U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wat is goed voor de kinderen
hallo,
Ik ben 46 en mijn ex vriendin is 38. We hebben een relatie van 4 jaar. We kennen elkaar echter al 30 jaar omdat we vroeger elkaars buren waren. Na een half jaar relatie werd ze onverwacht zwanger ( kan ook gebeuren). Nadat de oudste ( jongetje) 1 jaar was, werd ze weer zwanger ( gepland). Inmiddels zijn ze 1 en 3. , twee jongetjes. In die 4 jaar hebben we vanaf de geboorte van de eerste een aantal malen een crisis gehad ( 2-3 keer) Zij had dan altijd het gevoel dat ik er niet voor haar was. Ondanks dat ik bij alle consulten aan verloskundige/ consultatiebureaus/ prikpostjes/gyneacologen ben meegeweest/ ook beide bevallingen uiteraard. Zij heeft nu nog steeds dat gevoel. Als we er over praten komt er eigenlijk niet meer uit dan wat vage aanwijzingen waar het in zit bij haar. Althans zo komt het bij mij over.
Tijdens al onze crisissen is zij altijd met onze problemen naar haar ouders getrokken. Soms omdat ik haar dan helemaal zat was , maar zij net zo vaak omdat ze rust nodig had. Na een aantal dagen kwam ze dan weer terug ( met kinderen) en eigenlijk ging het dan maar weer door en dacht en hoopte ze dat het dan weer beter zou gaan. Ik heb dat altijd als erg vervelend ervaren dat zij zo naar haar familie toetrok en alles daar besprak. Dit was volgens haar niet het geval. Nu blijkt dat het dus wel is geweest, dat ze alles met hen besprak.
Ik heb zelf voorgesteld ( jaar geleden) om naar een relatietherapeut te gaan. Daar heeft zij nooit het nut van ingezien en heb haar dus ook nooit zover gekregen. Zij heeft zelf voor onze relatie in therapie gezeten omdat er een nogal vreemde verhouding met haar moeder was. Vanaf haar jeugd heeft haar moeder haar als vriendin gezien en ook daaar zelfs huwelijksproblemen mee besproken. Ze is nogal depressief van aard, vind ik zelf.( mijn ex)
Ik heb ook gedacht aan PPD, als je diverse forums leest.
Ondanks dat het afgelopen half jaar redelijk goed ging met de relatie. ( deden meer dingen samen en met de kinderen,taken beter verdeeld, sex e.d.) heeft zij 3 maanden geleden van de een op de andere dag besloten ermee te stoppen. Ze wil zelfs niet eens meer praten / alleen over de kinderen. We zijn de afgelopen 3 maanden wel samen blijven wonen in mijn huis. In deze drie maanden heeft ze mij van s ochtends tot s avonds volledig genegeerd. Krijg te horen dat ze al 3 jaar ongelukkig is/ ik heb haar slecht behandeld/ ze is alleen voor de kinderen bij me gebleven/ ze verwijt me dat de tweede nogal klein is door de stress die ik bij haar heb veroorzaakt ( ze heeft de hele zwangerschap doorgerookt ) Ik heb 3 maanden op de bank geslapen en het leek of ze helemaal frigide werd.
De situatie werd voor mij steeds onhoudbaarder. Ik kan u vertellen dat het verschrikkelijk is als je de hele dag genegeerd wordt. Ik heb uiteindelijk de besissing genomen dat ze weg moest en ga dan maar inderdaad naar je ouders. Of ik daar nou goed aan heb gedaan weet ik nog steeds niet , maar ik vond dat zij altijd met onze problemen naar haar familie is gegaan, dus dan doe je dat nu ook maar als ze het daar altijd voor je oplossen.
Ik vind het ook verschrikkelijk voor de kinderen dat ze er nooit haar best voor heeft gedaan om de relatie op de rit te krijgen. Ze loopt gewoon weg voor de problemen of verwacht dat een ander het oplost.
Als ik haar daar op wijs , krijg ik als antwoord dat ik naar mezelf moet kijken en niet alles bij haar moet neerleggen. Ze geeft me echter van alles de schuld. Dit zegt ze letterlijk. "het ligt niet aan mij, maar allemaal aan jou.
Het probleem wordt zo gecompliceerd , omdat ze steeds naar haar familie gaat. De familie is belangrijker dan de vader van haar kinderen denk ik wel eens.
Nu komt natuurlijk het volgende probleem met de kinderen.
Ze wil zgn alles in goed overleg doen in het belang van de kinderen. Wat er tot nu toe gebeurt, is dat zij van alles voorstelt of al heeft geregeld en als ik een ander idee erover heb , te horen krijg dat ik niet meewerk.
Het begint er ten eerste mee, dat ze wil verhuizen naar haar oude woonplaats. Dan kan er dus al geen sprake meer zijn van een co-ouderschap. Als ik zeg dat het voor iedereen beter is dat ze in dezelfde plaats blijft wonen, zegt ze dat ze hier niets heeft en haar eigen plek weer wil hebben. Ik zie hier al geen belang voor de kinderen.
De kinderen zitten nu 2 dagen op een kinderdagverblijf hier in de buurt. Die wil ze daar weg hebben en op een kdv neerzetten tussen onze woonplaatsen in, waar ze ook werkt. ( op zich wel het beste) Maar ze wil nu de kinderen daar 3 dagen heenbrengen omdat ze ook 3 dagen werkt. Op dit KDV hebben ze alleen plek voor 2 dagen.
Nu heeft ze eigenlijk al het volgende geregeld.
Ma. naar KDV/ Di naar haar ouders/ Wo. naar KDV. Do. naar een gastouder/ en vrijdag naar pappa.
Ik vind dit echt onverantwoord om die twee kleintje op 4 plekken in 5 dagen neer te zetten.
Ik heb ouderlijk gezag, maar wat stelt dit voor als zij dit allemaal doet. Ze wil nergens over praten ( vooral om de relatie op de rit te krijgen, wat volgens mij niet onmogelijk is) Ik denk zelf dat ze aan een depressie PPD lijdt of aan heeft geleden en mee is doorgelopen. Ze reageert soms heel verward , vijandig en ze probeert op een bijna obsessieve manier de kinderen naar zich toe te rekken.
Ze heeft sterk het gevoel dat de kinderen bij haar moeten zijn, omdat het bij haar beter is. Zeker bij die van 3 merk je dat hij dingen oppikt, maar gewoon niet snapt. Hij zit op een leeftijd waaraan je ook merkt, dat hij meer en meer naar pappa trekt. Het lijkt erop of ze dit niet kan hendelen. Bij de jongste van 1 is het lastig. Die wil ik ook graag zien, maar hij is nog erg klein. De oudtste is in principe 3 dagen bij mij/ 3 bij haar/ 3 bij mij/ 5 bij haar. Met de jongste gaat dit niet, maar dan krijg je weer dat de oudste zijn kleine broertje niet ziet.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik haar naar de huisarts krijgen( ook voorgesteld, dat wou ze dan wel doen, maar een dag later weer niet , alleen misschien om eens een hormoonspiegelmeting te doen. Ik krijg haar niet zo ver. Op dit moment zit zij natuurlijk bij haar familie en wordt daar alleen maar bevestigt in haar besluiten.
Ik wordt ondertussen ook volledig genegeerd door haar familie.
Verbazing
vanmiddag hoorde ik van een gezamenlijke kennis, vriendin van haar, dat zij 6 weken geleden tegen haar heeft gezegd,"dat ze een jaar ofzo rust nodig heeft en dat ze uiteindelijk wil dat het wel weer goed komt.!
wat moet je hier van denken.
Gezamenlijk
Voor kennisgeving aannemen. Maar wat mooi zou zijn is als die gezamenlijke kennis als 'gespreksleider' zou kunnen functioneren. Misschien kun je haar zeggen: ik zou graag willen dat ik daar met haar over kan praten, wil je ons daarbij helpen?
Tsjor
Gesleep
tsjor, dat traject is al een gepasseerd station. Goede gezamelijke vrienden/kennisen hebben aangeboden met haar ( zonder mij of met) te praten. Heeft ze nooit aangenomen. Het interesseert haar niet wat die mensen ervan vinden. Vandaag maar weer eens een andere omgangsregeling voorgesteld. Do. av. tot za.ocht. 12.00
Dat twee weken. Dan een weekend van vrij. 11.00 uur tot Ma.ocht. 08.00 uur. Breng ik ze naar KDV. Dan weer 2 weken zoals de week ervoor. Die cyclus. Wijst ze af. Vindt ze te veel gesleep voor de kinderen. (Alsof het meer of minder zal worden, tenzij ik ze dus een week helemaal niet zie.Want anders ziet ze ze een heel weekend niet. Ik heb nu alle voorstellen wel gehad denk ik. Maar goed , de jongens zijn nu weer een keer bij mij. De kleinste 1,5 week niet gezien.
En wanneer......
....heeft zij dan een weekeinde niet met jou te maken en de kinderen een weekeinde (net als jij)? Zou dat de kneep kunnen zijn?
En dat ze met die andere mensen niet in gesprek gaat, dat komt denk ik omdat het van jou uitgaat. Zoals je het heir schrifjt zijn die mensen het roerend met jou eens.....waarom zou zij daar dan mee in gesprek gaan?
Weekend
Emine, maandag tot en met woensdag, elke week. als ze rust wil is het heerlijk dat de kinderen in het weekend bij vader zijn.
Jammer dat praten met een gemeenschappelijke vriendin niet kan.
Een ander voorstel mag ook van haar uitgaan. Alleen maar negatief dingen niet willen is erg lastig.
Zij kiest voor de advocaat. Ik hoop dat je niet in de situatie komt waarin zij een bijna kosteloze advocaat kan krijgen en jij er een moet betalen, want dan trekt degene die moet betalen bijna altijd aan het kortste eind, omdat het dan heel erg duur is en de ander bijna gratis door kan gaan.
Tsjor
Hans
Het lijkt erop alsof overleg niet gaat lukken. Oriënteer je eens op de juridische aspecten. op internet is dar genoeg over te vinden. Zie bijv. http://www.juridischloket.nl/
Zet zelf even op een rijtje wat je voorgesteld hebt, wanneer en wat de reactie was. En dan toch naar een advocaat en tegen haar zeggen dat je het voor gat leggen aan de rechter. De rechter zal waarschijnlijk advies vragen aan de raad. Er komt dan een onderzoek.
Tsjor
In gesprek
emine . ja ze heeft ze dan inderdaad geen heel weekend. dat is een argument van haar. Maar ze heeft ze wel 2x vanaf za. ocht. tot do.av. in 3 weken. Hoewel ze dan ma./wo/ en do. op kdv zijn. Maar zij wil ze perse die dagen. Wat moet je dan nog?
Die andere mensen zijn ook gezamelijke vrienden. De meeste kennen haar wel. Ik zeg altijd erbij: dit is mijn verhaal."Natuurlijk zal ze bang zijn voor beinvloeding. Maar wat maakt dat uit. Het gaat niet om wie er gelijk heeft. En ze kan toch haar verhaal doen. Maar misschien kan ze ook wel tot andere inzichten komen. Die gezamelijke vrienden praten niet mij alleen maar na. Zijn het punten van mij ook niet eens.
Rechtszaak?
Tsjor, juridisch loket heb ik bezocht en bezig met ouderschapsplan. Het meeste contact is er met mail. Daar komt zij niet best uit vind ik zelf. Wijst ieder voorstel af. Komt met vreemde argumenten. In twee weken heb ik bijna iedere mail haar uitgenodigd om te komen praten. Dat wil ze niet. wat ze wel wil is ook niet duidelijk geweest omdat er vervolgens weken lang eigenlijk niets gebeurd. Alleen ik wil dat niet.
Wat houdt zo'n onderzoek precies in? Ik moet zeggen dat ik nog steeds in een onwerkelijkheid leef. 3 maanden geleden was er nog niets aan de hand ( leek) Nu stuurt ze een advocaat op me af. Ben ook nog steeds in de waan dat we moeten praten. Maar zij wil niks en dan moet je inderdaad wat anders en daar wordt de sfeer niet beter van denk ik. Ik heb dan ook nog een gevoel dat ik een enorme strijd moet aangaan om "de kinderen te krijgen" terwijl mijn gevoel zegt, dat de kinderen er recht op hebben, een pappa en een mamma. En als pappa en mamma er uiteindelijk niet 200 % voor zijn gegaan om er een probleem uit te krijgen dan voelt voor mij dat niet goed. Het lijkt dat zij daar geen moeite mee heeft. Het zal wel misschien, maar merk het niet.
Kan ik haar dwingen om mediation te doen dmv kort geding? Of moet de mediation uiteindelijk uitgaan van vrijwilligheid?
raad voor de kinderbescherming hoorde je vroeger de engste verhalen over. Wat gaan die voor onderzoek houden? weet je dat.?
we hebben geen samenlevingsovereenkomst, enkel erkend en gezamelijk gezag
Voor de kinderen
Ik val denk ik in herhaling maar het lijkt me allemaal een soort van gedoe om hier uit te komen.
Je kunt er denk ik nog steeds voor kiezen om hier de ' wijste' te zijn. Pas je aan en probeer heldere afspraken te maken. Wat is er verkeerd met week op, week af, voor de kinderen te zorgen? Dat dagjesgedoe zou ik zelf al duizelig van worden. Helder blijven is vooral voor de kinderen van eminent belang.
Verder zou ik gewoon proberen afspraken over de email te maken. Daar kun je rustig nadenken over een zin.
Ik ben bang dat je geen idee hebt in wat voor misere je terecht kunt komen als je de Raad voor de Kinderbescherming inschakelt. Daar wordt niemand blij van. Als je het serieus meent dat je er voor je kinderen wilt zijn denk ik dat je hier keuzes moet maken voor het een drama wordt voor iedereen. En je ego opzij zetten. Je kan dat alleen maar voor jezelf doen, je hebt namelijk geen enkele invloed op je a.s. ex, dus wat zij zou horen te doen, daar heb je werkelijk niets aan.
De" wijste"
ik wou dat je mijn ex was week op week af is volgens mij het makkelijkst. allebei 2 dagen door de week met ze samen,of je regelt wat voor een dag en de rest het weekend om en om. Maar ze zijn 1 en 3 en mijn ex vindt dat ze nog te klein zijn voor zo'n optie. Ik vind die van 3 daar al niet te klein voor. afspraken en communicatie gaat al via mail.
Duidelijkheid moet er komen, maar waarom denkt mijn ex dan, dat die duidelijkheid er alleen kan komen als ze vooral bij haar zijn?
raad voor de kinderbescherming heb ik gelijk een beeld voor me, dat er iemand anders gaat bepalen wat er met je kind(eren) gaat gebeuren en dan zonder pappa en mamma. Niet dat ik hier nou zo bang voor ben. Maar het zal door het verleden komen misschien.
Woning
"we hebben geen samenlevingsovereenkomst, enkel erkend en gezamelijk gezag"
Ik heb bewust ook op die manier een kind met mijn partner, en ben er flink mee bezig (geweest) wat daar de consequenties van zijn (wel/niet trouwen, geregistreerd partnerschap, samenlevingscontract, etc.). Wij hebben overigens wel twee woningen aangehouden. Ik wil je hier een paar dingen voorleggen vanuit dat standpunt. Daarmee wil ik helemaal geen uitspraak doen over jullie relationele en emotionele situatie, maar ik hoop je misschien wel een andere blik op een paar aspecten te geven.
Is je ex destijds bij jou in jouw huis getrokken en heeft zij toen haar eigen woning opgegeven? Als zij zelf erg rijk is of heel veel verdient dan hoeft dat geen probleem te zijn, maar voor mensen met een laag of normaal inkomen is het in veel delen van Nederland erg moeilijk of zelfs onmogelijk (onbetaalbaar) om op korte termijn een geschikte woning te vinden. Doordat zij in jouw huis is ingetrokken zonder samenwonings-/samenlevingscontract hebben jullie een enorm risico genomen en is dit een erg nadelige situatie voor haar. Dat blijkt al uit het feit dat jij haar zomaaar " jouw huis uit kon zetten". Zoiets heeft niet alleen een gigantische praktische en financiele impact voor haar, maar ook een emotionele. Zij heeft geen eigen woning. Zij wordt het huis uit gezet. Zij kan niet zelf bepalen of ze blijft wonen waar ze woonde. En dat ook nog met kinderen. Voor jou is het veel simpeler: jij blijft wonen waar je zat, met nu wat meer ruimte in huis.
Je kunt nu zeggen dat zij zich zelf in deze situatie heeft begeven door bij jou in te trekken zonder samenlevingscontract ("eigen schuld" dus). Maar ik vind dat dit de verantwoordelijkheid van jullie beide is/was, omdat jullie beide voor deze situatie kozen. Aan jou de vraag: waarom hebben jullie voor deze vorm gekozen?
Ik vind dat het wonen in het huis van een ander waar je als puntje bij paaltje komt geen enkele zeggenschap over hebt, op zich ook al een emotionele en relationele impact heeft (afhankelijkheid, onvrijheid, ongelijkwaardigheid) - dus ook zonder scheiding of ruzie. Misschien moet je daar ook eens naar kijken als een van de mogelijke oorzaken van julie problemen.
Juridisch hebben jullie als co-ouders zonder samenlevingscontract alleen rechten en plichten t.o.v. de kinderen en niet t.o.v. elkaar. Maar moreel vind ik dat je in deze situatie haar praktisch en financieel zou moeten helpen met de nieuwe huisvesting. (Even los van het feit dat ze dat misschien nu niet wil.)
Jullie gaan uit elkaar, doet er niet toe waarom of waardoor. Het is dan oneerlijk dat jij gewoon kan blijven wonen in je eigen huis terwijl zij moet zoeken, verhuizen, verbouwen, en al dat gedoe (en kosten!) er om heen.
Mijn vermoeden is dat (onuitgesproken?) boosheid over deze situatie wel eens een rol zou kunnen spelen bij haar wens om ver weg te gaan wonen. Of is het puur praktisch en is er in jullie huidige woonplaats geen geschikte woning voor haar te krijgen?
Denk er eens over na, ik ben benieuwd hoe je hier in staat. Of gaat dit allemaal niet voor jullie op, en waarom dan niet? (Ook voor mezelf ben ik benieuwd waarom anderen dit soort keuzes maken.)
Merkwaardig
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het merkwaardig is: als een vrouw een soortgelijk verhaal zou opschrijven zou zij vooral geprezen worden en gemotiveerd om door te zetten 'in het belang van de kinderen'. Alsof zij de opofferende goedheid is die het belang van de kinderen voorop stelt. Als het een man is die soortgelijke vraag stelt gaat het plotseling om zijn ego.
Merkwaardig. Ik denk dat mannen ook kunnen denken aan het belang van de kinderen; en dat vrouwen vaak hun eigen ego verpakken in 'het belang van de kinderen'.
Tsjor
Woning
Samen-ouder, geen samenlevingskontrakt maken, niet trouwen en dus geen wettelijke basis leggen onder je relatie, dat is voor beiden een groot risico. In liefde wordt alles gedaan, maar als die liefde ophoudt blijkt het een groot probleem te zijn.
Ik denk dat papahans een verplichting heeft ten aanzien van de kinderen. Je schrijft dat hij ook een morele verplichting heeft ten aanzien van zijn vriendin. Maar dat wordt dan ook wel erg gemakkelijk voor haar. Het is haar beslissing om niet te communiceren, geen energie te stoppen in de relatie en geen enkele poging te doen om te kijken wat zij zelf kan doen aan het verbeteren van haar gemoedsrust. Hoe ver moet je gaan als (ex?)-partner om dat te faciliteren?
Ik sta niet bekend als een voorstander van de raad voor kinderbescherming, maar ik vind ook dat (ex-)partners over elkaar geen oordeel mogen geven of iemand geschikt is als ouder. Het kan zijn, dat moeder te labiel en te depressief is om beslissingen te nemen die rekening houden met het belang van de kinderen. Het kan zijn dat moeder veel te weinig inzet toont om de relatie tussen vader en de kinderen goed te houden. Dat vraagt eigenlijk een onafhankelijk oordeel en dan kom je toch bij de raad uit: wat is in het belang van de kinderen.
De raad inzetten is een risico, maar geen grip krijgen op een mogelijk labiele moeder die met twee kinderen haar eigen weg gaat is ook een risico.
Tsjor
Merkwaardig
Je hebt wel gelijk Tsjor, ik ben tijdens mijn scheiding ook genoeg 'oorlogshitsers' tegengekomen, te beginnen met de eerste advocaat die samen met mij wel gehakt ging maken van ex, maar gelukkig ook genoeg verstandige mensen die mij hielpen om te de-escaleren en praktisch te blijven. De bemoeienis van de Raad in dit proces heeft ons uiteindelijk geen goed gedaan. Op dit moment is het contact met de kinderen helemaal verloren gegaan. En dat is treurig. Ik had vrij snel een hele goede advocaat die, zelf aanvankelijk psycholoog, aangaf dat de Raad niet veel kan met psychische problematiek. Dat was een goede tip die bleek te kloppen.
"het is uw eigen verantwoordelijkheid"
Toen mijn ex net bij ons weg was en ernstig explosief gedrag vertoonde (ook psychische problematiek), wilde ik begeleid contact met de kinderen. Toen ik daar 'de instanties' (raad/amk) voor om advies/hulp vroeg, kreeg ik alleen maar te horen: "Dat is uw eigen verantwoordelijkheid mevrouw. Dan moet u ze maar niet meegeven." Toen heb ik een familielid van ex gevraagd om aanwezig te zijn bij de omgang. Die wilde dat gelukkig graag doen. Daarna heb ik mijn eigen plan getrokken. Het kan wel zijn dat de ene ouder de andere niet 'mag' beoordelen maar de realiteit is nou eenmaal zo dat je nauwelijks anders kan als je je als verantwoordelijke ouder wil gedragen. Als je moet wachten tot de raad zich ermee gaat bemoeien is de zaak al veel te ver gegaan. Ik denk dan ook dat je op je eigen inschatting moet vertrouwen, kritisch-realistische omstanders (liefst die ex goed kennen en van hem/haar houden) moet vragen je te spiegelen, eventueel in therapie te gaan om een regelmatige realitycheck voor jezelf te doen en je niet te laten meeslepen door je emoties en vanuit die basis met name in het juridische domein te opereren. Als het niet kan zoals het moet dan moet het maar zoals het kan.
Groet, Hannes
Heikel punt
Mijn ex is 4 jaar geleden inderdaad vanuit een huurflat bij me ingetrokken.En ik heb haar niet zomaar uit huis gezet. Het begon ermee dat zij weg wilde en een plek voor haar zelf. Maar ze heeft zich vanaf die uitspraak dan ook gedragen alsof ze al weg was. Geen lasten meer betaald , blijkt nu. Zitten ook nog eens midden in een verbouwing. Twee slaapkamers erbij voor de kinderen. De kleinste ligt nog steeds bij de pappa (en mamma). Dit is allemaal doorgegaan. Geld voor geleend vanuit een depot. Daar ben ik hoofdelijk aansprakelijk voor. Zij wil weg ( ook met dit gegeven) alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ( ze zegt, je kan nu toch meer werken om die extra lasten op te brengen, omdat je de kinderen toch minder hebt) Dat zij nu bij haar ouders zit, zal een enorme impact op haar hebben, dat geloof ik. De kinderen zijn in de huidige situatie ook bij mij, dus het is niet zo dat ik haar met kinderen eruit heb gezet. We hebben een voorlopige regeling voor de kinderen, waar we nog steeds niet uit zijn overigens.
En we hebben niet bewust voor deze vorm gekozen ( zonder overeenkomst) , maar zijn daar nooit echt uit gekomen. Ik ben mijn huis al 10 jaar aan het verbouwen. Van bouwval tot paleis. Zij heeft zelf nooit enige energie in dit huis gestoken. Dat het een heikel punt is , dat is duidelijk en speelt mee.
Dat zij naar een andere stad wil, heeft te maken met het feit dat zij daar woonde voordat ze bij mij kwam. Ook woont haar broer daar en haar familie woont dan dichter bij dan nu het geval is. Ik vind het dan ook echt alleen maar eigen belang. Ik zie geen enkel belang voor de kinderen, omdat er daarmee een heel andere omgangsregeling tot stand zal komen.
Familie
Familie is niet alleen het belang van je bijna-ex maar toch ook van de kinderen en daarmee mogelijk zelfs van jezelf. Je kunt op familie terugvallen als er ziekte is of andere zaken. Heel vaak is dat de familie van de vrouw. Zeker als je allebei werkt en kleine kinderen hebt is een netwerk van familie een grote aanwinst. Maar het kunnen ook vrienden zijn waarmee je zaken op kunt vangen. Ik had het niet gered zonder mijn eigen familie. Ex geeft niet altijd thuis als er zaken op te lossen zijn -zijn werk gaat altijd voor- en dan kom je wel knel te zitten.
Ik vind het heel verdrietig dat het zoveel voeten in de aarde heeft maar ik hoop dat je hier toch nog een stuk realistischer mee om kunt gaan. Hoe frustrerend ook. Je best kans is om beschikbaar en betrouwbaar te zijn.
Annej
'Heel vaak is dat de familie van de vrouw.' Dat kan zo zijn, maar ik denk niet dat het enige grond kan zijn waarom vrouw de kinderen meeneemt en vader een beperkte omgangsregeling gunt.
Je schrijft: '....maar ik hoop dat je hier toch nog een stuk realistischer mee om kunt gaan. Hoe frustrerend ook. Je best kans is om beschikbaar en betrouwbaar te zijn.'
Ben even benieuwd. Welk gebrek aan realisme mis je (behalve dan dat vader moet accepteren dat vrouw met kinderen bij familie wil wonen, wat ik dus weer niet realistisch vind van die vrouw).
En waar mis je 'beschikbaar en betrouwbaar zijn'?
Tsjor
Voor het dichtklappen van de val
Hans, in je eerste berichtje zeg je dat je vriendin 38 is. jullie oudste kind is 3 jaar. Ze is dus moeder geworden (na een half jaar relatie met jou) op haar 35ste.
Kan het zijn dat ze bang was voor het dichtklappen van de val? Dat wil zeggen dat vrouwen tegen de 36 weten dat het 'nu of nooit' is als ze nog een kind willen. Dan zou haar primaire behoefte 'een kind' geweest zijn. In plaats van een sperma-donor heeft ze gekozen voor iemand in haar omgeving die ze kent. Voordeel daarvan is dat diegene ook direct verantwoordelijk wordt voor de financiële kant. Dat is bij een sperma-donor. Waarschijnlijk is het geen rationeel bedenksel geweest, maar zit het allemaal in emoties. Lastig, want die zijn nauwelijks bespreekbaar.
Mocht dat zo zijn, dan is ze nu met twee kinderen 'klaar' met de relatie. Niet vanwege jou, maar omdat ze haar twee kinderen binnen heeft.
Ik vrees dat dit allemaal niet bespreekbaar is met haar (of met welke vrouw dan ook). Maar wellicht geeft het een andere kijk op de situatie.
Overigens hoef je je daar niet bij neer te leggen. je bent geen sperma-donor, je bent vader.
Jullie hebben veel niet geregeld, omdat het er niet van kwam. Blijkbaar hebben jullie beiden het belang daarvan niet ingezien. zij ook niet. Dan past het niet om elkaar achteraf rekeningen te presenteren, noch over de verbouwing (alhoewel de kosten waar afspraken over gemaakt zijn eigenlijk wel moeten worden voldaan), noch over eventuele bijdrages in verhuiskosten etc.
Je zorgt al voor een dak boven haar hoofd en boven het hoofd van de kinderen, ik meen dat er geen enkele morele plicht is voor jou om haar verhuizing te financieren. Dan had je vooraf betere afspraken moeten maken en laten vastleggen. Dat is niet zielig voor haar, eerder onverantwoordelijk gedrag ten opzichte van haar kinderen, die nu meegesleept dreigen te worden.
Dit: 'ze zegt, je kan nu toch meer werken om die extra lasten op te brengen, omdat je de kinderen toch minder hebt' klopt dus niet. Jij bent de vader, je hoeft niet meer te gaan werken in plats van zorgen voor de kinderen. Omgekeerd: als jij meer voor de kinderen zorgt kan zij meer werken.
Een moderne mogelijkheid is die van 'bird-nesting': de kinderen blijven in hun eigen woning (dat zou dan jouw woning zijn) en de ouders wisselen. Zij kan dan een kleine woning/kamer zoeken in de woonomgeving die zij graag wil, jij moet dan een kleine woning/kamer (met kantoor?) zoeken in jouw buurt. De ouders wisselen en voor de kinderen blijft alles zoveel mogelijk hetzelfde.
Moet je wel heel erg snel voort maken met de verbouwing. Een paleisje hoeft niet, een leefbare woning is al voldoende. Misschien houd je dan nog wat geld over uit het bouwdepot.
Tsjor
Realistisch
Mijn inschatting is dat moeder hier de regie heeft. Alleen al vanwege het feit dat ze in de relatie het monopoly heeft op de zorg voor de 1-jarige. Dat is zo gegroeid maar wel de status quo. Tenzij je de juridische weg zoekt zul je daar zaken mee moeten doen. Niet realistisch vind ik het gebruik van 'het belang van het kind' argument om je eigen argumenten kracht bij te zetten.
Niet realistisch vind ik het ' moeten werken' argument zonder te zien dat moeder dat ook moet. Niet realistisch vind ik de steun die moeder bij haar eigen familie zoekt als uitsluitend haar eigen belang te positioneren.
De moeder van de kinderen van pappaHans zal met deze opstelling nog meer haar eigen weg gaan dan ze nu al doet en daar kun je weinig mee behalve naar de rechter gaan.
Mijn idee zou zijn om eronder te gaan zitten. Proberen bij te dragen aan de oplossingen die ze overduidelijk aan het zoeken is. Voor zover je dit uiteraard kunt inschatten. Mensen hebben altijd hun eigen geschiedenis en daar ga je niet over, je ziet altijd maar een deel van het verhaal.
Daarom hoop ik dat pappaHans wat aan de reacties heeft, uiteindelijk gaat hij er zelf over, het is zijn situatie.
Annej
'Mijn inschatting is dat moeder hier de regie heeft. Alleen al vanwege het feit dat ze in de relatie het monopoly heeft op de zorg voor de 1-jarige. Dat is zo gegroeid maar wel de status quo.' Ja, dat is de status quo zoals moeder die geëntameerd heeft. Als moeder verder niet wil praten, als er dus geen zaken te doen zijn met moeder, dan is alleen de rechter een mogelijkheid. Maar het is niet zo dat moeder per definitie de regie heeft.
Hier ben ik het mee eens: 'Niet realistisch vind ik het gebruik van \'het belang van het kind\' argument om je eigen argumenten kracht bij te zetten.' Maar dat geldt ook voor moeder. Als je daaruit wil komen zou je boven je eigen emoties uit sober en objectief moeten proberen te denken over wat voor de kinderen van belang is. Veel verplaatsingen, wisselingen in woonplaats, veel wisselingen in de zorg, dat soort dingen zijn niet in het belang van de kinderen.
Het 'moeten werken' argument deel ik helemaal, wel is het lastig als moeder tegelijk aanvoert dat vader nu wel meer kan gaan werken, omdat zij de kinderen claimt. Ferm en stoer volhouden dat je dat niet gaat doen (meer werken), maar juist meer tijd gaat maken voor de kinderen, en dus minder kunt verdienen, dat zou dan mijn advies zijn.
Als reflex snap ik het steun zoeken bij familie wel. Maar daarna, als je over je eerste emoties heen bent, zul je toch ook als volwassen mens moeten kunnen nadenken: familie is niet de enige basis om steun te krijgen, er zijn professionele organisaties, vrienden en kennissen die je kunt organiseren, er is zoiets als dienst en wederdienst etc.
Ik denk dat het helemaal niet uitmaakt wat Hans doet, moeder zal toch haar eigen weg gaan, zeker als niemand haar daarbij spiegelt of enig weerwoord geeft, of als ze zelf elk weerwoord als 'heulen met de vijand' interpreteert.
Ik denk dat moeder de buit binnen heeft, ze heeft voor haar 0ste twee kinderen, waar ze waarschijnlijk erg blij mee is. En verder heeft ze eigenlijk helemaal geen zin in een relatie met de vader. Dat maak ik op uit het verhaal van Hans, dat moeder eigenlijk helemaal niet wil investeren in de relatie. Negeren, doodzwijgen, doen alsof het niet bestaat en je eigen gang gaan. Voor dat probleem (er is namelijk wel een vader) kan Hans geen oplossing bedenken. Hij kan alleen maar wijzen op de status quo: kinderen hebben ook een vader en vader wil de zorg voor de kinderen het liefste gezamenlijk doen, maar als dat niet kan wil hij zijn deel van de zorg op zich nemen. Mijn advies zou zijn om dat in de vorm van tijd, beschikbaarheid en aandacht te doen, en niet in de vorm van geld (en dus meer werken), omdat kinderen zo bijzonder zijn (argument voor jezelf), omdat kinderen recht hebben op en zich goed ontwikkelen als ze een goede band met hun vader (argument voor de kinderen) en omdat het kan zijn dat moeder in dit verhaal labiel en depressief is, wat op den duur tot meer problemen kan gaan leiden voor de kinderen.
Ik hoop ook dat veel verschillende invalshoeken en mogelijkheden voor Hans een bijdrage leveren aan een weg en aan oplossingen waar hij zelf iets mee kan.
Tsjor
Steun van familie
Ik vind dat er wel erg makkelijk over het belang van steun van familie wordt heengestapt. En dan ook nog zeggen dat het niet volwassen is om steun vooral bij je familie te zoeken. Wie zegt dat de moeder een netwerk heeft in de plaats waar ze woonde? En als dat niet zo is, dan bouw je dat echt niet zomaar op.
Neemt niet weg dat ik het vreemd vind dat de moeder zo de touwtjes in handen heeft. Het lijkt me niet meer dan logisch om allebei je uitgangspunten op papier te zetten en ergens in het midden uit proberen te komen.
Ik had ook het liefst mijn kinderen altijd bij me (nou ja bijna altijd dan 
), maar ik zie ook het belang van de relatie met hun vader in. En daarnaast vind ik ook dat de vader recht heeft op omgang met zijn kinderen. Hoe jammer dat misschien ook is voor de moeder.
Begin van het einde.
vandaag de eerste brief van haar advocaat gekregen, hoewel ze as donderdag toch een gesprek met me wil. In die brief wordt er een "verzoekschrift tot vasstelling hoofdverblijfplaats bij cliente en een vasstelling omgangsregeling tussen u en de kinderen "ingediend. Zij wil naar een andere woonplaats. Wordt er dan automatisch een dergelijk verzoek gehonoreerd omdat het de moeder betreft. Ook krijg ik dan een verzoekschrift tot vaststelling omgangsregeling. Heb haar 4 tegenvoorstellen gedaan waarin ik bij de laatste 25% van de tijd de kinderen heb. Heeft ze ook afgewezen. Mediation wil ze niet. Vandaag heb ik ook een afspraak gemaakt met een advocaat , hoewel ik dit traject eigenlijk helemaal niet in wil, Ik kan hier wel zo verdrietig van worden als ik aan de kinderen denk.
Je eigen wens
Nu ze zelf naar een advocaat gegaan is staat je natuurlijk niets in de weg om zelf een heldere regeling te vragen.
Ik zou hier zelf de voorkeur hebben voor week op week af en co-ouderschap, ook al om de overdrachtmomenten met kinderen, en met de afstand die je krijgt door verhuizing, te beperken. En mogelijk moet je het omdraaien, aanbieden om de hoofdverblijfplaats te bieden aan de kinderen, waarna de rechter uitkomt op co-ouderschap.
Verdrietig
Wat niet wegneemt dat het verdrietig is dat het allemaal zo loopt. Mogelijk dat je eigen ouders je bij kunnen staan en mogelijk ook mee kunnen gaan naar de rechter. Want ook vader alleen voor de kinderen is wat kwetsbaar.