Is omgang tussen vader en kinderen noodzakelijk?

Maar ik ken ook iemand

die wel begrip heeft, ondanks de scheiding, voor de emotioneel labiele situatie v/d andere ouder. En die ook de mogelijkheden heeft om de kinderen zelf het hoofdonderkomen te bieden. Kids (ook al pubers) kunnen naar de andere ouder als die ertoe in staat is.
Dan is er al zoveel gewonnen. En zo bedoelde ik het eigenlijk.

daar zou ik ook begrip voor hebben

Maar in de beginpost van TS krijg ik niet de boodschap: "ik kan nu even niet maar wil het wel als het weer lukt" maar eerder "ik wil niet en ik wou ze al niet voordat ze er waren en hoe noodzakelijk is het eigenlijk dat ze me spreken" door iemand die zelfs bereid is naar het buitenland te gaan om maar niet zijn kinderen te zien of spreken. Ja dat komt dan anders over. Het is hoe je het brengt. Ik krijg dan sterk de indruk dat er ook een stukje vanuit de vechtscheiding-modus wordt gereageerd. En ik geloof er gewoon niet in dat je niet eens in staat bent om een telefoontje te plegen.

Euhmmm.....

misschien kan ik beter niet meer reageren maar uit fatsoen toch nog wel en ook omdat er een nieuwe vraag ontstaan is.

Ik gooi maar gewoon de knuppel in het hoenderhok, ik heb nu geen behoefte aan contact en kan me er niet toe zetten. Dit betekent niet nooit maar is hoe het nu is. Ik voel me labiel maar ga daar niet aan toegeven want dan is het einde zoek. Begeleiding door mijn ouders of indien mijn ex daartoe in staat zou zijn weiger ik, alleen die bevestiging van labiliteit zorgt er al voor dat ik volledig onderuit ga. Het beste zou zijn tanden op elkaar en gewoon contact hebben met de kinderen maar door mijn labiliteit heb ik een kort lontje (zie #52 en #54) en daar wil ik de kinderen tegen beschermen.

Dat mijn ex er ook doorheen zit weet en begrijp ik en ik ben de laatste die van haar verwacht of verlang dat ze doorgaat, op haar dreigementen dat ze wegloopt of de kinderen bij een pleeggezin onderbreng enz. ga ik niet meer in. Als zij daarvoor mijn officiele toestemming nodig heeft kan ze die krijgen. Ik neem geen contact met haar op en negeer haar berichten enz. De hele scheiding heb ik stilgelegd in afwachting totdat het rustiger is. Dit zijn ook de adviezen van mijn therapeut en het buitenland verhaal komt niet helemaal uit mijn fantasie, zij heeft aangegeven om serieus na te denken over zo'n vacature voor een paar maanden.

Dan nu mijn vraag aan vooral Jackie: Wat kan ik nog meer doen om uit de strijd van de vechtscheiding te stappen?

ten eerste

Ten eerste benoem je dat je geen behoefte hebt aan contact. Sorry maar zo werkt ouderschap niet. Het gaat niet om jouw behoefte maar om hun behoeftes om wat van je te horen. Ik zeg niet dat je gelijk een dag met ze moet optrekken maar dat er zelfs geen telefoontje of berichtje van af kan vind ik eerlijk gezegd niet geloofwaardig. Want als je op dit forum kan schrijven kan je ook je kind een berichtje sturen met dat je aan ze denkt. Vergeet niet dat ook zij het nu heel moeilijk hebben.

Ten tweede snap ik niet waarom je laatste vraag aan mij is gericht. Ik beweer niet dat jullie er expres een vechtsheiding van hebben gemaakt. Ik vind alleen dat het nooit volledig bij één ligt. De situatie heeft jou blijkbaar ook gefrustreerd en daardoor reageer ook jij vanuit je frustratie, wat ook gewoon menselijk is. Een uitspraak zoals "ja maar JIJ wou zo nodig kinderen" komt puur vanuit die frustratie.

Ik weet het niet hoor

Ik heb zelf een situatie bij de hand gehad dat de stiefmoeder van mijn stiefdochter geen zin had in haar dochter en het niet aan kon. dochter kwam patsboem van het ene op het andere moment een half jaar bij ons wonen. Ze was toen 12.

Ik denk dat er, zeker nu, gezien alle meldcodes bij hulpvragen van mnsen die kinderen hebben, wel degelijk gekeken wordt of ouders psychisch in staat zijn voor hun kinderen te zorgen, en niet alleen naar de behoeften van een kind. Een kind heeft altijd behoefte aan zijn ouders, maar dat interesseert jeugdzorg geen bal, die haalt ze lustig weg omdat men vindt dat ouders niet geschikt zijn. Dit is een ouder die zelf aangeeft dat hij het niet gaat redden en dat vast wel kan staven. Anders ga je hier niet zo'n draadje beginnen.

Ik lees wel een mogelijke opening voor later. Dat lijkt mij vooralsnog hoopgevend.

ik snap dat hij niet kan ZORGEN voor, en dat bedoel ik ook niet

Ik bedoel hun behoefte aan contáct. Maar dat weigert TS dus ook. Pas na vele berichten later geeft hij aan dat hij toch wellicht heel misschien ergens ooit eens een keer iets kan doen. Wat op mij overkomt als sociaal wenselijk gedrag. Nou persoonlijk vind ik dit geen hoopvolle situatie voor die kinderen. Maar dat is mijn mening. Ik hoop niet dat zijn dochter dit ooit een keer leest want ik kan me voorstellen dat het samenwonen van haar dan niet eens meer hoeft.

Jacky

Ik vind je, voor iemand die werkzaam is in psychiatrie, wel erg weinig begrip tonen.
Ik kom juist, eveneens werkzaam in psychiatrie, veel ouders tegen met GEEN contact met kinderen. Van veel mannen hoorde ik pas na jaren dat ze ook kinderen hebben. Sommigen van hen klagen alleen geregeld dat de kinderen geen contact zoeken. Geen woord over hun eigen rol, laat staan verantwoordelijkheid hierin.
Maar ik snap het wel, gezien hun problematieken. Doorgaans normaal begaafd maar emotioneel een kleuter.

Jij hebt het over contact met familie vanuit opname afdelingen. Contact met familie is iets totaal anders dan contact met kinderen. Aan kinderen moet je geven. Jezelf weg cijferen zo nodig. Buiten jezelf stappen.
Niet iedereen is daar altijd toe in staat.

Deze situatie is enorm complex, vooral omdat moeder ook niet wil. En misschien ook wel niet kan. En misschien ook wel niet in staat is adequate hulp in te schakelen.
Een drama, dat is het.
Zeggen dat ts zich niet moet aan stellen en zich erover heen moet zetten helpt niet.

voor de duidelijkheid

Nee ik vind zeker niet dat TS zich er gewoon overheen moet zetten. Ik heb echt begrip voor zijn situatie en dat het niet kán. Het niet _willen_ is waar ik geen berip voor heb. Ook niet een berichtje of telefoontje. En ook niet zéggen dat je eigenlijk wél zou willen. Nee TS brengt het echt alsof het gewoon klaar is en zo gaat blijven. Nou dat vind ik gewoon niet realistisch. Hij begint ook met "is contact wel zo noodzakelijk?", zo van "moet het echt?". Ook al kan je voorlopig helemaal niks, zo'n vraag vind ik niet horen bij het ouderschap. Als het was geweest "hoe erg is het als ik mijn kinderen niet spreek tot ik me beter voel" had ik anders gereageerd. Als ik dan ook lees dat hij ook een beetje wilde provoceren vind ik dat helemaal raar. Hij zit in zo'n benarde situatie en heeft het moeilijk maar gaat vervolgens op een forum exprea provoceren? Het kan zijn dat ik wat fel was of hard. En misschien kijk ik er te simpel naar en heb je gelijk hoor, want inderdaad de patienten op mijn werk waren allemaal 21 jaar en jonger, dus geen ouders en denk ik daarom vooral (te veel) vanuit het kind.
Maar nogmaals dat iets niet lukt snap ik echt, maar er zijn écht wel dingetjes die wel moeten lukken. Zoals een berichtje sturen.

Ik denk

dat als TS nu het contact helemáál verbreekt, hij een groot risico loopt om ook te eindigen als de patienten op jouw werk. Want die drempel wordt er niet lager op.

duidelijk

Ik vind anders het verhaal van ts duidelijk.
Een béétje contact lukt in de gegeven situatie niet. Een beetje contact is sowieso lastig met kinderen, werkt zelden. Juist bij kinderen is het geven en kan het niet zo goed aangepast aan je eigen grenzen.
Maar een aangepast contact, afgestemd op beperkt kunnen, moet je ook gegund worden door omgeving. Er is nl, juist omdat het kinderen zijn, iemand nodig die de rest opvangt. Iemand die de kinderen zn kan begeleiden, opvangen, steunen, sturen, in dat minimale contact.
Die iemand heeft hij niet. Zijn ex verzet zich tegen minimaal contact.Sterker nog: de kinderen zitten ingebed in stormachtige vechtscheiding. Emotioneel en praktisch.
De enige optie die hij heeft is daadwerkelijk gaan zorgen voor. Dat wil hij nu niet want kort lontje enz.

Jackie

#80:
Ten eerste: Dat ouderschap zo niet werkt heb ik altijd geweten (boosheid aan) en ik wilde er niet voor niets niet aan beginnen (boosheid uit).

Ik had het al voor Willie getypt maar nog niet verstuurd. Ik typ vaker wat maar plaats het niet of pas later om de boosheid enz. er nog uit te kunnen halen.
"Het gaat niet om jouw behoefte maar om hun behoeftes om wat van je te horen." & "Want als je op dit forum kan schrijven kan je ook je kind een berichtje sturen met dat je aan ze denkt."
Nu begrijp ik een gesprek met mijn therapeut en ook de eerdere discussie over met collega's om kunnen gaan en niet met kinderen.
Mijn kinderen laten in contact vrijwel continue hun behoefte merken en wanneer het mij teveel wordt kan ik het niet stoppen want dan zijn ze teleurgesteld en dit is een te grote aanslag op mijn labiliteit, achteraf had ik beter kunnen schrijven dat ik het niet aankan.
Volwassenen en zeker op dit forum is de afhankelijkheid veel minder of er totaal niet en daarom heeft dit veel minder tot geen invloed op mijn labiliteit.

Ten tweede: Ik voelde redelijk wat druk (toch iets invloed op mijn labiliteit) van jou om de vechtscheiding vanuit mijn kant te stoppen en ik reageerde een beetje uit boosheid en ook om meer tips te krijgen.

Ik wilde ook nog op #82 reageren maar liep vast totdat ik begreep dat je vooral op mirreke #81 reageerde.

#85: Daar ben ik mij van bewust en ik hoop dat ik er nooit over zal gaan klagen zoals mijn ouders. De geschiedenis herhaald zich min of meer, zij waren beiden onbereikbaar en ik moest me als kind aanpassen aan hen. Vanaf mijn 18e heb ik het contact afgebouwd en uiteindelijk bijna 10 jaar totaal geen contact gehad, toen mijn vader jaren geleden heel slecht in het ziekenhuis lag deed mij dat zeer weinig en heb ik mij bezorgd gedragen uit sociale wenselijkheid (jouw woorden maar ik vind ze wel goed). Dat ze nu mijn ex helpen is ook maar in hun eigen belang, ik wilde het eerder niet schrijven maar zij vinden mij maar een eikel.

Herkenbaarheid

O ja sommige feiten maar niet allemaal verdraai ik maar de inhoud komt dan is hetzelfde.

Vader

Het is uiteraard niet mijn intentie om je boos te maken of druk op je uit te oefenen. Ik gaf enkel aan hoe jij op mij overkwam en ik reageer dan daarop. Vooral de opmerking "ik wou ze toch niet" raakte mij. Als je daadwerkelijk vanuit onmacht en ziekte ze niet spreekt, is het vreemd dat je dat argument er bij haalt. Dat samen met een paar andere inconsistenties in je berichten maakten dat ik wat feller werd.

Ik hoop voor je kinderen dat je de motivatie vind om ze iets te laten horen. Bijvoorbeeld een berichtje of mailtje met uitleg dat ze een tijdje weinig van je zullen horen. Je kan dat dan net zoals je berichten hier nog nalezen en verbeteren en het dan pas sturen.

ik begrijp dit stukje niet

"Daar ben ik mij van bewust en ik hoop dat ik er nooit over zal gaan klagen zoals mijn ouders."

Wat bedoel je hier precies mee? Waar over zal je niet klagen en bij wie?

Excuses

Excuses aanvaard.

Nogmaals mijn excuses voor het provoceren, helaas heb ik flink wat problemen ervaren met hulpverlening en omgeving. Zij hebben mijn labiliteit met druk (zoals jij ook deed) de kop in willen drukken en mij voor mijn gevoel uit zitten lachen om mijn vraagstelling hoe ik om moest gaan met de moeite die ik had op de aanslag die mijn kinderen op mijn gemoed hadden. Ik kreeg toen dezelfde opmerkingen van had je er maar niet aan moeten beginnen en dat was juist iets waar ik altijd aan getwijfeld had en de aanzet voor mijn woede.

Van de week werd ik (niet letterlijk) uitgemaakt voor troll en met het googlen daarnaar kwam ik erop uit dat ik een querulant ben en vervolgens op http://www.e-psychiater.nl/psychiatrie/persoonlijkheidsstoornissen/paranoide-persoonlijkheidsstoornis/ wat mij erg veel verduidelijkt heeft, ik ben geen psychiater en zal mijzelf deze diagnose niet toewijzen maar het maakte mij veel duidelijk.

Maak je geen zorgen om mijn kinderen, dat gaat goed komen.

(Nu ben ik voor èèn of twee personen wel erg herkenbaar maar dat is pech hebben)

Begrijpen

Jouw reactie #85

"Ik denk
dat als TS nu het contact helemáál verbreekt, hij een groot risico loopt om ook te eindigen als de patienten op jouw werk. Want die drempel wordt er niet lager op."

Excuses?

Ik maak nergens excuses? Ik leg uit waarop ik wat fel reageerde. Maar bij deze dan toch sorry voor de manier waarop. Maar ik sta achter wat ik zeg hoor.

"Nogmaals mijn excuses voor het provoceren, helaas heb ik flink wat problemen ervaren met hulpverlening en omgeving. Zij hebben mijn labiliteit met druk (zoals jij ook deed) de kop in willen drukken..."

Net zoals ik dat deed? Ik geef hier mijn mening hoe jij overkomt. Ik ben niet in de positie van hulpverlener en werk ook al een paar jaar niet meer. Ik blijf van mening dat er geen enkele stoornis af en toe een berichtje of telefoontje in de weg staat, als de patient gewoon bij zinnen is en in staat tot werken. En ik vond het raar dat er in eerste instantie van jouw kant helemaal geen voornemens of hoop waren dat het in de toekomst zou veranderen. Het was klaar punt uit 'en je had ze toch nooit gewild'.

"...en mij voor mijn gevoel uit zitten lachen om mijn vraagstelling hoe ik om moest gaan met de moeite die ik had op de aanslag die mijn kinderen op mijn gemoed hadden."
Dat is vervelend, maar zoals je zegt 'voor jouw gevoel' dus wellicht (en hopelijk) helemaal niet zo bedoeld. Toch naar om dat zo te ervaren vanuit je psychische toestand en jammer dat er niet genoeg rekening werd gehouden met hoe jij de dingen kan opvatten vanuit het ziektebeeld.

"Ik kreeg toen dezelfde opmerkingen van had je er maar niet aan moeten beginnen en dat was juist iets waar ik altijd aan getwijfeld had en de aanzet voor mijn woede."

Dezelfde opmerkingen? Ik heb niet gezegd dat je er maar niet aan had moeten beginnen hoor. Ik denk niet dat je mij bedoelt?

overgevoelig

Ts komt op mij overgevoelig (voor reacties van anderen) over, maar jij Jackie ook nogal.
Deze korte interactie hier roept al vanalles op. Vooral onuitgesproken spatten de emoties van het beeldscherm.
En jullie kennen elkaar niet eens. En uitgangspositie is in principe gelijkwaardig.
Terwijl dat daar bij kinderen natuurlijk niet zo is. Inderdaad vooral de afhankelijkheid van kinderen die bepalend werkt.
Kun jij Jackie dan niet snappen dat (korte) interacties met kinderen een hele hoop op kunnen roepen?
(heb je zelf eigenlijk wel ervaring met pubers, kleine kinderen laten zich nog redelijk 'on hold' zetten.)

Uiteraard gun ik de kinderen van ts en ts contact. Maar ieder advies in dit draadje ging ook altijd in die richting.
Jij blijft mi nogal hangen in de emoties die ts bij jou oproept. Kan ik me voorstellen, maar professioneel is dit niet, dus je werk erbij halen vind ik nogal ongepast.

professioneel

Mijn werk haal ik er eigenlijk niet bij. Ik benoem het alleen omdat ik allerlei soorten psychische stoornissen voorbij heb zien komen daar (heb overigens ook met pubers en jongvolwassenen gewerkt). Daarmee wilde ik een punt maken nl. dat minimaal contact best kan lukken.
Ik werk er niet meer en ben dus ook geen hulpverlener, ik reageer hier vooral als ouder. Niet als hulpverlener en zeker niet als hulpverlener van TS. En dus hoef ik helemaal niet professioneel te zijn en mag ik gewoon reageren vanuit mijn gevoel toch?
Ik snap heel goed dat korte interacties een hoop kunnen oproepen en ik beweer ook niet dat het maar eenvoudig is.

Overigens

Heb ik niks van mijn gevoel onbenoemd gelaten dus onuitgesproken emoties zijn er van mijn kant niet.

Interessant! 'Vader'

Die link van je over de paranoïde persoonlijkheidsstoornis...

Ik neem aan dat je jezelf erin herkent. Het zou ook veel verklaren naar je ouders toe, iets wat ik dan weer baseer op het korte stukje dat ik hierover van jou las (veel aan je ouders moeten aanpassen enz.). Vanuit een dergelijke persoonlijkheid denk ik dat iemand dat als tekortkoming van de ouders ziet. Teleurstelling op teleurstelling erodeert vervolgens de liefde voor die ouders. (Overigens, kijk uit want een dergelijke geschiedenis herhaalt zich makkelijk. Kinderen van ouders met psychiatrische aandoeningen lopen risico vanwege de erfelijkheid, maar ook omdat patronen zich nou eenmaal gemakkelijk herhalen.)

Waarom ik het ook interessant vind: ik heb zelf een puberzoon met autisme, en hij vertoont veel van dit soort (argwanende) trekjes. Ik benoem het vaak bij hem, en vermoed dat het wel erg bij zijn autisme past, omdat vooral kijkt naar waar de werkelijkheid afwijkt van het ideale plaatje in zijn hoofd, en dan focust op die 'tekortkomingen'.)

Heb je daar zelf wel eens aan gedacht? Aan autisme? Het zou veel van wat er in je leven speelt kunnen verklaren.

Ik wou ook geen kinderen...

Ik loop al wat langer rond met het idee om toch nog eens even in te gaan op het aspect: "Mijn probleem is dat ik geen kinderen wilde en nooit veel met ze gedaan heb, voordat we aan ze begonnen heb ik aangegeven geen omgang enz. te willen mochten we uit elkaar gaan. " (#6).

Overwegingen i.v.m. herkenbaarheid en privacy hielden me tot nu toe tegen. WTF. Ik doe het gewoon. Mijn excuses voor de romannetjesstijl.

Toen mijn vriendin destijds plots zwanger bleek, was dat een "ongelukje". We waren allerminst voor de hand liggende ouders: mijn ex was toen einde de veertig. Ze had een zoon uit een vorige relatie, toen een puber. Ik was begin de vijftig en voor mij was het een "eerste".

Ik had een achtergrond van een lang huwelijk en wij konden destijds geen kinderen krijgen. We behoorden tot die "ca. 10%" mensen die geen kinderen konden krijgen, zonder dat daar ooit een medische reden voor gevonden werd.
Die jaren van medische onderzoeken enz. hadden bij mij een stevige afkeer teweeggebracht voor "al dat gedoe".

Na talloze discussis over of we het "gingen houden" of niet, heeft mijn ex me uiteindelijk over de streep getrokken met het allereenvoudigste aller argumenten: "we zijn niet stom, we hebben een deftig huis en een behoorlijk inkomen. Waarom zouden wij niet kunnen wat al die andere mensen wel kunnen?".

Mijn afkeer voor "al dat gedoe" werd er niet beter op tijdens de zwangerschap: aangezien we beiden over de veertig waren, werd de zwangerschap sowieso beschouwd als een "hoog-risico zwangerschap", met al de ziekenhuisbezoeken, echografieën, vlokkentests en gesprekken met psychologen die daarbij horen ("jullie weten dat jullie een fors verhoogde kans hebben op een mongooltje. Stel dat het een mongooltje is. Wat gaan jullie dan doen? Hebben jullie daar al over nagedacht?").

Uiteindelijk werd er een volkomen gezonde dochter geboren.

De eerste jaren waren... "hell". Ik had geen enkele affiniteit met dat kind. Ik deed wat ik moest doen volgens Spock, verder interesseerde het me nauwelijks. Ik was in de val gelokt door mijn lust en overhoop gegooid door een spermatozoïde van 50 micrometer lang en wat minuscule chromosomen in de kop van dat beestje.

Ik deed wat ik geacht werd te doen: ik maakte foto's van het eerste papje, de verjaardagstaart en die dingen. Ik ververste luiers en gedroeg me als een idioot met rammelaars en knuffels. Ik bracht haar naar de creche, ik haalde haar op. Dat is wat papa's nu eenmaal doen, toch?
Ik haatte dat kind niet, het is enkel dat het me nogal onverschillig liet. Als ik er al iets bij voelde was het wat ik naderhand enkel kan omschrijven als volkomen irrationele angsten: "zal ze me wel herkennen - of ik haar - als ik haar ophaal?" en dat soort dingen...

De ommezwaai is er eigenlijk nogal plots gekomen: toen, na een ruzie tussen mama en papa, waarbij die twee even uit elkaar gingen, ze zich driftig op de grond wierp, schreeuwend: "ik! wil! papa!". Pas toen had ik het door, dat dat mijn dochter was en niet zomaar een hoopje cellen, waar ik nu eenmaal mee opgezadeld was.

We zijn inmiddels alweer enkele jaren verder.
Dochterlief doet het goed. Ook al vindt ze -als ze boos is- dat we "de slechtste ouders ooit" zijn (driftkopje, heeft ze natuurlijk van haar moeder ), ze heeft een goede band met zowel mama als papa. Ondanks alles.
Daar doet een mens het uiteindelijk voor.

Ik twijfelde om nog te reageren maar ik kan het niet meer

Willie: Bedankt voor jouw tussenkomst.

Mirreke: Jij bent erg lief en begripvol richting mij geweest en ik vermoed dat je vanuit jouw liefde toch nog ga reageren maar doe het a.u.b. niet en laat het los. Ik moet het zelf oplossen en zal daar mijn best voor doen.

U kan het niet meer?

Ik ben niet lief. Al helemaal niet als ik geconfronteerd word met jankende, zich -ogenschijnlijk- in zelfmedelijden wentelende grientrienen, die al aan het uitzoeken zijn, hoe ze zo voordelig mogelijk onder hun verplichtingen uit kunnen komen...
Mijn god vent, scharrel uzelf eens bij elkaar, in plaats van u te verbergen achter allerlei smoezen!
Dacht u nu echt dat u de enige ter wereld bent, die het moeilijk heeft?
Newsflash: de meeste mensen, inzonderheid ouders, hebben het bijwijlen moeilijk. De overgrote meerderheid van die hebben niet eens de optie om te verkassen naar het buitenland en ze hebben waarschijnlijk ook niet uw inkomen. De enige zwakheid die ze hebben is dat ze bereid zijn hun verantwoordelijkheid op te nemen.

Yvan

Ik denk dat "Vader&quot juist een heel goed besef heeft van zijn verantwoordelijkheid, maar daarin ook van zijn beperkingen. Verantwoordelijkheid nemen betekent ook je beperkingen onder ogen zien en daarnaar durven handelen. Dat heeft hij gedaan, vanaf het begin, in alle duidelijkheid.
Ik denk wel dat "Vader&quot er eigenlijk nog geen sprake is van een goede diagnose. "Vader&quot zit zelf nog te zoeken naar informatie op internet, waar eigenlijk niet meer te vinden is dan lijstjes met kenmerken die voor kunnen komen bij bepaalde diagnoses. Dat verbaast me eigenlijk, aangezien hij de problemen al lang kent en ook benoemt; en er al sprake is van therapieën en gesprekken met een psycholoog. Zijn omgeving (en ook hier op het forum) komt echter niet verder dan: hij is een eikel. Dat lijkt mij wat kort door de bocht. Stel dat zijn ex naar hem geluisterd had, dat er geen kinderen waren gekomen, dan was hij wellicht een liefdevolle echtgenoot geweest die af en toe tijd voor zichzelf nodig had, maar dat kon dan ook.
Zijn ex heeft niet naar hem geluisterd en heeft een leven opgebouwd, waarin hij financieel ervoor moest zorgen dat zij fulltime moeder kon zijn. Zij heeft ook de gevolgen van die beslissing niet willen nemen nu het tot een scheiding komt (zowel wat betreft de zorg voor de kinderen als het financiële deel)en de kinderen onderdeel van haar machtspolitiek gemaakt; wat zeer pijnlijk is voor de kinderen.
En dan speelt jeugdzorg nog een rol.
Dat alles met een onduidelijke diagnose en dus onduidelijkheid over wat je wel of niet van iemand kunt verwachten maakt het allemaal erg belastend.
Financieel gezien wil "Vader&quot wel alles doen, gaat daarin zelfs erg ver vind ik. Bijvoorbeeld door het huis te blijven betalen. Daarin neemt hij zijn verantwoordelijkheid, zoals die in feite ook verdeeld was: hij zou voor het geld zorgen.
En dan zit jeugdzorg er ook nog bij, met hetzelfde gebrek aan kennis met betrekking tot de diagnose (en wellicht dezelfde kort-door-de-bocht-conclusie) en een vrouw die klaar staat om met de kinderen in de hand het gevecht aan te gaan. En dan staat 'het belang van het kind' centraal.
Plus dat er nog een echtscheiding moet komen, met verdeling van huis en kapitaal.
Van minder zou een mens al overspannen worden.
Mijn vader is jong overleden, ik was 6 jaar. Dus in dat opzicht deel ik de mening: maakt niet uit wat voor vader, alles is beter dan geen vader. Maar een gelukkige vader is weer beter dan een vader die het allemaal niet aankan. Het signaal dat je 16-jarige dochter afgeeft is duidelijk: ze wil jou als vader die betrokken is in haar leven.
Ik kan je geen advies geven als het gaat om de vraag wat je het beste kunt doen. Wellicht een paar tips:
- is het mogelijk om een heldere diagnose te krijgen, dus niet eentje die je van internet af plukt, maar een die beter onderbouwd is;
- beschouw je problemen niet als eindstation, maar als beginpunt van wat je nog kunt, moet of wilt leren in het leven;
- kijk of je de jeugdzorgdame (vermoed ik) mee kunt krijgen in je zoektocht naar een concpet, waarin jij het beste van jezelf kunt leveren met betrekking tot de kinderen, ook al is dat in de ogen van anderen en zeker van je ex minimaal. Voor jou zal het het maximale zijn. Denk daarbij aan de kinderen en niet aan je ex.
- focus je niet op je slechte periodes. Uit ervaring kan ik je zeggen dat kinderen heel goed kunnen leren omgaan met ouders die goede en slechte periodes hebben en dat zij daarin nogal vergevingsgezind zijn; uiteindelijk onthouden ze de goede momenten en waarderen ze wat je doet in je omgaan met slechte periodes.

Tsjor