Ergeren aan kinderen, een nieuwe hobby voor ouderen?

jaina

De bibliotheken zijn aan het veranderen maar wellicht heb je dat gemist? Ze moeten meer een ontmoetingsruimte worden waar van alles georganiseerd wordt anders vallen ze om. Ik vind het dus niet passen dat er stilte geëist wordt op bepaalde dagen terwijl ze juist dit soort dingen organiseren om overeind te blijven zodat juist de ouderen nog boeken kunnen lenen in de buurt.

Bibliotheken en rust

Barvaux,

In een bibliotheek hoef je niet meer muisstil te zijn als vroeger, maar herrie maken is wel het andere uiterste. Er zijn nog altijd mensen die daar willen studeren of rustig een boek/krant willen lezen. Als er kinderactiviteiten worden georganiseerd is dat prima, maar waarom moet dat met zoveel lawaai gepaard gaan? Dat kunnen ze toch ook op een rustige manier doen? Dit heeft ook te maken met rekening houden met elkaar. Kinderen kunnen dat makkelijk leren en als er ouders bij zijn kunnen die uiteraard het goede voorbeeld geven. Bijsturen heet dat. Het maakt geen donder uit dat er kinderactiviteiten op woensdagmiddagen georganiseerd worden. Volgens jou mag men dan niet klagen en daarom moet men maar op een andere dag een bezoek brengen aan de bieb. Je moet je maar aanpassen. Dat is toch kolder? Waar het om gaat is dat iedereen elke dag welkom is in de bibliotheek en dat men ook rustig daarvan gebruik kan maken. Kinderen kunnen gewoon leren om rekening houden met elkaar. Activiteiten hoeven echt niet gepaard te gaan met heel veel lawaai. Het lijkt wel alsof er gewoon geaccepteerd moet worden dat er herrie is als er kinderen zijn.

Laatst (ik weet niet meer of het op een woensdagmiddag was) kwam een vrouw klagen bij de balie in onze wijkbibliotheek. Zij wilde studeren, maar kon zich niet concentreren op haar scriptie die zij maakte op de computer omdat het zo'n lawaai was. De bibliotheekmedewerkster zei dat ze daar niets aan kon doen, want de ouders deden ook niets. Daar viel ik bijna stijl van achterover en die vrouw ook. Ik heb haar maar aangeraden om naar de Centrale Bibliotheek te gaan, daar is de jeugdafdeling op de begane grond en heb je geen last van lawaaierige kinderen.

Barvaux

Nee, dat is mij helaas niet ontgaan. Ik kom dus ook meer zelden in een bibliotheek. Ik hou van oude bibliotheken met eindeloze rijen stoffige boeken waar de bibliothecaresse al verstoord opkijkt als je iets te hard met de pagina's ritselt. Maar inderdaad tegenwoordig zijn het meer een soort buurthuizen waar hier en daar nog een boek te vinden is.

Maar dat terzijde. Mijn punt is meer dat ik zo goed begrijp waarom kinderactiviteiten altijd met veel lawaai samen gaan. Kinderen kunnen ook gewoon leren om in een openbare ruimte niet te schreeuwen en rond te rennen en veel lawaai te maken. Ik ken trouwens ook kinderen die juist als het heel druk is en er veel lawaai is het helemaal niet meer leuk vinden om deel te nemen aan activiteiten. Tijdens een knutseluurtje of voorleesuurtje of iets dergelijks hoeft het niet zo lawaaiig te zijn. Bij buitenactiviteiten is rondrennen en zo prima maar in een bibliotheek, zelfs in de moderne versie, kan het best wat rustiger, ook op woensdagmiddag.

kaaskopje/ontopic

"Ze kan ook voor een kapsel kiezen wat niet bewerkelijk is."

We willen niet allemaal een mannen-/bloempotkapsel of stekels, dat is natuurlijk iemands eigen keuze en heeft niemand iets mee te maken, net zo min als er boven bepaalde leeftijd alleen in daluren naar de kapper gegaan kan worden volgens de snelle wereld. Hoe verzint men het..

Alles kan, mensen met kinderen kunnen OOK thuis de tondeuse er overheen gooien, of laat maar lekker groeien, scheelt rrn hoop herrie als ik bij de kapper mijn verwenmomentje wil pakken.
Buiten dat houden gehandicapte mensen ook de boel regelmatig op; iets dat me werkelijk niets uitmaakt, iedereen heeft het recht ergens te zijn. Echt iedereen.

We worden allemaal oud en gebrekkig mensen, hopelijk zijn jullie dan net zo hard voor jezelf als nu tegen onze ouderen. Ik vind het allemaal zo vreselijk onvolwassen en denigrerend.

rekening houden met elkaar is echt niet zo moeilijk

En dat geld voor alle generaties. Ik heb niet eens een oma, maar om eerlijk te zijn vond ik het verhaal waar dit draadje mee begon, zo'n enorm egocentrisch klaagverhaal waarbij alles vanuit het perspectief van diegene zelf gezien wordt, dat ik dacht laat ik daar eens wat tegenoverstellen en vanuit een ander perspectief hetzelfde verhaal vertellen.
Dat was dus het verhaal van mijn oma.
Zowiezo vind ik het waanzin dat de hele wereld er maar rekening mee moet houden dat het woensdagmiddag/weekend/vakantie is en dus moet je maar thuisblijven en anders overlast accepteren van eventuele schreeuwende kinderen. Die daar w.s. zelf ook niets aan kunnen doen, maar waarvan de ouders klaarblijkelijk het normaal vinden dat ze overlast veroorzaken. En als je dan wel naar buiten gaat mag je er zeker niets van zeggen, want dan ben je een klager/zeurpiet of wat dan ook.
Kom op, het is gewoon een kwestie van je normaal gedragen in de openbare ruimte voor allemaal, dus ook voor kinderen en ook voor ouderen en zelfs voor ouders. En dan kan dat prima allemaal naast elkaar zonder dat je enorme 'last' van elkaar hoeft te hebben.
En verder vind ik het nogal bekrompen denken dat ouderen 'vrij' hebben en dus de hele dag niets te doen. De ouderen in mijn omgeving hebben hun agenda nog voller dan ik. Ze doen vrijwilligerswerk, helpen hun nog oudere buurman met de tuin, passen op kleinkinderen en ergens daartussen moet er dus naar de kapper/bieb of wat dan ook gegaan worden.
Die mensen denken er helemaal niet bij na of het woensdag of donderdag is en of de basisschoolkinderen (die maar 8 jaar duurt hoort!) nu wel of niet vrij zijn. Tenslotte is dat maar zo'n klein groepje in onze hele grote maatschappij. En hier zijn trouwens de meeste basisscholen al lang niet meer vrij op woensdagmiddag. Die hebben continurooster en zijn elke dag om half 2 vrij.
En zelf ben ik ook helemaal niet van plan om rekening te gaan lopen houden met welke dag het is en of ik dan wel of niet naar de kapper kan. Ik ga gewoon wanneer ik vrij heb en verwacht dat iedereen (jong en oud) zich normaal kan gedragen, dan hoeft er ook niet gemopperd worden.
groeten albana

Jaina

Ik vind je in je reactie naar Barvaux toe wel een beetje negatief over bibliotheken anno nu. Wat een onzin dat er nog maar weinig boeken zijn. Barvaux heeft helemaal gelijk in dat bibliotheken moeite hebben het hoofd boven water te houden en dat ze daarom aantrekkelijker moeten worden voor groepen waar de toekomst nog voor open ligt. Kinderen dus. Of die kinderen daadwerkelijk blijven lenen, moet je maar afwachten. Mijn kinderen komen er zelden voor leesboeken, hooguit voor studiegerelateerde boeken.

Dat kinderen luidruchtiger zijn dan oudere (boven de 15) mensen, dat vind ik begrijpelijk en ook acceptabel. Ik heb wel moeite met het volume waarop het allemaal lijkt te moeten gebeuren. Binnen ons gezin, ook in het gezin waar ik uit kom, waren we niet zo. Ik was ook zo'n kind die niet meedeed met het lawaai van andere kinderen. Of dat positief is, moet je je ook weer afvragen. Is dat omdat ze dat lawaai echt niet op prijs stellen, of is het onzekerheid waardoor ze zichzelf niet durven te laten horen? Ik heb dan ook het vermoeden dat dát meespeelt in de tolerantie van ouders en scholen om het te laten gebeuren. En ik heb ook de indruk dat ouders en scholen daarin doorschieten.

Marjo

Het is natuurlijk een beetje 'lomp' van mij om te stellen dat iemand een makkelijk kapsel kan kiezen als het bijhouden moeilijk wordt. Uiteraard moet iedereen dat zelf weten. Maar als ik naar mijn moeder kijk, dan zie ik dat het wel mogelijk is om uit het stramien van watergolf en permanent te stappen en te kiezen voor een net maar makkelijk kapsel. Het zit ook tussen de oren denk ik dat je alleen netjes bent als er flink wat lucht in het kapsel zit. Zou het niet zo zijn dat dat fenomeen ook langzaam verdwijnt? Mijn generatie is wel van het verven, maar niet zo van het wassen en watergolven en permanenten. De generatie van mijn moeder nog wel.

Monique

Als er kinderactiviteiten worden georganiseerd is dat prima, maar waarom moet dat met zoveel lawaai gepaard gaan? Dat kunnen ze toch ook op een rustige manier doen? Dit heeft ook te maken met rekening houden met elkaar. Kinderen kunnen dat makkelijk leren en als er ouders bij zijn kunnen die uiteraard het goede voorbeeld geven. Bijsturen heet dat. ===

Kijk, daar draait het bij mij ook om wat het schoolplein betreft. En dan accepteer ik uiteraard dat kinderen búiten meer lawaai mogen maken dan binnen in een bibliotheek. Maar dan nog. Dat bijsturen lijkt, kort door de bocht genomen, niet meer zo pedagogisch verantwoord gevonden te worden. Blij zijn en dat laten merken, prima, maar rekening houden met... dat is een verhaal apart.

Tuurlijk moet dat kunnen

Kinderen begeleiden in een beschaafd geluidsniveau. Ik heb het gevoel dat veel kindervermaak ( en grotemensenvermaak, hahaha) juist aanspoort tot gillen, joelen, lawaaien. Kijk alleen maar naar de kindertv. Poepoe. Wat een drukte. Als de het kindereducatie-en amusementssegment wat zou kalmeren, zal dat zeker helpen!

Ingrijpen helpt

Ik ervaar lawaai/overlast als een stuk minder erg als ik merk dat ouders (of begeleiders) hierop ingrijpen op een zodanige manier dat de kinderen wordt geleerd dat ook zij rekening moeten houden met de mensen om hen heen. Ik vind dat het niet ingrijpen van de ouders het eigenlijk (veel) storender maakt.

Ingrijpen van ouders

Ik vind het ingrijpen van ouders soms juist storend. Er zijn ook ouders die aan het publiek moeten laten zien hoe 'goed' zij de kinderen opvoeden. Die gaan luidop tot 3 staan tellen om kinderen aan te sporen te doen wat de ouders van ze verwachten.
Geen irritatie hier, maar meer medelijden met de ouders en de kinderen. Gelukkig heb ik, naast inderdaad de verbazing dat in het publieke domein iedereen het recht lijkt te hebben wat van jou ouderschap te vinden en er negatief op te mogen reageren, ook ervaren dat er ook fijne mensen zijn die met wat geduld en begrip op ouders en kinderen kunnen reageren. Dat is prettig.
Ik hoop zelf ook dat geduld en begrip op te kunnen brengen.
In het publieke domein hebben we steeds vaker met elkaar te maken en het is kortzichtig om dan maar naar de ander te wijzen. Handiger is om er zelf wat mee te doen dat prettig is voor alle partijen.

Druk

Inderdaad, het wordt aangemoedigd, lijkt wel. Zelfs schoolboeken bevatten niet meer gewoon 'kale' stof maar een kakafonie van kleurvlakken en wilde illustraties. Ik zou er zelf hyperactief van worden, en daar is toch wel heel wat voor nodig.
De bieb gaat waarschijnlijk, ondanks inspanningen, een wisse dood sterven. De afgelopen periode heb ik (voor leeslijst en werkstukken) ongeveer 15 titels geprobeerd te bemachtigen. Daarvan was er geen enkele beschikbaar en ook niet allemaal reserveerbaar. Er komen wel steeds meer e-books in de bibliotheekcollectie, dus ik verwacht dat de komende jaren wel wat vestigingen gaan sluiten.

AnneJ

Daarom schrijf ik ook 'op een zodanige manier". Daarmee bedoel ik niet een show-off aan goed opvoeden. Wel is het zo dat ik snap (of weet…) dat (kleine) kinderen impulsief zijn en dat het beheersen van hun impulsen juist iets is dat ze moeten leren. Van hun ouders als het even kan. Ik neem kinderen (dus) niet kwalijk wat zij doen, wel de ouders die het niet aan hun kinderen leren.

Druk in de bibliotheek

Mijn zoon was als klein kind druk, heel erg druk, en kreeg ook officieel het label ADHD. Ik heb er wat moeite in gestoken om hem kalm te krijgen in de bibliotheek, want druk of niet, ik vind bibliotheekgang en lezen heel belangrijk. Ik vond het wel heel prettig als de bibliothekaris er ook wat van zei, dan kon ik zeggen, zie je wel, dat hoort niet hier. Dat maakte behoorlijk indruk. Verder bleef ik met zoon nooit te lang. Maar lastig was het wel, want dochter (2 jaar ouder en net wat minder druk) houdt/hield heel veel van lezen en om dan voor druk broertje weer weg te moeten was ook lastig.
Maar ik heb mijn kinderen wel voorgehouden "denk aan andere mensen", maar ben ook heel blij dat het huis waar ze zijn opgegroeid heel wat minder gehorig is dan waar ikzelf ben opgegroeid, want als ik als klein kind maar een kikje gaf, tikte de bejaarde buurvrouw op de muur. Daar werd ik bepaald heel zenuwachtig van.

goede opvoeder

Wat me in supermarkten vaak stoort is dat als kinderen krijsen
krijsen, sommige ouders gaan laten zien dat ze goed opvoeden en dat gekrijs dus zeer bewust gaan negeren. Ieder zijn eigen manier natuurlijk, maar vraag me altijd af waarom anderen daar zo'n last van mogen hebben.

AnneJ

Handiger is om er zelf wat mee te doen dat prettig is voor alle partijen.===

En hoe dacht je dat te doen? Ik doe er nooit wat mee eigenlijk. Ik erger mij in stilte als er iets voor mij te ergeren valt en ik vind het verder niet mijn zaak. Maar ik begrijp dat ik er iets mee moet doen? Ik zou het vroeger niet echt op prijs gesteld hebben als een buitenstaander zich geroepen had gevoeld zich ermee te bemoeien.

Negatief gedrag negeren

"Wat me in supermarkten vaak stoort is dat als kinderen krijsen
krijsen, sommige ouders gaan laten zien dat ze goed opvoeden en dat gekrijs dus zeer bewust gaan negeren. Ieder zijn eigen manier natuurlijk, maar vraag me altijd af waarom anderen daar zo'n last van mogen hebben."

In de opvoedboekjes staat dat je negatief gedrag moet negeren. Die tip passen de ouders dus toe...

negatief gedrag negeren

Negatief gedrag negeren kan ik alleen maar waarderen, dat ik dan even in de herrie loop/zit hoort erbij, dan weet ik dat ouders er op een bewuste manier mee bezig zijn.
Ouders die het negatieve gedrag veel aandacht geven zorgen ervoor dat het volgende keer weer gebeurt en dat levert nog meer overlast op.
Ik zal me er nooit mee bemoeien maar als ik een bepaalde bakfiets bij de supermarkt zie staan dan weet ik al dat ik minstens een driftbui van die kinderen ga meemaken, waar mama gaat sussen en uiteindelijk toegeeft door de gewenste koek of snoep in de kar te leggen.
En dan volgende week krijgen we de replay van dat toneelstukje.
Schrijvend over de supermarkt, ik ga er maar naar toe, ben ik vandaag misschien eerder dan zij.

Ergeren aan kinderen

Het ergeren aan kinderen een hobby voor ouderen is blijkbaar niet zo leeftijdsgebonden als TS voordoet-:).

Zelf geef ik voorkeur aan lunchtijd. Dan is er wel een invasie aan tieners maar die laten ten minste geen karren midden in de loopgang staan en houden zich voornamelijk op in de chips en frisdrankpad. ( het pad dat sowieso beter vermijd kan worden). Als ik ergens niet bij kan, blijken die lange 'slungels' vaak heel behulpzaam zodat ik niet hoef te zoeken naar een medewerker. Met die handige scanners in de moderne supermarkt, hoef ik ook niet achter hen in de rij te staan.

Als ik naar mijn kinderen (tieners) luister, zijn het vaak de haastige mensen die hen van de sokken rijden waar mijn kinderen zich aan ergeren. Van 'oudjes' hebben ze niet zoveel last. Nu zullen die 'haastige' mensen wel roepen dat tieners vaak door rood rijden als excuus voor hun eigen rijstijl. Zo wordt de klaaglijkst steeds langer en tijdlozer.
Zo straks eerst maar even een weg banen tussen al die fietsen ( van jong en oud) die pal voor de ingang van de winkel staan geparkeerd. Gelukkig ben ik goed ter been, ik moet er niet aan denken welke moeite het de ouderen mensen met een rollator kost, om binnen te komen.

In de opvoedboekjes staat jammergenoeg niet vermeldt dat ouders hun kinderen dienen te vertellen dat ze hun fietsen niet voor de ingang van een winkel neerleggen. Mijn ergernis nr 1.

Over negeren negatief gedrag

Dat was een methode die ik ook toepaste op mijn peuter-kleuter (nu 11). Nou dat is me (meerdere malen) niet in dank afgenomen zeg! Nu was mijn kind nogal een koppige peuter-kleuter zelfs de juf in groep 1 vond het erg.

Een keer na gymles met omkleden begon het drama al dat mijn kind een traktatie nog niet mocht opeten (het eten stond al klaar en ze is een slechte eter en de traktatie was nogal groot). Vervolgens weigerde ze zich aan te kleden en ging mij schoppen en ze ging gillen.

Ik was naar de andere kleedkamer gegaan omdat daar mijn andere kind aan het aankleden was. Dat deed ik altijd zo, ook als het normaal ging.
Een moeder mijn kind aangekleed en vond het belachelijk dat ze de traktatie nog niet mocht, en ging dat zeggen waar mijn kind bij was! En mijn kind keek me echt zo "lekker puh" aan.

Ik ben toen maar gewoon gegaan ik was te verbaasd om erop te reageren.

Ook als ze in de supermarkt haar zin niet kreeg was het gillen. Een keer ben ik maar gegaan met achterlating van mijn boodschappen omdat een (oudere) dame mij wel even ging vertellen wat ik fout deed (namelijk totaal negeren). Volgens die vrouw (die mij via mijn schoonouders kende) was ik een slechte moeder want ik had een baan en het zou wel komen omdat ik mijn kind bij de opvang dumpte!
Ja alle ellende met lastige kinderen komen omdat moeders zo nodig ook moeten werken. Aldus die vrouw.

En ook hier paste ik steeds de "negatief gedrag negeren" methode toe (op die mensen die commentaar hadden dus).

Ik vind ook (net als sommige anderen hier) dat er meer wederzijds begrip zou mogen zijn. veel mensen lijken hier weinig inlevingsvermogen te hebben. Kinderen vinden het lastig stil te zijn, en dat is echt niet alleen van tegenwoordig; toen ik jong was vond mijn oma kinderen ook veel te lawaaiig. En ouderen zijn vaak wat trager en kunnen soms ook slecht tegen drukte.
Ik probeer mijn kinderen dat wel bij te brengen, het lijkt aardig goed te gaan. Ze komen best goed opgevoed over vind ik (hopelijk gedragen ze zich ook zo als ik er niet bij ben).

En het neerkwakken van fietsen komt mij ook wel bekend voor, maar dat doen echt niet alle kinderen. Maar een fiets is genoeg om je nek over te breken. Ik heb een collega die in een rolstoel zit; die komt pas veel ergernissen op zijn weg tegen, maar dat betekent wel dat hij er gewoon niet langs kan. En het mooie is; hij heeft gewoon begrip ervoor. (ach ik ben ook jong geweest)

raar

Anne J.: "Er zijn ook ouders die aan het publiek moeten laten zien hoe 'goed' zij de kinderen opvoeden. Die gaan luidop tot 3 staan tellen om kinderen aan te sporen te doen wat de ouders van ze verwachten."
Wat bijzonder om dat zo in te vullen voor die ouders. Als ik dat zou zien, zou ik alleen maar denken "die telt tot 3". En niet:
"die moet aan het publiek laten zien hoe goed enz. enz."
Laat iedereen toch met zijn kinderen omgaan naar eigen inzicht, zonder er gelijk wat van te moeten vinden. Vrijheid, blijheid en zo.

vrijheid blijheid natuurlijk

Maar dat bedoel ik dus; ik vind het dus echt irritant dat andere mensen zo mogen meegenieten van een opvoed methode. Neem je kind dan niet mee, ofzo, als je zaken alleen op die manier kunt oplossen of meent op te moeten lossen. Ik vind het ook een soort van genant, zo ongevraagd midden in een opvoedsituatie terecht te komen.
Ik heb het niet over situaties waarin kind gewoon overstuur is en zich niet laat troosten of afleiden, kan altijd natuurlijk. Maar situaties waarin ouders er bewust voor kiezen iedereen mee te laten genieten. (Onder het heilige mom van het MOET nu eenmaal, ik doe hier alle goeds mee dus geniet maar van het gekrijs.

supermarkt

In een supermarkt is een kind op tilt geslagen. Het is te horen in de hele supermarkt. Vader en moeder en krijzend kind lopen naar de kassa, vader zet de boodschappen op de band, en moeder vraagt vriendelijk of ze door mag lopen, om kind mee naar buiten te nemen. Ik laat haar door en wens haar veel sterkte. Een man achter me is boos, vind het belachelijk dat zo'n kind mee naar de winkel wordt genomen enz. Ik vertel hem dat dit er bij hoort, en dat het kind nog veel moet leren over drift. De man windt zich nog meer op. De vader en hij staan op het punt elkaar te slaan. Ik vraag hem of hij als kind nooit een driftbui heeft gehad. Hij zegt 'nou en of. En dan kreeg ik een flink pak slaag. Hadden ze hier ook moeten doen' Waarop ik hem vertel dat bij hem die opvoeding niet echt geholpen heeft. Buiten zit de moeder op een bankje. Kind nog nasnikkend, met een arm van moede om zich heen. Ik heb haar gezegd dat ze het goed heeft aangepakt.

het ergste nog,

Zijn vrouw. Zei niks, wachtte gewoontegetrouw tot zijn woede wegzakte.

Bleeeeh

Als ik krijsende kinderen zie in de supermarkt voel ik het weer: de vermoeidheid, onvermijdelijk met jonge kinderen (en een veeleisende baan), het onvermogen (je kunt nu eenmaal niet drie kinderen met twee karren naar de uitgang krijgen), het gevoel van alleen zijn. En het verschil in medemenselijkheid. Gelukkig het overgrote deel met een bemoedigende opmerking "tja meid, zwaar voor je, het ligt niet aan jou, het hoort erbij" en de enkele intolerante zeikerd. Waar je normaal gesproken je schouders over ophaalt, maar die het dan voor elkaar krijgt dat de tranen in je ogen springen. Bleh, je zal maar tot die laatste club behoren, ik zou me schamen! Als je ziet dat zo'n ouder het even teveel wordt, bied je als je zo fatsoenlijk bent toch hulp aan? Er is nu eenmaal geen kant en klare opvoedstijl om je kinderen het krijsen af te leren. Zo zie je maar weer uit het verhaal van Bellefleur over die onbeschofte kerel. Alle stoerigheid van zijn ouders heeft geen modelburger opgeleverd, integendeel.