Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Verwarring

Wat is dapper? Geen beslissing durven nemen en om elkaar heen blijven hangen hebben wij jaren terug te lang gedaan. Wel willen/niet willen maar ook gewoon te schijterig zijn om de gevolgen onder ogen te zien van de beslissingen die je neemt. Geeft niets, die tijd is misschien wel nodig. Toch kun je er lang redelijk "veilig" in blijven hangen. Een soort niemandsland, een zwaard dat hangt maar nog niet valt. Je man lijkt bijzonder inschikkelijk maar toch niet echt wilskrachtig.(alle aannames die ik doe doe ik omdat ik het zo denk te lezen, misschien zit ik er irl naast) Zegt het heel goed te weten maar handelt niet zo. Daarom schreef ik dat je van hem de dapperheid het totale heft in handen te nemen niet kunt verwachten. Ik hoop dat jij het na verloop van tijd kunt; dat zal jou , jullie kinderen en ook je man rust geven. Van daaruit kunnen nieuwe patronen gaan ontstaan.
Dit is een vermoeiende, energievretende periode. Misschien nodig, maar zo verwarrend.Ik wens je wijsheid toe.

"Of het dapperheid is weet ik niet, ik denk vooral verwarring van beiden over wat we nu echt willen. " Als ik je postings lees is het nu geen verwarring van beiden over wat jullie nu willen. Dat lees ik wel duidelijk; je man wil z'n vrijheid terug en geen liefdesrelatie meer met jou en jij wil dit laatste heel graag wel.De verwarring die ik bedoel is niet WAT willen we. Maar de verwarring is dat bij WAT hij/jij wil een totaalpakket zit. En het hele plaatje; daar zijn jullie nog niet aan toe.

Hoi Aaf,
ik denk dat je precies de juiste conclusie hebt getrokken: "Maar de verwarring is dat bij WAT hij/jij wil een totaalpakket zit. En het hele plaatje; daar zijn jullie nog niet aan toe."
Vandaag bij psych geweest. Ook daar komen we tot de conclusie dat het nog niet zover is dat ik weet wat ik wil. Zij denkt dat dat vanzelf komt, en dat dat gevoel dan ook wel heel duidelijk is. Nu moet ik eerst gaan beseffen wat er aan de hand is, dan voelen wat ik voel, en dan accepteren van de situatie en dan pas kun je er iets mee, zo zij ze me. Klopt wel bij hoe ik merk dat het me overkomt. Nu eerst doorLEVEN en DOORleven.
Vandaag trouwens moeilijke dag...steeds iets meer besef...over de afstand tussen ons, over het gemis, over wat niet meer is, over dat hij me niet moet op bepaald gebied, over gemis aan lichamelijkheid, over gemis aan contact, over kinderen die het toch wel moeilijk hebben, over een leven dat er nog is maar niet meer is wat het was....
Madlief

Gewoon

Madlief, ik wil je even laten weten dat ik aan je denk. Wees lief voor jezelf, neem de tijd. Voor wat dan ook, wat je maar nodig hebt. Sterkte! En hopelijk kun je de zon zien, het voorjaar zien aankomen. Niet dat dat 'helpt', maar gewoon omdat het los van alles fijn kan zijn dit te zien. Groeten van Moes.

Reactie...

Lieve Madlief,

eindelijk even reageren op je vraag... Kwam er niet eerder van!

Je vroeg of mijn ex-man zich destijds ook zo verwarrend gedroeg; op zich was hij er wel duidelijk over dat hij niet met mij verder wilde (dat zei hij dan), maar ik zag toch allerlei signalen die mij toen hoop gaven.(bijv. nadat we de kinderen verteld hadden dat we uit elkaar zouden gaan zei hij de dag erna: "nu weet ik het ook niet meer zo zeker"; of hij zei: "je zult altijd bijzonder voor me blijven", etc.) Achteraf besef ik wel dat ik die signalen ook wel heel graag WILDE zien, die dingen heel graag WILDE horen omdat ik echt, absoluut niet wilde scheiden. Hij deed soms ook net of hij het met me eens was als ik weer met al mijn tegenargumenten kwam, waarschijnlijk meer omdat hij medelijden met me had (ik heb heel diep gezeten, was echt een hoopje ellende...) dan dat hij er serieus over dacht toch maarbij me te blijven. Uiteindelijk kon ik ook wel inzien dat het niet werkt als een van twee niet meer wil, maar dat is een heel proces voor je zo ver bent. Het zou toch ook heel raar zijn als je je schouders zou kunnen ophalen als degene waar je zo van houdt een eind aan het huwelijk maakt en dat je domweg zou zeggen: "jammer, maar het is niet anders, schouders eronder en het leven gaat door..." Zo werkt het gewoon niet!! Achteraf schaam ik me er bijna voor hoe ik me destijds "verlaagd" heb en geprobeerd heb hem op andere gedachten te brengen (ik hing nog net niet aan z'n broekspijpen als hij de deur weer uitliep, maar het scheelde niet veel...). Toch had ik het niet anders kunnen doen, dat had voor mijzelf zo fout gevoeld. Nu had ik achteraf tenminste nog het gevoel dat ik er alles, maar dan ook alles aan had gedaan om niet zomaar m'n huwelijk op te geven. Het oneerlijke in zo'n verhaal is alleen dat degene die weg wil er vaak al veel langer mee bezig is en al een heel verwerkingsproces achter de rug heeft, terwijl het voor de "verlatene" dan pas begint.

Doe dus wat goed voelt voor jezelf! En echt, echt waar, ooit komt er weer een betere tijd, al snap ik heel goed dat je je dat nu nog niet kunt voorstellen (ik dacht ook dat ik nooit meer blij zou kunnen zijn....). Maar neem de tijd die je nodig hebt en zorg goed voor jezelf! Ik ken je niet, maar denk aan je!!!

Moes en mar...

Erg bedankt voor jullie reactie.
Moes, lief van je.
Mar42, tja, veel herkenbaar in je verhaal. Nee, zomaar naast je neerleggen van het einde vanje relatie, dat kan niet, maar ik heb idee dat ik wel heeeeel moeilijk kan loslaten. Maarja, dat is dan blijkbaar zo. Daar moet ik het mee doen. En dat van nog net niet aan zijn broekspijpen, dat herken ik ook van sommige dagen. En ook ik, ik kan niet anders.
Ja, het proces moet gewoon plaats vinden zoals het gaat, ik kan daar voor mezelf ook niet veel in sturen. Merk wel dat mijn gedachten wel veranderen, maar het basisgevoel, verdriet om gemis, is nog steeds hetzelfde. Misschien wel meer. Maar misschien is dus het proces wel zo dat het eerst meer moet worden, realisering enzo, voordat het minder wordt.
En toch, nu vanavond, moet ik me haast bedwingen om hem niet te bellen en te zeggen: "laten we ophouden met die flauwekul, kom gewoon naar huis". Ik doe het niet, want ik denk ook wel meteen dat het zo niet in elkaar zit, zeker niet van zijn kant. Ik besef dat dat dus is wat ik graag zou willen, en dat ik op dat moment even in een schijnwereld leef. Even maar, want de harde realiteit slaat meteen wel weer toe.
Madlief.

Logisch toch...

Hallo Madlief,

toch hartstikke logisch dat je hem niet zomaar kunt loslaten! Het geeft aan dat je veel van iemand gehouden hebt (en nog houdt waarschijnlijk); dat loslaten kost enorm veel tijd. Ik heb er nu, ruim twee jaar verder, regelmatig nog moeite mee, kan me nog niet "neutraal" opstellen naar hem toe, terwijl ik hem absoluut niet meer terug zou willen na alles wat er gebeurd is; we hadden meer dan twintig jaar een relatie, dat is niet zomaar uit je systeem, zou wel makkelijk zijn misschien, maar zo werkt het niet... (voor jou misschien niet echt opbeurend; ik wil je niet nog verder de put in praten hoor, maar wil alleen maar aangeven dat je gevoel van niet kunnen loslaten echt heel normaal is, hoe lang speelt het bij jullie nou helemaal??!...). Ik moest er eerst zeker twee jaar verder voor zijn om in te gaan zien dat mijn ex en ik minder goed bij elkaar pasten dan ik altijd dacht... Maar toch, wat ik al eerder schreef, was het "waarom" van zijn vertrek mij niet echt duidelijk en dat maakte loslaten voor mij extra moeilijk. In elk geval waren de redenen die hij aangaf voor mij nooit "erg genoeg" geweest om te gaan scheiden. Hij zei ook dat hij een vrouw wilde "die echt van hem hield en echt achter zijn bedrijf stond", terwijl ik vond dat ik nooit anders gedaan had. Hij had dat blijkbaar anders gevoeld, triest, maar dat was zijn gevoel. Ik heb in mijn huwelijk niks verkeerds gedaan (natuurlijk, niemand is perfect en achteraf zag ik ook dat ik sommige dingen anders had kunnen aanpakken), maar heb me toch lange tijd "mislukt" gevoeld door het stuklopen van ons huwelijk (paste helemaal niet bij een perfectionist als ik )Toen we bij de mediator zaten om de scheiding te regelen bleek ook steeds meer dat we op totaal verschillende golflengtes zaten. Ik begreep steeds minder van hem en stop mijn energie er nu ook niet meer in hem nog te begrijpen. Maar nogmaals, eerst moet je door allerlei fases heen om zo ver te komen.
Ik had ook, nadat hij weg gegaan was, nog maandenlang (zelfs toen hij alweer een vriendin had...)het gevoel van, straks wordt hij wakker en zegt dan: "wat was ik in de war, zullen we het gewoon maar weer gaan proberen?" Tja, hoe hou je jezelf voor de gek, maar blijkbaar is dit gewoon een onderdeel van het verwerkingsproces!

Hoop dat ik je hiermee een klein beetje steun kan bieden, weet hoe verdomde zwaar het is... De ene dag voelde ik me best sterk en stoer, om de volgende dag totaal weer weg te zinken in diepe ellende. Ik was zielsblij met m'n kinderen, die hebben me echt op de been gehouden in die vreselijke tijd! Voor hen moest ik m'n bed uit en een ritme houden in de dag; dat bood houvast! Tegelijkertijd vond ik het ook enorm zwaar om voor hen te zorgen en oog te hebben voor hun verdriet, terwijl ik zo druk met mezelf was. Maar ik heb het gered en dat gaat jou ook lukken!!

Sterkte weer en neem je tijd!!

3 jaar

moest ik toch wel op rekenen volgens mijn maatschappelijk werker, en idd nu 3,5 jaar verder durf ik te zeggen dat ik echt los van hem ben voor zo ver mogelijk natuurlijk ivm onze dochter.

Dus geef het ook de tijd. Hoe bot en hard wij hier soms reageren. Maar aan meepraters heb je ook niet altijd alles. En helaas zijn we allemaal ervaringsdeskundig. Dus vergeef ons onze botheid, we bedoelen het goed.

Mar, je verhaal doet me toch goed

Gewoon fijn om te horen hoe dat bij iemand anders ging/gaat. En het lijkt ook nog wel een beetje op mijn situatie... Verder de put in praat je me niet hoor, ik hoor ook aanje dat het dus beter kan worden...
Bedankt
Madlief

Amk, niet bot

Nee hoor, ik ervaar het niet als bot. Gewoon als advies, hulp, objectieve meningen, subjectieve meningen, ervaringen. Zo wordt ik ook nog geprikkeld tot een andere gedachte dan alleen zelfmedelijden...
En ik merk echt wel dat iedereen, ook hier, met me meeleeft. Geeft steun. Echt. Misschien wel juist omdat jullie me niet persoonlijk kennen.
Madlief

Leugens doen pijn

Hoi,
omdat ik vond dat hij vage dingen opgaf als reden waarom hij 's avonds weg moest, en omdat ik op 1 of andere manier te weten ben gekomen dat hij tot heel laat nooit in zijn huis is, heb ik mijn man dinsdag gevraagd of er een ander was. Hij zei van niet...maar ik ken hem dus goed, en zag in zijn gezicht dat hij zich niet prettig voelde. Nog maar eens gevraagd. Ja, dus er was wel iemand anders die hij had ontmoet, waar hij mee praatte (ja, de clichés komen eraan..). Hoe lang al, vroeg ik. Eueueueh, twee weken. ( Ja ja.)
Waarom lieg je er over, vroeg ik. Nu ik het je rechtuit vraag. Je overviel me....zei hij. HEb hem verteld dat dat liegen, verhaaltjes verzinnen, zoveel pijn doet. Dat ik dat echt heel erg vind. Hij wou me geen pijn doen. Dit doet juist pijn, zei ik, dat je zelfs niet meer eerlijk bent. Dat je me dat zelfs niet waard vind.
Nou ja, na nog een woordenwisseling over afspraken gisterochtend, wederzijdse verontschuldigings sms'jes, ben ik wel totaal van slag. Zeker omdat die woordenwisseling was over waar zijn prioriteiten lagen.. (ging niet om mij, maar om de kinderen.)
Ook al denk/weet je al dat iemand verhaaltjes ophangt, waarom doet het zo'n pijn. Ik weet wel dat ik nog heel andere dingen van hem verwacht dan dat hij wil. Maar weten en voelen, daar zit zo'n verschil tussen nu. Voor hem hoor ik er al helemaal niet meer bij, denk ik dan, terwijl hij voor mij nog steeds is waar alles om draait, zeker mijn verdriet en gevoelens. Hij heeft dit gewoon laten gebeuren, nergens voor geknokt, en nu is hij er klaar mee. Bah...wat voel ik me daar ellendig door. Ik ben toch meer waard dan zo'n afschrijving?
Madlief

Ja madlief, je bent meer waard!

Ja,Madlief, je bent meer waard! Waardeloos dat hij blijft draaien en smoesjes verzint. Maar twijfel niet aan jezelf. Jij bent de moeite waard, misschien niet meer als partner voor hem. Maar als mens ben je waardevol. Je liefde gaat uit naar je kinderen, dat maakt je een goede moeder.Het is zo verdrietig dat je relatie op deze manier eindigt. Als je man verliefd is op een ander kun je het nu wel schudden. Het doet pijn maar je moet hem laten gaan. Moeilijk maar voor jou de beste weg. Er zal nog een hoop los komen aan emoties, laat het maar gebeuren. Uiteindelijk kom jij er sterker uit. Ik hoop dat ondanks wat er nu en in de nabije toekomst gebeurt met jullie, je het op kan brengen om samen moeder en vader te blijven. Voor jullie kinderen te zorgen. Heel veel sterkte, en huil hier maar uit.

There is the monkey!

Ach Madlief,

Hij heeft dus hoogstwaarschijnlijk een vriendin. Ik heb hier al eerder gepost en geopperd dat hij een vriendin heeft, echter, ik had zoooooo graag ongelijk gehad.

Helaas herkende ik teveel uit je woorden. Nu voor jezelf gaan lieve Madlief! Je bent zoveel meer waard.

Virtuele knuffel
Rateltje

Jij hebt hier niets aan, maar na je allereerste posting heb ik geschreven dat ik er vrijwel zeker van was dat hij een ander heeft. Mijn ervaring is dat als iemand opeens twijfels heeft en wil scheiden er eigenlijk altijd (en soms blijkt dat pas achteraf) iemand anders in het spel is. En inderdaad, nu komt de aap uit de mouw. Reken er maar op dat die ander al veel langer in beeld is en dat hij door zijn verliefdheid is gaan twijfelen aan jullie huwelijk. Jammer jammer dat je hem gelooft hebt. Ik wens je veel sterkte!!!
Une femme

Van twee walletjes eten

Nooit eerder zo'n treffend voorbeeld gezien van een vent die van twee walletjes eet.
Twee vrouwen, twee huizen, gewoon nog met het gezin op vakantie ...
Kortom: jij bent nanny en huishoudster.
Als ik jou was, dan zat ik maandagmorgen 09:00 bij een advocaat.
Heel veel sterkte. Jij hebt meer ruggegraat dan hij - houd dat voor ogen!
Issey

Tsjee

Ik praatte ook met een andere man tijdens de scheiding. Liep daar ook niet mee te koop. Oké, laat de tomaten maar komen.

Tsjor

Kijk in de spiegel!

Jij kunt jezelf niets verwijten!!
Je bent eerlijk geweest, geduldig en je hebt alles op alles gezet om je huwelijk toch te redden.
Nu is het moment gekomen wat we je allemaal hebben willen besparen, kom op, je bent veeeeeeeeel meer waard dan alleen een nanny!!!!!!!
Ga nog maar eens na waar jouw grenzen liggen, nu weet je het misschien beter dan eerst. Nu ben je niet meer zo blij als je man je nog gaat knuffelen.....zijn hart is bij een ander....
Maar, dat ligt niet aan jou!!!!!!! Als hij echt had gevonden dat het niet meer lekker liep, dan had hij dat eerder moeten aankaarten, niet nadat hij iemand tegen was gekomen die leuk en spannend is.
Jullie waren een team en hij heeft het team laten vallen als een baksteen!!!!
Ga nadenken wat JIJ wilt!!! Ik wilde bijvoorbeeld dezelfde dat dat het besef doordrong de sleutel van het huis hebben. Het is maar een voorbeeld.
Hij trekt de stekker eruit, dus hij hoepelt maar op! Jij hebt alle ruimte nodig om je te gaan richten op de toekomst. En die is dus ZONDER hem! (ook al houd je altijd met hem te maken ivm de kinderen)
Kies voor jezelf!!!
Je zei een paar weken geleden dat je jezelf niet kwijt was. Hou dat vast!!!
Er is iets stuk wat nooit meer zal helen, het onvoorwaardelijke vertrouwen in een relatie.
Ik vind het zo naar voor je, maar misschien helpt het je nu wel voor je zelf te gaan kiezen.

Sterkte!!!

Daan

Amk!

Mag ik aanhaken?
rotebuche@live.nl

Voor de spreekwoordelijke vriendin... zou fantastisch zijn. Begin vorige week uit haar huis geknikkerd/laten knikkeren.

Geweldig!

ofschoon ik amk inmiddels via mail natuurlijk al heb bedankt kan ik niet nalaten hier ook de loftrompet over haar te steken omdat ik zo blij ben met het boek dat amk mij gemaild heeft (zie draadje hieronder)!!
Ik heb nu al steun aan dit boek, zit nog helemaal in het begin van de scheiding maar wist bij god niet wat ik kon verwachten.
En nog een tip voor anderen die dit boek lezen: ik geef het (nog?) niet aan mijn man, omdat ik merk dat ik het eerst goed zelf wil lezen en vandaaruit goed mijn eigen positie wil gaan bepalen. Voor mij is dit op zich al een aardverschuiving omdat ik altijd voor 2 dacht, handelde en zorgde.
amk en Ouders Online mogen wat mij betreft worden ingelijst:-).
groeten van Aileen.

Tetteret!

..nog een trompet.

wat is dat boek prettig geschreven. zijn er helemaal blij mee!

Amk: hoop dat je ergens anders weer van een ander wat terugkrijgt, terugbetaling via het universum zegmaar ...lijkt me een hele klus, dat scannen!

Buiging

geen dank, en het scannen ging op het werk, onder het genot van een kopje choco en een goed gesprek met diverse collega's.

Soms is het werken bij een groot bedrijf met geavanceerde apparatuur erug handig.

En nu heb ik ze gewoon als standaard bestandjes staan natuurlijk, het duurt alleen even voor het mijn mailbox uit is.

Pijn

Ja, het doet vreselijk veel pijn om erachter te komen dat je man met een ander "praat" over jullie huwelijk. Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat het die vrouw van zijn werk is waar je het al eerder over had. Dat gevoel kreeg ik toen gelijk al toen je erover schreef. Ik kan het natuurlijk ook helemaal fout hebben.
Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn ex, die uiteindelijk na maanden(!) heeft toegegeven dat het met die vrouw al veel langer aan de gang was en niet pas na "ons" besluit om uit elkaar te gaan. Phoe, wat ben ik toen vreselijk kwaad en teleurgesteld geweest zeg! Dus ik kan me wel een beetje voorstellen hoe jij je nu voelt. Sterkte.

Ook ik zou graag dit boek hebben voor een bekende, die niet weet waar te beginnen. Wil je het me mailen?
tihamaool@yahoo.com

Monni

Hoi,
weetje, het liegen en verzinsels vertellen doet meer pijn dan het feit dat hij iemand anders heeft. En het blote verdriet, dat hij niet meer met mij samen wil en ons gezin en relatie daarom op de schop gooit, is nog vele malen erger. Echt.
Ondertussen heb ik hem gevraagd of hij me eerlijk wou vertellen hoe het zat. Hij kent haar nog niet zo lang, vind haar wel leuk, is niet verliefd, ze hebben wel sex gehad. Staat hier beetje statisch, maar kwam er wel integer uit. Ik denk wel dat hij de waarheid zei, maar zeker weten natuurlijk niet.
Natuurlijk ben ik er wel mee bezig, want hij vond alles toch zo benauwd, en dan stapt hij wel zo over in een andere relatie...? Nog meer onbegrijpelijke dingen. Ik kan hem nog niet loslaten, weet dat het beter zou zijn geen energie daar meer in te stoppen, maar zo werkt het nou een maal niet... Maar misschien is het wel weer een stapje verder naar het besef, dat er moet zijn voordat je kunt accepteren, en daarna komt misschien pas loslaten....
Ik weet dat ik het tot vervelends toe hier steeds zeg, maar ik ben gewoon zo verdrietig, dat dat alles overschaduwd. En dat verdriet is door het gemis van hem. En dus wordt ik daardoor gestuurd. Ik probeer wel mijn gedachten mijn gevoel wat te laten sturen, misschien lukt dat onbewust, maar het gevoel wordt niet wezenlijk anders, misschien zelfs erger, omdat mijn gedachten dan sturen naar een leven zonder hem als partner.
Liefs
Madlief.

Madlief

Hij klinkt precies hetzelfde als mijn ex. Ik kon (en kan) het absoluut niet bevatten dat hij het allemaal zo benauwend vond en dan toch per direkt in een nieuwe relatie stapt. Die vrouw had hij dus al een paar maanden tijdens ons huwelijk alleen ben ik daar pas maanden na het besluit te scheiden achter gekomen. Wij hebben nog best lang in 1 huis gewoont omdat hij het koophuis in zijn eentje kon betalen en ik moest wachten op een huurwoning. Ik wist dus niks van die andere vrouw en ook wij maakten dezelfde plannen als jullie ook doen. Evt. vakantie's, dagjes uit, familiefeestje ed. moesten wat ons betreft gewoon door kunnen blijven gaan. Hij wist ook niet precies wat hij wou, twijfelde, vond het benauwend. Hij had geen hekel aan mij, maar wist niet zeker of hij nog genoeg van me hield. Ik ben toen wel zijn telefoon gaan controleren en las dus de smsjes die zij aan hem stuurde. Ook toen vertelde hij mij dat het nog maar net aan de gang was, hij vond haar aardig, ze konden zo goed praten met elkaar. En seks hadden ze niet gehad met elkaar, wel een beetje zoenen en knuffelen. Als ik er nog aan denk wordt ik nog onpasselijk van, blehhhh. Uiteindelijk heeft hij toegegeven dat ze al maanden wat met elkaar hadden....
En toch na alles wat hij mij geflikt heeft moet ik nog steeds toegeven dat ik van hem houd. Belachelijk toch? Als hij morgen voor mijn deur staat en zegt dat het allemaal een grote vergissing van hem was en dat hij er achter is gekomen dat hij alleen van mij houdt en nooit meer zonder me kan dan sluit ik hem zo weer in mijn armen. Terwijl mijn verstand heel goed weet dat ik dat absuluut niet moet doen.

Madlief, mag ik je een maat 38 onder je achterwerk verkopen?

Mag ik je een maat 39 onder je achterwerk verkopen?
Niet omdat je iets stouts gedaan hebt.
Alleen maar om je een stukje verder in de toekomst te duwen...

Hij had het benauwd en ging ergens anders wonen.
Maar dat hij elke dag bij je "gezinnetje" komt spelen terwijl hij jullie bedriegt, zou je petje te boven moeten gaan! Je zou woest moeten zijn. Denk eens na: jullie hebben elkaar trouw gezworen. Waar is de trouw naartoe? Enne...was dat de afspraak? Hij mag doen en laten wat hij wil en jij schikt als een gekwetst vogeltje dat uit haar nest gevallen is, jouw leven naar het zijne?

Natuurlijk hou je nog van hem! En hij ook van jou. Maar de verliefdheid is voorbij en hij mist de vlindertjes.

Meid,
Het wordt tijd dat je eens kijkt naar wat jou gelukkig maakt en wat hoe hij je erbij kan helpen. Wees echter op je hoede! Denk verder op langere termijn en neem het pad waar je het minst lang op hete kolen moet lopen. Wat ik bedoel: hoe zie je de toekomst? Hij is verder gegaan met zijn leven, alleen. Accepteer het en ga ook verder, alleen. Bijt in die zure appel en neem een beslissing. Doe dit voor jou. Doe dit ook voor je kinderen. Het is niet eerlijk je anders voor te doen bij je kinderen.

Succes.

PS. Ik heb hetzelfde moeten doen. M'n ex had het ook benauwd en verhuisde ook. Nog geen 12u later lag hij in bed bij een andere vrouw, tuimelde in een andere relatie. Nu zijn we bijna 2 jaar later en ... ik ben gelukkig ook al had ik mijn leven graag anders gezien. O ja, we houden nog van mekaar. Maar we zijn uit mekaar omdat dat niet genoeg is. En zijn vriendin? Tja, die mag niet weten dat we gescheiden zijn. Hij wil niet met haar gaan samenwonen of trouwen. Het mooiste wat hij eens zei:"Je bent de enige in mijn leven die me weet te raken op de juiste plaatsen. Die de overtuigingskracht heeft om mijn mening te veranderen." En die ook niet meer met hem verder wou na al de ellende en verdriet...