Rommelen

Vroegah..

Onze moeders (althans de mijne, uit de jaren '20) rommelde standaard. Niks werken als getrouwde vrouw. Na de bruiloft was het over en uit met de eventuele baan, of er kinderen kwamen of niet. Of je als vrouw wilde of niet. Stiekem was ik daar een beetje jaloers op.. zo lekker helder en duidelijk.. tegenwoordig moeten we zelf, vaak hele lastige, keuzes maken als koppel hoe het binnen halen van het gezinsinkomen wordt verdeeld.

Mijn moeder was van het type dat klaar zat met het kopje thee als ik uit school kwam. Dat had ik ook graag gedaan voor mijn kinderen. Mijn moeder was er ook van overtuigd dat de vele echtscheidingen 'van tegenwoordig' te wijten zijn aan het onjuist verdelen van de man/vrouw taak. De man moet zorgen voor het inkomen, de vrouw voor huis en kinderen. Dat kwam volgens haar overeen met de natuurlijke behoeftes van man en vrouw.

Bieb

Maar is het idee van de column juist niet dat de huisvader in kwestie helemaal niet zoveel tijd bezig is met schoonmaken en de kinderen verzorgen? Hij heeft alle tijd voor tv en niks doen en nu gaat hij veel vrijwilligerswerk doen en neemt alsnog een schoonmaker in dienst. Dus hij heeft alsnog veel te doen en kost alleen maar geld ipv dat hij geld inbrengt. De kinderen zijn de hele dag op school dus daar heb je ook niet zo veel zorg meer aan. Hij beschrijft juist hoe heerlijk het niets doen was & nu vult hij zijn tijd met zaken die ook weinig met huis en kinderen te maken hebben. Dus het voordeel voor het gezin zie ik niet zo.

Voordeel

Het voordeel is dat je de andere activiteiten beter kunt plooien om de zorg voor de kinderen heen. En bovendien is jou eerste taak de zorg voor de kinderen, hoe belangrijk je andere activiteiten ook worden, je hebt een vanzelfsprekende prioriteit.

Voor veel mensen is het gehussel tussen werk en zorg voor de kinderen een enorme opgaaf waar je regelmatig tegen je grenzen aanloopt. Die balans kun je nu beter maken.

Het is ook een stuk rust in je relatie. Je hoeft niet langer te onderhandelen wie er nu weer thuis blijft met een ziek kind of al die artsenafspreken of andere afspraken met je kind gaat opvolgen. Of wie er nu weer zijn kostbare vakantiedagen inlevert op het werk. Afgezien van de nijd die het soms oplevert omdat het vaak dezelfden zijn, vaak moeders, die dan maar weer inleveren. Of niet vooruit komen op hun werk omdat multitasken nou eenmaal ook ten koste kan gaan van een van beide 'fronten'.

En het moet ook bij je karakter passen. Sommige mensen leven misschien graag op het scherpst van de snede, per slot is het maar een beperkt aantal jaren en de puzzel steeds opnieuw leggen kan ook een bevredigende uitdaging zijn.

Anderen raken opgebrand omdat ze de puzzel niet kunnen leggen, door zichzelf of door minder geschikte omstandigheden, maar geen keus hebben dan doorgaan of opbranden.

De balans in je leven goed maken is een persoonlijke opdracht. Niets mis mee om in de jaren dat je kinderen je nodig hebben, daar je eigen weg in te gaan. En eigen keuzes te maken, voor zover je die hebt.

Hmmm

Als ik moest kiezen zou ik de werkende ouder zijn en niet de thuisblijver. Ik vind het zelf alleen ook wel fijn om de doktersafspraken en andere kinderdingen niet te missen. Dan heb ik dus eigenlijk alleen een tbv nodig voor het huishouden en voor als de kinderen ziek zijn. Maar ja, gaat die man dan winkelen en koffie drinken met de buurvrouw van mijn geld?

Ja en

Dan ga ik op mijn werk lunchen met de Raad van Bestuur en ben er een paar dagen op de hei. Dat is ook gepriviligeerd.
Of je organiseert betaald activiteiten voor bewoners, dagjes uit, lekker weg, eindelijk rustig leuk contact mogelijk, leuke ervaringen elders, aardige andere mensen met een verhaal.
Lunchwandelen met je collega's. Werken heeft ook zo de sociale beloningen, alleen wordt je er voor betaald.

Koffiedrinken

Koffiedrinken zal niet meevallen. In mijn zwangerschapsverlof was iedereen aan het werk. Daar zit je dan thuis achter je oploskoffie.
Toch zit daar ook een netwerk. In de tijd van mijn ouders was dat het netwerk dat ook tijdelijk kinderen van zieke ouders opving. De buurvrouw die een reuma aanval had. De moeder van baby die opgenomen moest worden. Mijn moeder deed het er bij, omdat het kon, die ruimte was er. Nu ben je al snel een sociaal geval als je die steun nodig hebt.

koffie

Ik heb toen ik niet werkte nooit koffie gedronken met buurvrouwen of andere personen. Ik lees het wel vaak als veronderstelde activiteit. Maar wat doen die mensen die dat denken zelf als ze een dag thuis zijn?
In het echt is de tijd zo om. De tuin bijwerken. De peuter naar de psz en weer terug. Peuterzwemmen. Een klusje in huis (als in maken, niet schoonmaken). Een band plakken en ander fietsonderhoud. Naar een verre winkel fietsen voor iets dat al een tijd nodig is. Speelgoed op marktplaats zetten. Destijds ook met een kind naar logopedie onder schooltijd.
Genoeg andere mensen in de straat thuis trouwens overdag, door parttime, avonddiensten, afgekeurd, pensioen, maar ik neem aan dat die zichzelf ook prima konden vermaken overdag zonder visite.
Morgen weer een dag vrij. Weer genoeg klussen op de lijst...

Koffiedrinken

Als ik geen baan zou hebben dan zou ik vast elke dag met andere mensen afspreken. Dat lijkt me nou juist super gezellig. Ik zou dan met mijn parttime werkende vrienden kunnen koffiedrinken en via via zou ik dan ongetwijfeld andere huisvrouwen ontmoeten met wie ik gezellig overdag zou lunchen en koffiedrinken. Dat is nou veel gezelliger dan de hele ochtend tv kijken. Daar heb ik dan weer niet zo veel mee.

Als ik nu een vrije dag heb spreek ik ook vaak (of eigenlijk altijd) met een vriendin af. Natuurlijk moeten er ook wel eens wat klussen gedaan worden maar eigenlijk valt dat wel mee.

Ik kijk ook geen tv.

Maar het zal een karakterding zijn, die koffie? Ik heb ook geen behoefte aan andere mensen. Ik trok het dus prima om alleen met 1 of 2 kleine kinderen huis te zijn. In de avond naar de sportclub als man thuis was en dan even kletsen vond ik genoeg. Mijn contactenquotum was snel gehaald, zeg maar.

Nu heb ik solitair werk, heerlijk. En solitaire koffie :-)

Ik ben dus een tbm, maar ik drink vrijwel nooit koffie met de buuf.

Mijn dagen zijn goed gevuld. s Ochtends het gezin de deur uithelpen, beetje poetsen, klusjes, links en techts wat hulp bieden, logopedie, honden, overblijfmoeder zijn, boodschap doen etc.
Voor ik het weet staat jongste alweer op de stoep na school en is het tijd voor dat kopje thee, helpen met huiswerk, speelafspraken, koken, avondeten en opruimen.

Het is zo weer avond. En die zijn misschien bij pns wat relaxter omdat er dan niets meer moet.

Het is in mijn ogen vooral rommelen omdat ik alles lekker zelf over de dag/week kan verdelen.

Ik heb ooit 2 jaar thuisgezeten. Ik kan me vooral herinneren dat iédereen overdag aan het werk was. Dus ik kon hoogstens aan de koffie met pensionado's.
Dat was wel voordat ik me onder "ouders" begaf overigens, aangezien ik zelf geen kinderen had.

Buren?

Mijn buren zie ik hoogstens in het weekend. Koffie drink ik met de andere vrijwilligers of als mantelzorger bij mijn moeder, maar nooit met buren. En een roseetje al helemaal niet.
Ik vind dat Paul met zijn column ook een verkeerd beeld schept, alsof een tbm haar dag verdoet met lummelen en netfixen. Alsof een tbm geen oog heeft voor anderen..

De meeste tbm zijn m.i. thuis omdat naast het reilen en zeilen in huis, vaak één of meer kinderen die extra aandacht brood nodig heeft. Maar na de bo en de vo, komen vaak weer andere zorgtaken om de hoek kijken. Denk dan aan mantelzorg.
Ook al hoeven die niet op één persoon neer te komen, het is in die fase wel fijn als je de vrijheid hebt, om in te springen als dat nodig is.
Zo kan je met je ouder mee bij onverwachts ziekenhuisopname, zo kan je een begrafenis regelen en gesprekken voeren waar werkenden op dat moment geen gelegenheid voor hebben. Gelijk aan de tijd dat je onverwachts voor je kinderen klaar kon staan.
De ‘vrijheid’ heeft een prijs want je verdient er geen cent mee. Maar toch is elk moment dat waard. Zo beleef ik het ten minste. Zo jammer dat beeld wat door Paul werd geschetst. Het creëert zo’n onbegrip voor een tbm.

Het hangt natuurlijk van de baan af maar ik kan meestal ook redelijk eenvoudig tijd maken waar nodig. Ik weet niet hoe vaak jullie begrafenissen regelen (ik hoop niet zo vaak) maar daar krijg je bij familie redelijk eenvoudig verlof voor en de situatie dat het geen familie is en je wel wat moet regelen komt doorgaan ook niet maandelijks voor (wederom; hoop ik)

Natuurlijk zijn er allerlei zaken waar je als je geen andere verplichtingen hebt tijd voor hebt, maar in veel banen (nee, niet in alle) kun je heus even een privé telefoontje plegen of iets dergelijks. Of een keertje eerder weg voor de dansvoorstelling van je zoon of voetbalwedstrijd van je schoonmoeder. En natuurlijk weet ik ook wel dat de tbm-ers waarschijnlijk vaker en met een minder druk schema langs de lijn staan. Alhoewel... vaak ‘compenseren’ ze het niet-werken door veel kinderen te hebben, liefst dicht op elkaar in leeftijd, waardoor ze meer lopen te vliegen dan ik .

In de klas van dochter was een meisje met een tbm. Die was zo bang dat de werkende ouders misbruik van haar zouden maken dat het verreweg het meest ingewikkeld was om met dat kindje af te spreken. Waar met andere ouders het een over&weer is van even praktisch regelen wilde zij alleen maar kindjes te spelen hebben waarvan er een ouder thuis klaar zat om kind op te komen halen. Als je vroeg of het spelen daar kon zodat je even boodschapje kon gaan doen ging de hele speelafspraak niet door.
Inmiddels zitten allebei haar kinderen in de bovenbouw (Bs) en heeft ze een baan, dat heeft haar gelukkig stukken relaxter gemaakt hierin.

Nou ja, moraal van dit verhaal; het is allemaal niet zo zwart-wit

Lijkt me logisch, van die moeder. Wie weet hoeveel andere moeders probeerden om hun kind daar even te spelen te brengen omdat ze iets moesten doen? Zoiets bedenk je pas nadat je een paar keer gebruikt bent, niet meteen al.
Ik heb het wel eens gehad met een moeder die vroeg of haar kind op de studiedag met mijn kind kon spelen. Ik dacht ergens 2 uurtjes op de dag, net zo lang als een normaal speelafspraakje. Bleek ze hem al om half 9 te willen brengen tot na de lunch, want dan kwam haar man hem naar een andere klasgenoot brengen. Dat was dus één keer en nooit meer. Ik vond het zo schaamteloos :-)
Mijn dingen gaan ook door op zo'n dag en met zo'n vreemd kind in huis ben je verplicht om thuis te blijven. Urenlang. Nee, ik vond het niks. Bovendien zou ik haar omgekeerd nooit nodig hebben, dus haar een gunst verlenen om later een gunst terug te krijgen was geen sprake van.
Op de woensdag heeft een ander het ook wel eens geprobeerd, maar wij moeten zelf ook redelijk vroeg weg naar activiteiten, dus dat beviel ze niet, dat het maar tot 15.00 kon.

Floria

Ik heb op mijn vrije dag vaak genoeg een vriendje van mijn zoon mee naar huis genomen omdat zijn ouders de hele dag werkten en jongetje liever bij ons was dan bij de bso. Ik vond het prima, ondanks feit dat ik haar niet nodig had als oppas op de dagen dat ik zelf werkte.
Maar mensen die alleen dingen doen uit "voor wat hoort wat" kom ik gelukkig zelden tegen

Floria

Nee is ook een antwoord.

Als werkende moeder vind ik het juist bijzonder hoe gevoelig dat ligt bij niet werkende ouders. Zo vroeg mijn schoonzus ooit of haar kind een dag bij zijn vriendje mocht spelen op een studiedag. Reactie van die moeder was; "Nee, want zij koos ervoor om niet te werken en ze was er niet om problemen van werkende moeders op te lossen". En het waren vriendjes. Het jongetje speelde om de haverklap bij mijn schoonzus. Zij keek er nooit naar of het wel gelijk op ging en dat ze wel om de beurt ergens speelden.

Ik werk niet op maandag. Als die dag een studiedag is dan zijn vriendjes van mijn kinderen van harte welkom. Ook om 8 uur 's morgens en zo mogen ook best de hele dag blijven. Andersom vangen ouders ook mijn kind wel eens op als er een studiedag is op een niet BSO dag en wij als ouders geen vrij kunnen krijgen.

Vragen ze je elke keer en zien ze je als een alternatief voor de BSO dan wordt het een ander verhaal maar een keer of een paar keer een vriendje opvangen van een werkende moeder is toch geen probleem.

hoe wordt het gebracht

Dat maakt uit. Er zijn ook mensen die het anders zouden brengen en daar zou ik ook geen moeite mee hebben gehad. Maar zo'n kind waar nog nooit eerder mee is afgesproken gelijk 4-5 uur, onder het mom van SPELEN....
"Ze hebben morgen vrij. Zullen ze eens afspreken?"
*vraagt aan kind, kind zegt halfhartig OK*
"Goed, dan breng ik hem morgen om half 9 en dan wordt hij om 1 uur weer opgehaald."
Nou had ik niet echt een reden om te zeggen, dat kan niet, want ik moest immers toch thuis zijn omdat ze vrij hadden, en ik vind ook dat je het eerst maar eens moet meemaken voordat je gaat zeggen dat het echt wel lang is en niet kan, maar echt, WTF?!

Eerst doen of het leuk is dat ze eens samen spelen en dan blijkt dat je eigenlijk de hele dag opvang nodig hebt. (Voor de middag hadden ze een ander kind als opvangadres geregeld.)

Bij echte vriendjes is het wel af en toe dat ze willen afspreken en dat het die dag eigenlijk alleen bij een van de twee kan omdat er een ouder per se thuis moet zijn of juist niet thuis is, en dat gaat heel gemakkelijk. Dan wordt er namelijk meteen, en eerlijk, verteld wat het probleem is. Ze willen afspreken, maar 'zus moet naar fysio/ik heb gesprek op school/zieke thuis/er wordt thuis geklust...'

Maar om terug te gaan naar rommelen, behalve dat zo'n sneaky overvaltechniek me niet bevalt, ik hou er dus echt niet van als ik zooo lang zo'n extra kind thuis heb en niet meer mijn eigen dingen kan doen, want met 6-7 jaar laat je ze niet alleen met een redelijk onbekende klasgenoot thuis. En ik bedenk dan altijd dingen die nog moeten, maar die dan niet kunnen. Het zal aan mij liggen Ik vaar wel bij het ongeplande rommelen. Dan bedenk ik dat ik nú tijd heb om naar de praxis te gaan voor een onderdeel omdat ik nú tijd heb om iets te maken, maar beh, kan niet, want extra gast (en geen extra fiets, en geen kinderen met überhaupt zin om mee te gaan). 2 uur vind ik dan nog te overzien. De hele ochtend aan huis gebonden zijn niet.

vlinder

"Vragen ze je elke keer en zien ze je als een alternatief voor de BSO dan wordt het een ander verhaal maar een keer of een paar keer een vriendje opvangen van een werkende moeder is toch geen probleem."

Een keer inderdaad geen probleem.
Tweede keer ga ik niet meer doen.

Ik heb nu zelf ook meer werk te doen dan toen. Gaat redelijk met 2 kinderen in huis, met 3 onmogelijk.

Bij nood en dood

Altijd bereid geweest andermans kinderen op te vangen tot spontane logeerpartijen op doordeweekse dagen aan toe.
Als tbm had ik de mogelijkheid dat te doen dus ik deed dat ook, in het begin van harte. Vond het leuk tot ik in de gaten kreeg dat ik werd gebruikt.
Soms was de nood discutabel, zeker bij een moeder van vriendje van de oudste. Die vond het al nood als ze met haar oudste naar zwemles moest en dan dropte ze haar jongste hier. Toen ik voor de eerste keer vroeg of mijn kind bij haar kon zijn, omdat ik een uitvaart had was het moeilijk. Het ging niet om 2 uurtjes spelen maar misschien ook wel meeeten/erbij zitten als zij aan tafel zaten. Ik ging het niet redden om met ov voor 18.00 thuis te zijn.
Vanaf toen ben ik wat vaker nee gaan zeggen, omdat ik "naar de bieb moest" "naar de tandarts" of weet ik wat voor smoesjes nog meer.
Het hoefde van mij echt niet om en om maar als ik in de kinderopvang had willen werken dan had ik daar wel een betaalde baan in gezocht.
Met de moeder van een vriendje van jongste had ik wel een goede manier gevonden, zeker niet om en om(ik was tbm en zij niet) maar als ik daar aanklopte om te vragen of mijn kind daar mocht zijn toen zijn zus de slotjesbeugel geplaatst kreeg zei zij meteen ja. Met dasr achteraan dat ze dat niet kon weigeren, omdat ik al zo lang zoveel van haar logistieke problemen had opgelost.

Opvang

Ik heb opvang geregeld voor als ik werk. Als mijn kinderen bij iemand willen spelen dan kan dat wel maar dan moet ik de opvang voor die middag afzeggen. Als ze dan gaan spelen dan moet het ook echt voor de hele middag zijn en niet voor maar een uurtje. Dat kan gewoon niet. Als ouders dat niet willen dan maar niet maar dan kunnen onze kinderen dus niet samen spelen.

Hier op school is het voor de meeste ouders nooit zo'n probleem. Als ik een vrije dag heb dan vang ik ook wel eens kinderen van andere werkende ouders op. Ook huisvrouwen vragen wel eens of hun kind die middag mag spelen omdat zij iets anders willen doen. Lijkt me geen enkel probleem. Er zijn wel enkele ouders die daar heel moeilijk over doen maar goed dan spelen mijn kinderen daar dan maar niet. Wel sneu voor de kinderen als ze het graag willen maar het is nu eenmaal niet anders.

Speelafspraakjes van 1 of 2 uurtjes vind ik super onhandig (tenzij het in dezelfde straat is). Ik maak eigenlijk alleen afspraken voor een hele middag, anders blijf je heen en weer rijden. Voor een uurtje ergens spelen doen ze wel bij de buurkinderen maar niet bij kinderen die ver weg wonen.

Ely,

Ik heb er geen moeite mee dat ik tbm ben. Ik probeer aan te geven dat er ook voordelen zijn aan de positie als tbm.
En als je dan als zzp-er een baan hebt, dan is het fijn als je naaste familie wel de gesprekken voor het regelen van een uitvaart of het meerdere malen begeleiden van je ouder naar het ziekenhuis of iets minder ergs als een bezoek aan reünie op zich kan nemen.
Mijn vader is ondertussen overleden en eerlijk gezegd mis ik de spontane bezoekjes waarbij ik hem hielp met eten geven of wandelen. Ik ben blij dat ik daar tijd voor had zodat ik die herinneringen kan bewaren. Net als de talrijke herinneringen aan de sportprestaties van de kinderen. Ik zeg niet dat een werkende ouder die niet heeft, maar als tbm kan je makkelijker tijd maken voor jezelf en voor anderen.

Ik vind de opmerking vrije tijd compenseren met veel kinderen wel komisch. Of heb je een bepaalde groep moeders in gedachte? En die opmerking over een meisje waarvan de moeder bang was voor misbruik. Tja, als dat je beeld is van een tbm, dan heb je een redelijk verkeerd beeld van een tbm.

Kyana

Zijn ze vaker een hele middag vrij?
Hier zijn ze pas om 15:00 buiten (officieel iets eerder vrij, maar het duurt even voordat ze daadwerkelijk naar buiten komen), en alle speelafspraakjes zijn dus van 15:00 tot 17:00. Of iets eerder als iemand weg moet. Maar nooit van 15:00 tot 19:00 of zo.
Op woensdag kan het maar 2 uur bij ons, dus daar krijgen we geen aanvragen meer voor

Flanagan

"Zo jammer dat beeld wat door Paul werd geschetst. Het creëert zo’n onbegrip voor een tbm."

Ach, welnee.
Hij schrijft over zijn eigen ervaringen. En die zijn niet minder 'waar' dan die van jou.

Ik denk dat het helpt door jezelf niet zo nadrukkelijk in een hokje ('tbm') te plaatsen waar een bepaalde beeldvorming over zou zijn. Dan hoef je je ook niet druk te maken over het gedrag van andere mensen die in datzelfde hokje zouden zitten en daarmee dus invloed zouden kunnen hebben over hoe men over joú denkt.

Jij bent gewoon Flanagan. En Paul is gewoon Paul. En Paul is geen enkele verantwoording verschuldigd aan jou omdat jullie toevallig een overeenkomst hebben.

Floria

Hier is de school om 14:45 uit. Speelafspraakjes duren meestal tot ongeveer 18:00. Voor veel ouders is het lastiger om de kinderen eerder te halen vanwege werk. Kinderen gaan dan vanuit school rechtstreeks mee met de andere ouder en worden dan opgehaald wanneer de ouder thuiskomst. Bij sommige ouders is het wat eerder (17:30 bijvoorbeeld) maar bij veel ouders loopt het vaak wel tegen 6 uur eer ze komen halen. Als het veel later wordt vanwege file of zo dan blijven ze mee eten. Dat komt niet zo heel vaak voor maar het is natuurlijk wel handig als het kan. Zelf haal ik meestal ook pas tegen 6 uur vanwege werk.

Woensdagmiddag (en vrijdagmiddag) voor de onderbouw is spelen meestal vanaf 12:30 tot 18:00. Dat zijn de langere middagen.

In het weekend wordt weinig afgesproken met schoolvriendjes (wel samen spelen met buurtvriendjes) maar af en toe komt het wel voor. Dan zijn de meeste mensen wat flexibeler want geen werk maar alsnog is zo'n afspraak altijd wel voor een dagdeel (ochtend of middag).

Mooi bekeken

‘Paul heeft het mooi bekeken. Huisman worden op het moment dat de kinderen hun meest bewerkelijke fase voorbij zijn; de jongste naar school, en de andere twee zo zelfstandig dat hij daar amper werk aan heeft. Voor de prijs van een netflixabonnement de vervelendste klus van het luie huisvrouwenbestaan - schoonmaken - uitbesteden om zich te buitenshuis profileren met prominent vrijwilligerswerk en een column. Want goh, wat enig, zo'n moderne man die het rolpatroon durft te doorbreken. Kom daar maar als vrouw eens mee weg.’
Een eerdere reactie van Kenfan, die ik onderstreep.

Paul is idd geen verantwoording verschuldigd, ik vind alleen het gegeven dat hij het schoonmaakwerk gaat uitbesteden best ongeloofwaardig. Ben benieuwd welke minder leuke klussen hij nog meer gaat uitbesteden. Denk dan aan huiswerkbegeleiding, want dat vergt ook veel tijd.
Het doet mij denken aan de reclame van die jonge vent die tegen zijn vriendin zegt dat hij even de boodschappen gaat doen, waarop een booschappenservice van de AH/ post.nl- service komt aanrijden. Zo modern. Maar voor al die luxe moet wel betaald worden. Nu ja, als zijn partner daar geen punt van maakt, kan ik mij die uitbestedingen wel voorstellen.