Jeugdzorg straft voor doktertje spelen

behalve school

De begeleiding op het speciaal onderwijs is afkomstig van een jeugdzorgorganisatie. Naast de ggz-zorg.

autisme

Bij autisme werkt alles anders, ik kan me voorstellen dat autisme bij uitstek zich heel goed leent voor misverstanden. Zelf werk ik in de psychiatrie, en de hele psychiatrie staat bol vh onbegrip rondom autisme, terwijl je daar toch kennis zou mogen verwachten. Nu werk ik met volwassenen, dus velen hebben ook geen diagnose helaas. (diagnoses te over, maar dus niet binnen het autisme spectrum)
Maar zelfs rondom de enkeling met wel een goede diagnose zit zo enorm veel onbegrip en onkunde, ook bij psychiaters zelfs. Triest.
En mijn eigen ervaring; had een goed contact met verpleegkundige consultatie bureau, vertrouwen over en weer. En plots trof ik haar toevallig ergens, en bespraken we de blauwe plekken van mijn ondernemend dochtertje, ik volkomen argeloos.Toen ik aangaf dat ze altijd wel ergens gewond' was (niet onhandig oid, maar gewoon een tikje wild en onbezonnen) zag ik opeens haar blik en wist ik dat het over en uit was met onze vertrouwensband. Oei, wat voelde dat akelig en rot! Ik voelde me bijna alsof ik daadwerkelijk mijn kind zou mishandelen, of op z'n minst verwaarlozen. En dit was toch echt een heel fijne en integere vk. Die zo goed oplette dat ik me erg rot voelde. Mijn argeloosheid was toen ook wel over.
En AnneJ, ik lees je altijd ontzettend graag! Wat mij betreft niets veranderen aub! Soms druk je je ongenuanceerd uit maar dat maakt je heel menselijk.

ik ook, AnneJ!

Weinig mensen kunnen zo goed verwoorden waar het nou precies aan schort in de jeugdzorg. Ik zie vooral kalme waarschuwingen en helemaal geen emotionele verhalen. Die komen meer van de andere kant: Nou, we doen ons stinkende best en er gaat ook veel goed hoor!! (wat dan, en hoezo moet jeugdzorg zich op de borst kloppen als er ook wel eens iets goed gaat?).

In medische blaadjes die ik zie, duiken overigens ook steeds meer meldcodes en cursussen kindermishandeling op. Zonder enige waarschuwing over de schade die valse meldingen kunnen veroorzaken, dus ook bij de huisarts ben je niet meer veilig. Het gaat ècht steeds verder. Maar ik kan me voorstellen dat het prettiger is je kop daarvoor in het zand te steken, want het is te bedreigend.

En bedankt dames.
Overigens nog een opmerking dat de ambulant begeleiders en het ggz personeel in het speciaal onderwijs voor mij veel deskundiger en creatiever is dan het instellings- en polipersoneel. Dat werd mij in een vroeg stadium al gemeld door instellingspersoneel. Ik denk dat onderwijs positiever is dan de focus op psychiatrische problemen en bovendien is de omgang met de kinderen zelf ook leerzaam. Ik stel me voor als je dan geschoold bent dat je er ook concreet iets mee kunt. Dus vind ik het ook weer eens een onhandige zaak dat op veel scholen zowel basisscholen als voortgezet onderwijs de ambulante begeleiders weer eens wegbezuinigd zijn. Maar er dan wel een ZAT team en een Sociaal Wijkteam inzetten. Dat vind ik geen handige keuze.

Evalyn,

Juist die kalme wateren hebben diepe gronden. Op een forum met lokale gedeelte doe je er toch verstandig aan je te beperken tot kalme waarschuwingen en tips.
Maar ik heb wel bewondering voor de vasthoudendheid van AnneJ om de gevaren uit te leggen.

Paranoïde

Van al die draadjes over jeugdzorg raak je toch wel een beetje achterdochtig. Jongste is autistisch en drukt zich vaak wat onhandig uit. Zijn deur klemt en het maakt best veel lawaai als je die niet met heel veel beleid opendoet. Op een avond was ik boos en kwam ik dus wat snel en lawaaierig die deur in om een hartig woordje met hem te spreken. De dag erna hebben we het er over en zegt hij dat ik zijn deur heb ingetrapt. Toen heb ik hem even heel duidelijk gemaakt dat hij dat soort dingen dus nooit meer mag zeggen. Als de verkeerde zoiets hoort worden hele rare conclusies getrokken. En dat alleen maar omdat hij even niet op het goede woord kwam.
Maar overtrokken is het niet want je wordt goed in de gaten gehouden blijkbaar http://kennisnetjeugd.nl/werkgroep/46-transformeren-in-de-praktijk/forum/discussie/72-in-de-nieuwe-jeugdbescherming-hebben-alle-professionals-een-verantwoordelijkheid-voor-de-veiligheid-van-kinderen-is-dat-praktisch-uitvoerbaar

uitgewist als ouder

Inderdaad. De kop alleen al: "De Transformatie-denktank vindt dat de veiligheid van jeugdigen niet alleen een verantwoordelijkheid is van de jeugdbescherming maar van iedereen in de jeugdketen."
Als ouder wordt je gewoon gewist. De veiligheid van kinderen is primair de verantwoordelijkheid van de ouders en niet van de jeugdbescherming.

Sorry AnneJ (even terugkomend op)

Ik heb geen idee hoe het hele GGD -jeugdzorg -cb gebeuren in elkaar zit. Ik ben gewoon benieuwd hoevaak er nou 'nuttig' hulp verleend wordt en hoe vaak het van de regen in de drup (of erger) is. Maar ik snap dat jij dat ook niet weet.

Wat zit er achter

"Op een avond was ik boos en kwam ik dus wat snel en lawaaierig die deur in om een hartig woordje met hem te spreken. De dag erna hebben we het er over en zegt hij dat ik zijn deur heb ingetrapt. Toen heb ik hem even heel duidelijk gemaakt dat hij dat soort dingen dus nooit meer mag zeggen. Als de verkeerde zoiets hoort worden hele rare conclusies getrokken. En dat alleen maar omdat hij even niet op het goede woord kwam."
Bij inderen en volwassenen met autisme, met name als ze in de stress zitten, kan zoiets heel hard binnenkomen. Het verwerken van prikkelsis ongedifferentieerd, met name als er ook kritiek bij komt kijken en er emotie in de toon gebruikt wordt en er heftige gebaren zijn.
Dit staat zo in de boekjes over autisme maar het is ook echt zo. Het kan bij een kind binnenkomen als een overweldigende ervaring, inderdaad alsof de deur ingetrapt wordt.
Kinderen kunnen hier ook van leren dat het goed is als je boos bent dat je dan heftig en bedreigend op anderen afstapt en daarmee kunnen ze vervolgens de plank ook nog eens misslaan en gestraft worden.
Hier een kind dat jarenlang met onbegrip bejegend is door volwassenen, zowel ouders als hulpverleners. De manier waarop dit kind reageert bij de lichtste kritiek is een directe imitatie van de volwassenen van wie hij dat geleerd heeft. Inclusief het belerende toontje.

straf en dwang

Door het autisme van mijn kinderen en trainingen en me informeren heb ik geleerd om mijn best te doen kalm en neutraal en niet al te primair te reageren. Met emotie, straf en dwang reageren op het onvermogen van een kind met autisme leidt tot dysfunctioneel gedrag, ze kunnen geen kant op.
De opmaat naar de zorgmelding was dat ik niet boos werd toen mijn kind een voor mij negatieve opmerking maakte. Dat ik daarop reageerde door door te vragen en uitleg te geven deed bij haar de wenkbrauwen fronsen. Derdelijns autismepoli. Gebrek aan deskundigheid. Ik signaleerde dat moment en bedacht later dat ik daar had moeten doorvragen bij de hulpverlener wat haar hier verwarde. Maar op dat moment was ik zelf nog lerend en had ook niet altijd overal direct tekst bij.
Maar zo kom je dus met name in de jeugdzorg in de problemen. Je gaat als ouder met een kind met autisme ook responsief anders reageren op je kinderen en dat kunnen omstanders vreemd gaan vinden en kan leiden tot een melding. Om wanhopig van te worden. Juist datgene waarin je je kinderen goed gaat begeleiden kan ook leiden tot verwerping van jou ouderschap. Ondeskundigheid van hulpverleners, niet zien dat doktertje spelen een normale ontwikkeling is bij kinderen, kan zorgen dat je je kinderen kwijtraakt.

Wendie, exact hetzelfde, die blik!

Ik had exact eenzelfde ervaring met de juf van de peuterspeelzaal. Dochter (oudste) kreeg daar een luier, en het kind zat altijd onder de blauwe plekken op haar benen. Erg beweeglijk, klimmerig, ondernemend kind met een lage pijngrens, liet zich door een keertje vallen of een boomstam op haar weg echt niet tegenhouden.
En inderdaad die blik van die juf, die ik tot op dat moment enorm vertrouwde en aardig vond. Ik vond het zo'n aanval, zo'n raar gevoel. Het is tussen ons nooit meer als vanouds geworden, alhoewel ook de drie kinderen na oudste naar dezelfde speelzaal zijn gegaan.

Nog twee keer zo'n blik-ervaring. Een keer toen ik met een-na-oudste in het ziekenhuis belandde omdat hij altijd zo transpireerde tijdens en na de gym, wij bang waren dat hij misschien iets aan zijn hart had. Bij het anamnese afnemen, ook weer die blik omdat ook dit kind gewoon een lekker speelkind was met gewone speel-blauwe-plekken. Die blik...

En nog met jongste, nadat hij voor controle van zijn gebroken armpje (aantoonbaar niet door mijzelf veroorzaakt, godzijdank) in het ziekenhuis kwam, en alweer zo'n blik.

En inderdaad, je gaat je gewoon schuldig voelen, ook al is er niets aan de hand, bijna alsof je het wel had gedaan, of anders het zou hebben willen doen... Bizar gewoon.

Alleen ons autisme-kind, tot nu toe heb ik die ervaring bij hem nog niet gehad.

Overigens, die blauwe plekken... Ik kan me herinneren dat ik die als kind altijd had, en korsten op mijn knieën, gewoon van het spelen. Eigenlijk zou je kinderen zonder blauwe plekken bijna als verdacht moeten gaan zien (jakkie, niet echt natuurlijk) omdat die waarschijnlijk toch wel veel achter een beeldscherm zitten, of rustig binnen spelen.

Inderdaad, ik las volgens mij in dit draadje ook dat veel hulpverleners ook erg jong zijn, en dus niet ervaren in het zelf kinderen hebben. Is ook mijn ervaring: piepjong, vers van de sociale academie, en ja hoor, daar hebben ze na alle propaganda in hun opleiding hun eerste gevalletje kindermishandeling te pakken...

Anne, dank voor alle links met cijfers

Inmiddels weten veel mensen neem ik aan over de kruistocht van Arnold Heertje.

Hij is niet alleen boos over de aanpak van de situaties zelf (kinderen onder politiebewaking uit huis/school halen enz) maar gaat inmiddels ook te weer tegen het systeem van Jeugdzorg zelf, de perverse prikkels van het systeem, om zoveel mogelijk kinderen binnen het systeem te halen en te houden, omdat daarmee de geldstroom/banen enz. in stand gehouden worden.

Ik vond een artikel daarover, zie onderstaande link. Erg interessant is ook/vooral de eronder bijgevoegde lange reactie van een onderzoeksjournaliste, met daarin veel links. Zij bevestigt het gezichtspunt van Heertje. Misschien dat er nu eindelijk eens een kentering komt? Langzaam wordt steeds meer open gegooid. Of eigenlijk: bevestigd wat degenen die ooit op wat voor wijze dan ook met dit systeem te maken hebben gehad, allang weten.
Ze legt ook uit dat Jeugdzorg actief bezig is om criticasters het zwijgen op te leggen, ouders in diskrediet te brengen, alles om dat systeem in stand te houden.

http://925.nl/archief/2014/05/07/professor-heertje-is-woest-over-de-perverse-prikkels-bij-jeugdzorg

slecht afgelopen

http://www.antibjz.nl/page/articles.html/_/jeugdzorg-algemeen/vader-7-jarige-jongetje-verteld-zijn-kant-van-het-verhaal-r4335
Dit verhaal is slecht afgelopen voor iedereen.
Een arts is uit zijn ambt gezet, een hoogleraar berispt. En wat er allemaal van waar is blijft een mysterie omdat er geen feitenonderzoek gedaan is.
Feit is dat de 7-jarige jongen van de ene op de andere dag van school geplukt is om bij zijn vader te gaan wonen omdat moeder de omgangsregeling saboteert. Zijn school, zijn vriendjes, zijn moeder, alles is weg. Hij heeft nu een nieuw leven bij zijn vader en spreekt zijn moeder eens per week aan de telefoon.
Alleen maar verliezers.

behalve voor de vader AnneJ.

Hopelijk komt er een goede omgangsregeling voor de moeder. Maar het is natuurlijk wel goed afgelopen voor de vader. En misschien ook wel voor het kind.

Het was in ieder geval een zeer interessant krantenartikel.

eehhh vlinder72

Vlinder72, dat 'artikel' kwam niet uit de krant, maar van een actiesite. Het artikel belicht alleen de kant van de vader, op een positieve manier. De kop van de tekst is dan ook ' Vader 7 jarige jongetje verteld [sic] zijn kant van het verhaal'.

Elders heb ik gelezen dat volgens allerlei betrokkenen de vader wel degelijk negatieve kanten heeft.
En dit is dus het grootste probleem: dat er van alles niet (feitelijk) is uitgezocht. Er heeft helemaal geen onderzoek naar die (vermeende?) kindermishandeling plaatsgevonden.

Maar stel nu dat moeder gelijk heeft. Dat kind wel door vader mishandeld is maar dat dit niet wordt geloofd door de instanties omdat de observaties alleen van moeder zouden komen (logisch, want zij ziet haar kind het meest). Er lopen hier op dit forum moeders rond die in zo'n situatie zaten en het kind wel effectief (maar tegen de regels) bij vader hebben weggehouden. In het algemeen geven we die moeders gelijk.

En stel dat vader gelijk heeft. Dat het kind bij hem ten onrechte werd weggehouden. De vraag is dan: voor wie is dit slecht: voor de vader of voor het kind? De vader is toen het kind jong was uit het leven van het kind verdwenen. Er zijn zoveel kinderen die goed opgroeien zonder hun biologische vader.

Het probleem is: we weten niet hoe het zit met die vermeende kindermishandeling en agressie van vader. Er is niet op het juiste moment goed onderzoek gedaan.

Wat we wel weten is dat het goed ging met het jongetje en dat hij plotseling is weggehaald uit zijn vertrouwde omgeving, van zijn eerste verzorgende, zijn huis, zijn school, zijn vriendjes, zijn clubjes. Nou, dan moet de nieuwe situatie wel heeeeeeel erg veel beter zijn om dat te compenseren. Als het al gecompenseerd kan worden.

Het is een Salomons-oordeel-achtige situatie.
Als die vader werkelijk om zijn kind had gegeven, zou hij dan niet gezegd hebben: zo wil ik het niet?

Dus Wikke

Als een moeder roept dat haar ex man een kind heeft mishandeld dan mag je dat kind dus direct weg houden van de vader en als je dat maar lang genoeg doet dan mag het kind daar blijven. En ziet het de vader niet meer want dat maakt niets uit want er zijn genoeg kinderen die opgroeien zonder vader. Ik hoop toch echt dat je dit niet meent.

Wat had de vader dan moeten doen? Dat stond namelijk ook in de krant dat dit niet de schoonheidsprijs verdiende en dat de vader dit niet leuk vond maar achteraf ook geen betere manier kon bedenken. Moeder had het kind waarschijnlijk nooit naar de vader laten gaan.

Sorry. Ik vond het artikel over de vader plausibel klinken en er was geen bewijs van mishandeling.

vlinder

Er is geen bewijs voor mishandeling omdat er geen onderzoek naar is gedaan. Dat is nu net het punt.

Op andere sites kom je weer een andere kant van het verhaal tegen. Dat is ook het punt.

En ja ik vind in dit geval het belang van het kind belangrijker dan het belang of het recht van de vader. Hoe oneerlijk en naar dat ook is.

Moeder straffen moet maar op een andere manier (als dat al aan de orde id)

Wat vind jij belangrijker: het belang van de vader of van het kind?

wikke

Als het kind het contact met de vader niet jarenlang was ontzegd dan had er nu geen keuze gemaakt hoeven te worden. Ik weet niet wat het beste voor het kind is. Contact met beide ouders natuurlijk. Ik heb een bloedhekel aan vechtende exen. Of het nou om kinderen gaat of om financiën. Ik vind het het toppunt van kinderachtig gedrag (ik kom vechtende exen heel regelmatig zakelijk tegen en ik vind het moeilijk om daarmee om te gaan. Dat gezeur van (een van) beiden en dat gelieg, gemanipuleer en gezanik over de ander).

Beide ouders hebben recht op omgang met een kind. En ik weet niet of dit slecht is voor dit specifieke kind. Zijn vader houdt ook van hem. Hij zal hem vast ook goed kunnen opvoeden. En wie weet kan het contact met moeder wel op een of andere manier hersteld worden. Hij mag nu tenminste bellen en dat is al meer dan wat de vader kreeg de afgelopen jaren.

En ik hoop echt dat beide ouders contact kunnen hebben met hun zoon. Volwassen mensen kunnen hier ook afspraken over maken.

Nou Vlinder 72....

...ik ben dus zo'n moeder die 'r kinderen tegen alle regels in bij de vader heeft weggehouden. Waarom? Omdat er tijdens het huwelijk sprake was van serieus geweld naar mijn kinderen en mijzelf. En dit pas ophield toen ik vertrok. Na het huwelijk was er sprake van serieuze dreigementen, ik had Iris van der Schuit kunnen zijn, als je snapt wat ik bedoel.

Ik was bereid een VEILIGE omgangsregeling te treffen, maar ben op geen enkele wijze geholpen door de instanties die erover gingen. Men verweet mij slechts het voeren van een vechtscheiding, omdat ik vader beschuldigde. Mijn ex is veroordeeld en bezwoer mij keer op keer dat ik mijn kinderen zou verliezen. Ook in bijzijn van de instanties. Het maakte allemaal niet uit. Kinderen hebben recht op hun vader, vaders hebben ook rechten en als ik vroeg naar garanties over de veiligheid, kreeg ik als antwoord dat het leven geen garanties kent. Zou jij je kind in zo'n situatie meegeven? Ik dus niet. En dat heb ik geweten. Het hele systeem over me heengehad, ik ben kaalgeplukt, ik heb vast gezeten en er kwam een gezinsvoogd om moeder te laten inzien dat de kinderen recht hadden op hun vader. Kinderen die door hun eigen ervaring doodsbang waren voor de man. Ook bij mij wilden ze de kinderen uit huis halen om aan vader te geven. Hij werd gezien als zielig en alles wat hij deed werd onder het tapijt gevogen. Ik werd als ouder uitgevlakt, als je het allemaal zo las, zouden de kinderen het beste af zijn als ik dood neer viel. Nou ik kan je een ding vertellen, dat ik zo werd bestreden heeft mijn kinderen heel veel verdriet gedaan en angst gegeven. Ze zijn er nog niet overheen.

Natuurlijk ken ik de achtergrond neit van de vrouw in het artikel, maar dit had mij ook kunnen overkomen. Wat er over die vrouw gezegd wordt, werd ook over mij gezegd. Artsen schrikken bovendien heel snel terug als het op het bevestigen van mishandeling neerkomt, ivm klachten en tucht. Ik ehb ervaren dat er maar een si die de kinderen kan beschermen en dat ben jij zelf, als moeder. En alles keert zich daarin tegen je en ja, je kunt er je kinderen om verliezen, omdat je ze beschermt. Ook www.bezorgdemoeders.nl staat vol met dit soort verhalen.

Ik ben tot de dag van vandaag heel trots op wat ik heb gedaan. Ik ehb mij door niets of niemand laten weerhouden mijn kinderne te beschermen. Ik heb het zwaar gehad, maar had meer pech kunnen hebben. En mijn kinderen zijn mij er nog altijd dankbaar voor. Maar wat ik gedaan heb is dus kennelijk fout, als ik jou visie zo lees. Ik hoor dan ook graag van je wat ik dan had moeten doen......(en of je je eigen kindertjes inderdaad zou meegeven).

vlinder

Vlinder, het gaat jou kennelijk om de rechten van vader vs moeder.
Maar dat zou niet aan de orde moeten zijn.
Het lijkt me niet in het belang van het kind dat het plotseling uit zijn vertrouwde omgeving wordt gehaald. Op alle fronten! Hoofdverzorger, huis, school, vrienden... dat is toch afschuwelijk?

Het kind woont al vanaf zijn tweede jaar niet meer met de vader in dezelfde woning, en zag deze slechts sporadisch. De vader is dus geen hoofdverzorger, niet eens regelmatige verzorger.

Ook al vind jij het gedrag van een of beide ouders kinderachtig – wat heeft dat met het belang van het kind te maken?

Trouwens, het hoeft niet het een of het ander te zijn. Er waren misschien ook wel andere oplossingen te bedenken zodat kind wel meer contact met vader kon krijgen.

Ik weet niet of het zou belangrijk voor een kind is om contact met beide biologische ouders te hebben. Is daar ooit onderzoek naar gedaan?
Belangrijker lijkt me dat er tenminste één goede verzorger is, een goede omgeving met voldoende aandacht, respect voor het kind, voldoende zorg, dat soort dingen.

Emine

In deze zaak was er geen enkel bewijs van mishandeling. Kind is in het ziekenhuis onderzocht. Twee desnkundigen die door moeder als bewijs werden opgevoerd zijn berispt door de tuchtcommissie. Omdat ze zonder enig bewijs de vader beschuldigden van misbruik en psychische problemen (ze hadden zelfs de vader nooit gesproken). Het gaat in deze zaak om een moeder die zonder enig bewijs een kind bij de vader weg heeft gehouden.

vlinder: Heertje

Vlinder, dit schreef Arnold Heertje over de zaak:

'In het geval van een jongetje van zeven jaar maak ik sinds 23 november 2013 uit eigen waarneming de volgende handelingen van Bureau Jeugdzorg Amsterdam mee. Nadat het kind bijna vier jaar vredig woonde bij zijn moeder en naar een goede school in Amsterdam ging, de Willemsparkschool, werd hij op 23 november ’s middags om 14.30 uur van die school ontvoerd door Jeugdzorg, naar een geheime plaats vervoerd, buiten het zicht van de moeder gebracht die om 15.00 uur tevergeefs haar kind uit school kwam halen.

De jongen werd naar een geheim pleeggezin gebracht, op een voor hem inferieure school geplaatst, mocht zijn moeder nauwelijks meer zien en ansichtkaarten van vriendjes werden niet aan hem uitgereikt.

De senior gezinsmanager, mevrouw L., weigerde onlangs het schoolrapport van de jongen aan hem en zijn moeder te laten zien. Ook zegde zij heel laat bezoekmomenten van moeder en kind af. Afspraken voor telefonische contacten tussen moeder en zoon werden op last van mevrouw L. afgezegd. Door haar en mevrouw M. van het pleegouderbureau Spirit wordt het kind verboden te spelen met vriendjes van hem van een half jaar geleden.

Kortom, onder leiding van Gerritsen wordt uitvoering gegeven aan een programma van geestelijke kindermishandeling, uitgevoerd door hardvochtige leken. De jongen is diep ongelukkig doordat hij in feite als een jeugdgevangene wordt behandeld en geïsoleerd. '

Ik las elders meer over het verhaal van moeder, maar kan dit niet zo snel terugvinden. Als ik het gevonden heb, zet ik het hier.

andere info

Hier wat andere info:

"Op 6 mei dient het kort geding dat Bureau Jeugdzorg Amsterdam heeft aangespannen tegen Arnold Heertje, om te voorkomen dat de namen van twee gezinsmanagers genoemd zullen worden in zijn nieuwste boek.

Zij vrezen de openbaarmaking van de identiteit van hun medewerkers, omdat ze weten dat Heertje een uitgesproken tegenstander is van jeugdzorg en haar handelswijze in het algemeen, waarbij hij zich baseert op een aantal zaken in het bijzonder. Zoals die van de moeder waarvan het zevenjarige kind van het schoolplein werd weggehaald door jeugdzorg en naar een geheime locatie werd gebracht. Een zaak die niet alleen opzien baarde doordat Heertje er landelijke bekendheid aan gaf in zijn column op RTL-Z, in een terminologie die de jeugdzorgmentaliteit in verband brengt met de Tweede Wereldoorlog, maar vooral omdat jeugdzorg zich hiertegen meende te moeten verdedigen met een persbericht op de eigen website.

Het persbericht was zeer gedetailleerd en zou normaal gesproken nooit mogen zijn geplaatst in verband met de privacy van de betrokkenen, want hoewel er geen namen werden genoemd, was de casus herkenbaar genoeg voor de omgeving van het gezin. Het bericht bevatte bovendien onjuistheden en gaf opmerkelijk genoeg geen informatie over de vader van het kind, hoewel daar zeker het een en ander over te vermelden valt, zoals wij hebben vernomen uit betrouwbare bron. Het bericht was eenzijdig, privacyschendend (de opsteller van het bericht, Maureen Veurman gaf de redactie van Jeugdzorg Dark horse telefonisch nog meer informatie over deze zaak terwijl wij niet eens een belanghebbende partij zijn) en diende geen ander doel dan zich publiekelijk te verweren tegen de beschuldigingen van Heertje. Onze redactie kreeg in dit telefoongesprek ook niets te horen over de ware toedracht van het verleden van vader.

[,,,]

Het persbericht kreeg veel kritiek op Twitter en is kort daarna van de website van Jeugdzorg Amsterdam verwijderd."

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2014/05/de-intimidatietechnieken-van-erik.html

"Vader vertelt ook een aantal zaken niet [...]"

"Als je kijkt naar de gerechtelijke uitspraak, dan lijkt dit inderdaad een geval van omgangsfrustratie door moeder, maar de zaak zit heel anders in elkaar. Vraag je maar eens af waarom jeugdzorg het persbericht heeft weggehaald...En waarom waren ze zo scheutig met het verstrekken van 'informatie' aan onze blog? Sinds wanneer zijn wij op de hand van jeugdzorg...Ze hebben bewust een verkeerd beeld naar buiten gebracht, maar dit gaat nog een vervolg krijgen."

"Onze mening over deze casus is gebaseerd op aanvullende informatie bij de gerechtelijke uitspraak, waar we op dit moment nog niets mee kunnen doen, op verzoek van betrokkenen.

Heertje is inderdaad weinig bereid zijn stellingname inhoudelijk toe te lichten, maar dat kan ook om juridische redenen zijn. Hij wil zich niet mengen in de zaak als zodanig, maar een licht schijnen op de handelswijze van jeugdzorg in het algemeen vanuit een streven naar 'humanisering van de samenleving'.

Wij blijven deze zaak volgen en later kunnen we er misschien over publiceren."

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2014/04/jeugdzorg-ontvoert-jongetje.html

Dacht ik al, vlinder 72

Precies wat ik verwacht had vlinder 72. Dat je geen antwoord zou geven op mijn vraag hoe ik anders had kunnen handelen dan ik heb gehandeld. Je beantwoord hem met een oordeel over een vrouw/zaak die je niet kent. Weet je wel hoe moeilijk sommige dingen te bewijzen zijn? Zeker als ook nog eens niemand zijn vingers wil branden? Weet je hoe ontzettend hoog de lat ligt om iets bewezen te krijgen? Heb je wel eens een dreun gehad zonder dat dit later te zien was? Deed de dreun daarom geen pijn en was het daarom niet gebeurd?

Maar je weet allemaal zo goed wat er niet goed is. Naar vertel nou eens hoe je als moeder moet handelen in een dergelijk geval. Dus als je kind mishandeld is of wordt door je ex, maar er is geen bewijs voor of het wordt genegeerd.

Hoe, Vlinder72, zou jij ermee omgaan als het jouw kindje overkwam? Zou dan ook het recht van de vader prevaleren?

moeilijk hoor

Ik was door mijn advocaat gewaarschuwd dat de kinderrechter niets kon met psychische problemen. Gelukkig zijn die dramatische jaren achter de rug. Het ergste was de periode nadat we uit huis zijn gegaan. En we moesten uit huis, ex begon te slaan en te stompen en de drama's waren niet meer te overzien. Nou ja, achter de voordeur dan. Als ik thuis kwam met de kinderen keek ik eerst hoe het was. Of ex zichzelf niet van kant gemaakt had of dat hij klaarstond om in zijn paniek iedereen in het gareel te schelden en te slaan.
Anders ging ik meteen weer weg en meldde dat hij een uur kreeg om te kalmeren.
Dramatische taferelen, doodsbedreigingen.
Na weer zo'n angstige situatie, gewoon buiten bij de bushalte waar ex ons toesistte hoe hij ons zou afmaken, wanneer en met welke wapens, vroeg ik de eigenaar van het bloemenstalletje of hij niet gehoord had wat ex te melden had. Nee hoor, niets gehoord. Of ex was net zacht genoeg, of men wil het gewoon niet horen uit angst om zelf betrokken te worden bij zo'n angstige situatie.
Ex haalde vriendelijk een kind uit de opvang, per slot de vader. Waarna hij mij woedend opbelde, hij had kind en we moesten nu ander kind gaan ophalen bij mijn ouders, waar kind ziek thuis was, want hij wilde zelf voor zijn zieke kind zorgen. Ik was op mijn werk en ben onmiddelijk naar hem toegegaan. Eigenlijk durfde ik niet goed bij hem in de auto na al die bedreigingen, maar ik kon kind toch niet alleen laten.
Er volgde een dodenrit over de snelweg, ex tierend en scheldend, kind angstig achterin, ik probeerde mij kalm te houden en op ex in te spreken. Mijn moeder was niet goed en zo'n tierende man zou ze helemaal niet aankunnen.
Maar eenmaal bij het huis van mijn ouders hield ex op. Hij draaide zich om naar kind en zei: kijk je vader nog maar eens goed aan, je ziet hem nooit weer.
Nou ja, dat soort taferelen dus. En aan zo'n man moet je je kind meegeven. Gelukkig was hij zo naief dat het me lukte om nog een half jaar mee te gaan als de kinderen bij hem waren of hij werd uitgenodigd door vrienden en familie zodat de kinderen niet te lang met hem alleen waren. Elk incident ging ik onmiddelijk naar de wijkrechercheur, die ook bij hem langs kwam als hij alleen de kinderen had.
Ondanks dat men mij niet geloofde hebben ze me wel goed geholpen.
Als het nu goed met ex gaat gaan de kinderen bij hem langs. Nu gaat het weer minder goed en hij heeft het contact met beiden verbroken en gaat ze onterven. Zielig. Ik heb hem vanmiddag wel even een smsje naar zijn zoon laten sturen om hem succes te wensen met zijn examen. Net zo makkelijk.