Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Onmogelijk?

Is het dan onmogelijk dat wat de man van Madlief aangeeft? Wellicht volt hij wel iets voor iemand anders, of heeft hij iemand anders gezien, waardoor hij begint na te denken. Maar dat wil toch niet zeggen dat hij ook echt een ander heeft?
Gianna: 'Mijn ex probeerde het destijds zó te praten dat het mí\'jn perceptie was dat er iets niet goed zat.' Dat is in elk geval neit wat de man van Madlief doet.
Gianna: 'Madlief: hij is je niet waard. Hij is niet eerlijk. En jij ook niet tegen jezelf.' Tsjeeeee, heb je eens een pratende man, krijg je dit: hij is je niet waard, hij is niet eerlijk, jij bent niet eerlijk tegenover jezelf.... en dat alleen maar op grond van eigen ervaringen met een andere man (! nota bene, ik denk dat in elk geval).

Conclusie: alle mannen zijn hetzelfde en als ze dat niet zijn liegen ze; als hij zegt dat het bij hem anders is liegt hij en dus is hij net als alle andere mannen.
Nou, volgende week afwachten dan maar....

Ik zou dus niet in het mobieltje gaan kijken, want ik zou niet de jaloerse, achterdochtige echtgenote willen spelen. Ik zou de eer inderdaad bij mezelf houden en eerlijk zijn. Kan ook zijn dat je aan je man vraagt: je hebt dat gezegd, het houdt mij bezig, ik kan er moeilijk mee omgaan (bijvoorbeeld) wat wil je dat ik nu doe, je met rust laten, me zorgen maken over jou, over onze relatie, denken dat je vreemd gaat, of praten met de huisarts (bijvoorbeeld)? Niet dat je dan moet doen wat hij zegt, maar dan ben je in elk geval eerlijk over wat het met jou doet.

Tsjor

Tsjor

Wat jij voorstelt wat ik tegen hem zou zeggen, heb ik wel gedaan, zo ongeveer. Maar hij staat echt totaal niet open voor mij. Dat merk ik wel.
We praten wel met elkaar, over de kinderen, het werk. Maar zelfs dat is nu zo beladen.
En ik ben gewoon een schijterd...(en ook niet zo'n echte prater...)...ik kan nooit het goede moment vinden om iets aan te snijden. Steek mijn kop misschien (nog) in het zand.Ook bang dat het beetje goede wat er nu is dan ook nog wegvalt. Maar ondertussen denk ik wel: wat heb je daar dan aan, mens, als het allemaal nep is.
En hij heeft wel gezegd wat hem ongeveer dwars zat, maar verder praat hij dus niet. Verder er op in gaan lukt(e) dus niet.
Ik probeer ook eerlijk te blijven. Maar ondertussen heb ik bij alles wat hij doet dubbele gedachten. En ben ik 1 brok spanning. Stom he? Verder ben ik erg rustig, nooit zenuwachtig oid. Maar nu...ongekend.
Maar tsjor, ik heb echt wat aan je reacties, wou ik even zeggen. Van de anderen ook, absoluut, maar die van jou raken me op de 1 of ander manier. Realistisch, practisch maar ook meevoelend. Thanx daarvoor.
En die telefoon...dat weet ik nog niet..moet ik trouwens toch eerst Iphone-les nemen...
Had niet gedacht, dat iemand, zelfs mijn eigen lief, me zo van mijn stuk kon krijgen.
groetjes
Madlief

Nou nou nou

Al die mensen hier die zeker weten dat hij een ander heeft, dat is beslist te kort door de bocht hoor! Ik lees hier al even mee, en reageer toch even omdat ik me eigenlijk een beetje zo voel als de man van Madlief, of eigenlijk misschien een voorstadium ervan. Ik ben namelijk niet ongelukkig en voel me niet rot thuis, maar mijn man heeft niet echt een toegevoegde waarde. Eigenlijk ben ik liever alleen thuis (of met de kinderen dan dus). De warmte en de liefde (en de verliefdheid) die mis ik. Dit is al een tijd zo maar ik heb hier niet over gepraat met mijn man. Het ligt aan ons allebei, maar ik ben degene die op dit moment het verdere contact afhoud.
Nu ben ik een vrouw dus misschien is het anders, maar wat zou helpen was het gevoel tussen ons weer terug te vinden. Dus juist _niet_ een eigen weg gaan, maar juist ontdekken dat het leuk is om dingen samen te doen of in ieder geval proberen de leuke dingen samen weer op te pakken.
Ik heb dus _geen_ ander. Maar ik kan me voorstellen dat als ik vreselijk het hof zou worden gemaakt door een leuke man, dat de verleiding dan wel groot zou zijn omdat er thuis op dat gebied dus niks is.

Vandaag

Ik heb het idee dat het een beetje goed gaat hier. Gisteravond kwam manlief vanzelf naar me toe 's avonds, en ging zitten om te kletsen (ik zat in bad...toen hij thuis kwam, later op de avond) en toen hij de badkamer uitging keek hij echt persoonlijk me lief aan. Hij lijkt ook iets spontaner.
Misschien dat de aandacht die ik nu meer en anders aan hem besteed, wel een bepaalde uitwerking heeft. Misschien is het rotgevoel ook omdat hij onbewust vond dat hij te weinig aandacht van me kreeg. Dat was ook zo'n cirkel. Ik was ook een beetje op mezelf laatste tijd, omdat ík vond dat hij zo afstandelijk was.
Misschien is dit mijn hoop, die een sprankje mogelijkheid zit...maar dan denk ik toch ook dat een relatie van 20 jaar toch wel een goede basis moet hebben om het vol te houden, dat er wel wat is.
Ook een vraag, omdat ik zelf niet zo goed kan denken momentee": wat kan hij gaan doen, als hobby? Iets wat leuk is, ontspannend, niet TE serieus, waar je je ergens inkunt verdiepen, waar je andere mensen kunt ontmoeten, andere gesprekken kunt voeren...etc Ik weet dat er tig mogelijkheden zijn, maar kan nu niets bedenken.
Andere vraag: wat kunnen we samen doen, waarbij het weer niet te intiem is. Zodat we samen lol hebben, misschien andere mensen ontmoeten. Maar het niet te benauwend voor hem is omdat het weer samen met mij alleen is.
groetjes
Madlief

Madlief

Lieverd, lees nu toch je eigen posting eens over.
Je man snakt naar lucht en jij vraagt op Ouders Online wat hij kan gaan doen als hobby. Dit gaat toch niet werken!

Heb je hem al eens gevraagd hoe hij denkt verder te gaan, aan welke oplossingen hij denkt. Of verbeeldt hij zich dat als hij maar uit zijn gezinnetje is ontsnapt er zich spontaan een spannend en dynamische leven ontstaat?
Kom op voor jezelf en zoek hulp voor jezelf (een assertiviteits cursus ofzo), maar laat je niet zo in de hoek duwen. Stop ermee zijn problemen op te lossen en voor hem te denken. Je bent zijn moeder niet, maar zijn gelijkwaardige partner en hij is een volwassen vent en geen verveelde kleuter.
Hij dropt zijn sores bij jouw, laat hem nu ook maar met een plan komen voor de toekomst of anders hoe hij denkt naar een oplossing voor de toekomst te werken. Laat je niet wijsmaken dat JIJ zijn probleem bent, zijn probleem zit in hemzelf en daar moet ook een oplossing vandaan komen.
Meisie ik heb met je te doen, maar je zult voor jezelf moeten gaan opkomen, anders wordt het niks. Zoek hulp voor jezelf als hij niet samen met je wil.

Madlief

Ik vind dat Tsjor gelijk heeft - ik zou ook zeker niet achterdochtig telefoons gaan controleren. Inderdaad heb jij een man die in elk geval heeft vertéld dat hij zich ongelukkig voelt thuis. En dat is fijn, inderdaad zoals Tsjor zegt "een pratende man".
Natuurlijk moet hij zelf nadenken over een oplossing, maar ik snap wel dat je met hem mee wilt denken. Jemig je doet het toch samen, je bent 20 jaar samen! Tuurlijk denk je mee. Ook over een hobby. Ik zou zeggen een teamsport of zoiets. Wat ook kan, is af en toe oppas regelen en gewoon samen uit gaan. Mensen ontmoeten. En elkaar af en toe verrassen met iets leuks om samen te doen.
Ik zou hiervoor vechten want je zegt van hem te houden en je bent 20 jaar samen. Dat zet je niet zomaar opzij.
Ik heb niet het gevoel dat jij je zo in een hoekje laat drukken en niet voor jezelf opkomt hoor. Succes!

Wat ik niet begrijp..

wat ik niet begrijp is dat JIJ een hobby voor HEM gaat verzinnen? Hallo, laat hem dat zelf verzinnen, hij is toch geen 4 en jij bent zijn moeder niet! Ik bedoel het niet vervelend naar jou toe hoor, maar ik denk niet dat het helpt als jij iets voor hem gaat verzinnen. Zo werkt dat niet. En waarom moet jij een uitje verzinnen? Vraag hem eerst of hij zin heeft om wat samen te gaan doen. Wil hij dat, dan beslis je samen wat te gaan doen. Hij mag daar ook wel eens over nadenken!

Klamp je niet vast aan een enkele glimlach of een dagje een betere sfeer. Het is heel goed dat je kijkt naar je eigen aandeel in jullie relatie, maar hij moet dat ook doen. En het zal heeeeel lang tijd kosten, omdat datgene wat hij gezegd heeft, echt niet zo in 3 dagen gegroeid is, dus dat gevoel van hem is ook niet in 3 dagen goed. Hij zal zn goeie dagen wel hebben, dat hij zich voorneemt wat meer zn best te doen, maar verwacht ook een terugslag. Ik denk dat het voor jou heel belangrijk is om te zorgen dat jij jouw leven leuk maakt. Dat je zelf veel dingen onderneemt, zonder hem, alleen of met vriendinnen. Dan denkt hij misschien: he, die vrouw, die kan ook zonder mij. Maar wacht eens even, ik moet oppassen.
En zelf je eigen plan trekken wil niet zeggen dat je minder intiem met elkaar hoeft te zijn, je kunt hem/elkaar nog steeds aandacht schenken.

Ik wens je sterkte en wijsheid

groetjes Stefanie

Ideetje in plaats van telefoons controleren

Ik denk ook niet dat een telefoon onderscheppen en controleren bijdraagt aan een oplossing van deze situatie.
Ik bedacht een andere truc :-)
Waarom zeg je niet tegen je man dat het inderdaad tijd is voor meer actie en geef je jezelf op voor parachutespringen (ai dat is nu te koud), een cursus rotsklimmen in een indoor hal of een andere avontuurlijke en grensverleggende bezigheid. Zeg dit terloops tegen je man en vraag achteloos en nonchalant of hij misschien zin heeft om mee te gaan. Maar leg er geen druk op, jij gaat iets leuks doen en je grenzen verleggen en hij kan kiezen om aan te haken of niet. Mocht het niet werken zoals je hoopt dan is het in ieder geval goed voor jouw zelfvertrouwen om iets stoers te hebben gedaan.
Marieke

Uitleg

Weten jullie waarom ik de vraag stelde over wat voor hem te doen etc? Omdat hij gewoon zelf geen actie neemt. Niet als excuus, (want ik vind ook; ben je niet blij met hoe het is, probeer er wat aan te doen!), maar hij is echt megadruk met zijn werk. Eigen zaak, kost veel tijd en hij laat zich ook helemaal opslokken. Ik denk dat dat mede ook wel een oorzaak is, zo druk met van alles, dat geeft een bepaalde stress. Maar daar wil hij absoluut niet van horen. Neemt alleen nog maar meer hooi op zijn vork (en dan denk ik, doe een paar dingen goed, en niet alles half/half...). Dat is natuurlijk wel heel afwisselend, maar in principe maar 1 focus. Hij moet denk ik juist daar ook een beetje uit. Dus dan wil ik hem zo langs de neus weg wat voorbeelden aandragen.
Verder ben ik wel een huismus, zit gewoon graag thuis, maar heb ook zeker een eigen leven. Werk, leuke collega's waar ik regelmatig toch wel mee op stap ga,eigen hobbies (maar doe ik dus meestal thuis, alleen). Ik hou gewoon niet zo van groepen mensen, op het werk is dat niet zo'n issue, daar zijn de 'rollen"duidelijk en kent iedereen je bijna. Paar vriendinnen die elkaar niet overlopen, maar er wel zijn.
Het zit meer in hem. Hij heeft werk (veelomvattend) en thuis. En thuis vind hij het dus niet leuk. En dus is hij ongelukkig. En dus wil hij IETS. Maar weet niet wat. Lekker nix. Veel lol trappen. En ik hoor bij dat saaie, blijkbaar.
Marieke, zoiets had ik al in gedachten. Ik dacht zelf aan een slipcursus dag oid. (Zie mezelf niet parachute springen...zelfs niet voor hem ....
Dus niet in een hoek gedrukt, maar wel emotioneel erg afhankelijk van hem. Blijkbaar. Maarja, hij is wel mijn basis, eigenlijk.
Verder ben ik erg gespannen, slaap slecht, maakt het allemaal ook niet makkelijker. Bij alles wat hij doet/zegt etc probeer ik te lezen wat het kan betekenen...
Enne, de telefoon is nog steeds niet te zien. Ik ga toch wel iets proberen. Of vragen of ik er spelletje op mag doen, of vanmiddag mee de stad in oid.
Allen bedankt voor meedenken en meevoelen. Helpt me echt, om er toch over te kunnen communiceren.
groetjes
Madlief
Maar omdat ik echt veel van hem hou, ben ik hier zo door geraakt. Maar wil er wel wat aan proberen te doen, ook als hij zelf maar blijft sukkelen.
I

1 ding

...jij bent niet verantwoordelijk voor ZIJN geluk.
Ik heb dat moeten leren helaas, maar ieder mens is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk.
Ik zou nooit gelukkig kunnen zijn als ik mijn partner verdriet doe, dus ik hoop dat hij dat ook niet kan.

Ik weet alleen dat als ik beter in mijn vel zit, ik ook een leuker persoon ben voor mijn partner.

Even kort: zorg in ieder geval voor je eigen geluk en misschien werkt het aanstekelijk.

Veel succes

Daan

Zo ongeveer

Madlief: 'heb ik wel gedaan, zo ongeveer.' Ik denk dat je het simpelweg niet duidelijk genoeg gedaan hebt. Mannen willen meestal korte, duidelijke uitspraken. En dan een punt. Jouw conclusie: 'Maar hij staat echt totaal niet open voor mij. Dat merk ik wel.' is wat jij dan bedenkt. Het kan best zijn dat hij helemaal niet begrepen heeft wat je zei, of niet begrepen heeft dat je om een reactie vroeg.
Ik moet bij dit draadje heel er denken aan een verhaal van Iteke Weeda, waarin ze eerst uitvoerig vertelt hoe een vrouw een dag beschrijft, waarop manlief chagrijnig thuiskomt en zij alles doet om het allemaal aantrekkelijk te maken. Ondertussen haalt ze zich van alles in haar hoofd en aan het einde van de dag ligt ze 's nachts hel lang te piekeren over hun relatie en de toekomst ervan. De beschrijving van diezelfde dag door de man is dan heel kort en heft geen enkele referentie met alle wat zij allemaal bedacht heeft. Nou ja, er zijn boeken vol geschreven over verschillen in communicatie tussen mannen en vrouwen. Misschien toch maar eens naar de bibliotheek?

Tsjor

Transformatie

Madlief, ik schreef eerder iets over een relatie van twintig jaar, met perspectief op nog veertig jaar en de vragen die daarbij komen. Vrijwel elke relatie of elk geleefd leven maakt wel zo'n periode door, waarin alles even op losse schroeven komt te staan. Op zich is dat een gezonde ontwikkeling, maar wel spannend.
Ik denk dat het inderdaad belangrijk wordt dat je los komt van je gevoelens van afhankelijkheid, waarbij het van hem afhangt hoe jouw toekomst eruit gaat zien. Ik hoop van harte, dat jullie relatie straks op een nieuwe wijze tot stand komt en dat je daar gelukkig in bent. Maar ondertussen kun je zelf ook gaan nadenken over je eigen leven, wie je zelf bent, wat je nog wil leren in het leven, waar je jezelf nog in wil ontwikkelen.
Een paar dingen van jezelf geef je al aan: je bent 'een huismus' schrijf je. Dat kan. Dan trekt dat 'leven de lol' jou niet aan.
Het lijkt alsof je jezelf nu wil transformeren naar een vrouw waarvan jij denkt dat hij die zoekt. Nota bene, want je wet niet eens wat hij zoekt en waar hij ontevreden over zou zijn. Maar sterker nog: een aantal dingen die je denkt dat hij wil, die wil je niet eens zijn. Zoiets als: je bent een schat van een man, ik hou veel van je, maar ik ben liever tevreden met een wat rustiger leven. Als dat voor hem niet meer voldoende is dan heb je in elk geval jezelf nog en de dingen waar jij dan gelukkig mee bent (behalve dan dat je hem wellicht moet missen). Het is erger om jezelf kwijt te raken om geforceerd iemand anders te moeten worden, en dan vervolgens tot de ontdekking komen dat je én alleen bent én ook nog heel erg in de war, omdat je niet meer weet wie jezelf bent.

Ik gaf je eerder het advies om eerlijk te zijn. Je schreef toen dat je dat ook was. Maar ik bedoel het eigenlijk toch iets meer gericht op jezelf: ben jij inderdaad degene die een slipcursus wil gaan doen? Hoe lang vind jij het nog acceptabel dat hij zo druk is? Denk je dat het thuis saai is, heb jij daar last van, of hebben de kinderen daar last van?

Eerlijk zijn in de communicatie met hem zal dan toch zijn dat je korte, duidelijke boodschappen geeft, zonder daar verdere bijbedoelingen mee te hebben en zonder daar enig effect van te verwachten. Dus bijvoorbeeld: ik merk dat het mij heel erg gespannen maakt. Of: je mag wel weten dat ik intens veel van je hou, wat er verder ook gebeurt. Of: ik voel me op dit moment erg alleen en ik ga met andere mensen praten. Of: wil je me op tijd laten weten als je onze relatie verbreekt, want ik wil niet alleen blijven en dan ga ik op zoek naar een nieuwe relatie. Of: nou ja, van alles kan het zijn. en dan niet gespannen gaan zitten afwachten hoe hij reageert en dat honderduit gaan bespreken en interpreteren.

Hij vraagt een time-out jij hebt dan ook een time-out. Hij zoekt naar een transformatie (van zichzelf op dit moment) en ik denk dat het tijd is dat jij ook zoekt naar die transformatie: wie ben je, wie wil je zijn. Als hij daarbij hoort, da is dat zo, ook als hij een andere kant op gaat. Ooit heeft hij voor jou (die saaie ja) gekozen en met jou heeft hij kinderen gekregen. Jij bent een belangrijk deel van zijn leven en wat er verder ook gebeurt, dat blijf je. Ook al kan het zijn dat jullie relatie er straks ander uitziet en wellicht heel anders wordt dan wat jij nu hoopt, maar op sommige punten (zoals te druk, oppervlakkige lol) ook niet wil.

Tsjor

Elkaar halverwege tegemoet komen

Tsjor, je schrijft veel ware dingen, maar wel zwart wit.
Je kunt ook proberen om elkaar halverwege tegemoet te komen. Eens een huismus altijd een huismus tegenover lang leve de lol gaat niet werken.
Een keer uit je comfortzone komen en iets extreems doen zorgt niet voor een identiteitscrisis, maar misschien wel dat dingen in beweging komen. Het "zo ben ik nu eenmaal" is dodelijk voor een langdurige relatie. En of Madlief nu wil of niet, haar leven zal zeer waarschijnlijk moeten veranderen en zijzelf daarbij.

Eerlijk zijn kan ook zijn: zeggen dat je op internet met andere erover gesproken hebt en dat de stand ongeveer 10/11 is. Als hij dan vraagt waarover dat gaat zeg je dat het gaat over de vraag of hij een ander heeft: 10 laten het in het midden, 11 denken van wel.
Als hij dan boos is kun je aangeven, dat hij kon weten dat vrouwen praten met anderen. Maar een flinke ruzie kan ook goed zijn.

Tsjor

Identiteitscrisis

Marieke, je hebt gelijk ook, ik heb een beetje een karikatuur beeld neergeze om twee uiterste polen weer te geven. Er liggen nu al veel meer nuances denk ik. En natuurlijk zijn er veel meer nuanceringen en veranderingen mogelijk.
De 'identiteitscrisis' zit volgens mij niet zozeer in wat je eventueel gaat doen, maar wel waardoor je het laat bepalen: is het omdat je zelf eens iets geks wil doen of is het omdat jij denkt dat hij dan denkt dat jij..... enzovoorts. En dat je op die manier iets wil bewerkstelligen waarvan je je af zou moeten vragen of je dat wel wil.
Het kan ook zijn dat 'huismus' bedenkt dat ze eigenlijk ook iets veel spannenders wil in haar leven en dat ze voorstelt om de wereld rond te gaan. Of zoiets. Kortom: elke transformatie begint met het teruggaan naar een kleine kern van waaruit je opnieuw groeit. Als je jezelf verliest omdat je iets wil worden waarvan jij denkt dat hij dat zou willen, dan denk ik dat je simpelweg in de war raakt.

Tsjor

Voor je man veranderen

Ik ben jaren terug, toen ik heel bang was om mijn man aan een ander te verliezen (ik was jaloers en dacht dat ik niet interessant genoeg was) de sport gaan beoefenen die mijn man deed. Omdat hij dat zo leuk vond. Ook heb ik geprobeerd om een muziekintrument te gaan bespelen. Omdat hij dat zo leuk vond. Ik wilde mezelf interessant maken voor hem. Je raad het al: ik werd ongelukkiger door het feit dat dat sporten niet mijn ding was, en dat muziek maken al helemaal niet. Ik had het alleen maar gedaan omdat hij zo vaak had gezegd dat het zo jammer was dat we niks gemeen hadden. Jaren heb ik geprobeerd om een leuke, af en toe sexy, goede vrouw te zijn. Resultaat: ik weg bij mijn kern, doordat ik alleen anderen probeerde te pleasen. Langzaam uit elkaar gedreven, op het moment dat ik uit die rol van pleasen ging stappen. Mezelf kwijt en niet weten wat ik nu wil. Nu ben ik omgekeerd: ik wil helemaal niks meer. En das ook helemaal verkeerd. Zie nu maar eens terug tot elkaar te komen. Een lange weg....
Kortom, probeer zoveel mogelijk jezelf te blijven, bij wat jij wil, en wat goed is voor jou!

groet Stefanie

In de war

Hoi,
echt fijn al die reacties. Helpt me dingen op een rijtje zetten. Maar tussen denken en doen en voelen is hier op het moment groot verschil. En ik denk zelfs in alle richtingen...Ik ben gewoon in de war.
De tijd zal het leren.
Man doet redelijk normaal. Maar onderneemt geen actie. Wel veel aan het werk. Nog geen tijd voor ontspanning. Wel leuk samen met kinderen wezen schaatsen.
groetjes
Madlief

Jullie communiceren niet

Madlief, afgezien of er nou een ander is of niet, het valt me op dat jullie helemaal niet communiceren met elkaar. Jullie praten waarschijnlijk wel over van alles en nog wat, maar over juist datgene wat jullie het meeste bezighoud wordt gezwegen.
Hij dropt zijn probleem, en vervolgens gebeurd er niks. Aan de oppervlakte gaan de zaken hun gangetje, terwijl er onder de oppervlakte van alles aan de gang is, maar dat weten jullie niet van elkaar. Je zit eigenlijk als een bang vogeltje af te wachten, hopende dat het goed komt en probeert door allerlei projecties te snappen hoe de vlag erbij hangt zonder het aan hem te durven vragen of je eigen gevoelens met hem te bespreken.
Ik mis bij jullie communicatie. Waarom kun je je angsten bij hem niet uitspreken? Waarom geen, goh, ik ben blij dat je me eindelijk wat gezegd hebt, ik voelde eigenlijk al afstand en hou van je ben doodsbang dat je me wil verlaten en misschien wel een ander hebt. Jij zegt dat je rust wil, maar deze onzekerheid en steeds proberen van je af te lezen hoe we ervoor staan sloopt me. Dit ga IK niet trekken.
Nouja, iets wat meer openhartigers. Samen met de kinderen iets ondernemen zegt namelijk helemaal niets en komt mij juist door het hardnekkige zwijgen van je man meer als een opvoering over om de kinderen maar niet onder de situatie te laten lijden. Op zich niks mis mee, om aan de kinderen te denken, maar uit je berichten krijg ik het idee dat jouw behoeften totaal gepasseerd worden, omdat man twijfels heeft en ik vraag me af waarom je dat pikt.
Sterkte Primavera

Primavera

Primavera, je slaat helemaal de spijker op zijn kop!
Het klopt zo wat je schrijft, dat ik het al 10 keer heb gelezen. Terwijl ik het best wel weet, wat daar staat. Maar ik DURF niet. Ik ben gewoon een schijterd. Kop in het zand.
Waarom communiceren we niet? Omdat ik niet durf (is ook een kwestie van niet kunnen, maar meer van beginnen) en omdat hij het niet goed kan (en nu misschien niet wil).
Waarom pik ik het? Omdat ik hoop dat hij bijdraait, zich wel weer goed gaat voelen, en dat deze %zooi dan voorbij is. Ik weet dat dit naief en niet erg structureel is. Ik weet dat we moeten praten. Maar denk dat in het huidige vacuum er voor mij nog een gevoel van hoop is, dat ik dat laatste beetje goeds vast wil houden, als het al de verkeerde kant op zal gaan. Mijn verstand zegt dat ik daar nix aan heb. Maar mijn gevoel gaat anders...en dat heeft momenteel de overhand.
Maar je hebt het zo duidelik verwoord.
Waarom kan/mag ik mijn gevoelens niet uiten? Ik kan het dus niet goed, dat is 1. Ik durf het niet, dat is 2, omdat ik bang ben dat hij het als verwijten ziet. En 3, omdat ik de leuke sterke vrouw wil spelen.....Hoe sneu...
gr
Madlief

Madlief

Ik ben nogal een binnenvetter, tenminste vooral bij de serieuze kwesties. Als communiceren me niet lukt dan schrijf ik een brief, dat kan ik wel. (En ik heb dan altijd nog de optie om 'm niet te geven.) Misschien is dat wat voor jou? Tenminste als je wel wilt communiceren maar je durft niet? Sterkte hoor! Yvon.

Oefenen

Ik heb wel gehoord over relatietherapie, dat je dat moet oefenen (communiceren). Elke avond, bijvoorbeeld 10 minuten elkaar vertellen wat er in je omgaat. Omstebeurt. Je moet het wel allebei willen. En luisteren zonder meteen wat terug te zeggen.
Ik zou mij geen relatie meer voor kunnen stellen zonder goede communicatie.
Als ik jou was zou ik toch iets van relatietherapie overwegen - of beginnen met praten met je man over wat je dwars zit. Dat heeft hij tenslotte ook gedaan, daarmee is het gesprek juist niet ten einde.

Beetje gepraat

Gisteren gesprek gehad. Zoiets iig.
Heb gevraagd of hij nog steeds naar een onbewoond eiland wilde. Antwoord was ja, dat wel. Maar hij had het een beetje naar de achtergrond geschoven omdat hij het op zijn werk zo druk had... (wat moet ik daar nou weer mee...). Ik zei dat ik het idee had dat hij iets positiever was, opmakend uit zijn gedrag. Mmmmmm, was het antwoord. Je moet ook wel aardig blijven. (WAT MOET IK DAAAR NOU MEE?). Ik heb gezegd dat ik het heel moeilik vond, dat ik van alles dacht en maalde, en dat ik vond dat we meer moesten praten. Ook nu. Vooral nu. Mmmme, was het antwoord. Hij wist het zelf niet, dus wist hij niet waarover hij zou moeten praten. Ik vroeg of hij al wist hoe hij zijnleven evt. wat wilde veranderen. Wist hij dus nog niet. Maar hij wilde het niet zo benauwd als nu. Wat dan wel? Wist hij geen oplossing voor. Hij hield er niet van als dingen lang hetzelfde waren.
Het was een beleefd gesprek. Hoewel ik wel emotioneel werd. Hij niet echt.
Conclusie. Blijft vaag. Ik ben nu eignelijk boos op hem, zo van: ik ben het toch wel waard om wat voor te doen, wat aandacth aan te besteden ed, moeite voor te doen, mee te willen praten. Maar aan de andere kant besef ik ook dat hij wat in de knel zit. Vind ik ook heel erg voor hem. Maar ik proef wel onwil. En dat zit me dwars. Ik geloof niet dat hij direct ons zal verlaten. Of er een ander is, ik denk het niet, maar weet het niet zeker....
Wat vinden jullie ervan?
Andere vraag: hij is heel druk met, besteedt veel tijd aan zijn bedrijf. Maar hij praat echt nergens anders over. Als ik iets zeg, dan praat hij zo verder over iets anders soms, werk gerelateerd natuurlijk. Haast obsessief, geen aandacht voor iets anders. Zou dit een schild zijn, om nergens anders over hoeven te praten, of zou het obsessief zijn?
groetjes
Madlief

Grote conclusie

Madlief, als jij al niet weet hoe je man in elkaar zit, hoe moeten wij dat dan weten?

Je hebt inderdaad een beetje gepraat, maar eigenlijk weinig gezegd en heel veel geconcludeerd. Ik denk niet dat hij begrepen heeft dat jij iets wilde zeggen. Hij zal met zijn hoofd bij zijn werk zijn geweest.

Weet je wel iets van zijn werk, of er grote zorgen zijn of zo?

En wat zou je zelf gezegd hebben op de vraag waar je over wilde praten?

Je trekt grote conclusies (boos op hem, werk als schild etc.) maar eigenlijk weet je dus ontzettend weinig van hem. Je denkt veel vult veel in. Maar wat Primavera zegt: je communiceert niet. Een beleefd gesprek, dat was het. Zoals je het beschrijft had het op het station kunnen plaatsvinden tussen twee mensen die elkaar ooit gekend hebben, maar al lang uit het oog verloren zijn geraakt. Hij verdwaalt in zijn werk, jij in een mist die je opgetrokken hebt om alles goed te laten zijn.

Als ik nog wat advies mag toevoegen zou ik zeggen:
- ga naar de huisarts, bespreek je spanningen en vraag advies;
- plan een weekend vrij, ga naar en vriendin van vroeger en klets eens even. Er zal toch wel iemand zijn met wie je oude herinneringen kunt ophalen of vroeger heel erg gelachen hebt. Of trakteer jezelf op een weekend weg-met-cultuur-en-hotel. Geef aan hem aan dat je even tijd voor jezelf nodig hebt en vraag of hij de kinderen wil verzorgen dat weekend (niet naar oma!) Hij kan niet, maar jij gaat wel. Praten doe je niet alleen met woorden, ook met daden. Zo kun je op een andere manier duidelijk maken dat jij er ook nog bent en dat jij even tijd voor jezelf nodig hebt.

Of een andere mogelijkheid: organiseer twee kaartjes voor de voorstelling van Huub Stapel: mannen komen van Mars.... Neem in dit geval je man mee.

Maar ik schrik eerlijk gezegd van de beschrijving van je gesprekje. En dan vooral van wat je niet zegt en wel denkt. Of wat je niet weet en dus maar gaat invullen.

Veel sterkte madlief!

Tsjor

Madlief

Ik heb tot nu toe niet gereageerd, maar jouw laatste berichtje roept zoveel herkenbaarheid bij me op....dat mmmmmmm...gedoe.
Ik denk dat hij een ander heeft.
Hoe dan ook, heel veel sterkte en een dikke knuf. Ik weet hoe je je voelt.Ik zou het liefste eens bij jou thuis komen om je man een paar flinke draaien om zijn oren te geven. Hij lekker afstandelijk en vaag doen en jij maar proberen om ergens een ingang te vinden.

groetjes van een gescheiden, maar inmiddels sterk in haar schoenen staande moeder die haar ex voor geen prijs meer terug zou willen

Reactie tsjor

Heel verhaal net getikt, rare aanslag...weg.
Samenvatting:
Tsjor, ik wilde dat ik het zo scherp zag en ook nog kon verwoorden als jij. Kan ik nu al helemaal niet. Maar je helpt me wel ermee.
Ja, gesprek was vreemd. Maar niet zo afstandelijk als jij schetst.
Ik wilde graag gevoel horen van jullie bij zijn voor mij onhanteerbare antwoorden. Ik heb wel verteld hoe ik me voelde, maar misschien niet genoeg waarom.. Maar durf niet te veel te zeggen, is niet handig misschien, maar zo ligt het wel, omdat ik bang ben dat hij het als verwijten ziet en ik hem dan helemaal kwijt raak.
Hij had denk ik wel goed door waar het over ging. Maar heeft gewoon geen trek om er op in te gaan. Deels probeer ik dat te begrijpen, ik denk echt dat hij in de knel zit ergens.
En nee, mijnleven is niet zo saai als jullie misschien denken, en zoals hij het gevoel heeft. Ik doe genoeg, qua uitgaan, weggaan met vriendinnen of met hem. Heb wel mensen met wie ik kan lachen en praten. Maar hij vind zijn eigen leven saai. En dat komt volgens hem niet omdat hij altijd maar werkt...neeeee.
En die mist die je noemt, klopt, goed beschreven. Dat is het 'm nou juist.
Wat ik het moeilijkste vind, dat ik soms het gevoel heb dat hij gewoon nix wil met/voor/om mij. Ik ben de kwaaie pier. Door mij is alles stom. Maar dat was volgens hem echt niet zo, en als ik dat zo voelde, dan was dat mijn probleem (niet zo grof gezegd, maar wel dat ik dat dan voelde en hij daar nix aan kon doen). Op zich geeft dat volgens mij al aan dat hij mij eigenlijk niet meer van belang vindt.
En toch wil ik 'm houden. Hou ik van hem. Hoe verknipt kun je zijn...?
groetjes
Madlief