centrum jeugd en gezin

maar nimbo

er is een GROOT verschil: ze kunnen het geld niet aan iets anders besteden!

Verder: wat wil je nu dan? Een rechtszaak tegen je eigen kind? Dat gaat de situatie verbeteren?

Wordt hij er nu nog niet uitgekieperd door de verhuurder?

kalenderleeftijd

Heb je ook contact met de ouders van die vriend? Hoe denken die erover?
Ik vind het ook heel zorgelijk zo'n ongelijke relatie, zeker met je toch kwetsbare zoon. Maar ik vrees dat je er als ouder niets tegen kan doen. Ook al is hij emotioneel/verstandelijk 13, instanties kijken naar zijn kalenderleeftijd. En zo ontzettend slecht gaat het niet omdat hij nog wel naar school gaat en ambities heeft, uit zichzelf, wellicht is dit toch de 'goede invloed' van die vriend.

Dit is ook een vreselijk en verdrietig dilemma, maar je kan nu niets anders doen dan loslaten, afwachten en de deur op een kier laten. Ik denk niet dat je kan stellen dat je met geld geven het eens bent met zijn leefwijze.

Even praktisch: kan je niet elke maand een H&M bon geven en een doos levensmiddelen van de ah (zonder alcohol) laten bezorgen? Hij weigert het, maar jullie weigeren geld en dan moet er toch een tussenoplossing komen, dus nog een gesprek hierover. Jij wil namelijk niet dat je geld wordt besteed aan alcohol, drugs of leuke gadgets voor die vriend, daar ben je bang voor.
Waarom staat hij eigenlijk nog bij jullie ingeschreven? Hij woont er niet meer. Als hij zich gedraagt als 'volwassene' van hoort ook dit erbij.
En je schrijft dat je op het punt staat je zoon te verliezen.. Ja en nee. Hij was nooit van jullie, op zich is dit wel de natuurlijke gang van zaken, een puber wil los van zijn ouders. Jullie zijn alleen extra bezorgd vanwege zijn lagere intelligentie. Maar op zich zit hij nu op school en niet in de goot, dus misschien is de bezorgheid niet helemaal terecht.
Die politie en die alcohol, je weet niet in hoeverre hij er mee te maken heeft maar ook dit kan je niet tegenhouden, ook niet als hij thuis zou wonen.

Terug komen?

Jongeren onder elkaar praten ook over financiële voordelen. Of anders heeft zijn vriend hem gewezen op het onderhoudsplicht (geld). Je zoon is overtuigd dat jullie hem €300 moeten geven, zonder voorwaarden.
Jullie voorwaarden zijn eerder een uitgesproken bewijs van geen vertrouwen hebben in het verrmogen van een kind. Dat gebrek aan vertrouwen van je ouders, doet een puber zeer. Hij kan het zelfs zien als een tekort aan liefde wanneer zijn ouders het niet om malen dat hij zelfs geen geld heeft om avondeten te kopen en weer afhankelijk is van zijn oudere vriend die hem wel steunt.

Jullie bekijken het vanuit jullie standpunt. ( Gelukkig staan je man en jij hier hetzelfde in, anders leverde dat ook strijd). Door niets te geven, hopen jullie dat zoon weer bij jullie terug komt. Toch kan hij jullie houding ervaren als een paar ouders die hem niet willen steunen En hem niet begrijpen. Je zoon zal in dat geval liever blijven bij iemand die hem wel begrijpt en geen voorwaarden stelt. Vanuit oogpunt zoon bekeken. Het is goed mogelijk dat hij twijfelt aan jullie liefde voor hem en daarom niet terug wenst te komen.

@Nimbo, jullie hebben hulp ingeroepen voor je zoon. Heb je ook eens overwogen om hulp in te schakelen voor jezelf. Na jaren van zorg en verdriet kunnen gevoelen zo opstapelen en je blokkeren. Door met behulp van een therapeut jouw beleving te verwerken, dus helemaal los van de hulpinstanties rondom je zoon, kan je je zorgen een plekje geven.

-----
@Mijntje, de opmerking ' we staan op punt onze zoon te verliezen... Zo zie ik dat nauwelijks' was een reactie van Nimbo op een regel van mij.

Mediator?

Ik zou echt proberen om een rechtzaak te vermijden.

Dat levert alleen maar verliezers op.
Kunnen jullie niet proberen om in de mediation terecht te komen?

Kun je daar ook je zorgen op tafel leggen. Je zoon mag best weten dat niet wil dat al jouw geld gaat naar stimuli en gadgets. Het is dan aan hem om daar iets mee te doen.

Ik vind echt wel dat Trivia en Flanangan een punt hebben. Wil je echt dat je zoon zich de rest van zijn leven herinnert dat ie zo erg door zijn vader en moeder in de steek gelaten is, dat ie zelfs een rechtzaak tegen ze moest beginnen? De kans dat hij dat zo ziet, is namelijk levensgroot.

Nimbo

Wat je eigenlijk doet: je chanteert je kind. Je kunt geld of een woonplek krijgen als je doet wat ik wil. Maar nu ben ik het niet eens, je doet iets wat ik niet wil, en daarom krijg je niets.

Ik kan je één ding zeggen: als jij hier een strijd van maakt, omdat jullie het niet eens zijn met zijn gekozen levenswijze, dan raak je hem kwijt.

Wat je helemaal compleet vergeet of over het hoofd lijkt te zien, is intrinsieke motivatie. Jij denkt nu iets voor je kind te kunnen of willen beslissen, omdat jullie vinden dat zijn keuzes niet goed zijn. HET recept om je kind kwijt te raken. Een kind moet zijn eigen keuzes kunnen maken, en vooral, een kind (hoe licht verstandelijk gehandicapt ook, hij is een verder normale puber) moet zijn eigen fouten kunnen maken. Want daarvan leert hij, en daaruit trekt hij zijn eigen conclusies. En als hij dan stappen zet, dan moet je er voor hem zijn. Maar daar laat jij volgens mij een steekje vallen. Jij doet alsof je hem de keuze laat, maar uiteindelijk is dat toch niet zo. En je verschuilt je daarbij achter zijn licht verstandelijke handicap. Want dat geeft jou het recht om zijn leven te bepalen, vind je.

Je schrijft dat hij gemakkelijk beïnvloedbaar is. Ik denk dat jullie zoon heel goed door heeft dat hij inderdaad door jullie wordt gestuurd. En omdat hij zich daar zelf niet zo gemakkelijk tegen kan verweren, is het niet verwonderlijk dat hij in de armen van een andere manipulator is gelopen, ik denk vooral omdat hij de behoefte had om meer losgelaten te worden bij jullie.

Ik moet je eerlijk zeggen dat mij deze ontwikkeling niet verbaast, maar dat baseer ik mede op eerdere draadjes van jou. Want dit thema komt telkens terug. En vanaf een afstandje lijkt het redelijk duidelijk te zijn wat er gebeurt. Jullie zoon wil zich losmaken, jullie willen echter blijven sturen, zoon verzet zich daartegen, en zo spiraalt het telkens verder.
Ik denk niet dat je op deze leeftijd en in deze staat van verzet iets kunt bepalen over die relatie van je kind. Dat heeft hij al laten zien.

En jullie staan niet in je recht. Je gaat deze zaak, en je kind erbij, verliezen. Want je moet gewoon voor hem betalen.

Enfin, ik denk dat het probleem heel anders is. Het probleem ligt bij jou. Jij moet deze zoon leren loslaten, hij eist dat van je! En dat kun je of wil je niet, en je verschuilt je daarbij telkens achter de dingen die hij niet kan. Jouw angsten voor zijn toekomst. Maar daarmee zet je hem telkens buitenspel.

Maar kijk nou toch eens naar wat hij wel allemaal kan. Kijk eens naar wat er wel goed gaat. Hij gaat toch naar school, ook al dacht je dat hij dat niet zou doen. En hij heeft toekomstdromen, wellicht wat naïef, maar welke puber wil nou accepteren dat hij schijnbaar niks kan... En dan moet hij de wajong in? Dan is er niets meer te dromen, alleen nog maar te vegeteren, want die krijg je tegenwoordig alleen nog maar als er echt geen toekomst in zit.

Weet hij dat jullie die voor hem aanvragen?

Vraag: hoe zie jij zijn toekomst voor je? De Wajong, is dat het? Wat zou hij wel kunnen, die zoon van jullie?

En stel dat er verder niets anders in zit, waarom zou je hem dan niet fijn bij zijn vriend laten wonen? Wat moet hij dan bij jullie? Zich aan jullie regels houden, en zijn vriend 1x per week zien of zo? Daar lijkt mij persoonlijk ook niets aan...

Nimbo, ik begrijp je zorgen, maar ik weet ook dat jouw aanpak het niet oplost.

Toevoeging: wajong?

Ik snap het daarnaast niet helemaal, want wajong krijg je onder andere alleen als je niet naar school gaat (en duurzaam geen arbeidsvermogen hebt). Je zoon gaat wel naar school. Maar geldt die school dan niet als een echte opleiding (want zonder diploma)? Hij wil wel een echte opleiding gaan doen. Willen jullie dat dan niet? Omdat hij anders geen wajong krijgt?

En even voor de duidelijkheid: wil je dat dan? Een zeventienjarige thuis laten wonen met een wajonguitkering voor thuiswonenden, wat inhoudt dat er voor hem geen toekomst is. Want geen werk of school. En dan voortaan voor hem zijn leven bepalen, omdat hij makkelijk te beïnvloeden is?

Dat is voor een zeventienjarige puber toch een verschrikkelijk vooruitzicht?

wajong (even algemeen)

Nimbo: "Van afronden opleiding is nauwelijks sprake. Hij zit in het laatste jaar van het PRO. Dat is dit schooljaar klaar. Er is geen examen aan verbonden. Hij heeft niets gedaan aan zijn verslagen e.d. om zijn port folio af te ronden.
Hij denkt dat hij naar het ROC kan maar is bezig dit toch te proberen, met tegenadvies van zijn school. Stel dat hij nivo 1 haalt; wat met heel veel geluk zou kunnen, dan redt hij een nivo hoger echt niet. En daar heb je op de arbeidsmarkt echt weinig aan.
Inmiddels is hij ook aangemeld voor WAJONG,op advies van school."

Ik ga het nu even algemeen houden, omdat ik niet weet met welke reden er Wajong wordt aangevraagd. En ik ben ook benieuwd wat PRO is (opleiden naar werk?).

Vaak wordt een kind dat MBO waarschijnlijk niet zal kunnen voltooien (met alle mogelijke gevolgen van dien, zoals studiefinanciering die hij vanaf zijn 18e krijgt, terug moeten betalen) naar een opleiding vanuit de WMO gestuurd. Maar dan moet eerst wel bepaald worden of er arbeidscapaciteit is. Is die er niet (1 uurtje per week kunnen werken onder begeleiding is al arbeidscapaciteit) dan wordt het Wajong.

Is die arbeidscapaciteit er wel, dan kan hij mogelijk wel een opleiding naar werk vanuit het WMO doen (misschien is PRO dat ook, ik ken het niet). Dus als hij niet in aanmerking komt voor de Wajong, zou het kunnen dat de gemeente vanuit de WMO naar opleidingsmogelijkheden kijkt.

Daarbij (even los van Nimbo's verhaal): als hij dadelijk 18 is en niet op zichzelf woont, moet het geld toch ergens vandaan komen. Als de ouders de onderhoudskosten van hun jongvolwassen kind niet kunnen ophoesten wegens laag inkomen en wegvallen kindgebonden budget en kinderbijslag, zal de sociale dienst moeten bijspringen. En dan moet er eerst worden gekeken of dit kind kan werken.

Als jij kunt laten zien dat het kind al onderzocht is en afgewezen voor de wajong, scheelt dat heel veel extra tijd en stress.

Maar

voor al die dingen zoals wajong, eventuele opleiding of niet, toeleiden naar werk enz. lijkt mij dat een goede verstandhouding tussen ouders en kind niet onbelangrijk is.

Want anders gaat hij dat zelf regelen, eventueel met vriend. Hij heeft volgens mij een coach. Nu nog geen 18 dus nog handtekening ouders nodig. Maar zonder zijn medewerking wordt het ook niets. Lijkt me handig om dan door één deur te kunnen.

En dus zaken niet op het spits te drijven...

Ik begrijp wat je bedoelt, Mirreke

Maar als ik in Nimbo's schoenen zou staan, zou ik dat voelen alsof ik een zeer ongewenste relatie ging sponsoren.

Stuck between a rock and a hard place. Heel lastig.

Dit ga je niet winnen, Nimbo

De huisbaas is niet van plan om jouw regels voor jou te gaan houden. Dat mooie plan van logeren is mislukt. Zoon niet financieel onderhouden gaat mislukken. Zoon uit de handen van de vriend halen is mislukt. De scholing loopt - weliswaar moeizaam - nog steeds door. Zoon wilde geen medicatie meer omdat hij zich beter voelde zonder, dat is gelukt.

Ik denk dat ik een beetje aanvoel waarin de pijn voor jouw zoon zit.

Wel direct op advies van de school een thuiswonend WAJONG aanvragen. Je schoffeert jouw zoon op meerdere manieren. Thuiswonend, alsof hij niet al 5 maanden weg is. WAJONG aanvragen, alsof hij al opgegeven is. En op advies van de school, alsof jouw zoon niets te vertellen heeft.

Wat je doet, klopt dat met wat er werkelijk aan de hand is? Hij woont niet thuis, wil eigenlijk nog steeds een opleiding doen en redt zich ondanks dat zijn ouders amper helpen. Best wel goed voor een jongen van 17.

Heb je dat wel eens overwogen? Dat deze vriend hem geeft wat jij niet kan, namelijk puberen en zelf dingen uitvinden?

Hortensia

PRO is Praktijkonderwijs, laagste vorm van voortgezet onderwijs. Kinderen die daarop zitten hoeven geen startkwalificatie te betalen.
Niet te verwarren met praktijkgerichte opleidingen op het VMBO en MBO.

Er is niets mis met het aanmelden voor de Wajong. Dan wordt onderzocht wat je wel of niet kan bij de toetsing arbeidsvermogen. Dat schept duidelijkheid.
Stel dat hij daarna wil werken onder begeleiding, dan heeft hij die toetsing ook nodig.

Hortensia, maar dat is de crux

Ten eerste: de arrogantie om te denken dat je mag bepalen van wie je kind houdt. En die arrogantie dan onderbouwen door te vermelden dat hij beïnvloedbaar en licht verstandelijk beperkt is. Alsof je dan het leven van je kind mag vormgeven.

En ten tweede: het zijn twee verschillende issues. Je sponsort niet een relatie, nee, je helpt je kind in zijn levensonderhoud.

Dit is een aloud en telkens terugkerend probleem: mag iemand die geld verschaft vervolgens bepalen wat die ander ermee doet? volgens mij niet. Het één staat los van het ander.

Het kan zijn dat Nimbo er problemen mee heeft, met deze relatie, of met de manier waarop het zich heeft ongwikkeld. En als moeder kan ik het me misschien zelfs wel goed voorstellen. Maar dat is dan haar probleem, daar moet zij zelf mee zien te dealen. Nu maakt zij het een probleem van haar kind, door geen geld te geven. Omdat zij er moeite mee heeft.

En stel nou dat zoonlief braaf thuis komt wonen, maar kleding gaat dragen waar zij niet van houdt. Mag die kleding dan ook niet? Omdat zij het betaalt? En als hij naar bandjes gaat die zij niet goed vindt voor hem? Of als hij gaat roken, en zij dat niet goed vindt voor hem? Mag dat dan allemaal niet? Omdat de ouders het bepalen, en zijn leven willen inrichten? Waar zit de grens?

Verder: waarom is deze relatie zo zeer ongewenst? Doordat vriendlief ouder is? Ach 23, dat valt wel mee hoor. Doordat hij manipuleert? Maar waarom vindt Nimbo dat hij manipuleert? Omdat zoon naar hem luistert, of met hem overlegt, en niet meer met zijn ouders of niet alleen met zijn ouders?

Ik ben het wel eens met Done, al wilde ik het niet zo boud (of bout, ik weet het even niet) zeggen. Maar ik vind dat Nimbo op dit moment behoorlijk over haar kind heen walst. Ze neemt beslissingen over zijn hoofd heen, en uit niets blijkt dat zij respect heeft voor de keuzes van haar zoon. Sterker, zijn keuzes (al vijf maanden niet meer thuis wonen, plannen hebben op leergebied waar zijn ouders geen heil in zien) worden genegeerd, niet meegenomen, er wordt gewoon gedaan alsof het niet zo is.

Ja, ik begrijp dat Nimbo het moeilijk vindt, omdat zij zelf een kwetsbaar kind voor zich ziet, en bang is dat hij in zeven sloten tegelijk gaat lopen, vallen, en verdrinken.

Maar vooralsnog valt het behoorlijk mee. Hij gaat nog steeds naar school. Nimbo baalt dat hij zijn portfolio niet op orde heeft, maar dat snap ik wel. Hij heeft grote problemen op het gebied van het thuisfront, en die leiden hem af.

Nimbo, ik roep het al die tijd al, maar heb een beetje vertrouwen, in je zoon en in je eigen opvoeding. En laat het nou toch eens doordringen dat hoe meer jij je zoon wil dwingen, hoe meer hij zich afzet en zich van je terugtrekt.

Dat jij van hem houdt en je zorgen maakt, dat snappen we allemaal. En dat het niet makkelijk is snap ik ook. Maar verlies daarbij je zoon niet uit het oog, wat hij van het leven wil. Een jongen op zijn leeftijd moet de hele wereld voor zich zien, moet toekomstdromen kunnen hebben, plannen kunnen maken. Hij moet zijn eigen keuzes kunnen maken, zijn eigen fouten.

In plaats daarvan plan jij voor hem een wajonguitkering en thuis wonen. Eerlijk zeggen, maar wat zou jij kiezen?

Laatste stukje was voor Mirreke

over het nut van de aanvraag Wajong

even wat uitleg

PRO is praktijkschool. Is de middelbare school; je haalt er geen erkent diploma en kan eventueel doorstromen naar nivo 1/entreeopleiding MBO.

Voor nivo 1 en 2 op het MBO krijg je geen lening studifinanciering, maar het een gift. Er hoeft dus niet terugbetaald te worden.

De WAJONG is op advies van school aangevraagd. Het is als een reservemogelijkheid voor hem. Hij is namelijk nog niet aangenomen op het ROC en de kans is groot dat dit niet gebeurt ook.
Natuurlijk weet hij van de WAJONG aanvraag want hij moet dit zelf ondertekenen.
Tot nu toe is hij van iedere stage of weggestuurd of met erg veel aandachtspunten gestopt. Daarom denkt school dat hij niet in staat is een reguliere baan vast te houden. De WAJONG kan dan ingezet worden omdat je dan kan werken in een WAJONG baan (net als de vroegere Melkertbaan)met begeleiding. In zijn geval kan dit dan als een leerschool voor hem gebruikt worden in de hoop dat hij ooit in een reguliere baan aan de slag kan. Gezien het feit dat hij als een 12/13 jarige functioneert is het niet gek te veronderstellen dat hij leerbaar is en over enkele jaren volwaardig kan meefunctioneren in een gewone baan. Maar voor nu heeft hij begeleiding nodig.

Deze mogelijkheid van werken met begeleiding voor een WAJONGuitkering, is sinds de participatiewet, dus nog niet zo lang.

Even ter illustratie van zijn gedachtegang; hij zei onlangs dat hij door wilt leren voor de beveiliging. Toen ik vroeg wat hij dan wilde gaan doen zei hij: Nou, niet dat ik dan wil werken als beveiliger maar ik leer dan hoe ik iemand (...naam iemand waarop hij op dat moment boos was) op zijn bek kan slaan. Ik vroeg het nog een goed na en hij legde uit dat je als beveiliger ook vechttechnieken leert.

Wat betreft intrinsieke motivatie. ER was onlangs een programma/item op TV dat sommige studenten niet eens naar school gaan en alleen een aanmelding doen om stufi op te strijken. Kort erna kwam hij ermee dat hij toch naar het ROC wilde (hij had steeds aangegeven te willen gaan werken) Wat ook een probleem is, is dat hij zijn ADHD medicatie niet meer wil slikken, in een te kleine ruimte huiswerk moet maken en hij zijn begeleider éruit gooit'als het uikomt. Zonder huiswerkbegeleiding en medicatie ter concentratie kan hij echt geen opleiding doen, te meer daar hij geen huiswerk gewend is te maken. Zijn beetje verslagen wat hij nu voor de PRO had moeten doen, vertikt hij nu ook gewoonweg.
Daarvoor had hij al eens aangegeven in de studentenflat waar ze nu zitten een eigen kamer te willen naast zijn vriend. Wij vermoeden dus dat hij naar het ROC wil om stufi te krijgen en zich aan te kunnen melden in die flat. Ambitie? Mijn neus!

Iemand zei ook iets over dat wij onze zoon chanteren. Tja, zo kun je dat zien. Maar in allerlei opvoedtechnieken zitten manipulatietechnieken en zelfs chantage. Zien jullie het feit dat een werkgever zijn werknemers alleen maar betaald als ze komen werken, ook als manipulatie of als chantage?

En waarom zouden die twee, ondanks verschillen tussen hen, bij elkaar blijven? Goed punt. Ik wil ook niet beweren dat ze niet van elkaar houden. Dat geloof ik best. Ik geloof alleen daarnaast dat er ook een heleboel dingen n hun relatie zitten wat ze nu heel erg aan elkaar bindt. Slechte/negatieve dingen. Zoals de vriend die last heeft van verlatingsangst en mijn zoon op allerlei manieren gemakkelijk kan manipuleren omdat hij hem de baas is in alles. Hij verbiedt hem allerlei dingen zoals omgaan met anderen-zoon mag bijna niemand alleen zien; zonder dat vriend erbij is. Hij heeft hem helemaal in de tang omdat zoon nu niet terug wil naar zijn ouders door alles wat er gebeurd is. En door zijn trots. Zoon op zijn beurt zit nu op allerlei manieren vast aan vriend omdat hij via hem veel vrijheid kan verkrijgen, dingen ḿag'die bij ons wel mogen. Hij heeft constant gezelschap (want maakt moeilijk vrienden) en wordt veel vermaakt omdat ze samen van alles gaan doen. Daarnaast kan hij alcohol gebruiken als hij wil, ik denk ook dat hij dat doet. En misschien drugs, dat weet ik niet. Die worden wel daar gebruikt in die flat in ieder geval.

Een goede verstandhouding is er sowieso niet. Maar die gaan we ook niet krijgen als we nu ineens geld gaan geven. Maar een rechtszaak kunnen we misschien/ hopelijk toch sowieso voorkomen. Want wij zullen(we verwachten als hij 18 wordt) een dagvaarding krijgen met een bepaalde eis van een toelage. Mocht die eis reeel zijn dan gaan we daar gewoon mee akkord en is er geen rechtszaak, neem ik aan. Misschien valt er te onderhandelen over de eisen, ik weet niet precies hoe dat werkt.
Kijk, vanaf dat hij 18 is, gaan we sowieso wel een bijdrage leveren, dat is ook duidelijk in de wet dat dat normaal is.
Maar we zijn het absoluut niet eens met de manier waarop hij ons huis onverwacht verlaten heeft, zonder dat er eigenlijk sprake was van dusdanige conflicten dat dat niet op te lossen viel. Nee, hij vond onze ŕegels te streng'net zoals zovelen 17 jarige die die wegloop mogelijkheid niet hebben en hulpverlening stelde duidelijk dat wij redelijke eisen aan hem stelden. En daarom hebben wij die keus niet willen sponseren en dat willen we dus eigenlijk ook niet met terugwerkende kracht.Maar goed, daar komen we waarschijnlijk niet onderuit. Wat wein elk geval uit willen dragen is dat we niet aan diie actie hebben willen meewerken. Als hij 18 is, dan is dat zo. dNa laten we het in die zin ook gewoon los.

Bedankt voor de uitleg!

Mirreke en Nimbo

Ik vind het te ver gaan om Nimbo van arrogantie te beschuldigen. Ze ziet haar kind naar de knoppen gaan, mede door een vriend die niet bepaald gezond in de relatie staat. Een partner die de ander isoleert van anderen valt in die categorie.

Wat is wijsheid in dit geval? Ik zou het werkelijk niet weten. Gewoon geld overmaken naar een situatie die ik n.a.v. Nimbo beschrijft, zie als zeer ongezond? Een kind dat verstandelijk jonger is dan 17, zoals Nimbo volgens mij al eens beschreef, zo te moeten zien afstevenen op grote problemen/nog grotere problemen? En dan toch de portemonnee te moeten trekken zodat dit in stand gehouden blijft, omdat anders misschien de verhouding nog verder verziekt?

Die jongen zit in een heel nare wurggreep, en de situatie houdt Nimbo vervolgens ook in de houdgreep.

Ik heb geen idee hoe je hieruit moet komen. Maar "arrogantie" vind ik in dit geval toch wel een heel nare opmerking.

redelijke eisen

Ik vind een 17 jarige klusjes laten doen voor zijn zakgeld bijv al echt geen redelijke eis maar ja wie ben ik.

nimbo

waarom ga je niet in op alle suggesties om naast je zoon te gaan staan?
ik lees in je laatste posting dat je nog steeds in dezelfde richting denkt.
Heb je niet het gevoel dat jij het ook moeilijk vindt om te draaien?
gr Angela

duh thuiswonend

Wij vragen geen thuiswonende WAJONG aan! Je vraagt een WAJONG AAN en als je dan officieel nog bij je ouders woont valt het lager uit dan anders, dat is ook zo als je studiefinanciering aanvraagt.

En waarom staat hij nog bij ons ingeschreven? Nou, omdat hij bij zijn vriend niet ingeschreven kan staan omdat DUO dat niet goed vindt. Want ze wonen onofficieel samen.

Het voelt zo onwijs rot dat mensen mij hier verwijten dat ik mijn eigen zoon schoffeer. Zo misselijkmakend. Echt, het is om te huilen het voelt als een trap na, nadat ik jaren mijn uiterste best heb gedaan.

Ik belet hem ten eerste niet, ik herhaal NIET, om zich aan te melden bij het ROC. Sterker nog: al die jaren dat hij op het PRO zat heb ik aangegeven dat ik het liefst zou zien dat hij erna naar een ROC zou gaan, terwijl hij toen al aangaf dat hij perse wilde werken en niet naar school.

(en dientengevolge niet gemotiveerd was om met name zijn rekenen te trainen, waar ik hem altijd bij wilde helpen, waar we jaren bijles en weet ik wat voor tijd en hulpmiddelen aan besteed hebben)

School gaf aan dat hij misschien door kon leren, ik gaf aan dat ik graag wilde dat dat het streven werd. Zoon zelf geeft pas nu ineens aan dat hij naar het ROC wilde. Maar nu geeft het PRO hem duidelijk een TEGENADVIES. Mijn advies doet niet ter zake; heb ik zoon niet eens gezegd. Ik heb, toen mijn zoon er laatst naar vroeg gezegd dat ik altijd gewild heb dat hij zou doorleren als dat kon, maar dat het advies nu van school moet komen : niet van mij. Ik ben maar een moeder; zij zijn beroepskrachten.
Het PRO in samenspraak met het ROC moeten gaan besluiten of hij de entreeopleiding mag gaan doen.

En nu sta ik zijn toekomst in de weg omdat ik WAJONG aanvraag.... PFfff

WAJONG is het reserveplan voor het ROC wat op 1 staat.
En WAJONG is vooralsnog de manier om hem uiteindelijk de arbeidsmarkt op te krijgen.

En ALS hij toch naar het ROC gaat. Ik zal hem op alle manieren die ik nog kan waarmaken willen steunen. Maar hij maakt het zich zo onmogelijk door zijn begeleider weg te sturen, zonder medicatie door het leven te willen en in een onmogelijke thuissituatie ineens voor het eerst van zijn leven zijn huiswerk te moeten gaan plannen en uitvoeren. Onderschat dat niet voor een jongen van zijn nivo met een laag IQ.

NImbo!

Ik snap je zorgen!!! Echt. Maar jouw oplossing werkt niet. Hij zal er zelf achter moeten komen. Dan helpt het niet als hij ruzie heeft met zn ouders!

Echt, ook een minder begaafde, beïnvloedbare opstandige adhd'er die niet aan de medicatie wil zal uiteindelijk tegen zijn grenzen aanlopen. En eruit leren. Maar misschien gebeurt dat pas over twee jaar, of over vijf. Of moet hij eerst de goot in zakken.

Maar door vóór hem te beslissen, ontneem jij hem de mogelijkheid het zelf te leren.

Ik ben het ook met je eens dat hij door zijn eigen beperkingen en persoonlijkheid niet in de meest makkelijke positie zit. En tóch denk ik dat je het moet vertrouwen en loslaten. Want wat moet blijven, voor hem, is het rotsvaste vertrouwen in zijn ouders. Dat jullie voor hem gaan, wát hij ook doet!

Je kunt wel degelijk aangeven dat je niet blij bent met hoe dingen gaan. Maar zonder er voorwaarden aan te verbinden.
Je zegt dat de hulpverlening het met jullie eens is (althans, regels zijn niet te streng). Maar schijnbaar wel voor hem...

Ik zou het hele relatieverhaal loslaten. Als die relatie eigenlijk niks is voor je zoon, komt hij er vanzelf op terug. Maar alleen als er een mogelijkheid is om weg te gaan. Dus naar jullie bv. Of op begeleid kamerwonen. Dus leg er geen oordeel in, en hanteer geen voorwaarden. Want ik vermoed zomaar dat je zoon wel een beetje op jou lijkt Jij wil iets niet omdat je niet het gevoel wil geven dat je het gedoogt of ermee in stemt. Maar ik denk dat hij net zo koppig is. Hij zal niet toegeven dat hij fout was, als hij denkt dat dat is wat jij zo graag wil horen... En daarmee zetten jullie jezelf helemaal vast.

Heeft school een goede decaan, die met je zoon kan praten? Niet over jullie of zo, maar over zijn toekomst? Kan hij niet nog een jaar op deze school blijven om zijn portfolio af te ronden? Is er geen mogelijkheid voor maatwerk?

En waarom (al zou het voor de beurs zijn) geen mbo1? Als hij MBO gaat doen krijgt hij pas beurs als hij 18 is, dus hij moet sowieso nog een jaar overbruggen dan. Kan hij in dat jaar geen extra vakken of extra ondersteuning krijgen?

Dan is hij weer een jaartje ouder, en wie weet gemotiveerder, of is zijn zelfinzicht gegroeid.

Overigens, dat hij geen medicatie meer wil komt vrij veel voor in de puberteit, en dan niet alleen bij adhd. Ook jongeren met bv. diabetes willen niet meer anders zijn dan anderen, en weigeren bv. insuline te nemen. Of kinderen met epilepsie willen hun medicatie niet meer. Dat gaat ook wel weer over als ze ouder worden, maar kan idd in de tussentijd wel een groot probleem zijn.

Als allerlaatste: vertrouw niet altijd op de hulpverlening. Wat de hulpverlening zegt is kennelijk niet altijd een goede match met jouw zoon. Ik zou uitgaan van de werkelijke situatie nu, en hoe je die het beste kunt ondersteunen... Je hebt nu al behoorlijk wat met je kind meegemaakt, dus je zou moeten kunnen inschatten wat niet werkt. En kijk ook naar wat je doel is: je zoon met alle macht binnen de beperkingen van jullie regels houden, of een goede relatie met hem houden. Ik proef uit je bovenstaande reactie ook een soort van gelatenheid: na zn 18e laten we het los. Ja loslaten is wat ik 'predik', maar laat alleen de situatie los, en laat alsjeblief je kind niet los. Want hij heeft je nodig!

Nimbo, en daarnaast, geniet van je kind, probeer het toch echt fijn te hebben met hem. Verlies je niet teveel in angsten en zorgen, die dan (goedbedoeld!) leiden tot voorwaarden en druk waar je zoon zich weer tegen verzet. Dit is nu je leven met hem, zorg dat hij graag bij jullie komt, of ga bij hen langs. Laat je uitnodigen. Nodig hen beiden uit om ergens heen te gaan. Doe iets leuks met ze...
Of doe eens zelf iets alleen met je zoon. Al is het kleding kopen of zo... Of naar de bios, uit eten, ga met hem naar het klimbos... Probeer het zo om te buigen dat je dit weer met hem kunt doen.

"hij maakt het zich zo onmogelijk . . ."

Deze zin vat het goed samen. Als je deze dingen leest verklaar je hem voor gek dat hij dit allemaal niet doet. Maar jullie hebben - denk ik - al die jaren niet een volwassen-worden proces met hem kunnen inzetten zoals die vriend het is gaan doen.
Snap je een beetje wat ik bedoel? Jullie hebben geprobeerd die twee werelden (vriend's wereld en die van het gezin) te combineren, maar dat lukt niet. Je hebt waarschijnlijk tijdens je opvoeding (en het 'uitzetten van zijn opleidingspad') nooit gedacht dat er zo iemand als die vriend zou komen door wie dit soort dingen gebeuren.

Maar hij doet die dingen niet, die zo logisch lijken.

En dan? Blijf je dan mokken en kom je alleen maar in beweging met geld als het moet van de rechtbank? Hoeveel slechter kan het nog worden als je het gesprek aangaat over drugs/alcohol en geld wat je daar niet aan wilt geven?
Als je nu dat gesprek aangaat, heb je kans dat het kan lukken.
Als je wacht op de rechtbank heb je geen invloed meer.

Ik denk dat jullie misschien net zo koppig zijn als zoon . . .?

gr Angela

niet fair

Ik heb ook geen idee, maar vind het idd ook niet fair om Nimbo te beschuldigen. Loslaten van je kind is al moeilijk, maar van dit kind terwijl je met open ogen toe moet kijken hoe het mis gaat, lijkt mij hels moeilijk.
Een mediator wat eerder werd gesuggereerd zou het beste zijn, je zoon zou eigenlijk een goede coach/therapeut moeten hebben, maar volgens mij weigert hij dit?Misschien kan je voorstellen dat je gewoon geld geeft en niet meer 'zeurt' als hij een 'coach' neemt, maar ik vrees dat hij dat ook niet wil. En daar sta je dan, als ouder. Ik zou ook voor jullie zelf hulp zoeken.
Is hij eigenlijk in staat om zelf zijn financien te beheren?

heel erg veel sterkte!

Nimbo

Ik begrijp je. Het is ook bijna niet uit te leggen als er zoiets speelt. Godzijdank geen herkenning met mijn situatie, maar ik heb vaker gezien/gehoord hoe pubers en jongeren met problemen zoals hij zichzelf volkomen vastzetten en jij als ouder mede wordt vastgezet.

Effe gezellig een middagje winkelen met een kind dat niet meer bij jou wil wonen en onder invloed staat van een man die ook niet erg gezond in het leven staat, is dan heel goed bedoeld. Maar ik vermoed: amper tot niet uitvoerbaar.

Wat die andere pubers/jongeren die ik ken(de), betreft: ik weet van een aantal die opeens toch nog het licht zagen en de goede weg terug vonden. Maar goed, die woonden niet samen met een man die niet bepaald een goede invloed is...

coach

Oja, die coach kan ook (misschien beter nog) een oom of neef zijn met wie het klikt. Hij accepteert jullie nu niet in die rol.

Had jouw laatste posting nog niet gelezen

toen ik mijn laatste poste.
En mijn postings zijn gebaseerd op jouw postings nimbo. Op hoe jij e.e.a. formuleert. Op hoe dat dan overkomt.

Het is absoluut niet mijn bedoeling om je te kwetsen (integendeel) maar soms wel om te spiegelen. Want je bedoelt iets wellicht niet op een bepaalde manier, maar het pakt misschien wel uit op die bepaalde manier... Of het komt over op een bepaalde manier, en dat zal jouw zoon dan zo voelen.

Heeft je zoon nu helemaal geen goede begeleiding op school? Dan zou ik mezelf toch opwerpen als voorvechter voor hem. Als jij denkt dat het erin zit, dan zit het erin. Waarom geeft school nu een tegenadvies? Omdat hij de boel laat sloffen? Dat is geen argument vind ik, is gewoon des pubers hoor...

Als hij nu op zeg 13-jarige leeftijd functioneert, dan is hij nog heel wispelturig en lui. Maar dat is geen reden om een jongen zijn toekomst te ontnemen. Is er geen mogelijkheid voor en extra jaar, wat ik al vroeg?