Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Maxime

Maxime, ik overweeg zeker om zelf therapie te gaan doen. Heb al geinformeerd. Probleem is dat er overal wachtlijsten zijn, of in ieder geval kan ik pas over een maand of meer ergens terecht. Ik ben me aan het orienteren welke keus het beste is.
Ik heb mijn man wel gevraagd, of hij het samen wou. Ook dat wist hij nog niet. Had toch geen zin volgens hem als hij nog niet wist wat hij wilde. Dat het daar juist voor is, wilde hij niet op in gaan. Tja.
Madlief

Jammer

dat je vraag 1 niet hebt gesteld, want dan hadden we hier geweten wie de winnaars waren. Maar het is blijkbaar te pijnlijk om te bedenken. Ik denk nog steeds dat er geen ander is Mocht er wel een ander door het beeld lopen, dan denk ik dat de vragen bij die ander net zo groot zijn als bij zijn huidige leven.

Het kan, dat je met liefde en respect lang met elkaar geleefd hebt. En dat je toch het gevoel hebt dat je verder moet, met evenveel liefde en respect voor de ander. Daar zit eigenlijk niets negatiefs in tegenover jou. Het lijkt mij eerder een existentiële crisis dan een relatiecrisis. Hij wil niets veranderen in zijn relatie met jou, omdat hij waardering heeft voor die relatie. Alleen voor hemzelf is de grote vraag hoe hij nu verder wil gaan met zijn leven. Het linkt hard, maar het lijkt alsof het eigenlijk niet echt om jou gaat. Jij bent het probleem niet. Zelfs al zou het er straks op lijken -je stuurt daa zelf wel erg op aan- dan nog ben in de grond het probleem niet.

Het kan, je kunt na twintig jaar huwelijk scheiden (of alleen van tafel en bed scheiden) en weten dat degene met wie je getrouwd bent geweest en kinderen hebt gekregen de allerbelangrijkste figuur in je leven blijft. Alleen verandert de relatie met elkaar wel ingrijpend: niet meer samen wonen, ieder eigen rommel opruimen, eigen inkomen voorzien etc. Dat kan met behoud van respect naar elkaar toe. Het lijkt erop dat hij geen enkele behoefte heeft om zich negatief over jou uit te laten. Dus al die gedachtes kun je uit je hoofd wegstrepen. Wat rest is een partner die een identiteitscrisis lijkt door te gaan. En natuurlijk jouw vermogen om daarmee om te gaan of jouw draagkracht voor de spanningen die dit met zich meebrengt.

Tsjor

Tsjor

Tsjor je schreef;
Het lijkt erop dat hij geen enkele behoefte heeft om zich negatief over jou uit te laten. Dus al die gedachtes kun je uit je hoofd wegstrepen.

Een paar posts geleden heeft Madlief dit geschreven;
Maar mbt dat hij niet prettig idee vindt als ik thuis kom. Dat heeft hij gewoon gezegd laatst. Hij voelt zich fijner als ik er niet ben. Hij heeft zelf ook een rotgevoel als hij naar huis gaat. Zou liever ergens anders heen gaan. Waarheen weet hij niet (onbewoond eiland..). Zoekt zoveel mogelijk andere dingen op. Werkt tot 's avonds laat. Gaat zeker niet gelijk met mij naar bed. En neemt vaak overdag zijn telefoon niet op als ik bel.

Negatiever kun je je niet over iemand uitlaten, hij voelt zich fijner als ze er niet is, hij heeft een rotgevoel als hij naar huis gaat. Nou daar zit geen woord frans bij, deze man wil gewoon dat Madlief het huis verlaat. Kan het niet anders intepreteren. Sorry Madlief dit klinkt afschuwelijk hard, ik wens je heel veel kracht en sterkte toe.

Lastig2

Ik schreef daar eerder over: 'De opmerking "ik vind het niet prettig als je thuis komt" -als die zo gemaakt is- zou ik dus echt onacceptabel vinden: jammer, ik woon hier en bekijk het maar.
Je beschreef eerder dat hij zei dat hij zich ongelukkig voelde. Nu beschrijf je het alsof het echt naar jou toe gericht is. Maar je hebt in je laatste berichtjes zo'n knappe staaltjes van hineininterpretieren laten zien, die allemaal eindigden bij de conclusie dat ij jou niet mocht, dat ik het echt lastig vindt om daar nu op in te gaan.'

Madlief interpreteert veel, en eigenlijk vooral vanuit een niet-weten en vooral ook negatief naar zichzelf toe. Er zijn ook andere citaten van haar man die eigenlijk veel meer aangeven dat hij het gewoon niet weet. Anderen zetten dat soort uitspraken weg alsof hij liegt. Ik ken haar man helemaal niet, maar als ik ervan uitga dat hij niet liegt, dan zit er wel een zekere consistentie in zijn uitspraken en dat is dat hij het simpelweg niet weet, dat het wel met haar verbonden is omdat zij verbonden is met de oude situatie, maar niet omdat zij verkeerd is.
Wellicht is het voor hem inderdaad op dit moment prettiger als zij niet in huis is, niet omdat zij vervelend is, maar omdat zij hem herinnert aan het pijnlijke aspect van een eventuele verandering.
Als iemand zegt dat hij of zij uitgekeken is op het werk, dat het werk saai is, dan wil dat niet zeggen dat het werk saai is, maar dat iemand erop uitgekeken is: het is saai geworden voor hem of haar. Terwijl het eigenlijk wellicht ooit leuk en afwisselend werk was.

Zoiets. Dat maakt het overigens niet minder pijnlijk.

Tsjor

Interpreteren

de volgende tekst wordt steeds opnieuw gewogen en veroordeeld:
"Maar mbt dat hij niet prettig idee vindt als ik thuis kom. Dat heeft hij gewoon gezegd laatst. Hij voelt zich fijner als ik er niet ben. Hij heeft zelf ook een rotgevoel als hij naar huis gaat. Zou liever ergens anders heen gaan. Waarheen weet hij niet (onbewoond eiland..)"

Ik dacht dit een aantal jaren geleden dagelijks, maar ja, ik ben een vrouw en haal het niet in mijn hoofd om het hardop te zeggen. Ik ben een vrouw hé :-)
Ik dacht dit over mijn grote liefde, met wie ik nog steeds mijn leven deel en over mijn eigen kinderen. Er is niks op de wereld mij zo dierbaar als mijn kinderen. Maar als je overbelast en oververmoeid bent en in het nauw zit gebeuren er rare dingen in je hoofd.

Laten we ophouden om Madlief te zeggen niet te interpreteren en ondertussen met elkaar er lustig op los te filosoferen (en oordelen).
Madlief in afwachting van therapie kun je misschien met het bedrijfs maatschappelijk werk praten om zaken op een rijtje te krijgen.
Sterkte

Dank

dank voor jullie reacties. Helpt me echt, zeker om mijn gedachten op een rijtje te krijgen. De praktijk loopt nog iets anders.
Vooral de opmerking over buitenspel zetten, is goed aangekomen.
Ik ben nu steeds verdrietig/boos/verontwaardigd om beurten. Lastig nu om hier iets zinnigs te tikken.
Man is naar vriend geweest gisteren en vandaag. Hij is erg neutraal nu hij terug is. Maar: is weer mijn interpretatie.
Liefs
Madlief

Weekendje

Ik had gevraagd of mijn man komend weekend zin had om samen even weg te gaan. Na enig denken wilde hij dat wel. Afgelopen zaterdag voor hij vertrok vroeg ik wat hij zou willen doen/waar we heen zouden kunnen gaan, deed wat voorstellen. Hij maakte me zelfs een beetje vrolijk (een kinderhand is snel gevuld, ik weet het...) door te zeggen: "dan gaan we daar maandagavond samen naar zoeken/kijken". Vandaag bleek dat hij daar helemaal niet meer aan had gedacht en ook geen tijd voor had. Vanavond zei hij dat hij zaterdag moest werken. Ik vroeg of we nog wel zouden gaan...."Doe maar niet dan" was het antwoord. Jammer, ik had er veel zin in, heb ik gezegd, jammer dat je afhaakt. Vage blik was zijn reactie.
Hij heeft het ook echt druk op zijn werk, maar soms denk ik dat hij dat ook zoekt. Alles kan daar, trekt van alles naar zich toe, wil zelfs nog een bedrijfje overnemen, maar thuis kan niks. Hij werd boos (weer eens wat anders dan onverschilligheid), toen ik dat voorzichtig zei.
Ik weet eigenlijk niet wat ik hiermee wil, door dit te schrijven, maar ik wordt er verdrietig van en wil het even van me af schrijven.
groetjes
Madlief

Suggestie

Madlief, uistekende actie om zelf met een initiatief te komen. Jammer dat het geen vervolg lijkt te krijgen.
De situatie nu is vooral dat jij aan hem "trekt". Je wilt dat hij meer betrokken is bij jou en het gezin.
Je concurrent is het bedrijf waar hij werkt. Zijn eigen bedrijf heb ik begrepen. Waar het altijd snoeidruk is.
Wat als je daar nou juist eens gebruik van maakt? Zeg dat het duidelijk is dat het erg druk is. En dat dat tot gevolg heeft dat jullie weinig tijd in elkaars bijzijn doorbrengen. En daardoor ook weinig (kunnen) delen. [ Ik heb zo het idee dat alles wat er in dat bedrijf gebeurt nogal aan jou voorbij gaat. ] Dus stel je voor dat je hem een dag of twee dagen per week uit de brand komt helpen. Er is vast wel iets de doen dat hem kan ontlasten. Regel oppas. En zorg dan dat jullie aan het eind van de werkdag altijd ff samen eten. Zoiets.
Issey

Issey

Dank je voor je reactie.
Nee, het gaat niet echt aan me voorbij. Maar de dagelijkse dingen krijg ik natuurlijk niet mee. Je raakt een pijnlijk punt met je suggestie. Is niet erg, hoor. Maar jaren heeft hij erop aan gepraat dat ik bij hem zou komen werken. Maar ik vond het moeilijk om mijn eigen baan en alles wat daar bij hoort achter te laten. Tot ik langzamerhand wel zover was. Toen heb ik het voorgestel, is ongeveer 2 jaar geleden. Maar toen vond hij het toch opeens geen goed idee. Te close, te dichtbij, en als het misging dan alles op 1 kaart, etc. Hij bracht het vrij rationeel. Ik vond het destijds niet zo erg, want ik heb eenleuke baan. Alleen dat hij totaal niet aanvoelde dat ik er lang overgedaan had om voor mijn gevoel mijn onafhankelijkheid op te geven en dat dat dan vrij koel werd afgekapt. Op geen enkele manier kwam het bij hem op dat het voor mij moeilijk was. Maar ja. Dat had ik achter me gelaten.
En dan nog, ik zou hoogstens 1 dag bij hem kunnen gaan werken, dan is er niet echt werk voor iemand. Mede omdat hij zelf vaak niet aanwezig is. Van zijn eigen werk kan ik eigenlijk niet veel zomaar overnemen.
Enne, hij is best wel betrokken bij de kinderen, kan ik weinig van zeggen. Maar ik voel geen enkele betrokkenheid meer bij mij....
Hoorde vandaag goed gezegde...Zand van het strand, als je het in je vuist probeert vast te houden, stroomt het juist weg. Als je het rustig op je hand houdt, dan blijft het liggen.....
Liefs
Madlief

Madlief

Ik vind dit ontzettend sneu voor je.
Ten eerste: ik ben heel blij dat je je onafhankelijkheid en je eigen baan nooit hebt opgegeven. Mijn ex had ook een eigen bedrijf, ik heb wel mijn baan opgegeven om hem te ondersteunen en na de scheiding zat ik met de gebakken peren.
Ik vind het echt heel naar om te zeggen maar ik denk echt dat hij een ander heeft. Ik herken de signalen gewoon zo goed. Ik weet ook niet goed wat ik je moet adviseren. Je kunt hem eens vragen ernaar, recht op de man af. Als hij heel boos wordt, is de kans groot dat er inderdaad een ander is. Ik heb inmiddels begrepen dat dit een standaard reactie schijnt te zijn van een man die vreemd gaat.
Ik hoop dat ik ongelijk heb, maar als hij iemand anders heeft dan zit jij te vechten tegen de bierkaai.
Ik denk dat vele anderen met mij, die hetzelfde meegemaakt hebben, ook de signalen herkennen.

Wat er ook aan de hand is, dit is gewoon een rotsituatie.
Denk ook aan jezelf meid.

Knuf en veel sterkte.

2 jaar

Madlief, twee jaar geleden heb je aan je man voorgesteld om in zijn zaak te komen werken. En dat wilde hij toen niet meer.
Ik heb werkelijk geen idee of hij een ander heeft, maar kan het zijn dat zijn afstandelijkheid al 2 jaar aan de gang is? Misschien zijn er wel meer dingen die in de loop van 2 jaar veranderd zijn. Probeer dat eens scherp te krijgen.
Mocht het hem rechtstreeks willen vragen, dan is het beter om je argumenten goed op een rijtje te hebben als het tot een discussie komt.
Issey

Madlief

lieve lieve Madlief. Ik lees dat je hartstikke hard aan het werk bent. Aan het werk om een ingang bij je man te zoeken. Hoe kan je helder krijgen waar zijn gevoel ligt, wat zijn verwachtingen van een huwelijk zijn, wat hij anders zou willen in zijn huwelijk.
Je doet dit werken met zijden handschoentjes aan. Je doet het voorzichtig en je doet het behoedzaam.

Leive Madlief, gebruik je ook voor jezelf een zijden handschoentje? En daarmee bedoel ik, wees ook lief voor je zelf en zet voor jezelf op een rij wat je wilt. Laat je niet leiden door angst (oh, help wat zou ik toch zonder hem moeten), maar door je gevoel wat jij zou willen. Ik heb het idee dat jij hard aan het sleuren bent aan een dood paard.

Ik begrijp dat je het zo graag anders had gezien en dat je dit niet wilt loslaten, maar als ik het zo lees, krijg ik de indruk dat hij met heel veel zaken druk bezig is, behalve zijn huwelijk. Dat is een keuze van hem en dat mag, maar de vraag is of jij dat tolereert en of jij een dergelijk huwelijk wilt, want jij bent namelijk de andere partij. En partij betekent dat jij 50 % deel bent van dat huwelijk en niet 10%. Je bepaald sámen hoe je het hebt en hoe je met elkaar omgaat. In een huwelijk maakt niet één partij de dienst uit.

Lieve Madlief, schrijf maar raak hier. Ik kan me voorstellen dat dit oplucht.

Knuffel van Purk

Madlief

ik heb het draadje een beetje meegelezen en ten eerste: ik voel met je mee hoor. Het is, helaas, nogal herkenbaar. Maar ja ik ben ook maar een vrouw.

Toen kwam je met 'het gezegde (over het zand)' aanzetten: mooi hoor maar waar is je huwelijk dan op gebouwd? Een beetje los zand? En dan blijft het liggen, nou fijn zeg. Ben jij daar dan zo blij mee nu? Wat kun je daarmee bouwen? Een zandkasteel dat zo weer weggespoeld wordt? Niks is zeker in het leven meid.

Je hoeft niet alles te pikken van een vent zodat hij maar bij je blijft. Je hoeft niet zoveel na te denken over wat hij gaat doen en laten. Denk maar over jezelf (en je kinderen natuurlijk) na dan is het al druk genoeg, toch?

Ik hoop van harte dat je de kracht kunt vinden om weer je eigen geluk te zoeken. Ik ben blij dat je zijn telefoon niet bent gaan checken. Gevoelsmatig lijkt hij toch al vertrokken. Je houdt de eer aan jezelf. Je gaat niet controleren, je gaat niet stalken.

Je bent wel hier gaan posten. Ik vind je moedig daardoor. Petje af, ik hoop dat je een hoop steun vindt en je uiteindelijk inziet dat jezelf de moeite waard bent en dat je alle voorgaande(en voor jou geldende) adviezen in deze hele draad ter harte kunt nemen. liefs korreltje

Vechten

Beste Madlief,
Jammer dat een timeout er niet inzit. Ik heb toch het gevoel dat je aan het vechten bent tegen de bierkaai. Ik weet nog niet zo net of er een ander is, wat sommigen wel denken. Maar wel dat je man met van alles bezig is behalve met jou. Ik vind het gewoon superrot om te lezen. Ik vind dat je hartstikke je best doet en als ik jou was zou ik heel hard op tafel gaan slaan ofwel er vandoor gaan denk ik. Maar dat is ook niet echt een advies. Sterkte.... ik ben blij dat je hier post. Ga daar vooral mee door. Heb je mensen die je in vertrouwen kunt nemen om je heen?

Geen interesse

Hoi,
er is toch werkelijk van zijn kant geen enkele interesse meer voor mij persoonlijk. Ik heb bv sinds gisteren erge pijn in mijn arm. Voelt als slijmbeursontsteking. Toen hij gisteren thuis kwam, vroeg ik van boven, al in bed, of hij dadelijk paracetamol mee wilde nemen. OK zei hij. Uur later kwam hij boven. Zei bijna verontwaardigd, ik had de paracetamol bovenaan de trap gegooid. Dat had ik dus niet gehoord. Geen enkel woord van Sorry oid. En dus gewoon pijnstiller bovenaan de trap gooien en niet eens vragen hoe het met mijn arm is. Nou ja. Klinkt futiel misschien, maar is wel tekenend voor de situatie.
Vanochten alles voor de kinderen klaar gemaakt, maar geen brood voor mij uit de vriezer gehaald. Klinkt ook futiel, maar geeft wel aan dat hij niet eens aan me denkt, alleen op practisch gebied.
Vanavond terug van werk...niet eens gevraagd hoe het met mijn arm was. Wel practische dingen doen, maar niets persoonlijks.
Met die pijn, kan ik er opeens heel slecht tegen...
Madlief

Och madlief toch

dit klinkt zo eenzaam. Meid toch. Ik hoop met heel mijn hart dat jij snel de moed verzamelt om eens heel erg aan jezelf te gaan denken!
Sterkte met je arm! Als het een slijmbeursontsteking dreigt te gaan worden is misschien een bezoekje aan de huisarts niet overbodig, plan dan een dubbele afspraak....

Knuffel en dikke zoen van Purk

Blok

He Madlief,
Ten eerst sterkte met je arm, Heb je iemand anders in je buurt waar je even uit kunt huilen?
Meid, ik hoop echt dat deze situatie niet te lang duurt want het is voor jou en je zelfvertrouwen niet goed. Prent je nu alvast 1 ding goed in: jij bent de moeite waard en verdient het niet om zo behandeld te worden.

Dat mag je hem ook gerust vertellen.

Madlief

Ik heb tot nu toe niet reageert op dit draadje, wel gelezen.

Ik weet niet, of hij buitenspel pleegt of niet - dit durf ik op afstand niet te beoordelen.

Maar hoe hij met je omgaat... je heb beter verdient!

En ook daarom - ga niet je werk opgeven om in zijn bedrijf mee te werken. Op je eigen werk krijg je tenminste nog waardering, iets dat je niet zou krijgen als je bij hem aan de slag gaat.
Het is ook afleiding voor je, je eigen plekje, en dat is zeker in zo'n situatie erg belangrijk. Plus, als het echt uit elkaar gaat heb je wel iets om op terug te vallen.

Ik zou nooit mijn eigen werk opgeven om bij m'n man in het bedrijf mee te werken. Manlief heeft een eigen bedrijf, op het begin hebben we hier wel eens over gepraat, maar het leek ons handiger, prive en zakelijk in onzer huwelijk gescheiden te houden.

101 aanwijzingen

Als je iets opvalt, of op iets geattendeerd wordt, dan zie je meteen 101 dingen die dat bevestigen. Haast ongeacht of het zo is. Een prille zwangere ziet opeens dat de hele wereld zwanger is, een ouder van een kind met een adhd-diagnose, hoort opeens de talloze verhalen van andere adhd-ers die ze voorheen niet opgemerkt had.
Oftewel: je aandacht is nu bij 'hij interesseert zich niet voor mij', dus is het geen wonder dat je aan het eind van de dag 101 keer dat gemerkt hebt. Eigenlijk vind ik het dus nauwelijks bewijs van dat het echt zo is, hooguit bewijs van dat jouw aandacht daarbij is.
Iets anders is dat ik helemaal niet snap waarom je niet praat met en tegen hem? Een uur in bed lijdzaam liggen wachten op een paracetamol? Ik was er allang uitgekomen om de vraag te herhalen. 's Ochtends jou vergeten? Ik had allang kenbaar gemaakt dat dat geen gang van zaken is. Je lijkt(!) zo passief. Je man ziet het niet meer zitten, en jij lijkt alles wat en hoe hij doet wel te turven, maar ook te accepteren. Daar begrijp ik niets van.

Geen communicatie

Jullie hebben helemaal gelijk. Geen communicatie. Bijna geen. Als hij dan in huis is, we even tijd samen hebben, probeer ik zo gewoon/neutraal mogelijk te doen. Gaat ook wel vanzelf, maar ik hou ook veel in. Terwijl ik als hij er niet is, overal over zit te denken, van alles formuleer, ook op basis van wat jullie hier posten. Maar het komt er niet uit. Ik denk uit angst dat het als verwijten gezien wordt, en hij zegt: als ik je dan zo verkeerd behandel, dan ga ik wel weg. Daar zie ik hem nl. wel voor aan. Vandaar mijn passieve houding in de crisis.
En de theorie van Zonnetje over burnout zou ook zo van toepassing kunnen zijn. Maar ook niet. Ik weet het niet.
Ik merk wel dat ik, zeker als hij er niet is, steeds opstandiger wordt. Mijn maag ligt de hele tijd (werk is wel afleiding gelukkig) in een knoop. En als hij er dan is, gaat het beter, hoe raar dat ook klinkt.
Ik begrijp dat jullie van een afstand denken: hoe en waarom laat ze dit gebeuren, over zich heen komen. Ik zou hetzelf ook niet snappen, zelfs van mezelf niet. Maar nu ik in de situatie zit....gaat het wel zo. En ik kan mezelf niet, lukt echt nog niet, bij mijn lurven pakken en wel dingen eisen, aangeven. Ik probeer subtiel wat, maar dat komt helemaal niet over.
Ook nu leven we dus wel langs elkaar heen. Moet eigenlijk niet, dus er moet wel wat gebeuren. Kan volgens mij alleen als ergens bij hem wat goodwill naar mijn kant toe komt. Anders is het...kweet het ook niet.
groet
Madlief

Stel

je nou eens voor, dat je man een beetje op jou lijkt. Dan zou deze situatie voor hem heel Maar jaren heeft hij erop aan gepraat dat ik bij hem zou komen werken. wat hoofdbrekens hebben gekost: 'Maar jaren heeft hij erop aan gepraat dat ik bij hem zou komen werken.'
Jij geeft als reden, dat je je eigen baan wilde houden. Maar nou zou hij een beetje op jou lijken, dan zou hij jarenlang (of korter, want dat houd je niet vol) zijn hoofd gepijnigd hebben met de vraag waarom jij hem af zou wijzen, niet met hem zou willen werken, wil je wel een relatie met hem, als je niet met hem wilt werken etc. etc.etc. Hij zou er helemaal aan onderdoor zijn gegaan.
En het zou nog eens bevestigd worden in de reacties die aangeven dat je groot gelijk hebt gehad om niet bij hem in de zaak te gaan werken....met zo'n man....

Let wel: dit gaat niet over of je nu wel of niet bij hem in de zaak had moeten werken, maar over je denken, hoe dat werkt, als je doorgaat op wat iemand zegt (ik wil mijn eigen baan houden) en niet op wat je er zelf allemaal bij bedenkt.

Ik herken veel in de post van K. Heksevet: jij zoekt bevestiging van hem naar jou toe, omdat jouw gevoel/analyse is dat het probleem bij jou zit. En die analyse bevestig je zelf elke keer weer, omdat je niet die bevestiging zoekt die jij wil. Andere opties (burn out, problemen op het werk door de economische crisis, midlife-crisis) die laat je liggen. Je graaft een kuil voor jezelf, waar je ook zelf invalt. Helaas, want je graaft hem echt voor jezelf en je hebt de kracht blijkbaar niet (meer?) om in elk geval te zorgen dat je zelf uit die kuil blijft.
Een ander voorbeeld: je hebt een weekend voorgesteld, hij reageert positief, maar vervolgens verwacht je nog veel meer van hem, namelijk dat hij met jou gaat uitzoeken wat en waar en gaat organiseren en plannen. Dat laatste doet hij niet (geen tijd? geen creativiteit? geen energie? geen prioriteit?) en dus verdwijnt ook het hele weekend en ben jij nog dieper in de put, want je betrekt het op jezelf. Je had ook even kunnen verbijten en vervolgens zelf iets bedenken, plannen en organiseren en volhouden dat je dat specifieke weekend echt naar XXXX gaat en ook echt samen met hem.

Of hij nu wel of niet met jou verder wil, of er nu wel of geen ander is, of je zelf nu wel of niet met hem verder wil, ik hoop dat je iets vindt (therapie, huisarts, het beroemde lichtje) waardoor je deze blokkerende wijze van denken kunt omkeren, want het haalt al je kracht uit je.

Veel sterkte,

Tsjor

HIj is weg.
Houdt niet meer genoeg van me. Wil vrijheid.
Met kinderen alles zo houden. Alleen geen "liefdes"relatie meer met mij.
Madlief

Huh?

Ik lees het mailtje al vanaf het begin mee, maar nu snap ik er niks meer van. Je berichtje van gisteren kon ik prima begrijpen, tis ook moeilijk in zo'n situatie om jezelf bij de lurven te maken...
Maar wat is er dan ineens gebeurd dat hij nu weg is??
Anyway, ook heel veel sterkte!

Nix gebeurd. Gewoon een mededeling.
Er is nix meer volgens hem. En hij wordt gek als hij nog langer blijft "nep"doen, zegt hij.
Hij wil alles heel redelijk, maar er is geen enkel gevoel meer. Allen respect.
Nou, dat noem ik respect. Zo zonder iets te doen weg te lopen. Maarja, ik ben net zo'n schijterd, alleen neem ik niet van die kut beslissingen...
Madlief

Madlief

Ik heb tot nu toe meegelezen, had niet veel zinnigs bij te dragen.
Maar nu wil ik heel veel sterkte toewensen. Meid, wat afschuwelijk voor je!