Wat is goed voor de kinderen

Er voor haar zijn

"Zij had dan altijd het gevoel dat ik er niet voor haar was. Ondanks dat ik bij alle consulten aan verloskundige/ consultatiebureaus/ prikpostjes/gyneacologen ben meegeweest/ ook beide bevallingen uiteraard. Zij heeft nu nog steeds dat gevoel. Als we er over praten komt er eigenlijk niet meer uit dan wat vage aanwijzingen waar het in zit bij haar. Althans zo komt het bij mij over."

"Er voor haar zijn" vind ik iets anders dan meegaan naar verloskundige/consultatiebureau/gynaecoloog/etc. Die consulten zijn allemaal voor het (al dan niet ongeboren) kind, en ik vind het logisch dat jullie daar allebei naar toe gaan (samen of om en om). Ik vind het typisch dat je dit ziet als "er voor haar zijn", terwijl je het in feite voor je kind(eren) doet. Gaat het bij jou misschien (ook) meer om de kinderen dan om de relatie met haar?

Ik heb het zelf als heel zwaar ervaren dat na de geboorte van het kind opeens ieders aandacht (vooral van mijn partner) vooral naar het kind ging en niet naar mij. Terwijl een bevalling en alles wat daarbij en daarna komt voor een vrouw heel zwaar kan zijn. En dat is normaal hoor, dat een bevalling een flinke impact heeft, ik vind het niet goed om dat als leek te medicaliseren als "PPD". Echt "aandacht voor haar" zou niet over de kinderen of daarmee samenhangende zaken moeten gaan, maar over hoe zij zich voelt, over dingen die zij graag wil of prettig vindt, etc. Het is begrijpelijk dat daar na een bevalling weinig tijd of aandacht voor is, maar het gemis is wel reëel en terecht.

"Er voor iemand zijn" heeft voor mij vooral met empathie te maken: inleven in de positie van een ander, proberen te zien/voelen/horen hoe een ander zich voelt, meeleven. En van daaruit iets doen (ergens over praten, een arm om haar heenslaan, helpen, een kado geven dat echt alleen voor haar is, etc...). Samen naar afspraken gaan vind ik iets anders.

Kennelijk had en heeft ze het gevoel dat ze wat belangrijks bij je miste. Heb je er echt geen idee van wat dat dan was? En ligt dat dan aan haar (zij is onduidelijk) of misschien (ook) aan jou (je luistert niet goed, je leeft je niet goed in)?

"Ze loopt gewoon weg voor de problemen of verwacht dat een ander het oplost. Als ik haar daar op wijs , krijg ik als antwoord dat ik naar mezelf moet kijken en niet alles bij haar moet neerleggen. Ze geeft me echter van alles de schuld. Dit zegt ze letterlijk. "het ligt niet aan mij, maar allemaal aan jou."

Maar doe jij niet hetzelfde: haar van vanalles de schuld geven, zonder je eigen aandeel te zien en te erkennen?

Tijdstip avondeten

Mijn zoon haal ik altijd om ca.17.45 van de creche, we spelen dan nog wat en gaan rustig naar huis, heel gezellig (we wonen ver weg). Zijn vader komt dan om of na 19.00 thuis, en dan eten we samen. Ben ik nu een slechte moeder? We merken niet aan zoontje dat dit slecht voor hem is. De meeste kinderen worden trouwens zo laat opgehaald van de creche.

Jonge kinderen slapen nog 's middags, daardoor hoeven die niet zo heel vroeg naar bed. Als mijn zoontje niet slaapt 's middags dan valt hij wel vroeg in slaap, dan trekt hij het niet zo lang. Bovendien we staan niet heel vroeg op. Als zoontje naar school gaat ben ik bang dat we wel beter eerder kunnen gaan eten. Ik heb er zelf echt een hekel aan om om 17.30 of 18.00 te eten, brr. (en zo vroeg gaan koken, jakkie) In de meeste landen eet met 's avonds niet zo vroeg, dat is typisch Nederlands. Veel kinderen eten trouwens 's avonds sowieso niet zo veel.

Ik denk dat het beter voor kinderen is om tussen de middag warm te eten (net als in de meeste andere landen) en 's avonds minder uitgebreid. Maar ja de meeste Nederlanders doen dat niet, zorgen zij wel goed voor hun kinderen dan?!

Er zijn zoveel verschillende gewoonten, en zoveel mogelijkheden om het goed of niet slecht te doen... En verschillende kinderen hebben verschillende "gebruiksaanwijzingen". Rust en regelmaat is echt niet voor alle kinderen het beste. Een probleem maken over eten om 17.30 of 19.00 uur lijkt me niet in het belang van de kinderen!

Woning en tuin

"Zij zal op een flat terecht komen, met klein balkonnetje evt. Ik heb hier een behoorlijke tuin waar ze vrij kunnen spelen."

Eerst geeft zij haar eigen woning op om met jou te gaan samenwonen, terwijl ze geen enkel recht heeft op jullie "gezamenlijke" woning. Vervolgens wordt ze door jou het huis uitgezet. En dan verwijt je haar dat ze "maar" een flat krijgt met een klein balkonnetje? En dat dat niet in het belang van de kinderen is?! Tja dit is echt te gek.

Kinderen kunnen het prima hebben hoor op een "flat" met een klein balkonnetje. De woonomgeving (zijn er speeltuinen in de buurt, kun je op straat spelen, zijn er leuke dingen te doen) lijkt me veel belangrijker, maar zelfs als dat er niet is, is het geen ramp. Dit is toch echt een belediging voor al die ouders en kinderen die "maar" in een flat wonen! Het allerbelangrijkste lijkt mij hoe de ouders met de kinderen en met het leven omgaan.
Bovendien, hoe belangrijk is een tuin? Dat is leuk en hanidg voor kleine kinderen, maar al gauw willen ze meer ruimte (= op straat of in speeltuin spelen) en voor je het weet vinden ze het belangrijker om naar vrienden of clubjes te gaan, interessante dingen te doen en interessante mensen te ontmoeten. Of het kind heeft uit zichzelf een voorliefde voor binnenspelen, dat kan ook.

Samen ouderen

Ik denk dat dit zo'n typisch geval is waarbij het samen ouderen niet gaat omdat er 1 ouder is die dat gewoon niet wil. In dit geval trekt moeder het plan en vader moet maar zien hoe hij zich in allerlei bochten wringt. Rechters en hulpverleners zouden hier veel scherper op moeten zijn en als ik rechter was gingen deze kinderen per direct terug naar hun ouderlijke woning. Als een moeder zo eenzijdig een plan trekt en niet bereid is om samen te ouderen door in dezelfde stad te blijven wonen dan verliest zij simpelweg haar rechten als moeder. Voor mij is het een vorm van ontvoering van de kinderen wat echter niet als zodanig in ons rechtssysteem is erkend.
Als een vader een dergelijk eenzijdig plan zou trekken zouden voor mij natuurlijk dezelfde regels gelden. Mijn ervaring is dat de niet-willende ouder bijna altijd wordt beloond omdat een welwillende ouder meestal niet tegen dit soort mensen is opgewassen.

Erg grappig

Ik begrijp ook nu wel wat ze bedoelt om er meer voor haar te zijn, en ook daar hebben we het over gehad. Dat is van haar kant wel een probleem inderdaad. Ben wel bereid om daar evt. met hulp aan te werken. Ben ook niet echt zo opgevoed, alhoewel dat geen excuus is. Maar voor mij is het eigenlijk moeilijk geworden bij de geboorte van de eerste. Bij de eerste weeen zaten beide ouders hier s'nachts al aan de keukentafel. Heel mooi natuurlijk. Moeders had het liefst bij ons ingetrokken. Vanaf het begin heb ik het gevoel gehad dat haar familie belangrijker was dan de vader van haar kinderen. Dit heb ik ook meermalen bespreekbaar willen maken. Niet gevraagd of ze dat echt wil veranderen omdat ze dat zelf moet doen, maar enkel alleen begrip. Dit heeft ze nooit echt begrepen.
Ik hoef trouwens echt niet alles volgens de normen te doen qua eten e.d. om b.v 17.30 achter de aardappels te zitten. Die we trouwens zelden eten. Detail is misschien dat ik in 4 jaar altijd gekookt heb. de keren dat zij dat gedaan heeft is op 2 handen te tellen. Dus denk niet dat ik misschien zo'n conservatieve man ben , die alles zo wil zoals het hoort.

Steun

papahans,
Blijkbaar heb je al vanaf de geboorte van je eerste geen schijn van kans gehad met deze zeer opdringerige en sturende schoonfamilie. Hoe zit het met je eigen ouders en familie? Word je een beetje door hen gesteund in deze barre tijden?

Romantiek

Heel lang geleden een artikel gelezen over de gevolgen van de romantische liefde, afgezet (in dat artikel dan) tegenover het palestijnse huwelijksarrangement van vroeger, waarbij de vrouw een olijfboom kreeg als ze trouwde. Voor dat laatste kun je eigenlijk elke cultuur invullen, waarbij huwelijken worden georganiseerd en besproken door beide families en er bruidsschatten worden uitgedeeld.
Met het intreden van de romantische liefde verdween de aandacht voor de financiële en juridische basis. Trouwen in gemeenschap van goederen werd normaal, met als gevolg dat je bij een scheiding moet gaan vechten om die goederen. Het is in onze cultuur nog verder doorgetrokken: niet trouwen, maar samenleven en, nou ja, vooruit dan, ook een samenlevingskontrakt als er sprake is van een gezamenlijk huis en van kinderen. En nu nog een stapje verder: niet eens een kontrakt, alles op basis van de liefde.
Ik ben daar geen voorstander van, omdat het altijd gedonder geeft als er iets gebeurt. Denken dat alle wolken even roze zullen blijven tot het einde van beider bestaan is ongelooflijk naïef. Maar het is een prijs die mensen betalen als ze zich niet willen zetten aan het zakelijke aspect van een relatie.
Ex is dom geweest. Misschien had Hans nog wel met haar willen trouwen toen bleek dat ze zwanger was, of hadden ze een samenlevingskontrakt opgesteld. Dan had ze nu de helft van de overwaarde van het huis in haar zak kunnen steken en daarmee een nieuw begin kunnen maken. Die domheid valt haar te verwijten, Hans ook, maar haar ook, omdat ze wel twee kinderen op de wereld heeft gezet en die kinderen hebben zorg nodig. Zorg ook in de vorm van onderdak. Vriendin gaat nu trekken, heeft huis noch haard, en sleept haar kinderen daarin mee. Ik vind dat geen goede zorg voor de kinderen, en ik vind ook dat je daar als ouder al vooraf over na moet denken.
Hans heeft nu geluk, omdat hij huis en haard kan behouden, maar heel erg in het algemeen ben ik een voorstander van praktische en juridische regelingen treffen, zodat niet de sterkste er het beste uit komt, maar beiden gelijk de voor- en nadelen kunnen dragen.
Samen-ouder, een bijdrage leveren aan kost en inwoning vind ik niet raar. En als je de eigendomsverhoudingen niet anders hebt geformuleerd, dan valt die bijdrage aan de woning inderdaad toe aan de woningbezitter. Als je huurt verwijt je de woningbouwcorporatie achteraf toch ook niet het geld 'weg' is en dat zij bij verkoop de meerwaarde uit de woning halen. Bovendien betaalde ze niet alleen voor eigen kost en inwoning, maar ook voor de woning van haar kinderen. En het is nog steeds de woning van haar kinderen, zelfs al zouden haar kinderen daar niet meer wonen. Tenzij Hans natuurlijk de kinderen onterft.
De lasten van het wonen van de kinderen (verbouwing, slaapkamers maken) heeft Hans alleen op zich genomen. Als de ene ouder wel bereid is om te investeren in een woning voor de kinderen en de andere ouder niet, wie zorgt er dan het beste voor de kinderen?
Hans zegt 'het is er niet van gekomen'(om zaken te regelen). Dat is natuurlijk een slecht excuus. Vraag is alleen wat Hans had kunnen doen om het 'af te dwingen', ervan uitgaande dat de zwangerschap een feit was. Je mag alleen bij mij komen wonen als we een samenlevingskontrakt opstellen, zoiets. Achteraf was dat verstandig geweest, maar ik denk dat het huis te klein was als het zo gegaan zou zijn. Als een zwangerschap eenmaal een feit is kun je als man/vader niet veel eisen meer stellen volgens mij en moet je vooral gaan faciliteren en meewerken. Maar op dit punt zou ik graag andere meningen eens willen horen.
Als Hans en vriendin nu heel erg jong waren, dan zou ik de naïviteit nog enigszins kunnen voorstellen. Maar vriendin was al 35 toen zij haar oudste kreeg. Dan zou je toch moeten weten dat een kindje krijgen niet hetzelfde is als een pop van sinterklaas krijgen, dat er verantwoordelijkheden bij horen, dat je zorg moet dragen, dat je vooruit moet denken en dat jij als volwassene daarop aanspreekbaar bent. Zorg gaat dan over: een stabiele relatie met een vader, woning, inkomen etc. Dus: als de relatie niet goed is ga je aan de relatie werken, als de woning niet goed is ga je zorgen voor een goede woning etc. En van een 35-jarige zou je ook een bepaalde mate van zelfstandigheid cq. onafhankelijkheid van je familie mogen verwachten. Natuurlijk is de aanwezigheid van je ouders van groot belang bij belangrijke gebeurtenissen en het is fijn als je hen om raad en advies kunt vragen, maar inmiddels moet je toch ook een eigen koers kunnen varen.
Relatietherapie zou in deze situatie een heel goede mogelijkheid zijn geweest, niet alleen voor de relatie als ook voor de vriendin zelf. Jammer dat ze dat niet wilde.

Tsjor

Ter aanvulling

Samen ouder zegt: 'Het allerbelangrijkste lijkt mij hoe de ouders met de kinderen en met het leven omgaan.' En daar ben ik het dan helemaal mee eens: neem je je eigen verantwoordelijkheden, besef je de gevolgen van je keuzes en draag je die ook, ben je in staat om voor jezelf te zorgen, kun je eigen belangen opzij zetten, ben je in staat een volwassen relatie vorm te geven etc. Als er een keuze ligt tussen twee volwassenen, beiden ouder van een kind, dan zouden dat doorslaggevende argumenten kunnen zijn. Plus de stabiliteit en de rust in het leven van de kinderen zelf in de nieuwe situatie. En dan is het tijdstip van eten echt het laatste wat belangrijk is. Er zijn wellicht ook kinderdagverblijven waar kinderen warm eten krijgen tussen de middag (of bestaat dat hier niet, in Suriname had ik dat wel).

Tsjor

Zelazny

'Papahans heeft het goed voor elkaar, met een huis en een tuin en de mogelijkheid om om 17.30 uur achter de dampende aardappels te zitten. En DUS moet mams precies hetzelfde bieden, anders raakt ze de kinderen kwijt. Niet meer, niet anders, niet beter, niet leuker, niet stabieler, maar exact hetzelfde.'
En omgekeerd: mamma ziet het niet meer zitten en raakt pappa de kinderen kwijt,. hebben de kinderen geen woning meer, moeten ze maar naar een andere school etc., allemaal omdat mamma dat wil.
Mamma had op haar 35ste ook al een eigen huis-met-tuin kunnen organiseren voor zichzelf. Ze hoeft nu niet te doen wat pappa doet, ze mag haar eigen leven leiden, maar de vraag is waarom ze de kinderen daarin meesleept en niet met rust laat.

Tsjor

Tsjor slaat door

"...maar de vraag is waarom ze de kinderen daarin meesleept en niet met rust laat."

Dit gaat wel heel ver hoor, de moeder wil scheiden (niemand weet hier waarom), vertrekt naar een andere woning, maar Tsjor vindt dat ze de kinderen niet mag meenemen maar met rust moet laten. Zou de moeder dat misschien doen omdat ze haar kinderen graag bij haar wil hebben? Dat komt wel vaker voor hoor.

Waar ik overigens wel benieuwd naar ben, is hoe de zorgverdeling was voor de scheiding. Zorgde moeder vooral voor de kinderen en was vader hard aan het werk in zijn eigen bedrijf en in zijn vrije tijd aan het verbouwen? Dat zou eea voor mij wel verklaren.

Andere tijden

Over de zorgverdeling is al eerder iets gezegd, het zijn al lang niet meer de klassieke verhalen van moeder die zorgt en vader die werkt. Het zijn andere tijden met andere zorg-arrangementen.
Dan hééft moeder op dit moment nog geen andere woning, woont nu bij familie, wil verhuizen naar verderop, maar ze heeft ook daar nog geen andere woning. Daar staat tegenover dat er wel nog een woning is, met een ouder, waar de kinderen terecht kunnen.
'Zou de moeder dat misschien doen omdat ze haar kinderen graag bij haar wil hebben? Dat komt wel vaker voor hoor.' Dat komt zeker vaker voor en als primaire reactie begrijp ik het ook nog en de meeste mannen begrijpen dat volgens mij ook nog. Het is een beetje archetypisch: moeder heeft de kinderen en vader denkt dat hij moeder en kinderen bij elkaar moet laten en trekt zich terug (wat hem dan ook weer op verwijten komt te staan). Maar de tijden zijn anders. Vaders durven evengoed hardop te zeggen dat zij ook graag de kinderen bij zich hebben. In principe is dat winst: twee ouders, die beiden graag voor de kinderen willen zorgen.
Wat daarna volgt is niet meer het volgen van primaire emoties, maar het maken van zorgvuldige afwegingen over welke situatie het beste is voor de kinderen. En het kan zijn dat moeder dan aan het kortste eind trekt. Omdat ze haar eigen leven niet goed op een rijtje heeft, verkeerde beslissingen heeft genomen in het verleden, langer tijd nodig heeft om alles weer op orde te krijgen. Of gewoon, omdat het voor de kinderen beter is.
Ik snap best dat dit het schrikbeeld is voor veel vrouwen: ga je scheiden, raak je ook nog je kinderen kwijt en word je zelf zo'n weekendouder. Maar in feite is het de andere kant van de medaille die van vaders vraagt dat ze meer betrokken zijn bij de zorg voor kinderen. Moeder heeft geen alleenrecht meer op de kinderen. Die tijd is voorbij.

Tsjor

MISSCHIEN willen de kinderen wel heel graag bij moeder blijven? Komt ook vaker voor. Kinderen kunnen best tegen verhuizing hoor, als er een stabiele ouderfactor is.

Ik denk dat je inderdaad moet kijken naar wie er tot nu toe het meest geweest is voor de kinderen! En wie weet is het zelfs wel een heel moedig en ook verstandig besluit geweest van ex om weg te gaan bij papahans, MET kinderen, zou ook zomaar kunnen.

Er kan zoveel hier in dit hele verhaal aan de hand zijn en dan hoor je nog maar wat van 1 kant.....

Dus hoe Tsjor aan haar stelligheid komt en het direct de kant kiest van deze 'dwaze' vader, hmmm, vreemd hoor, vind ik.

In elk geval veel sterkte aan alle betrokken en hopelijk vinden jullie de kracht om er geen touwtrekwedstrijd van te maken. Want dat kan echt heel schadelijk zijn voor kinderen...

Bij vader

Dat neemt niet weg dat het voor kinderen belangrijk is dat ze door beide ouders gewenst zijn en verzorgd worden. Lastig is dat er in tijden van scheiding over en weer weinig vertrouwen is in de capaciteiten van de ander. En misschien een onrealistisch beeld van je eigen mogelijkheden als je er voortaan alleen voor staat. Moeilijk om daar doorheen te komen in sommige situaties.

Naar mijn idee

Is de moeder vnl op haar eigen belangen uit en niet zozeer op die van de kinderen. Wij zitten zelf in dit proces en hebben een 50/50 afspraak gemaakt, ieder de heflt van de week, maar dan moet je wel in dezelfde stad blijven wonen.
Ik vind dat kinderen recht hebben op zowel hun moeder als hun vader. Hier lezen we alleen het verhaal van de vader, we kennen niet het verhaal van de moeder die heeft vast een heel ander verhaal.
Wij mij het meest frustreerd is dat het strijd is die over de hoofden van de kinderen uitgevochten wordt en dat de kinderen hier uiteindelijk de dupe van zullen zijn.
Maar uit wat Hans verteld is het lastig om te zien waar die schuld ligt. Voor de kinderen hoop ik dat jullie er goed uit gaan komen, want dit is een triste situatie.
Sterkte Muizemeis

Eén kant

AnneJ, ik ben het me je eens.

Zelazny, je kunt overal ergens iets in lezen. Ik lees hierin iemand die< zoals vaak bijvrouwen wordt omschreven) lang meegaand is geweest, veel geaccepteerd heeft, veel geprobeerd en voorgesteld heeft, maar geen poot aan de grond krijgt, zonder dat duidelijk is waarom.
Ik verklaar niemand heilig. Wel denk ik dat het voorstel: verblijfplaats op huidige adres, vader vier dagen (zelfde school en kinderdagverblijf) moeder drie dagen (weekend) een heel reëel en redelijk voorstel is. In elk geval stabieler dan de wisselende opvangsituaties en toekomstige wisselingen wat betreft verblijfplaats die moeder voorstelt.
Moeder kan dan tot rust komen, een eigen huis gaan zoeken (ze heeft nu nog geen verblijfplaats, dus als de kinderen bij haar de hoofdverblijfplaats krijgen is dat in elk geval geen dak), eigen bestaan hervatten in oude woonplaats. En wellicht wordt het over een paar jaar dan weer anders met de zorgregeling. Er kan nog zoveel veranderen tussen nu en de komende 18 jaar.

Oliebol, dat wordt dan zorgminuten tellen of zoiets? In elk geval krijgt moeder in het voorstel van Hans heel veel zorgminuten. Vader krijgt de drukste dagen, deelt de zorgminuten met school en kinderdagverblijf, dus netto zou moeder in het voorstel van Hans misschien wel eens de meeste zorgminuten krijgen. Isw er een rekenwonder onder ons? En kunnen we het dan eens worden over hoe de slaapminuten tellen?

Verder heb je een paar aannames: 'MISSCHIEN willen de kinderen wel heel graag bij moeder blijven? Komt ook vaker voor.' Dar is al iets over gezegd hoor. De oudste geeft anders aan, kind van 1 is nog erg klein om al wensen verbaal kenbaar te maken. Of ben ik daarin ook te stellig en zijn er goede kinderzieltjeslezers onder ons?
'En wie weet is het zelfs wel een heel moedig en ook verstandig besluit geweest van ex om weg te gaan bij papahans, MET kinderen, zou ook zomaar kunnen.' Ja, zou zomaar kunnen. Sterker nog, het is eigenlijk het favoriete beeld. Het zou ook zomaar niet kunnen. Mij puzzelt het in elk geval, dat iemand op haar 35ste een relatie aangaat, snel zwanger wordt, twee kinderen krijgt en vervolgens weer weg wil gaan; en dat allemaal zonder enige stabiele regeling. Waarom zou je dat moedig noemen (verstandig lijkt mij niet)? Er kunnen zoveel redenen zijn. Misschien is ze eigenlijk helemaal niet hetero-seksueel en daarom diep ongelukkig. Misschien is de druk van haar familie om kinderen te krijgen erg groot. Misschien had ze een leeg en zinloos bestaan zonder kinderen. Misschien is ze een zeur, een kreng of een bitch, of gewoon dom. Het zou allemaal kunnen. Maar als het gaat om de oorspronkelijke vraag en het uiteindelijke voorstel waar Hans mee komt, dan doet dat er allemaal niet toe. Ik zie in het voorstel van Hans meer kansen op rust voor haar en voor de kinderen en ik hoop dat ze in die rust ook weer wat geluk terugvindt.
Deze 'stelligheid' wil ik ook nog wel onderbouwen, als dat nodig is.

En het euvel dat je het verhaal maar van één kant hoort, tsja, dat heb ik al vaker opgemerkt bij berichten op het forum. Ik probeer me dan vaak de andere kant voor te stellen (wordt me ook niet altijd in dank afgenomen). Ik vind het wel merkwaardig, dat het nu een probleem zou zijn.

Tsjor

Andere tijden?

Volgens mij zijn we hier op dit forum nog steeds niet in andere tijden terecht gekomen en denkt moeders nog altijd het alleenrecht te hebben op de kinderen. De argumenten die worden aangehaald dat moeders het goed doet kwamen ook 10 jaar geleden hier al langs. Vaders kunnen maar beter wegblijven als ze dachten hier steun te krijgen. Ik vind het wel knap van Tsjor dat ze haar eigen geluid nog altijd laat horen ondanks de weerstand die ze hierdoor ondervindt.

Welles-nietes

Ik ga weer stoppen met deze discussie. Ik heb weinig behoefte aan een welles-nietes discussie.
Ik wens papahans alle sterkte toe in dit moeizame proces.

Voor de scheiding

reagerend op roosje: zij heeft tot 2 maanden geleden een onregelmatige baan gehad , met nachtdiensten. Als ze 2 dagen had gewerkt was ze klaar voor de week. We hebben het bijna 3 jaar zonder oppas kunnen doen. Als zij moest werken dan stopte ik eerder met werken en begon de volgende dag later met werken. Ik had zowieso 2 x per week de kinderen dus helemaal alleen. Koken heb ik altijd gedaan, ook als ik om 17.00 uur thuis kwam na mijn werk. Ik werk in de bouw, heb een klussenbedrijf. Soms ook weleens moe. Zij vond overigens wel dat ze bijna alles moest doen. Zij regelde zaken voor de kinderen. Consultatiebureaus en dat soort zaken. Maar volgens mij doet iedere moeder dat. Dat verbouwen heeft zij maar 3 maanden meegemaakt. Daar verder niet erg veel last van gehad. Dat is wat ze zegt althans.

Snap er steeds minder van

Blijkbaar had zij maar een heel beperkte baan, en was ze verder thuis met de kinderen. Terwijl je het er eerde over hebt dat de kinderen moeten veranderen van kinderdagverblijf. Ik zou alleereerst inzetten op laten zien dat je echt graag wilt dat ze terugkomt naar jou stad.

Nou thieu

Er zijn ook echte &()&^^%$#$^&%^$% en erger, onder de heren. Dus ik snap in hun achterdocht van de dames heel erg goed.
Maar niet iedereen is een klojo.
Ik vind dat je als het ook maar enigszins kan de goede eruit moet pikken en een kans moet geven.
Bovendien denk ik dat er soms een ander probleem is: vaders krijgen vaak te weinig kans om zich als vader te laten zie: of ze voldoen niet aan de eisen van moeder en worden afgeschreven, of ze krijgen simpelweg de tijd niet om een eigen vader-rol te ontwikkelen.
En niet alle moeder zijn heilig en onbaatzuchtig. Ook daar zijn klojo's, al zijn het er minder dan onder de heren (zeg ik maar even met wat natte-vingerwerk).
Soms vragen/eisen vrouwen ook het onmogelijke. Zoals cqcq: 'Ik zou allereerst inzetten op laten zien dat je echt graag wilt dat ze terugkomt naar jou stad.' Ehhh, hoe zou je dat willen doen op een manier die moeder overtuigd? De weg met goud plaveien? En hoezo moet vader moeder nu overtuigen dat hij écht wil dat zij in de huidige woonplaats blijft wonen? Dat is volgens mij een onmogelijk en niet ter zake doende eis of verlangen of verwachting of doelstelling.
En dan denk ik dat het voor kinderen in deze (andere) tijd soms niet eens zo relevant is of de opvoeder vader dan wel moeder is, als er maar sprake is van voldoende basale zorg, een zekere mate van stabiliteit en bij scheiding: als het kind maar contact kan onderhouden met beiden ouders (tenzij er sprake is van een klojo m/v).
Overigens ben ik zelf een (gescheiden) moeder, al verbaast dat sommige mede-forummers, wat ik dan weer grappig vind.

Tsjor

Nadat ze de deur uitgezet is..

Ze is eerst de deur uit gezet... moet ik nog meer zeggen.
Blijkbaar heeft ze de afgelopen jaren vooral en alleen geinvesteerd in de zorg voor haar kinderen (en blijkbaar weinig sociaal netwerk in haar nieuwe omgeving opgebouwd).

De stap van het de deur uitzetten, en dan daarna, vanwege het niet hebben van huisvesting de kinderen opeisen..

Lijkt me de weg voor jarenlange strijd over kinderen.

Mijn eerste voorstel zou zijn om voorlopig uit te gaan van birdnesting. Dus om de buurt zorgen voor de kinderen in het ouderlijk huis, en de tijd die dit oplevert gebruiken voor het maken van een ouderschapsplan.

In dit draadje krijg je steeds meer de indruk dat het hier gaat om een moeder met een heel beperkte parttime baan, die voor een groot deel voor de kinderen zorgde.
Pas nu moeder weg is, doet vader zijn deel uitvergroten (hij droeg de zorg tijdens de 2 nachtdiensten per week die moeders draaide.....).

ze werkt nu 3 dagen en ik 4 . ze heeft pas een nieuwe baan en werkt nu op een kdv, vlakbij mijn stad(ertegenaan) , maar wel tussen onze (toekomstige?)woonplaatsen in . De kinderen gaan nu daarheen. Ik wil ook als eerste dat ze hier in deze stad blijft om "makkelijker" samen ouder te zijn. Maar als ze dat perse niet wil, lijkt mijn voorstel me voor haarzelf meer rust te geven en ook nog 3 dagen achter elkaar 24 uur de kinderen ,wat ze graag wil.
De afspraak om met haar vanavond te gaan praten , heeft ze afgezegd. Wel nieuwe afspraak voor maandag.

Advocaat

Heb je inmiddels wel een advocaat? Het kan zijn dat het verzoek om de woonplaats te wijzigen via een brief van een advocaat komt. Het is handig als je dan zelf een advocaat hebt die een antwoord kan formuleren. Kost geld, maar scheelt veel emoties.

Tsjor

Tsjor: eenzijdige aannames

Tsjor, je doet veel aannames over de ex van Hans, verzinsels, die niet uit de woorden van Hans te halen zijn; en je houdt er geen rekening mee dat Hans' verhaal eenzijdig is. Zijn ex is hier niet en wij kennen haar en haar verhaal niet. Waarom leg je van alles zo negatief voor haar uit, op basis van verzinsels?

Zo poneer je dat zij Hans alleen als spermadonor heeft gebruikt. Huh?! Waar is dat op gebaseerd? En zij heeft 4 jaar met hem samen gewoond! En daarvoor haar woning opgegeven. Het enige wat we weten is dat het eerste kind een "ongelukje" was. Wiens ongelukje, weten we niet. Als twee mensen vrijen hebben ze allebei verantwoordelijkheid voor de anticonceptie. Kennelijk beviel dit "ongelukje" Hans en zijn ex zo goed dat ze samen een tweede kind gepland hebben. Dat is toch de verantwoordelijkheid van beide, van Hans en zijn ex?

En nu verzin je dat Hans wel wilde trouwen maar zij niet. Daar weten wij niets van. Het kan net zo goed andersom zijn geweest: die kans lijkt me zelfs groter, want Hans is de huizenbezitter en had met een huwelijk meer te verliezen. En je vindt het vooral haar te verwijten dat er geen samenlevingscontract is omdat zij twee kinderen op de wereld gezet heeft? Huh?! Dat hebben ze toch samen gedaan?

"Ex is dom geweest. Misschien had Hans nog wel met haar willen trouwen toen bleek dat ze zwanger was, of hadden ze een samenlevingskontrakt opgesteld. Dan had ze nu de helft van de overwaarde van het huis in haar zak kunnen steken en daarmee een nieuw begin kunnen maken. Die domheid valt haar te verwijten, Hans ook, maar haar ook, omdat ze wel twee kinderen op de wereld heeft gezet en die kinderen hebben zorg nodig. Zorg ook in de vorm van onderdak. Vriendin gaat nu trekken, heeft huis noch haard, en sleept haar kinderen daarin mee. Ik vind dat geen goede zorg voor de kinderen, en ik vind ook dat je daar als ouder al vooraf over na moet denken."

Ja ik denk dat zij beter haar oude woning had kunnen aanhouden. Maar Hans gaat er van uit dat zij "een flatje" krijgt, dus kennelijk is het in die regio voor haar geen groot probleem om weer nieuwe woonruimte te krijgen. Dan heeft ze toch een dak boven haar hoofd? En als een of beide kinderen bij haar staan ingeschreven, dan krijgt ze ook ruimte voor die kinderen. En vergeet nie: zij is door Hans zijn huis uitgezet. Lijkt me logisch dat je dan niet meteen vervangende woonruimte hebt.

"Samen-ouder, een bijdrage leveren aan kost en inwoning vind ik niet raar. En als je de eigendomsverhoudingen niet anders hebt geformuleerd, dan valt die bijdrage aan de woning inderdaad toe aan de woningbezitter. Als je huurt verwijt je de woningbouwcorporatie achteraf toch ook niet het geld \'weg\' is en dat zij bij verkoop de meerwaarde uit de woning halen."

Tsjor, ex had een eigen inkomen dus ik neem aan dat zij gewoon meebetaalde aan de "kost", d.w.z. de dagelijkse boodschappen etc. In ieder geval weten we niet hoe Hans en zijn ex dat destijds geregeld hadden. Verder heeft ex wel degelijk meebetaald aan de woning/verbouwing van het huis van Hans, behalve de laatste paar maanden. Zij heeft dus de paar jaar dat zij met hem samenwoonde wel geld Hans' woning gestoken. Dit is absoluut niet met huren te vergelijken. Bij huren teken je een huurcontract dat wettelijk beschermd is. Als huurder heb je rechten. En bij woningbouwverenigingen bouw je in de tijd dat je huurt steeds meer rechten/voorrang op voor een nieuwe woning, als je zou willen verhuizen (bijv. naar een grotere woning met kinderen). Door de huurwoning op te geven, heeft ex die rechten opgegeven.

"De lasten van het wonen van de kinderen (verbouwing, slaapkamers maken) heeft Hans alleen op zich genomen. Als de ene ouder wel bereid is om te investeren in een woning voor de kinderen en de andere ouder niet, wie zorgt er dan het beste voor de kinderen?"

Nee hoor, ex heeft ook aan Hans' woning meebetaald, zie boven.

"Hans zegt \'het is er niet van gekomen\'(om zaken te regelen). Dat is natuurlijk een slecht excuus. Vraag is alleen wat Hans had kunnen doen om het \'af te dwingen\', ervan uitgaande dat de zwangerschap een feit was. Je mag alleen bij mij komen wonen als we een samenlevingskontrakt opstellen, zoiets. Achteraf was dat verstandig geweest, maar ik denk dat het huis te klein was als het zo gegaan zou zijn. Als een zwangerschap eenmaal een feit is kun je als man/vader niet veel eisen meer stellen volgens mij en moet je vooral gaan faciliteren en meewerken. Maar op dit punt zou ik graag andere meningen eens willen horen."

Nu ga je er van uit dat Hans wel wilde trouwen en zij niet. Het is waarschijnlijker dat de situatie anders was. Hans had immers het meest te verliezen. En waar baseer je het op dat "het huis te klein zou zijn geweest" als Hans een samenlevingscontract had willen opstellen? Wat zou het nadeel voor ex geweest zijn?! Nee hoor, ik denk dat veel mannen het wel best vinden dat een vrouw ze wel een kind "schenkt" en dat ze wel het ouderlijk gezag krijgen, maar dat ze geen verplichtingen hebben t.o.v. de vrouw. Ik vind het bizar dat je de verantwoordelijkheid voor het feit dat Hans en ex samen geen contract hadden, vooral bij ex legt en niet bij Hans. Hans heeft alleen aangegeven dat zij dit samen niet hebben geregeld. Het oudste kind is 3, het jongste 1. Misschien was ex de afgelopen jaren erg druk met zwanger zijn, bevallen, voor kleine baby's zorgen en werken, en dat zij daardoor geen energie had om op haar strepen te staan voor een goed contract?

Het is ook nooit goed of het deugt niet: als een vrouw trouwt, dan is ze een uitzuiger omdat ze na de scheiding de helft van het kapitaal en alimentatie krijgt. Maar als ze niet trouwt en zelf inkomen heeft, dan regelt ze het niet goed voor haar kinderen?! Ex heeft toch voor eigen inkomen gezorgd? En binnenkort heeft ze ook weer een eigen woning?

Dat de relatie tussen ex en haar ouders een probleem was, dat was vanaf het begin af aan bij Hans bekend en daarvoor is ex in therapie geweest. Kennelijk zijn die problemen weer opgelaaid vanaf de geboorte van het eerste kind. En kennelijk vond Hans dat niet zo erg dat hij toch nog een tweede kind met haar wilde.

Hans

Ik schrik van jouw gedachtengang waarin alles wat zij doet of zegt als totaal verkeerd en fout wordt afgeschilderd en daarnaast de gedachte dat jij alles goed doet. Want ja, je ging mee naar elk bezoek aan de verloskundige en je elke avond gekookt. En verder? Zij gaf toch al jaren aan dat je er niet was voor haar? Kun je ook eerlijk kijken? Naar haar en naar jezelf?

Jij hebt haar uit jouw huis gezet! En ja, ik weet dat ze jou negeerde, maar jij hebt haar per direct op straat gezet. Wat denk je dat dat voor impact heeft op iemand? Denk je dat dit een basis is voor co-ouderschap, als jij zo extreem aan de touwtjes trekt?
Zij heeft haar woning toendertijd opgegeven om bij jou in te trekken. Nu heb je haar op straat gezet. Ze heeft geen eigen woning! Het lijkt mij heel logisch dat ze dan bij haar ouders intrekt. Hoe goed de band met vrienden ook is, hoeveel vrienden heeft een mens bij wie je kunt intrekken met 2 kinderen erbij? Dus woont ze nu bij haar ouders en ja die wonen in een andere stad. Dit had je vantevoren kunnen bedenken, toch? Ze heeft er eerder gezeten tijdens jullie relatie.
Je hebt haar in een heel lastige situatie gebracht waarin het gaat om iets essentieels: een eigen huis. Je kunt niet in 1 week een huis kopen. Daarbij heeft ze net een baan: met een tijdelijk contract krijg je niet zo makkelijk een hypotheek. Liggen de sociale huurwoningen bij jullie voor het oprapen, ik denk het niet. Vrije sector huurwoning is wsl te duur, daar zijn inkomenseisen aan verbonden. Daarbij, ze werkt een paar dagen per week, zorgt voor haar kinderen, hoeveel tijd heeft ze nu effectief over om een woning achterna te gaan? Even een situatieschets, dan kun je je misschien inleven in haar, dat lijkt mij hard nodig.

Verder blijken de feiten telkens weer anders. Jij wil niet de kinderen van hun vertrouwde creche afhalen. Nu blijkt dat ze daar nog maar 2 maanden zitten?! Dat is inclusief 1 wenweek en de kerstvakantie. Dus.
Je zou al tien jaar verbouwd hebben aan jouw huis. Maar daar had zij geen last van, ze zou maar 3 maanden hebben meegemaakt. Huh, jullie oudste is toch drie dus dan zijn jullie toch al 4 jaar samen, schat ik?
Het zou een uur rijden zijn van de creche die ze wil naar waar ze nu woont, maar het is in een stad tegen jouw stad aan? Dit klopt dus niet.

Daarbij vind ik je intens denigrerend naar moeder toe en over moeder: ze zou een psychiatrische stoornis hebben omdat jij dat op een forum hebt gelezen? Je zit in de bouw schrijf je zojuist, dus je bent geen psychiater... Je kunt dus ook absoluut niet stellen dat zij labiel is en dus een slechte invloed op de kinderen heeft/ de kinderen beter niet kan opvoeden. Daarbij moet je wel het grotere plaatje in beeld houden: Wil jij nu je kinderen van 1 en 3 hun moeder afnemen omdat het even niet zo goed met haar gaat, althans volgens jou?
Ik snap ook niet hoe Thieu kan bedenken dat moeder geen recht meer op haar kinderen heeft omdat ze verhuisd is naar een andere stad? Geen recht meer?!
Ze is niet expres verhuisd. Ze is uit haar huis gezet en heeft godzijdank een tijdelijke woning gevonden. Ze heeft haar woonplaats bekend gemaakt en wat ik begrijp is er nu een tijdelijke regeling met co-ouderschap. Er is dus geen ontvoering.
Verder vind jij haar woning niet goed genoeg voor de kinderen omdat die woning kleiner is dan de jouwe en geen tuin heeft. Wie heeft ooit bewezen dat een kleinere woning slecht is voor kinderen? En hoe durf je zo veroordelend te zijn over de moeder van je kinderen!
Verder schrijf je zoiets als dat de oudste naar je vraagt. Dat betekent niet dat hij bij jou wil wonen en dus niet bij zijn moeder!
Het lijkt mij steeds meer alsof jij erop uit bent om de kinderen bij hun moeder weg te houden. Ik sluit me bij Zelazny aan:
' En DUS moet mams precies hetzelfde bieden, anders raakt ze de kinderen kwijt. Niet meer, niet anders, niet beter, niet leuker, niet stabieler, maar exact hetzelfde.'

Rozenstruikje