U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wat is goed voor de kinderen
hallo,
Ik ben 46 en mijn ex vriendin is 38. We hebben een relatie van 4 jaar. We kennen elkaar echter al 30 jaar omdat we vroeger elkaars buren waren. Na een half jaar relatie werd ze onverwacht zwanger ( kan ook gebeuren). Nadat de oudste ( jongetje) 1 jaar was, werd ze weer zwanger ( gepland). Inmiddels zijn ze 1 en 3. , twee jongetjes. In die 4 jaar hebben we vanaf de geboorte van de eerste een aantal malen een crisis gehad ( 2-3 keer) Zij had dan altijd het gevoel dat ik er niet voor haar was. Ondanks dat ik bij alle consulten aan verloskundige/ consultatiebureaus/ prikpostjes/gyneacologen ben meegeweest/ ook beide bevallingen uiteraard. Zij heeft nu nog steeds dat gevoel. Als we er over praten komt er eigenlijk niet meer uit dan wat vage aanwijzingen waar het in zit bij haar. Althans zo komt het bij mij over.
Tijdens al onze crisissen is zij altijd met onze problemen naar haar ouders getrokken. Soms omdat ik haar dan helemaal zat was , maar zij net zo vaak omdat ze rust nodig had. Na een aantal dagen kwam ze dan weer terug ( met kinderen) en eigenlijk ging het dan maar weer door en dacht en hoopte ze dat het dan weer beter zou gaan. Ik heb dat altijd als erg vervelend ervaren dat zij zo naar haar familie toetrok en alles daar besprak. Dit was volgens haar niet het geval. Nu blijkt dat het dus wel is geweest, dat ze alles met hen besprak.
Ik heb zelf voorgesteld ( jaar geleden) om naar een relatietherapeut te gaan. Daar heeft zij nooit het nut van ingezien en heb haar dus ook nooit zover gekregen. Zij heeft zelf voor onze relatie in therapie gezeten omdat er een nogal vreemde verhouding met haar moeder was. Vanaf haar jeugd heeft haar moeder haar als vriendin gezien en ook daaar zelfs huwelijksproblemen mee besproken. Ze is nogal depressief van aard, vind ik zelf.( mijn ex)
Ik heb ook gedacht aan PPD, als je diverse forums leest.
Ondanks dat het afgelopen half jaar redelijk goed ging met de relatie. ( deden meer dingen samen en met de kinderen,taken beter verdeeld, sex e.d.) heeft zij 3 maanden geleden van de een op de andere dag besloten ermee te stoppen. Ze wil zelfs niet eens meer praten / alleen over de kinderen. We zijn de afgelopen 3 maanden wel samen blijven wonen in mijn huis. In deze drie maanden heeft ze mij van s ochtends tot s avonds volledig genegeerd. Krijg te horen dat ze al 3 jaar ongelukkig is/ ik heb haar slecht behandeld/ ze is alleen voor de kinderen bij me gebleven/ ze verwijt me dat de tweede nogal klein is door de stress die ik bij haar heb veroorzaakt ( ze heeft de hele zwangerschap doorgerookt ) Ik heb 3 maanden op de bank geslapen en het leek of ze helemaal frigide werd.
De situatie werd voor mij steeds onhoudbaarder. Ik kan u vertellen dat het verschrikkelijk is als je de hele dag genegeerd wordt. Ik heb uiteindelijk de besissing genomen dat ze weg moest en ga dan maar inderdaad naar je ouders. Of ik daar nou goed aan heb gedaan weet ik nog steeds niet , maar ik vond dat zij altijd met onze problemen naar haar familie is gegaan, dus dan doe je dat nu ook maar als ze het daar altijd voor je oplossen.
Ik vind het ook verschrikkelijk voor de kinderen dat ze er nooit haar best voor heeft gedaan om de relatie op de rit te krijgen. Ze loopt gewoon weg voor de problemen of verwacht dat een ander het oplost.
Als ik haar daar op wijs , krijg ik als antwoord dat ik naar mezelf moet kijken en niet alles bij haar moet neerleggen. Ze geeft me echter van alles de schuld. Dit zegt ze letterlijk. "het ligt niet aan mij, maar allemaal aan jou.
Het probleem wordt zo gecompliceerd , omdat ze steeds naar haar familie gaat. De familie is belangrijker dan de vader van haar kinderen denk ik wel eens.
Nu komt natuurlijk het volgende probleem met de kinderen.
Ze wil zgn alles in goed overleg doen in het belang van de kinderen. Wat er tot nu toe gebeurt, is dat zij van alles voorstelt of al heeft geregeld en als ik een ander idee erover heb , te horen krijg dat ik niet meewerk.
Het begint er ten eerste mee, dat ze wil verhuizen naar haar oude woonplaats. Dan kan er dus al geen sprake meer zijn van een co-ouderschap. Als ik zeg dat het voor iedereen beter is dat ze in dezelfde plaats blijft wonen, zegt ze dat ze hier niets heeft en haar eigen plek weer wil hebben. Ik zie hier al geen belang voor de kinderen.
De kinderen zitten nu 2 dagen op een kinderdagverblijf hier in de buurt. Die wil ze daar weg hebben en op een kdv neerzetten tussen onze woonplaatsen in, waar ze ook werkt. ( op zich wel het beste) Maar ze wil nu de kinderen daar 3 dagen heenbrengen omdat ze ook 3 dagen werkt. Op dit KDV hebben ze alleen plek voor 2 dagen.
Nu heeft ze eigenlijk al het volgende geregeld.
Ma. naar KDV/ Di naar haar ouders/ Wo. naar KDV. Do. naar een gastouder/ en vrijdag naar pappa.
Ik vind dit echt onverantwoord om die twee kleintje op 4 plekken in 5 dagen neer te zetten.
Ik heb ouderlijk gezag, maar wat stelt dit voor als zij dit allemaal doet. Ze wil nergens over praten ( vooral om de relatie op de rit te krijgen, wat volgens mij niet onmogelijk is) Ik denk zelf dat ze aan een depressie PPD lijdt of aan heeft geleden en mee is doorgelopen. Ze reageert soms heel verward , vijandig en ze probeert op een bijna obsessieve manier de kinderen naar zich toe te rekken.
Ze heeft sterk het gevoel dat de kinderen bij haar moeten zijn, omdat het bij haar beter is. Zeker bij die van 3 merk je dat hij dingen oppikt, maar gewoon niet snapt. Hij zit op een leeftijd waaraan je ook merkt, dat hij meer en meer naar pappa trekt. Het lijkt erop of ze dit niet kan hendelen. Bij de jongste van 1 is het lastig. Die wil ik ook graag zien, maar hij is nog erg klein. De oudtste is in principe 3 dagen bij mij/ 3 bij haar/ 3 bij mij/ 5 bij haar. Met de jongste gaat dit niet, maar dan krijg je weer dat de oudste zijn kleine broertje niet ziet.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik haar naar de huisarts krijgen( ook voorgesteld, dat wou ze dan wel doen, maar een dag later weer niet , alleen misschien om eens een hormoonspiegelmeting te doen. Ik krijg haar niet zo ver. Op dit moment zit zij natuurlijk bij haar familie en wordt daar alleen maar bevestigt in haar besluiten.
Ik wordt ondertussen ook volledig genegeerd door haar familie.
Te veel gevraagd?
hoi anne, liefst zou ik voor een co-ouderschap gaan, maar dat wil zij niet. Heb ik al eens voorgesteld. Hoofdverblijfplaats ook hier en dat de kinderen hier gewoon naar school gaan. Dat is wat ik wil. Ik wil haar niet alleen de kinderen laten opvoeden, wat gebeurt als ze krijgt wat ze wil. Ik 4 dagen in 2 weken en dan gaan wonen in een andere plaats. Ik ga haar nu denk ik ook maar eens voorstellen Ma. t/m Do. bij mij. Dan zijn er geen korte blokken meer , waar ze zgn een probleem mee heeft en ze heeft ze in het weekend. Ik zou dan bv. om de drie weken ook een weekend erbij willen hebben. Is dat nu echt zo onredelijk?
Vraag?
ah anne,
Kan een rechter uitkomen op co-ouderschap? Volgens mij kan dat toch niet worden opgelegd, maar moet dat van beide partijen uitgaan.?
Ja hoor
Natuurlijk kan een rechter uitkomen op co-ouderschap. Ook als één van de partijen dat niet wil. Zeker als vader aangeeft dat wel te willen, gaat de rechter daar snel in mee. Hoe het dan moet in de praktijk maakt de rechter zich niet druk om. Daar moeten jullie samen uitkomen.
Wel reëel
Het moet dan wel reëel zijn, dus ook te combineren met werk etc. Je hebt dan zelf de verantwoordelijkheid om te zorgen dat het een reëel voorstel is. Als je wil dat de kinderen bij jou komen zou ik wel werk maken van die verbouwing, zorg dat het af is en dat de kinderen een kamer hebben.
Tsjor
Dagen vastleggen
Bij de rechter werden in ons geval ook de dagen vastgelegd van de omgangsregeling, juist omdat er geen overeenstemming over de omgangsregeling was. Ook de vakanties werden vastgelegd, het hele jaar dus. Dat het daarna anders ging lopen is weer een heel ander verhaal. Maar het schept in elk geval duidelijkheid.
Omdraaien?
Het lijkt mij een reeel voorstel.
1. Ik neem de dinsdag als pappadag, al eerder voorgesteld hier. Ma Wo en Do naar KDV. Dan kan ik ze ook al om een uur of 16.30 uur ophalen waardoor ze op een normale tijd nog kunnen eten. Zij wil ze dus eigenlijk die dagen, maar kan ze pas om 18.00 uur ophalen , waardoor ze pas om 19.00 uur kunnen eten , wat ik echt veel te laat vindt. Als je dan echt kijkt vanuit de kinderen geeft dit volgens mij de meeste rust en regelmaat. Blokken van 4 dagen, op tijd eten en op tijd naar bed kunnen. Ik wil ze dan ook nog wel een weekend in de maand. en wil gaan voor c-ouderschap. Morgen wil ze nog komen praten, maar heb zelf het idee, dat haar dit vanuit de advocaat is aangeraden. Zij zal waarschijnlijk weer met haar eigen voorstel komen.
Als ik dit voorstel erdoor krijg, dan zal de hoofdverblijfplaats ook hier worden lijkt me. Daar zal ze denk ik niet in mee gaan. Ik denk veel voor haar, dat klopt, maar als zij het maar blijft hebben over het belang van de kinderen( waar ik inmiddels ook van kan braken) dan is deze oplossing zo gek nog niet volgens mij als je kijkt vanuit de kinderen.
De verbouwing is bijna klaar. Zij zal op een flat terecht komen, met klein balkonnetje evt. Ik heb hier een behoorlijke tuin waar ze vrij kunnen spelen.
Hoeveel kans van slagen zou zon voorstel maken bij een rechter? Iemand ervaring?
Ongewis
Het lijkt een redelijk en reëel voorstel. Heb je wel een advocaat ingeschakeld, want daar zal het toch op uitdraaien.
Wat de rechter doet is ongewis. Waarschijnlijk eerst mediation opleggen. Maar ik weet niet of je dan in de vorm van een voorlopige voorziening alvast een bepaald patroon kunt ontwikkelen.
Op vrijdag zal de oudste wel nog naar school moeten.
Tsjor
Gesprek
Het kernpunt van mediation is dat je uitgaat van wat je allebei wil. Dat kan je helpen in het gesprek: zullen we eerst eens praten over waar we het over eens zijn?
- eerst over het uit elkaar gaan. Daar moet je het over eens zijn, want anders blijf je naast elkaar praten.
- dan over wat voor de kinderen van belang is, bijvoorbeeld zoveel mogelijk rust en stabiliteit;
- dan over wat voor ieder apart van belang is, bijvoorbeeld dat je in je eigen inkomen moet kunnen voorzien, dat je allebei betrokken wil zijn op de kinderen, dat je een goede woonomgeving hebt, dat er ook momenten van rust zijn.
Als je het over de hoofdpunten eens bent volgt de invulling van de details. Ook daarbinnen zullen punten van overeenstemming zijn en dan blijven er nog altijd punten van verschil over. In een eerste gesprek kun je die laten rusten, zodat je er allebei over na kunt denken en erop terug kunt komen in een tweede gesprek.
Overigens laten gescheiden ouders met co-ouderschap hun twee kinderen vaak op verschillende adressen inschrijven (ieder één kind) om zo voor de belastingdienst allebei in aanmerking te komen voor de alleenstaandeoudertoeslag. Als de woonplaatsen ver uit elkaar liggen is dat wel weer lastig, want woonadres heeft direct te maken met alle post van de gemeente en de overheid (consultatieburo etc.).
Ik blijf er maar mee aankomen: een goed boek is Hoefnagels, samen getrouwd, samen gescheiden.
Tsjor
Wat een afschuwelijk verhaal
Hoi Hans,
Ik heb vanmorgen hier je verhaal gelezen en het is altijd weer hart verscheurend als je leest in wat voor een situatie mensen terecht kunnen komen. Ik wens je daar alle sterkte bij.
Ik heb ook nog wel een paar tips voor je:
Laat je agenda en plannen vanaf nu niet meer bepalen door je ex waar je nu nog wel de neiging toe hebt als ik dit lees: "Als ik dit voorstel erdoor krijg, dan zal de hoofdverblijfplaats ook hier worden lijkt me. Daar zal ze denk ik niet in mee gaan."
Het doet er niet toe of je ex er wel of niet in meegaat, het is gewoon het beste voor je kinderen zoals je zelf ook weet omdat jij altijd de stabiele factor bent geweest in jullie relatie. Zij is wispelturig en onberekenbaar wat slecht is voor de kinderen. Maak dit via je advocaat duidelijk aan de rechter. Uit je verhaal blijkt ook dat ze geen verantwoordelijkheid neemt als het er op aan komt en ook dat is slecht voor jullie kinderen. Misschien zou je nog zo ver kunnen gaan door eenzijdig gezag aan te vragen maar dat is waarschijnlijk een brug te ver. Probeer een buddy in je omgeving te vinden die je bijstaat in deze zware tijden.
Zoals Tsjor ook al schrijft heeft je ex waarschijnlijk vooral kinderen gewild toen het nog kon en maakte het haar niet direct veel uit bij wie. Misschien zou je over enige tijd het boek "Destructieve relaties op de schop" van Jan Storms kunnen lezen. Daarin wordt beschreven hoe destructief mensen in relatie's kunnen zijn. Jammer genoeg staat in dit boek dat je alleen maar heel hard kunt weg rennen van deze mensen maar dat is zo lastig als je samen kinderen hebt...
Op zich denk ik dat jouw voorstel vrij reëel is. Maar je motivatie vind ik niet zo fijn klinken. Er zijn zat kinderen die om 18.00 worden opgehaald van de opvang omdat hun ouders moeten werken. Dat kan natuurlijk geen reden zijn om de kinderen niet bij haar te laten die dagen.
Ook je motivatie dat jouw tuin groter is dan haar balkonnetje doet niet ter zake. Stel je voor zeg, de ouder met het meeste geld en het grootste huis krijgt de kinderen, omdat dat beter voor ze is. Het moet niet gekker worden.
Die moddergooierij in het bericht van Thieu geeft me ook de kriebels. Ik hoop dat jullie het netjes kunnen oplossen.
Co-ouderschap
Het beste argument voor co-ouderschap is dat de kinderen een vader en een moeder hebben en dat beiden voor de kinderen willen en kunnen zorgen. Daar hoeven geen beschuldigingen bij, liever niet, dat vertroebeld de besluitvorming alleen maar, de rechter schat in wie wie beschuldigt, of triggert een onderzoek van de Raad.
Als je ex jou beschuldigt en jij beschuldigt haar niet sta je al sterker.
En dat er dagen en vakanties vastgelegd moeten worden omdat beiden er niet samen uitkomen.
Sterk
In feite sta je voor de rechter best sterk.
Kinderen blijven op hun eigen adres ingeschreven, waar ze tot voor kort woonden, bij jou, en mischien kun je zelfs regelen dat ze naar de kinderopvang in de buurt blijven gaan.
Niet beschuldigen
Je bijna ex zwalkt in haar voorzieningen voor de kinderen maar daar is voor jou geen reden voor. Je geeft gewoon aan dat je wilt dat het gewoon voortgezet wordt voor de kinderen. In hun vertrouwde omgeving.
Voorbeelden
Lees je in de de recente jurisprudentie is de beste raad die ik nog kan geven. Daarbij ook het advies om zo mogelijk een rechtszaak te voorkomen. Als je in de toekomst echt de zorgen voor de kinderen wilt delen, is een rechtszaak de slechtste manier om dat voor elkaar te krijgen. De breuk in het vertrouwen de je daardoor krijgt is vaak zo groot dat alleen daardoor al gezamenlijk opvoeden een farce wordt.
www.rechtspraak.nl/ljn.asp?ljn=BM3090
www.rechtspraak.nl/ljn.asp?ljn=BN4465
www.rechtspraak.nl/ljn.asp?ljn=BO0986
Voor meer uitspraken zoek op:
http://zoeken.rechtspraak.nl/default.aspx , met als zoekwoord: 'zorgregeling'.
School
klopt tsjor, op vrijdag zal de oudste volgend jaar naar school moeten. Maar als het lukt dat hier de hoofdverblijfplaats gaat worden, dan moet zij ze vanuit de andere woonplaats dat gaan regelen. dat lijkt me haar probleem, zij wil zonodig naar een andere stad.
Voordelen
roosje, ik weet ook wel dat er zat kindren pas om 18.00 uur worden opgehaald, maar het lijkt me beter dat een kind van 1 en 3 om 16.00 -16.30 uur worden opgehaald. Als ze door haar om 18.00 uur worden opgehaald, moeten ze eerst nog een uur in de auto zitten, dan eten. Lijkt me nou niet echt rustig voor beide partijen. In dit voorstel heeft zij ze veel weekenden , wat ze ook graag wil. Als je kijkt vanuit de kinderen heeft deze regeling volgens mij veel voordelen. Een tuin is geen goed voorbeeld, ben ik mee eens, maar ze blijven wel in hun vertrouwde omgeving. En veel geld heb ik al helemaal niet , wel een grote tuin.
Gemakzucht
cqcq, helemaal gelijk. Ik wil het liefst helemaal geen rechtszaak. Maar als mijn ex het wil gaan regelen met een advocaat, zonder de moeite te nemen om het via mediation te gaan proberen, of beter nog samen, dan ontkom je bijna niet meet aan een rechtszaak. Ik ben nu ook verplicht om een advocaat te gaan nemen. Misschien dat ik haar morgenavond toch nog op andere gedachten kan brengen. Ik vind het puur gemakzucht van haar om het bij een advocaat neer te leggen. Gezien de geschiedenis . Ik zal gaan zoeken op de jurisprudentie. Maar het zal moeilijk worden denk ik om mijn voorstel te doen slagen bij haar. Dan moet het bij mij de hoofdverblijfplaats gaan worden, waar ze juist om gaat verzoeken om dat bij haar te krijgen. Ik vind wel dat ze zwak staat, als ze ze maar blijft zeggen dat ze alles vanuit de kinderen doet, als ze dan wel zorgt dat de kinderen 3 keer pas om 19.00 uur kunnen eten. Dan moeten ze de volgende dag er ook weer om 6 uur uit, omdat ze om 08.00 uur moet werken. Wie is er dan enorm aan het slepen met de kinderen.
Argumenten
papahans, stop met zulke argumenten, want het vraagt om tegenargumenten en het wordt altijd gekibbel in de loze ruimte.
Ik heb eerder een paar punten aangegeven die nog vóór de regelingen liggen. Ik zou me daarop concentreren en niet over details gaan die te maken hebben met het uur van ophalen van de kinderen.
Je gaat ervan uit dat het geen echt gesprek wordt, helaas. Als dat zo is hoeft het ook eigenlijk alleen bij een mededeling te blijven over wat jouw standpunt is, wat jij voor staat, wat jij graag zou willen. Argumenten zijn dan niet eens zo heel erg van belang op dat moment. Als ze er echt over wil praten zou je dat kunnen constateren: ik merk dat je het serieus neemt en er echt over wil praten, daar ben ik blij om. Denk er eens over en dan praten we over drie dagen verder, Zoiets. Niet meteen het onderste uit de kan willen, niet meteen alle munitie gebruiken, maar zoeken naar iets waat je het gemeenschappelijk over eens bent.
De eerste vraag is al de vraag of jullie echt uit elkaar gaan en of dat echt is wat zij wil (en wat jij wil of wat jij moet accepteren). Ook hiervoor zijn argumenten niet echt van belang. Er is nog nooit iemand verliefd geworden op basis van argumenten, zo gaat het ook als de liefde over is. Natuurlijk mag je er wel naar vragen of mag je wel zeggen dat het jammer is, maar als het over is dan is het over. Opmerkingen, zelfs kwetsende opmerkingen kun je aanhoren, slikken, en ter kennisgeving noteren, later kun je er altijd nog over doordenken, maar op dat moment niet.
Ik denk dat je in het eerste gesprek niet veel verder zult moeten en willen komen dan samen de status quo opmaken: de relatie is over, voor de kinderen moet goed gezorgd worden, en daar hebben jullie allebei een andere visie op. Als het dat gaat om de vraag: hoe nu verder, dan zijn er drie opties:
- samen een volgende keer verder praten;
- een mediator inschakelen om het gesprek tussen jullie beiden te begeleiden;
- of aan de rechter voorleggen (die waarschijnlijk toch een mediator gaat voorstellen).
Als je op het einde van het gesprek bereikt hebt dat jullie beiden weten hoe de vlag ervoor hangt (inclusief de zorgplannen voor de kinderen en het ontbreken van consensus daarover) en afspraken hebt over hoe het verder zal gaan, dan ben je al een heel eind.
Tsjor
Vanuit
mijn eigen ervaringen met een mediator en mijn (beperkte) scholing in het vak van mediation op hbo-niveau, kan ik alles wat Tsjor in haar postings 'gesprek' en 'argumenten' schrijft, eigenlijk wel onderschrijven.
En..
Gebruik nooit, nooit... het argument: in het belang van de kinderen.. dat is zo'n verschrikkelijke dooddoener.
Beide het hoofdverblijf opeisen is in elk geval niet handig. Probeer het gewoon te hebben over de 'zorgregeling'. Kijk niet te lang vooruit, probeer eerst maar eens voor het hier en nu een goede oplossing te vinden.
(en probeer toch eens aan te bieden dat ze voorlopig in 'jouw' huis mag wonen met de kinderen, en dat jij voorlopig wel elders in trekt. Haar terug in jouw stad is het beste wat je voor jezelf kunt bereiken, omdat je van daar uit kunt bouwen aan de door jou voorgestelde zorgregeling. Probeer na te gaan wat nu echt belangrijk is voor jou. Is dat je eigen huis, of gaat het toch echt om de kinderen?
Afwachten
Ik zal alle tips van jullie meenemen voor morgenavond . Niet gelijk het ondertse uit de kan / mijn voorstel voorleggen en inderdaad zeggen: ok ik weet jou voorstel ,jij de mijne , we nemen drie dagen tijd om er over na te denken en van daaruit verder. Ook proberen haar toch te overtuigen om het samen op te lossen zonder tussenkomst advocaten. haar in mijn huis , heb ik al eens voorgesteld, maar wil ze niet. Iets wat voor mij wel belangrijk is, is dat zij in deze stad blijft wonen. Het probleem is wel, dat zij al wat in gang heeft gezet. Ik krijg waarschijnlijk binnenkort een verzoekschrift tot vaststelling hoofdverblijfplaats bij haar. Over dat belang van de kinderen wordt ik ook niet lekker. Alsof de kinderen hier een echt belang bij hebben. De kinderen hebben natuurlijk maar 1 belang en die willen dat pappa en mamma weer bij elkaar wonen.
19:00
is hier al jaren de standaard tijd van eten. Ook toen dochterlief 1 was. Kinderen wennen gewoon aan die tijd. Zelfs op de dagen dat ze niet naar het kdv gaat. Het zit gewoon niet in ons systeem om eerder te eten. Tegenwoordig (ze is nu 5,5) eten we vaak nog later.
Kinderen kunnen veel meer aan dan jij aan neemt.
Wij hebben een regeling waarin zelfs om de dag van de ene ouder naar de andere gegaan wordt. Elke dinsdag is dochterlief bij haar vader, maar de weekenden zijn van vrijdag tot maandag. Dus komt ze op maandag bij mij, en gaat dinsdag via de bso naar haar vader. Ook dat is al vanaf het begin (ze was toen 11 maanden) het geval.
Wat we wel deden is aan het begin van de dag duidelijk aangeven wie haar komt halen, wie op haar zou passen. En daar heeft ze nog steeds behoefte aan, hoewel ze nu meer bevestiging zoekt in haar eigen ritme dan dat wij het vertellen. Verder wordt er bijna elke dag wel gebeld over ditjes en datjes.
Ik denk dat er toch meer flexibiliteit mogelijk is dan je nu aanneemt.
Ideaal?
Het klopt dat kinderen ook heel goed groot kunnen worden als ze pas om 19.00 uur eten. Doen mijn kinderen ook 3 tot 4 dagen in de week.
Maar zeg nou eens eerlijk: is dat echt ideaal? Ik vind van niet. Ik zou liever hebben dat we iedere avond om half 6 om tafel kunnen. Dat is voor iedereen veel rustiger.
Ik wil maar zeggen: het feit dat het kan, wil nog niet zeggen dat het ook het beste is.
Ik weet niet of dat je gaat helpen bij een rechtzaak, maar ik vind het wel een sterk secundair argument.
Tuurlijk: beter een stabiele ouder en om 19 uur eten dan een labiele ouder en om 17.30 uur eten. Maar wat als je het voor elkaar kunt krijgen dat ze om 17.30 uur bij de stabiele ouder kunnen eten. Is dat niet toch veel beter?
Bijdrage aan woning
Hans, ik denk dat het goed is om te beseffen dat jullie in een situatie zaten wat woning en financieën betreft die erg nadelig voor haar was. Misschien kun je hierdoor wat meer begrip opbrengen voor haar standpunt (zonder je eigen standpunt, belang of mening te verloochenen hoor). Dat biedt misschien een betere basis voor verdere gesprekken dan wanneer je haar alle zwarte pieten toespeelt. Dit is niet bedoeld om jou te beschuldigen maar wel om een andere blik op de situatie te geven.
"[Zij heeft] geen lasten meer betaald , blijkt nu.[...] [Ik heb] geld voor geleend vanuit een depot. Daar ben ik hoofdelijk aansprakelijk voor. Zij wil weg (ook met dit gegeven) alsof het de normaalste zaak van de wereld is.[...] Ik ben mijn huis al 10 jaar aan het verbouwen. Van bouwval tot paleis. Zij heeft zelf nooit enige energie in dit huis gestoken."
Het is jouw huis, jij zal op den duur waarschijnlijk veel winst maken door deze verbouwingen (als ze het huis werkelijk ten goede komen). Waarschijnlijk zul je het huis ooit voor goed geld kunnen verkopen. Het geld dat zij in het huis of de verbouwingen steekt, is voor haar "weg" omdat zij geen mede-eigenaar is. Haar bijdragen zouden een soort gebruiksvergoeding of huur zijn, echter zonder de daarbij horende normale rechten op te bouwen. Ik kan mij dus heel goed voorstellen dat zij op het moment dat de relatie stuk ging, stopte met betalen. Ik vind het bijzonder vreemd dat zij wel aan het huis moest betalen zonder daardoor (proportioneel) rechten op het huis op te bouwen. Dit is totaal niet goed doordacht door jullie en daar zijn jullie beide verantwoordelijk voor. Zoiets is denk ik heel moeilijk te regelen zonder huwelijk, geregistreerd partnerschap of samenlevingscontract. Zonder een dergelijke verbintenis kun je het denk ik beter gescheiden houden: ieder betaalt voor zijn eigen huis. Verbruikskosten (energie, water, boodschappen) zou je dan wel kunnen verdelen. Maar investeringen in het huis zijn voor de eigenaar.
Bovendien: als jij al 10 jaar aan het verbouwen bent, dan is het ook in gevoelsmatig opzicht heel erg "jouw huis". Jullie zijn niet gaan samenwonen, zij is bij jou ingetrokken. Ik vind het begrijpelijk dat zij zich daardoor veel minder betrokken voelde bij jouw huis. Als jullie in een ander huis, dat voor beide "nieuw" was, samen waren gaan wonen en beide mede-eigenaar waren, dan had een gelijkwaardige betrokkenheid meer voor de hand gelegen.
En trouwens, wat vond zij van dat eeuwige verbouwen? Was zij daar gelukkig mee? Of was het voor haar misschien te onrustig of te lastig? Wiens idee en wiens wens waren al die verbouwingen?
Dubbel
ook ben ik met jouw meningen/argumenten wel eens. Geld in de woning ansich ( schrijf je dat zo?) zijn door mezelf gefinancierd. dat zij zich minder verbonden voelde met mijn huis, dat is waar, dat komt me niet vreemd voor. Omdat het huis nog niet klaar is (nog een jaar werk) wilden we samen wat gaan kopen in de toekomst. Het verbouwen zelf heeft ze nooit zo'n probleem mee gehad. Maar , het kwam me ook bij haar wel eens voor, dat ik soms dacht dat ik beter in een huurflat 10 hoog had kunnen wonen. Waarom kun je niet blij of gelukkig zijn met wat je hebt op het moment, ipv hoe het beter had kunnen zijn?