Wat gebeurt er in het huishouden als moeder uitvalt

Vanalles

Hier is al veel hulp en weer gegaan. 's Ochtends de kinderen naar school brengen doe ik het liefste zelf, maar m'n man kan dan ook bijspringen, en er zijn wel wat mensen in de straat waar ze mee mee kunnen lopen.
Ik had laatst longontsteking, toen waren er een aantal gezinnen waar de kinderen veel gespeeld hebben 's middags na school. Maar bijvoorbeeld donderdag is een lastige dag, dan werken veel ouders. Ze kunnen dan wel bij een vriendin terecht, maar haar kinderen zitten op een andere school, dus ik moet ze zelf uit school halen en daarheen brengen. Bij een longontsteking lukt dat nog wel (paracetamol, even doorbijten en snel weer terug in bed, papa haalt ze wel op 's avonds), met een gebroken been is het lastiger, dan zal ik meer een beroep op de ouders van onze school moeten doen. Of de kinderen een kwartier eerder van school laten halen.
Opa en oma's wonen hier een end vandaan, dus zijn niet handig als opvang. Afentoe een dag kan wel, maar helaas toch anders dan wanneer ze in de buurt wonen. Er zijn dus ook mensen waar ik regelmatig hulp vraag en waar ik nooit iets terug kan doen, omdat ze veel familie in de buurt hebben.
Maar ik kan wel op andere manieren helpen. Bij vriendinnen waar de familie ook ver weg woont. En omdat ik niet betaald werk ben ik flexibel, dus ik kan ook zieke kinderen van kdv-en halen als de ouders te ver weg zijn. Met een paar vriendinnen zorg ik al ruim een jaar dat een gezin met een ernstig zieke ouder wekelijks een pan eten heeft. Afgelopen vrijdag stonden twee zusjes eenzaam op het schoolplein, oma bleek vast te zitten in de sneeuw. Die heb ik ook meegenomen naar huis, en de moeder op haar werk gebeld om te overleggen (eerst gebeld, toen meegenomen, dat wel )
Dus ja, mijn hulp gaat soms ook een andere kant op dan waar ik de hulp van krijg, maar dat geeft niet. Ohja, ik doe ook veel vrijwilligerswerk, telt dat ook?

Geen auto

Ik heb (meestal) ook geen auto tot mijn beschikking, maar dat weerhoudt me er niet van om ook andermans kinderen soms van/naar school te brengen.

Als het er maar 1 is kan hij/zij achterop anders moeten ze inderdaad wel zelf fietsen of, in het uiterste geval, gaan we lopen. Als de afstand voor mij en m'n kinderen te fietsen is zal het voor de buurkinderen toch ook wel lukken?

Hier geen probleem

Tangoman heeft een bedrijf aan huis, dus als het nodig is kan hij de kinderen naar school brengen en ophalen. Daarnaast breng ik regelmatig een jongetje van een paar huizen verderop naar school en kan ik op die moeder ook op dagen dat zij niet werkt een beroep doen. Tangodochter kan inmiddels ook alleen naar school fietsen en desnoods (liever niet) zou zij Tangozoon mee kunnen nemen als het tenminste niet glad is.
Verder heb ik ook nog wel andere moeders van school die ik zou kunnen bellen.
Toen Tangodochter nog in de kleuterklas zat, heb ik een tijdje een vriendinnetje van haar naar school gebracht omdat haar moeder haar enkel had gebroken. Ik heb die moeder toen gewoon gebeld met de vraag of ik haar dochter zou komen halen. Ze was er reuze blij mee. Haar man moest vaak al vroeg aan het werk en kon niet steeds later beginnen. Ze zat thuis met twee en anders dus drie kleine kinderen. Dan scheelt het toch wel als er 1 naar school kan. Ik verwacht hier dan echt niet iets voor terug hoor, kreeg er overigens wel een lekkere doos chocolaatjes voor.

Welnee

Punt 1 hebben mijn kinderen een vader. Die kan alles wat ik ook kan behalve baren en bv geven. Verder heb ik een lieve buurvrouw, mijn zus,mijn moeder,schoonouders en lieve vriendinnen. En ik zie op school dat veel ouders elkaar bijstaan en helpen indien nodig, als iemand een minder groot netwerk in de familie heeft. Dus die verkeerde weg loopt hier niet.

Miriam

Maar die hulp hangt niet af van het feit of je hulp krijgt van particulieren of niet. Die instelling roept opgewekt: Gelukkig, u heeft een zoon/dochter/buurvrouw, dus u kunt toe met zoveel uren hulp. Of geen hulp. En daar valt niet tegenop te sputteren. Zelfs niet als je dochter/buurvrouw/zoon aangeeft dit om wat voor reden dit niet te willen of te kunnen.

Inderdaad miriam

Ik ga niet bunjyjumpen of schaatsen nu. Te riskant.

Eiland met bruggetjes

toen onze kinderen opgroeiden, ben ik een periode 'uit de bruik' geweest (dat zeggen ze waar ik nu woon weleens) en in die tijd is het dagelijks leven prima voortgezet dankzij de hulp van beide buren (de een met, de ander zonder kinderen) en twee vriendinnen op loopafstand. Oh ja en wat tieners die weleens kwamen oppassen, op ons verzoek.
Moeders hadden lang niet allemaal een auto ter beschikking, maar namen wel een kind van een ander mee; dan maar lopend. Of een extra kind mee om op te letten met de fiets.

De buurvrouwen met kleintjes in mijn straat regelen van alles via FB/sms als er even wat loos is - zo lees ik op FB. Hier valt het best mee met de eilandjes, is mijn indruk.

Amper een netwerk

Wij zitten niet zo dik in de hulptroepen. Mijn ouders zijn geen optie, mijn schoonouders zou ik pas vragen als ik écht wanhopig ben. Een zus werkt en de andere zus zou eventueel best in willen springen, maar ik weet dat ik vanwege gezondheidsproblemen dan heel wat van haar vraag. Vrienden zijn allemaal alleen- of tweeverdieners, etc.. Toch heb ik hier nooit over wakker gelegen. Als het moet is er meestal een uitweg. Toen mijn jongste geboren moest worden heb ik ruim van te voren al met de achterbuurvrouw afgesproken dat in geval van nood mijn dochter daar gebracht kon worden. Het was niet nodig, maar het was een geruststellende gedachte dat het kon. Toen ik een opleiding deed bleek een oma van een klasgenoot kinderen op te vangen. Tegen een heel redelijke vergoeding weliswaar, maar ik was uit de brand voor buitenschoolse opvang. Overblijven kon op school. Verder rooien man en ik het meestal wel samen. Ik stel me zo voor dat onze werkgever wel mee wil werken als er echt een probleem is. Dus als ik écht niet kan koken zal hij vast wel dagdiensten mogen draaien.
Een vroegere vriendin van mij hield haar kinderen best vaak thuis toen ze nog klein waren, omdat ze zelf niet de mogelijkheid zag ze te brengen en halen. Ik begreep dat toen echt niet. Ze was naar mijn idee veel te pietluttig bij het organiseren van hulp. "Kom niet aan mijn kinderen". En ondertussen wel met de tong op de schoenen verzuchten dat ze overal alleen voor stond. Tja, dat doe je jezelf dan aan vind ik. Tenzij heel duidelijk is dat je hulp nodig hebt, zul je het meestal moeten vragen.
Wij hebben nu volwassen kinderen, dus angst dat ik ze niet kan verzorgen is niet meer aan de orde. Vroeger toen ze klein waren zat ik wel in een luxe positie. We wonen naast de basisschool en voor gym hoefden ze ook niet de straat uit. Wij waren voor ándere ouders een héél handig opvangadres:-)

Om op je vraag in te gaan wat betreft ouderen en gladheid: het komt om eerlijk te zijn niet in mij op om zomaar bij een oudere aan te bellen met de vraag 'moet er nog wat gebeuren?' Het zou wel attent zijn, dat is een feit, maar zou jij het bij een wildvreemde doen? Als ik naar de winkel ga passeer ik een aantal blokken met seniorenwoningen. Het is niet ondenkbaar dat daar wel eens iemand met de boodschappen zit. Het is misschien niet zo'n mooie ontwikkeling dat de maatschappij niet meer zo sociaal in elkaar steekt, maar ik denk dat je daar als burger toch mee moet leren omgaan. Dus als je die boodschappen niet kunt halen, toch de telefoon pakken en hulp vragen. Desnoods het nummer van maatschappelijk werk bij de telefoon plakken. Of met omringende buren Albert bellen, zodat de boodschappen bezorgd worden.

Te letterlijk

Ik heb niet alle reacties gelezen, dus wellicht zeg ik iets wat al lang langs is gekomen.
Je refereert aan een opmerking in een ander draadje. "ik wil geen been breken, want dan komen mijn kinderen niet op school.'
Mijn indruk is dat je die opmerking heel letterlijk hebt genomen. Hoezo kunnen jouw kinderen niet naar school? Heb je geen netwerk dan?
Volgens mij gaat het daar niet om. Neem je het niet te letterlijk? Ik lees in die opmerking namelijk wat anders: mijn kinderen zijn nog zo afhankelijk van mij, een gebroken been kan ik echt niet gebruiken, wat een gedoe zou dat zijn!

Zorgenkind

Toen ik vorig jaar langdurig door ernstige ziekte zou gaan uitvallen hadden wij inderdaad een groot probleem met ons zorgintensief kind van 7 jaar. Mantelzorg ontbrak en mede daardoor is ons kind in die periode heel veel in een logeerhuis (voor verstandelijk gehandicapte kinderen) geweest. Heftige tijd, zeker ook voor hem. Maar soms kan het niet anders.

Reactie op een stukje van p

"Maar je hebt wel gelijk: als je hulp moet vragen aan mensen die normaal alles door hun ouders/schoonouders laten doen is dat lastig. Maar eens komt er een keer dat dat niet kan. Zij weten helemaal niet hoe het is om 'zomaar iemand te vragen' en dan kun je wat terugdoen (ergens hierboven: oma been gebroken, moeder griep, vader werk). "

En toch: vaak regelt het zich dan. Ik zat vorig jaar erg omhoog na het overlijden van mijn zus. Ik belde moeder van klasgenootje op. Zij konden niet, maar ze nam me wel de zorg uit handen om het te regelen. Na een uur belde ze terug. Dochter ging mee met opa en oma van ander klasgenootje. Die had ze daar ook wel eens gezien.

Het sleutelwoord is 1 vragen en 2 het moet een echte noodsituatie zijn en niet gewoon de dagelijkse opvang van een kind.

Ik begrijp de postsing van p wel

Dochter zit inmiddels op het VO, dus speelt minder. Maar op de BS was ik altijd bereid (bood ook spontaan aan) om ergens in te springen, halen/brengen, opvang na school wathever als andere ouders om 't hand zaten. Wel vond ik het moeilijk ZELF eens iets te vragen. Komt ook, omdat er dan vaak een 'bedenkelijk' gezicht getrokken werd.
Gr. Bibi

Maar.....

Op een enkeling na lees ik hier niemand die dit kan regelen met de vader? We zijn toch niet allemaal alleenstaande moeders? Overigens zie ik hier wel vaak dat mensen hun hulp aan bieden, op school of in de straat.

Fiorucci

Als ik ziek ben en niks kan, neemt mijn man vrij. Ik neem aan dat als dit langer duurt hij er iets van zorgverlof voor kan opnemen, maar dat is nog nooit gebeurd.

Hier gewoon gelukt

Net bij de hand gehad. Vier weken gips met twee kinderen en een hond. Is helemaal goedgekomen. Wel erg prettig dat man zorgverlof kan opnemen.. Maar ons netwerk is er ook. Investeer ik zelf ook behoorlijk want familie in de buurt hebben we niet. En ik durf tegenwoordig gewoon om dingen te vragen!
Mijk

Ik post en de telefoon gaat.

Buurvrouw heeft over 3 weken een cursus en buurman ook. Of ik buurjongen van 1 tot 8 kan hebben. En dat kan dan dus...

Mijk

Natuurlijk fiorucci

Natuurlijk neemt mijn man een hoop zorg over als ik uitgeschakeld ben. De situatie die ik zelf beschreef, hield echter in dat op ons beiden een enorm beslag werd gelegd, deels doordat onze beide vaders met zeer ernstige gezondheidsproblemen in het ziekenhuis lagen. Daardoor was ook meteen grootouderlijk inspringen van de baan, wij moesten juist veel dáárheen. Toen was het wel heel prettig te merken dat er toch een spontaan netwerk bleek te zijn (toen we het vroegen!)

Vaders

mag ook wel wat opgerekt worden tot in het algemeen ouders.

Ook ex-en kunnen prima ingeroepen worden om hun eigen broedsel extra op te vangen of bij te springen.
Vind ik niet meer dan normaal, maar ja dat is niet algemeen zo blijkbaar.

Gaat goed hier

Ik verwacht dat het hier prima gaat verlopen, mocht ik op krukken voorstrompelend het huis door moeten.
Oudste (9) zal dan wel jongste lopend mee naar school moeten nemen, of ik vraag man de kinderen 's morgens weg te brengen (gebeurt nu ook al dagelijks) en een buurvrouw/man om ze op te halen, danwel een medeouder van school om ze thuis te bezorgen.
Oudste is m.i. prima in staat zijn broertje te helpen. En hij kan ook prima boodschappen doen, en anders hebben we nog AH to go.
Vervelender is het als ik met hoge koorts hondsberoerd op bed lig. Dan ben ik nl. ook niet in staat om aanwijzingen te geven.
Voor het eten voorzie ik geen problemen. Daarvoor heb je pizza's en chinees. Brood kan ook, of later eten en man fijn laten koken na zijn werk.

Grrr

Grrr, voorTstrompelen en AH to go is natuurlijk Albert.

Niks

Hier komt alles gewoon goed als ik uitval. Regelmatig getest De oudsten zorgen voor eten en boodschappen, man zorgt voor halen en brengen en opruimen en afspraken, overbuuf (met kind op zelfde school) haalt en brengt graag mee (we wisselen nu ook regelmatig haal- en brengkinderen uit). Paar maanden extra dagje BSO is ook al een keer gelukt toen het nodig bleek. Dat gaat niet heel makkelijk trouwens, maar het k-woord opent deuren (mag je ook wel eens profijt van hebben).

Als het allemaal echt niet gaat is er altijd wel ergens een oplossing is mijn ervaring. Een mailtje naar alle ouders van de klas met een hulpvraag is ook snel verstuurd.

Dat is denk ik enorm afhankelijk van je omstandigheden, die overal anders zijn natuurlijk. Overigens, echt zorgverlof laten wij staan voor acute situaties, als ik ineens in het zh zou belanden ofzo. Wij hoeven nu geen kinders meer naar school te brengen, maar daar nam hij geen zorgverlof voor, daar kon altijd wel een mouw aangepast worden, wat langer doorwerken ofzo.

Het is idd wel een belastende gedachte, maar ik probeer er gewoon niet aan te denken. Ik ben niet ziek, nu is er geen probleem. en gelukkig is er paracetamol uitgevonden.

Hulp aanbieden wel, vragen liever niet

Ik bied met plezier mijn hulp aan, heb al meermalen mensen uit de brand geholpen. Maar als ik zelf eigenlijk hulp nodig heb vind ik het vreselijk om te vragen. Heb ik altijd al moeite mee gehad. Zelfs als iemand hulp aanbiedt schiet ik in 1000 verontschuldigen en vraag even vaak of het echt niet bezwaarlijk is.
Heb ook altijd het idee dat mensen "bedenkelijk" gaan kijken als ik iets vraag, of het eigenlijk niet uitkomt, maar dat ze zich verplicht voelen.
Mensen zijn tegenwoordig allemaal "druk, druk, druk", ik gooi vast hun programma in de war.