Wat gebeurt er in het huishouden als moeder uitvalt

Wil40

Woord voor woord herkenbaar, meid. Ik heb precies hetzelfde. Als anderen mij iets vragen, heb ik trouwens ook de grootste moeite met nee zeggen - zelfs als het echt niet kan, of als ik het echt niet wil (wat wel eens voorkomt, natuurlijk). Verschrikkelijk. Het liefst zou ik werken met online intekenlijsten ofzoiets.
Groetjes
Massi

Ik doe en ervaar het pricies zo als wil40

Zie titel.
Gr. Bibi

Vragen moet je leren

Ik ben een tijdje alleen geweest met twee kleine kinderen, dan leer je wel vragen hoor. Ook hier geen opas en omas in de buurt, en vriendinnen/buren werken ook allemaal. Dus regelmatig oppassen ingehuurd (ja kost wel geld) die ik via via kende, en regelmatig andere ouders gevraagd voor hulp. Er is nog nooit nee gezegd.
Ben ook echt verbaasd over ervaring van Maroo. Aan de andere kant is het ook wel irritant als het altijd van een kant moet komen, ongeacht wat de reden is. Mijn zus heeft geen rijbewijs , dus als we samen op vakantie gaan moet ik altijd de boodschappen doen. Dan denk ik wel 's , lekker makkelijk, ga ook je rijbewijs halen. Maar goed, ik zal niet zeggen dat ik het niet doe.

Ook geen groot vraagtalent

Ik ben ook geen groot talent maar ik ervaar niet dat mensen 'bedenkelijk' kijken. Mensen willen graag helpen! Als het om de werkuren heen past, willen mensen heel veel doen.

Wederkerigheid

Ik ben redelijk goed in vragen maar het zit hier nu wel een beetje scheef, met vooral de ouders van vriendjes van oudste in het netwerk. En die hebben allemaal een jongste die al op school zit ipv. een baby zoals wij.
Maar ik troost me met de gedachte dat ik straks weer allerlei families van vriendjes van jongste uit de brand kan gaan helpen. Net zoals het met het doorgeven van kleertjes gaat. En ik bedank af en toe iemand met een doosje chocolaatjes.

Dat ligt eraan. Wij kijken toch eerst wat we zelf kunnen opvangen, anderen vragen doen we pas als dat niet lukt. Ik miste de vaders in de meeste verhalen..:)

Wederkerigheid en voor elkaar nadenken

Volgens mij spelen er twee dingen een rol bij het hulp vragen. Aan de ene kant willen we zeker weten dat we het terug kunnen doen en aan de andere kant denken we te veel voor elkaar na.

Ik heb al een paar keer te horen gekregen, "Ja maar jij hebt al 3 kinderen, dan kan ik je toch niet vragen om die van mij er ook nog bij te nemen. Dat is veel te druk' Laat mij dat lekker zelf beslissen. Of ik er enu 3 of 4 of misschien wel 6 of 7 heb maakt mij niet zoveel uit. Ik pas m'n programma er wel op aan.

En wederkerigheid moet je volgens mij ook een beetje creeren. Als we elkaar pas wat vragen als we zeker weten dat we wat terug kunnen doen kan het soms lang duren. Gewoon vragen en hard roepen dat je graag eens wat terug kan doen.

Ik heb een toen kinderloos vriendinnetje eens gebeld of ze alsjeblieft mijn zieke kind kon opvangen. Van 'terug doen' was toen geen sprake. Inmiddels zijn we een tijdje verder, heeft ze zelf een kind en is gescheiden. Ik vang haar kind nu regelmatig op. En over een tijdje is het misschien weer andersom.

Vragen kan je leren

Ik moet vaak 'vragen', niet thuis, maar op mijn werk.
Dan moet ik eigenlijk 'opdrachten geven', maar dat is niet mijn ding. Wel aan mensen die zichzelf aanbieden....dat scheelt denk ik. Het zijn wél allemaal dingen die ik zelf in een vloek en een zucht zou doen. Maar 50 vloeken en zuchten...tja daar héb ik gewoon geen tijd voor...
Ik heb het geleerd van collega. Die noemt het 'taken verdelen'. Zeg dat maar 10 keer hardop en dan lijkt het al stukken beter dan 'om hulp vragen'. En van collega heb ik geleerd....Je bedenk eerst wie w.s. zonder bezwaar en vrij gemakkelijk dat en dat zou kúnnen doen...Je bedenkt wat het 'beste' bij iemand past. Waar iemand misschien ook goed in is en wat die iemand leuk zou kunnen vinden. B.v. je kind meenemen naar school. Welk ander kind uit die klas zou er ook plezier in hebben om mét jouw kind samen naar school te gaan? Het 'klusje' moet voor diegene ook 'leuk' zijn dan doen ze het met plezier en w.s. zonder bezwaar. Als die ouder je hulp heeft aangeboden bel je die op en dan kleed je je verhaal zó in dat het 'lijkt' alsofjij die ánder een groot plezier doet i.p.v. andersom :)
Ook een mail naar álle kanten, is een goed hulpmiddel.
Je mailt álle mensen die hun hulp hebben aangeboden, dat je met dát en dát in je maag zit(noem 10 'taken op) en is er iemand? Nou ja duidelijk denk ik.
En aan de hand van de antwoorden verdeel je in de 2de mail je 'taken'.
Noem het dus nooit meer 'vragen om hulp'....je vraagt niets, je bied taken aan. En ze kunnen ja zeggen en nee zeggen. Dus het is eigen keus.
groeten albana

Ik vraag

Ik heb inmiddels geleerd te vragen. Ruim een jaar geleden is mijn man uitgevallen, meerdere keren geopereerd en het ziet er niet naar uit dat de komende maanden beter wordt. We krijgen veel hulp aangeboden. Ouders, broers en zussen, buren,collega's,vrienden en sportouders helpen ons. Ik kan op dit moment niets voor ze terug doen. Het meeste doe ik ( en mijn kinderen) natuurlijk zelf, ik maak absoluut geen misbruik van de situatie. Ik ben ze zeer dankbaar. In het begin vond ik het wel moeilijk 'afhankelijk'te zijn van anderen. Door gebruik te maken van hun hulp draait ons gezin wel goed door en dat is voor mij wel heel veel waard.

Gaat alles door zonder mij?

Ach, vast wel, ik ben ook niet onmisbaar Maar met 2 zorgenkinderen en een NADH kind dat daar al veel hinder van ondervindt heb ik wel mijn verantwoordelijkheid te nemen vind ik. Beide jongens varen het best bij regelmaat en structuur, en helaas ben ik hier in huis de enige die dat nog een beetje kan bieden. Man zelf is ook nogal ongestructureerd en heeft ook niet veel geduld, zeker niet met de zorgenkinderen.

Neemt niet weg dat als ik er niet ben het allemaal best wel goed komt, toen ik een paar jaar geleden geopereerd moest worden heeft hij zorgverlof opgenomen en de kinderen kwamen heus wel op plaats van bestemming, maar dat was 1 week. Veel langer kan hij ook geen zorgverlof opnemen, en een breuk duurt over het algemeen wat langer...En ik moet accepteren dat er dan naast koken eigenlijk niet veel in huis gedaan wordt, de kinderen helemaal over de rooie gaan omdat alles anders loopt dan normaal enzenzenz. En als ik dat simpel kan voorkomen door even niet te gaan schaatsen, dan doe ik dat.

Waarbij ik me ook wel bewust ben dat een verkeerde stap op de trap ook kan leiden tot een gebroken iets, maar waarom nog een extra risico nemen?

Maarre (gebrek aan assertiviteit)

Durven mensen wel 'nee' te zeggen als je iets vraagt??

Ik heb een buurvrouw / vriendin die regelmatig steen en been klaagt over ander buurvrouwen/vriendinnen/buren die haar altijd 'misbruiken' voor opvangen van kroost bij ziekte of andere problemen, verzorgen van dieren tijdens de vakantie, overnemen van ritjes naar de sport en noem maar op.

Tegelijkertijd hoor ik ook bij haar 'netwerk'. Ik drop ook wel eens een kind bij haar & zij bij mij. Ik gewef ook haar planten water & ze laat voor mij de parketboer in huis als die iets moet klussen terwijl ik er niet ben.

Toch bekruipt me soms een ongemakkelijk gevoel als ik haar iets vraag. Want ik weet dat ze klaarblijkelijk slecht 'nee' kan zeggen. En hoe wederkerig & in balans onze plezierige uitweisseling van support (die echt niet zo uitgebreid is hoor) ook is, stiekem vraag ik ze af of ze tegenover een ander buurvrouw net zo loopt te zuchten of steunen over iets wat ze dan eens voor mij doet, als dat ze dat tegen mij doet over de buurvrouw van een paar huizen verderop. Snappen jullie wat ik bedoel?

Ingrid (ook in praktische zin grootouderloos...die we nog hebben wonen te ver weg om praktisch in te kunnen vallen. Dus net als cobi ben ik best blij dat de kinderen nu zo groot zijn dat je veel dingen zonder externe hulptroepen kunt managen als het moet.)

Vragen, maar met iets gebogen hoofd

Mopperende buren ken ik ook. Het is alsof er twee meningen naast elkaar bestaan. De een vindt dat je alles zelf moet regelen, de ander dat je hulp moet vragen als je dat nodig hebt. Die twee komen met regelmaat voor in hetzelfde hoofd.
Gemopper komt volgens mij voort uit gevoelde vanzelfsprekendheid bij de vragende partij: je mag wel hulp vragen, maar daar moet je dan toch een beetje deemoedig bij doen.
Als je te vrolijk kijkt, of een keer te vaak door een stommiteit op hulp bent aangewezen (ach, kun je even oppassen, ik ben de melk vergeten), dan slaat de balans door naar de mopperstand.
Om de broei uit dit soort kwesties te halen heb ik een eenvoudige strategie. De volgende keer als mopperpot een dienst vraagt, zeg ik opgewekt nee (he jammer, ik had het graag gedaan maar....). De schok op het gezicht is niet te filmen, maar biedt wel meteen de mogelijkheid om in te haken: Goh, jij zegt toch ook wel gewoon nee he, als het een keer niet uitkomt. Ik zou niet willen dat je je in ingewikkelde bochten wringt, dan zoek ik wel een andere oplossing.
"Ben je gek joh, niks aan de hand. En natuurlijk zeg ik nee als het mij niet uitkomt"
Zo, verhoudingen weer genormaliseerd.
Groet,
Miriam Lavell

M'n man kan helaas niet elke keer dat ik griep/longontseking heb/duizelig ben om half 3 bij school staan. Terwijl hij redelijk flexibel werk heeft. Dus dat probeer ik onderling te regelen met andere ouders. Ook leuk voor de kinderen, want die gaan meestal graag ergens anders spelen. Of met m'n moeder, die daar dan wel een hoop moeite voor moet doen maar het ook erg leuk vindt. M'n man probeert dan wel om wat vroeger thuis te komen en kan 's ochtends eventueel de kinderen naar school brengen.
Als het echt niet anders kan hij vrij nemen, maar z'n vrije dagen zijn helaas niet onbeperkt. Als er iets belangrijks aan de hand is, is hij er ook bij (was altijd bij de verloskundige, is er bijna altijd bij geweest op het cb, etc)

Tja p

Dat wij dat zo (proberen te)doen wil natuurlijk niet zeggen dat ik een dergelijke reactie geef, als anderen mij vragen een kind mee te nemen of op te halen. Wat een wonderlijke conclusie.

Tijgeroog

Ik heb het ook niet over elke keer hoor. Als er een periode was wanneer het helaas vaker nodig was, vroeg ik het ook anderen, ik heb het meer over incidenteel. Zeker brengen kost een kwartiertje hooguit, voor ons, en mijn man werkt relatief dichtbij. Dus hij reed ook weleens even op en neer om half vier en werkte iets langer door. Dan kostte het geen vakantieuren.

Ik zie duidelijk dat mensen het hier niet alleen over gebroken benen hebben. Ik vind overigens niet dat je je man 'van het werk houdt' als hij kinderen even naar school brengt hoor, zoveel ouders delen werk en zorg en nemen dat soort klusjes even van elkaar over als het zo uitkomt.
Ik bewaar de goodwill van anderen voor momenten dat we het binnen het gezin niet kunnen oplossen.

P ot

"Wonderlijk trouwens dat jij weer denkt dat ik zo negatief over jou denk! Hoe komt dat toch... "
Ach, die bal kaats ik met genoegen terug hoor. Fijn weekend nog!

Hier

Wij wonen gelukkig dicht bij school dus als er iets met mij gebeurt kunnen de kinderen wel alleen naar school. Ik breng ze nu nog omdat ik de jongste (groep 3) nog te klein vind en ik de andere niet de verantwoordelijkheid wil geven over hun kleine broertje. Maar als het niet anders kan, dan moet het maar. In moeilijke situaties heb ik altijd m'n buurvrouw. En nu help ik zelf een moeder. Zij is pas bevallen van haar tweede en de oudste loopt nu iedere ochtend en middag mee. Ze komt naar mijn huis toe (ze woont achter ons) en loopt dan met ons mee. Vader schijnt te studeren in het buitenland en is dus niet thuis. Arme vrouw doet hij dus helemaal alleen. Zij vroeg mijn hulp en dat vond ik wel heel knap. Ze spreekt steeds beter nederlands en doet erg haar best. Haar tweede kindje heeft zelfs een echte nederlandse naam. Moeders moeten elkaar helpen als het kan. Toen mijn kinderen nog zo klein waren was ik ook blij als iemand mijn kinderen een keer mee kon nemen.

Andersom

Mijn voormalig schoonmoeder riep regelmatig dat we niet moesten aarzelen om om hulp te vragen als het nodig was. En als het dan echt nodig was (ik vraag dat heus niet om een snotneus of een gezelligheidsoppas), was er altijd wel iets waarom het niet uit kwam. Of ze noemde eerst een hele riedel excuses met zuchten en steunen en zei dan dat ze toch wel kon als ik echt niets anders kon regelen.

Kinderen die vragen..

Die gedachte speelt volgens mij nu geen belangrijke rol meer in de hedendaagse opvoeding, maar was wel een vanzelfsprekendheid in de mijne. Mijn oma zegt het nog steeds wel eens tegen haar achterkleinkinderen.
Zou deze insteek (mede) nog meespelen bij de aarzeling van de moeders van nu om om hulp te vragen?
Mijn schoonouders zitten er nog steeds zo in, je krijgt iets in elk geval zeker niet als je er om vraagt of het nodig hebt. Met de onderliggende gedachte dat je een sukkel bent als je hulp nodig hebt en er maar voor moet zorgen dat je niks hoeft te vragen. Ik heb dit nu (in 20 jaar)3 keer meegemaakt en heb het als heel pijnlijk ervaren. Mijn man durft echt niemand ooit iets te vragen, heel lastig voor hem. Het maakt je wel autonoom.
Trouwens, ook mijn ex-schoonzus zei een keer tegen me na een periode van oververmoeidheid en ziekte: "Ik ben zo blij dat het wat beter met je gaat, nu kan ik je tenminste helpen"! (Niet dat ze dat deed hoor) Ook hier was de achterliggende gedachte dat je je eigen problemen helemaal zelf dient op te lossen.
Nou ja, dit speelt in onze familie, geen idee of we hierin erg bijzonder zijn; ik hoop van wel..

Ik reageer op jou niet anders dan ik op anderen zou doen. Ik heb niks tegen jou of wie dan ook. Neem alles niet zo persoonlijk. Als je je dat nou eens realiseert, kunnen we gewoon weer verder. Dankjewel.

Ik weet dat jij deze draad bent gestart, maar dan nog maak ik graag zelf uit wat ik schrijf. Ik weet dat jij het toonbeeld bent van grenzeloze subtiliteiten, maar deze gave is niet iedereen gegeven natuurlijk. Misschien kun je een cursus organiseren.

Geen auto

Bij het hebben van geen auto hangt het er wel een beetje af wat de reden daarvoor is en hoe zeer diegene het gezinsleven probeert in te plannen zonder auto.
Zoals ik al eerder schreef bied ik als de schoolbus niet rijdt spontaan aan andere ouders zonder auto aan om hun kinderen ook even te brengen of te halen. Ik verwissel er zelfs expres van auto om met mijn echtgenoot, omdat die 7 plaatsen heeft.
Als het echter ouders zou betreffen die bewust zeggen wij kiezen ervoor om geen auto te hebben voor het milieu, dan voel ik er weinig voor om mijn vervuiling met ze te delen. Ik heb geen zin om voor de consequenties op te draaien van hun idealen, dat doen ze zelf maar.
Ik werk ook voornamelijk thuis en de kinderen kunnen naar school met een schoolbusdienst. De reden dat wij toch een tweede auto hebben is voornamelijk voor mijn zelfstandigheid. Ik wil niet iedere keer moeten wachten tot man thuis komt voordat ik boodschappen kan doen of een keer spontaan naar bos of zee kan met de kinderen of ze wegbrengen en halen van partijtjes, clubjes, enz. of eens naar de dokter moet met ze, enz.
Geen auto zou betekenen dat mijn kinderen niet hun lievelingsport zouden kunnen doen, aangezien die tussen de 3 en 6 trainingen per week vraagt en gemiddeld een wedstrijd iedere 2 weken hebben en nog vaak ver weg ook. Ik vindt niet dat je zoveel op anderen kunt leunen, alleen maar omdat iemand zelf wil besparen. Dus als ik geen auto zou hebben zou dat beteken dat ze alleen een sport zouden kunnen kiezen die ook in het dorp beoefend wordt en niet zo vaak inzet van ouders vraagt.
Ander voorbeeld. Vanavond moest ik vanwege een blessure van één van mijn kinderen dringend naar een specialist om te overwegen of hij nou wel of niet zondag wedstrijden zou kunnen zwemmen zonder risico. De enige afspraak die op zulke korte termijn mogelijk was, was juist tijdens de zwemtraining van de andere kinderen. Man was niet beschikbaar omdat hij omstreeks die tijd de zaak moet afsluiten. Nou is dat geen probleem, want als ik de kinderen die zwemmen iets eerder wegbreng zijn daar meestal wel 1 of 2 ouders die er toch moeten zijn, omdat ze hun jonger kind hebben die daarvoor les heeft. Het kost ze weinig moeite om dan ook even op die van mij te letten en ze zullen er echt niks terug voor verwachten en zelfs beledigd zijn als ik dat aanbiedt.
Maar, het moet wel om een onvoorziene omstandigheid gaan. Als ik iedere zwemtraining mijn kinderen bij hen zou stallen zodat ik meer vrije tijd voor mezelf heb om boodschappen te gaan doen of what ever, dan zullen zij zich gebruikt voelen ook al zijn ze daar toch wel. Alleen maar door de vanzelfsprekenheid dat ik iedere keer op hen reken en kennelijk mijn tijd belangrijker inschat dat hun tijd.
Het is de toon, of liever gezegd houding, die de muziek maakt. Iemand die ervoor kiest om geen auto te nemen, omdat ze haar geld liever aan andere luxes uitgeeft en vervolgens haar kind op een sport doet waarbij ze ervan uitgaat dat andere ouders de consequenties van haar keus wel opknappen omdat ze er toch wel heen gaan, tja dan gaat bij mij de goodwil er ook wel af. Ik geef liever een lift aan het kind van die bijstandsmoeder, die zo dolgraag op die sport zou willen zitten, maar waarvan de moeder echt de financiele ruimte niet heeft ipv een lift aan het kind waarvan de ouders hun luxe vakantie belangrijker vinden dan de mogelijkheid om hun kind naar wedstrijden e.d. te begeleiden. Ik zou ook wel een luxere vakantie willen alleen niet ten koste van de vrijheid van sportkeus van mijn kinderen of menen dat beide wel kan, want andere ouders nemen de kosten en onderhoud van een auto wel op zich zodat jij dat niet hoeft te doen.
Je mag om hulp vragen als je ervoor kiest om geen auto te hebben, je mag er alleen niet verwachten dat anderen constant de lastige consequenties van je eigen keuze voor je gaan oplossen. Dat is niet meer om hulp vragen, maar verantwoording afschuiven en op een gegeven moment voelen mensen zich dan een beetje gebruikt.
Eén ding is als een moeder een tijdelijk cursus heeft wat op een ander moment wellicht lastig is en je EEN AANTAL KEER het kind meeneemt. Vooral ook als de houding van de moeder is dat ze als het niet gaat het wel verschuift. Het is heel iets anders als een moeder haar kind op zwemles doet terwijl ze van te voren weet dat ze nooit kan en er vanuit gaat dat andere ouders dat ALTIJD wel voor haar gaan opknappen zonder dat ze zelf naar een oplossing zoekt.
Ander voorbeeld. Een alleenstaande vriendin van me wilde nadat haar hond was overleden weer zo'n wat oudere hond uit het asiel halen, die normaal gesproken zo goed als kansloos is om een baas te vinden. Ze heeft me alleen wel gevraagd voor dat ze dat deed of ik eventueel bereid was om in de vakanties daarop te passen en hem uit te laten. Prima, geen enkel probleem we hoeven alleen maar even te overleggen dat ze haar vakanties niet tegelijk met de mijn plant. Als ze er echter voor gekozen had om zonder iets te vragen die hond te nemen en vervolgens mij voor het blok zou zetten met een jammer-verhaal dat ik er toch wel op zou kunnen passen, omdat we toch bijna nooit op vakantie gaan en het beest wegens zijn geschiedenis in een pension slecht zou gedijen, dan zou die vanzelfsprekenheid waarmee ze beslag op me legt onze vriendschap vrij snel doen bekoelen. Dat is geen hulp vragen meer, maar hulp eisen.
Groeten Primavera

Soorten hulp

Er zijn voor mij twee soorten van mensen helpen. De eerste soort is als ik iets doe wat mij eigenlijk geen enkele extra moeite kost, vriendje meenemen naar de sportclub, even na school op een kind letten als ik toch al thuis ben, buurkind 's ochtends naar school brengen... Dat zijn dingen die ik toch al doe. Ik ben daar altijd toe bereid en heb er ook geen enkele moeite mee als degene die dat vraagt dit doet om eigenlijk helemaal niet zulke belangrijke redenen.

Dan heb je het soort hulp waar je zelf veel extra voor moet doen (uur omrijden, extra was draaien, eindeloos heen en weer rijden naar ziekenhuizen) en daar zit natuurlijk iets minder rek in omdat beschikbare tijd eindig is. Dat doe je dus alleen als mensen het echt nodig hebben (ziekte, sterfgevallen, scheiding, onvoorziene omstandigheden) en dat kan dan best voor lange tijd zijn maar dat is dus gewoon als het nodig is.

Als de buurvrouw geen auto heeft vanwege milieu zorgen dan heb ik er geen enkel bezwaar tegen om haar kind mee te nemen als ik toch al die richting uit moet. Als ik er echter een uur voor om zou moeten rijden wordt het een ander verhaal. Dan is de reden waarom toch wat belangrijker.

zelfde als de buurvrouw naar de schoonheidsspecialiste wil. Natuurlijk geen probleem om even op het kind te letten als ik toch thuis ben. Maar als ik zelf mijn hele schema anders moet inrichten dan zou ik dat weer niet daarvoor doen. Als buurvrouw echter naar het ziekenhuis moet dan is het weer een heel ander verhaal.

Zolang het in mijn tijdsschema meegaat ben ik heel soepel en dan maakt me de reden echt niet zoveel uit. Als ik drastisch alles moet omgooien dan is het weer een ander verhaal en dat doe ik alleen als het noodzakelijk is.

Ook al net als maylise

Ook hier: als ik toch altijd al naar school rij of naar sport of weet ik wat, dan maakt het mij echt niet uit om n kind xtra mee te nemen. Of die moeder nou gewoon wil uitslapen, een cursus heeft of n gebroken been. Geen punt. Ik ga echt niet zitten oordelen of ik iets belangrijk genoeg ervoor vind.
Omrijden, of speciaal ergens heen omdat iemand hulp nodig heeft? Natuurlijk doe je dat. Ik zou ook zo iemand meenemen naar zwemles, ook als die andere ouders nooit kunnen. Ook als ze geen auto hebben, of nooit zin. Wel ff van tevoren overleggen, maar geen punt. Ik pas dan niet perse mijn schema er op aan, dus stel dat ik na zwemmen bv standaard boodschappen zou doen, dan gaat t extra kind gewoon mee.
Maar dat je dan gaat zitten oordelen of de reden waarom iemand hulp vraagt wel belangrijk genoeg is... Nou, nee.

mirjam