Corrigeren andermans kinderen

Mirthe

Ik geloof dat ik in het aquarium zelf niets gezegd zou hebben. Vervelend dat die jongetjes zo deden, maar dat overleef ik dan ook wel weer. Maar bij zo'n situatie bij de kinderboerderij zou ik ook wat zeggen. Jammer dan dat die ouders in de buurt zijn, maar zulk gedrag moet meteen stoppen en niet pas als de ouders begrijpen dat dat weleens de bedoeling kan zijn. Prettig dat die ouders niet tegen je tekeer gingen.
Ik denk overigens dat je assertief niet juist toepast:-) Assertief zijn is met een ander communiceren zonder agressief te worden. Die vader had bijvoorbeeld kunnen zeggen "Vervelend dat u last heeft van mijn jongens, maar ik ben erbij en spreek ze op hun gedrag aan als ik dat nodig vind." Daar kun je het mee eens zijn of niet. Die vader reageerde agressief. Mensen die corrigeren, willen dat ook nog wel eens agressief doen. En ook dat roept een agressieve tegenreactie op. Het is soms best lastig om niet agressief te reageren, omdat je dan al snel in de overlegmodus vervalt. Zou je willen stoppen met gillen? Nou nee dus, want het ging net zo lekker:-)

Liora...

als jou dat nogal eens overkomt dan is het misschien handig om eens te overwegen of al die bemoeizuchtige types misschien last hebben van jouw kind en jouw bemoeienis misschien bij je kind veel meer gewenst is???
Om te voorkomen dat het een ettertje wordt?

Flupke

Dat is nog maar de vraag natuurlijk. Ik herinner me een regenachtige dag, en mijn peuter stampte heerlijk in de plassen met zijn geweldige kikker regenlaarzen.. Een voorbijlopend ouder echtpaar keek mij zeer misprijzend aan, en stelde dat het een schande was, dat een kind dat mocht. Als je als peuter niet in plassen mag stampen, wanneer dan wel??

Oh zeker

Ik herinner me nog twee verzuurde dames die op hoge toon tegen mijn kleutertje klaagden over het stoepkrijt dat ze aan de wieltjes van hun rollator zouden krijgen. Ik stond verdekt opgesteld op het balkon (eerste verdieping), en heb op een gegeven moment maar naar beneden geroepen hoe mooi ze aan het tekenen was. En tegen de dames enthousiast 'goedemiddag!'.

Prettig

Ik vind het heel prettig als anderen mijn kinderen aanspreken; zeker als ik er zelf niet bij ben of het niet zie. Ik zie helaas niet altijd alles, ook niet als ik zelf in de buurt ben. Bovendien zie ik soms iets niet als overlast maar heeft een ander er wel last van. Dan vind ik het prettig als ze dit of bij melden of rechtstreeks bij het kind. Natuurlijk zijn sommige mensen heel gevoelig en zeggen misschien wel iets van wat ik niet belangrijk vind maar aan de andere kant ik ben ook niet de maatstaf van alles wat wel of niet acceptabel is en de kinderen moeten ook leren rekening te houden met andere mensen.

Mijn jongste zoon en nichtje kunnen heel goed met elkaar opschieten. Dat is meestal heel fijn maar het nadeel is dat ze ook heel goed samen kattenkwaad uit kunnen halen. Ze zijn nu wat ouder en rustiger maar toen ze wat jonger waren hebben ze af en toe wel wat stoute dingen gedaan. Als andere volwassenen hun daar ook op aanspreken als ze het zien dan is dat alleen maar fijn. Ik wil niet dat mijn kinderen denken dat ontoelaatbaar gedrag alleen ontoelaatbaar is als ik het zie. Wat dat betreft zijn vreemde ogen die ook meekijken heel fijn.

Zoiets als met die steentjes was nou typisch iets geweest wat ze hadden kunnen doen. Goed dus als er dan een Margje en Margje man er wat van zeggen als ik het niet zie.

Overigens spreek ik ook wel andere kinderen aan als ze aan het klieren zijn of iets raars uitspoken.

Aanspreken door anderen

Gelukkig zijn mijn kinderen niet vaak aangesproken door anderen vanwege hun superbrave duikende gedrag om niet op te vallen.
De keer dat mijn zoon een keer aangesproken werd op school was dan ook een gevalletje onbegrip.
De basisschool was niet aanspreekbaar op begeleiding voor zoon. Ze hadden al een workshopje gedaan en wisten het beter dan ik natuurlijk.
Toen zoon terug kwam van de schoolreis vertelde een ib-er hoe goed ze een kwestie met zoon opgelost hadden, meervoud. Ik kreeg een beeld van 5 volwassenen die een kind dat takken van de bomen trok vermanend hadden toegesproken dat dat niet kon!
Desgevraagd meldde zoon dat hij niet begrepen had wat ze van hem wilden.
En pas deze week, naar aanleiding van deze draad vertelde zoon hoe het echt was.
Hij had een blaadje van een struik getrokken om te voelen hoe dat was en te bekijken hoe dat was, uit nieuwsgierigheid. Het was maar 1 leekracht geweest die hem aangesproken had en hij had niet begrepen waar het over ging. Het is toch goed om nieuwsgierig en leergierig te zijn?:-) Pas nu begreep hij dat het om een idee gaat dat kinderen geen takken en bladeren zomaar van bomen mogen trekken omdat je ze dan beschadigd.

Kortom

Bij het 'aanspreken' van kinderen liggen de misverstanden blijkbaar voor het oprapen. Dus dat mag ook wel een toontje lager.

Aanwezigheid ouders

Ik vind dat je alleen in extreme situaties in kunt grijpen als kinderen van aanwezige ouders zich misdragen en dan bij voorkeur via communicatie met de ouders zelf, niet met de kinderen. Wat wil je die kinderen anders meegeven? Dat pa en ma van anderen een lesje opvoeden nodig hebben? Op dit forum blijkt al hoever de manieren van opvoeden uiteen liggen en het is uiteindelijk aan de ouders de grenzen te bepalen, niet aan anderen. Ik zou dus ook geërgerd reageren als iemand gedrag wat in mijn ogen binnen de grenzen van het betamelijke valt, gaat lopen corrigeren. In mijn ogen overschrijdt die persoon juist fatsoensnormen door mij als ouder en opvoeder niet in mijn waarde te laten. Het wordt een ander verhaal als ouders niet aanwezig zijn, dan kun je andere kinderen wel aanspreken, mits dit op een nette manier gebeurt. Ik heb vandaag nog met kinderen gesproken die met drie naast elkaar op een gevaarlijke weg fietsten.

Ook wel eens

Ik ben ook wel eens aangesproken op iets wat mijn kind aan het doen was wat niet zo OK was. Ik ben dan ook blij dat ik het tenminste weet en dat ik nog kan ingrijpen. Dat vind ik juist wel een nette manier van ingrijpen: tegen de vader/moeder zeggen ipv direct zelf te reageren. Tenzij dat op een nogal eisende toon gebeurt natuurlijk, maar in mijn geval was het dat niet ("weet je wel wat die kleine van jou op dit moment uitspookt", met een beetje humor gebracht).

Nu met die Duitsers was daar allemaal helemaal geen tijd voor. Mijn man had al wat gezegd en klaar. Overigens waren er helemaal geen andere mensen bij, de ouders van de kinderen ook niet (het was op een camping). De ouders moeten het helemaal van de kinderen hebben gehoord, die hebben niks zelf gehoord of gezien volgens mij.

Ik verbaas me echt over de vooringenomenheid waarmee zo'n ouder dan dus inderdaad op mij afkomt. Het is al duidelijk hoe het is, hij gaat echt niks meer verifiëren of zo. Het is geen gesprek wat hij begint, maar een monoloog. Pfft.

Ik merk trouwens dat de tijden wel veranderen, bv. aan wat Nils schrijft ("In mijn ogen overschrijdt die persoon juist fatsoensnormen door mij als ouder en opvoeder niet in mijn waarde te laten.").

Nog niet zo lang geleden was men nog de mening toegedaan dat 'it takes a village to raise a child'. Nu wordt het als een overschrijding van de fatsoensnorm beschouwd als je je bemoeit met het kind van een ander. Ik weet niet wat voor kinderen beter is, opgevoed worden in een village of altijd door dezelfde 1-op-1 relatie. Ik zou geloof ik persoonlijk een buurtschapje best aangenaam vinden.

Margje

Als het gedrag is wat ik niet zie, begrijp ik het. Maar als ik er gewoon bij sta vind ik het gedrag blijkbaar prima. Dan is het nogal onbehoorlijk om mij aan te spreken.

Vandaag nog

Niet te vermijden, ik reed in de auto langs een basisschool die net uit was. Niet echt mijn hobby, want ik weet dat het daar altijd chaos is om die tijd. Stapvoets reed ik, want je weet natuurlijk maar nooit. Even om de hoek van de school, stonden wat kinderen op de stoep. Hun moeders vlakbij met elkaar in gesprek. De kinderen gooiden vrij grote takken tegen het voorbijkomende verkeer. Uit schrik gaf ik een lel op de toeter, ik ben gestopt en direct uitgestapt. Ik heb de kinderen zeer duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling kon zijn. En ik heb de kletsende moeders ook vermanend toegesproken. Kletsen is leuk, maar let wel op je kinderen.
Ben benieuwd of een van de moeders zich ook in dit draadje komt melden. Ze stonden er allemaal behoorlijk beteuterd bij. Geen idee of dat was van de schrik van wat hun kinderen deden, of van mijn standje.

Maar liora

'Maar als ik er gewoon bij sta vind ik het gedrag blijkbaar prima'

Het kan toch zo zijn dat iemand anders weldegelijk overlast ervaart van jouw kind, zelfs als jij het gedrag prima vindt? Waarom zou iemand anders je kind daar dan niet op mogen wijzen?

Zoals je het nu schrijft, klinkt het alsof je zegt dat zolang jij stelen geen probleem vindt, een ander er niks van mag zeggen als jouw kind een winkel leegrooft. Dat lijkt me niet kloppen.

Knurf

Als ik er naast sta vind ik het blijkbaar prima. Dus ik snap niet waarom iemand me dan zou aanspreken. En we hebben het dan echt niet over stelen of lichamelijk geweld.

Aanspreken of corrigeren

Ik denk dat het prima is als anderen in mij afwezigheid mijn kinderen waar nodig corrigeren. De gemeenschap mag dan wat mijbetreft best helpen opvoeden.

En ik denk ook dat het prima is als anderen in mijn aanwezigheid aangeven dat ze last van mijn kinderen hebben. Dat mag direct naar het kind (ik vind het vervelend dat je zo rent) of tegen mij (ik heb er last van dat uw kind rent). We willen graag weten waar iemand lastvan heeft dan kunnen we er evt wat mee doen.

Maar...ik kan het niet waarderen als een ander in mijn bijzijn mijn kinderen gaat corrigeren (jij moet ophouden met rennen) of mij vertelt hoe ik mijn kinderen moet opvoeden (wil je je kind zeggen om te stoppen met rennen). Ik bepaal nl welke oplossing wanneer gepast is. En ik weet hoe mijn kind is. Misschien heb ik wel een reden om mijn kind (even) te laten rennen. Daar heeft een buitenstaander geen zicht op en heeft zich er dus ook niet mee te bemoeien.

Situatieschets

Ik zal even de concrete situatie schetsen. We waren op een familiefeestje. Er stonden bakjes met lekkere dingetjes voor bij de borrel. Om precies te zijn: olijven, pinda's, worteltjes, tomaatjes en komkommers.
Mijn zoontje at daarvan, hij had al honger. Het was rond half zes. Ik weet dat ik hem moeilijk kan verbieden te eten als hij honger heeft en vond het ook wel gezond. Hij at niet zoveel dat er te weinig voor de anderen was.
Mijn nichtjes stonden bij hem en zeiden dat hij moest stoppen, of dat hij niet teveel tegelijk moest pakken. Daar stond mijn vader dan weer bij en die zei tegen mij letterlijk: je moet hem verbieden eten te pakken. Nou daar was ik het dus niet mee eens!

Liora

Nou ja, zeg!

Sta ik net mijn was te vouwen (20 minuten geleden) wordt er opeens hier vlak voor ons huis vuurwerk afgestoken. Ik boos naar beneden, kinderen in bed, hebben een vakantiespelweek dus morgen vroeg op. Is het de buurjongen van 21 die vuurwerk afsteekt omdat hij een jaar naar het buitenland gaat. De hele straat liep werkelijk uit. Allemaal boze mensen. Op een gegeven moment zie ik vader van de buurjongen en spreek hem aan. Zegt hij: tja, je kunt mij aanspreken maar ik wist van niets. Een andere man sprak buurjongen ook aan waarop deze zijn excuses aanbood. Man nam er geen genoegen mee. Vervolgens werd vader boos op deze man want zijn zoon had toch sorry gezegd? Pfff, ik ben blij dat jongeman een jaar vertrekt.

Toon

Of ik het oke vind dat iemand anders mijn kinderen corrigeert is geheel afhankelijk van de toon die daarbij gebruikt wordt. Een buurvrouw die het stoepkrijt van mijn kleuters een metertje verderop smeet met de woorden "Ga maar lekker bij je eigen voor de deur krijten!" heb ik vriendelijk verzocht om het corrigeren voortaan maar even via mij te doen.

Zelf heb ik niet zo'n moeite met het corrigeren van andere kinderen maar ik probeer wel vriendelijk te blijven en als de ouders in de buurt zijn bemoei ik me er een stuk minder snel mee.

Aanspreken

Ik spreek een ander kind wel aan als zijn gedrag op dat moment zeer hinderlijk is voor mij of een van mijn kinderen, ook als de ouder er bij is. Ik vind het andersom geen probleem als mensen mijn kinderen aanspreken op vervelend gedrag.

In het geval van het vuurwerk van Tango zou ik niks gezegd hebben, kinderen zijn toch al wakker en buurjongen doet het niet dagelijks. We hebben een buurman met een zeer lawaaiige motor met knalgeluiden, ik vind het wel vervelend als hij gaat rijden als de kinderen net in bed liggen, maar dat is mijn probleem. Gelukkig gebeurt het niet zo vaak.

Tango

Dat vind ik wel een beetje zeuren. OK, het is illegaal, maar die jongen gaat een jaar weg dus dan mag je wel een feestje bouwen. Ook niet zo gek dat zijn vader zich er niet mee wil bemoeien, kind is 21 dus dan ben je er wel klaar mee.

Waar ik mij vroeger aan stoorde

Ik stoorde mij vroeger aan winkelmeisjes/vrouwen die eerst elk winkelbezoek mijn kinderen een stuk worst, lolly of koekje aanboden, om dan kattig "kinderen die vragen worden overgeslagen" te zeggen als kind er zelf om vroeg. En dan mij bozig/nuffig aankijken.
Verder heb ik ook weleens kinderen in de buurt aardig gevraagd of ze hun afval in de prullebak wilden gooien. Daar waren de ouders dan niet bij en het werkte wel. Kinderen die de boel slopen zoals in het voorbeeld van Margje zou ik ook vragen om daarmee te stoppen.

Als ik me niet stoor aan mijn kinderen betekend dat natuurlijk niet dat ze niet storend bezig zijn. Het kan inderdaad best zijn dat ik geen last heb van hun geren of lawaai maar dat houdt niet in dat een ander er ook geen last van heeft. Ik vind het dus prima als iemand mij of mijn kind aanspreekt als ze last van het kind hebben. Ik wil niet als maatstaf nemen waar ik wel of geen last van heb. Ik ervaar bijvoorbeeld sigarettenrook niet als overlast. Ik rook zelf niet maar ik heb er geen last van als mensen in mijn buurt roken. Er zijn heel veel mensen die daar anders over denken en sigarettenrook wel als storend ervaren. Daar zou ik uit mezelf misschien geen rekening mee houden omdat ik er geen last van heb maar als iemand anders me er op wijst dat ze er wel last van hebben dan kan ik daar wel rekening mee houden. Nu is sigarettenrook misschien niet het juiste voorbeeld omdat dit notoir is op gebied van overlast maar zo zijn er vast ook andere dingen. Ik hou er dan geen rekening mee omdat ik het zelf niet als overlast ervaar en niet omdat ik geen rekening wil houden met anderen.

Overigens op feestjes en dergelijke heb ik ook niet altijd door wat mijn kinderen doen en ik heb ook niet altijd in de gaten of wat ze doen overlast veroorzaakt voor anderen. Het klinkt misschien ongeïnteresseerd maar als ze eenmaal de peuter leeftijd te boven zijn dan laat ik ze op dat soort gelegenheden toch vaak wat los en dan zit ik er niet de hele tijd bovenop. Ik voer een gesprek met anderen dus ik let gewoon niet de hele tijd op. De kinderen staan ook niet de hele tijd pal naast mij. Ik zou het echt vervelend vinden als mijn kinderen overlast veroorzaken maar niemand durft hun of mij daar op te wijzen.

Overigens

Het is natuurlijk wel prettig als mensen het rustig brengen. Bijvoorbeeld met dat stoepkrijt. Ik snap dat je misschien geen stoepkrijt voor je deur wil maar dan kan je gewoon rustig zeggen of ze even elders willen gaan kleuren. Stoepkrijt wegsmijten of gelijk gaan schreeuwen is niet erg netjes en ook weinig pedagogisch.
Als ze zich echt misdragen is een donderpreek natuurlijk ook niet erg. Mijn jongste zoon was bijvoorbeeld een keer stenen in een put aan het gooien. Een vrouw zag dit en heeft hem stevig toegesproken. Dat was ook terecht want het was gewoon stout gedrag.

It takes a village...

Bij die uitspraak denk ik als eerste dat anderen in de gemeenschap ook ruimte hebben voor kinderen en ze helpen de wereld te leren kennen en tolerant zijn voor de exploratie, energie en enthousiasme van kinderen en geinteresseerd zijn in kinderen. Dan denk ik niet als eerste dat de village er is om mijn kinderen te 'corrigeren'.

Snap ik, liora, maar toch

'Als ik er naast sta vind ik het blijkbaar prima. Dus ik snap niet waarom iemand me dan zou aanspreken. En we hebben het dan echt niet over stelen of lichamelijk geweld.'

Ik bedoelde ook niet dat jij persoonlijk stelen zou goedkeuren. Maar voor mij is wel de vraag waar de grens ligt. Want wat doe je als een andere ouder stelen (of slaan en schoppen) acceptabel vindt. Ik vind dat niet acceptabel, en zou dus toch echt ingrijpen als ik zie dat een kind met opzet geschopt wordt door een ander kind. Ook als de ouder er gewoon bijstaat en niks zegt.

Nils en margje

Margje: Ik verbaas me echt over de vooringenomenheid waarmee zo'n ouder dan dus inderdaad op mij afkomt. ===
Nils: Wat wil je die kinderen anders meegeven? Dat pa en ma van anderen een lesje opvoeden nodig hebben?
Ik verbaas me er ook over dat ouders meteen op hoge poten verhaal komen halen na een bepaald incident. "jij hebt niets over mijn kind te zeggen." Natuurlijk kun je vinden dat degene die je kind heeft toegesproken dat niet had moeten doen, maar wat is er mis mee om daar normaal over te praten? Ik zie dat ook echt als probleem waar 'we' in meer situaties tegenaan lopen. Waarom zou je een andere ouder de huid volschelden als die ouder last van je kind heeft? Waarom zou je een onderwijzer bedreigen omdat die je kind terechtgewezen heeft? Waarom zou je een ambulancemedewerker mishandelen omdat de gang van zaken je niet aanstaat?
Wij hadden vorig jaar alle reden om de telefoniste van de huisartsenpost over de balie te trekken (waarom denk je dat er glas voor zit? Die dreiging is er blijkbaar echt.). Natuurlijk hebben we dat niet gedaan en het is later in een goed gesprek allemaal nog goedgekomen.
Nils: jij zegt "wat wil je die kinderen meegeven?" en daar heb je een punt mee, net als er een punt is in het omgekeerde geval. Wat geef je je kind mee als je reactie naar die ander zo agressief is? Ik zou dan ook niet snel ingrijpen als een ouder erbij is, maar ik heb er wel begrip voor als het eens gebeurt. Je eigen kind mag dan je prinsje of prinsesje zijn, maar ook die moeten rekening houden met anderen. Ook als je de óuder aanspreekt en niet het kind, kun je vinden dat je de ouder ondermijnt, maar het kan soms echt nodig zijn.