Wat gebeurt er in het huishouden als moeder uitvalt

Mirreke

Ja, dat ben ik wel met je eens. Wat wij onbenullig vinden, kan voor een ander heel belangrijk zijn natuurlijk.

't zou mij amper uitmaken

Waarom iemand mijn hulp vraagt. Ik doe het gewoon, ook als ik ervoor moet omrijden. Meestal vraag ik de reden niet eens....Want wat in mijn ogen 'onzin' kan lijken, kan voor een ander wel enorm belangrijk zijn.
Het is alleen anders als ik het gevoel ga krijgen 'gebruikt' te worden. Dan gaat het fout..en is mijn hulp 'eindig'....Dat hebben we met exburen gehad (vorige huis). Die nogal graag hun dochter bij ons parkeerden enzo. Ook niet zo'n punt wat ze ook doen...het was/is een leuk kind die dochter dan. Maar toen ik ooit vroeg of ze mijn dochter mee kon nemen naar kleuterschool omdat ik moest werken, weigerde ze dat. Zij was 'tegen' werkende moeders. Moeders horen 'thuis' te zijn. En áls ze dan zo nodig moeten werken, moeten ze maar een betaalde oppas nemen. Dat wij als tegenprestatie tientalle keren op hun dochter pastten en die naar kleuterschool brachten en zelfs meenamen op visiste als het moest was in haar ogen geen 'wederdienst'...want zij was thuis en deed andere dingen, (boodschappen, ramen lappen,'s avonds naar het cafe, met man uit) en dát mogen 'moeders' wel zonder betaalde oppas, dan mag de buurvrouw best oppassen. Het was ook dat ik onverwachts moest werken anders hád ik ook een betaalde oppas gehad, maar er was een collega ziek en ik dacht het wel te kunnen regelen met die buurvrouw.
Dat was het einde van het 'oppassen' op buurmeisje. Buurmeisje kwam nog wel bij ons en speelde veel met oudste, maar wel wanneer het óns uitkwam en zeker niet als haar moeder 'uit' was of naar 't cafe en buurmeisje dus in bed lag. Deze buurvrouw was zo boos erom dat ze geprobeerd heeft om haar dochter als 'straf' voor ons weg te houden bij ons en dochter. Dat is helaas jammerlijk mislukt, want zodra buurmeisje kans zag, zat ze weer bij ons.
Buurvrouw heeft mijn reactie volgens mij ook nooit gesnapt. Voor haar was het toch zó duidelijk, dat ík dat niet snapte...Wel baalde ze er behoorlijk van. Veel meer dan wij :)
Overigens ben ik dan zelfs nog wel bereid om als die buurvrouw d'r been zou breken alsnog weer op te passen en het zelfs aan te bieden. Maar dan wel alleen wat écht nodig is.
groeten albana

Bizar...

Zo'n buurvrouw.

mirjam

Izar

Onvoorstelbaar die wederdienst! Wat een naar mens!

Wat klets je nou maroo

Jullie hebben toch gewoon een auto? (Al is het er "maar" 1) Zelf heb ik er ook "maar" 1, en neem iemand mee omdat ik dat zelf wil. Als ik daar geen zin in heb, is dat mijn goed recht, en zou ik daar niet op aangesproken moeten worden.

Gr. Poezie.

Gebruikt voelen

Het is wat lastig om het op schrift uit te drukken, maar waar het om hulp geven om gaat is dat je je niet gebruikt voelt. Als het een noodgeval is, dan is dat makkelijk. Niemand voelt zich ooit gebruikt als iemand in nood een beroep doet.
Ik heb een beetje proberen te omschrijven wat de redenen zijn dat iemand zich bij de ene niet noodzakelijke hulpvraag niet gebruikt voelt en bij de andere wel. Ten eerste de toon/houding waarop het gevraagt wordt en de vrijblijvenheid ervan. Op het moment dat het niet om een noodgeval gaat, maar de vraagsteller brengt het met een houding dat je eigenlijk verplicht bent om ja te zeggen, krijg je er wel minder zin in. Het moet wel een vraag blijven en geen eis worden.
Hetzelfde mechanisme als de vraagsteller al helemaal bedacht heeft waarom jij dat wel zal moeten doen en eigenlijk niet mag weigeren op straffe van als berekenend, egoistisch persoon te worden weggezet waarvan de vraageiser 'triest' wordt. Ik heb een gloeiende hekel aan verplichte vrijwilligheid door iemand psychisch voor het blok te zetten of dat nou schoolklusjes betreft, goede doelen of gunsten voor andere ouders betreft. De redenering waarin iemand anders voor mij meent uit te moeten maken dat het mij toch niet zoveel of toch niks kost en dat ik het wel 'moet' doen, omdat ik anders een 'slecht' persoon ben die deze wereld een triest maakt, heeft geen vat op me. Sterker nog, ik voel het als een poging tot emotionele chantage en het enige zinnige bij chantage is er recht tegenin gaan anders komt er geen eind aan. Spontaan doe ik vanalles, maar ik laat me niet dwingen.
Ook speelt de reden van hulpvraag denk ik wel degelijk bij iedereen mee. Niet voor een enkele keer, maar wel als er altijd een beroep op je gedaan wordt. Er is geen probleem om af en toe of zelfs geregeld in te springen met carpoolen voor een gezin wat bijv. doordat ze één auto hebben, die om het weekend vanwege diensten door een werkende partner in gebruik is. Alhoewel het wel handig zijn als dat gezin zichzelf ook eens af en toe anders zou organiseren en bijv. de man laat carpoolen naar zijn werk, zodat vrouw ook eens met de auto de kinderen naar een wedstrijd kan brengen om een weekend dat anderen moeilijk zitten.
Iemand die je eerst uitmaakt voor milieuvervuiler en zizhzelf op de borst klopt dat ze het zonder auto kunnen en vervolgens meent dat hun kinderen wel altijd met jou mee kunnen rijden omdat jouw kinderen op hetzelfde clubje zitten, daar heb ik gewoon geen zin in.
En verder is het ook zo dat ook al verwacht je aanvankelijk echt niets voor een gunst, dat je zin erin wel over gaat op het moment dat je toevallig een gunst van de ander nodig hebt en die gewijgerd wordt. Om een voorbeeld te noemen. Van een ouder die met haal-en brengtijden omhoog zat, bracht en haalde ik altijd haar ene kind op ook al reed ik daar een blokje voor om. Geen probleem, dat deed ik graag. Toen er op een gegeven moment een zwemwedstrijd was, waar zij met haar kind heen ging en ik door ziek kind en man in het buitenland moeilijk zat, heb ik haar gevraagd of mijn kind met haar mee kon rijden. Tuurlijk kon dat. Ik zou er een vervelende smaak aan hebben over gehouden als na alles wat ik voor haar gedaan had, zij mij niet deze ene gunst had willen bewijzen.
In die zin is hulp vragen nooit helemaal vrijblijvend. Er wordt toch min of meer verwacht dat mocht die ander in de toekomst hulp nodig hebben en ben jij redelijkerwijze in staat om die dan te bieden zonder dat je dat al teveel kost, dat er een beroep op je gedaan wordt.
Werkelijk het is lastig om precies op te schrijven wat nou maakt dat ik me in bepaalde gevallen gebruikt zou voelen en in andere die er ogenschijnlijk op lijken juist niet. De manier waarop het gevraagd wordt, de vrijblijvenheid ervan en de wil om mocht het ooit nodig zijn zelf iets terug te doen wat de ander vraagt ipv voor jezelf al beslissen wat je terugdoet en waar de ander zich maar tevreden mee moet stellen, doet veel.
Natuurlijk zijn er ook zeer egoistische mensen op deze wereld, maar als iemand iedere keer bij haar hele omgeving moeite heeft om gevraagde hulp te krijgen dan kun je je ook vragen of er misschien wat mis is met de manier waarop je die hulp vraagt ipv te concluderen dat het met de wereld zo slecht gaat.
Groeten Primavera

Maroo (ot)

Misschien bedoel je het niet zo maar je komt op mij over alsof het niet vrij (lees: ook als je man niet thuis is) tot je beschikking hebben van een auto nogal een 'dingetje' voor je is. je hangt er m.i. erg veel aan op. Alsof je er zelf vooral moeite mee hebt ....

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Nou, het probleem is dat anderen het vaak nogal 'een dingetje' vinden....

'een dingetje'

Dat het niet hebben van een auto een 'dingetje' is, zo heb ik het nog nooit ervaren....Bij jongste zit op acrobatiek een meisje waarvan de moeder alleenstaand is en een uitkering heeft. Ook heeft ze naast het meisje nog 2 jongere kinderen en 1 ervan is behoorlijk gehandicapt. Dat meisje zit al jaren op die acrobatiek en naar wedstrijden rijd ze áltijd mee met anderen. Dan 's met de een, dan 's met de ander. Je bent een team en hebt dus elkaar nódig. Zo simpel is het. Ik heb nog nooit ook maar 1 opmerking gehoord over het meerijden van het meisje. Haar moeder heeft geen auto, dus het kan niet. Ook kan de moeder niet helpen bij weet ik wat, want ze heeft die andere kinderen die niet alleen kunnen blijven. Ik heb in al die jaren die moeder misschien 2 keer gezien. Het meisje werd toen ze jonger was gebracht door haar oma, die duidelijk niet meer in staat is tot autorijden (loopt met rollator, rijd in scootmobiel) en vlakbij de gymzaal woont. Nu komt het meisje zelf.
Ik denk dat het héél anders zou worden beleefd als de moeder geld zat had, een man in huis die de zorg voor de kinderen zo zou kunnen overnemen en bewust geen auto zou willen omdat dat het milieu zou vervuilen en dat ook nog zou 'uitdragen' in het openbaar (wat niet weet, wat niet deert). Dan denk ik dat menig ouder zou 'tegensputteren' bij het vervoer van het meisje.
Ik weet dat er een vergelijkbaar geval is bij de oudere kinderen, dochter van een collega van mij turnt daar ook en zij heeft geen auto, wel een rijbewijs, maar is na een ongeluk doodsbang om auto te rijden. Is ook geen probleem...Ook dat meisje gaat altijd zonder problemen mee.
Zolang mensen maar 'begrip' kunnen opbrengen over waarom jij niets terug kan doen (dus ook wat betreft geen auto hebben, niet kunnen rijden) is het prima. Zodra dat 'begrip' er niet is...voelen ze zich gebruikt. Daarom ook denk ik dat je rustig hulp kunt vragen als je met een gebroken been thuis zit. Daarvoor heeft iedereen écht wel begrip.
groeten albana

Nogmaals maroo

Wat klets je nou?! Jullie hebben toch gewoon een auto? Waarom moet je dan zo nodig met een ander meerijden? Je kunt toch gewoon jullie eigen auto gebruiken! En nogmaals: ik bepaal zelf wel of ik iemand(s kind) mee wil nemen. En nogmaals: ik heb ook één (1) auto. Ik zie niet in waarom ik jou en/of je kind mee zou moeten nemen.

Gr. Poezie.

Maroo

Ik ben het met je eens hoor. Mijn dochter heeft een goede vriendin, en ik help haar moeder weleens uit de brand en zij mij ook. En ja, dat betekent ook zaken als een kind hier laten meelunchen omdat haar moeder even weg moet. Of mijn dochter eet daar als ik even net wat meer tijd nodig heb omdat ik even naar een winkel in Den Haag moet ofzo. Ik bied mijn hulp ook gerust ongevraagd aan, en zij ook.

Welnee maroo

Je haalt uit de postings wat je wilt lezen. Er is hier helemaal niet geschreven dat iedereen achter de moeder staat die jou een lift weigerde. Er wordt juist verschil gemaakt tussen een enkele keer een lift geven omdat je die keer toevallig moeilijk zit of altijd een lift 'moeten' geven omdat het gezin de consequenties van keuzes die ze gemaakt hebben afschuiven op andere ouders.
Om nou, omdat jou 1 keer door één iemand een lift is gewijgerd vanwege een voor jou ongeldige reden, nooit meer iets te 'durven' vragen en jammeren dat het zo slecht met de wereld gaat lijkt me nou ook wat overdreven.
Ik weet niet of jouw kinderen nou op zo'n rotclub zitten met allemaal egoistische ouders, die er kennelijk door aangetrokken worden, of dat wellicht je houding waarop je iets vraagt meespeelt. Ik kan alleen concluderen uit je berichtjes dat jouw manier van schrijven over dit onderwerp ook niet 'gezellig' is. Je hebt een beetje een dwingend-klagende toon: je MOET hulp krijgen en anders veroordeel je iedereen die dat niet volmondig beaamt dat ze niet zo 'goed en ruimhartig' zijn als jij. Een beetje het jij-moet-het-goede-doel-wat-ik-belangrijk-vind-ook-belangrijk-vinden want anders ben je een inferieure egoïst die deze wereld tot zo'n sombere plek maakt.
Gut, er zullen toch wel meer kinderen op de sport zitten waar je kinderen naar toe gaan. Ipv zielig zitten te jammeren dat je altijd op de fiets gaat zou je ook kunnen kijken of er iets af te spreken valt met een andere ouder die dan op bepaalde dagen brengt, terwijl jullie op die dagen halen of een andere combinatie.

De milieufreak herself

Wij zijn dus wel milieufreaks en hebben geen auto nodig voor ons werk en we wonen in de stad. Door weer en wind gaan wij met de fiets of het ov. Onze kinderen zitten nu niet op sporten waarbij veel gereden moet worden. Daar hebben ze wel op gezeten, toen hadden we ook nog een auto. Maar wat een gedoe zeg, dat gerij naar die wedstrijden. Niet alleen wat betreft rijden, maar ook al die uren die je kwijt bent. Maar dan zijn er dus ook nog de uitstapjes op school waarbij gereden moet worden. Het lijkt wel steeds erger te worden met dat getaxi. Bij school ben ben ik een van de weinige ouders die op de fiets komt. Het scheelt ons honderden euro's per maand en je blijft er fit bij.
Ik merk overigens niet dat andere moeders er een probleem mee hebben. Je helpt waar je kunt, en niet voor alle hulp is een auto nodig.

Maroo

Ik snap het niet helemaal. Je schrijft dat je man geen fiets achter in de auto mee wil nemen. Maar hoe doen jullie dat nu dan? Gaat je dochter bij jou achterop de fiets?
Wat betreft de carpool-constructie, dat is toch heel simpel? Als jouw dochter met de moeder in de buurt mee rijdt op de heen weg kan je man de kinderen na afloop van de les mee terug nemen. Dan hoeft er niet gefietst te worden, is er geen gedoe met fietsen die mee terug naar huis moeten en kunnen jullie de reguliere situatie mooi samen rijden.
Kleine opmerking: je wilt graag dat die moeder zich flexibel opstelt, maar dat moet natuurlijk ook van 2 kanten komen. Bijvoorbeeld doordat je man het niet erg vindt om een enkele keer een fiets in de auto mee te nemen.
(en ik zou het geen probleem vinden om je dochter mee te nemen.)

Maroo

Er zit iets in de manier waarop je de dingen schrijft ...
'Toch zou ik haar kind gewoon meenemen als zij omhoog zit, dat is toch sneu voor het kind anders?
Maarja ik zit blijkbaar heel anders in elkaar wat dat betreft, maar daar heb ik al vaker gedoe mee gehad, maar dat is een ander verhaal.'
Ligt dat nou aan mij of bedoel je te zeggen dat jij beter bent, met dat heel anders in elkaar zitten.
Ik snap er weinig van: een andere moeder heeft 1x je dochter niet meegenomen - we weten niet waarom niet, wellicht met een hele goede reden.
Daarnaast lees je iets in deze draad wat ik helemaal niet lees: nl dat anderen kinderen van andere ouders niet willen meenemen. Ik lees dat helemaal niet en herken het ook niet. Ik denk wel dat veel mensen moeite hebben met de eeuwige hulpvragers die nooit dan ook maar proberen iets terug te doen en/of geen andere reden dan gemakzucht hebben.
Niet dat ik suggereer dat jij tot de laatste categorie behoort.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Geven en nemen

(Heb alleen de laatste berichten gelezen.) Ooit heb ik eens gelezen geef alleen als je er niks voor terug verwacht.. Als jij het leuk vindt om meisje x terug te brengen is dat toch prima. Het hoeft toch niet altijd in balans te zijn? Soms doet de een wat meer voor jou en jij wat meer voor iemand anders.

Maar wie brengt een kind van 9 nog achterop de fiets naar school? 4.5 km is prima te fietsen. Kan ze ook niet alleen fietsen? Als je een stuk zo vaak fietst is mijn ervaring dat ze dat dan ook prima alleen kunnen fietsen. Mijn oudste ging op z'n 9e ook al alleen naar de sportclub en dit is toch wel een tochtje met allerlei lastige verkeerssituaties.

J@ost

ook jij (net als anderen) gaat invullen: meisje kan toch zelf fietsen?
Daar gaat het nou net niet om: er wordt je wat gevraagd, gewoon een keertje hulp bieden. De hele draad is ontstaan omdat mensen dan een mening gaan hebben: dat je die hulp niet mag vragen omdat..., of dat je die hulp eigenlijk helemaal niet nodig hebt, omdat..., Eigenlijk gaat het erom: als je iets vraagt, doen mensen dat dan zomaar of niet? En ik zou dat gewoon doen, zonder te gaan zitten aftellen of er ooit wel eens iets teruggedaan wordt of kan worden. Blijkbaar is dat voor sommige mensen heel belangrijk, omdat ze anders vinden dat er misbruik van hen wordt gemaakt. Ik heb het zelf zo ook meegemaakt van een goede vriendin zelfs, die altijd heen en weer naar school reed en begon te stijgeren toen mijn zoon bij slecht weer een paar keer mee reed (zelf ging hij altijd op de fiets behalve toen er in een periode teveel sneeuw lag). Zij vond dat ik dan wel eens kon rijden... Dat heb ik toen maar eens een of twee keer gedaan... voor de lieve vrede. Ik reed nl. nooit, en deed ook voor haar wel eens andere dingen. Maar blijkbaar is dat rijden toch een heet hangijzer.
Volgens mij moet je gewoon onbaatzuchtig helpen, zonder iets terug te verwachten. Het maakt mij geen bal uit als ik kan helpen, ik doe het graag, als het kan, en voel me zelfs schuldig als het niet kan...

Mirreke

Dan heb je niet het eerste gedeelte van mijn posting gelezen. Daar staat toch duidelijk wat ik van geven en nemen vind. Maar jij vraagt iets van je vriendin en vind dat ze 'zeurt' omdat ze dan verwacht dat jij ook eens gaat rijden. Je kunt niet voor een ander invullen wat die moet doen omdat jij 'zoveel' voor haar doet. Ik denk niet dat mensen denken dat er 'misbruik' van hun gemaakt wordt. Maar dat het vanuit hun perspectief het geven en nemen niet in evenwicht is.
De opmerking over het fietsen staat daar los van. Ik verbaas mij erover dat iemand haar kind van 9 nog 4.5 km achterop neemt.

Nou p, on topic: ik zal je op de hoogte houden ;)

Sinds zaterdag als 1 vd velen pols in het gips.
Tjonge, koken, keuken blijven opruimen. En was opvouwen, gaat dat niet vanzelf dan, verbazing alom.
Man en kinderen vinden het nu al niet meer grappig, wordt vervolgd!

Mijn grens

Mijn grens ligt wat ik in eenzelfde situatie zelf nog zou kunnen regelen. In geval van Maroo zou ik inderdaad met andere kind bij de sportclub gaan wachten. (Heb ik trouwens altijd al gedaan als mijn ene kind moest sporten/zwemles oid) Dus in dat geval vind ik dat je het best zelf kunt regelen en heb je mijn hulp niet nodig. In geval van ziekte (en geen ander ouder paraat) zou ik vanuit mezelf al zeggen dat ik het zou doen. Ik vind dat hier erg zielig en dwingend wordt gedaan over een "nee" van iemand waar hulp aan wordt gevraagd. Misschien was dat ook wel het issue bij die moeder die "nee" zei?

Gr. Poezie.

J@oat

Je leest niet goed en je doet aannames, voor wat betreft de postings van Mario en due van mij.

mirjam

Poezie

Het punt is denk ik dat je iemands hulpvraag volgens je eigen normen beoordeelt. De vraag is: kun je me helpen. En het antwoord is: ik vind dat jij die hulp helemaal niet hoeft te krijgen omdat je het ook zo en zo kunt oplossen want zo zou ik het zelf ook oplossen. Maar dat is de vraag niet. Ik vraag me dan af waarom het uitmaakt waarom iemand iets nodig heeft? Ik hoef het zelf helemaal niet eens te weten.

mirjam

Enne

Die eigenwijze iPod met z'n spellingcorrecties maakt er ook een potje van...

mirjam

Mirreke

Dus als jij zegt: "spring" moet ik zeggen "hoe hoog" in plaats van waarom?

Gr. Poezie.

Als iemand mij vraagt: wil jij me helpen? Dan zeg ik: natuurlijk.

mirjam