Blij met nieuwe (komende) wet

Discours

Arawen op een of andere manier lopen twee verschillende discoursen gigantisch dor elkaar.
Als je bijvoorbeeld kijkt naar meldcodes van de GGZ die te vinden zijn op internet (http://www.ggznederland.nl/privacy/meldcode-kindermishandeling.pdf), dan zie je dat met name terug in het zinnetje: 'bijvoorbeeld wanneer de hulpverlener een zorgplicht heeft tegenover de eigen patiënt die mogelijk dader is van kindermishandeling'.

Als iemand zich meldt bij de GGZ of bij de spoedeisende hulp vanwege depressie, psychose of een manie, ben je dan ook een kindermishandelaar? Als je depressief, psychotisch of manisch bent kun je niet goed voor je kinderen zorgen, maar waarom valt dan onder 'kidnermishandeling'? Ik kan maar één reden verzinnen en dat is dat de cijfers van 100.000 kinderen gehaald moeten worden.

Ik deel helemaal met je dat er aandacht moet zijn voor de kinderen, want kinderen maken dan ook een moeilijke periode door. Het zal geen glorieus bona-gezin zijn. Maar die aandacht zou 'zorg' moeten heten. En een van de zorgpunten zou moeten zijn dat je de ouder niet verder criminaliseert, ontwricht, angstig maakt dan nodig is. Want de meeste psychiatrische aandoeningen zijn met behulp van medicatie en therapie goed te behandelen. Er is dus nog een leven na de crisis, en je zou er alles aan moeten doen om te zorgen dat ouders en kinderen die crisis zo goed mogelijk doorkomen, zodat ze daarna weer de draad op kunnen pakken. Dat doe je niet als je de ouders binnen het discours 'kindermishandeling' trekt.

Ik zou dus vóór een zorgplicht zijn: elke behandelaar die ingrijpende behandelingen met een ouder gaat doen zou zich ervan moeten vergewissen of datgene wat hij/zij wil doen kan als er kinderen in het spel zijn. Dat kan een standaardvraag worden bij opname, en eventueel het inschakelen van maatschappelijk werk bij ingrijpende, langdurige opnames of als de opvang van kinderen niet goed geregeld is.

Om die 'zorg' onder het motto van 'kindermishandeling' te krijgen moet je enerzijds het begrip van kindermishandeling erg gaan oprekken (een kind dat geconfronteerd wordt met een depressieve ouder wordt dan emotioneel mishandelt) en moet je alle psychiatrische patiënten als zodanig gaan benaderen. Zo kom je wel aan 100.000 kinderen. Maar je hebt dan zoveel kapot gemaakt in de relatie psychiatrie-patiënten en in de relatie ouders-kinderen dat ik me niet kan voorstellen dat iemand daar blij mee is.

Je zegt zelf dat je denkt dat een rapport de rechterlijke weg in jouw situatie gemakkelijker had gemaakt. Ik denk dat je te optimistisch bent over de rapporten van het AMK. Stel dat je echtgenoot opgenomen werd met een crisis, dan zou er dus melding gedaan worden bij het AMK en had je vervolgens een onderzoek gekregen. Deurbel gaat, AMK op de stoep. Je man valt dan in de categorie 'kindermishandelaars' en het zou de vraag zijn of jij de kinderen wel voldoende hebt beschermd tegen hem. Jij zegt zelf dat de kinderen gelukkig bij jou waren, maar dan schat je je eigen situatie positief in. Ik denk echt dat je iets te naïef en optimistisch bent.
Maar ik vind het vooral jammer dat het zorgdiscours zo verdwijnt onder het mishandelingsdiscours. Beiden hebben heel andere dynamieken,

Tsjor

Wgbo blijft

AnneJ, de WGBO gaat boven de wet op de jeugdzorg. Daarin vergissen veel mensen zich. Ook na een OTS en UHP moeten ouderes nog toestemming geven voor behandelingen etc. Hulpverleners vinden dat lastig en er gaan al lang stemmen op om dat maar even opzij te zetten, maar tot nu toe is dat gelukkig nog niet gebeurd.
De meldingsprotocollen voor zover die nu op internet te vinden zijn gaan eigenlijk over situaties waarin iemand vermoedt dat een kind mishandelt wordt; dan is er altijd al de mogelijkheid om dat te melden.
Wat de situatie van Rotterdam anders maakt is dat er een meldingsplicht zou zijn, ongeacht enig vermoeden van mnishandeling. Dan gaat het om overdracht van patiëntgegevens en dan is de zorg van Temet volledig terecht.
Alleen over de specifieke situatie in Rotterdam zijn geen stukken te vinden op internet, ik kan het in elk geval niet achterhalen. Het NJI zou het experiment begeleiden met onderzoek, maar ik kan niet zien of er al een eindrapport is.

Tsjor

Art 2j wet op de jeugdzorg

Ik heb geen tijd om het tot op de bodem uit te zoeken, maar ik heb toch even de wet op de jeugdzorg erbij gepakt en volgens mij zit de crux in art 2j:

"Artikel 2j
Een meldingsbevoegde kan zonder toestemming van de jeugdige of zijn wettelijk vertegenwoordiger en zo nodig met doorbreking van de op grond van zijn ambt of beroep geldende plicht tot geheimhouding, een jeugdige melden aan de verwijsindex indien hij een redelijk vermoeden heeft dat de jeugdige door een of meer van de hierna genoemde risico’s in de noodzakelijke condities voor een gezonde en veilige ontwikkeling naar volwassenheid daadwerkelijk wordt bedreigd:

a. de jeugdige staat bloot aan geestelijk, lichamelijk of seksueel geweld, enige andere vernederende behandeling, of verwaarlozing;
b. de jeugdige heeft meer of andere dan bij zijn leeftijd normaliter voorkomende psychische problemen, waaronder verslaving aan alcohol, drugs of kansspelen;
c. de jeugdige heeft meer dan bij zijn leeftijd normaliter voorkomende ernstige opgroei- of opvoedingsproblemen;
d. de jeugdige is minderjarig en moeder of zwanger;
e. de jeugdige verzuimt veelvuldig van school of andere onderwijsinstelling, dan wel verlaat die voortijdig of dreigt die voortijdig te verlaten;
f. de jeugdige is niet gemotiveerd om door legale arbeid in zijn levensonderhoud te voorzien;
g. de jeugdige heeft meer of andere dan bij zijn leeftijd normaliter voorkomende financiële problemen;
h. de jeugdige heeft geen vaste woon- of verblijfplaats;
i. de jeugdige is een gevaar voor anderen door lichamelijk of geestelijk geweld of ander intimiderend gedrag;
j. de jeugdige laat zich in met activiteiten die strafbaar zijn gesteld;
k. de ouders of andere verzorgers van de jeugdige schieten ernstig tekort in de verzorging of opvoeding van de jeugdige;
l. de jeugdige staat bloot aan risico’s die in bepaalde etnische groepen onevenredig vaak voorkomen. "

Die mogelijkheid onder l intrigeert mij in hoge mate, maar daarover misschien een andere keer.

Op grond van een eerdere bepaling (2a of 2b, ff vergeten) is een arts een "meldingsbevoegde". Er staat ook ergens iets over afspraken met B&W, dus kennelijk is er nadrukkelijk ruimte gemaakt voor gemeentelijk beleid (wat een bedreiging is in Rotterdam hoeft dat niet te zijn in Utrecht, kennelijk).

Mij vallen twee dingen op:
1) het gaat om een meldings*bevoegde* die een jeugdige *kan* melden aan de verwijsindex. Geen verplichting dus. Die verplichting zou dan in het leven geroepen moeten worden door de instelling waar de betrokkene werkt, op grond van werkgeversgezag, lijkt mij zo.
2) Het gaat om problemen van de jeugdige, niet om problemen van de ouders. Als ik die tekst lees kom ik tot de conclusie dat de daarin opgesomde problemen en risico's aanleiding kunnen zijn voor een melding als de meldingsbevoegde "een redelijk vermoeden heeft dat de jeugdige door een of meer van de hierna genoemde risico’s in de noodzakelijke condities voor een gezonde en veilige ontwikkeling naar volwassenheid daadwerkelijk wordt bedreigd"

Let wel, die opsomming is wat je een limitatieve opsomming noemt: daarbuiten zijn er geen gronden voor een melding met een beroep op dit artikel. Zelfmoordpoging, geestelijke stoornis of verslaving *van de ouders* staat niet in die opsomming. Je kan natuurlijk construeren dat een zelfmoordpoging van een ouder een risico vormt op geestelijke problemen bij de jeugdige en dat dat dan weer een risico vormt dat die jeugdige in de noodzakelijke condities etc wordt bedreigd, maar die stap kan je m.i. op basis van de tekst niet maken. Het is het verschil tussen een staatslot (= kans op een geldprijs) en een lot waarmee je kans maakt op een staatslot (= een kans op een kans op een geldprijs).

Zo beredeneerd kan het Rotterdamse beleid dus niet door de beugel van de Wet op de Jeugdzorg.

Blijft over dat art 2j onder l. Volgens mij staat iedereen wel bloot aan enig risico dat ongelijk verdeeld is over de etnische groepen. Voorbeeld: diabetes type 2 komt meer dan gemiddeld voor bij Hindostanen. Hoewel ik een kaaskop ben sta ik vast ook bloot aan een risico op diabetes type 2. Een klein risico vermoedelijk, want geen overgewicht, nette bloedsuikerspiegel en geen Hindostaan, maar het risico is niet nul dat ik het ooit zal krijgen. Op grond van de letterlijke tekst van de bepaling kan ik dan doorgemeld worden - ware het niet dat ik 44 ben en dus te oud. Let wel, je bent in deze wet jongere tot je 23e, dan ben je dus al 5 jaar meerderjarig!!

Groeten,

Temet

Bedankt temet

Eigenlijk is de crux dat er altijd zorgen zijn, dus ben je altijd de sjaak en zo gaat het ook uiteindelijk.
Maar bovendien zit de angel in nummertje K. de ouders of andere verzorgers van de jeugdige schieten ernstig tekort in de verzorging of opvoeding van de jeugdige;
Dat kunnen ze altijd beweren op grond van de situatie van de ouder. Dat dat nog geen feit is, is wel een reden om te onderzoeken of dat een feit is. Elk onderzoek kun je uiteindelijk onderbouwen op die manier. Er is geen ontkomen aan. Want wat is er nu mis met een onderzoek? De overheid heeft op elk moment het recht om te onderzoeken of de opvoedingssituatie van de jeugdige te wensen overlaat. Enzovoort dus.

1-2-3: hahaha!

Dit is echt geen goed nieuws hoor. Hooguit een hoop extra leed. Heb je je gekke partner eindelijk zover dat hij zich laat helpen (je weet immers: als je weg gaat dan zijn de kinderen aan hem overgeleverd middels de omgangsregeling die standaard wordt opgelegd), krijg je gratis en voor niets de jeugdzorg erbij.....

Nee bedankt, we lossen het zelf wel op.

Verwijsindex is geen amk

Temet, melding ind e verwijsindex is nog niet hetzelfde als een melding bij het AMK. De verwijsindex is bedoeld om ervoor te zorgen dat hulpverleners met elkaar in kontakt komen.
Het is zo ongeveer de enige keer tot nu toe dat ik actief geweest ben op twitter: iemand die ervoor moest zorgen dat de verwijsindex geïmplementeerd werd was vrolijk aan het rondvragen welke criteria en situaties er allemaal nog meer gemeld moesten worden. Ook daar het verkeerde idee dat het gaat om het melden van problematische kinderen. Ik heb toen naar voren gebracht dat het de verkeerde vraag was. De goede vraag zou zijn dat instellingen die met ouders en kinderen te maken hebben (wie niet dus) dat die zich af zouden moeten vragen of zij nu elk kind zouden gaan melden in die verwijsindex (voordeel zou zijn dat van elk kind dan terug te vinden zou zijn waar het kind op school zou moeten zitten, welke huisarts er is etc.) of slechts een bepaalde categorie, bijvoorbeeld als je extra zorg besteedt aan het kind. De grondgedacht was en zou moeten zijn dat instellingen zich bekend maken als instantie die een bepaalde zorg dragen voor dat kind; en die ook op die zorg aanspreekbaar zijn.
Bijvoorbeeld de stichting die een gezin keurig op de caseload heeft staan, daar ook subsidie voor ontvangt, maar zich al een jaar lang niet heeft laten zien. Of de organisatie die niet kan vertellen wie er nu daadwerkelijk werkt in het gezin, waar de problemen de financiële problemen de pan uit rijzen.
Het grote probleem was, dat er tientallen instellingen bij een gezin betrokken waren, zonder dat ze dat van elkaar wisten. Dat probleem zou opgelost moeten worden met de verwijsindex. Dat iedereen zijn best doet om het om te draaien en vooral tot een meldingslijst van probleemkinderen te maken, tsja, het is ook lastig om publiekelijk bekend te maken dat jij als instelling verantwoordelijk en aanspreekbaar bent op bepaalde zorg die je zou moeten leveren (of waar je in elk geval de subsidiegelden voor krijgt).
Maar het zou kunnen, dat dit artikel gebruikt wordt om nog veel meer 'meldingsbevoegden' bij allerlei instanties te regelen, allemaal keurig afgesproken in convenanten.

Tsjor

Tsjor

Als verwijsindex iets anders is dan AMK (ik neem dat onmiddellijk van je aan maar heb me geheel niet in de verwijsindex verdiept), wat is dan de grondslag voor die meldingsverplichting in Rotterdam, als het niet de Wet op de Jeugdzorg is? Weet jij dat?

Groeten,

Temet

Wet aangenomen in tweede kamer

Lees ik net op twitter...
Iid wet op meldcode huiselijk geweld en kindermishandeling...

mirjam op haar ipad

Verplichte meldcode

Er is vandaag een wet aangenomen waarin de verplichting voor genoemde instellingen om een meldcode te hebben. Dat betekent nog niet dat het Rotterdamse 'ouderprotocol' landelijk verplicht is. Maar er worden natuurlijk steeds meer voorwaarden geschapen waaronder dit soort maatregelen draagvlak krijgen onder mensen die niet snappen dat jou eigen huishouden al criteria heeft die zogenaamd onder kindermishandeling vallen danwel aangemerkt kunnen worden voor onderzoek en dat het om kwetsbare gezinnen gaat waarin een kind of een ouder een stoornis of ziekte heeft. En dat heet dan kindermishandeling. Dat is het tragische aan de zaak.
Zo worden kwetsbare gezinnen gecriminaliseerd.

Geld gaat boven wet

Ik ken de juridische onderbouwing van de ijver om samenwerkingsverbanden, protocollen en daarin verplichte doorverwijzingen te starten niet. Behalve dan dit gegeven: dat iedereen die weet dat er een kind mishandelt wordt de mogelijkheid heeft om het te melden bij het AMK. Eventueel anoniem. Het lijkt erop, dat dit mechanisme vrijelijk geïnstitutionaliseerd wordt.
Er is ook wel verzet tegen, op dezelfde gronden als waar wij hiertegen bezwaar maken. Maar ook daar is een oplossing voor: subsidie wordt ingetrokken.
Zie: http://www.huiselijkgeweld.nl/nieuws/2009/rotterdam_stopt_subsidie_weigeraars_meldcode
Ik weet niet of Jos Lam juridische procedures is gestart om zich te verzetten. En als hij dat niet gedaan heeft, waarom dan niet.

Tsjor

Wet meldcode

Ik vraag me wel af, als het gaat over huiselijk geweld, waar moeten de meldingen over mishandelde partners dan naartoe?

Tsjor

Ouderprotocol wel basis

Deze motie van van der Burg (VVD) en Hilkens (PvdA) is wel aangenomen:

MOTIE VAN DE LEDEN VAN DER BURG EN HILKENS

Voorgesteld 31 januari 2013

De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

overwegende dat het ouderprotocol Haaglanden een zeer effectief instrument is waarmee het signaleren van kindermishandeling wordt verbeterd;

overwegende dat vanwege de anonimiteit meer mishandelde kinderen bij een huisartsenpost dan bij de eigen huisarts worden behandeld;

overwegende dat dit instrument nu slechts als goed voorbeeld is opgenomen in de toolkit meldcode;

verzoekt de regering, het ouderprotocol Haaglanden verplicht te stellen voor alle spoedeisende hulpafdelingen in ziekenhuizen, ambulancediensten en huisartsenposten in Nederland,

en gaat over tot de orde van de dag.

Van der Burg

Hilkens

Nu nog even zoeken waar die evaluatie van dat ouderprotocol Haaglanden dan te vinden is. Volgens NRC zegt Paul Baeten van het AMK, dat in 92% (van de bijna 300 meldingen per jaar) de melding terecht is, bij 7 procent kon er niets worden bewezen (let op de juridische formulering) en in 2% was er niets aan de hand.
Een score van 98%, dat zijn Russische cijfers!

Tsjor

Ongezien

Let wel, die kinderen (300 per jaar in een regio) worden ongezien (!) gemeld bij het AMK. Ongezien, want op de spoedeisende hulp is er geen tijd om na te gaan hoe de situatie van de kinderen is. Dat zijn dus meldingen zonder dat iemand ook maar iets weet over de kinderen.

Je vraagt je af waarom mensen daar zo blij mee zijn. In een ander artikel in het NRC staat de echte reden: 'Er worden in Nederland naar schatting ruim 100.000 kinderen per jaar mishandeld. Dat is veel meer dan er meldingen zijn bij het AMK.' Mishandeld, mishandeld.
Het streven is dus blijkbaar dat het AMK 100.000 meldingen krijgt, oftewel alle kinderen in beeld krijgt die mishandeld worden. Een loflijk streven? Waarom?
Suggestie voor de lagere meldingen: veel ouders lossen het zelf op, bijvoorbeeld door te gaan scheiden. Moet het AMK dat weten? Om vervolgens volgens alsnog in d eproblemen te komen, want eenoudergezinnen zijn een indicatie voor kindermishandeling.
Andere suggestie: de cijfers kloppen niet.
Nog een suggestie: wat doet het AMK vervolgens? Om te zien hoe het gaat met de kinderen die door de overheid worden 'beschermd' raad ik iedereen aan vanavond te kijken naar de documentaire 'Alexandra'.

Nu maar hopen dat de Eerste Kamer iets meer verstand heeft.

Tsjor

Omdraaien

Laten we het eens omdraaien: hoe krijgen we 100.000 meldingen bij het AMK. en het mag ongezien, dus zonder dat je ook maar iets weet over de kinderen en de werkelijke situatie.
Ik stel voor: alle kinderen van ouders die meer dan 40 uur per week werken, te beginnen met alle kinderen van tweede-kamerleden. Je kunt heel gemakkelijk vermoeden dat die kinderen emotioneel verwaarloosd worden en dus mishandeld.

Wie kan nog meer dergelijke automatismen bedenken?

Nog een dan: alle eenoudergezinnen, dat tikt ook lekker aan. Zodra er een scheiding uitgesproken is: melden bij het AMK. Moeten ze maar bij hun mishandelende partner blijven.

Kom op, we moeten de 100.000 halen!

Tsjor

Evaluatie meldcode haaglanden

Op 31 januari wordt in de Tweede kamerstukken gemeld:

'Zij (=Bergkamp D66) wil eerst de evaluatie afwachten. Het ouderprotocol is een zeer succesvolle methode, maar inderdaad nog niet geëvalueerd, laat Van Rijn weten.

De Kamer stemt op 5 februari over het wetsvoorstel en de ingediende moties.'

Op 31 januari nog niet geëvalueerd en op 5 februari aangenomen. Dat is dan een snelle evaluatie!

Hype-achtig kamerbeleid dus.

Tsjor

100.000 per jaar, 4 op de 7 kinderen

Goed, het AMK wil 100.000 meldingen per jaar. Waar gaan ze die vandaan halen?

In 2013 verwacht het CBS dat er in Nederland 175.916 kinderen worden geboren. Als je je meldingsniveau op peil wil houden zul je van de 7 nieuwe kinderen er 4 moeten melden in de loop van hun leven.
Wie zijn dan die drie kinderen die niet gemeld worden, wat is daar dan mee aan de hand?

Je kunt ook anders rekenen: in 2013 zullen er 3.870.728 mensen jonger dan 20 jaar zijn. Melding kan tot 18 jaar, dus van dat aantal moet nog een bepaald percentage af, zeg 10%. Komen we uit op 3.483.655. Elk jaar 100.000 meldingen betekent dat je in 18 jaar 1.800.000 kinderen een keer gemeld krijgt. Dat is 1 kind op de 1,9 kinderen. Ook dat is bijna 4 op de 7 kinderen.

Conclusie: het AMK wil dat 4 op de 7 kinderen in de loop van hun leven voor hun 18e gemeld worden bij het AMK.

Ik zou het effectiever doen en al die ingewikkelde protocollen en meldingsprocedures achterwege laten. Gewoon direct bij de aangifte van de geboorte een melding naar het AMK door de gemeente (ongezien). Het percentage waarmee dan niets aan de hand is of waarvoor niets bewezen kan worden (oh help, dat is echt zorgelijk) zal wellicht toenemen (alhoewel, wie durft dat te zeggen met een blik op de toekomst). Maar je weet dan zeker dat je alle gevallen van mishandeling bij het AMK hebt gehad.

Tsjor

Mag dat?

Mag je ook twee keer melden? Dan worden de cijfers natuurlijk iets anders. Gaan die 100.000 meldingen over kinderen, of tellen alle meldingen mee die over hetzelfde kind gaan?

Tsjor

Absurd

Laten we hopen dat het nog een beetje meer over de top wordt zodat het hopelijk nou eens duidelijk wordt aan iedereen, gewone mensen thuis, en onnozele of hypocriete beleidsmakers en bestuurders, dat dit systeem volslagen waanzin is. En een hoop ellende veroorzaakt.
Inderdaad Tsjor, bedankt, dit zijn oostblokcijfers, ze zijn dan ook niet realistisch. Er schuilt een andere werkelijkheid achter die niemand ziet of wenst te zien.

Jos lame

http://www.spookrijdersindezorg.nl/
Jos Lame heeft indertijd een kort geding aangespannen tegen de gemeente en deze ook gewonnen.
Hij heeft 'Spookrijders in de zorg' gepubliceerd waarin hijzelf en andere deskundigen uiteen zetten waarom je dit niet moet willen. Bekende kritiek: je moet gewoon zelf helpen en zelf eerst nadenken wat je doet en niet blind mensen over de schutting gooien.
Zal mij benieuwen hoe het dan nu met de 'oudercode' zit en of dat wel een verplichting is of een advies.

Verwarde ouder

Het is een 'inschatting' wat je onder een 'verwarde ouder' verstaat.
Als je in discussie gaat met je huisarts of met andere zorgverleners kun je dit predikaat al krijgen.
Scherp geformuleerd op Jeugdzorg Darkhorse.
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/02/u-bent-een-beetje-verward.html
Met mijn kinderen met allergie en autisme zit ik dus in de gevarenzone en heb inderdaad de ervaring dat je niet zomaar serieus genomen wordt, terwijl ik inderdaad, net als het verhaal hier, zelf uit de zorgverlening kom.
Bij mijn dochter van 3 was nog niet zo lang geleden in het ziekenhuis astma geconstateerd. Nadat we een halve nacht hadden opgezeten met een benauwd en hoestend kind, besloot ik 's morgens toch even de huisarts te vragen naar haar longen te luisteren en zo mogelijk wat extra medicatie/pufjes te adviseren of ander advies te geven. Geef me een stethoscoop en ik luister zelf.
De vervangende huisarts lachte me wat uit, constateerde niets, en meldde 'overbezorgd'. Voortaan luister ik zelf, inmiddels heb ik een eigen stethoscoop. Absurd dat dat zo uitgelegd wordt, maar het gebeurt.
Nadat mijn dochter met 2,5 week onder de eczeem zat meldde ik mij bij de huisarts met de vraag of het hier om koemelkeiwitallergie ging. Dat leek de vervanger toch wat kras, dat wordt nooit zo vroeg vastgesteld. Dezelfde week op het consultatiebureau meldde de cb-arts spontaan dat het hier toch een echt geval van koemelkeiwitallergie betrof. De eigen huisarts was gelukkig wel op de hoogte dat het hier gewoon inderdaad om mijn ouderlijke en professionele ervaring ging.
Maar je zal maar een paar van die hebbedingetjes in je dossier krijgen, dan wordt je vanzelf een MBP-geval volgens de sociale sector: 'niet alles is medisch'.
Dus ook al denk je dat het over andere mensen gaat, psychiatrische patienten, verwarde mensen, uiteindelijk blijkt het over je zelf te gaan. Dat is pas schrikken.
O ja, overigens ben ik zelf in het traject van het beschermingsonderzoek ook, zonder medisch onderzoek, beticht van een 'depressie'. Zelfs door de psychiater waar mijn dochter bij terecht kwam, na de beschuldigingen.
Ik realiseer me echt wel dat de wereld er heel anders uitziet als je dit niet meegemaakt hebt, maar ik hoop toch dat men dat eindelijk gaat doorzien wat een toestand dat is en hoe slecht dat is. Het gaat namelijk niet meer om hulp, het gaat om justitie, ordehandhaving, gevechten om de macht, de beslissingen die bij jou liggen over je kind, die hulpverleners maar al te graag van je over willen nemen. Ook al zijn ze daar helemaal niet toe in staat omdat er a. geen of te weinig (deskundige) hulp is, danwel dat ze niet snappen dat je wel gelijk hebt en je hulpvraag niet serieus nemen. Dan ben je dus een kindermishandelaar tot het tegendeel bewezen is. Wat doen we mensen hiermee aan?

Jeugdarts

Het zijn dus met name, niet uitsluitend, de hulpverleners buiten de huisarts, die het gezin niet kennen, die mensen voor de eerste keer zien, of in een doorverwezen traject, die daar zo hun eigen ideetjes op lanceren. Aangezet door de meldingshysterie wordt dat dus die tunnelvisie: er worden zoveel kinderen mishandeld, daar heb je er mogelijk weer een. Daarom ben ik er ook voor dat de huisarts verwijst naar jeugdhulpverlening en niet iemand die onder invloed van de scholen of de overheid aan het hulpverlenen is. Dat geeft tegenstrijdige belangen die op dit moment in de samenleving aangescherpt worden. De meldingshysterie, justitie, gaat voor deskundige hulp.
Gisteren op de tv een advocaat die meldde dat de TBS-er die 3 begeleiders had aangevallen met een schaar, op straat gezet dreigde te worden, zonder behandeling. Die aanval was voor deze man een wanhoopsdaad omdat hij behandeld wilde worden. Ook daar ontbreekt het aan deskundige hulp, zonder dat iemand zich daar druk over maakt. En dat is de situatie. Geen deskundige hulp, ook geen roep om meer deskundige hulp. Maar het criminaliseren van mensen door ze justitie op hun dak te sturen.
Dat is een waarschuwing.

Begrijp ik het niet soms

Ik dacht toch echt uit het nieuwsbericht begrepen te hebben dat het gaat om een meldingsplicht van personeel van ambulance en eerste hulp.. in geval van een ouder die wordt binnengebracht na een poging tot zelfdoding of een ongeval als gevolg van een verslaving... in een ziekenhuis..

Da's toch iets heel anders dan de ouder die aandringt op een behandeling van een ziek kind, zoals hier boven omschreven??

In het geval dat een ouder in een dergelijk soort situatie wordt binnen gebracht op de eerste hulp is er geen 'misschien' meer, dan is er daadwerkelijk iets aan de hand en dan mag er, nog steeds volgens mij, naar de situatie van de kinderen worden gekeken.

Arawen

Ook als ouders op de 1e hulp binnenkomen maakt de arts een inschatting en komt met een voorlopige diagnose. Misschien kom je wel op de EH met een ontregelde diabetes maar verward daardoor. Die verwarring gaat een eigen leven leiden. Ook een suicide kan een interpretatie zijn van artsen. Het staat niet op iemands voorhoofd wat de reden, de oorzaak van de lichamelijke blessures, is van de binnenkomst op de EH. Met een mishandelingsprotocol is dat het eerste wat opgemerkt en verdacht wordt. En zie daar maar eens om heen te komen.
Ook, misschien juist wel, in ziekenhuizen worden fouten gemaakt. Het zal niet de enige keer zijn dat iemand aangezien wordt voor dronken of psychotisch en er is een lichamelijke oorzaak voor als een herseninfarct of een ontregelde 'suiker'. Het predikaat 'verwarde ouder' kun je ook nog oplopen als je in discussie gaat: nee, ik ben niet dronken (ja, dat zeggen ze allemaal), ik voel me niet goed.
Maar ik kan je vast niet overtuigen. Het is een blijvende bron van verwarring. De retoriek van 'wat zijn we toch goed bezig tegen kindermishandeling' tegen de ellendige situaties die het gevolg zijn van dit soort ambtelijke procedures en kokervisies.
Het is niet anders. Het moet blijkbaar eerst nog wat erger worden. Het is blijkbaar nog niet erg genoeg.

Verslaving

Vanwege een chronische ziekte wordt mijn lever gecontroleerd. Blijkbaar zit ik net goed/net fout. Iedere keer roept de assistent-specialist: hebt u weer teveel gedronken! Ik drink geen druppel en de schade komt waarschijnlijk gewoon van de medicatie. Ontkennen helpt niet.
Dat ging me toch vervelen na een paar jaar en daar heb ik wat van gezegd. Toen waren de waardes ineens normaal genoeg om verder geen onderzoek te doen.
Voor je het weet sta je in de boeken als een alcoholverslaafde. Het ligt natuurlijk aan mij, ik heb zooooveeeel signalen dat het onontkoombaar was dat we een zorgmelding hebben gehad. Ik zie dat anders. Het is echt iets van deze tijd om eerst mensen te beschuldigen en dan pas eventueel, te helpen.

Schade

Ook als blijkt dat de verwardheid van de ouder een lichamelijke oorzaak bleek te hebben blijft het onderzoek doordenderen en komen er allerlei nieuwe beschuldigingen uit. Ook al zijn kinderen tijdens de ziekte van de ouder goed verzorgd elders en opgevangen dan nog is het zorgelijk en reden om het gezin te blijven volgen want een zieke ouder.
De verhalen daarover zijn gruwelijk want hulpverleners willen dan zo graag helpen dat het helemaal niet meer uitmaakt wat ooit de verkeerde aanleiding was tot het onderzoek naar 'kindermishandeling'.
Nou jij weer.