U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wat is goed voor de kinderen
hallo,
Ik ben 46 en mijn ex vriendin is 38. We hebben een relatie van 4 jaar. We kennen elkaar echter al 30 jaar omdat we vroeger elkaars buren waren. Na een half jaar relatie werd ze onverwacht zwanger ( kan ook gebeuren). Nadat de oudste ( jongetje) 1 jaar was, werd ze weer zwanger ( gepland). Inmiddels zijn ze 1 en 3. , twee jongetjes. In die 4 jaar hebben we vanaf de geboorte van de eerste een aantal malen een crisis gehad ( 2-3 keer) Zij had dan altijd het gevoel dat ik er niet voor haar was. Ondanks dat ik bij alle consulten aan verloskundige/ consultatiebureaus/ prikpostjes/gyneacologen ben meegeweest/ ook beide bevallingen uiteraard. Zij heeft nu nog steeds dat gevoel. Als we er over praten komt er eigenlijk niet meer uit dan wat vage aanwijzingen waar het in zit bij haar. Althans zo komt het bij mij over.
Tijdens al onze crisissen is zij altijd met onze problemen naar haar ouders getrokken. Soms omdat ik haar dan helemaal zat was , maar zij net zo vaak omdat ze rust nodig had. Na een aantal dagen kwam ze dan weer terug ( met kinderen) en eigenlijk ging het dan maar weer door en dacht en hoopte ze dat het dan weer beter zou gaan. Ik heb dat altijd als erg vervelend ervaren dat zij zo naar haar familie toetrok en alles daar besprak. Dit was volgens haar niet het geval. Nu blijkt dat het dus wel is geweest, dat ze alles met hen besprak.
Ik heb zelf voorgesteld ( jaar geleden) om naar een relatietherapeut te gaan. Daar heeft zij nooit het nut van ingezien en heb haar dus ook nooit zover gekregen. Zij heeft zelf voor onze relatie in therapie gezeten omdat er een nogal vreemde verhouding met haar moeder was. Vanaf haar jeugd heeft haar moeder haar als vriendin gezien en ook daaar zelfs huwelijksproblemen mee besproken. Ze is nogal depressief van aard, vind ik zelf.( mijn ex)
Ik heb ook gedacht aan PPD, als je diverse forums leest.
Ondanks dat het afgelopen half jaar redelijk goed ging met de relatie. ( deden meer dingen samen en met de kinderen,taken beter verdeeld, sex e.d.) heeft zij 3 maanden geleden van de een op de andere dag besloten ermee te stoppen. Ze wil zelfs niet eens meer praten / alleen over de kinderen. We zijn de afgelopen 3 maanden wel samen blijven wonen in mijn huis. In deze drie maanden heeft ze mij van s ochtends tot s avonds volledig genegeerd. Krijg te horen dat ze al 3 jaar ongelukkig is/ ik heb haar slecht behandeld/ ze is alleen voor de kinderen bij me gebleven/ ze verwijt me dat de tweede nogal klein is door de stress die ik bij haar heb veroorzaakt ( ze heeft de hele zwangerschap doorgerookt ) Ik heb 3 maanden op de bank geslapen en het leek of ze helemaal frigide werd.
De situatie werd voor mij steeds onhoudbaarder. Ik kan u vertellen dat het verschrikkelijk is als je de hele dag genegeerd wordt. Ik heb uiteindelijk de besissing genomen dat ze weg moest en ga dan maar inderdaad naar je ouders. Of ik daar nou goed aan heb gedaan weet ik nog steeds niet , maar ik vond dat zij altijd met onze problemen naar haar familie is gegaan, dus dan doe je dat nu ook maar als ze het daar altijd voor je oplossen.
Ik vind het ook verschrikkelijk voor de kinderen dat ze er nooit haar best voor heeft gedaan om de relatie op de rit te krijgen. Ze loopt gewoon weg voor de problemen of verwacht dat een ander het oplost.
Als ik haar daar op wijs , krijg ik als antwoord dat ik naar mezelf moet kijken en niet alles bij haar moet neerleggen. Ze geeft me echter van alles de schuld. Dit zegt ze letterlijk. "het ligt niet aan mij, maar allemaal aan jou.
Het probleem wordt zo gecompliceerd , omdat ze steeds naar haar familie gaat. De familie is belangrijker dan de vader van haar kinderen denk ik wel eens.
Nu komt natuurlijk het volgende probleem met de kinderen.
Ze wil zgn alles in goed overleg doen in het belang van de kinderen. Wat er tot nu toe gebeurt, is dat zij van alles voorstelt of al heeft geregeld en als ik een ander idee erover heb , te horen krijg dat ik niet meewerk.
Het begint er ten eerste mee, dat ze wil verhuizen naar haar oude woonplaats. Dan kan er dus al geen sprake meer zijn van een co-ouderschap. Als ik zeg dat het voor iedereen beter is dat ze in dezelfde plaats blijft wonen, zegt ze dat ze hier niets heeft en haar eigen plek weer wil hebben. Ik zie hier al geen belang voor de kinderen.
De kinderen zitten nu 2 dagen op een kinderdagverblijf hier in de buurt. Die wil ze daar weg hebben en op een kdv neerzetten tussen onze woonplaatsen in, waar ze ook werkt. ( op zich wel het beste) Maar ze wil nu de kinderen daar 3 dagen heenbrengen omdat ze ook 3 dagen werkt. Op dit KDV hebben ze alleen plek voor 2 dagen.
Nu heeft ze eigenlijk al het volgende geregeld.
Ma. naar KDV/ Di naar haar ouders/ Wo. naar KDV. Do. naar een gastouder/ en vrijdag naar pappa.
Ik vind dit echt onverantwoord om die twee kleintje op 4 plekken in 5 dagen neer te zetten.
Ik heb ouderlijk gezag, maar wat stelt dit voor als zij dit allemaal doet. Ze wil nergens over praten ( vooral om de relatie op de rit te krijgen, wat volgens mij niet onmogelijk is) Ik denk zelf dat ze aan een depressie PPD lijdt of aan heeft geleden en mee is doorgelopen. Ze reageert soms heel verward , vijandig en ze probeert op een bijna obsessieve manier de kinderen naar zich toe te rekken.
Ze heeft sterk het gevoel dat de kinderen bij haar moeten zijn, omdat het bij haar beter is. Zeker bij die van 3 merk je dat hij dingen oppikt, maar gewoon niet snapt. Hij zit op een leeftijd waaraan je ook merkt, dat hij meer en meer naar pappa trekt. Het lijkt erop of ze dit niet kan hendelen. Bij de jongste van 1 is het lastig. Die wil ik ook graag zien, maar hij is nog erg klein. De oudtste is in principe 3 dagen bij mij/ 3 bij haar/ 3 bij mij/ 5 bij haar. Met de jongste gaat dit niet, maar dan krijg je weer dat de oudste zijn kleine broertje niet ziet.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik haar naar de huisarts krijgen( ook voorgesteld, dat wou ze dan wel doen, maar een dag later weer niet , alleen misschien om eens een hormoonspiegelmeting te doen. Ik krijg haar niet zo ver. Op dit moment zit zij natuurlijk bij haar familie en wordt daar alleen maar bevestigt in haar besluiten.
Ik wordt ondertussen ook volledig genegeerd door haar familie.
Tsjor: niet duidelijk
Tsjor: "Maar ik neem aam dat je duidelijk genoeg geweest bent over het feit dat het jouw idee niet is om uit elkaar te gaan. Het is haar idee, en daar werk je aan mee, in die zin dat je daarin de rol speelt die jij mag spelen (dus niet in de zin van: je geeft haar in alles haar zin). Ze kan er altijd op terugkomen, maar regel het dan wel wat beter!"
Nou Tsjor, wat we hier merken van Hans is dat hij met allerlei dingen helemaal niet duidelijk lijkt. Dus ik vraag het me echt af, of Hans daarin duidelijk is geweest.
Integendeel: hij heeft ex gevraagd zijn huis te verlaten en naar haar ouders te gaan. Daar begon de "scheiding" mee. Dat is dus niet "haar idee". Als Hans daar spijt van heeft, of het toch anders bedoeld heeft dan het misschien leek, dan moet hij nu heel duidelijk zijn in zijn wensen en bedoelingen.
En aangezien ze niet getrouwd zijn o.i.d. is er niets anders dan het feit dat zij bij hem inwoonde en dat hij haar vroeg om weg te gaan. Meer "scheiding" is er niet. Alleen ouders met ouderlijk gezag van dezelfde kinderen die niet meer op goede voet met elkaar voor de kinderen zorgen. Dat is natuurlijk erg genoeg.
Samen-ouder, dit is een herhaling van zetten. Zie een berichtje van mij van lang geleden. En ik sta open voor elke andere suggestie voor het woord 'scheiden' als er sprake is van een relatie waarbij mensen niet getrouwd zijn.
Tsjor
Ik sluit me aan
...afgaande op het verhaal van Hans vraag ik me idd af of het aanstaande ex wel zo duidelijk is (of zelfs kan zijn) dat dit allemaal niet hoeft.......en Hans, als ze echt wat wil zeggen zoals jij denkt, dan zou het eeuwig zonde zijn om dat te laten liggen.
Op die broer heb je idd goed gereageerd.
Nieuwe fase?
Tsjor, wat bedoel je met " Ze kan er altijd op terugkomen, maar regel het dan wel wat beter! Bedoel je dat we het beter moeten regelen dan zoals het was? Moest wel even lachen om voor te stellen haar ten huwelijk te vragen. Dat zou wat zijn zeg. Ze zou me ter plekke voor gek verklaren. Zou dat wel willen/kunnen doen, maar ga mezelf geen pijn doen.
Ik heb haar broer nog even ge smst dat ik misschien nog wel zijn boosheid kan voorstellen, maar dat hij er niemand meehelpt om zich er even tegenaan te bemoeien.
Laat staan daar uitspraken over te gaan doen en daarmee het vuurtje op te stoken. Dit heb ik haar ook gezegd, dat ik dat tegen hem heb gezegd. Misschien is dit een kleine eye-opener. Ik blijf het gevoel houden dat zij continue onder druk staat en daar niet onderuit komt zolang zij bij haar ouders zit.
Misschien is het toch een idee, ( waarmee ik me opdring) om haar toch te helpen aan woonruimte hier in deze stad. Omdat ik wel wat kan regelen. Dus wat is belangrijk voor haar. Weg bij haar ouders ( ze geeft wel aan dat het dringend wordt) en hier wat accepteren of perse naar een andere stad. Daar kan ik moeilijker wat voor haar doen. Aan haar de keus toch?
Maar wat ik al heel lang weet, de familie is inderdaad een van de grote struikelblokken, Daar ben ik vanavond weer eens in bevestigd. Ze zal er overigens niet echt op terugkomen bij haar broer, denk ik. Dat doet ze niet schat ik zo in. Iemand die je onvoorwaardelijk steunt, terecht wijzen. Het zou wel moeten eigenlijk. Ik zou het niet accepteren.
Mafkees!
En dan niet die broer maar jij hoor! Iets niet zeggen omdat je jezelf geen pijn wilt doen? Alsof je nu geen pijn hebt. Man, het is nu of niet hoor. Straks is alles rond en dan wordt de afstand alleen maar groter. Laat dan in ieder geval zeker zijn dat het echt niet anders kon.
Die urgentieverklaring
Daar komt ze maar steeds op terug, maar ik kan me niet voorstellen dat ze urgentie krijgt in een stad waar ze niet woont en geen economische binding mee heeft.
In de meeste gemeenten is een scheiding zowiezo geen reden tot urgentie, laat staan voor niet-inwoners. Overschat ze haar kansen niet een beetje wat dit betreft?
Urgentieverklaring
Is heel wisselend per gemeente, hier in het noorden krijg je hem wel. Maar of je hem ook krijgt in een gemeente waar je niet woont, dat weet ik niet. Maar je kunt zo bellen en horen of jij of een ander er recht op heeft
Muizemeis
Kiezen
emine, ik heb haar wel voldoende laten merken dat ik dit allemaal niet wil. Al lang geleden. Maar je snapt toch ook wel dat elke toenadering van haar naar mij toe enorm ingewikkeld is voor haar? Daar moet ze eerst een keus in maken. Ze zal direkt terug worden geroepen door haar familie. Dinsdag begint de mediation en dan zijn we met z'n 2 en. Misschien dat daar veel meer kan worden uitgesproken en dat ze misschien wel tot een inzicht durft te komen. Misschien dat het haar ook duidelijk gemaakt kan worden dat zij degene is die de keuze moet maken wat ze nu wil. Want haar familie is en blijft een enorm struikelblok. Dat is me na dat tel. van broerlief wel heel erg duidelijk geworden.
Nog even terugkomend op een andere opmerking ( weet niet meer wie) "De scheiding"is niet begonnen op het moment dat de situatie hier onhoudbaar werd en ik haar gevraagd heb naar haar ouders te gaan ( omdat ze daar altijd om elke wissewasje heen is gerent) Nee, dat was al 2 maanden daarvoor , toen ik ( voor mij althans) van de 1 op de andere dag te horen kreeg dat ze er klaar mee was. 2 maanden daarvoor is ze me van opstaan tot naar bed gaan gaan negeren. En dan letterlijk niets meer zeggen. Ik heb 2 maanden in de woonkamer op de bank geslapen. Oudste komt beneden en snapt er niets van. Ze gaat elke confrontatie uit de weg. Alleen contact met haar familie. Al 3 jaar ongelukkig enz. Zie vorige reactie 2-3 maanden geleden. Toen is de scheiding al begonnen.
Over een urgentieverklaring denk ik ook , dat je die niet zomaar krijgt als je ergens niet woont en geen economische binding hebt. Alleen het feit dat haar broer en 2 vriendinnen daar wonen lijkt me geen reden voor een urgentieverklaring.
het stukje van samen-ouder begrijp ik niet zoveel van wat je allemaal bedoelt eigenlijk.
Eigenlijk hoop ik ook in de mediation wel mijn standpunt duidelijk te kunnen maken dat ik misschien in een andere fase zit dan zij zit, wat het erg moeilijk voor mij maakt. Ook proberen duidelijk te maken dat ik met een hele achterban te doen heb. Er zal volgens mijn advocaat ook getekend moeten worden voor een geheimhoudingsplicht. Maar dit is volgens mij alleen een ideaalbeeld, wat in de praktijk natuurlijk helemaal niet werkt.
Ook zal ik er in de mediation duidelijk willen maken dat haar verhuizing wewl erg bepalend is voor de omgang/ co-ouder. Ik hoop dat dit haar duidelijk wordt. wat de consequenties in de praktijk zullen zijn.
ik begin nu wel te merken, dat de situatie bij haar ouders ook onhoudbaar gaat worden. Daarmee wordt er nu nog meer druk op me gelegd om die urgentieverklaring voor die andere stad te gaan tekenen. Ook dit zal besproken moeten worden. Want ik vind eigenlijk dat ze niet kan doen. Zal haar duidelijk maken dat als zij in deze stad wil blijven wonen ( misschien eerst voor een periode van 1 jaar) ik alles zal aangrijpen en gebruiken om haar te helpen. Die mogelijkheden zijn er ook om hier wat voor elkaar te krijgen. Maar dan moet ze dat wel willen.
Ook al zal ik zelfs aan haar vragen om hier dan maar weer terug te komen tot ze een woning heeft, zelfs dat zal worden tegengehouden door de familie. Weet dat niet zeker , maar ben er bijna van overtuigd. Ze zit enorm tussen 2 vuren in. Daar moet ze een keus in maken. Hoop echt dat dat eruit gaat komen in de mediation. Maar weet eigenlijk ook niet of mediation daar nou wel zo'n geschikt medium voor is.
Natuurlijk snap ik dat
Natuurlijk snap ik dat het moeilijk is en ik zeg ook niet dat je haar letterlijk ten huwelijk moet vragen. Waar het mij om gaat is of het haar echt duidelijk is dat het anders kan, dat jij dit niet wilt en dat, als zij het ook niet wil, er een weg terug is. Het zou zonde zijn als dit allemaal doorgang vindt door dat niet te weten. Maar als dat duidelijk is dat er een weg terug is en ze kiest anders, dan is dat stuk geweest. Als het dus maar echt duidelijk is. Ik ken mensen die in de fase waarin jij zit de boel hebben afgebroken en alles hebben omgezet in afspraken met de relatietherapeut. Dit is 7 jaar geleden, ze zijn nog bij elkaar. Ik romantiseer niet, maar het kan dus wel.
Emine
Valse hoop
ik weet uit ervaring dat je valse hoop bij elkaar kunt wekken. ook al heb je een beslissing genomen er komen vaak momenten waarop je denkt heb ik er goed aan gedaan. in die periode kwamen ex en ik weer dichter bij elkaar. echter was er al veel gebeurd en waren we uiteindelijk ook niet voor niets uit elkaar gegaan.
misschien dat zij twijfels heeft en echt ook terug wil. ik ken de situatie natuurlijk niet, maar het zou ook gewoon verwerking kunnen zijn.
een fase.
als je uit elkaar gaat kom je in verschillende fases terecht.
wel denk ik dat je moet uitspreken, dit heel duidelijk, dat je er niet achter staat. en je gevoel aangeven.
dan heb jij het in ieder geval gedaan en kan je dat waarschijnlijk uiteindelijk tov jezelf blij mee zijn dat je het toch hebt gedaan. ongeacht de uitslag van haar reactie.
vrouwen kunnen net als mannen wel eens dubbele boodschappen uiten.
Amen
Bovenstaande reactie is precies hoe ik erover denk, alleen beter verwoord.
Emine en anoniem
Ik snap niet hoe het komt dat jullie steeds zo over de berichten van Hans heen lezen en het verhaal over de familie (bijvoorbeeld) helemaal niet meenemen. Is dit nou projectie en zegt het meer over jullie zelf?
Tsjor
Hans
Even terugkomend: ik bedoelde inderdaad dat als je ooit weer opnieuw zou beginnen met haar, dat je dan op zakelijk gebied dingen beter moet regelen. Al houdt dat een scheiding en gedoe daaromheen niet tegen.
Wat de broer betreft, daar heb je wel voldoende aandacht aan besteed. Mensen doen soms gekke dingen.
Je schreef: 'Ook proberen duidelijk te maken dat ik met een hele achterban te doen heb.' Ik weet niet wat je daarmee bedoelt.
En vervolgens schrijf je: 'Er zal volgens mijn advocaat ook getekend moeten worden voor een geheimhoudingsplicht.' Dat is nou een mooi moment om de broer ter sprake te brengen, want hoe houd ze geheimhouding vol tegenover haar familie? Overigens: dit forum is openbaar, dus jij zult je ook moeten inhouden!
Het probleem van haar familie is een veel groter probleem voor haar dan het probleem van jullie relatie. Het zou mooi zijn als daar iets duidelijker over werd tijdens de mediation en het zou nog mooier zijn als ze in staat zou zijn om een eigen weg te gaan, met of zonder jou.
Ondertussen krijg ik het nog steeds spaansbenauwd als ik bedenk dat de twee kinderen meegezogen zouden kunnen worden in deze familie, zeker als de vader (de enige van buiten de familie) op afstand wordt gezet. Ik maak me daar echt zorgen om.
Je hebt je punten goed op een rijtje (ook op papier?). Je kunt haar laten zien wat het betekent als ze deze weg door blijft gaan, doordat je zelf op je rechtmatige strepen blijft staan, waar je goede gronden voor hebt. TEgelijkertijd kun je haar hulp en steun en alternatieven geven. En uiteindelijk hangt het ook van haar af wat ze kiest. Waarbij de keuze voor haar inderdaad heel erg ingewikkeld en gecompliceerd is en behoorlijk ingrijpend voor haar leven.
Tsjor
Tsjor
Ik ga er niet eens op in, vind wel dat je heel erg geneigd bent af te kraken wat niet aansluit op wat jij schrijft.
Anders geformuleerd
Het gaat er niet om of het aansluit op wat ik schrijf, maar op het verhaal wat Hans schrijft.
Ik kan het ook anders formuleren: hebben jullie tips, adviezen, ervaringen voor iemand die een partner heeft die verwikkeld is in een pathologische relatie met haar moeder, daar niet los van kan komen, ondanks het feit dat ze er erg onder lijdt en ongelukkig door wordt?
Tsjor
Tsjor
het is een aanname dat iemand die een partner heeft die verwikkeld is in een pathologische relatie met haar moeder, daar niet los van kan komen, ondanks het feit dat ze er erg onder lijdt en ongelukkig door wordt.
Er is zoveel geschreven dat er niet altijd inhoudelijk op alle gebieden ingegaan kan worden.
toevallig heb ik een ex die verwikkeld is in pathologische met zijn ouders, waarvan hij niet los kan worden. tja of hij eronder lijdt?? Hij neemt erdoor rare beslissingen dat is zeker. en door zijn beslissingen lijden de kinderen.
sinds scheiding ben ik paria voor zijn familie. en wordt ik beledigd en inderdaad gebeld door familie waar ik mee bezig ben. zelfs beschuldigd van zaken.
Is daar iets om mee om te gaan? Enige wat je kunt blijven doen is kijken naar jezelf. Dat jij dat doet waarvan jij denkt dat je het beste kan doen.
net zoals zij (partner van hans) ook hiervoor kiest om dat te doen. zij is toch ook volwassen. Zij maakt hierin ook haar keuzes. al dan niet beinvloed, zij is er toch zelf bij.
Het is moeilijk oordelen over situaties als je niet een onderdeel ervan bent bij beide partijen.
eenzijdig verhaal. daar heb je volgens mij ook al eerder een keer iets over geschreven. maar het blijft een feit.
hans heeft bepaalde gevoelens. staat niet achter een breuk en wordt er toch mee geconfronteerd. moet erin meegaan, terwijl hij eigenlijk anders wil.
er worden signalen afgegeven door ex die geinterpreteerd kunnen worden dat zij ook toch wel anders wil.
op dat laatste stukje heb ik gereageerd.
de enige tip die ik concreet kan geven is:
blijf bij jezelf. doe wat jij denkt dat goed is voor jezelf en de kinderen.
laat je niet verleiden door dingen eromheen.
als jij niet achter staat om te tekenen voor urgentie en jij kan dat voor jezelf verwoorden. dan is dat goed genoeg.
laat je goed informeren over alles. en ik denk dat het goed is om met iemand die deskundig is te spreken over het geheel. ook over je zorgen rondom de kinderen, enz.
dossieropbouw.
Aanname
Ik snap niet hoe het komt dat jullie steeds zo over de berichten van Hans heen lezen en het verhaal over de familie (bijvoorbeeld) helemaal niet meenemen. Is dit nou projectie en zegt het meer over jullie zelf?
Tsjor: ik denk dat deze zin meer over jou zegt dan over ons.
misschien heb jij het gevoel dat andere mensen als ze naar jouw zin niet adequaat genoeg reageren, dingen projecteren op in dit geval een man.
maar volgens mij zijn deze zaken ook al eerder aangegeven jegens jouw persoon.
het gaat erom dat hans er voor zichzelf dingen uithaalt wat hij denkt te kunnen gebruiken. niet om wat jij vindt dat er dingen geschreven worden waar volgens jou dus hans niets aan heeft of onvoldoende.
Het blijft me verbazen
Oké, dit is ook een hh., maar het blijft me verbazen. In andere draadjes schrijven vrouwen over hun (ex)partner allerei problematische dingen en dat wordt gewoon als feit aangenomen. In dit draadje schrijft een man over zijn bijna-expartner vrouw) iets problematisch en dan is het een aanname, eenzijdig, een kant van het verhaal, een van de vele dingen waarover geschreven is.
Als jij zegt: 'toevallig heb ik een ex die verwikkeld is in pathologische met zijn ouders, waarvan hij niet los kan worden. tja of hij eronder lijdt?? Hij neemt erdoor rare beslissingen dat is zeker. en door zijn beslissingen lijden de kinderen.' dan neem ik zomaar aan dat het 'waar' is. Ik zou het niet in mijn hoofd halen om te zeggen dat het eenzijdig is, alleen maar jouw kant van het verhaal etc.
Overigens ben ik het wel eens met je tip: blijf bij jezelf en doe wat je denkt dat goed is voor jezelf en de kinderen. Misschien moet daar nog iets aan toegevoegd worden, namelijk dat je wellicht moet loslaten dat je het ook goed wil doen voor je (bijna ex-)partner, want ik lees in de verhalen van Hans dat hij steeds probeert om het ook voor haar zo goed mogelijk te doen en dat hij bereid is tot veel concessies, maar uiteindelijk elke keer weer verstrikt raakt in ingewikkeldheden daardoor, ten koste van zichzelf en de kinderen. De auto is daar een mooi exemplarisch voorbeeld van.
Anoniem, jij bent gescheiden van je partner. Misschien zijn er geen andere mogelijkheden dan dat.
Tsjor
Herkenbaar
misschien lijken in andere draadjes dingen te worden aangenomen als feit (door vrouwen?), maar meer vanuit herkenbaarheid van degene die erop reageert.en feit is dat er op dit forum meer vrouwen dan mannen schrijven.
ik denk dat je uit elke reactie iets kunt halen. misschien zijn er vrouwen die op zelfde wijze reageren als ex van hans. dan kan hij zijn voordeel ermee doen.
er voor jezelf dingen uithalen en de rest laten zijn voor wat het is.
voor ons was inderdaad scheiding enige optie, maar dat betekent niet dat het voor iedereen zo geldt.
ook wij hebben daar een tijd over gedaan. dat gevoel was er niet altijd en zeker niet in het begin.
Als je vindt je nog kunt gaan voor een relatie moet je dat zeker niet nalaten.
Echter weet ik dat gevoelens van verdriet, onmacht en het nog graag willen je beeld kunnen vertroebelen.
Je kan dingen willen zien, die er misschien niet zijn of zo bedoelt zijn.
zoals de cd in de auto laten zitten waar emotionele waarde voor allebei in zit.
misschien is dit haar manier van verwerken en zit er inderdaad niets achter, maar misschien is het ook haar manier om te laten weten dat zij toch niet helemaal blij is met haar besluit. het blijft een interpretatie.
je kan het proberen te verduidelijken door er gewoon concreet naar te vragen. echter kan een antwoord dan ook dubbel zijn. dat ze niet durft toe te geven, enz.
Wat ik lees uit verhaal van hans is dat hij niet achter breuk staat, gevoel heeft dat zij samen er niet genoeg voor hebben gedaan om het geheel te laten slagen. daar kan hij nu wat mee doen. door in gesprek te gaan met haar. zijn gevoelens te uiten. en dingen aan te geven. weer voor uitkijken dat het niet te druilerig wordt. weet zo even niet anders te beschrijven.
maar zoals eerder aangegeven bij jezelf blijven. wat tsjor schrijft, niet zomaar consessies doen waar je je eigenlijk niet fijn bij voelt. daarin ingewikkelder wordt voor jezelf.
daarom blijf ik erbij dat het ook goed is om met professioneel iemand in gesprek te gaan om eigen gedachten en gevoelens te ordenen en hier meer zicht op te krijgen.
los van je ex, dus niet alleen samen, maar ook individueel.
Vrouwenraad
Oh , wat is dit allemaal moeilijk. Ex wil morgenavond langskomen om urgentieverklaring te tekenen. Ik heb haar gezegd daar eerst goed over te praten. Enorm dilemma. 1. Ik vind aan de ene kant, dat zij daar nu zo snel mogelijk weg moet bij haar ouders. Zeker na het tel gesprek met haar broer heeft mij enorm versterkt in het gevoel, dat zij enorm onder druk staat van haar familie. Waarschijnlijk zo erg dat ze nu gedwongen wordt naar mij toe te komen om die verklaring te tekenen. Ik ben er wel achter dat die verklaring ook geldt voor deze stad, dus in die zin maakt het tekenen van die verklaring niet zoveel uit. Ik wil haar ook zoveel mogelijk daarin helpen om daar zo snel mogelijk weg te komen. Maar wil eigenlijk haar overtuigen dat verhuizen naar een andere stad ook het co-ouderschap gaat frustreren. Ze laat aan de ene kant vastleggen dat ze zich wil inzetten voor een co-ouderschap op 50/50 basis. Ik kan dit ook uitleggen dat ze hier mee instemt in bijzijn van 2 advocaten om er vanaf te zijn en ondertussen gewoon haar eigen plan weer trekt. Zoals tsjor ook zegt, je kunt het verhuizen naar andere stad ook uitleggen als tegenwerken, om een goed co-ouderschap op poten te zetten.
Haar gisteren nogmaals aangeboden om haar te helpen aan een woning in deze stad omdat ik daar wel mogelijkheden heb. Ze staat er nog steeds niet voor open.
Dinsdag is de eerste mediationsessie. Ik wil best tekenen maar dan eigenlijk pas nadat de mediation is geweest. Misschien dat een onafhankelijk iemand haar kan zeggen dat haar verhuisplannen wel degelijk invloed hebben over de toekomstige omgang. Als ik dat zeg is dat niet waar.
Feit blijft, als zij wil verhuizen houdt ik dat niet tegen. Dat mag zij, als het de co-ouderschap niet frustreert. Maar ze ziet niet , dat dat wel degelijk gaat gebeuren.
Ik kan oook tekenen met een soort van verklaring dat de kinderen hier ingeschreven blijven en hier naar school gaan. Dan kan ze gewoon naar die andere stad. Maar ik vertrouw haar niet zo heel erg daarin. Waarom wil ze nu ineens perse die verklaring getekend hebben voor de mediation. Dat brengt me weer aan het denken. waarom? Wat zit hier achter. Ik kan alles met haar afspreken, zodra ze weer naar haar ouders gaat kan alles weer worden teruggedraaid. Daarom wordt het zo'n dilemma. Als ik teken , is ze zo snel mogelijk daar weg, maar vervolgens kan ze er mee aan de haal gaan.
Ik zal haar proberen te overtuigen, dat ik wil meewerken, maar dat eerst mijn onzekerheid moet worden weggenomen. Dat ze dat te horen krijgt van een onafhankelijk persoon (mediator)En vragen of ze daar begrip voor kan hebben. Zal thuis natuurlijk weer worden uitgelegd als tegenwerken.
Dat gesprek met die broer heeft toch een behoorlijke impact gehad door wat meneer meende even te moeten zeggen. "Jij bent alleen nog maar de vader van haar kinderen, meer niet". Maw. zaaddonor.
Ik heb haar gezegd, dat het ons niet helpt. Maar dat ziet ze gewoon nog steeds niet. Hoezo niet? was haar vraag. Omdat je wordt opgestookt door je familie en niet in staat bent om je eigen gevoel/keuze te maken .
Is dit iets om heel erg duidelijk in de mediation naar voren te brengen? Voor mij wel, is dat erg duidelijk.
Ik maak me ook zorgen over mijn kinderen, wat tsjor ook al zei, dat mijn kinderen worden meegesleept in een familie, waar de vader buiten wordt gehouden. Dit zal zij ontkennen. Het is ook een aanname van mij. Moet dit ook in de mediation ter sprake komen. Het blijft een constatering van mij natuurlijk.
Kan ik morgen tegen haar zeggen, dat ik met haar te doen heb, dat ze volgens mij onder enorme druk staat van haar familie ( tel gesprek broer) Of is dit niet handig. Ik val haar familie daarmee mee af natuurlijk.
Heb echt vrouwenraad nodig
Ja Hans, dat kan zeker. Wat dat tekenen betreft zou ik het idd laten liggen tot de mediation, hou er wel rekening mee dat die in het midden staat en die er dus anders over kan denken dan waar jij vanuit gaat.
Emine
Alles wat je hier schrijft, kun je ook gewoon tegen haar zeggen. Er staat niks raars tussen wat mij betreft.
Ik zou die urgentieverlaring voor de andere stad zowiezo niet tekenen, en zeker niet voor de mediation. Co-ouderschap op zo'n grote afstand kan gewoon niet. Is ook zielig voor de kinderen, bijv ivm met spelen met schoolvriendjes.
Als jij haar kunt helpen aan een woning in jouw woonplaats, mag ze je erg dankbaar zijn. En heeft ze dus ook geen urgentieverklaring nodig.
Pick your battles
Bovenstaand is geen advies van een vrouw maar van een van de mannen die regelmatig op het forum zit, Tinus_p. Hij adviseert in ingewikkelde situaties altijd om te kiezen waar je voor strijdt. Aangezien mijn vrouw-zijn toch al enigszins ter discussie staat wil ik me op dit punt wel bij hem aansluiten en dat komt eigenlijk overeen met de punten waar anoniem en ik het over hadden: kies eerst voor jezelf en kinderen. Of liever: eerst voor de kinderen en jezelf. Dat leidt tot keuzes in de punten die je gaat aanpakken.
Konkreet:
Jij geeft als eerste zorgpunt aan, dat je vindt dat ze zo snel mogelijk weg moet bij haar ouders. Het probleem van haar en haar ouders is een probleem dat je echt volledig bij haar zou moeten laten liggen: zij moet daarin keuzes maken en juist het feit dat ze daar zo moeilijk in zit is één van haar problemen. Als het haar ooit lukt om dat punt op te lossen is heeft ze een hele grote stap gezet. Daarom moet jij dat punt nu juist niet voor haar gaan oplossen. Een begripvolle houding (ik begrijp dat het moeilijk voor je is, ik wens je veel sterkte, jammer dat het zo gaat etc.) en eventueel een voorzichtig advies (ik zou je kunnen helpen aan een woning in deze stad) is het beste wat je voor haar kunt doen: laten zien dat er echt een probleem is en dat het echt moeilijk is en dat er echt alternatieven zijn. Maar uiteindelijk zal ze toch zelf die keuze moeten maken. Je kunt haar hooguit vertellen hoe jij tegen haar situatie aankijkt, op een neutrale toon (ik denk dat je familie voor jou belangrijk is, maar ik denk ook wel eens dat je familie het voor jou ook lastig maakt) en dan vooral niet in discussie over haar reactie. Als zij het afwijst dan is het: oké, misschien zie ik het verkeerd of zie ik andere dingen. Het moet echt haar keuze worden om met de familie anders om te gaan. Dat zou ook je grondhouding moeten zijn in de mediation: het is eigenlijk niet meer de plek om haar tot andere inzichten omtrent haar relatie met familie te brengen. Hooguit kun je het benoemen, maar als ze het afwijst wijst ze het af. Voor jou is het dan wel nog een relevant gegeven wat je meeneemt in je voorstellen etc., maar voor haar niet. Dus nee, ga haar niet helpen om daar zo snel mogelijk weg te komen. Ze is er zelf naartoe gegaan, ze gaat er altijd naartoe, en als ze zelf niet inziet dat het meer problemen oplevert dan dat het oplost, dan kun je haar niet helpen. Sterker nog, elke hulp kan zich dan tegen je keren, op wat voor manier dan ook. Je zou misschien zelfs beter bijna het omgekeerde kunnen doen: aangeven dat je niet de indruk wil wekken dat je haar weg zou willen halen bij haar familie.
Twee: accepteer de feiten, zoals dit: 'Haar gisteren nogmaals aangeboden om haar te helpen aan een woning in deze stad omdat ik daar wel mogelijkheden heb. Ze staat er nog steeds niet voor open.' Dan niet opnieuw daarover beginnen, maar teruggeven: ik heb je aangeboden een andere woning voor je te regelen, dat gaat veel sneller etc. Maar dat wil je niet. En aanvullend (wijzen op de consequenties): je kunt van mij niet verwachten dat ik dan meewerk met iets wat ik niet wil.
Drie: Zorg dat je zelf goed op de hoogte bent. Wat betreft die urgentieverklaring, weet je wel zeker dat je goed op de hoogte bent en een verklaring geldig is in meerdere gemeentes? Weet je ook wel zeker dan een urgentieverklaring nut heeft als het om scheiding gaat? Zoek dat nog eens uit, want ik geloof het niet.
Maar elke handtekening die je zet, ook onder een nutteloos document, kan geïnterpreteerd worden als instemming met.... en op de puntjes kan in de toekomst van alles worden ingevuld, daar heb je geen greep op. Een verklaring eraan toevoegen heeft ook geen enkele zin, zeker niet als dat buiten het mediationtraject valt en als jij en zij de enige 'getuigen' zijn.
Vier: Je zit in een proces dat in de grond gebaseerd is op een conflict. Daarin zijn twee partijen. Het is niet zo, dat de ene partij dominant is in de zin van: als die partij nou maar alles goed begrijpt en goed overziet, dan kan die partij de goede beslissingen nemen. Je schrijft: 'Misschien dat een onafhankelijk iemand haar kan zeggen dat haar verhuisplannen wel degelijk invloed hebben over de toekomstige omgang. Als ik dat zeg is dat niet waar.' Zelfs al zal ze het nooit willen geloven, dan nog kan het wel waar zijn voor de rechter. Zie eerdere uitspraken en die wet die prioriteiten stelt. Haar 'geloof' is daaraan ondergeschikt. Het zou mooi zijn als ze zelf eerder tot dat inzicht komt (ik vermoed dat ze dat eigenlijk wel heeft en daarom juist probeert om dit nu buiten alles om eerder al te regelen, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker), maar als dat inzicht blijft ontbreken kan het zijn dat ze later in de rechtbank geconfronteerd wordt met dit gegeven. Het gaat niet weg als je doet alsof het niet bestaat. Die wet ligt er, jurisprudentie ligt er, en de praktische situatie ligt er. En dat is jouw basis voor de toekomstige relatie met je kinderen. Al gelooft ze het niet.
Ik zou op een lijstje een paar punten schrijven en die in het gesprek zo nodig bij herhaling naar voren brengen:
- ik wil graag een wezenlijk aandeel leveren in de zorg voor de kinderen en dat kan als je hier in de buurt komt wonen;
- ik wil graag dat de kinderen niet meer verzorgers hebben dan jij (moeder), ik en eventueel een kinderdagverblijf en dat kan als je hier in de buurt komt wonen.
- ik teken niet, omdat dit maar één onderdeel is van een geheel van afspraken die we moeten maken en daarvoor gaan we het mediationtaject in.
- als zij een probleem heeft dat betrekking heeft op de kinderen (huisvesting, zorg, gastouder die niet te vinden is etc.) dan kunnen de kinderen ook hier wonen, tot we een zorgregeling hebben afgesproken.
Leg dit briefje voor je neus tijdens het gesprek en als je gaat twijfelen of meegesleept wordt in allerlei argumenten, kijk er dan naar en houd het even helder voor ogen. Jij bent gewoon één van de twee partijen in het conflict, met andere wensen, andere inzichten en andere aandachtspunten. Die evenveel recht van bestaan hebben.
Je kunt haar hooguit nog belangstellend vragen of dit haar in de problemen brengt en zo ja, waar die problemen dan in zitten. Wat kan er zo dringend zijn dat het op zondagavond besproken moet worden en niet tot dinsdag kan wachten? Hoe is de markt voor huurhuizen in jullie omgeving? Meestal gaat het om wachttijden die berekend worden in jaren. Twee dagen kunnen geen essentieel verschil maken.
Bovendien: jij moet altijd nog tekenen voor verhuizing van de kinderen naar een andere gemeente. Dus mócht het zo zijn dat ze een urgentieverklaring heeft die ook voor jullie stad geldig is, en mócht het zo zijn dat een urgentieverklaring enig effect heeft bij echtscheiding, dan nog zal ze in de problemen komen als ze een woning accepteert in een andere gemeente en de kinderen mee wil nemen, want daarvoor heeft dan toch weer jouw handtekening nodig. Of ze dat nu gelooft of niet.
Tsjor
Volgens mij....
Kun je als ouder altijd je kind verhuizen. Volgens mij kan zij dat zelfstandig. Zou het eens navragen bij de gemeente. Ik heb in ieder geval wel eens een vader gesproken die wanhopig naar de gemeente had gebeld om te vragen of ze zijn vrouw konden belemmeren hun kind bij haar in te schrijven. Ik geloof dat de gemeente dat niet kon en verwees naar een advocaat.
Ik begrijp ook niet goed trouwens waarom jij moet tekenen voor haar urgentie. Jullie zijn toch exen?
In tegenstelling tot Tsjor denk ik dat je haar wel kunt helpen met die fam, maar ik zou dat alleen doen voor zover in jouw belang en dat van de kinderen. 'Ik heb het gevoel dat je van je familie niet de ruimte krijgt om op goede voet met mij te staan, klopt dat?' Als ze ontkent: 'Oh, want dat zou ik erg jammer vinden, want ik wil het goed met je regelen. We blijven tenslotte de ouders van onze kinderen' (en eventueel erbij halen wat je echt wilt).
Discussiepunt
Over verhuizen van kinderen, een draadje van een ander forum: http://forum.fok.nl/topic/1408091
Conclusie: officieel is voor verhuizing toestemming van beide ouders nodig, maar sommige gemeenten hebben een digitale vorm van inschrijving of vragen niet naar die toestemming.
Conclusie 2: als de ene ouder het zelfstandig kan (dus zonder toestemming) kan de andere ouder dat ook zelfstandig doen. Leuke bezigheidstherapie: je krijgt een bericht van uitschrijving (waar je geen toestemming voor gegeven hebt. Vervolgens schrijf jij de kinderen weer in. Ex krijgt bericht van uitschrijving. Vervolgens schrijft zij de kinderen weer in. Jij krijgt weer een bericht van uitschrijving enz. enz. Ik hoop dat er mensen zijn die die moeite eens nemen. Zeker als het digitaal kan allemaal is het een kleine moeite, maar wel met een hoop gedonder. Tot een overspannen ambtenaar bedenkt dat het toch wel handiger is om weer die machtiging op papier met kopie van het paspoort te vragen.
Tsjor