Rommelen

Ja kenfan

Dat gevoel kreeg ik ook een beetje. Maar ik mis sowieso gevoelsmatig de aansluiting op al die mensen die leven van hun eigen droste effect; ik schrijf/presenteer/vlog over het feit dat ik niet werk/mijn hart volg en daarom geen baan heb/thuis zit/reis en dat is dan vervolgens hetgeen wat ik doe maar niet mijn baan noem. Zo ken ik een vrouw die vlogt over hoe ze haar hart volgt, dat is gelijk ook wat het is: vloggen en bloggen op social media; kijk, nu blog ik vanaf het strand, kijk nu vlog ik samen met een vriendinnetje in een koffietentje, we volgen samen ons hart, etc. Heel fascinerend vind ik. Haar man verdient het gezinsinkomen overigens, had t wel grappig gevonden als er ver geld mee verdiende.
Maar dat is mijn geest niet alles van deze tijd helemaal omarmt geloof ik, dat over jezelf kletsen op (social) media een levensinvulling is an sich (dus zonder dat je iets inhoudelijks eraan koppelt, ik zie hoe t zit maar ik kan er niks mee. Dat roept deze Paul ook bij mij op

Annej

Dat herken ik niet dat drukste tijd komt als ze naar middelbare school gaan. Als is het maar omdat merendeel fysieke zorg dan wegvalt. Niet meer stress van gemiste trein en BSO die om 18 uur dicht gaat, of halve stad doorfietsen met brullende kleuter achterop omdat broertje opgehaald moet worden van speelafspraakje, drie keer a nachts eruit etc.
Het ligt vast aan mijn pubers of aan mij, maar het intelligente en creatieve denkwerk gaat mij tamelijk makkelijk af.

Jij beschrijft precies hoe ik het bedoel Bedankt voor deze post, heel helder!

Inderdaad

Mijn oudste kinderen zijn nu tieners en ik vind het een stuk rustiger dan toen ze nog peuters en babies waren. Mijn jongste kinderen zijn in de peuter/kleuterleeftijd en ik ben meer energie kwijt aan de verzorging en het organiseren van alles dan aan de oudste kinderen. Die gaan grotendeels hun eigen gang. Ze kunnen ook prima even wachten als ze iets nodig hebben. Ze kunnen alleen thuisblijven en ze regelen veel zaken al helemaal zelf. Natuurlijk hebben ze ook tijd nodig en zijn er zeker soms problemen en kwesties waar we mee geconfronteerd worden maar dat is anders dan fysieke zorg. Als ik thuis zou zijn dan zou ik het grootste deel van de dag de tijd hebben om te rommelen en niks te doen. De kinderen zitten de hele dag op school en de tieners hebben na school ook veel bezigheden (hobbies, vrienden, baantjes, huiswerk) dus ik zou echt heel veel tijd hebben om niks te doen.

deels rommelen

Ik werk maar twee dagen, doe zelf het volledige huishouden (wat door omstandigheden wat meer werk is dan bij een gemiddeld gezin) en "rommel" er ook nog redelijk veel bij. Doe veel voor school en nog ander vrijwilligerswerk, wat ik beide ook leuk vind, maar merk wel dat dit soms veel drukker kan zijn dan echt werken. En ik herken het ook dat je, omdat je maar twee dagen werkt, sneller gevraagd wordt en ook sneller geneigd bent om ja te zeggen.
Blijft een beetje schipperen, soms vind ik het heerlijk om al die extra dingen erbij te kunnen doen, soms baal ik er flink van dat iedereen maar denkt dat ik tijd zat om dat ik "maar" twee dagen werk.

Elk tijdperk zijn eigen keurslijf

Een generatie terug werd de vrouw door de wetgever beknot, nu moet je in staat tig ballen in lucht houden. Ik ben benieuwd hoe het de volgende generatie vergaat, want als ik op het forum moet gaan , schort er wat aan de executieve functies bij een niet onaanzienlijk deel van de jeugd. Dan wordt jongleren lastig.

Ik probeer mezelf de groot filosoof A. Hazes

Zomer en Kenfan

@zomer; dank voor je positieve reactie, het grappige is dat ik mezelf juist wat wollig vond toen ik het opschreef en me afvroeg of ik wel over zou komen 😊

@Kenfan: sowieso lijkt het nu de bedoeling te zijn dat je borstroffelt over ingeslagen levenspaden of in ieder geval in staat bent om. Het adagium ‘het leven is wat je gebeurd terwijl je andere plannen aan het maken bent’ is -zeker bij sommigen- geloof ik echt niet meer bon ton. Heel frustrerend en vermoeiend lijkt me dat. Dat je niet kunt zeggen; ja, dit pakte ff anders uit, ik vind het ook niet altijd even leuk maar tis wat tis en ik maak er heus het beste van maar had het ook graag anders gezien. De spijtlozen, vastgezet in een zelfverkozen harnas van alles moet leuk en goed ‘verkoopbaar’ zijn.....

Merkwaardig

Merkwaardig dat het "op de borst roffelen" heet als je blij bent met de keuzes die je eerder gemaakt hebt.

t'is ook maar hoe je er naar kijkt

Uiteindelijk is werken alleen maar een must om voldoende geld te verdienen om jezelf en je evt gezin te kunnen onderhouden: dak/brood/dokter en om je warm te houden. Nu ontvang je er pegels voor, die je nodig hebt voor dak/brood/dokter. Vroeger moest je je eigen hutje bouwen en beesten doodschieten of graan vermalen en bakken tot brood. Meer is het uiteindelijk niet. Maar wel noodzaak.-

En verder is er natuurlijk een enorm verschil tussen werk en werk. Werk wat je leuk vindt en voldoening uit haalt versus saai en/of vervelend enz werk, dat je doet omdat je nu eenmaal je centen moet verdienen, maar niet omdat je er zo blij van wordt. Soms heeft dat met ambitie te maken, maak veel vaker met meer of minder capaciteiten om welke reden dan ook (intelligentie om meer of minder te kunnen leren, veel of weinig kansen krijgen, meer of minder geld hebben (of ooit je ouders), of andere handicaps). Én het verschil waar iemand uiteraard z'n prioriteiten legt, bijv. de waarde die je hecht aan luxe in welke vorm dan ook. Iemand die meer waarde hecht aan enige vorm van luxe, zal meer geneigd zijn meer te werken (dan strikt noodzakelijk), dan iemand die daar minder waarde aan hecht.
Dus sowieso zal iemand die 'leuk' werk heeft c.q. kan doen, eerder geneigd zijn meer te werken dan persé financieel noodzakelijk (bijv. beiden ft of bijna ft) , dan iemand die niet de mogelijkheden heeft tot 'leuk' werk.

Stel een gezin waar beiden ouders niet hoog geschoold zijn en het werk wat ze doen of kunnen doen, niet iets is waar je nu enorme voldoening uit haalt, zullen toch echt anders naar werk kijken dan ouders met een goede opleiding en 'interessant' werk, dat ze met plezier doen. Als het eerste gezin genoegen neemt met een eenvoudige flat, geen auto of een tweedehandsje, weinig vakantie en andere luxe, maar een redelijk relaxt leven leiden, dan is de drang om beiden (bijna) ft te gaan werken niet zo aanwezig. Als ze dat wél zouden doen, ondanks dat ze tevreden zijn met wat ze hebben, dan betekent dat wel dat ze opofferingen moeten doen, zonder dat ze daar nou echt blij van worden.

Uiteindelijk is het een kwestie van prioriteiten én wat voor werk je doet.

Ely en Kenfan

Wie zijn hier in deze discussie dan de borstroffelaars en spijtlozen? Ik begrijp het geloof ik niet helemaal. Ja, ik werk. En met veel plezier. Maar om nu te zeggen dat mijn leven gelopen is zoals ik het wellicht ooit voor ogen had, dat kan ik ook niet zeggen.

Werk om geld te verdienen

Is een aspect. Andere aspecten kunnen zijn (afhankelijk van mens en werk) zelfontplooing/ontwikkeling/persoonlijke groei, betekenis kunnen geven bv voor de maatschappij of wie dan ook. Allemaal aspecten aan werk. Kan ook met vrijwilligerswerk, hangt vooral ook af van de organisatie dan denk ik.
Maar ik denk dat het vaak zo is dat de als voorbeeld genoemde fulltime en bijna fulltime werkende ouders niet enkel uit hang naar luxe werken, ik denk dat bovengenoemde aspecten daar veel belangrijker in zijn dan de jacht naar geld/luxe.

@tuintje: maak je dat op uit wat ik schrijf of elders? Ik weet nl niet zeker of we elkaar begrijpen

Eens. Ik vind het uiteraard prettig om een goed salaris te verdienen, maar is zeker niet meest belangrijke aspect van werk dat ik nu doe.

Ely en Alkes

Tuurlijk, dat kan. Maar er zijn zat mensen die echt niet (veel) verder kunnen komen dan een baan die niet meer is dan een baan.

Alkes

Misschien was mijn irritatie getriggerd door die column, maar ik meende over en weer wat laatdunkende uitlatingen te lezen. Al bij de openingsposting wist ik waar het op uit zou draaien: de zoveelste herhaling van zetten.

roffelen

@Ely, ik begrijp ook niet waarom jij en Kenfan het over op de borst roffelen hebben.
Voor mezelf kan ik zeggen dat ik heel blij ben hoe ik de financieën etc. geregeld heb, want dat geeft me momenteel ruimte om mijn leven best aangenaam te leven. De basis daarvoor is gelegd door besluiten uit het verleden die goed uitpakten. Maar is dat roffelen?

Noodgedwongen rommelen

Ik kan sinds kort geen betaalde arbeid meer verrichten dus ik rommel momenteel noodgedwongen. En dat net in die tijd dat de kinderen de deur al (min of meer) de deur uit zijn en mijn zorg niet meer nodig hebben. Gelukkig levert het UWV en het inkomen van mijn man voldoende op om enige financiele zekerheid te hebben. Ik heb dan ook meer moeite met het morele c.q. mentale aspect.
Want ik heb in mijn opvoeding nou eenmaal geleerd dat je 'je eigen broek moet ophouden' en je vooral geen 'uitkeringstrekker' moet worden. Als het dan toch gebeurd, dan moet je wel even slikken. En moet je even wennen voordat rommelen leuk wordt. Hopelijk bereik ik die fase binnenkort.

Evenie

Ik herken helemaal wat je schrijft. Het lijkt zo leuk, eeuwig vakantie met een uitkering. De werkelijkheid is vaak anders, mede door de schaamte (ook ik vind het verschrikkelijk afhankelijk te moeten zijn) en de stigmatisering.
Ik ben alweer een paar jaar afgekeurd, heb behoorlijk roerige jaren achter de rug waarin mijn gezondheid verder verslechterde, maar het "leuke rommelen" vind ik nog steeds moeilijk. Ik kan er niet goed van genieten.

Bij mij telt ook dat er geen partner is, en dat mijn uitkering beneden bijstandsniveau is. Ik was namelijk deels ZZP-er en kon mezelf niet verzekeren omdat ik al niet goed gezond was. Ik heb dus aanvullende bijstand en dat ziet men nog sneller als negatief.

Ik hoop ook de fase te bereiken dat ik kan genieten zonder me slecht en schuldig te voelen.

uitkeringstrekker

Het lijkt me goed om die nogal negatieve term sowieso niet te gebruiken. Ook niet tussen aanhalingstekens of uit valse schaamte. In een land waar iedereen elkaar tips geeft hoe je iets op je inboedel- of reisverzekering kunt claimen en waar 30 euro belasting besparen al als een verdienste wordt gezien, blijf ik het vreemd vinden dat een uitkering genieten (waarvoor je gewoon premie betaald hebt) als je werkloos of arbeidsongeschikt wordt opeens een schande zou zijn.
Ik kan me wel goed voorstellen Evenie dat je moet wennen aan deze fase maar praat je jezelf geen schuldgevoel aan.

Precies

De beperkingen door de ziekte/handicap zijn altijd aanwezig. Ook thuis, als je niet meer werkt. Ik hoop dat door het nu beter kunnen verdelen van energie er meer overblijft voor gerommel.
Ik ben trouwens van plan om iets aan vrijwilligerswerk te gaan doen, om ook nog nuttig voor de maatschappij te kunnen rommelen (gewoon overdag, want 's avonds lukt me dat niet meer). Goed voor mijn gevoel van eigenwaarde.

Borstgeroffel?

Ik vind werken normaal, de norm. Prima als je het niet doet, maar doe dan niet alsof de (werkende) rest sneu of overdreven ambitieus of whatever is. De meeste mensen hebben gewoon een baan hoor, een enkeling een carrière. En dat is ook maar een kwestie van definities, er zijn ook mensen die vinden dat ik een ‘Goede Baan’ heb.

Her punt is phyne

dat het er op zich niet toe doet wat voor baan je hebt, maar dar er in eerste instantie wordt gewerkt omdat je je in je onderhoud moet kunnen voorzien. Of je je werk leuk vindt en of je er voldoening uit haalt, is een tweede. Uiteraard een prettige tweede.
Maar als je geen werk hebt waar je enig plezier in hebt en ook niet in de situatie bent dat te verkrijgen, dan kijk je daar toch echt anders tegen aan. Dan maar minder luxe en je plezier en voldoening uit sndere dingen halen. Uiteraard kan dat ook vrijwilligers werk zijn. Overigens zijn daar vele bezigheden, ook zeer geschikt voor mensen met weinig diploma's, alleen helaas vaak als onbetaald..

luxe

hier de luxe dat we rond kunnen komen met alleen het inkomen van mijn man, plus wat restjes erfenis voor de leuke dingen. Ik ben gestopt met werken na kind 3, die niet kon wennen op de crèche (en later ook niet op school), met kind 2 die altijd ziek was (afweerstoornis) en toen nog kind 4 met adhd.
Inmiddels werk ik al weer 3 jaar 2 dagen per week, maar wel als vrijwilliger. Ik ben er mee bezig om er iets betaalds van te maken, maar er is vooralsnog -naast goed intenties- geen budget. Het werk vind ik echter zo leuk dat ik niet graag wat anders zou gaan doen. En voor het geld hoeft het dus ook niet perse.
Verder is er mantelzorg voor mijn dementerende moeder bijgekomen en zit de adhd-er nu in groep 8. Die gaat de komende jaren nog wel wat begeleiding van mij vragen...
Dus ik rommel nog maar even door, zolang dat financieel haalbaar is.

Dat roffelen

Was van mijn kant een observatie in t algemeen, iets wat ik ervaar als een soort dingetje van nu. Niet zozeer het roffelen (leuk woord trouwens) maar dat soort cognitieve dissonantie tot een kunst verheffen, wat ik in een eerdere post probeer uit te leggen.

Hoe zou de vrouw van Paul zich trouwens voelen als ze thuiskomt na haar werk en Paul heeft tot na de middag genetflixt, zoals elke dag? Of lees ik zijn verhaal verkeerd?

Keuze

Het lijkt mij ook wel eens aantrekkelijk om gewoon wat te kunnen rommelen en niet te veel om handen te hebben. Ik kan me dus best voorstellen dat het een fijne keuze is om te maken. Maar ik zou het wel een bezwaar vinden dat mijn partner mij dan zou moeten onderhouden. en andersom zou ik er ook geen zin in hebben om hem te onderhouden zodat hij een beetje kan rommelen. Ik heb liever dat hij gewoon zichzelf kan onderhouden. Ik zou zelf ook niet financieel afhankelijk willen zijn. Dat is een te kwetsbare positie. Als je er dan alleen voor komt te staan is het heel lastig.

Kyana

Natuurlijk heb je gelijk wbt fin. onafhankelijkheid en alleen komen te staan. Dat is altijd een risico.
Maar niet een betaalde baan hebben staat voor mij niet gelijk aan halve dag netflixen. Voor mij zou dat gelijk staan aan: meer tijd en aandacht voor de kinderen, daardoor ook meer tijd om s avonds en in het weekend meer tijd en aandacht te hebben voor je partner, zorgen dat het huishouden, in de ruime zin van het woord, zo goed als volledig gedaan wordt, zodat de ander naast het werk, ook meer vrije tijd heeft incl meer tijd heeft voor samen en voor de kinderen, vrijwilligerswerk en mantelzorg, meer aandacht voor het eten. En zo al met al een relaxter leven voor her hele gezin.