Is omgang tussen vader en kinderen noodzakelijk?

Redelijk, slecht, werken en raken.

Wilgenroosje: Slecht = redelijk en redelijk = slecht. Het gaat redelijk omdat ik mijn woede uitbarstingen kan beheersen en slecht dat ik mijn rot gedachten niet kwijt kan raken. Ik hoop dat je mij begrijpt.

V@@s: Jij maakt van mijn werk een goede baan maar dat heb ik nergens geschreven en het valt best mee, mijn werk is leuk heb ik wel geschreven. Het is inderdaad duidelijk en volwassenen lopen niet te drammen zoals kinderen en vooral pubers. Veel managers zijn narcist en die zijn niet zomaar manager geworden. Zij hebben een goede baan maar ik wil niet weten hoe de relatie met een narcist is en zij zijn niet per definitie een goede vader.

En wat AnneJ schrijft, oudere kinderen zijn echt niet makkelijker. Als ik bij de oudste eens (wat) onredelijk was gaf hij een grote mond terug waarop er soms wat knapt bij mij, toen hij jonger was reageerde hij beduusd en konden wij een uur later weer samen verder. Hij wil denk ik bij mij wonen omdat het tussen hem en moeder ook niet echt goed gaat.

De begripvolle en heftige reacties raken mij, eigenlijk was ik hier terecht gekomen om een beetje te provoceren omdat ik IRL tegen alleen maar onbegrip en dwang aanloop en had deze reacties niet verwacht. De begripvolle reacties doen en helpen mij overigens veel meer dan het onbegrip. Hoe de scheiding en ouderschapsplan verder gaan moet ik maar zien, ik moet eerst een andere advocaat nemen want ik heb bij nader inzien het vermoeden dat de huidige mijn wensen betreffende een beperkte omgang niet helemaal los kan koppelen van haar gevoelens dat een vader meer moet doen voor zijn kinderen. Ik zal duidelijker proberen te zijn en als ze het toch hoog op willen spelen zien we wel weer.

Ik kan en wil niet overal op reageren maar wil alleen antwoorden op de vraag of mijn ex wel helemaal geschikt is, ik denk het niet. Voordat wij gingen scheiden gaf ze aan dat ik mijn kinderen nooit meer zou zien en dat ze mij helemaal zou uitkleden, nu blijkt dat zij zal moeten gaan werken (mijn baan is niet goed genoeg om dit erg lang vol te kunnen houden) gooit ze wat anders in de strijd. Ondertussen heeft ze mij zodanig afgebroken (en dit heb ik laten gebeuren) dat mijn klachten heftiger zijn geworden en ik niet meer in staat ben volledig te functioneren.

Het laat zijn sporen na...

"We weten en wisten ook wel dat er van alles niet OK was met papa. We weten en wisten ook wel, dat mama haar beslissing genomen heeft (om elk contact met de vader onmogelijk te maken) met het beste voor ogen. We weten ook wel dat ze daaronder erg geleden heeft. Maar wij dus ook: wij behoren tot die minderheid van kinderen die geen papa hebben. Ik kan het eigenlijk nauwelijks een papa noemen: het is gewoon een man die ons blijkbaar verwekt heeft en daar hield het op. Maar die leegte is er sowieso. Ik heb hem altijd gemist, tot op de dag van vandaag, en zoiets wens ik niemand toe...".

x, vrouw, 20 en haar zus y, vrouw, 24.

"Mijn ex was psychotisch. Meestal ging het wel, maar af en toe was hij in oorlog met de wereld en met het complot dat hem bedreigde. Dan stopte hij met de therapie, met het innemen van zijn medicijnen enzovoort. Er zijn talloze situaties geweest waarin ik wel de politie moest bellen, als hij weer eens met een mes stond te zwaaien in de keuken, schreeuwend dat het "hen" niet zou lukken hem monddood te maken... Uiteindelijk is hij er -gelukkig- mee akkoord gegaan om geen contact meer te hebben met de kinderen. Wat moest ik anders? Ik weet ook wel dat de meisjes daar erg onder geleden hebben, maar wat kon ik anders doen?".

z, vrouw, 51, moeder van x en y.

Jonge kinderen makkelijker?

Ik schrik van wat je hier schrijft: "... oudere kinderen zijn echt niet makkelijker. Als ik bij de oudste eens (wat) onredelijk was gaf hij een grote mond terug waarop er soms wat knapt bij mij, toen hij jonger was reageerde hij beduusd en konden wij een uur later weer samen verder."

Dit is heel schadelijk voor kinderen: dat je eerst onredelijk bent en dat dan er iets knapt bij jou, waardoor je dus meer dan onredelijk wordt. Tegenwoordig gaat de oudste dus wel tegen je in, ziet dat er iets gebeurt dat niet normaal is. Desondanks lijkt bij jou wonen me niet echt een handige oplossing, dat wordt een grote strijd. Gelukkig zie je zelf in dat je niet goed voor kinderen kunt zorgen.

Yvan

Ik begrijp jouw reactie niet en heb het gevoel dat je mij een boodschap wil geven maar ik twijfel tussen 2 tegenstrijdige:

1: Jij bent Y en beschrijft jouw schrijnende gemis van een vader. Je wilt mij waarschuwen mijn kinderen niet zomaar in de steek te laten en daarvoor keihard met mijzelf aan de slag te gaan.

2: Jij bent Z en ik ben de man zoals je beschrijft. Je wilt mij waarschuwen het mijn ex niet al te moeilijk te maken.

Zelf zie ik mij als de vader en man die jij beschrijft en daarom wil ik mijn kinderen uit eigen beweging beschermen en het mijn ex niet moeilijk maken. Heel erg ver weggestopt huilt er iets om het verdriet dat mijn kinderen misschien hebben en ik heb oprecht geknokt mezelf te veranderen maar het lukt me niet voldoende en daarom wil ik ze beschermen tegen mezelf.

Zou je mij je reactie toe willen lichten?

Geen sleutelromannetje...

Ik wou maar even schetsen hoe een moeder en haar twee dochters, na jaren, terugkijken op een situatie die mogelijk enige gelijkenis heeft met die, die u hier aankaart.

Het is geen sleutelromannetje, waarin u geacht wordt op zoek te gaan naar wie u of ik nu zouden kunnen zijn. Het is enkel een korte uitsnede uit een reeks gesprekken die ik daar destijds over had met hen. De reden waarom doet er verder niet toe.

De vader in het verhaal liet me weten dat hij geen belangstelling had in een gesprek... In een telefonisch gesprek, waarin hij erg geïnteresseerd bleek in hoe het "de meisjes" ging. Toen ik hem uitlegde dat ik beloofd had daar geen informatie over vrij te geven, werd het even stil.

Dan begon hij te vertellen, over hoe hij, al kort na die overeenkomst met z, af en toe ging rondhangen om, vanuit de verte, de kinderen de school te zien verlaten, totdat zowat iedereen uit zijn omgeving hem dat met klem afgeraden had.

Hij had al die jaren de kinderen zo goed en zo kwaad als het ging opgevolgd. Bijzonder moeilijk was dat niet: de overeenkomst met z was een informele. Hij was nooit formeel uit de ouderlijke macht ontzet geweest. Hij bleek tal van details te kennen over de schoolloopbaan van de kinderen, hun activiteiten in de jeugdbeweging enz.

"Ken je die afschuwelijke foto's van die Vietnamese kinderen, die half-verbrand wegvluchten (zie: https://www.worldpressphoto.org/people/nick-ut)?" vroeg hij. "Je kent hen niet echt, maar het houdt je wel bezig en je voelt je er wel erg betrokken bij. Het was zoiets.".
"Maar uw ex was geen napalm gooiende, imperialistische demon..."
"Nee natuurlijk niet, zo bedoelde ik het niet...".

Toen ik aan z vroeg of ze wist, dat haar ex altijd wel de kinderen was blijven volgen, bleek ze daar inderdaad weet van te hebben. Aanvankelijk vond ze dat enigszins onrustwekkend, maar ook wel begrijpelijk. Eigenlijk had ze er niet veel bezwaar tegen, voor zover er maar voldoende "afstand" bleef. Maar de kinderen mochten zulks nooit weten.

Toen ik opwierp: " de kinderen zijn inmiddels volwassen en ze doen het goed in het leven. Hebben ze er geen recht op ook dat deel van het verhaal te kennen?", zou ze daarover nadenken.
Over het resultaat van dat denkwerk heb ik nooit meer iets vernomen.

Sleutelromannetje

Ik zie de huidige gebeurtenissen en ervaringsverhalen absoluut niet als romannetje. Ik twijfel niet aan jouw verhaal maar je schrijfstijl zou wel zo in een romannetje passen.

Verder had ik een hele lap tekst getypt maar vanwege herkenbaarheid en omdat ik het toch te heftig vind hou ik het kort.

Bedankt voor de reacties, adviezen en begrip. Mijn excuses dat ik lang niet overal op ingegaan ben, dit heb ik grotendeels niet gedaan omdat ze mij zinloos leken op mijn vraag, ze over mijn ex, kinderen of ouders gingen waarvoor ik niet met zekerheid kan antwoorden of te herkenbaar kunnen zijn.

Van mij mag er een slotje op dit topic maar weet niet of dat hier gedaan wordt en hoe ik dat moet doen/aanvragen.

mijn excuses

mijn excuses als mijn schrijfstijl u zou op de zenuwen gewerkt hebben. Dat was niet de bedoeling.

omgang ja, dat is noodzakelijk

omgang is noodzakelijk, maar betekend niet automatisch dat je voltijds moet zorgen. 50/50 is een ideaal plaatje maar tussen dat en 100/0 of 0/100 zitten vele gradaties.

Contact kan ook zijn op die momenten die belangrijk zijn: diploma, examen, verjaardag je belangstelling tonen. Laten weten dat je ondanks je eigen omstandighede toch aan ze denkt. En op die momenten dat het met jou goed gaat wat meer contact. Ergens wat drinken, samen naar een film.

Het enige wat mij betreft echt niet kan is als ouder de deur achter je dichttrekken en verdwijnen, je hebt ze ondanks alles zelf vrijwillig op de wereld gezet. Als je ze echt niet gewild had, had je geen sex moeten hebben.

Werkljkheidsgehalte?

Eerlijk gezegd: ik heb, bij nader inzien, nogal mijn twijfels over het werkelijkheidsgehalte van dit verhaal...

Niet alleen is er de opvallende wijziging van nickname ("Vader" van 3 in #1, ""Vader&quo... vanaf #4 en verder), maar er is ook die opmerkelijke uitspraak in #4: "Dan ben ik maar een eikel en ga aangeven dat het gewoon niet kan en zien hoe het afloopt, als het helemaal niet anders kan ga ik wel kijken of ik naar het buitenland kan vertrekken.".
Daaruit moet ik dus begrijpen, dat een man het contact met zijn kinderen niet aan zou kunnen, maar er tegelijkertijd geen moeite mee zou hebben om zijn baan en zijn leven in NL te laten voor wat het is en ergens in den vreemde opnieuw te beginnen? Met alle onzekerheid die daarbij hoort? En dan ook nog eens in het belang van de kinderen?
Ik weet dat "mijn logica" mogelijk niet die van iedereen is, zoals ik aanvaard dat ik er met enige regelmaat "flink naast zit", maar dit ... begrijp ik niet zo goed...

hij gaf al aan

dat hij iei had willen provoceren.

Vader, kan het ook zijn dat eea meer met de vechtscheiding te maken heeft dan echt met de kinderen?
Ik kan me zo voorstellen dat grote 'gehechtheid' aan de kinderen inzet kan zijn in vervelende interacties tussen mensen. Bij jullie zou het tegenovergestelde kunnen spelen. Je wilt de kinderen niet omdat je ex wilt dat je ze hebt? (en andersom)

Hoe dan ook zou ik toch proberen bij ze in de buurt te gaan wonen. Dat maakt welke opties dan ook uiteindelijk toch simpeler, ook voor jezelf.

Sorry hoor

Nou sorry hoor maar wat is iedereen toch vreselijk begripvol zeg.
Ik vind het wel heel makkelijk om te zeggen ik wil niet, en ik was sowieso niet degene die aan kinderen wilde beginnen, en ik ga nu lekker anderhalf uur verderop wonen, en ik heb een therapeut die zegt dat ik het niet kan, en mocht de rechter daar niet van overtuigd zijn, dan vlucht ik lekker naar het buitenland.
Ja hallo. Dat het nu even niet gáát en het niet lúkt kan ik best begrip voor opbrengen, maar het ook niet wíllen proberen? Geen belofte om keihard aan jezelf te werken om later wel af en toe een dag met je kinderen te zijn? Gelijk ook maar anderhalf uur verder gaan wonen zodat af en toe een uurtje je kinderen zien ook lastig wordt?
Ik heb jaren in de psychiatrie gewerkt, op een gesloten afdeling. Mensen die tot écht niks toe in staat waren en in een psychose zichzelf en de muren ondersmeerden met hun eigen ontlasting. Ja zelfs die mensen waren in staat om elke dag een minuut of 15 hun familie te zien. Dus ja ik snap dat zórgen niet gaat, maar contact onderhouden kan en mag je als vader niet ontlopen. Jij hebt ze ook gewild, aangezien ze er zijn.
Ik denk dat willie goede vragen stelt. Dat je je kinderen nu niet eens wil zien lijkt ook erg veel te maken te hebben met de vechtscheiding, en dat je bang bent dat je je woede jegens moeder op hen afreageert. Een vechtscheiding kan alleen een vechtscheiding zijn als beide partijen zich schuldig maken aan moddergooien en lelijk doen.
Dus, neem je verantwoordelijkheden en maak goede plannen. Je kan aangeven 'nu even niet' en tijdelijk tijd voor jezelf nemen om te herstellen, maar je kan niet opeens onstlag nemen van het vaderschap en ook geen vóónemens hebben om wel contact te houden in énige vorm. Je gaat mij niet vertellen dat er een stoornis bestaat dat dat volledig onmogelijk maakt voor de rest van je leven.

Desnoods

kan je aan je kinderen uitleggen wat je hebt zodat ze er rekening mee kunnen houden. Dat je ze voor het e.e.a. waarschuwt. Zeker bij een 16-jarige lijkt me dat best kunnen. Maar ze hebben recht op contact in enige vorm, dan maar eerst alleen bellen of misschien over whatsapp. Ziek zwak gek of gestoord maakt niet uit, je bent de vader en zij willen je zien en spreken. Heb begrip voor wat je niet kunt, maar er is echt wel IETS (heel kleins) wat je wél kunt.

Toch nog maar een reactie

Yvan:

Is mijn nick nu weer goed?
Het naar het buitenland vertrekken heb ik nog niet gedaan hoor. Als je bij een internationaal bedrijf werkt kan het trouwens wel makkelijker zijn, bij mij zijn ze bijna continue op zoek naar uitwisselings kandidaten en dan wordt onderdak zelfs geregeld, maar ik zie dat inderdaad (nog) niet zitten. Het was een beetje provocerend hoor.

Willie:

De opmerkingen over geen kinderen willen was inderdaad provocerend, zij heeft mij dit in het bijzijn van de kinderen verweten. De huidige vechtscheiding is een deel de oorzaak. Onze relatie en jaren lang rekening moeten houden met de stemming van ex is veel belangrijker, hierdoor ben ik volledig uitgeput. Werk is een goede afleiding maar er zijn dagen dat er zeer weinig uit mijn handen komt. Soms werk ik een dag thuis en dan moet ik aan die reclames denken als ik een rondje ga wandelen of een beetje zit te internetten, blijkbaar weten ze het niet of ze accepteren het, dit is èèn van de leuke delen.

Weer in de buurt wonen wil ik best en waarschijnlijk moet ik dat zelfs omdat ons huis niet eenvoudig te verkopen is en nu ook op alleen mijn inkomen gebaseerd is. Om dit te kunnen zal alleen eerst mijn ex wat moeten hebben qua inkomen en onderdak. Nu woon ik in een appartement van en vlakbij mijn werk.

Jackie: Op dit moment zie ik echt helemaal niets zitten, als ik uit mijn werk kom maak ik wat te eten klaar, ga een stukje lopen en val ik in slaap. Ja ik hoop en doe echt wel mijn best om in de toekomst weer meer te kunnen, ik ga braaf iedere week naar mijn therapeut. De onzekerheid over de toekomst maakt mij helemaal gek. Sorry maar jouw reactie is wel lekker makkelijk om mij te vergelijken met mensen die in een gesloten inrichting zitten en waarschijnlijk onder de medicijnen.

Misschien heb je het niet begrepen maar mijn ex laat het tot rust komen en beperkt contact niet toe. Om verdere ruzies te voorkomen laat ik alles rusten, als contact met de kinderen zo belangrijk is kan zij en JZ ook best in overleg gaan en water bij de wijn doen. Op de manier hoe het nu gaat heb ik liever dat alles afgekapt wordt.

Ik begrijp best dat zij het ook niet makkelijk heeft en daarom geef ik haar de kans om voorlopig in ons huis te blijven en niet per direct alles te moeten regelen. Als het financieel kan mag zij er van mij blijven wonen maar zij zal zelf ook initiatieven moeten nemen.

Ja maar ja...

Provocatietje hier, provocatietje daar... Daar hou ik niet zo van in fora. Ik dacht dat u een ernstig probleem aan de orde wou stellen.
Het lijkt me inderdaad beter dat hier een slotje op gaat.

Een slotje graag

Yvan, We irriteren elkaar een beetje. Ik wil nog even wat kwijt en daarna reageer ik niet meer op je. Ik heb spijt van mijn provocaties en begrijp dat je je er aan ergert, waar ik mij aan erger is jouw verhaal met open eind in roman stijl, dat jij verwijst naar een romannetje en dat tussen de openhartige verhalen van anderen, als je twijfelt aan een verhaal ben je niet verplicht te reageren hoor, je komt een beetje dominerend over. Excuses en nu is het klaar voor mij.

Ik heb echt waardering en dankbaar voor de reacties die gewoon ingegaan zijn op mijn vraag, door de provocatie heen geprikt hebben, nuttige en constructieve reacties hebben gegeven.

Jij zegt dat je niet in stáát bent tot ook maar énige contact. Dát is pas lekker makkelijk gezegd. Ik kan me er ook nog wel in vinden dat je zegt 'het gaat niet maar ik WIL wel' maar dat zie ik ook nergens. Je wilt het ook gewoon niet en daar zit toch een ieniemini stukje je ex terugpakken in een vehtscheiding in.
Als iemand beweert psychisch er zo slecht aan toe te zijn dat hij niet eenz zijn kind kan béllen dan geloof ik dat gewoon niet. En natuurlijk denk ik dan aan de patienten op mijn werk, overigens lang niet allemaal onder de medicijnen (slaat bij de een aan en bij de ander niet), die zo psychisch ziek waren dat er geen normaal gesprek mee te voeren was of bij wie alle prikkels zo hard aankwamen dat slapen op een normale kamer te veel was en ze in een isoleercel moesten. Als ik bedenk dat zelfs die mensen hun familie op bezoek konden ontvangen of een telefoonjte konden plegen dan kan echt iedereen dat. Zo veel is dat echt niet gevraagd. Je bent nou eenmaal vader.

"Op de manier hoe het nu gaat heb ik liever dat alles afgekapt wordt."

Ik denk dat deze zin heel veel zegt. Hiermee zeg je dus dat je wel kan maar gewoon liever wat anders hebt.

@ #66

U irriteert mij niet hoor: ik maak een onderscheid tussen mensen en het gedrag dat ze stellen.

Ik neem akte van uw ergernis inzake mijn "romannetje". Ik ben zo vrij erop te wijzen dat mijn verwijzig naar een "romannetje"/"sleutelroman" enkel betrekking had op mijn eigen tekst (#53) en dat die verwijzing geen enkele andere bijdrage in deze draad betrof. Ik dacht dat dat duidelijk was, quod non.

Dat "mijn verhaal" een open einde heeft kan ik ook niet helpen: dat "romannetje" is enkel een beperkte uitsnede uit een aantal gesprekken die ik daarover met x, y en z gehad heb, naast één gesprek met die man, ik zal hem "a" noemen.
Al die gesprekken, in totaal meer dan 10 uur, doorgaans luchtig, bijwijlen bijzonder moeizaam, werden opgenomen, oveigens met medeweten en instemmng van alle betrokkenen.
Zoals iedereen wel weet, hebben "every day life stories" doorgaans een open einde, maar als u daar op staat, wil ik er wel een meer passend einde aan breien. Had u een voorkeur m.b.t. de richting die het moet utgaan? Moet het een happy end worden of had u het liever wat morsiger, met een suïcide en zo?

U hoeft niet te antwoorden: ik ben hier ook wel klaar mee.

Offtopic/ontopic

Offtopic: ik zal het bij mezelf houden maar ik snap geen bal van de verhalen hierboven. Erg warrig.

Ontopic: ja, ik vind dat een kind recht heeft op ouders als deze goed voor het kind zijn uiteraard.
Ik vind dat ze recht op contact hebben, hoe minimaal ook, maar wel met een ritme. Niet wanneer het uitkomt.

Ik heb in de praktijk mee mogen maken hoe beschadigd kinderen werden door het steeds wegblijven en uiteindelijk voorgoed wegblijven van hun vader/verwekker.

Ik denk als iemand een leven buiten ziekenhuis muren kan leiden en kinderen kan verwekken, deze ook de kinderen moet kunnen zien en daar een weg in moet vinden, desnoods begeleid.
Dat ben je ze verplicht omdat je ze hebt gekregen.
Als je kinderen hebt centreert de wereld zich niet meer om jou maar om hen. En wat je dan ook mag hebben of ervaren: dan vind je een weg om dat wel te kunnen doen.
Verstoten is nooit een optie.

Vader

ik heb echt respect voor de manier waarop je op de reacties ingaat.

Ik denk dat ik begrijp hoe jij erin staat. Ik snap dat je jaren op je tenen hebt gelopen, en dat de rek er nu heel erg uit is. Eigenlijk sta je op de basale overlevingsstand. Ik hoop dat de therapeut je o.a. hierbij kan helpen.

Het zou echt heel fijn zijn, voor alle partijen en uiteindelijk ook voor jouzelf denk ik, als het mogelijk is voor je om te regelen dat jouw ouders jou gaan bijstaan, en dus hun tijd in jouw deel van de omgang stoppen. Nogmaals, als dat mogelijk is.

Ik begrijp ook dat jij denkt dat het beter is voor je kinderen om helemaal niets te horen van hun vader, dan te maken te hebben met een vader die er regelmatig niet voor hen kan zijn. Ik denk zelf dat dit een vergissing is. Bespreek dit eens met je therapeut. Ik denk ook dat jouw uitputting van nu, je gevoelens heel sterk medebepalen.

Ik denk ook dat je dit, wat je hier post, best met een kind van zestien moet kunnen bespreken. Misschien kun je hierover ook met je therapeut praten, misschien zou je oudste zelfs eens mee kunnen met jou? Ik ben (als stiefmoeder) ook enkele malen meegeweest naar de therapeut van mijn (stief)dochter. Zo'n persoon kan wellicht ook dingen verklaren.

Weet je, ik denk dat een vader (hoe dan ook) echt beter is dan geen vader.

Nogmaals, ik zie jou echt niet als iemand die de lijn trekt. Ik denk dat veel mensen geen idee hebben van wat psychische problematiek met je kan doen. Het ontzettend vervelende is dat je ex de kinderen als wapen gebruikt.

Toch wel Mirreke

Je bent echt de enige niet net begrip, waarom denken mensen dat toch altijd?

Hij moet een oplossing vinden en dit zeker niet met een 16-jarige overleggen of bespreken, weet je hoe belastend dat is voor een puber in kwetsbare jaren?

We snappen het allemaal, maar de kinderen zijn er nu eenmaal. Niet 1...maar 3. Best veel als je eigenlijk niet wilt.

Ik was nog niet klaar

In aanvulling op de laatste zin: het is gewoon fijner als er een ex zou zijn die juist begrip heeft voor de psychische situatie waarin jij verkeert.

Maar dat is nu niet zo, daardoor ook die vechtscheiding die je zelf ook noemt, en dan lijkt er zoveel minder mogelijk...
Ik wens je in ieder geval sterkte, en ik hoop dat je er toch toe in staat bent om je kinderen op de een of andere manier in je leven een plek te geven.
Wat ik me afvraag, en misschien heb je dat al wel gedaan, maar misschien ook niet: stel dat je je kinderen nou echt helemaal afstoot. Hoe denk je dan dat je dit later gaat verwerken? Want ik denk echt dat je dat terug gaat krijgen, dat je er niet mee in het reine gaat komen...

Dat bedoel ik ook met mijn opmerking dat het voor alle partijen, inclusief jouzelf, beter is als je wel een manier vindt om betrokken te blijven bij je kinderen.

Wat volgens mij altijd het beste is, is open kaart spelen. Naar je kinderen: leg uit wie je bent, hoe je functioneert, waarom het nu niet werkt... of waarom het nu anders werkt dan zij gewend zijn.

Ik snap (echt) dat je op bent, dat je jaren hebt moeten functioneren op een manier die eigenlijk misschien niet bij je past, en waardoor je nu op je tandvlees loopt.
Dit gebeurt nou eenmaal. Ik ken (ook op dit forum) mensen die ook een periode niet voor hun kind(eren) konden zorgen, OOK alleenstaande ouders, en waarvoor dan tijdelijk een pleeggezin werd gezocht. Je bent echt niet de enige. Wat nu belangrijk is, is dat je geen ondoordachte dingen gaat doen, dat je geen onherroepelijke beslissingen neemt. Leg de vraag bij je therapeut, misschien weet hij/zij je door te verwijzen zodat er wel goede begeleiding komt voor jou en je kinderen. Dat moet bestaan, lijkt mij.

Priem

ik reageer na weer een paar berichten. Voel je niet aangesproken, ik praat alleen voor en over mezelf.

mirreke

"In aanvulling op de laatste zin: het is gewoon fijner als er een ex zou zijn die juist begrip heeft voor de psychische situatie waarin jij verkeert.
Maar dat is nu niet zo, daardoor ook die vechtscheiding die je zelf ook noemt, en dan lijkt er zoveel minder mogelijk..."

"Daardoor ook die vechtscheiding"? Dus de vechtscheiding komt doordat ex geen begrip heeft voor hem?
Ik denk niet dat een vechtscheiding alleen door één partij wordt veroorzaakt. Het is een wisselwerking. Het is wel makkelijk om te stellen dat het door de ander komt toch?

Nee, hij reageert daar natuurlijk weer op

en dan krijg je een vechtscheiding. Het is een wisselwerking, zo bedoel ik het ook.