Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Madlief

ik heb al een tijdje je draadje gevolgd en nu ga ik toch schrijven.
Je wilt niet te veel tegen je man zeggen, anders raak je hem mischien kwijt. Maar lieve Madlief met niet praten raak je deze man ook kwijt. Dus wat maakt het uit.

Persoonlijk vind ik het lekker makkelijk van je man. Je gooit de shit eruit en daarna ben je zo druk met je werk dat je geen tijd hebt om er nog over te praten. Zo werkt dat volgens mij niet en zo ga je ook niet met iemand om.

Ik deel trouwens niet de mening van anderen posters dat hij een ander zou hebben. Daar kan ik niet over oordelen. Maar mijn dringende advies aan jou is om met de vuist op tafel te slaan. Praten, hier gaan we wat aan doen. Hoe dan ook!

Je zou toch niet willen dat hij ondertussen een steeds duidelijker omlijnd plan in zijn hoofd krijgt tussen alle drukke werkzaamheden door. En eind van het liedje is dan dat hij dat doodleuk meedeelt. Je wist er toch van dat hij niet gelukkig was zo.

Dus meid, kom voor je zelf op. In mijn ogen heb je niks te verliezen. En mocht er zo een einde komen aan jullie huwelijk dan heb je er in elk geval voor geknokt en niet lijdzaam afgewacht en toegezien hoe het naar de mallemoeren ging.

En om je nog even een eyeopener te geven, wellicht is je man ook wel aangenaam verbijsterd als jij eens met de vuist op tafel slaat en laat zien dat jij voor dit huwelijk je best wilt doen.

Lieve dappere Madlief...ga er voor....KNOKKEN!!!!

Knuffel van Purk

Sluit mij aan bij purk

Ik vind het echt niet netjes dat hij een bom gooit (dat hij niet happy is) en er daarna niet over wil praten en ook niet naar een oplossing wil zoeken.

Sla die vuist inderdaad op tafel en laat zien wie je bent!

Heel veel succes en dikke knuffel!

Ik sluit me ook aan bij Purk. Ik weet nog dat mijn zus eens tegen me gezegd heeft toen ik in een soortgelijke situatie zat: kom eens voor jezelf op, dan krijgt hij misschien wat respect voor je. Dat vond ik toen niet leuk om te horen maar wat had ze gelijk.

En buiten dat

Probeer op te houden met in zijn hoofd te kijken. Je bent voortdurend bezig met zijn gedachten en gevoelens. Wat wil jij? Een liefdevolle man, een goede relatie, meer zelfvertrouwen, enz. Wat wil jij niet? Afwijzing, constante onzekerheid over wat er gaat gebeuren, aan jezelf twijfelen.... Wat kan en wil je eraan doen om dat bereiken? Kortom, zet je jezelf centraal zonder er direct bij stil te staan wat hij ervan denkt als je assertiever bent.

Heel veel kracht wens ik je en ook een dikke knuffel van mij.

Fély

Relatietherapie

Ik heb het draadje wel gevolgd maar weet niet meer of dit al ter sprake is gekomen. Waarom gaan jullie geen gesprekken voeren met een relatietherapeut? (vaak voelen mannen daar niet zo voor, maar dan zou ik dus wel met mijn vuist op tafel slaan en zeggen dat dit vage gedoe ook niets oplevert) écht gepraat zal er moeten worden en daar is inderdaad niet iedereen even goed in en daar helpt een relatietherapeut mee.

Succes,
Maxime

Assertief

Dat is nou ook weer zo dubbel. Normaal ben ik best een assertief iemand, ook tegenover mijn man. Maar voor dit geval is dat opeens anders.
Het is niet zo dat ik helemaal nix zeg. Ik heb echt wel duidelijk gemaakt dat we er wat aan moeten doen. Dat hij zelf ook wat moet ondernemen om zijn leven leuker te maken. Dat we moeten praten. Dat we samen er wat van kunnen maken. Dat daar wel enige wil van zijn kant voor nodig is. Ik stel geen harde eisen, cq met vuist op tafel, hou het rustig, maar heb deze dingen wel degelijk duidelijk gemaakt.
Probleem is, hij doet er niet zichtbaar wat mee. Dat heb ik ook wel weer gezegd.
Ik denk nl. dat als ik alles hard stel, hij denkt, OF: dat gedoe wil ik niet. OF: ik doe haar zoveel pijn, daar ga ik niet mee door, kap maar meteen af. Maar zoals gezegd, ik kan hem totaal niet inschatten.
Het is wel zo, dat ik al niet al te veel vraag, en dat ik nog minder antwoorden krijg.. Maar wel vanalles denk/maal/projecteer/interpreteer. Kom op, het is mijn relatie, mijn lief, daar kan ik niet zomaar overheen stappen. Zo van, laat maar dan, als hij niet normaal wil doen. Dan kap ik er zelf wel mee. Ben ik er mooi af. Zo werkt het dus duidelijk, zeker gevoelsmatig, niet bij mij.
groetjes
Madlief

En hij heeft nog niks gezegd

Ik haal twee stukje van je aan, Madlief, waarin je jezelf via een ongelooflijke kronkel die alleen vrouwen kunnen begrijpen de echtscheiding in praat:

Lees het volgende stukje nog eens door en let op wat er gebeurt:

'Wat ik het moeilijkste vind, dat ik soms het gevoel heb dat hij gewoon nix wil met/voor/om mij. Ik ben de kwaaie pier. Door mij is alles stom. Maar dat was volgens hem echt niet zo, en als ik dat zo voelde, dan was dat mijn probleem (niet zo grof gezegd, maar wel dat ik dat dan voelde en hij daar nix aan kon doen). Op zich geeft dat volgens mij al aan dat hij mij eigenlijk niet meer van belang vindt.'

Ongelooflijk: hoe de kronkel ook gaat, de uitkomst is altijd hetzelfde: hij wil je niet. Tenminste in jouw gedachten niet. En als hij zegt dat het anders is dan klopt dat niet. Ik moet denken aan de reclame met man en vrouw, waarin dit precies omgekeerd gebeurt. Dan zie je pas hoe vreemd de redenering is.

Je doet dat later nog eens: wat jij ook denkt dat hij denkt, de uitkomst is ook dan weer hetzelfde.

'Ik denk nl. dat als ik alles hard stel, hij denkt, OF: dat gedoe wil ik niet. OF: ik doe haar zoveel pijn, daar ga ik niet mee door, kap maar meteen af. Maar zoals gezegd, ik kan hem totaal niet inschatten. '

Oké, je man was eerst de rups, nu zit hij in een cocon en je moet nog maar afwachten of hij straks als vlinder bij jou blijft. Hij zal in elk geval niet meer de rups worden, dat stadium heeft hij achter zich gelaten. En dat heeft waarschijnlijk niets met jou te maken (ik geloof je man als hij dat zegt), maar met zijn eigen ontwikkeling, waar hij nog niet uit is.

Maar nu jij. Je hebt enkele punten van jezelf beschreven, over comununicatie, afhankelijk opstellen etc. Is dat wat je wil blijven? Ook als je man bij je blijft?

Tsjor

Kaartjes

Heb je de kaartjes voor Huub Stapel al besteld? Tsjor

Juist madlief!

Kom op, het is mijn relatie, mijn lief, daar kan ik niet zomaar overheen stappen

En daarom zou het handiger zijn als je niet handelt uit angst, maar uit wat jij wilt. Het is je relatie, je lief, daar stap je niet zo maar overheen, daar werk je aan.
Angst is nu je raadgever en ik weet het, het klinkt cliche....maar dat is vaak een slechte raadgever gebleken. Met de vuist op tafel slaan, bedoel ik geen harde eisen, maar werk aan de winkel. Prima dat meneer druk is met het bedrijf, maar je kan niet zo maar een bom gooien en niet de ravage de boel de boel laten. Dan dient er op geruimd te worden. Het kan best zijn dat het er allemaal anders uit ziet na de opruimactie, maar van een onopgeruimde explosie wordt ook niemand gelukkig. Jij niet, maar hij ook niet.

Dus Madlief, ik adviseer je dringend om voor jezelf helder te krijgen wat jij wilt van een relatie. Wat verwacht jij en hoe kijk je tegen jullie relatie aan. En onderneem met die kennis actie. En met actie bedoel ik, handel er naar om dit met je man te delen en op een rij te krijgen of jullie je daarin kunnen vinden of elkaar tegemoet komen ergens.

Als ik eerlijk ben, denk ik dat je op de manier waarop je nu bezig bent, het voor mij bijna 100% duidelijk is dat je je lief gaat kwijt raken.

Hij is ongelukkig en jij bent bang je vertrouwde wereld en hem te verliezen. Je hoeft je niet hard op te stellen om duidelijkheid in dit geheel te krijgen. Ik zeg niet dat je met het mes op tafel dient te onderhandelen. Maar lijdzaam afwachten tot meneer zijn plannen duidelijk maakt, dat hoeft ook niet.

Echt meid, werk aan de winkel!

knuffel van Purk

Purk

Purk, je schreef:
En met actie bedoel ik, handel er naar om dit met je man te delen en op een rij te krijgen of jullie je daarin kunnen vinden of elkaar tegemoet komen ergens.
Heel duidelijk. Dit wil ik in mijn hoofd houden. Moeilijk voor mij om aan iemand waarvan je denkt dat hij je niet waardevol meer vind, toch te vertellen hoe je je voelt, zonder het als verwijten te laten klinken (in de oren van die ander). Maar ga ik toch proberen. En actie nemen, doe ik steeds al wel iets, hoor. Maar er zit geen beweging in. Misschien wel omdat mijn actie teveel door angst geleid is.... Maar ik stel wel dingen voor. Probeer aan te geven wat we samen hebben, hoe we misschien weer op kunnen bouwen. Initieer dingen, zoek contact. Maar ik krijg niet echt sjoege.
Madlief

Pijnlijk

Gisteravond kwam ik terug na een etentje met vriendin en gezellig kroeghang avondje. Op de terugweg was het idee dat als ik thuis kwam mijn man het niet eens leuk vind dat ik er weer was, opeens zo pijnlijk....Heb onderweg een potje zitten janken.
Praktijk bleek te kloppen met dit idee. Geen vragen, geen toenadering. Wel hele verhalen over het bedrijf.
Ik voel me erg alleen.
Madlief

Waarom?

Waarom schrijf je dit op het forum in plaats van het je man om de oren te slaan? Hij toont nul interesse in jouw leven en kan alleen maar praten over zichzelf en zijn bedrijf. Waarom denkt hij dat hij leuk gezelschap is? Als er iemand saai is in jullie huis..........

Het idee dat je man je niet meer leuk vindt is enorm hard bij je binnen gekomen en slaat je helemaal lam. Dat is niet normaal en ook heel onhandig in deze situatie. Misschien moet je daar hulp bij vinden; om je eigenwaarde en zelfvertrouwen terug te vinden. Ben je al bij je huisarts geweest?
Voor de duidelijkheid; ik bedoel zeker niet dat je niet hier op het forum moet schrijven, maar het valt mij op dat je steeds vragen op Ouders Online stelt die je aan je man zou moeten stellen. Het beste is waarschijnlijk dat je het allebei doet.
Sterkte.
Marieke

Vergelijkbaar

Hier is een vergelijkbare (maar niet helemaal) situatie. Echtgenoot voelt zich niet gelukkig, beetje depri. De reden hiervoor is voornamelijk het werk (veel onzekerheid) en geld (we zitten financieel momenteel erg krap). Hij vindt zichzelf hiervoor verantwoordelijk (is niet zo, we zijn beiden verantwoordelijk) en dat resulteerde in een echtgenoot die niet meer lachte, veel grommelde, boos werd om het minste, ...

Eerst probeerde ik het te negeren, dacht dat het vanzelf wel zou overgaan (midlifecrisis of zoiets). Maar toen ik van anderen opmerkingen kreeg over zijn gemopper en gegrommel, toch maar eens gevraagd wat er scheelde. Eerst scheelde er niks. Maar bij verder doorvragen, gaf hij toe dat hij niet gelukkig was, zich niet goed in zijn vel voelde, enz.

Ik ben ook door het hele proces van "ligt het aan mij, ben ik niet interessant genoeg, ..." gegaan. Maar het lag niet aan mij, integendeel, hij was iedere avond blij naar huis te kunnen, daar was het tenminste nog gezellig. Dat hij heel de avond achter de computer of tv doorbracht, vond ik toch eigenlijk niet zo gezellig.

Eerst probeerde ik er zoveel mogelijk over te praten, wat wou hij, hoe kon ik helpen, wat kon ik doen, wat moest er veranderen, enz. Maar hij wist het niet.

We deden dus gewoon voort op het oude stramien. Ik werd er zelf ellendiger en ellendiger onder en bij hem was het niet beter. Het werd ongezellig in huis. Dan op een gegeven moment ben ik in huilen uitgebarsten voor iets onnozels en kwamen al mijn frustraties eruit. Hij verschoot hiervan.

Ik heb op dat moment ook besloten van "foert, als hij zich ellendig wil voelen, moet hij dat maar doen, ik doe daar niet aan mee". En ik zorgde er gewoon voor dat het in huis terug gezellig was. Zat hij heel de avond achter de computer, dan ging ik daar niet over zeuren, maar ging ik vragen of hij misschien een kopje koffie wou hebben en dan bracht ik er één mét 2 koekjes. Of ik liet hem weten dat een bepaald programma begon en of hij zin had om te kijken. Geen zin? Geen probleem.

Ik ging bij vriendinnen op de koffie en nodigde ze ook thuis uit op de koffie. Ik plande leuke dagjes met dochter en vroeg of hij mee wilde doen. Geen zin? Geen probleem.

Ik reageerde niet meer op zijn gemopper en gegrommel.

Maw, ik liet me niet meer door hem mee in die negatieve spiraal trekken.

En of het nu door mijn aanpak komt of niet, het gaat stilaan beter en beter. Hij helpt terug in het huishouden, nog niet zoals vroeger, maar hij doet toch terug iets. Zit terug vaker 's avonds bij ons. Blijft na het eten aan tafel zitten om wat na te praten. Babbelt terug aan tafel, ipv in stilte rap te eten, ...

We zijn er nog niet, maar het gaat héél zeker de goede richting uit.

Ik denk wel dat, als ik was blijven verder doen met mij vanalles in mijn hoofd te halen van wat hij nu wel of niet wilde enz, en daar steeds weer over begon tegen hem, dat we nu nog steeds in die negatieve spiraal zouden zitten.

Katrien

Therapie

Hoi Madlief,

Hier ben ik weer met de therapie. Vind je dat echt niets om te doen? Ga desnoods zelf in therapie, je steekt daar echt wat van op ! Misschien schud je je man wakker als je niet lijdzaam wacht tot wat hij beslist maar hem eens zegt dat jij eigenlijk ook niet weet of je hem nog wel wilt als hij zich gedraagt zoals hij nu doet. (want dat is toch ook zo, zo is het toch ook niets?)

Maxime

Klassieke denkfouten

Madlief, ik kan niet anders dan met Purk en Tsjor e.a. eens zijn. Ik zie je een klassieke denkfout maken, of eigenlijk ben je bezig foute invullingen. Neem dit stukje:
"Gisteravond kwam ik terug na een etentje met vriendin en gezellig kroeghang avondje. Op de terugweg was het idee dat als ik thuis kwam mijn man het niet eens leuk vind dat ik er weer was, opeens zo pijnlijk....Heb onderweg een potje zitten janken.

Praktijk bleek te kloppen met dit idee. Geen vragen, geen toenadering. Wel hele verhalen over het bedrijf"
Je denkt achteraf dat de praktijk klopt met jouw idee. Maar is dat werkelijk zo? Je ging er bij voorbaat al van uit dat het het niet leuk zou vinden als je weer thuis kwam, en je ziet bevestiging in het feit dat hij over het bedrijf praat. Maar voor hetzelfde geld heeft hij je de hele avond gemist omdat hij je graag wilde spreken over het bedrijf, omdat het hem helpt zijn gedachten te ordenen als hij het hardop tegen jou kan uitspreken, en had hij daarom ze veel verhalen erover. (ik zeg niet dat dit per se zo is, maar het is een even waarschijnlijk scenario als het jouwe). Ook in je reactie naar Purk zie ik dit denkpatroon van je terug:
"Moeilijk voor mij om aan iemand waarvan je denkt dat hij je niet waardevol meer vind, toch te vertellen hoe je je voelt, zonder het als verwijten te laten klinken (in de oren van die ander)."
Denk toch eens níet voor hem, maar praat mét hem vanuit je eigen gevoelens. Ik denk met Maxime dat therapie je op weg kan helpen. Het lijkt alsof jij je complete eigenwaarde laat afhangen van je relatie met je partner. Dat is niet zo.

Ben ik weer

Tsor, kaarten voor Huub Stapel had ik al naar gekeken, nadat hij vorige week bij PW was...Overal uitverkocht helaas. Ik ken het boek wel.
Klassieke denkfouten. Klopt. Maar zijn niet voor niets klassiek he? Maar helpt me wel om het door jullie zo duidelijk neergezet te zien staan. Ik heb hem gisteravond ook een paar dingen gezegd, die me erg pijn doen. Niet over de situatie op zich, maar over hoe hij zich gedraagt. Ja, is dat zo? was het antwoord. Ik heb gezegd dat ik ook niet direct reactie hoefde als dat dus niet lukte, maar dat ik wel wou dat hij het wist.En hier op OOL kan ik zo lekker mijn gevoelens spuien, zonder dat het persoonlijk wordt voor de toehoorder.
Maar mbt dat hij niet prettig idee vindt als ik thuis kom. Dat heeft hij gewoon gezegd laatst. Hij voelt zich fijner als ik er niet ben. Hij heeft zelf ook een rotgevoel als hij naar huis gaat. Zou liever ergens anders heen gaan. Waarheen weet hij niet (onbewoond eiland..). Zoekt zoveel mogelijk andere dingen op. Werkt tot 's avonds laat. Gaat zeker niet gelijk met mij naar bed. En neemt vaak overdag zijn telefoon niet op als ik bel.
Madlief

Jeetje

Jeetje joh. Heeft hij dat echt gezegd? En als jij dan zegt: het doet me zo pijn als je dat zegt, waarom kom je dan nog thuis als je liever hebt dat ik er niet ben?
Wat klinkt dit allemaal intens verdrietig!

Waarom

Waarom wil je in een relatie blijven waarin je niet jezelf kunt zijn en je niets durft te zeggen uit angst dat de ander dan misschien weggaat?

Denk eens wat meer vanuit jezelf in plaats vanuit hem. Het is jouw leven, niet het zijne!

Lastig

Ik vind het echt lastig om uit elkaar te houden wat er gebeurt en wat jij denkt dat er gebeurt.
De opmerking"ik vind het niet prettig als je thuis komt"-als die zo gemaakt is- zou ik dus echt onacceptabel vinden: jammer, ik woon hier en bekijk het maar.
Je beschreef eerder dat hij zei dat hij zich ongelukkig voelde. Nu beschrijf je het alsof het echt naar jou toe gericht is. Maar je hebt in je laatste berichtjes zo'n knappe staaltjes van hineininterpretieren laten zien, die allemaal eindigden bij de conclusie dat ij jou niet mocht, dat ik het echt lastig vindt om daar nu op in te gaan.

Wat ik wel weet is als jij zo'n beetje hebt gepraat, maar niet over de situatie maar over wat jou dwars zit aan zijn gedrag, dat ij dan de boodschap niet door zal krijgen. In zijn denken zal het zoiets zijn als: nou ja, jammer dan voor jou, kun je er wel van slapen?

Je legt aan ons een paar duidelijke vragen voor, die wij niet kunnen beantwoorden en die jij niet duidelijk stelt aan je man:
- heeft hij een ander?
- zit het probleem bij jou persoonlijk volgens hem dan?
- wil hij nog investeren in jullie relatie?
Als je de vragen op een duidelijke manier kunt stellen, met ja/nee antwoordmogelijkheden, dan dringt jouw vraag wellicht door. Als hij zegt: weet ik niet.... dan kun je ervan uitgaan dat hij het niet weet, maar mag je wel grenzen stellen aan de onzekerheid die dit met zich meebrengt. Jij wil duidelijkheid en daar heb je ook recht op als je zo gespannen en onzeker wordt van onduidelijkheid. Dus beperk het in tijd en maak afspraken 'for the time being': wat gaan we doen? Hoe gaan we 'beleefd' met elkaar om zonder elkaar te beschadigen?
Overigens heb je alle redenen om eens een weekendje weg te gaan. Volgens mij is de toernee van Huub Stapel verlengd.

Oh ja, over die klassiekers, onlangs zei ik tegen een vriendin dat ik het wel bijzonder vond om het gedrag van meisjes te zien vanuit het perspectief van de jongens (mijn zonen). Ze vroeg wat opviel. Ik zei -met alle respect voor jou hoor!): ze zeuren zo. En dan bedoelde ik de telefoongesprekken, waarbij vriendin een voorval meldt dat zij erg vervelend vond. Zoonlief luistert begrijpend en attent. Anderhalf uur later kom ik terug in de keuken. Is zoonlief nog steeds aan het bellen met die vriendin over datzelfde voorval. Zoonlief klinkt dan wel begrijpend, maar hij verveelt zich ondertussen dodelijk, doet geen enkele moeite meer om een oplossing te bedenken of een andere input te geven, maar vraagt zich ondertussen wel af wat hij daar nog doet aan de telefoon (is ook geen vriendinnetje meer).
Jongens/mannen hebben meer iets van de computer: je hebt een probleem en dan los je het op. Je wil het niet oplossen, dan heb je geen probleem. Het scheelt in elk geval in de telefoonkosten.

Tsjor

Time out

Madlief, ik vind het een hele erge rotsituatie voor je. Is het geen idee dat je man een tijdje ergens anders verblijft om te bedenken wat je wilt? Ik heb nu het gevoel dat je het nooit goed kan doen.

Tsjor...

Tsjor, misschien heb ik het ook wel verwarrend gebracht. Ik dacht dat ik in het begin dit ook al had aangegeven. En tuurlijk ga ik gewoon naar huis, en ben daar gewoon, maar dat gevoel dat je lief daar helemaal geen goed gevoel bij heeft, dat doet pijn.
De vragen 2 en 3 heb ik zeker wel gesteld.
Het ligt deels aan mij, volgens hem, omdat ik gewoon ben wie ik ben. ( Daar wil/kan hij volgens hem nix aan veranderen, dus moet hij nadenken wat hij wil, zegt hij.). Maar vooral omdat ik bij dat leven hoor waar hij blijkbaar ongelukkig van wordt. Als ik dan vraag wat waarvan de oorzaak is (of dat het kip/ei is) weet hij dat niet. Als ik vraag of hij denkt iets te gaan doen om situatie te veranderen, weet hij het ook niet.
Wil hij investeren in relatie? Hij weet volgens hem dus niet of dat wel zin heeft. Dus niet: hij wil het wel of niet, maar: hij weet niet of het zal werken, als hij het al zou willen.
Tja, dan weet ik het ook niet. Ik doe mijn best, en heb aangegeven er voor te willen vechten. Maar daar heb je er wel twee voor nodig. Hij weet het niet, is dan het antwoord.
Madlief

Jippa

Jippa, aan een soort time out heb ik ook al gedacht. Maar om de kinderen wil ik dat eigenlijk nog niet. Dan moet je toch dingen gaan uitleggen. Tot nu toe weten ze van niets en merken ze denk ik ook niets.
En ten tweede heb ik het idee dat als het contact weg is...het alleen maar minder kan worden.
Madlief

Het is mijn leven,jazeker, maar daar is hij toch echt deel van! Ik denk echt wel vanuit mezelf, maar toch dan wel veel over hem nu.

je schreef:Waarom wil je in een relatie blijven waarin je niet jezelf kunt zijn en je niets durft te zeggen uit angst dat de ander dan misschien weggaat?
-als hij niet anders wordt, kan het ook niet doorgaan zo. Maar ik hoop dat door aandacht voor elkaar en goede gesprekken er een wat beter gevoel bij hem ontstaat. Om dan actie te nemen en samen weer op te bouwen. En ja, ik ben echt bang voor als hij weggaat. Ik wil dat gewoon niet! Daarom weeg ik alles wat ik zeg.
Madlief

Niet vanuit jezelf

"Ik denk echt wel vanuit mezelf"

nee dat doe je niet. Als je je woorden weegt, dan denk je vanuit hem : "wat zal hij ervan zeggen/denken" van wat ik ga zeggen? En ironisch genoeg is dat juist niet een basis voor een goed gesprek.

Bovendien vind ik dat je zo een signaal afgeeft "je kunt alles tegen me zeggen, me heel erg hard kwetsen, maar ik accepteer alles, want ik ben bang dat je weggaat." Dat vind ik nou geen goede basis voor een relatie. En iemand die geen grenzen aangeeft is absoluut niet aantrekkelijk.

Vanuit jezelf denken is zeggen wat je op je hart hebt. Eerlijk zijn over je emoties en duidelijk je grenzen aangeven. Zonder af te wegen wat de ander daar wel niet van zal vinden. Dat hoor je dan wel. Bij goede communicatie dan.

Madlief

Hoi,

Even een vraagje, zou je relatietherapie of therapie voor jezelf zien zitten, ik denk zeker dat je hier iets aan hebt. Ik lees al de hele tijd mee en krijg het idee dat je in kringetjes aan het ronddraaien ben. Hem interpreteren, conclusies trekken, terwijl jullie volgens mij gewoon niet/ of niet goed communiceren.
Vertel eens, zie je (relatie) therapie niet zitten. Heb het hier 2 keer geopperd maar je gaat er niet eens op in. (je moet doen wat je zelf wilt maar ik hoor je hier helemaal niet over, of je er wel of niet afwijzend tegenover staat)

Maxime

Heb zelf therapie gevolgd (en daar heel veel wijzer van geworden) en vrienden van mij relatiehterapie, wat ze zoveel dichter bij elkaar heeft gebracht, ik gun je dat gewoon ook, geef het een kans.