U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wat is goed voor de kinderen
hallo,
Ik ben 46 en mijn ex vriendin is 38. We hebben een relatie van 4 jaar. We kennen elkaar echter al 30 jaar omdat we vroeger elkaars buren waren. Na een half jaar relatie werd ze onverwacht zwanger ( kan ook gebeuren). Nadat de oudste ( jongetje) 1 jaar was, werd ze weer zwanger ( gepland). Inmiddels zijn ze 1 en 3. , twee jongetjes. In die 4 jaar hebben we vanaf de geboorte van de eerste een aantal malen een crisis gehad ( 2-3 keer) Zij had dan altijd het gevoel dat ik er niet voor haar was. Ondanks dat ik bij alle consulten aan verloskundige/ consultatiebureaus/ prikpostjes/gyneacologen ben meegeweest/ ook beide bevallingen uiteraard. Zij heeft nu nog steeds dat gevoel. Als we er over praten komt er eigenlijk niet meer uit dan wat vage aanwijzingen waar het in zit bij haar. Althans zo komt het bij mij over.
Tijdens al onze crisissen is zij altijd met onze problemen naar haar ouders getrokken. Soms omdat ik haar dan helemaal zat was , maar zij net zo vaak omdat ze rust nodig had. Na een aantal dagen kwam ze dan weer terug ( met kinderen) en eigenlijk ging het dan maar weer door en dacht en hoopte ze dat het dan weer beter zou gaan. Ik heb dat altijd als erg vervelend ervaren dat zij zo naar haar familie toetrok en alles daar besprak. Dit was volgens haar niet het geval. Nu blijkt dat het dus wel is geweest, dat ze alles met hen besprak.
Ik heb zelf voorgesteld ( jaar geleden) om naar een relatietherapeut te gaan. Daar heeft zij nooit het nut van ingezien en heb haar dus ook nooit zover gekregen. Zij heeft zelf voor onze relatie in therapie gezeten omdat er een nogal vreemde verhouding met haar moeder was. Vanaf haar jeugd heeft haar moeder haar als vriendin gezien en ook daaar zelfs huwelijksproblemen mee besproken. Ze is nogal depressief van aard, vind ik zelf.( mijn ex)
Ik heb ook gedacht aan PPD, als je diverse forums leest.
Ondanks dat het afgelopen half jaar redelijk goed ging met de relatie. ( deden meer dingen samen en met de kinderen,taken beter verdeeld, sex e.d.) heeft zij 3 maanden geleden van de een op de andere dag besloten ermee te stoppen. Ze wil zelfs niet eens meer praten / alleen over de kinderen. We zijn de afgelopen 3 maanden wel samen blijven wonen in mijn huis. In deze drie maanden heeft ze mij van s ochtends tot s avonds volledig genegeerd. Krijg te horen dat ze al 3 jaar ongelukkig is/ ik heb haar slecht behandeld/ ze is alleen voor de kinderen bij me gebleven/ ze verwijt me dat de tweede nogal klein is door de stress die ik bij haar heb veroorzaakt ( ze heeft de hele zwangerschap doorgerookt ) Ik heb 3 maanden op de bank geslapen en het leek of ze helemaal frigide werd.
De situatie werd voor mij steeds onhoudbaarder. Ik kan u vertellen dat het verschrikkelijk is als je de hele dag genegeerd wordt. Ik heb uiteindelijk de besissing genomen dat ze weg moest en ga dan maar inderdaad naar je ouders. Of ik daar nou goed aan heb gedaan weet ik nog steeds niet , maar ik vond dat zij altijd met onze problemen naar haar familie is gegaan, dus dan doe je dat nu ook maar als ze het daar altijd voor je oplossen.
Ik vind het ook verschrikkelijk voor de kinderen dat ze er nooit haar best voor heeft gedaan om de relatie op de rit te krijgen. Ze loopt gewoon weg voor de problemen of verwacht dat een ander het oplost.
Als ik haar daar op wijs , krijg ik als antwoord dat ik naar mezelf moet kijken en niet alles bij haar moet neerleggen. Ze geeft me echter van alles de schuld. Dit zegt ze letterlijk. "het ligt niet aan mij, maar allemaal aan jou.
Het probleem wordt zo gecompliceerd , omdat ze steeds naar haar familie gaat. De familie is belangrijker dan de vader van haar kinderen denk ik wel eens.
Nu komt natuurlijk het volgende probleem met de kinderen.
Ze wil zgn alles in goed overleg doen in het belang van de kinderen. Wat er tot nu toe gebeurt, is dat zij van alles voorstelt of al heeft geregeld en als ik een ander idee erover heb , te horen krijg dat ik niet meewerk.
Het begint er ten eerste mee, dat ze wil verhuizen naar haar oude woonplaats. Dan kan er dus al geen sprake meer zijn van een co-ouderschap. Als ik zeg dat het voor iedereen beter is dat ze in dezelfde plaats blijft wonen, zegt ze dat ze hier niets heeft en haar eigen plek weer wil hebben. Ik zie hier al geen belang voor de kinderen.
De kinderen zitten nu 2 dagen op een kinderdagverblijf hier in de buurt. Die wil ze daar weg hebben en op een kdv neerzetten tussen onze woonplaatsen in, waar ze ook werkt. ( op zich wel het beste) Maar ze wil nu de kinderen daar 3 dagen heenbrengen omdat ze ook 3 dagen werkt. Op dit KDV hebben ze alleen plek voor 2 dagen.
Nu heeft ze eigenlijk al het volgende geregeld.
Ma. naar KDV/ Di naar haar ouders/ Wo. naar KDV. Do. naar een gastouder/ en vrijdag naar pappa.
Ik vind dit echt onverantwoord om die twee kleintje op 4 plekken in 5 dagen neer te zetten.
Ik heb ouderlijk gezag, maar wat stelt dit voor als zij dit allemaal doet. Ze wil nergens over praten ( vooral om de relatie op de rit te krijgen, wat volgens mij niet onmogelijk is) Ik denk zelf dat ze aan een depressie PPD lijdt of aan heeft geleden en mee is doorgelopen. Ze reageert soms heel verward , vijandig en ze probeert op een bijna obsessieve manier de kinderen naar zich toe te rekken.
Ze heeft sterk het gevoel dat de kinderen bij haar moeten zijn, omdat het bij haar beter is. Zeker bij die van 3 merk je dat hij dingen oppikt, maar gewoon niet snapt. Hij zit op een leeftijd waaraan je ook merkt, dat hij meer en meer naar pappa trekt. Het lijkt erop of ze dit niet kan hendelen. Bij de jongste van 1 is het lastig. Die wil ik ook graag zien, maar hij is nog erg klein. De oudtste is in principe 3 dagen bij mij/ 3 bij haar/ 3 bij mij/ 5 bij haar. Met de jongste gaat dit niet, maar dan krijg je weer dat de oudste zijn kleine broertje niet ziet.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik haar naar de huisarts krijgen( ook voorgesteld, dat wou ze dan wel doen, maar een dag later weer niet , alleen misschien om eens een hormoonspiegelmeting te doen. Ik krijg haar niet zo ver. Op dit moment zit zij natuurlijk bij haar familie en wordt daar alleen maar bevestigt in haar besluiten.
Ik wordt ondertussen ook volledig genegeerd door haar familie.
Ach nee emine
Het probleem zit 'm niet in de urgentie maar in de de locatie.
Volgens mij is dat prima uit te leggen aan de rechter.
Welke kleur heeft jouw bril?
Heeft niets met kleur te maken.....
Heeft niets met kleur te maken hoor. Niet tekenen zal door moeder worden uitgelegd als tegenwerken/invloed willen uitoefenen. En dan is het hoe de rechter het ziet. Daar miszeg ik niets mee. Jij kunt denken dat het prima uit te leggen is, ik ben geen rechter en ik wijs Hans erop dat de rechter het zowel goed kan vinden dat hij niet tekent als niet goed. Dat je dat van tevoren niet weet en dat je dus een afweging meot maken. Dat heeft geen kleur.
Rechtszaak
Vandaag ga je er naar toe toch? Kan je voor die tijd nog duidelijk maken dat je niet wil dat de kinderen de stad verlaten? Ik zou het zeker bij de rechter duidelijk maken waarom je dat niet wil. Dat je het haar gunt, maar dat het een enorme impact gaat hebben voor de kinderen en de omgang. Dat is een legitieme reden lijkt me.
Niet tekenen
Ik zou inderdaad zeggen, ik teken niet want ik wil niet dat je in een andere stad gaat wonen. Dat die beslissign gevolgen gaat hebben, dat zal haast wel, maar als zij in een andere stad gaat wonen is dat ook zo.
Muizemeis
Onduidelijk
Hans, ik vind dat een onduidelijke reactie: 'Heb in eerste instantie gezegd best mee te willen werken als dat verder niet gelijk consequenties heeft voor de omgang.' Natuurlijk zegt ze dan dat het geen gevolgen heeft. zou ik ook zeggen. Ze kan nu denken dat je mee wilt werken en dadelijk ga je zeggen dat je niet mee wil werken aan een urgentieverklaring in een andere gemeente.
In jouw situatie is het belangrijk dat je echt heel erg helder bent in je communicatie. Vanaf het begin heb je er een probleem van gemaakt dat ze naar een andere woonplaats wil. Dus meewerken aan een urgentieverklaring in die andere gemeente: nee. toestemming om de kinderen te laten overschrijven naar die andere gemeente: nee.
Emine denkt dat zij het dan zal uitleggen als 'niet meewerken'. Dat is ook zo, maar als je wel meewerkt is de kans dat dat beloont wordt met een goede vorm van co-ouderschap heel erg klein, al is het maar vanwege de praktische argumenten die hier al uitvoerig besproken zijn. zij zal niet-ondertekenen zien als niet-meewerken. Omgekeerd is het verhuizen naar een andere woonplaats een vorm van niet-meewerken aan het opbouwen van een vorm van co-ouderschap.
Als je wel tekent zal de rechter dat verstaan als instemming met verhuizing (en dus met een beperking van de mogelijkheden van co-ouderschap). De rechter heeft geen oordeel over hoe fijn je wel of niet meewerkt met haar. Wel meewerken zal ook door de rechter niet gehonoreerd worden met extra mogelijkheden in de zorgregeling. Wel meewerken betekent voor de rechter: er is dan geen verschil van mening tussen de ouders over de verblijfplaats. Niet meewerken betekent voor de rechter: er is een verschil van mening tussen de ouders. Zonder verdere kleur. De oplossing van dat verschil zal in eerste instantie gezocht worden in mediation, als dat niet lukt zal de rechter daar een uitspraak over doen, waarbij op dit moment de prioriteit ligt in het faciliteren van gelijkwaardig contact tussen kind en beide ouders.
Tsjor
Wel kleur emine
Ik vind je 2e reactie al heel wat neutraler van kleur dan je aanvankelijke reactie.
Het is de nuance die het 'm doet....
Hans
Ik zou niet tekenen.
Ik denk dat dit voor ex niet echt als een verrassing komt. En dat je meer te verliezen hebt door wel te tekenen dan door niet te tekenen.
Mooi onderwerp om over te medieren.
Niet tekenen, wel helpen en uitleggen
Als je denkt dat co-ouderschap moeilijk wordt als je ex in C gaat wonen, dan moet je niet tekenen. Maar ik denk dat het wel goed is als je aanbiedt haar te helpen met het vinden van woonruimte "in de buurt" (woonplaats A, of straal van x km rond jouw huis of rond de toekomstige school) en dat je aangeeft dat je voor die woonplaats wel een urgentieverklaring wilt tekenen. En ik denk dat je het heel duidelijk moet uitleggen. Misschien is het goed om dat ook schriftelijk te doen, heel helder op een rijtje:
- je wilt graag een min of meer gelijkwaardig co-ouderschap
- zo'n co-ouderschap is ondoenlijk als jullie niet bij elkaar in de buurt wonen (school, clubjes, vriendjes, flexibiliteit)
- je kunt zelf niet verhuizen omdat ..... (huis onverkoopbaar? werk?)
- je begrijpt dat ze graag in C wil wonen, haar oude woonplaats, in de buurt van vrienden etc.
- maar gezien het bovenstaande wil je dat niet, hoe jammer je dat ook voor haar vindt ('in het belang van de kinderen, ofwel: in het belang van het co-ouderschap)
- je begrijpt dat, gezien de samenlevingsvorm waar jullie destijds samen voor gekozen hebben, het lastig voor haar is om geschikte woonruimte te vinden, en je wil haar daar graag mee helpen (tekenen urgentieverklaring, zoeken, verbouwen, bijdrage verhuiskosten, etc.), mits het "in de buurt" is
- je hoopt dat zij begrip voor je standpunt kan opbrengen (in het belang van de kinderen en het co-ouderschap)
- het spijt je dat jullie niet in een eerder stadium, toen jullie begonnen met samenwonen, deze situatie en de mogelijke consequenties beter onder ogen hebben gezien en het beter hebben geregeld/afgesproken (Ook voor andere calamiteiten, bijv. wat zou er zijn gebeurd als zij bij je was blijven wonen, kinderen gingen in de buurt naar school, en jij overleed? zij had dan geen recht om in je huis te wonen, geen auto, zou elders iets moeten zoeken, was dat mogelijk?, kinderen naar andere school, etc.)
En verder denk ik dat je er goed aan doet om te bekijken wat de kansen zijn voor haar om passende woonruimte te krijgen in de verschillende gebieden. Daar kun je natuurlijk ook gewoon met haar over praten, misschien heeft zij er zich al wel in verdiept. Is het überhaupt mogelijk voor haar om passende woonruimte te krijgen in de buurt bij jouw huis of de toekomstige school? Hoe makkelijk/moeilijk is het voor haar om woonruimte in A te krijgen? En in C? En in B? etc. Dan weet je tenminste waar jullie het over hebben. Je kunt nog zo graag willen dat zij bij jou in de buurt gaat wonen, maar als zij daar niets kan krijgen dan houdt het op.
Niet tekenen
"Niet tekenen zal door moeder worden uitgelegd als tegenwerken/invloed willen uitoefenen."
Maar wel tekenen betekent in mijn ogen dat vader indirect toestemming geeft om kinderen in die andere stad te laten wonen ....
En dat wil hij toch niet?
Rechter zal aan hem vragen waarom hij dan in hemelsnaam getekend heeft voor die urgentieverklaring als hij niet wilde dat moeder en de kinderen zouden verhuizen?
Aangezien de ouders co-ouderschap overwegen lijkt het hem om praktische redenen niet raadzaam haar met de kinderen te laten verhuizen dus tekent hij niet zolang er nog geen uitspraak van de rechter is betreffende de omgang.
Tsjor
Als ik eerst jouw posting had gelezen had ik niet hoeven reageren. Jij verwoordt het wel heel goed!;)
Geen pijl op te trekken
ok, denk er ook zo over eigenlijk. Niet tekenen voor een urgentieverklaring in andere stad zal weer hoop gedoe gaan geven. Maar wel tekenen gaat nog veel meer gedoe geven.
Dit is inderdaad een mooi onderwerp voor de mediation. Ik werk volgens haar tegen als ik niet teken en vindt dat zij door in een andere stad te willen wonen niet meewerkt aan een goede co-ouderschapsregeling.
Vandaag de auto opgehaald eindelijk. Contact verliep soepel, even gepraat en nou, tot morgen dan. Alsof we ergens gaan lunchen. Zo stelt ze zich op. Ik kan er geen peil op trekken.
Gezegd?
Heb je ook gezegd dat je niet wil dat de kinderen ergens anders gaan wonen? En zo nee, waarom niet?
Samen ouder
samen ouder: Als ze hier blijft wonen , zal ik haar zeker zoveel mogelijk helpen. Ken zelfs directeur van woningbouwvereniging hier. En als je vriendjes hebt, dan helpt dat echt.
Ik denk dat ze uberhaupt meer kans heeft hier op een woning.
1. Ze staat hier nog steeds ingeschreven ( blijkt) Kan ze als argument gebruiken ( sociaal netwerk)
2. Ze werkt in B , maar is eigenlijk het noorden van de stad. Dus ook economische binding.
3. Ze heeft geen economische binding in C.
Het enige wat ze in C heeft, is dat ze daar 5 jaar geleden woonde, haar broer woont er, en een paar vrienden.
Verder kom ik genoeg tegen in mijn werk om een geschikte woning te vinden. Haar ook al eens ergens op gewezen. Heeft ze niet eens op gereageerd.
Tsjor
Wat kun je het toch heerlijk duidelijk verwoorden en schrijven. Je zou haast een man kunnen zijn. Ik heb enige tijd geleden ook al eens gedacht. Ze wil helemaal geen co-ouderschap maar het zoveel mogelijk allen doen ( en met haar familie) , anders ga jij niet verhuizen.
Ze verwacht dat ik morgen zomaar teken. Heb gezegd dat het geen consequenties voor de omgang moet hebben. Ik werk wel mee aan een urgentieverklaring als ze hier in deze stad of ertegen aan blijft wonen. Niet als ze naar een andere stad wil, waardoor ik straks 4 uur per dag in de auto zit. Daarnaast moet een mens ook nog werken.Ik wel in ieder geval.
En ja, als ik teken , zal een rechter eerder geneigd zijn , om aan te nemen dat er geen verschil van mening is over verblijfplaats. Alhoewel we die beiden opeisen in het verzoek-en verweerschrift.
Morgen al om 9.30 zitting. In die andere stad.
In dit geval
vond ik het overzichtje van samen-ouder bijzonder goed. Uitprinten en vannacht nalezen.
Wat dit betreft : 'Je zou haast een man kunnen zijn.' ehh, oké, ik neem aan dat het een compliment is? Er wordt wel hier op het forum wel vaker getwijfeld over mijn sekse. Ik zal het nog eens nakijken, maar ik bij de laatste controle was ik toch echt een vrouw. Die kunnen soms blijkbaar ook duidelijk zijn.
Sterkte morgen,
Tsjor
Waarom?
Je schrijft:
Als ze hier blijft wonen, zal ik haar zeker zoveel mogelijk helpen. Ken zelfs directeur van woningbouwvereniging hier. En als je vriendjes hebt, dan helpt dat echt.
Dan begrijp ik echt niet waarom je niet allang een woning voor haar hebt geregeld?! Je kent de directeur van de woningbouw en die wil wel voor haar een huis regelen en jij doet dat niet... Maar je laat haar al weken bij haar ouders inwonen, aan wie je een hekel hebt, en je hebt door die afstand je kinderen van creche laten veranderen en gezeik over de auto zien ontstaan?
Regel gewoon een prachthuisje dan, is ook in jouw belang want jullie kinderen wonen er ook, en bied haar dat aan. Als ze dat dan aanneemt, is er alweer heel veel opgelost.
Daarbij snap ik nog steeds niet waarom jij niet kunt verhuizen.
En snap ik ook niet waarom jij haar stelselmatig zwart maakt en haar beweegredenen afschildert als flut (ze heeft enkel haar familie en vrienden in die stad schreef je, is voor haar natuurlijk een supergoede reden om daar te gaan wonen).
Op deze manier kom je er niet uit met haar.
Beetje inlevingsvermogen doet vast wonderen.
Rozenstruikje
Rozenstruikje
Omdat zij vanaf het begin aangaf terug te willen naar haar vroegere woonplaats.Is dat misschien een reden? en zou, dwars tegen haar wens in een woning regelen in de huidige woonplaats dan wel getuigen van inlevingsvermogen etc.?
Tsjor
Duidelijk zijn
papahans: "Verder kom ik genoeg tegen in mijn werk om een geschikte woning te vinden. Haar ook al eens ergens op gewezen. Heeft ze niet eens op gereageerd."
Ik ben bang dat je niet duidelijk genoeg bent geweest.
Bied ruimhartig je hulp aan, zoek alvast wat mogelijke woningen (wees niet beledigd als ze niet meteen de eerste de beste neemt, ze moet misschien eerst wennen aan het idee, maar het laten zien van concrete mogelijkheden kan daarbij helpen), maak het concreet! Vraag haar wat ze graag voor woning wil (aantal kamers, vierkante meters, ligging, etc.). Als het echt zo moeilijk voor haar is om in C een woning te krijgen, speel daar dan op in. Laat haar zien wat de positieve kansen, kanten en mogelijkheden zijn van in of bij A wonen. Bied haar aan te helpen met zoeken, meedenken, regelen, verbouwen, en/of verhuizen.
Ik weet niet in welk deel van NL jullie wonen, maar gezien de situatie hier bij ons kan ik me niet voorstellen dat ze zomaar een goede woning kan krijgen in een plaats waar ze niet woont en niet werkt...
En je had inderdaad beter meteen toen ze wegging kunnen proberen een woning voor haar te vinden, want het gaat tenslotte ook om de woning van jouw kinderen en de gevolgen van jullie gezamenlijke woonsituatie. Enne... dingen doen/regelen is vaak een simpele manier om invloed uit te oefenen.
En nogmaals, misschien wel het allerbelangrijkste: wees duidelijker!
En als ze niet reageert, ga dan niet verongelijkt zwijgen maar probeer het op een andere manier te zeggen.
De zitting
vanochtend de zitting gehad en zoals verwacht binnen 5 minuten weer buiten. Al wel een mediator/psycholoog gezocht en gaan daar as dinsdag al heen. Contact tussen mij en ex verliep voor en na de zitting goed.
Ik merk aan ex dat ze begint te draaien. Alsof ze het ineens ook allemaal niet meer weet. Wil eigenlijk voor de mediation ( mocht dat slim zijn) nog een keer met haar persoonlijk praten. Ik merk dat ze iets wil zeggen maar dat niet goed weet te vertellen. Toen ik de auto heb opgehaald , zat er een cd in de cd speler met erg emotionele ( voor ons beide) gevoelige muziek. Het lijkt of ze daar iets mee wil zeggen. Heb haar gezegd, goh wat een leuke cd heb je in de auto laten zitten. Haar antwoord was , ja. Hoe werkt dit bij vrouwen. Het was muziek met teksten van ( kort door de bocht) Het is nu allemaal kloten, maar we kunnen niet anders en hopen aan het eind van het liedje bij elkaar te komen. Wat wil een vrouw hiermee zeggen. Ik denk, laat me nu en het gaat wel over en ik wil je eigenlijk niet verlaten, maar ik kan nu niet anders.
Zij weet ook wat die muziek bij me doet.
Maar wat gaat de uitspraak zijn?
Is de uitspraak aangehouden? Komt er een tussenvonnis waarin mediation opgelegd wordt? Of is de mediation nu toch vrijblijvend? Is er wel een uitspraak gedaan over de zorgverdeling in de tussenliggende periode (tot einde van de mediation)? Is er een termijn afgesproken?
Nog meer verwarring
'Ik merk aan ex dat ze begint te draaien. Alsof ze het ineens ook allemaal niet meer weet. Wil eigenlijk voor de mediation ( mocht dat slim zijn) nog een keer met haar persoonlijk praten. Ik merk dat ze iets wil zeggen maar dat niet goed weet te vertellen.'
Het is moeilijk te peilen wat zij nu allemaal denkt (in elk geval voor mij), want er zijn al vaker tegenstrijdige signalen gekomen. Dus je kunt een paar hypotheses erop los laten.
Hypothese 1: het is strategie: nu aardig doen en morgen heb je weer een brief van een advocaat in de bus.
Hypothese 2: ze wil je inderdaad iets zeggen, met die cd etc. Ik zou zeggen: laat het dan ook aan haar over of ze het wil zeggen, wanneer en hoe.
Hypothese 3: eigenlijk zil ze zelf nu wel anders, maar als ze dadelijk bij haar ouders is wil ze weer de andere kant op. Het is dan toch aan haar om daar een keuze in te maken en een eigen weg te kiezen. Zonder kleerscheuren kun je haar daarbij niet helpen.
Hypothese 4: ze heeft ondertussen van haar advocaat begrepen dat ze inderdaad niet zo sterk staat als ze dacht en dat ze toch echt met jou moet overleggen. AArdig doen, hopen dat er zand in je ogen komt en dat je toch tekent wat ze wil.
Ik weet het niet, ik ken haar niet.
Maar zowel voor haar als voor jezelf zou ik zeggen: laat het echt bij haar. Je kunt registreren dat ze het (wat is 'het?) er misschien moeilijk mee heeft, je kunt daar zelf iets over denken, maar laat het haarzelf uitzoeken. Dat zeg ik niet uit onverschilligheid of zo, maar juist om haar de kans te bieden haar eigen weg te vinden.
Ze heeft een proces in gang gezet, ik denk dat je haar het beste helpt als je duidelijk maakt hoe dat proces er reëel uit gaat zien, welke reële gevolgen het heeft, voor haarzelf, voor jou en voor de kinderen. Als ze wil kan ze elk moment het proces stoppen. Als ze die stap niet wil zetten, dan dendert de trein door.
Mijn advies zou zijn om juist niet mee te gaan in alle verwarring en tegenstrijdigheden, maar om zelf heel erg helder en duidelijk te blijven: mocht het zo zijn dat jullie uit elkaar gaan, dan moet je zorgen dat het allemaal goed geregeld is. zowel voor haar als voor jezelf als voor de kinderen.
Uit de wijze waarop jullie je relatie zijn begonnen heb je kunnen leren dat niet al te zakelijk zijn, vertrouwen op 'de liefde', dat dat uiteindelijk voor iedereen alleen maar rottigheid met zich meebrengt. Maak die fout niet een tweede keer.
Ik zou geen persoonlijk gesprek aangaan, maar bij de mediator verder praten. Als het goed is komt dan de vraag op tafel: wil je echt scheiden. Tijd genoeg om er zelf over te praten. En voor haar om te zeggen wat ze wil zeggen.
Tot die tijd ga je lekker werken.
Heeft de rechter verder niets uitgesproken?
Tsjor
Ik zou er juist wel op inspelen
...niet eens om invloed uit te oefenen op het proces, maar omdat je (volgens mij) zelf heel graag zou willen dat ze terug kwam. Ik zou niet vragen, maar zelf zeggen wat je voelt en wat je eigenlijk wilt. Zeggen dat je dat zoveel liever zou willen dan al dit. Voor jezelf, voor de kinderen. Dat als ze dit echt wil je zult gaan voor de belangen van de kinderen (wat die dan zijn in het midden), maar dat je heel graag de tijd zou terugzetten. Wat heb je te verliezen? Als ze niet wil, dan weet ze in ieder geval dat de trein te stoppen was, zoals Tsjor zeg. Ik weet niet of zij dat nu weet.
La familia
er komt 3 mei weer een zitting. tot die tijd is er mediation opgelegd .Mediator is al gezocht en afspraak mee gemaakt. De zorgverdeling is nu elke donderdag . de week erna do.kdv. tot zo. 16.00 uur. Als we er tijdens de mediation er alsnog niet uitkomen is er 3 mei weer een zitting. Vooral om de stand van zaken mede te delen. We hoeven natuurlijk niet terug naar de rechtbank als we er uit komen.
Vanavond weer iets fijns gebeurt. Haar broer belt me totaal onverwacht en begint helemaal door te draaien. Waar ik mee bezig ben en dat ik moet meewerken aan een urgentie om haar in de andere stad te laten wonen. Heb gezegd dat hij haar echt niet helpt door er zich mee te bemoeien en daar al helemaal geen uitspraken over te gaan doen.Al helemaal niet als je maar 1 kant van het verhaal hoort. Toen ik zei dat als zij in die andere stad gaat wonen daarmee het hele co-ouderschap een farce wordt, was dat iets van een latere invulling volgens hem. Ik heb uiteindelijk zijn geschreeuw maar aangehoord en gevraagd dit niet meer te doen.
Daarna ook mijn ex gebeld, die er niets van wist ( zegt ze en hij ook trouwens) en gezegd dat dit niet goed is. Dat wij er moeten uitkomen en dit echt niet gaat helpen. Haar antwoord was dat zij daar ook niets aan kan doen, dat hij mij belt. Dat is waar, maar je zou hem wel kunnen vragen dat niet meer te doen. Vond ze ook niet echt nodig.
Toch niet zo'n fijn gevoel dus hierover.
Ach, zo'n broer....
...niks van aantrekken, is geen partij, punt. Ik zou van haar niet verwachten dat ze broer tot de orde kan roepen, waarschijnlijk legt haar fam haar ook druk op en laten ze ook geen ruimte om het goed met je te schikken hoor. Ik zou de volgende keer dat broer belt de telefoon lekker op de trap leggen en tv gaan kijken. Hangt ie vanzelf wel op.
Maar ga je haar nou nog vertellen wat je eigenlijk wil? Daar ben ik wel heel benieuwd naar.
Het lijkt op
een kruising van hypothese 3 en hypothese 4: waarschijnlijk heeft ze inmiddels begrepen dat ze niet zomaar op eigen houtje kan gaan verhuizen; en dan de familie, wellicht een van de grote struikelblokken op de achtergrond in dit verhaal.
Ik vind dat je uitstekend gereageerd hebt, met name door broerlief erop te wijzen dat de intentie van zijn actie mogelijk toch zou kunnen zijn dat hij haar wil helpen.
Ik zou nog steeds zeggen: '..niet mee te gaan in alle verwarring en tegenstrijdigheden, maar om zelf heel erg helder en duidelijk te blijven'. Dat heb je nu gedaan en ik vind het verder een heel heldere situatie, al is het vervelend, komisch en dramatisch tegelijk.
Natuurlijk mag je ex erop aanspreken dat haar broer zoiets doet. Het is haar familie en één voordeel van het uit elkaar gaan is dat je ook meteen van je schoonfamilie bent verlost.
Tegendraads reageren en haar bij de mediator spontaan ten huwelijk vragen kan altijd nog. Maar ik neem aam dat je duidelijk genoeg geweest bent over het feit dat het jouw idee niet is om uit elkaar te gaan. Het is haar idee, en daar werk je aan mee, in die zin dat je daarin de rol speelt die jij mag spelen (dus niet in de zin van: je geeft haar in alles haar zin). Ze kan er altijd op terugkomen, maar regel het dan wel wat beter!
Tsjor