Is omgang tussen vader en kinderen noodzakelijk?

Alles /tsjor

Alles zal zo ongeveer gezegd zijn en in elke reactie zit wel iets waars.
Er zijn nog heel veel mogelijkheden, ook als je met een diagnose op zak loopt.
De vraag was: is omgang tussen vader en kinderen noodzakelijk.
Het antwoord van de meeste mensen was hierop: ja. Ook dat er vele opties mogelijk zijn, maar bij alles is het: je moet wel willen en dat mis ik nog een beetje.

Tsjor, even een kleine opmerking: je zegt dat zijn vrouw niet geluisterd heeft naar zijn opmerkingen dag hij nooit kinderen wilde.
Het is nog steeds ónmogelijk om iemand zwanger te maken als je dat niet wilt. Je bent als man natuurlijk geen infantiel die het leven maar overkomt.

Nee, geen infantiel

Maar je wil ze de kost niet geven die hun vrouw kinderen schenken onder het motto: 'als zij maar gelukkig is'.

Tsjor

als zij maar gelukkig is???

Ik hoop dat de overgrote meerderheid der venten iets meer fierheid, persoonlijke trots en verantwoordelijkheidsgevoel heeft dan dat.

Blijkbaar is het in de mode voor sommigen om maar wat te gaan janken als ze voor hun verantwoordelijkheden geplaatst worden.

Ik ben daar geen voorstander van: eer je het weet is dat ook weer zo'n van de pot gerukte religie van jongens onder elkaar, die zich onjuist bejegend voelen omdat ze toch maar hun best deden, u weet wel: "als zij maar gelukkig is".

Eerlijk gezegd: ik krijg hier braakneigingen van.

Yvan

Het is een hint naar het boek 'als hij maar gelukkig is' dat erg populair is geweest (of nog is?) onder vrouwen. Zij misten dus blijkbaar volgens jou fierheid, persoonlijke trots en verantwoordelijkheidsgevoel. Waarvoor dank.
Wat betreft je verhaal over verantwoordelijkheden: dat geldt ook voor vrouwen die de keuze maken om geen inkomen te hebben en alleen maar voor kinderen te zorgen. Maar de gevolgen van die beslissing niet willen accepteren als ze gaan scheiden.

Tsjor

Maar een hint...

Dan zal ik iets gemist hebben, namelijk dat papa voluit zijn verantwoordelijkheid opnam, onderwijl mama aansporende om hetzelfde te doen...

Tsja

Ik ben ook niet bij alle keukentafel en bedgesprekken geweest Yvan. Je kunt wel eens wat missen.

tsjor

Vader , kinderen en moeder

Ik zou er wel begrip voor kunnen hebben dat de moeder volgens haar 'per ongelijk 'zwanger is geworden en nu vader er mee opzadelt dat vader dit zo voelt en hier niks mee te maken wil hebben . maar hier zijn de kinderen dus al wat ouder.

Uiteraard staat het er buiten dat het voor de kinderen sneu is helemaal als ze je al jaren wel als vader zien.

Dat de topic starter psychische problemen heeft dat is duidelijk, en kunnen wij als "gezonde(re)" denkende mens niet bij, en kunnen we dus niet helemaal over oordelen denk ik.

De moeder begrijp ik in deze ook niet. ze weet dat vader niet wil maar dwingt toch een omgangsregeling en het liefst 50/50. Er zijn natuurlijk zat moeder die geen omgang willen met vader en kind , maar dit is ook weer het uiterste. het lijkt mij dat moeder liever haar vrijheid op 1 heeft staan.

Ik kan er als weldenkend mens wel bij. Ik heb op allerlei manieren te maken gehad met de psychiatrie.

De moeder per ongeluk zwanger geraakt... Dat kan. Maar drie keer? Dat hoeft niet.

Als vader het niet trekt moet hij begeleiding zoeken om op z'n minst iets voor elkaar te krijgen. Je kunt niet 3 kinderen de vernieling in helpen als 2 volwassenen, echt niet. Goed, vlgs mij gaat vader nog wel wat proberen, dus sterkte daarbij.

Zucht...

#104, Yvan: "Ik hoop dat de overgrote meerderheid der venten iets meer fierheid, persoonlijke trots en verantwoordelijkheidsgevoel heeft dan dat. ..."

#105, Tsjor: "Het is een hint naar het boek 'als hij maar gelukkig is' dat erg populair is geweest (of nog is?) onder vrouwen. Zij misten dus blijkbaar volgens jou fierheid, persoonlijke trots en verantwoordelijkheidsgevoel. Waarvoor dank....".

Zou een "toek op uw bakkes" enigszins kunnen bijdragen aan uw begrijpend lezen, denkt u?

Geen reactie meer van TS.

Het zal gelukt zijn om onder zijn verplichtingen uit te komen, zeker?
Arme papa enzo, uitdagende baan geen probleem, maar omgang met de kinderen... Oesje: groot probleem.
Dat soort papa's heeft hier een naam...

Paar maanden later

Ik zat heel erg in de vechtmodus. Het geen kinderen willen is inderdaad niet relevant en een vorm van wraak zoals door diverse aangegeven. Mijn psychische problemen kunnen wel ingepast (en misschien opgelost) worden maar dan zal moeder op praktisch gebied mee moeten werken.

Voor de eerste zwangerschap hebben wij flinke ruzies gehad en uiteindelijk heb ik toegegeven met (onhaalbare) afspraken. Na de geboorte kon moeder zich niet aan alle afspraken houden terwijl ik de mijne wel moest houden en zelfs uitbreiden. Bij overleg over belangrijke zaken zoals schoolkeuze, logeren enz. werd moeders mening uitgevoerd. Ik was inderdaad een infantiel.

Jaren geleden is er ADHD geconstateerd bij de oudste en toen kwamen er diverse adviezen welke ik niet allemaal voor ons gezin en mijzelf zag zitten, ik heb geprobeerd hier in overleg een tussenweg voor te zoeken maar ben toen genegeerd en is er mij vertelt een egoïst, geen kinderen waard te zijn enz. Ik heb toegegeven, kon er niet mee omgaan en ben geëxplodeerd waar JZ met bedreigingen enz. bij betrokken is geraakt. Hierna heb ik therapie gehad die aangegeven hebben dat ik maar moest doen wat moeder en JZ bepaalden. Op hun wens zijn we verhuisd, is moeder gestopt met werken, heb ik een beter betaalde baan moeten zoeken om de ballen hoog te houden enz., bij al deze dingen heb ik mijn twijfels aangegeven maar het toch laten gebeuren. Door mijn werk en reistijd was ik regelmatig dagen achter elkaar weg voordat de kinderen uit bed waren en terug als ze weer in bed lagen. Ik schreef eerder mijn werk leuk te vinden, het werk is leuk maar de reden en consequenties beslist niet.

Een tijd terug ben ik weer en nog heftiger geëxplodeerd, dit was zo heftig dat JZ dreigde de kinderen weg te halen, ik ben zelf vertrokken. Nu heb ik therapie die mij duidelijk maakt dat ik geen eigen keuzes heb gemaakt en hier op vast loop. Mijn diagnose is infantiel zij het in iets andere woorden.

De laatste jaren is mijn band met en de betrokkenheid bij de kinderen tot ongeveer 0 gedaald. De reden dat moeder co-ouderschap verlangd is dat zij werken en zorgen niet ziet zitten, zij wil niet verhuizen en wil dat ik terugkom. Alimentatie zodanig aanpassen dat ik minder kan werken gaat niet want de bijstand kijkt niet naar onderling gemaakte afspraken. Mijn weigering is voor een groot deel wraak naar JZ, hulpverlening en moeder. Weekendregeling zie ik eigenlijk niet zitten omdat ik zelfs dan nog regelmatig aan het werk ben en/of >12 uur per dag slaap, meer zit er natuurlijk helemaal niet in. Een band opbouwen met een weekend regeling of minder zal moeilijk zijn, meningsverschillen over opvoeding waren al gigantisch en nu we niet meer samen zijn herken ik mijn kinderen vrijwel helemaal niet meer. De laatste maanden heb ik wel contact met de kinderen maar het loopt op deze manier totaal niet.

Van de week was er weer een gesprek met moeder, JZ, mij en mijn therapeut. Ik heb aangegeven een zorg deel op mij te willen nemen als moeder en/of JZ hun deel van het (jaren geleden zogenaamd noodzakelijke) huis en evenredig inkomensdeel op zich nemen (er is geen vermogen te verdelen maar na verkoop van huis ca. € 75.000,-- schuld). Om meer dan wat online contact en eens een middagje weg te gaan met de kinderen heb ik minstens een passend onderdak nodig waar nu geen geld voor is. Volgens JZ bestaat voor beide WSNP. Hier ga ik niet in mee, gun dat de kinderen, moeder en mijzelf niet. Ik kan het huis op mijn naam krijgen en wil/kan het schulddeel van moeder op mij nemen maar mijn werkdruk en reistijd betekenen dat ik zeer weinig bij kan dragen in de zorg (was overigens al jaren zo en een afspraak voor de zwangerschap). Het balletje ligt nu bij moeder (en JZ), ik kan zo mijn handtekening onder het bovenstaande zetten en ben nog wel bereid om aanpassingen te overwegen maar WSNP is over de grens. Moeder heeft nog een paar weken bedenktijd, daarna wordt het een eenzijdige aanvraag.

Scheiden is rot en dan in het bijzonder voor de kinderen, voor mijzelf is het voordeel dat ik een "nieuw" leven op kan bouwen. Ik ben heel blij met mijn werkgever, hij heeft heel veel begrip en al een paar maanden onderdak verstrekt. Ondertussen heb ik serieus contact met een leuke vrouw (probleem is alleen dat het een buitenlandse collega is), alles bij elkaar zie ik het leven best weer zonnig tegemoet en is er emotioneel ruimte voor de kinderen.

(Tsjor, jij bent een beetje eng:) want je vult heel veel naar waarheid in).

Eigen invulling

Misschien is dat ook een tip voor jou: zelf eens even los van alles wat iedereen aangeeft je eigen mogelijkheden om vader te zijn invullen; rekening houdend met alles wat je belast; maar ook daarin creatief durven zijn. Met oudere kinderen hoef je geen weekend op de bank te zitten, samen eten, naar de film gaan, ' shoppen' etc. zijn ook goede mogelijkheden.
Ik weet niet of jeugdzorg nog in beeld is, maar anders zou ik eens kijken of je een mannelijke gesprekspartner kunt vinden die samen met jouw een acceptabel ontwerp kan maken van jou als vader. Iets waar je blij van wordt. Want eerlijk, de kinderen zijn je misschien wel opgedrongen, maar vader zijn kan wel heel erg leuk zijn.

Tsjor

Tsjor

Ik had eigenlijk geen reactie meer verwacht en zeker niet èèn waarin het lijkt alsof je medelijden hebt met mij. De door jouw voorgestelde uitjes heb ik geprobeerd maar die werken echt niet, een weekend op de bank zitten gaat ook niet werken. Het enige echte probleem is dat ik zelf geen rust kan vinden, hier heb ik al vanaf mijn eigen puberteit last van en onze relatie heeft daar, in het bijzonder de laatste jaren, niet ten gunste aan bijgedragen. Mijn leven draait nu om werken en slapen, sociale contacten heb ik niet en leuke dingen ook niet. Jaren geleden heb ik aan de bel getrokken maar i.p.v. geholpen te worden ben ik vernederd en is er van mij verlangt er een tandje bovenop te zetten. Iedere keer geef ik anderen de schuld terwijl ik verstandelijk weet dat het niet helpt en ik de enige ben die er aan kan en moet werken om het in de toekomst beter te krijgen. Jeugdzorg is nog in beeld maar ik heb geen behoefte er met hun over te praten, zij hebben gedreigd, gedwongen enz. en mijn vertrouwen in hen is nul komma nul.

Om rust te kunnen vinden en aan een toekomst te gaan werken zal ik een keuze moeten en o.a. de daadwerkelijke scheiding er door drukken maar ik krijg het helaas niet voor elkaar deze stap te zetten. Het zal o.a. betekenen dat er rondom de kinderen wat op papier gezet moet worden en een definitieve scheiding van hen kan ik niet maar mij voor ze in zetten gaat ook niet lukken en zal daarom ook niet goed voor ze zijn. Het huis op mij nemen en daar gaan wonen zie ik ook niet zitten maar het verkopen met een flinke restschuld waardoor ik vrijwel nergens anders terecht kan zie ik ook niet zitten, anderzijds is duidelijkheid en een eigen plekje wel weer heel belangrijk. Heel stiekem zit ik te wachten dat moeder (of Jeugdzorg) een beslissing neemt want dan is zij de schuldige en mag zij initiatieven nemen maar verstandelijk kan dit niet en ga ik er beslist niet beter uitkomen als wanneer ik het zelf doe. Echt stom dat ik mijn toekomst (en die van de kinderen) niet in eigen handen kan en durf te nemen.

Toch de huisarts?

Ja, stom dat je zelf geen stappen zet. Maar zoals je het nu schetst zijn het keuzes tussen alleen maar kwaden. Mijn voorbeelden waren wellicht niet goed, maar mijn bedoeling was dat je je eigen beeld van vaderschap (met alle onrust die je in je hebt) gaat vormen, in plaats van dat beeld laten inkleuren door anderen.
Wat betreft het huis, is het mogelijk dat het huis op jouw naam komt, dat zij het huis gaat huren en dat de huurprijs gelijk is aan het alimentatiebedrag? Of zoiets? Wat zou dat betekenen voor de belastingdienst? En heb je dan nog geld over om zelf ergens te gaan wonen?
Er zijn geen goede oplossingen, maar mogelijk wel oplossingen die minder slecht zijn.

Tsjor

Verkeerde titel

'Toch de huisarts' wilde ik gebruiken voor mijn vraag of je voor je onrust toch niet nog een keer naar de huisarts zou kunnen gaan, misschien zijne r nu betere behandelingen dan vroeg. Maar je hebt al een therapeut zag ik, dus dit was zinloos.

Tsjor

Onrust

Die onrust is echt een groot probleem en volgens de hulpverlening zou een scheiding daar een oplossing voor zijn maar tot nu wordt het alleen maar steeds erger. Ik ben steeds aan het vluchten, op mijn werk neem ik uitdaging op uitdaging aan. Verstandelijk weet ik dat ik moet stoppen maar ik ben vreselijk bang voor het gat waar ik dan inval. Jouw idee over het huis had ik al wel eens over nagedacht en zal ik
moeten bespreken met een specialist, ik ben bang dat het niet gaat doordat moeder geen werk heeft en in de bijstand moet op het moment dat ik voor een eigen woning moet betalen. Sowieso zullen moeder en ik dan in overleg moeten en dat loopt steeds vast omdat zij blijft vasthouden aan een doorstart of 50/50 verdeling. Ik heb overigens wel weer incidenteel contact met de kinderen maar dit zorgt wel voor extra onrust.

De huidige therapie is stukken beter als de eerste maar het is één grote chaos in mijn hoofd en in mijn leven, dit is helaas niet zomaar op te lossen.

Van de week heb ik een afspraak met een advocaat, ik hoop dat dit wat gaat oplossen. Helaas heb ik alleen nog geen idee hoe ik de omgangsregeling wil en deze zal sowieso afwijken van moeders wens.

onrust

Ik ben werkzaam in psychiatrie en wat me opvalt is dat 'onrust' vaak een lastig te behandelen klacht is.
Misschien ligt dat aan de behandelaars die ik tref, misschien dat kwaliteit erg verschilt.
Want wat me ook wel opvalt is dat onrust als klacht vaak maar matig serieus genomen wordt. Zeker als er uiterlijk weinig tot geen symptomen zijn. Ik ken echter best een hoop mensen die al jaren klagen over onrust.
Vaak pas wordt er beter en meer gereageerd op momenten dat onrust zich vertaalt in meer zichtbaar gedrag. En zeker als dat zichtbare gedrag beschadigend is, zeker voor anderen.

Hier heb je natuurlijk niet echt iets aan, maar misschien kun je iets met de wetenschap dat hulpverlening niet altijd zoveel kan met onrust. Terwijl het mi wel een heel serieuze klacht is die echt verwoestend kan werken. Afgezien van lange werkervaring heb ik zelf ook een persoonlijke ervaring ermee. Eenmalig, een vrij korte periode. (Heftige onrust dan, matige onrust ken ik wel vaker)
Ik vond het erg belastend en alles overheersend.

Misschien kun je zelf meer onderzoek doen, of iig de adviezen van hv niet al te serieus nemen. Misschien zijn er nog specialisten om te raadplegen. Maar (teveel) vragen om seconden opinions is ook weer tricky voor de hulpverleningsrelatie, men vindt je dan snel een 'shopper'. En zeker als je nu tevreden bent moet je het contact koesteren.

Willie

Dat is een goede, zelfs nadat het destructief is geworden werd ik als depressief beoordeeld en heb ik cognitieve gedragstherapie gehad waarbij ik nog meer moest doen en de klachten en problemen zijn toegenomen, daarna heb ik emotie regulerings therapie gehad en zijn de klachten nog verder toegenomen. Ik ben al teveel aan het "shoppen" geweest en niet meer welkom bij de reguliere GGZ (niet heel erg want tot nu heeft het toch alleen averechts gewerkt), mijn huidige therapeut betaal ik zelf. Ik "moet" nu dingen loslaten maar dat is na ruim 40 jaar helaas niet eenvoudig.

wat ook kan

en wat misschien helaas nu het hoogst haalbare voor je is, is accepteren dat de onrust er is, en dat hulpverlening je daar nu niet bij kan helpen. Je verwachtingen temperen en huidige hulpverlening gebruiken voor het positieve dat het je wel brengt nu.
Het is natuurlijk wel waar dat als je leven 'overall' weer beter loopt je onrust wrs zal verminderen.
Dus adviezen dankbaar aanvaarden maar er zelf kritisch naar kijken.
Ik weet, een bijna onmogelijke opgave in jouw kwetsbare positie, maar je bent intelligent genoeg, zet dat in.
En afhankelijk van kwaliteit van je hulpverlener je scepsis al dan niet of deels delen. Het meest ideale zou natuurlijk zijn een gezamenlijke zoektocht. Dat is vaak niet helemaal mogelijk omdat veel hulpverleners toch met een ego zitten dat ook wat aaitjes behoeft, ook de goede.
Het is een tactisch spel, hoe beter je dat zelf speelt, hoe meer je eruit haalt. Een hulpverlener werkt harder voor je als hij af en toe het gevoel krijgt te helpen;)
Hulpverleners willen niets liever dan helpen en kunnen doorgaans slecht de grenzen van hun kunnen zien/ bepalen, en deze al helemaal slecht communiceren.

Wat ik me wel afvraag

en daar hoef je hier natuurlijk geen antwoord op te geven, is of de diagnostiek ooit goed gedaan is bij je.
Spelen er geen diagnoses die gemist zijn zoals ass of ADHD of mogelijkheden voor jou met die ev diagnoses wat te doen.

Willie

Echt bedankt voor je nuttige reacties. In het begin van de hv gaf ik aan dingen niet te kunnen maar toen kreeg ik het verwijt niet mee te willen werken, resultaat is dat ik mij afhankelijk op ben gaan stellen en keuzes tegen mijn kunnen heb gemaakt. Mijn huidige therapeut wilde in het begin ook oplossen en toen ben ik kwaad geworden dat ik de oplossingen niet kon en als het nodig was zij ze uit mocht voeren, zij bekende toen dat hv veel te snel geneigd is oplossingen aan te dragen. Ik ben echt blij met haar.

Ik ben "onderzocht" op ass maar die was negatief. ADHD is nooit ter sprake geweest maar zou mij evt. in combinatie met hsp niet verbazen.

Nu ik de scheiding serieus door wil voeren twijfel ik om toch in ons huis (en dus in de buurt van de kinderen) te gaan wonen, veel kan ik dan nog niet betekenen door mijn problemen, of dat ik de restschuld accepteer en ga wonen waar ik wil. Het gaat er nu dus om of ik echt voor mijzelf kies of voor de kinderen (en moeder), restschuld zal ook niet gunstig voor hen zijn. Als ik verhuis moet ik of duur huren of zo goedkoop kopen dat er geen plaats is voor de kinderen als ik en zij willen/kunnen. Überhaupt weet ik nog niet wat mogelijk is maar ons huis schat ik het hoogste in.

wordt nog steeds wel gemist bij volwassenen....
Ik ben niet zo voor labelen maar bij jou krijg ik toch wel sterk het gevoel dat je altijd verkeerde zorg hebt gehad. Je blijft steeds maar vastlopen. Iemand als een autisme coach, die samen met je kan puzzelen, lijkt me veel zinniger dan 'behandeling'.
Onderzoek naar ADHD zou zin kunnen hebben omdat je mogelijk baat zou kunnen hebben bij medicatie.
Maar ontzettend fijn dat het nu klikt met je huidige hv, zo belangrijk.

Het blijft een ontzettend moeilijke situatie.
Ik hoop dat je ook oog kunt hebben voor de onmacht van je partner, dat is vast ook niet allemaal onwil.
Daarnaast is het voor een moeder onbeschrijfelijk pijnlijk als een partner, die vader is van je kinderen, je kinderen niet wil.
Om daarmee emotioneel goed om te kunnen gaan moet je wel heel sterk in je schoenen staan.

Heeft moeder een andere woning, of daar zicht op?

Klem

Ik weet niet of je er wat aan hebt maar ik meen iets in je reacties te herkennen. Je wekt de indruk bijkans je hele leven als een verplichting te beschouwen en weinig uit vreugde of liefde te doen. Ik heb dat lang zo ervaren en heb op allerlei manieren geworsteld en gevochten om onder de druk van dat enorme gewicht uit te komen. Voor een ander ziet dat er misschien uit als 'je onttrekken aan je verantwoordelijkheden' maar ik bezweek zowat onder mijn verantwoordelijkheden, kon nauwelijks ademen. Ik ben in aanraking gekomen met 'geweldloos communiceren' en dat is voor mij heel confronterend. Want ik zie dat ik steeds over mezelf ben heengestapt om te blijven functioneren. En uiteindelijk ging ik dat functioneren haten, omdat het mij uitholde en er niets meer van mezelf overbleef. Bij mij is juist de liefde voor mijn kinderen wel levend gebleven. Maar ik vind mijn werk dan weer verschrikkelijk en voel daarin zoveel weerzin en frustratie dat ik niet weet waar ik het zoeken moet, terwijl mijn gezin afhankelijk is van mijn inkomsten en ik ook niet gemakkelijk ander werk kan vinden. Ik voel ook zoveel onrust. Ben wel gediagnostiseerd met ADD. Is ook echt wel aan de hand en heeft het zingevingsprobleem (echt stilstaan bij mezelf, mijn gevoelens en behoeften) erg in de hand gewerkt. Afijn, lang verhaal. Ik zou je het boek 'Stop met aardig zijn' van Thomas d'Ansembourg willen aanraden. Het gaat over echt in contact zijn met jezelf en anderen ipv 'doen wat je moet doen' wat ziek maakt. Als je dat herkent, is er nog geen enkele oplossing maar wel een begin van een contact met jezelf, om een leven op te bouwen waarin je niet in tijden van extreme overprikkeling uit lijfsbehoud alles rigoureus hoeft af te wijzen maar waarin je eerlijk kunt worden over wat je aankunt en achteruit kunt bewegen in contact met jezelf en anderen.

Groet,
Grace

In de uitslag stond inderdaad dat het bij een volwassene moeilijk met zekerheid uit te sluiten is maar ik heb mij redelijk verdiept in de kenmerken en diverse herken ik uiteraard wel maar heel veel dingen niet. Een diagnose hebben is ook niet relevant, het leven gaat gewoon door. Ik heb diverse keren te horen gekregen dat ik dingen niet zou kunnen maar uiteindelijk moest ik er toch gewoon mee doorgaan, er is werkelijk gezegd dat ik niet geschikt was voor kinderen toen ze al waren en kijk wat het resultaat en de reacties zijn nu ik luister naar dat advies.

Ik begrijp dat het lastig is voor moeder om er alleen voor te staan, ik zou niet met haar kunnen ruilen.

Dat het pijnlijk is voor haar begrijp ik maar waarom heeft zij jaren geleden dan aangegeven niet te gaan werken om bij de kinderen te zijn toen ik minder wilde kunnen werken om meer tijd met de kinderen te hebben? Waarom heeft zij dan materiële eisen gesteld waar ik juist nog meer voor moest gaan werken? Waarom gaat zij dan nog steeds niet werken en/of verhuizen zodat ik meer keuzes heb?

Moeder heeft nog geen andere woning maar JZ, of hoe het tegenwoordig vanuit de gemeente ook mag heten, heeft aangegeven te kunnen bemiddelen.

Klem

Grace, Ik begrijp je verhaal en herken er inderdaad veel van, jij heel veel sterkte. Kinderen krijgen was inderdaad zoiets waar ik eigenlijk geen keuze in had, het hoorde er gewoon bij. Nee zeggen tegen je vrouw was ook zo'n not done. Ik ben jarenlang op zoek geweest naar werk wat mij lag en ben heel vaak vernederd als ik aangaf niet gelukkig te zijn, het hoorde er gewoon bij, je moest niet klagen en als je eenmaal een vast contract had mocht je die zekerheid onder geen voorwaarde opgeven. Nu heb ik leuk werk maar alleen doordat mijn werkgever zag dat ik doodbloede en mij de keus gaf uit een andere functie of ontslag. Het is leuk maar ondanks dat heb ik nog steeds het gevoel binnenkort in te storten, gelukkig kan ik mijn uren grotendeels zelf indelen en kraait er geen haan naar als ik eens een dag niets doe.