Ergeren aan kinderen, een nieuwe hobby voor ouderen?

rolstoelers

Ik heb een collega die in een rolstoel zit; die komt pas veel ergernissen op zijn weg tegen,

Als ik me irriteer aan rolstoelers en scootmobiels, bedenk ik me altijd dat wij 'validen' waarschijnlijk irritanter zijn voor hen dan zij voor ons..

Bellefleur

Wat had je dan verwacht? Dat zij de boel zou gaan sussen? Ik denk dat ze eerder met plaatsvervangende schaamte stond te doen of het niet haar man was.

tsja

Ik had het niet over moeders die 'het teveel wordt', al kan dat een kwestie van perceptie zijn. De moeders (nooit vaders
eigenlijk) waar ik het over heb stralen veel meer uit van 'ja, mijn kind loopt lekker hard te schreeuwen maar kind moet het leren dus ik negeer. Vaak wordt dan niet het gedrag genegeerd maar hele kind. Hetgeen ik altijd sneu vind voor kind: je zal maar overvallen worden door emotie op zo'n vreemde drukke plek en dan word je ook nog compleet genegeerd.
Om een moeder op moment dat kind krijst veel sterkte te wensen vind ik eigenlijk nogal overdreven, zo erg is het toch niet? Maar dat het erbij hoort vind ik ook weer overdreven, dat hoeft toch niet?

Klaar

Het ene kind is wat makkelijker handteerbaar dan het andere. Als ik een ding geleerd heb van mijn eigen ouderschap en dat om me heen, is dat het eigenlijk niet zoveel uitmaakt wat voor een regeltjes en stijlen je hanteert. Een braaf kind is braaf bij (bijna) alle ouders (zelfs bij mij!), een stouter kind is wat stouter bij alle ouders (extremen daargelaten). Er schijnt trouwens een manier te zijn om kinderen te leren niet te krijsen: ze van jongsaf aan in ijswater dompelen als ze piepen. Als je met die opvoedstijl wat moeite hebt, hangt het verder grotendeels af van de geluksfactor. Ik ben echt verbaasd als ouders denken dat het dankzij hun geweldige opvoedvaardigheden komt dat Pietje niet blert. Als het zo zou werken, had ik die vaardigheden bij mijn oudste wel, maar waren ze bij mijn jongste opeens verdwenen.

Je hoeft trouwens helemaal niets. Als je liever ergenis dan begrip voelt bij de handelswijze van een jonge moeder, moet je dat zelf weten. Ik vind de begripvolle houding wel een stuk sympathieker.

ervaring

Grappig, ik ben ook een ouder dus heb ook wel wat geleerd, maar kleur mijn ervaringen anders in.
Begrip heb ik overigens wel, maar vaker voor kind dan voor ouder, in situatie die ik schetste.
Ben het met je eens dat je opvoedstijl niet zo bepalend is, daar komt ook mijn ergernis tov OPVOEDEN vandaan. Dat negeren, ik geloof er geen bal van dat dat helpt. Vandaar wellicht mijn ergernis dat ik mee mag genieten.

Tja klaar

Ieder mens is anders. Iedere ouder heeft een andere opvoedstijl en komt nog eens bij dat ieder kind ook weer anders is en weer een andere aanpak vergt.

Ik vind het sneu voor je dat je de opvoedstijl van anderen ouders zo aantrekt. Maar geloof me alle ouders doen echt wat ze het beste voor hun kind vinden (er zijn wel uitzonderingen maar die beschouw ik als zeldzaam).

Ik vind het opvoeden van kinderen echt het moeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan (en ik zit er nog middenin). Dat ik het soms fout doe betreur ik, maar ik probeer er van te leren en het beter te doen erna.
Wat ik wil is gelukkige kinderen (en daar past geen slaan en schreeuwen in). Maar ook geduldige kinderen (daar past toegeven niet in). En beleefde kinderen (goede voorbeeld blijven geven).
En niet ieder kind heeft daar vanzelf de vaardigheden voor. En zeker ook ouders niet. Ik wist eigenlijk helemaal niks van opvoeden maar kreeg wel direct allemaal goedbedoelde en tegenstrijdige adviezen.

Ik vind het niet gek dat het dan soms niet soepel loopt. Maar ik vind het zeer jammer dat veel mensen dan meteen conclusies trekken en de ouders als slechte opvoeders wegzetten; dat gebeurt in het dagelijks leven echt overal en altijd lijkt het.

Er wordt echt teveel bij gehaald. Ik lig er niet wakker van, nog denk ik vanalles over die ouders. Het is gewoon, in het kader van dit draadje, iets waaraan ik me weleens gestoord heb. Zoals ik me zo vaak aan vanalles gestoord heb en jullie vast ook. Dat dit me stoort komt vooral door de heersende opinie denk ik zoals ik dit nu weer bij "jullie' lees. Ik 'mag' me hier niet aan storen, ben gelijk onsymphatiek etc. Niemand zegt dat als ik me stoor aan opdringerige zwervers, om maar eens iets te noemen. Want krijsen in supermarkt hoort erbij, volgens velen. (Voor mij dus niet, nam een hele poos dan ook mijn kind niet mee naar supermarkt.)
Weer niet te letterlijk nemen, tuurlijk KAN het weleens gebeuren. Maar dan graag (als ik het voor het zeggen heb haha) in het kader van overmacht, en niet in het kader van GOED OPVOEDEN.

oh ja

En ik vind het gewoon vreemd; een hoop mensen storen zich aan luidruchtige kinderen. (Dat mag wel) Terwijl ik liever lawaai hoor van een kind dat blij of opgewonden is. Dan van een kind dat gefrustreerd of verdrietig is. Terwijl dat niet nodig is, gewoon die zak snoep geven!
Grapje natuurlijk, maar dat idee zal er wel vaak achter zitten, dat kind krijst om zijn zin te krijgen, terwijl dat volgens mij zelden zo is.

Donna

Ik kan een eind met je meegaan, maar ik struffel toch over dit: Ik ben echt verbaasd als ouders denken dat het dankzij hun geweldige opvoedvaardigheden komt dat Pietje niet blert. Als het zo zou werken, had ik die vaardigheden bij mijn oudste wel, maar waren ze bij mijn jongste opeens verdwenen.

Ik ben met je eens dat je veel 'mazzel' kunt noemen. Een kind wat uit zichzelf netjes is, mijn jongste dochter, is voor mij puur mazzel. De oudste dochter heeft dezelfde opvoeding genoten (zo'n beetje dan) en dat is een enorme slordervos. Maar als er niets bijzonders met je kind is, zoals wat een gedragsprobleem genoemd kan worden, dan denk ik dat je als opvoeders wel degelijk een stempel kunt drukken op hoe kinderen zich in het openbaar gedragen. Opvoeden is voor een groot deel 'beïnvloeden'. Je beïnvloedt van begin af aan je kinderen door te laten merken wat je prettig en onprettig gedrag vindt, maar ook wat ánderen als onprettig gedrag kunnen ervaren en niet alles af te doen met 'ach, dat hoort erbij'.

krijsen

"Grapje natuurlijk, maar dat idee zal er wel vaak achter zitten, dat kind krijst om zijn zin te krijgen, terwijl dat volgens mij zelden zo is."

Nou dan ken je mijn kind niet. Die krijste wat af om haar zin te krijgen...
Grappig dat jij de conclusie trekt dat dit zelden voorkomt. Ik zag hetzelfde gedrag bij mijn nichtje en neefje.En nu zie ik het weer bij mijn jongste neefje, die is bijna twee, en ontdekt dit nu echt.

Het is voor veel kinderen gewoon een strategie om te krijgen wat ze willen. E

Maar wie weet heb jij heel bijzondere kinderen?

Maar waarom stoor je je daar dan aan? Is het de herrie? Of is het het feit dat het kind verdrietig is? Of dat de ouders het verkeerd aanpakken?

Klaar

Wat fijn voor je dat je in de luxe positie zat je kind thuis te kunnen laten tijdens het boodschappen doen. Veel ouders hebben die keuze niet. Veel ouders staan er (tijdelijk) alleen voor. Ik zou toch denken dat je daar wel van op de hoogte bent? Het is een instelling: als je zo'n moeder ziet, ga je zo negatief mogelijk invullen. Je zou ook eens het tegenovergestelde kunnen proberen natuurlijk. Dat zou ik inderdaad sympathieker vinden. En dan ben jij van je ergenis af.

En zo erg is het ook niet om aangesproken te worden op het gekrijs van een kind. Maar je kent als betweter toch heg totaalplaatje niet: zit je man lang in het buitenland, moet je na drie slapeloze nachten met een ziek kind echt boodschappen gaan doen, valt er een krijsend ter aarde (omdat hij niet met het karretje tegen de kuiten van andere mensen aan mocht knallen, heb ik het geconfiskeerd), met een kind in de maxi-cosi (geen ruimte in de grote kar dus om het krijsende kind in te deponeren), met zweet dat me aan alle kanten uitbrak, nog vaag ruikend naar zure melk van de baby, wordt je door een oudere dame afgeblaft, omdat je zo ontzettend slecht opvoedt en zij daar last van heeft. Terwijl je zo je uiterste best doet om het zo goed mogelijk te doen. Nou, zo een mens is in mijn ogen niet het toonbeeld van fatsoen. Dat in tegenstelling tot een andere oudere dame die de kar van de brokkenpiloot overnam, zich even over de oudste twee ontfermde, zodat het toch nog goed afgelopen is. Aan die tweede dame neem ik graag een voorbeeld. Als ik een moeder met krijsend kind zie, denk ik aan dit moment. En ik kan me toch niet voorstellen dat anderen niet zo'n moment hebben om aan terug te denken. Om dan de ergenis maar snel in te slikken en wat begripsvoller te zijn.

hou toch op

Jullie vullen juist vanalles in. Ja, ik heb me weleens gestoord, en nee, ik heb daar nooit iets mee gedaan, natuurlijk niet. Donna jij hebt het over die overmachtsituaties waarvan ik juist zei dat die me niet stoorden. Maar vaak is het wel een keuze om kinderen mee te nemen, omdat ze 'het moeten leren'.(je kunt ook oppas regelen of thuis laten bezorgen toch?)
Dochter, ik denk idd dat kinderen door andere redenen krijsen, maar dat heeft niets met mijn kinderen te maken maar hoe ik ertegenaan kijk. Kinderen krijsen vaak omdat ze moe zijn, overprikkeld, de situatie onduidelijk of onoverzichtelijk is, omdat ze de stress van moeder voelen en zo kan ik nog heel wat verzinnen. Nee te horen krijgen in een voor hen moeilijke situatie kan net te moeilijk zijn. Vaak helpt het nee te omzeilen door preventief met een ja te komen. (Bijv door aan te geven wat ze wel mogen ipv niet) Kinderen moeten 'nee' leren maar dat kan ook stapje voor stapje, eerst in meer overzichtelijke situaties enz.
En natuurlijk is het mij ook overkomen, ik probeerde wel de overlast voor anderen te beperken waar mogelijk.

Invulling

Hoe weet je dan wanneer er sprake is van overmacht? Dat is toch invulling? Ik kan me geen situatie voorstellen waarbij een moeder het wel relaxt vindt als haar kind loopt te krijsen eigenlijk.

Ik doe verder natuurlijk wel heel dramatisch. Als je me over het dieptepuntje in mijn ouderschap had horen vertellen, had je gehoord dat ik er nu hard om moet lachen. En ik erger me ook regelmatig kapot. Aan hoe mijn schoonmoeder goedemorgen zegt bijvoorbeeld. Of aan de vogeltjes die te hard fluiten als ik slapen wil en die ik dan met liefde uit de boom zou knallen. Dus ik kan ook wel een preek over inleving gebruiken...

Vanmiddag in de supermarkt

Ik moest nog aan dit draadje denken vanmiddag in de supermarkt. Er was een moeder met twee kleine kinderen en een van de kinderen mocht blijkbaar die dag niet het toetje kiezen, zette het op een brullen en dat hield wel even aan. Er heeft werkelijk niemand naar op gereageerd en iedereen in het schap (allemaal vrouwen in de 'moeder van jonge kinderen' leeftijd - en ik) knikten haar bemoedigend toe en iemand zei iets als 'leuk he, kinderen?'. De moeder ging er prima mee om, legde uit dat het nu broertjes beurt was om te kiezen, en 'zullen we huppelen naar het brood' o.i.d. Dat is natuurlijk veel vriendelijker/constructiever dan het hele kind gillend op de grond te laten liggen (wat m.i. ook weinig zin heeft want die van mij werden daar echt niet coöperatiever door). In alle gevallen wil je natuurlijk zo snel mogelijk je boodschappen doen, zodat je wat eten in die kinderen krijgt en hop naar bed ;-)

Donna, kinderkarretjes

Om eerlijk te zijn vind ik die kinderkarretjes ondingen. Die dingen staan er dus je kunt er haast niet om heen om ze je kind te 'gunnen', ondanks dat je weet dat je kind er standaard bijna-ongelukken mee veroorzaakt of tegen kuiten aanrijdt. Ik nam zelf nooit een eigen kar als een kind met een klein karretje wilde rijden. Dan maar stapelen in dat kleinere bakje. En de stang van de vlag vasthouden op gevaarlijke punten. Niet helemaal de bedoeling van de winkel natuurlijk. Die hoopt dat je kindje lekker eigen boodschapjes in het wagentje mag doen, náást de grote mensen boodschappen.

Donna

Maar aan een ouderpaar dat boodschappen doet in de supermarkt met hun drie kleine kinderen die een hoop amok veroorzaken, daar mag ik me toch wel aan ergeren he? ;0)

skik

Ander voorbeeld

dat van dat krijsende kind daar kan ik nog inkomen dat dat gebeurt.
Maar wat vinden jullie er dan van als kinderen moedwillig dingen aanraken of bijna kapotmaken en de ouder zegt niets?
Bijvoorbeeld ; voor de zwemles moet je een minuut of 10 wachten, ze kunnen dan gewoon op een bankje zitten. Maar ze kruipen in de kluisjes, slaan de kluisjes 1 voor 1 allemaal expres hard dicht, gaan met een ketting lopen leuren die bedoeld is om iets af te sluiten, rennen keihard rondjes om de kleedhokjes heen. Die ouders zeiden hier niets van. Dit kan toch gewoon niet?

En nog een ander voorbeeld, twee kinderen van een jaar of 8 die onder zicht van een moeder gewoon aan spullen in de stellingen staan te plukken en te trekken die ze niet zelf nodig hebben.

Of een kind wat bij de intratuin keihard met zijn dienblad tegen het mijne aanknalt, misschien niet bewust maar ook dan zeg je toch op zijn minst tegen je kind dat hij uit moet kijken???

reactie op irm

quote van irm: =Maar wat vinden jullie er dan van als kinderen moedwillig dingen aanraken of bijna kapotmaken en de ouder zegt niets?=

Op de club van mijn zoon heb ik hem en een teamgenoot er een keer op aangesproken toen hij "vandalistisch" bezig was. Komt er een meneer naar mij toe met opgeheven vinger: "Wie denk jij wel dat je bent om die kinderen aan te spreken, zou je dat niet aan de trainers en coaches overlaten?"

Die meneer had geen idee van het totaalplaatje, zag mij als zomaar een ouder die zomaar twee kinderen aansprak. Moest ik gaan staan uitleggen dat 1 van de twee vandaaltjes mijn eigen kind was en ik hem verbood om met zijn noppenschoenen in het net van het voetbaldoel te klimmen, daar zijn die netten niet voor bedoeld dus als ouder mocht ik daar naar mijn idee wat van zeggen.

Het lastige aan zo'n situatie in het zwembad is dat ik in het bijzijn van de ouders mij niet met hun kind wil bemoeien. Of eigenlijk... ik wil het wel, maar 'ze zien me aankomen'. Je zou in zo'n geval naar een medewerker van het zwembad kunnen stappen.

In 'ons' zwembad, gingen de kinderen in een grote kleedruimte zonder kluisjes, en moesten ze netjes in die kleedruimte wachten tot de badmeester/juf de deur open deed met 'kom maar'. Het meest spannende wat er tijdens het wachten gebeurde waren spelletjes als 'Annemaria... koekoek!' en peuters die op en neer renden.
Is er bij jullie geen grote gezamelijke ruimte waar ze in kunnen blijven?

Welke spullen stonden die kinderen aan te trekken?

Wat het kind met het dienblad betreft... dat kan gebeuren. Iemand die sociaal wenselijk gedrag heeft aangeleerd zegt dan sorry, dit kind moet dat nog leren misschien. Had jij schade door de botsing?

Leren

"Wat het kind met het dienblad betreft... dat kan gebeuren. Iemand die sociaal wenselijk gedrag heeft aangeleerd zegt dan sorry, dit kind moet dat nog leren misschien"

Dat leert dat kind toch als je hem er op aanspreekt? Afhankelijk van de situatie zeg je dan dat ie moet uitkijken, of sorry moet zeggen, of zoiets.
Dus ja, hij moet dat leren, en ja, daarvoor moet je het kind aanspreken.
Dat staat verder los van of je schade hebt. Of zeg jij geen sorry als je tegen iemand aanbotst als diegene er zonder blauwe plekken vanaf komt?

grappig hoor

deze discussie. Ik heb dan nooit krijsende kinderen gehad, die van mij zijn altijd heel tevreden:-p Ze hebben dan wel weer het onhebbelijkheidje om met zijn tweeën te willen rondrennen in supermarkten, warenhuizen, restaurants en daar heb ik dan wel altijd een zware dobber aan om dat een beetje in te tomen. Ik probeer dus meestal ook niet twee kinderen mee te nemen de supermarkt in.

Verder spreek ik andere kinderen altijd aan als ik last van ze heb en de ouders niet in de buurt zijn. Ik zou het ook niet fijn vinden als mijn kinderen wat uithalen uit mijn zicht en andere mensen daar last van hebben, dan mag een ander daar best wat van zeggen.
En als een kind echt heel vervelend gedrag vertoont en de ouders doen er niets aan, wil ik er ook wel iets van zeggen. Een keer ingegrepen bij een evenementje in de dierentuin: een groter kind (van 10) drong zo schandalig voor - echt kleine kinderen omgooien enzo, en dingen afpakken van anderen - en niemand deed er wat aan. De dierentuinmedewerker zei er wat van en toen begon het kind ook nog vreselijk te schelden en te gillen. De ouders stonden erbij, maar niemand deed wat. Heel apart.

Zaterdag

Vaak gezien, ouders die hun kinderen de hele zaterdagmiddag mee slepen door de stad. Of de Ikea. En dan Om 4 uur 'nog even' de Albert Heijn in. En dan verbaasd zijn dat hun kinderen overlast veroorzaken bij anderen, door gejengel en gekrijs, en dat die anderen daar nog wat van vinden ook.

Goh Fred wat weet jij dat allemaal goed

Dus jij weet van de mensen in de supermarkt precies wat ze die dag al gedaan hebben? Jee hee ben jij helderziende of zo?

Wat ik toch wel opvallend vind is dat iedereen hier lijkt te weten waarom een kind jengelt.
Sorry hoor maar dat gaat er bij mij niet zo in.
Toen mijn dochter peuter-kleuter was dacht iedereen ook te weten hoe het kwam. En ik werd ronduit niet goed van alle soms nog goed bedoelde opmerkingen erover.
Het beste bleek toch te helpen: niet toegeven, laat maar krijsen. Als ze eens bij iemand was (oma, de juf, de oppas) geweest die wel toegaf was ik meteen weer terug bij af. Vandaar dat het ook niet snel is overgewaaid. Zeker op school raak je toch een stukje invloed op je kind kwijt. Ik snapte de juf wel hoor, maar handig was het niet.

En bij haar kon je beter wel eerst een hele dag op pad gaan, dan was ze veel braver dan als je in de ochtend boodschappen deed. Blijkbaar was ze dan juist te moe om moeilijk te doen.

Ze is nu 11 en een heel lief kind met een heel eigen mening, maar nooit op een vervelende manier. Gelukkig is het goed gekomen.

Om vier uur in de middag is een kind gewoon moe. Dan gaat het jengelen, zeker als het mee gesleept wordt naar een drukke supermarkt. Dus dat is gewoon niet zo handig.

En ik zie de mensen hun kinderen mee slepen, door de stad, door de IKEA.. Superdruk, veel te veel prikkels. Dus dan heb je inderdaad geen hogere psychologie nodig om te snappen dat je kind het wel gehad heeft. En de omstanders trouwens ook..

Fred

Je kunt het snappen, veronderstellen vind ik een beter woord in deze. Je weet niet wat er aan de hand is.
Liep zelf ooit twee dagen na Sinterklaas met een zojuist uit het ziekenhuis mee naar huis genomen bijna 2 jarige boodschappen te doen. Kind jengelde behoorlijk, maar er moest toch ook weer wat voorraad in de koelkast.
Komt er ook zo'n bijdehante bloemetjesjurk tegen mijn kind aan teuten: "Ja jij bent moe he? Al die festiviteiten met Sinterklaas daar worden kindjes moe van."
Dan denk ik: Mens hou je mond als je niet weet wat het hele verhaal is.