk voor je. Natuurlijk ben je in en in verdrietig, ben je in en in je dromen kwijt. Het zou niet moeten 'mogen'... Groeten van Moes.

Zonnetje

met hele kleine dingen ervaar ikhet dus ook zo...dat je het gewoon opeens zo voelt en het dan ook doet...

Moes...

in zoveel dingen, dagelijkse, doe ik het al, gewoon handelen...het gevoel erbij komt soms wel en soms niet goed. Ik bedoel, als ik helemaal daarbij mijn gevoel liet prevaleren, dan kwam ik tot niks meer. Daar kan ik het wel...Maar wb de omgang, relatie, etc, daar lukt het echt nog niet.
Net als door posting van Charlie, ben ik heel erg geraakt door wat je hierboven schrijft...omdat het denk ik zo heel erg waar is. Ook heel goed, kort en bondig maar duidelijk, gezegd...En omdat het zo waar is, moet ik er nu even vreselijk om huilen...ik ga er vanavond eens heel goed echt over denken...
Liefs
Madlief

Madlief

Een dikke, dikke kus op je gekwetste hart. Misschien is juist even rust nemen, laten bezinken, een manier die je op z'n minst óók mag 'inzetten', naast 'heel goed echt over denken'. Wees alsjeblieft lief voor jezelf. Ik vind je een mooi mens. Hopelijk kun jij dat zien! Groeten van Moes.

Voor amk (off topic) [met naschrift Forumbeheer]

Vandaag een goede vriendin gesproken die wil gaan scheiden maar de praktische dingen niet kan overzien.
Ik bedacht dat daar in deze rubriek een boek voor werd aangeraden...
[rest verwijderd]
Naschrift Forumbeheer
Hoewel het om een boek gaat dat niet meer in de handel is, worden er wel auteursrechten geschonden door het in gekopieerde vorm te verspreiden, ook al gebeurt dat met de beste bedoelingen.

Madlief

< << << Dikke knuffel voor Madlief>>>>

Zonnetje

Bedankt dat je me me wilt delen hoe het ging....zoiets kan ik me voorstellen...ook de ongelukkigheid maar toch doen...als het dan opeens zo is...
Madlief

Knuffel terug, moes...

Moes, knuf terug....
Doet me goed, heb het ook nodig..
Moeilijk momenteel met dochtertje...ze uit haar verdriet op hele andere momenten....is dan erg overstuur, maar wil niet getroost worden. Zo sneu. En als ik me dan zelf al zo triest voel....stemt me dan nog somberder.
En de hele dag maar denken...waarom...hoe..wat...hoe kan hij....kan niet....wil niet...waarom... Bleh...
Ergens zal ik de kracht in mezelf wel vinden...hoop ik.
Madlief

Onverschillig...

Hoi,
twee dagen gehad waarin ik heeeel druk was, en heb me heel onverschillig gevoeld, over alles. Onderliggend treurig, maar verder kon niks me schelen, zo'n beetje. Raar.
Maar 's nachts, droom ik toch....heel realistisch, maar allemaal dingen die nooit zullen gebeuren...denk ik. Daar komen dan opeens alle onbewuste hoopgevoelens eruit, denk ik. HEb nog nooit zulke realistische dromen gehad. Met realistisch bedoel ik niet de waarheid, maar dat het zo echt was. Normaal zijn dromen vaak wat warrig, of met rare overgangen. Nu niet, hele episodes uit een boek met een goed einde...
groetjes
Madlief

Herkenbaar

ik heb ook zulke dromen gehad, en nu nog als ik het heel erg druk heb, of gespannen ben.
Het zal er wel bij horen.

Madlief, gedachten

Misschien zegt het jou niets, zegt het gewoon helemaal niets, maar het viel me op: dit is zo'n beetje jouw eerste posting die over jou gaat, en niet over je man.

Leeg zijn, onverschillig zijn, moet 'eng' voelen. Maar ik denk dat je lichaam en geest 'gewoon' aangeven dat het even klaar is met piekeren, in cirkels denken, bang en moe zijn. Dan gaat even 'de deksel er op', dan zorgen je geest en lichaam even goed voor jou, althans, zo zie ik dat. Het komt vanzelf weer terug, emoties, gedachten, chaos, en uiteindelijk rust, hoop ik. In je dromen gaat het door, overdag 'moet' je er blijkbaar even uit. Het geeft allemaal niets, wees maar lief voor jezelf, zo'n open wond van zó gekwetst worden is zó heftig om met je mee te dragen, daar plak je dan nu even een tijdelijke pleister op. Dat korstje komt wel. Jij komt er wel. Ik voel dat aan alles, alleen heb jij daar niets aan. Maar ik zeg het lekker toch nog een keer: je bent een mooi mens. Je lijkt een geweldige moeder. Ooit kom je weer in balans, met je kindjes, voel je nieuw geluk. Niet meer afhankelijk van 'wil hij me wel, wil hij me niet'. Echt, dat komt. Maar niet vandaag, niet morgen. Nu even leeg, onverschillig. Dat mag. Dat moet. Sterkte, Madlief! Groeten van Moes.

Mooie gedachten...

Moes,
wat heb jij dit ontzettend goed gezien en ook nog onder woorden gebracht....
Dankje dankje dankje
Ik ben toch zo blij met iedereen die me nu steunt, ....in real life en hier op het forum.....Echt waar. Kan het niet onder woorden brengen...maar dat is toch wel zo goed...ik weetniet hoe ik het anders redde..
Madlief

Confronterend weekend

hoi, paar dingen gebeurd dit weekend die nogal confronterend waren...
Zterdag zag ik dat hij (m'n man...) die dag zijn trouwring niet meer om had (had hij tot nu toe nog wel steeds om). Ik vroeg hem waarom hij die niet meer om had. Misschien op beetje rotmoment, want hij had ff liggen slapen op de bank, was net wakker. Hij keek erg beduusd toen ik het vroeg, en het antwoord kwam er als een soort uitrope uit: Omdat ik niet meer getrouwd wil zijn...Mmmm, heb ik gezegd. Even later heb ik toch wel even flink gejankt. Gewoon, om die naakte rauwe waarheid.
Gisteravond even met kids en hem naar zijn moeder, ze is pas geopereerd. Toen we weggingen, zei oma: Hopelijk zie ik je nog eens... Goed bedoeld, maar ook zo confronterend.
Vandaat verjaardag van mijn moeder, familieaangelegenheid. Daar was hij dus niet meer bij...eerste keer bij zoiets. Kut. Hoewel het best gezellig was en ik de afleiding lekker vond.
Toen we thuis waren, rond 20 uur, stuurde zoon hem een sms, "we zijn thuis"met mijn mobiel. Kregen sms terug. OF het gezellig was, en hij was ook net thuis. IEieieie! Thuis is toch hier....? dacht ik meteen. Dat heb ik ook terug gesmst, "thuis is hier, bij je kinderen". Ik kon het niet laten. Kreeg berichtje terug: Nee hoor...
Dit soort dingen doet gewoon pijn. Hoewel ik even, zoals ik al gezegd had laatst hier, vrij rustig ben en beetje onverschillig, zonder enig gevoel eigenlijk, zijn dit juist van die akelige steken... Dat het zo heel duidelijk is/wordt dat hij er totaal anders in staat dan ik....dat hij er helemaal klaar mee is...zelfs niet, ondanks overtuiging van een goed besluit, verdrietige gevoelens heeft. Want daar merk ik echt helemaal niks van.
De werkelikheid daalt op me neer, denk ik. Maar ik kan nog steeds niet voorstellen dat ik niet mijn leven meer met hem kan delen, en hij dat nu al niet meer met mij wil.
Madlief.

Madlief

Rottig he, dit soort confrontaties met de realiteit. Hoe graag ik je ook wat anders wil vertellen, er zullen er helaas nog vele komen. Probeer wat evenwicht te krijgen door aan de andere kant leuke dingen te doen. En ja, ik weet het, niks is leuk nu. Maar toch zullen er vele dingen zijn die wel redelijk leuk blijken, als je er eenmaal aan begint.
En het wordt minder. Aan de ene kant omdat je minder met elkaar te maken krijgt en er dus minder dingen overblijven op pijnlijk te zijn. Dit is op zichzelf natuurlijk ook weer pijnlijk. Julie levens ontweven langzaam. Aan de andere kant gaat het ook gewoon minder pijn doen, het raakt je minder. Wat nu een open wond is veranderd langzaam in een litteken. Aanwezig, misschien wel pijnlijk als je er op drukt, maar niet meer zo'n gapend gat.
Echt Madlief, het heeft tijd nodig....

Tijd nodig

Ja, Morgana, je omschrijft het denk ik heel goed. Het heeft tijd nodig...een heel klein stukje van het "minder"worden van de pijn, ervaar ik momenteel. Ik heb wel een totaal ellendig gevoel, maar het verdriet is ietsje minder intens... (zoiets...). En soms, als er echt afleiding is, kan ik er eventjes niet aan denken.
Vandaag hadden we het trouwens erg gezellig samen, als gezin, en dan heb ik zo'n heimwee bijna na het goede wat er was....
Maar zogauw de kinderen in bed liggen...rrrrt, weg is hij. Doeg, tot morgen, oid. Klaar.
Ik weet wel dat ik niet meer mag verwachten, maar geeft wel aan wat hij wil.
Madlief

Dubbel

Ik lees je verhaal de heel tijd al mee en neem mijn petje voor je af. Het moet toch wel heel dubbel zijn als die leuke en goede momenten er ook zijn om toch stapje voor stapje te realiseren wat er weg is. Ik denk dat je het heel knap doet hoor madlief. Zo lang is het nog niet.

Jippa

ik moet opeens zo huilen van je lieve berichtje....ik wordt echt emotioneel als iemand lief tegen me doet.
groetjes
Madlief

Madlief

Ook al zeg je dat je veel hebt aan de steun van anderen, toch weet ik dat je je op sommige momenten alleen thuis verschrikkelijk eenzaam voelt. Kop op meid! De pijn zal slijten.

Na 2 jaar uit elkaar zijn mijn ex, onze zoon en ik samen gaan eten voor onze zoon zijn verjaardag. 's Avonds vertelde onze zoon me dat de vriendin van mijn ex 's morgens gevraagd had "Wanneer ga je met je gezin eten". Nou moe! Waarom zou mijn ex dat nu aan onze zoon vertellen? Moest jij dit nou meemaken, zou je hoop krijgen... Dit hoofdstuk is voor mij echter afgesloten. We zijn geen gezinnetje. Hopelijk komt voor jou snel het besef dat je verder moet. Dat je hoop geen werkelijkheid wordt en dat je moet stoppen jezelf pijn te doen.

Sterkte!

Madlief

Af en toe de tranen laten komen heb je ook nodig hoor. Als je er midden in zit lijkt het allemaal al heel lang te duren. Als buitenstaander zie ik ook hoe vers het voor jou allemaal is en hoe dubbel en moelijk. Soms word je best hard aangepakt hier op ool, ook misschien goed soms, maar jij hebt ook helemaal niet gekozen voor deze situatie en je moet je maar zien te redden.
Maar ik ben ervan overtuigd: je redt je wel en over een paar jaar sta je er beter voor dan ooit. En dan zie je de zon weer helemaal schijnen. Nogmaals: als ik het zo lees ben ik heel erg onder de indruk van hoe je het doet en daar mag je ook wel trots op zijn.

Eenzaam

Charlie, Oooh, ik voel me alleen maar eenzaam. Regelmatig heb ik wel afleiding. Maar vanmiddag, vrije middag, beide kinderen ergens spelen, mooi weer....Bah, wat voel ik me alleen en niet zo maar alleen, maar voor altijd alleen, dat is het probleem....Ik hoop heel hard dat jullie allemaal gelijk hebben en dat dit over gaat, want dit uitzichtloze, dat is verschikkelijk.
Madlief

Liefs

Hai Madlief, gewoon even liefs van mijn kant. Ik vrees dat dit er 'allemaal bij hoort', je dal is diep... Hang in there, zorg goed voor jezelf. Ik hoop dat je je kinderen inmiddels weer om je heen zijn, probeer het maar gezellig te maken, met en voor hen, maar vooral voor jou. Jij en zij: dat is je rijkdom. Het gevoel komt wel weer, echt, echt, echt... Liefs dus, van Moes.