centrum jeugd en gezin

Wel iets leuks doen...

Je moet juist het fijne en plezierige zien terug te krijgen in de relatie met je zoon. Dat hele beladene moet eraf. Dus wel proberen eens naar de bios, of iets leuks te doen. Echt, ga lekker met hen beiden uit eten.

Ik zeg niet dat het meteen lukt, of dat men staat te juichen, maar het lijkt me wel dat je daarnaar moet streven. Anders krijg je alleen maar geforceerde zakelijke bezoekjes.

als je doet wat je deed.....

Jullie proberen het nu al heel lang op deze manier, dat werkt over duidelijk niet,,dan zul je het over een andere boeg moeten gooien.

Als je doet wat je deed, krijg je wat je had.

Ik denk dat Mirreke best goede adviezen geeft.
Voelt heel erg fout want anders dan wat je nu doet maar zou best ruimte kunnen scheppen.

Wajong gaat hij niet krijgen

Daarvoor moet de UWV-arts beoordelen dat het ontbreken van arbeidsvermogen duurzaam is.

Jij schrijft:
"De WAJONG kan dan ingezet worden omdat je dan kan werken in een WAJONG baan (net als de vroegere Melkertbaan)met begeleiding. In zijn geval kan dit dan als een leerschool voor hem gebruikt worden in de hoop dat hij ooit in een reguliere baan aan de slag kan. Gezien het feit dat hij als een 12/13 jarige functioneert is het niet gek te veronderstellen dat hij leerbaar is en over enkele jaren volwaardig kan meefunctioneren in een gewone baan. Maar voor nu heeft hij begeleiding nodig."

Oftewel er is uitzicht op gewoon kunnen werken en daarmee is het ontbreken van arbeidsvermogen niet duurzaam. En dan komt hij niet in aanmerking voor een Wajonguitkering.
Wat wel kan is werken met begeleiding, zoiets wat jij beschrijft. Dan krijg je zoon geen uitkering maar wel hulp om werk te vinden met begeleiding. Ik weet niet of daar inkomsten tegenover staan. Zo niet, dan kan hij waarschijnlijk een bijstandsuitkering aanvragen (als hij 18 is). Die is voor zijn leeftijd ca 250 euro per maand.

Wajong

En tóch is het verstandig om zijn arbeidsvermogen te testen. Niet om "dan maar met Wajong op de bank te kunnen zitten", maar om dat arbeidsvermogen te bepalen en daarmee ook welke mogelijkheden er zijn als een gewone opleiding niet lukt.

Dat onderzoek wordt nogal eens gezien als "het opgeven". Integendeel!!! Het is juist een mogelijkheid om verder te kunnen als er arbeidsvermogen is.

Het is goed om ook de afwijzing van de Wajong op papier te kunnen laten zien bij vervolgstappen.

Wij hebben ook met dit bijltje gehakt (kind redde het niet op MBO), en MBO heeft ons dit toen geadviseerd, want als je gebruik wil maken van andere mogelijkheden is het eerst wat ze zeggen dat je dat moet gaan uitzoeken. Prettig (en tijdbesparend) om dan al een papiertje te kunnen laten zien waarin staat dat er arbeidsvermogen is. Op die manier hebben wij heel weinig tijd verloren en inderdaad, het eerste dat werd gezegd was "we moeten weten of hij arbeidsvermogen heeft". En ik kon vervolgens de afwijzing voor de wajong overleggen. Dat kan weken, maanden tijd schelen, tijd dat je kind anders op de bank moet hangen!

Ook als er bijstand moet worden aangevraagd zoals Moni al aanhaalt (bijv. omdat er een aangepaste opleiding is vanuit het WMO, zonder inkomen), is de eerste vraag van de sociale dienst hoe het met het arbeidsvermogen zit.

Die wajong wordt vrijwel zeker afgewezen. Met die afwijzing kun je heel wat en als je dat nu al laat bepalen, heb je een flinke voorsprong genomen. Want zo'n afwijzing is niet in enkele dagen rond.

koppig....?

Hmmm zou ik op mijn zoon lijken? Ik zie mijn 'Koppigheid'eigenlijk als consequent. Of is dat een te mooie voorstelling van zaken? Nee, het is ook wel een beetje een machtsstrijd geworden, dat weet ik wel. Maar ik denk toch oprecht dat dit het duidelijkst voor hem is.

hij is over 1,5 maand 18 en heeft al 5 jaar op het PRO gezeten. heeft al een extra jaar gedaan met de redenen die jij aangeeft. Dat is echt geen optie meer: voor niemand.

school geeft tegenadvies omdat zijn rekennivo absoluut ontoereikend is. Zij hebben altijd nog een slag om de arm gehouden omdat hij bijlessen en trainingen zou doen. Maar hij heeft nooit echt motivatie laten zien.
In het tegenadvies speelt mee dat school ook ziet dat zijn pretaties achteruit hollen zonder medicijnen en hij niets laat zien van verslagen e.d. Daarnaast het huiswerk moeten gaan doen zonder begeleiding.

De begeleider wijst hij nu ook af. Hopelijk trekt dat nog bij. Wij hebben in ons netwerk niemand die verder voor zijn coach kan spelen.

Hij heeft op school goede begeleiding daar gaat het niet om. Waarom vraag je of dat het geval is?

Leuke dingen is geen optie op dit moment. Wel als hij alleen zou komen en iets wil doen met mij. maar ik ben al blij als hij even komt. Ik kan momenteel echt geen toneelspelen en aardig doen tegen zijn vriend. Ik word al naar als ik hem zie. Sorry, maar dat kan ik echt niet.

Hij had nu afgelopen week moeten komen om een formulier te laten ondertekenen voor het ROC. Die boodschap kreeg ik door van zijn mentor van school. Maar hij dat niet gedaan en zegt dat het 'al geregeld'is. Ik vraag me af of hij een handtekening nagedaan zal hebben.

duidelijk voor hem?

waarom denk je dat het duidelijk is voor hem?
omdat hij niet doet wat jullie zeggen?
dan is het toch juist niet duidelijk?

Met consequent zijn kom je er niet, dat is duidelijk, en ik krijg de indruk dat het je juist belemmert: je komt niet (meer) bij je gevoel en bij een methode waardoor je hem uit liefde kan helpen en niet uit omdat-je-vindt-dat-hij-het-niet-goed-doet en angst en voor zijn toekomst en walging naar die vriend.

gr Angela

Wat sneu toch om te (blijven) lezen dat jullie zo vast zitten met elkaar.
Wat maakt nu toch dat je zo blijft vasthouden? Aan een opvoeddingetje dat je verloren hebt?
Oke, jullie keuren zijn gedrag af. Die boodschap is nu vast wel aangekomen. Maar wat schiet je er mee op?

Het raakt me ook sterk omdat ik zelf ook met gedoe uit huis ben gegaan.
Ik was denk ik ook wel een kwetsbare puber. Het ging heel slecht met me nadat ik uit huis was. En weet je waardoor vooral? Omdat ik het gevoel had mijn ouders kwijt te raken toen ik ze het hardst nodig had.

En nee, ik had ze niet nodig om een prominente rol in mijn leven te spelen en me te vertellen wat ik allemaal fout deed. Ben je gek, ik wilde groot worden en me ontwikkelen en ik was veel te veel met mezelf bezig.
Maar ik had ze wel héél hard nodig.
Op de achtergrond. Als veilige baken. Te weten dat ik bij ze terecht zou kunnen en dat ze achter me zouden staan, hoe zeer ik het ook zou verprutsen.

Met mij is het wel goed gekomen, uiteindelijk.
Met de relatie tussen mij en mijn ouders niet. We hebben altijd contact gehouden maar meer als toneelspel, het is nooit meer echt wat geworden.

Duidelijk?

Verre van dat. Ik ben al tureluurs van dit verhaal, laat staan mijn zoon die 14 is. Net zo oud in doen en laten als jouw zoon.
Walgen van zijn vriendin of vriend? Ik zou gelijk een mega discussie hebben over gastvrijheid en goede manieren. Mijn zoon heeft redelijk goed door dat opvoeding twee kanten op werkt en dat hij veilig deze discussie kan voeren.
Wij als ouders zijn het kladblaadje waarop hij dingen uitprobeert.

Jouw zoon niet. Dat schrijf je ergens zelf, hij is niet zo verbaal en hij laat het ook zien. Hij blijft stilletjes weg en stelt jou gerust met een vaag verhaal. Nog ongeveer 45 dagen pappen en nathouden.

Ik denk dat hij jou volkomen heeft verrast. Je bent gewend aan een puber die je makkelijk kunt hebben, nu sta je tegenover een jong-volwassen man die streken heeft en het gelijk aan zijn kant. Zijn partner.

Walgen van zijn partner, hoe menselijk ook, is niet helemaal de volwassen emotie als je een relatie met jouw zoon wilt houden. Beleefdheid is passend genoeg.

NImbo... luister nou ff

Naar worden van zijn vriend en niet aardig tegen hem kunnen doen... komop, hoe denk je dat dat voelt voor je zoon?

Ok: eigen voorbeeld hier: mijn dochter toen nog 16, kreeg relatie met iemand van 27. Iemand zonder toen nog vaste woon of verblijfplaats, iemand met een drugsverleden, iemand onder de tattoos, ook in zijn gezicht.... Slechte reputatie, weggelopen thuis ooit, psychische problemen, was onder behandeling, enfin, rampenverhaal.

Wat doe je als ouders: je slaat op tilt echt. Ik dacht meteen aan een loverboy, dus even dikke paniek hier. Je reflex: boos worden en verbieden. Nou, dat kan ik jou maar iedereen hier zeggen: dat werkt dus NIET. Veel gedoe, dochter ging dingen verbergen en liegen, bleef 's avonds weg, nam telefoon niet op enz. enz. Was echt even dramatisch slecht. Hij manipuleerde ook heel erg, dochter leed daar duidelijk onder, maar omdat ze voor haar gevoel bij ons niet terecht kon, zat ze vast. Wij hadden daarvoor echt een hele goede relatie, geen liegkind, hoefde ze nooit, want we konden alles goed bespreken. Maar dit dus niet. Politie gebeld: wat kunnen wij? Antwoord: niks, kind is te oud, is vrijwillig daar (ze sliep ook steeds vaker daar (hij vond uiteindelijk een kamer, nog een lokkertje)... En ja, ik begrijp je, want ik walgde ook van hem, van de gedacht van hun samen, enz. je snapt het wel.

En toen heb ik bewust een knop omgezet. Ik dacht: dit wil ik dus niet. Ik heb/had een echt goede relatie met mijn kind en dat wil ik zo houden. Ik wil mijn kind NIET kwijt. Dus: knop om. Geen oordelen meer. Niet meer boos. Echt bewust voor gekozen, een andere tactiek, maar ook bewust die boosheid en walging niet meer. Wij zijn hem gaan uitnodigen, hier, ik ben wel eens langs geweest bij hem. Hij kookte graag, we hebben meerdere malen met zijn allen bij ons gegeten terwijl hij kookte. Er kwam weer lucht en ruimte. Enfin: lang verhaal kort: uiteindelijk heeft ze zelf de relatie beëindigd, om alle redenen die ik zelf in het begin al had, maar redenen die ze wel zelf heeft uitgevogeld. Ze heeft haar eigen beslissing genomen.

Het verhaal van Rian treft me erg. Dit wil je niet, denk ik.

En nog wat: je hebt het er elke keer over dat jij oprecht denkt dat jullie opvattingen het beste voor hem zijn. Ik geloof je helemaal, ik geloof dat jij dat denkt en dat je daar serieus in bent. Echt. Maar het werkt niet! En daar gaat het toch om! Soms moet je dingen volledig tegen je gevoel in doen om voor mekaar te krijgen wat je in eerste instantie wilde.

Ik denk eerlijk gezegd dat je zoon zich een soort ingepakt voelde, met alle hulp en medicatie en begeleiding op school. Allemaal goed en fijn, zou ik ook willen voor mijn zoon. Maar vaak merk je op een gegeven moment dat deze pubers in opstand komen. itt willen ze helemaal niet. Ze willen zelf beslissingen nemen. En dwingen werkt dan niet. Ik denk echt dat je even moet laten gebeuren waar hij voor kiest. Probeer dat te accepteren, zet ook een knop om. Zodat hij, want kinderen hebben een radar voor de gevoelens van hun ouders, je onderhuidse oordeel niet meer voelt. Ik denk echt (maar dat kan langer duren dan je zou willen) dat hij uiteindelijk zelf tot inkeer komt, bijv. wat zijn opleiding betreft. En wie weet ook wel wat zijn vriend betreft. Stukje bij beetje. Maar je moet hem daarvoor wel de ruimte laten. En niet een soort zie-je-wel gevoel erin leggen. En hij zal heus niet in 1 x alles weer doen zoals jullie het willen.

Ik gun je heel erg dat je je kind niet kwijtraakt!

Wat een onbegrip krijgt Nimbo!

En wat vind ik dat oneerlijk. Het zal je kind maar wezen dat 17 is, verstandelijk beperkt en aan de haal gaat met alle regels en mogelijkheden die er zijn. Het kind van Nimbo moet je denk ik zien als een kind waar je totaal geen vat op hebt, in zeven sloten tegelijk loopt en vanuit een zeer zwart wit denken de rechten van anderen schendt als het meent zelf ergens recht op te hebben. Een kind dat niets van je wil weten en je keihard aanpakt als het denkt zaken op orde te hebben, toenadering zoekt als het (iets van) je nodig heeft), om je vervolgens, als de buit binnen is, weer keihard te laten zakken. Dit alles niet vanuit slechtigheid, maar vanuit beperking.

De enige manier om 'in vrede' met zo'n kind te kunnen leven, is volledig meegaan in de grillen van zo'n kind. Je volledige salaris storten in de wensen van het kind, continue je plannen wijzigen omdat het kind opeens iets anders wil, etc....Een kind als dat van Nimbo ziet niet dat een ander ook rechten heeft. En dat deze geschonden worden als je volledig gaat voor waar jij meent recht op te hebben.

Nimbo zit in een hopeloze situatie. Ze kan niet meegaan in wat haar kind eist en vergt (het is echt niet alleen dit), maar wil ook neit dat het zich in het ongeluk stort. Maar dat kan ze niet voorkomen. Ze kan alleen zorgen dat ze niet meegezogen wordt in het gedrag, zelf gezond blijft en proberen het kind zoveel mogelijk mee te geven.

Iemand schreef dat ze moet voorkomen dat het kind zich genoodzaakt zag om een rechtszaak tegen zijn ouders aan te spannen. Het kind had ook in goed overleg kunnen gaan. Wat is nodig en wat kunnen ouders bieden? Maar nee, vanuit denken dat hij ergens recht op heeft, stelt hij eisen en willigt moeder ze niet in dan volgt een rechtszaak. Dat is echt de keuze van het kind en exact wat ik bedoel met gaan voor eigen recht. Ik geef je op een briefje, als moeder wel meegaat in zijn eis, volgt alsnog een rechtszaak, maar dan voor een andere eis. Want het kind heeft gehoord dat het procesrecht heeft.

Nimbo, nu ik weet dat hij nog bij je ingeschreven staat, moet je misschien maar eens even helemaal niets betalen. Want je hoort ingeschreven te staan waar je woont, zodat de lasten op het juiste adres terecht komen. Als hij officieel bij jullie woont, dan onderhoud je hem op papier al. Hij heeft er een kamer....kan mee-eten....dan ben je al een aardig eind met je onderhoud. Ik zou zeggen: We praten verder als jij op het juiste adres staat ingeschreven. En verder zeg ik nog steeds: laat het maar op een zaak aankomen, dan is er voor iedereen duidelijkheid. Onderhoudsbijdrage is niet vertrekken en vervolgens grote bedragen eisen. Dat moet hij leren. Net als dat hij moet leren dat zaken administratief op orde moeten zijn. Als je -ik kan even geen beter voorbeeld bedenken- geen aangifte doet van de geboorte van je kind, krijg je ook geen kinderbijslag.

Zorg dat je geen probleemeigenaar wordt van wat hij veroorzaakt. Ik vind het wel degelijk belangrijk dat hij het juiste leert. Anders krijg je in de toekomst hele rare dingen, onder de noemer: daar heb ik recht op.

Wat proceskosten betreft, nee ik denk niet dat je die moet betalen. Meestal betalen partijen hun eigen kosten.

emine, e.a.

dank je wel voor je begrip. Sommige lijken inderdaad enigzins hard te oordelen, maar ik heb wel het gevoel dat de meesten begrijpen wat er aan de hand is. In eerdere berichten heb ik al aangegeven dat ik me inderdaad best heel gekwetst voelde door uitspraken alsof ik mijn zoon schoffeer of niet het beste met hem voor heb. Of alsof ik hem vreselijk manipuleer of hem niet de ruimte geef voor zijn ding.

Wij komen er nog niet helemaal uit. Ik heb een hele boze brief geschreven naar het CJG en dat heeft tot gevolg gehad dat ze me toch nog gebeld hebben en aangeboden om toch nog mee te denken.

Het advies is nu om de advocaat van zoon op te bellen en haar onze situatie voor te leggen en misschien met haar als mediator verder te gaan. Uiteraard weten we dat zij niets over de zaak kan zeggen zoals zoon die gebracht heeft, misschien zelfs helemaal niet met ons wil praten. Maar ik ga er een beetje van uit dat een advocaat gespecialiseerd in jeugdrecht, en in mediation toch ook gevoel heeft voor verhoudingen en snapt dat een rechtszaak ook voor zoon zelf uiteindelijk ook niet echt fijn is. Vriendje is misschien straks in eens niet meer in zijn leven, maar ouders....tja dat blijven we altijd.

Mediation is natuurlijk wel iets wat mijn zoon dan TZT moet willen. En we moeten even kijken hoe dat financiel uitpakt, want we willen natuurlijk graag een rechtszaak voorkomen maar als we vervolgens geen kosten vergoed krijgen (ondanks rechtsbijstand verzekering van jaren) dan weet ik niet of dat een beetje te doen is. Of zou je ook mediation kosten vergoed krijgen als je daarmee advocaatkosten voorkomt?

Inmiddels hebben we ook via de huidige school vernomen dat zoon met zijn vriend op zijn nieuwe school is wezen praten en dat vriend daar het woord heeft gedaan. Ze hebben weer behoorlijk wat leugens verteld. In ieder geval dat wij zoon het huis uit gezet hebben en dat er helemaal geen contact meer is... En zoiets zullen ze ook wel die advocate wijsgemaakt hebben denk ik zo maar.

Overigens hebben ze ook een getekend formulier op zijn nieuwe school ingeleverd; een formulier dat wij hadden moeten ondertekenen, wat zoon hier niet heeft laten doen. We vermoeden dus eigenlijk dat ze een nephandtekening hebben gezet...
Heel apart, ik weet niet hoe zoiets opgepakt zou worden op een school. De mentor heeft dit vermoeden wel uitgesproken naar de neiuwe school.

Nimbo, Emine

Goh Emine wat een pikzwart kindbeeld heb jij.
Ja, dan handel je uiteraard ook anders.

Nimbo, uiteraard hoef je het niet eens te zijn met mij en anderen;)
Ik vind wel dat je volledig voorbij gaat aan de postings die volgens mij allemaal met veel betrokkenheid geschreven zijn.
Dat doet mij afvragen of je irl misschien niet ook voorbij gaat aan het verhaal van iemand anders. Hoe zit het met het verhaal van je zoon? Hou je daar rekening mee? Kun je je verplaatsen in hem?

Nimbo

Je vergeet even dat als jouw zoon zegt dat hij uit huis is gezet en geen contact met zijn ouders heeft het raar is dat hij wel met een handtekening van jullie komt.

Het lijkt me niet handig om zijn advocaat (die niets mag zeggen) te gebruiken als mediator. Hij heeft haar vermoedelijk heel wat leugens vertelt, lijkt me geen goed begin.

Zorg voor een mediator maar dan dus iemand anders.

voorbij gaan

Nou Rian, ik denk dat Nimbo niet voorbij gaat aan bepaalde goedbedoelde reacties, maar dat veel reacties zijn geschreven vanuit de (eigen) ervaring met 'gewone' pubers met lastig pubergedrag. Een puber met een laag iq is echt andere koek en maakt dat het lastiger is om als ouder 'los te laten'. Echt loslaten kan misschien nooit.
Verder geen wijsheid, maar heel veel sterkte. Dit is een enorm stressvolle tijd voor jullie? Zijn er nog andere kinderen in het gezin? Voor hen ook moeilijk.

lastig; fijn die meningen maar oh wat kwetsend soms.

Als jij zegt dat ik volledig voorbij ga aan het verhaal van anderen dan moet je de postings nog maar eens heel goed lezen, want dat is beslist niet waar. Als je zegt dat ik adviezen van anderen niet altijd aanneem, dan heb je gelijk.

Maar je hoeft niet vals te worden op het moment dat je iemand raad geeft en diegene dan toch niet doet wat jij vindt dat ie moet doen. Dat is een heel vervelend kwaaltje, waar meer menzen last van hebben, maar goed.

En Rian, even voor jouw informatie: ik werk in de zorg met behoorlijk gedragsmoeilijke kinderen. Daarvoor heb ik jarenlang met allerlei andere categorien gewerkt, allemaal tot tevredenheid van mijn collegaś en leiddinggevenden. Als ik werkelijk zoń slecht functionerend inlevingsvermogen heb, dan zou dat wel een hele prestatie zijn he?! Of heb je een vermoeden dat mijn inlevingsvermogen thuis niet werkt of zo? Nou ja, misschien heb je wel gelijk, dat er sprake is van uitputting of zo. Maar in ieder geval van mijn man zijn er ook geen klachten!

En Rian, waarom heeft Emine zoń pikzwart kindbeeld? Zij schrijft in haar enorme posting een heleboel dingen over mijn zoon die helaas maar al te waar zijn. Zij schat de situatie misschien juist wel als een van de weinigen wel goed in. Wie had er ook al weer last van een gebrek aan inlevingsvermogen?

Triva, hoezo vergeet ik even dat het niet logisch is dat hij geen contact zou hebben en wel een handtekening zou hebben? Heb ik gezegd dat het wel logisch zou zijn? Misschien is de hele situatie niet zo logisch allemaal? Waarom zeg je dit alsof ik een fout bega of zo? Of begrijp ik dat verkeerd?

mijntje en anderen

Dank je wel! Nee, er zijn geen andere kinderen in het gezin. (Gek genoeg moet ik nu ineens even heel hevig terugdenken aan het feit dat ik in het begin van mijn zwangerschap zwanger was van twee kindjes. Het ene kindje is in de twaalfde week afgedreven/opgelost...)

Wat ik trouwens ook opvallend vind is dat ik nu in mjnpost schrijf dat ik op zoek ben naar mediation en dat er dan eigenlijk net zo negatief gereageerd wordt als verder. Kan ik hier eigenlijk voor bepaalde mensen nog wel iets goed doen?

Het is inderdaad echt een item pubers met een laag IQ. Misschien dat dat voor veel mensen best ;astig voor te stellen is. Zelf heb ik van de week toevallig gesproken met een meisje van 17 met een hoog IQ, en ik was eigenlijk gewoon flabbercastet als ik dat met mijn zoon vergelijk. Er zit in alle opzichten zoń ander persoon tegenover je. Je hebt zoń enorm anders gesprek, het verschil is bijna ongelooflijk.

Maar Pubers met een laag IQ; er was laatst ook een tv programma over wat dan echt over pubes met criminele contacten ging maar het is een groot probleem. Veel van die kinderen van 16, 17 gaan ineens de straat op als ze 18 worden en niet meer vastgehouden worden door instellingen en werken zichzelf binnen de kortste keren in de nesten.
Ik hoor meerdere problemen op school van zoon die behoorlijk heftig zijn: kind wat met 15 jaar zwanger raakt (en ook nog doomoeder van huis weggestuurd) en jongen die in een afkickkliniek zit en ellende met politie....
Ik weet niet hoe vaak dit doorgaans voorkomt bij deze leeftijd maar ik hoor het veel op het PRO

Nimbo

Dat van het benaderen van die advocaat vind ik een verschrikkelijk goed idee. Gewoon beleefd vragen. Het kan dat zij niets met jou 'mag', maar proberen kun je het toch altijd. 'Hallo, ik ben de moeder van ..., zoals u weet wil hij een rechtszaak tegen mij aanspannen. Is het mogelijk om samen met u te kijken hoe dit voorkomen kan worden?' Nee heb je, ja kun je krijgen. De kosten zijn idd wel iets om over te denken, ga even bij je rechtsbijstandsverzekeraar na of zij een evt. mediation zouden vergoeden als deze door die advocaat van je zoon is. Vaak hebben de verzekeraars eigen mediators. Ook nog een optie natuurlijk.

Wat ik nog heel graag tegen jou wil zeggen Nimbo. Ken je het gezegde de beste stuurlui staan aan wal? Het zijn vaak mensen zonder kinderen die het beste weten hoe je met kinderen om moet gaan en het zijn vaak ouders van gezonde kinderen die klaar staan met hun oordeel over ouders van kinderen waar iets mee is. Maar ik weet dat jij zo met je zoon afziet, juist omdat je van hem houdt, dat het soms al kwetsend is dat mensen zeggen dat het zo'n lieve jongen is. Want in zo'n goed bedoelde opmerking wordt totaal voorbij gegaan aan wat jij meemaakt en zegt iemand in feite weer goed met het kind overweg te kunnen, hetgeen jou nou net niet lukt. Alsof dat aan jou ligt.

Maar je moest eens weten hoeveel kinderen van het niveau van je zoon en nog iets lager geen contact meer met ouders hebben, gewoonweg omdat zij het niet in zich hebben om die band te onderhouden zonder hun ouders (immense) schade te berokken. En als ouders het dan weer proberen, zijn er weer binnen de kortste keren de grootste verwijten. En ook in andere relaties loopt het vaak zo. Laat je niet wijsmaken dat het aan jou ligt Nimbo. Dat is echt niet zo.

Rian

Ik vind dat jij in deze posting als een beest tekeer gaat. Walgelijk gewoon.

Zakelijk

Ik las in je posting best een zakelijke inslag. Je legt zonet uit dat je in de zorg werkt met gedragsmoeilijke kinden. Daardoor ben ik de wat 'zakelijke' en pragmatische aanpak beter gaan begrijpen. Het stilstaan bij wat er door een patiënt/kind heen gaat, werkt vertragend in een oplossing. Hiermee bedoel ik niet dat Nimbo ongevoelig is, maar zodanig door de wol geverfd dat ze kijkt naar structurele oplossingen op lange terrmijn.

Maar door de zakelijke inslag, ook daarnet weer even toen Nimbo schreef over de kosten van mediatie en of de kosten vergoed gaan worden, kwam Nimbo bij mij best wat koud over. Als moeder ga je dan gauw over tot het opnemen van de 'zwakkere' in het verhaal, de zoon dus. Misschien dat Nimbo daarom minder positieve reacties krijgt of antwoorden waar ze niets mee kan.

Toch denk ik dat dit los staat van een IQ. Jonge mensen met een hoog IQ kunnen als gevolg van spanningen ook keuzes maken waar een ouder niet blij mee is en zorgen om maakt. De druk, verwachtingen toekomstperspectieven hebben hun inpact op het denken. Waar een jong iemand het minste druk ervaart, is het het liefst.

Dus hoe wil je kind helpen? Door hem in het diepe te gooien zoals dit soms tijdens de zwemlessen gebeurd?
Wie weet is dat wat je zoon daadwerkelijk nodig heeft. Maar jij kent je zoon het best. Kan hij dat aan of zet je de deur thuis wat verder open , ( minder voorwaarden)?

Juist nu je aangeeft qua werk in eenzelfde milieu te zitten, kan het verhelderend werken wanneer je met een psycholoog je eigen gevoel hierin bespreekt. Bekijk je je kind als moeder of als begeleider van gedragsmoeilijke kinderen. Daarbij opmerkend dat je zoon jou ook misschien is gaan zien als begeleider van gedragsmoeilke kinderen ipv als zijn moeder.
Heb je dus als het ware teveel petten op en stoot dat je kind af?

Ik hoop dat jullie er goed uit komen.

Flanagan

"Maar door de zakelijke inslag, ook daarnet weer even toen Nimbo schreef over de kosten van mediatie en of de kosten vergoed gaan worden, kwam Nimbo bij mij best wat koud over."

Sommige mensen moeten bij de dingen die ze doen, eerst kijken naar wat dat financieel betekent en die vragen dus als eerste: 'wat kost dat?' Niet vanuit koud of zakelijk zijn, maar vanuit anders de rest van de maand geen eten hebben.

De echte zwakkere

...in dit verhaal lijkt me overigens niet het kind, maar de ouder, die zich in een ongekend machteloze positie bevindt.

Emine (ot)

Je haalt mijn reactie in #70 zijn verband door te reageren op slechts een deel van de alinea. Ik reageerde op de vraag van Nimbo in #67 of ze in de ogen van bepaalde mensen het wel goed kon doen. Of de financiële kant een rol speelt, is aan Nimbo. Maar ik begrijp de toon in je reacties, vaak uit herkenning. Misschien heeft Nimbo inderdaad meer aan jouw post in dit proces. Mij lijkt het pijnlijk om die weg te bewandelen met advocaten etc.

flanagan

Ten eerste heb ik het in het geheel niet gehad over kosten van medicijnen, dus je zal in de war zijn met iets of iemand anders.

Maar jouw zin "Het stilstaan bij wat er in een kind/patient heengaat werkt vertragend in een oplossing"

slaat werkelijk kant nog wal!! Iedereen die in de zorg werkt zal het met mij eens zijn (hoop ik) dat het eerste wat je probeert te bedenken als iemand op het eerste gezicht onbegrijpelijk gedrag vertoont is, wat gaat er om in deze persoon.
Ik ga er verder ook geen woorden aan vuil maken want dit is echt een zware belediging voor de gehele zorgsector als dit serieus is hoe jij denkt dat er gedacht wordt.

Je verhaal over petten en mijn zoon die mij niet als moeder zou zien....weet je: laat maar

moeder

Ik sprak laatst een moeder van een groepsgenootje van mijn jongste. Zij werkte vroeger met ernstig verstandelijk gehandicapte kinderen en dacht toen dat ze wist hoe dat was voor de ouders. Tot ze zelf zo'n kind kreeg. Niet dus, beroepsmatig is totaal wat anders dan als moeder zijnde.

Misschien kan de huisarts of de school nog wat wegen wijzen die je nog niet hebt bewandeld voor advies, Nimbo. Het lijkt me iets wat vaker gebeurt, dat jongeren met een laag iq (dreigen te) ontsporen.
Het zou misschien ook een idee zijn als een vertrouwenspersoon binnen de familie, een oom of neef zich zou kunnen opwerpen als mentor. Iemand tegen wie hij opkijkt, die hij vertrouwt. Jullie ouders hebben nu even afgedaan vrees ik. Het jammere is dat die vriend zich nu als begeleider opwerpt (wat hij misschien niet eens zo slecht doet, maar jullie vertrouwen hem niet), hoewel het goed mogelijk is dat die vriend hem na een tijdje wel zat is, het is natuurlijk een erg ongelijke relatie.

Nimbo

Ten eerste doel ik niet op medicijnen, maar op het wel niet geven van onderhoudsgeld en daarnet de vergoeding van mediatie.

Ten tweede doel ik met vertragend op het praktisch denken en handelen om verder te gaan omdat men in de zorg niet ruim in tijd zit om lang over een probleem te brainstormen. Daarbij zeg ik niets over het ontbreken van een luisterend oor om een ander te helpen. Dat maak jij ervan.

Maar je trekt snel wat ik schrijf uit zijn verband, waarschijnlijk omdat het je niet uitkomt.
Niet boos worden, je ziet alleen niet dat ik probeer je je situatie vanuit een andere hoek te bekijken om zo sneller de boel los te trekken.