Wat gebeurt er in het huishouden als moeder uitvalt

Dat is fijn mirjam

Dat jij je dat ten allen tijde kunt permitteren qua energie en kosten. Voor mij geldt dat namelijk niet.

Gr. Poezie.

Inderdaad

En daar gaat onze samenleving aan ten gronde. Altijd eerst berekenen en afwegen, helpen maar wel onder voorwaarden. Waarom niet gewoon helpen als het kan, dus fysiek mogelijk is? Is goed voor je, niet alleen voor de ontvanger maar ook voor de gever. En de wereld wordt er ook wat prettiger van...

mirjam

Mirreke

Het is natuurlijk wel zo dat je niet moet helpen tot je erbij neervalt. Je eigen grenzen bewaken is ook belangrijk. Maar ik snap je punt denk ik wel, ik ga er ook vanuit dat iemand met een hulpvraag hier een goede reden voor heeft. Als het op gegeven moment zo zou zijn dat iemand gewoon misbruik maakt van mijn hulpvaardigheid, kun je altijd nog je grenzen stellen. Maar dat is geloof ik welgeteld een keer voorgekomen.

Omgekeerd (&@maroo)

Vind ik het heel vervelend als ik geen eerlijk verhaal krijg als ik hulp vraag. Meestal heb ik alternatieven achter de hand en vind ik het heel fijn als iemand eerlijk zegt of het schikt. Dat maakt het voor mij alleen maar makkelijker om te vragen. Mensen die altijd 'ja' zeggen en waarvan ik de indruk krijg dat ze zich ondertussen in duizend bochten moeten wurmen vraag ik eigenlijk liever niet.
Doe mij maar open en eerlijk, lekker mannelijk hahaha

En dan geheel wat anders:
Maroo: wat vervelend dat je moeder ziek is en dat het spanning oproept onderling. Ik kan me voorstellen dat je daar dubbel verdrietig om bent. En wat je schrijft over je directheid vind ik heel eerlijk en ik heb oprecht bewondering voor dat je dat zo weet te benoemen en je kwetsbaar opstelt hierin. Misschien een voordeel van diezelfde directheid? Sterkte in ieder geval.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hmmm, blijkbaar

ben ik niet zo duidelijk.
Ik geloof juist in open en eerlijke communicatie. Maar voor mij houdt dat ook in, niet oordelen over een ander. Dus ook niet over waarom iemand hulp wil, of welke hulp of wanneer.
Blijkbaar lezen jullie ook niet zo goed want het is natuurlijk ook zo: kan het, dan kan het, maar kan het niet, ja dan dus niet. Maar je mag ook best wel wat moeite doen om iemand te helpen. En niet gaan monkelen omdat je iets gedaan hebt en een ander doet niets terug. Maar mijn ervaring is juist dat het meestal vanzelf in een soort evenwicht komt, en als dat niet zo is, dan maar niet.
Weet je, het kost ook zoveel energie, dat afmeten en mopperen en oordelen.

Mirreke

maar die open communicatie geldt uiteraard omgekeerd ook: iemands "nee" accepteren; wie weet heeft die persoon er een goede of geen reden voor en dat moet ook kunnen toch? Of bedoel je dat al? Nee heb je, ja kun je krijgen. Ik moet toch ook iemand mogen weigeren zonder daardoor een oordeel opgeplakt te krijgen?

Tuurlijk bedoel ik dat :-)

Je moet ook gewoon nee kunnen zeggen. Logisch. En ook dan is het weer de kunst om als hulpvrager niet te oordelen over dat 'nee'.

Nee geen volksaard

Ja de wijze waarop Nederlanders met elkaar omgaan vertoont in het algemeen verschillen met andere culturen (zijn al leuke draadjes over geweest) maar ik zie juist veel hulpvaardigheid en openheid daarin. Maar -daar issie- er zit wel een bepaalde drempel van elkaar een beetje kennen in. En ik heb de indruk dat er verschil is tussen een buurtje of dorp waarin men elkaar een soort kent en een anoniemere buurt. Kip - ei trouwens, denk ik.

En volkomen ot: als ik iets lees in de trant van: 'maar jullie lezen niet' hoor ik altijd mijn moeders wijsheid: ja ja, iedereen is zeker gek behalve jij? Als niemand begrijpt wat je zegt of schrijft (en dat vind je vervelend) kan het ook helpen ff te checken hoe je communiceert ;)

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

P, update: uitgevallen mama

Vandaag gips eraf en foto's maken. Ik hoop dat het eraf mag blijven, anders nog 5 weken. En het is alleen maar een pols he, dus ik ben best mobiel. Toch werd het wel even een drama.
Inmiddels hebben we een redelijk evenwicht gevonden. Maar daar was toch heel wat voor nodig.
Ik kon bijna bij relaties gaan posten vorige week. Man had een uitbarsting zoals Bodamaan beschrijft bij relaties. Hij had totaal onderschat wat er van hem werd verlangd, ondanks dat ik het met hem had besproken: "Jahaa" ; beetje koken en kinderen rondrijden meer was het niet....dacht hij.
Na 5 dagen barstte de bom. Ik had de kinderen teveel verwend (huh, was jij daar niet bij dan) en hij moest 2 dagen weg voor zijn werk, dus regel zelf maar hulp. Geweldige afkoel periode voor ons beiden.
Toen heb ik meer hulp gemobiliseerd. Buuf hielp met was, onze betaalde hulp heb ik extra gevraagd te komen.
Clubjes met de bus en met een andere ouder mee, ook een keertje overgeslagen. Mijn belangrijkste baan: huiswerk begeleiden kon ik natuurlijk gewoon wel doen.
Man terug: duidelijk van tevoren plannen wat ik van hem wilde, dat was beter:
Grote boodschappen samen met de auto. Tussendoor klene boodschappen alleen.
Op dagen alleen kant en klaar voer gegeten, op andere dagen man de hemel in geprezen dat hij zo lekker kan koken.
Kinderen zelf aan het werk met wasdroger en vaatwasser, idd ook hoog tijd. En dat man kookt hou ik er ook graag in, al is het maar 1x per week.
Kortom: ik verwen de kinderen inderdaad, maar man ook.... is nu duidelijk gebleken.
Duidelijk rij schem opgesteld voor man ivm clubjes, opa rijd mij naar mijn werk als nodig anders thuiswerken.
Nou zoiets dus, valt toch nog niet mee, hoor....

Mijn moeder

heeft jaren geleden haar elleboog gebroken. Toen mijn vader het huishouden moest overnemen, was er binnen een week een wasdroger in huis.

Mijn moeder zaliger moest worden geopereerd, ergens in de eerste helft van de jaren 70 toen ziekenhuisopnames nog 6-10 duurden. De 7 kinderen waren tussen 3 en 12 jaar oud.
Mijn vader draaide het huishouden gewoon naast het werk. ook mogelijk dus.

Dagen

toen ziekenhuisopnames nog 6-10 *dagen* duurden, dus.

Ohja

Mijn opa, inmiddels 96, deed ook gewoon huishouden en kinderen, mijn oma was vaak ziek toen de kinderen nog klein waren. Nog doet hij zoveel mogelijk zelf en woont hij nog op zichzelf.

Die 3-jarige was bij een buurvrouw onder schooltijd, en de 2 oudsten vingen de jongere 5 op. Ontbijt werd door de oudsten verzorgd. Vader werkte in het dorp en kwam thuis om de lunch te verzorgen. Hij deed het huishouden voor en na zijn werk (werkte van 7.30 tot 16.30 uur). Deed de boodschappen, de was en het strijken, kookte iedere dag een goede maaltijd en had niet veel slaap nodig ;-)

Gezinshulp

En hier kwam een fulltime gezinshulp toen mijn moeder een operatie moest ondergaan. Dat was in 1974 ongeveer. Wat ik mij (vaag) kan herinneren was ze er de hele dag van 's ochtends vroeg tot in de avond, ook toen mijn moeder weer thuis was en moest herstellen, ze is wel een paar weken geweest dus denk ik. Ik dacht dat dat door mijn vaders werk (NS) werd betaald ofzo. Toen ze een aantal jaren later weer werd geopereerd was deze luxe regeling blijkbaar afgeschaft (was in 1980/1981 ongeveer denk ik, was ik 12), toen aten we vaak bij kennissen of kookte mijn vader en deed mijn vader het huishouden en moest ik ook best veel doen.

Cobi

Aha dan was dat de reden dat we de tweede keer geen gezinshulp kregen. En was dat dan toevallig ook nog alleen als de oudste een meisje was of sowieso?

Oudste dochter

Mijn moeder heeft haar middelbare school niet afgemaakt (mede) doordat mijn oma altijd ziek was. De oudste zus zorgde dat ze op haar 18e trouwde en het huis uit kon, dus toen was mijn moeder de pineut. Mijn opa werkte in een hotel met lange dagen op onmogelijke tijden, dus niet te combineren met een (groot) gezin.

Hier

positieve ervaring: Eind september had ik van de ene op de andere dag een hernia met enorme pijn. morfine als snoepjes, maar niks hielp, kon ook niks. Zelfs naar de wc gaan was al een hele opgave. Man heeft de boel opgepakt alsof het nooit anders is gegaan. eerste dagen vrij genomen tot hulptroepen geactiveerd waren. En nog steeds doet hij het bad en bedritueel alleen, maar ook schoonmaken ed zonder klagen. Gelukkig heb ik lieve ouders en schoonouders die meehelpen met de kinderen, maar ik was aangenaam verrast door mijn man!

Hier

3 jaar geleden meegemaakt, van de ene op de andere dag ploep in het ziekenhuis beland. Man heeft eerst zorgverlof gehad om voor de kinderen (Toen 6 en 4) te zorgen en van de schrik te bekomen. Mijn revalidatie duurde thuis nog minimaal 6 weken, man is eerst later begonnen et werken, daarna hebben ouders van schoolgenoten kinderen meegenomen van en naar school en opa heeft het een aantal keer gedaan.
het huishouden kwam grotendeels op man neer, heeft hij ook gedaan.

Pham

En hier

Laat man zijn moeder opdraven, die het huishouden overneemt:-)

Goed netwerk

Hier een goed netwerk om mij heen om mij (lees mijn kinderen) op te vangen als ik zou uitvallen. Hier gebeurt het wekelijks dat ik wel een of ander buur kindje mee naar school neem of juist mee naar huis wil. Buurvrouwen nemen ook mijn zoon wel eens mee en alles is nooit een probleem. Dat is echt super fijn natuurlijk! Ook boodschappen voor elkaar doen is geen probleem of andere hulp bieden aan elkaar qua oppas, post tijdens vakantie's e.d.. Zelfs mijn honden worden door 1 buuv uitegalten als mij dat niet lukt!Nu wonen we welliswaar in een zeer kinder rijke straat (18 kinderen in de leeftijd 0-15), maar is het geen straat waar de bankjes in de voortuin staan met de kratjes heineken ernaast. Iedereen op zich, maar als er hulp nodig is....

Naast de straat heb ik mijn ouders gelukkig die standaard 2 dagen oppassen. Moet ik een dagje extra weg dan kan ik altijd mijn kids brengen. Oudste gaat ook graag naar andere oma, jongste niet alleen (7 mnd) omdat oma 81 jaar is en ik vind dat ze niet meer de zorg kan dragen voor een baby. Oudste is 7 en kan in geval van nood iig zelf "actie ondernemen".

Ik kan dus met een gerust hart uitvallen, hihi