Jeugdzorg straft voor doktertje spelen

Anne,

Tot slot; Ik heb met al mijn kinderen een goed contact, 2 wonen er tijdelijk thuis. Ik heb me nooit laten leiden door sgj en alle peuten logen en via via bevindingen, rapportages en conclusies maar door de band die we hadden/hebben en door mijn eigen kunnen wbt de kinderen. Ik ben trots op mijn kinderen en op mijn aandeel in hun welzijn en studie/werk. Daar komt de duivel nog niet tussen, laat staan sgj!

Hombre,

Ik kom uitgebreider op je reactie terug. Professor Heertje valt bij mij onder de categorie AnneJ en Nico Mul.

Daar hoor ik niet bij

Klassieke reactie om je af te zetten tegen anderen om jezelf beter te voelen.

Geld

Mogelijk dat geld een reden kan zijn om te stoppen met het intimideren van ouders en kinderen in de hulpverlening. Mogelijk, niet zeker.
Sven Sneijer zegt het goed in een reactie op Binnenlands Bestuur: "Het meest trieste aan dit systeem, is dat juist de mensen die jeugdzorg op een beschaafde manier tot de orde proberen te roepen en om enige clementie en humaniteit vragen, tegen een muur aanpraten en jeugdzorg zich maar blijft verschuilen achter protocollen. Ze hebben het altijd 'goed' gedaan, hoe slecht het resultaat ook was. En het ligt altijd aan de 'beleving' van de slachtoffers, nooit aan de feiten."

Geen kruid tegen gewassen. Ook niet het verschil tussen 'beschaafde' en 'aso' criticasters. Dat is een afleidingsmanouvre.

Bah Boterbloem!

'Dan denkt AnneJ vast'....

'Bah Boterbloem! Over complotdenken gesproken....
Leef je eigen frustraties toch niet uit op AnneJ.
Omdat AnneJ op dit forum schrijft zoals ze schrijft, zou ze 'jullie' strijd verpesten?
Doe normaal!
Dit forum is er ook om (anoniem!) je hart te luchten, niet om strategisch te communiceren.
Ik vermoed dat AnneJ via andere kanalen wel strategisch communiceert. NB zij heeft haar strijd met Jeugdzorg wel gewonnen. Kennelijk doet ze dan toch wel wat goed met haar manier van communiceren en handelen.

Ik denk dat AnneJ het hier op dit forum wel vaak gelijk heeft. Haar manier van communiceren is soms wat onhandig of overdadig, maar hé, dit is een forum, geen vergadering, officieel schrijven, krant of televisieprogramma.

Overigens geeft jouw post #17 mij juist het idee dat JIJ zo iemand bent waarvan ik denk "geen wonder...". Bah wat een nare en domme reactie.

AnneJ pleit voor HULP in plaats van een overmaat aan controle. In het belang van kinderen dus.

Trouwens, ik heb geen enkele ervaring met Jeugdzorg e.d.
Ik lees alleen heftige dingen in de krant, van de Kinderombudsman, van juristen, op Internet, waarvan ik erg schrik.
En inderdaad struikel ik vaak (bijna) over de manier van communiceren. Darkhorse is daar slecht in. Die Nico Mul lijkt mij een engerd. AnneJ moest ik aan wennen. Maar ik lees ook door de communicatiestijl heen en zie dan dingen waar ik niet omheen kan dat die erg fout zijn. En ik hoop echt van harte dat meer mensen dat oppikken, in plaats van ad hominem te gaan.

Wat een nare reactie Boterbloem

Nummer #17.
Bah.

AnneJ,

Waar, in mijn post, heeft er iemand verkeerd gehandeld?

Arts maakt zich zorgen, spreekt deze uit, wordt door collega-arts op de hoogte gebracht van het hoe en wat, en klaar.

Dat jij blijkbaar heel andere ervaringen hebt met hulpverleners doet niets af aan het feit dat IK vind dat de betreffende arts zijn werk goed doet, door verder te kijken dan de foto's.

Je schrijft: 'Je denkt aan een kind dat door herhaald mishandelen breuken opgelopen heeft maar de praktijk is een kind dat geen kam door het haar had of afwijzend op de ouders reageerde'

Dit zul je me nader uit moeten leggen, ik begrijp het niet. Ik vroeg je wat jij in de door mij omschreven casus zou denken, een praktijkgeval dus, wat heeft dat met ongekamde haren te maken?

En over dat afwijzend reageren op de ouder(s) kan ik uit eigen ervaring ook nog wel wat vertellen.
Jongste kwam eens heel naar bij uit de narcose na een operatie. Moest niets van mij hebben, ik mocht niet eens naar haar kijken. Verpleegkundige van de uitslaapkamer legde me uit, dat dat wel vaker voorkwam, en dat sommige kinderen, als ze zich erg naar voelen, zich het hardste afzetten tegen een ouder, omdat ze weten dat die toch wel van ze blijft houden.
Ik kreeg dus niet acuut een melding aan mijn broek, wat me, als ik jouw postings lees, dus zo had kunnen overkomen.

Wil nog wel zeggen dat ik het echt erg voor je vind dat je blijkbaar zoveel narigheid met hulpverleners hebt gehad, dat je zo negatief erover bent. Dat is dus niet hezelfde als 'ik snap het niet, dat...' maar ik heb nu eenmaal andere ervaringen.

Fenix

Niet alleen ik heb 'andere' ervaringen. De 'andere' ervaringen nemen nog steeds toe met de campagnes rondom de meldcode en de signaleringslijsten.

Je hoeft

mijn ervaringen niet minderwaardig aan die van jou te maken door ze tussen aanhalingstekens te zetten hoor.

Fenix

Andere ervaringen is niet inferieur maar eufemistisch bedoeld. Ik had natuurlijk ook het vertrouwen dat zaken wel opgehelderd zouden worden, bijvoorbeeld door de huisarts. Dat die trein toch ging rollen, ook een eufemisme, en wat daar verder op volgde, is een 'andere' ervaring.
Nu kun je denken, die ervaring heb ik niet krijg ik niet, en dat hoop ik voor je. Maar steeds meer ouders krijgen die ervaring wel. In gemeentes is sprake dat het meldpunt AMK en het zorgloket samengevoegd aangeboden worden. Omdat het blijkbaar vanzelf spreekt dat als een ouder voor een kind om hulp komt vragen er eerst beoordeeld wordt of er sprake is van 'mishandeling'. Een containerbegrip voor elk vinkje op de signaleringslijst.

Met name

Ouders met een zorgenkind, de ouders die ik ken hebben kinderen met een vorm van autisme, kunnen in het hulpverleningstraject al snel geconfronteerd worden met meldingen en rechtzaken. Bijvoorbeeld omdat de hulpverlening niet goed begrijpt wat autisme is. En dat je met een kind met autisme vanzelfsprekend op diverse plaatsen 'scoort' op een signaleringslijst. Dat wil niet zeggen dat een kind mishandeld wordt maar dat een kind anders reageert. En ook als er sprake is van stressreacties dat je er dan niet bent met een zorgmelding maar met een juist hulpaanbod.
In mijn omgeving, ik heb nogal wat voorbeelden, een kind dat ondanks een autismediagnose van een aantal jaren geleden, nog geen passend aanbod gehad heeft van hulpverlening op het gebied van autisme. De misverstanden in de reguliere hulpverlening vliegen je dan ook om de oren. Al een paar keer is een gang naar de rechter aan de orde geweest vanwege gebrek aan succes in de hulpverlening en de schoolgang. Maar een OTS en een gezinsvoogd gaan niets bijdragen aan dit kind. Bij gebrek aan deskundigheid op het gebied van autisme. En daar gaat het om. Daar is scholing en hulpverlening nodig door deskundigen op het gebied van autisme. De rest ziet alleen maar een tegendraads, niets mee te beginnen, kind.

mishandeling

En dat heet dan 'kindermishandeling'. De goegemeente denkt dan dat ouders een kind minstens afgetuigd hebben of geen eten gegeven of expres thuisgehouden hebben. Maar het uitblijven van succes wordt gewoon 'kindermishandeling' genoemd, het is gewoon vakjargon, moet je niets achterzoeken. Echter, dat doet de omgeving wel. Die hoort 'kindermishandeling' en dan ben je klaar.

Anne J

Die steeds meer ouders die te maken krijgen met de 'andere' ervaringen, kun je dat onderbouwen? Met cijfers? Ik heb die ervaring juist helemaal niet. Eerder het tegendeel. En aangezien er op jouw verhaal meestal wel een reactie met tegengestelde ervaringen komt, verwacht ik dat dat voor meer mensen geldt.

Ik geloof heel goed dat je moet uitkijken met jeugdzorg, CJGs en meldgrage zorgaanbieders en hulpverleners. Maar ik ben wel erg benieuwd hoe groot de kans om een melding aan je broek te krijgen nu daadwerkelijk is. En wat riskante meldingsgronden zijn. Veel van die dokters en verpleegsters zijn zelf ook ouder en weten dan toch vaak best wel dat opvoeden en opgroeien niet vlekkeloos gaat. Denk ik dan...

groei

http://www.protocolkindermishandeling.nl/downloads/LIRIK.pdf
Je zult maar een eenoudergezin, stiefgezin of groot gezin zijn. Vinkje.
Een niet-pluis gevoel van de hulpverlener, juist vaak jonge mensen, doet de rest.
De meldingen nemen toe en er wordt nog steeds druk uitgeoefend om nog meer te melden. De kans dat je ouders in je omgeving treft die met een melding te maken krijgen neemt toe, hoewel niet alle ouders dat openlijk zullen toegeven, je schrikt je rot en je wilt het voor de omgeving niet weten. Ik meldt het altijd zelf en dan hoor je vanzelf van mensen dat ze ook een melding gehad hebben.
Volg het nieuws, scholen worden cursussen signalering aangeboden (bij de HEMA), artsen worden geprest om toch maar meer te melden. Wie denk je dan dat daar mee opgezadeld worden?
Nog steeds worden die 119.000 mishandelde kinderen niet gevonden. Bij enquetes onder jeugdigen en volwassenen komen nog steeds evenveel meldingen van mishandelingen naar voren. De hulpvragende ouders die niet kunnen wegduiken zijn de klos. De signalen zijn zo breed en wat er onder mishandeling verstaan wordt is zo groot dat je al snel in aanmerking komt voor een melding.
En natuurlijk zijn er ook hulpverleners die wel beter weten. Niet voor niets komen de meeste meldingen van scholen en 2e en 3e lijns professionals. De hulpverleners vlak bij een gezin weten beter. Behalve jeugdzorgwerkers. Die worden door protocollen aangestuurd om een OTS te regelen of toch minimaal dwangzorg alleen al als succes uitblijft of de ouder wil iets anders dan de hulpverlener of de leerplichtambtenaar ziet het niet meer zitten. Melden is een panacee voor echte 'hulp' waar alleen maar meer op bezuinigd wordt.
En er moet maar doorgeduwd worden. Er wordt niet losgelaten. Is er een zorg dan is dwangzorg in beeld. Zie het voorbeeld hier van 'doktertje' spelen. Het blijft zorgelijk bevonden dus de overheid moet je in de gaten blijven houden tot in de volgende generaties.
Afijn.
Hier ook. Ik had het helemaal onder controle, wonder ondanks al die sores, toch werd alles op alles gezet om ons aan een gezinsvoogd te helpen, nadat UHP geen optie meer bleek door de kinderrechter. Niets wordt uit ons dossier gehaald. Al die beledigingen, beschuldigingen, leugens en achterklap blijft gewoon in beeld.

Das een interessant lijstje

Leuk ook om te lezen dat kinderen met een attractief uiterlijk minder kans lopen om mishandeld te worden. Gelukkig heb ik drie knappe kinderen....

Ik snap wat je wil zeggen en wat dit lijstje kan impliceren, al zie ik ook voordelen aan het SMART maken. Het hele subjectieve gaat er nu wel een beetje vanaf.

Maar dan blijft: die toename, is die nog op iets meer gebaseerd dan jouw persoonlijke ervaringen en je gevoel? Ik kan namelijk toch echt zo drie gevallen benoemen waar er geklikt werd (door buren, een wraakzuchtige ex, ?) en die zaken gingen, ondanks de duidelijke problemen en de aanwezigheid van belastende indicatoren, toch echt uit als een nachtkaars. In 2 van de 3 had jeugdzorg echt wel wat kunnen betekenen denk ik.

Cijfers

http://www.antibjz.nl/page/articles.html/_/financieel-en-cijfers/aantal-meldingen-kindermishandelingen-zeer-lich-r2849
"De meeste adviesaanvragen en onderzoeken kwamen ook in 2012 van het ziekenhuis 12,27% Advies en 8,56 % Onderzoek. het is weer een stijging ten opzichte van 2011 toen was het nog 11% Advies en 9% Onderzoeken.Een gevolg van een intensievere samenwerking tussen ziekenhuizen en AMK’s. Zo zitten vertrouwensartsen van het AMK met specialisten rond de tafel om te bespreken hoe kindermishandeling herkend kan worden, en wanneer en hoe ze contact kunnen opnemen met het AMK."

Meer cijfers

http://www.nji.nl/nl/Kennis/Databanken/Cijfers-over-Jeugd-en-Opvoeding/Cijfers-per-voorziening-Organisatie?orgid=3

" vanaf 2010 wordt het aantal onderzoeken weergegeven, tot die tijd worden het aantal consulten en meldingen apart genoemd in de rapportages."

Lees je dan bij 'Onderzoeken' (lees dus ook meldingen) dan zie je dat ook daar het cijfer gestegen is.

Wat ik me nou afvraag

Ook AnneJ zegt geregeld dat er ook dingen goed gaan in de jeugdzorg (toch?), hoevaak haar het nou goed en hoe vaak gaat jeugdzorg buiten zijn boekje door bv onterecht uithuisplaatsing oid?
Ik begrijp dat de definitie van goed / niet goed heel moeilijk is, want er zijn ook veel gevallen waar dat heel subjectief is maar bij schatting? 20/80? 50/50?

OTS 72% na 2 jaar geen verbetering

http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/11/verkooptactiek-van-jeugdzorg.html
Kan even geen brondocument vinden maar in een reactie op Darkhorse het volgende: "Prof. N.W. Slot met '909 zorgen': "72% van de OTS-sen na 2 jaar gaven geen verbetering".
Blijkt dat bij een maatregel als OTS, dwangzorg met een gezinsvoogd, 1/3 helpt, 1/3 niet helpt en 1/3 verslechterd.
Niet helemaal duidelijk wordt wat de relatie is tussen de gezinsvoogd en de effecten van de hulp.
Er zijn geen cijfers waar BJZ fouten maakt of onterecht uithuisplaatst. Geen betrouwbare in elk geval. Er zijn schattingen.
Natuurlijk wordt er ook goede hulp verleend, het is alleen meer afhankelijk van de individuele casewerker. Intimi noemen het deskundigheidsniveau van BJZ dramatisch. Het is geen vlees en geen vis.

Wat je kunt doen is individuele medewerkers oproepen zich te scholen en zich goed op de hoogte te stellen van de sociale kaart van de hulpverlening. En natuurlijk verder zich ambtelijk en integer te gedragen en niet aan te sturen op dwangzorg. Onder dwang verdwijnt de bereidheid om te leren en te veranderen, dus dwangzorg is een groot probleem.
In mijn omgeving ook weer een gezinsvoogd die passende instellingen op het gebied van autisme voor een kind gewoon niet kent. Andere gezinsvoogd die verzuimt heeft om ouders en kinderen in contact te brengen met passende voorzieningen op het gebied van autisme.

Er gaan dingen goed en er gaan dingen fout

Vaak verenigd in een en dezelfde persoon. Wel een goede tip krijgen bij wie je moet zijn voor een intake speciaal onderwijs maar ook een bizarre zorgmelding. Een paar hele goede adviezen over de omgang met kinderen met autisme maar ook mijn vragen maar 'hogeschool' vinden en het niveau te laag en dan toch ons een zorgmelding bezorgen.
Geweldige spin in het web maar toch maar aan de kinderbescherming melden dat ik zogenaamd fouten heb gemaakt in een situatie waar school het af liet weten.
Het is vaak heel dubbel. Met name in het kinderbeschermingstraject bleek dat mensen en konden helpen maar ook bereid waren om 'zorgelijke' opvattingen te delen, of hun eigen fouten te verdoezelen op onze kosten.

Ik ken

Wel een aantal hele goede hulpverleners. Maar die hebben soms ook moeite om zich te handhaven omdat ze juist meer bereid zijn om risico te nemen en minder aan de protocollen of de dwang hangen. Met name hulpverleners (school of instelling) met verstand van autisme willen nog weleens hun licht onder de korenmaat moeten steken omdat het kwartje bij de rest maar niet wil vallen en er vanuit de politiek voor dwang en repressie gekozen moet worden.

Promotie Renee Clarijs

De beste informatie geeft Rene Clarijs.
http://www.artsennet.nl/nieuws/Nieuws-onderzoeken/Nieuwsartikel/139526/Transitie-jeugdzorg-gekenmerkt-door-willekeur.htm
We hebben absurd hoge aantallen uithuisplaatsingen en sturen vooral op de achterkant als het al fout gaat en niet op de voorkant in scholing en welzijn voor kinderen.
In de vergelijking met Denemarken blijkt dat er veel meer in een vrijwillig kader kan. Daar is maar 8% van de uithuisplaatsingen gedwongen, de rest is met instemming van de ouders danwel de kinderen. In Nederland is bijna 100% gedwongen.

Maar

Wat denk jij AnneJ? Hoeveel procent vertrouw jij dat de hulp effectief is/was? Zo te lezen nabij het nulpunt? En waarom vooral de focus op autisme, er zijn toch veel meer situaties/ redenen denkbaar waardoor een gezin in de problemen komt? Of vergis ik me? Ik had de indruk dat bv verslavende middelen veel vaker aanleiding was dan kinderen met stoornissen.

hulp

Ik weet niets van maatschappelijke hulp aan gezinnen. ook niet van verslaving. De hulp voor mijn kinderen komt ook bij de ggz vandaan en niet van bureau jeugdzorg.