Blij met nieuwe (komende) wet

Hoort dit draadje inmiddels niet in 'algemeen' ot

dan wordt het denk ik ook door meer mensen gelezen. Het is een groter publiek waardig.

Algemeen

Misschien een beetje te heftig voor Algemeen Ouderschap. Het is nou eenmaal een zaak ven 'geloof' geworden. Net als allergie, autisme, ziekte van Lyme, Pfeiffer en nog van die dingen. Je hebt gelovigen en je hebt mensen die er niet aan willen en kunnen geloven. Er is een waterscheiding. Steeds meer worden hulpverleners gedwongen met een kindermishandelingsbril naar ouders te kijken en worden de 'behandelingen' navenant OTS en UHP. Want de echte deskundigheid, het vak, begint er onder te lijden.
Net als in China onder MAO acupunctuur de medische standaard werd wordt dat hier justitie en dwangmaatregelen. Inderdaad, Zie Alexandra.

Wat ik me ineens afvraag

Hoe weet een arts op de SEH wanneer er sprake is van verslaving? als je bijvoorbeeld ongelukkig valt onderweg naar huis van een feestje waar je teveel gedronken hebt en je komt op de SEH? Is dat dan al reden voor een melding? Of moet je daarvoor eerst een 'regelmatige bezoeker' zijn?

Verslaving

Dat staat dan weer in het EPD of in het locale kinderdossier (verslaafde ouder) met informatie/meningen van andere (vervangende) artsen. Of in het geval van het kinderdossier kan dat de mening zijn van elke hulpverlenende passant.
Zolang er niet de verplichting bestaat om eerst in de dossiers te kijken kan het meevallen en zal het afhangen van de individuele gelovige arts en diens ambities om kindermishandeling de wereld uit te helpen.

Arawen

De wet zelf is nog wat onschuldiger op het eerste oog, daar gaat het vooral over het verplicht stellen van het hebben van een meldcode. Dat betekent dat hulpverleners (zo ongeveer iedereen die met kinderen in aanraking komt) een papiertje hebben waarop staat wat ze moeten doen als ze vermoeden dat er sprake is van kindermishandeling.
Het 'ouderprotocol Haaglanden' dat via een motie ingeslopen is in de wet gaat over iets anders, daarin gaat het erom dat personeel op spoedeisende hulp automatisch gaat melden bij het AMK. Dit lijkt op een meldplicht. Dat is echt iets heel anders, want die meldplicht is er zonder dat de betrokkenen ook maar iets gezien hebben of weten van de kinderen. Ongezien dus. Automatisch.
Er is al een meldingsprotocol voor artsen (ook die van spoedeisende hulp). Daarin staat dat ze advies kunnen vragen bij het AMK. En iedereen kan melden bij het AMK als men mishandeling vermoedt, daar hoef je geen wet voor te maken.

Het verschil is dus de automatische meldplicht bij het AMK, zonder dat je iets weet vand e situatie van de kinderen. Dat vermoeden is niet gebaseerd op de situatie, maar op cijfers: als.... dan is de kans op ....zo groot.

Stel je voor, je partner doet een suïcidepoging en naast alles wat je dan al op je bordje krijgt staat ook het AMK op de stoep. Dat levert rapporten op, hulp waar je niet om gevraagd hebt, en als het even tegen zit een hoop ellende. In die rapporten gaat het ook over jou, of over oma die oppast, of over de buurvrouw die de zorg overneemt tijdelijk.

Het experiment is nog niet geëvalueerd, dus wat nu precies de criteria zijn en wat het hulpaanbod is, dat weten we niet. Uit de toonzetting merk je wel, dat mensen worden gecriminaliseerd (er is geen bewijs gevonden).

Bovendien kun je verwachten dat criteria boterzacht zijn, zoals hier in de discussie al blijkt: wat is verward etc. Angst om situaties van mishandeling te missen leidt vaak tot het oprekken van criteria: liever iemand teveel aangemeld dan één gemist.

Ja, ik deel helemaal met je dat het belangrijk is dat er aandacht is voor kinderen als ouders in het ziekenhuis terecht komen. Een zorgplicht. Nu is het argument dat er op de spoedeisende hulp geen tijd voor is, maar dat is iets wat je kunt organiseren en maken. Heb je zelf wel eens op de spoedeisende hulp gezeten? Je moet vaak uren wachten. In die tijd kan een verpleegkundige, iemand die de gegevens met je opneemt, ook vragen of er thuis kinderen zijn en hoe het nu geregeld is met de kinderen. Dan ben je al een heel eind. Bovendien heeft elk ziekenhuis een dienst maatschappelijk werk, die zou hiervoor ingeschakeld kunnen worden als het nodig blijkt te zijn om iets meer te regelen (kinderen zijn bij buurvrouw, maar opname gaat langer duren).

Dus zorgplicht ja, automatische melding bij AMK nee.

Tsjor

Inzet middelen

Inderdaad. Kies je er voor om een maatschappelijk werkende in te zetten als helpende hand op de SEH of kies je er voor een maatschappelijk werkende in te zetten voor het nalopen van een melding?
Komt uit verschillende potjes. Justitie of AWBZ.
Het bepaald ook de werkwijze. Wordt het een onderzoek en meningeninventarisatie van omstanders en een advies of rechtzaak? of wordt het hulp bij het zonodig onderbrengen van de kinderen.

Andere visie

Arawen, als je wil begrijpen waar de crux van de kritiek in zit en of een andere visie mogelijk is, dan zou je kunnen kijken bij de RMO end e adviezen en rapporten die daar zijn opgesteld over jeugdzorg. Bijvoorbeeld dit rapport van april vorig jaar:
http://www.adviesorgaan-rmo.nl/Publicaties/Adviezen/Ontzorgen_en_normaliseren_april_2012

Tsjor

Inmiddels zit Erik Gerritsen van BJAA in het RMO. Ik verwacht geen kritische rapporten meer maar ook vanuit die hoek de nadruk op risicosignalering en een toename van 'sociale huisartsen'.
BJZ zou de deskundigheid bij de casus moeten leggen maar is daar niet toe in staat.
Bovendien is het niet erg realistisch om te denken dat mensen met gewone opvoedvragen bij dure specialisten terecht komen. Hopelijk kan de huisarts als verwijzer daar meer in betekenen door te helpen mensen zelf na te laten denken, eerst advies te vragen in de familie en dan eerst een verwijzing naar de opvoedpoli of een ander commercieel initiatief dan naar BJZ, de volgende verwijzer. Nu de gemeente aan zet komt denk ik dat de rol van BJZ kleiner moet worden. Niet als het aan Erik Gerritsen ligt natuurlijk, dus daar zal nog een hoop ruis uitkomen. BJZ wordt in toenemende mate afhankelijk van zorgmeldingen en de roep daarom neemt alleen maar toe. Straks ook vanuit de RMO?

Waar is de starter van deze draad?

Arawen, ik ben wel benieuwd waarom je dit zo'n goed idee vindt, zeker als je de reacties hier leest.

Ik denk: zou het niet gewoon beter zijn dat ouders in zulke gevallen hulp aangeboden krijgen voor de kinderen, als ze die nodig hebben? Wat heeft een melding voor zin? Dat leidt er alleen maar toe dat gedacht wordt dat de kinderen risico lopen en dat er dus een ots of uhp wordt gevraagd. Wat heb je daaraan? Hooguit dat je je verslaafde ex uit de buurt van je kind kunt houden. Maar dat lijkt me heus niet altijd in het belang van de kinderen: die hebben recht op contact met hun vader/moeder, welke problemen die ook heeft. Dus ook dan zou je begeleide omgang willen, en geen ots/uhp!

Anne ter wee

Ik zal niet voor Arawen spreken maar ik wil je wel vertellen waarom ik deze wet zomaar een goed idee had kunnen vinden terwijl ik het met velen van jullie eens ben dat het een gedrocht is. Het is best eenvoudig: als je kinderen hebt met iemand met een psychiatrisch probleem, maar zonder ziekte-inzicht, voel je je regelmatig intens machteloos. Zo eenvoudig als jij de situatie schetst, is het in de realiteit in de verste verte niet om oplossingen te vinden voor de soms zeer ernstige problemen waar je voor gesteld.wordt. In de manier waarop deze discussie wordt gevoerd is geen plaats voor die ervaring. Daarom heb ik ervoor gekozen eerder niet in deze draad te reageren.
Groet, Jo Hanna

Psychiatrisch probleem

Het probleem Jo Hanna, is dat je in dit systeem niet geholpen bent met een psychiatrisch zieke of verslaafde partner. Daar gaat dit draadje over. Dat je misschien wel naief kunt denken dat er dan eindelijk iets gebeurt maar dat is een illusie. Het is ook gewoon heel moeilijk maar met zo'n circus over je heen wordt het helemaal een onmogelijke zaak. En dat besef, hoop je dan, dat dat doordringt.
Met zo'n partner en zo'n circus als een beschermingsonderzoek kom je voor de kinderrechter en die kan er echt niets mee. Al zeker niet nadat er een dossier samen is gesteld waarin feiten en meningen, roddels, de zaak nog eens ondoorzichtiger maken.
Met een beetje pech ben jij dan ineens degene die zich in onmogelijke bochten moet wringen om aan allerlei, vaak tegenstrijdige, eisen te voldoen.
Maar ik kan me voorstellen dat je ook weleens graag wil dat er nu eens een makkelijke oplossing is voor iets dat zo'n groot probleem kan zijn in je gezin.

Jo hanna

Ik heb echt een oprechte vraag: wat verwacht je dan van een melding bij het AMK? Hoe zie je dat voor je? Het is echt een oprechte vraag en geloof me, er zit meer ervaring onder deze discussie dan het wellicht op het eerste og lijkt.

Tsjor

Bescherm jezelf

"Van der Burg: “Is iemand suïcidaal, verslaafd, verward of zelf slachtoffer van huiselijk geweld, dan wordt ook gevraagd of diegene kinderen heeft. Is dat het geval, dan volgt automatisch een melding bij het AMK. In de ziekenhuizen die hier al mee werken, blijkt 95% van de meldingen terecht te zijn. Dat is een uitzonderlijk hoog percentage. Deze aanpak moet dan ook zo snel mogelijk landelijk worden ingevoerd."
Mocht jou als ouder iets overkomen waarmee je naar spoedhulp moet dan volstaat het met verzwijgen of ontkennen dat je kinderen hebt. Het zijn je vrienden niet en ze weten niet wat ze aanrichten maar jij zit ermee.

Vervolgvraag

AnneJ, het roept bij mij meteen de vraag op wat er gebeurt als iemand bewusteloos wordt binnengebracht. Gaan ze dan de portemonnee uit de jas vissen en als er kinderfoto's vinden, het AMK bellen?

Groeten,

Temet

Overigens

Dan is dat EPD weer handig. Even een kijkje in het huisartsendossier en dan komen die kinderen er vermoedelijk vanzelf wel uit.

Groeten,

Temet

Wordt vrijwillig. Maar er is in de meeste grote steden een onvrijwillig electronisch jeugddossier. Voorlopig denk ik dat ze er op de SEH niet veel tijd in gaan steken met in electronische dossiers kijken. Dat kost teveel tijd en dat wordt ook niet gevraagd. Maar een enkele fanatiekeling kan dat natuurlijk doen.

Burgers

Dit is nou weer typisch een gevalletje hoe zo iets in werkelijkheid werkt. De mensen die weten dat ze buiten de fuik van de hulpverlening moeten blijven doen er alles aan om er buiten te blijven.
De gemiddelde burger, die nog netjes antwoord geeft op vragen, krijgt het dan om zijn/haar oren en die wordt, bij gebrek aan echte noodgevallen, bestempeld als kindermishandelaar.

Precies

Ik quote je even JoHanna: 'Het is best eenvoudig: als je kinderen hebt met iemand met een psychiatrisch probleem, maar zonder ziekte-inzicht, voel je je regelmatig intens machteloos.' Precies, dat bedoel ik.. Wij hebben daar beide ervaring mee en begrijpen elkaar...

Als ik dit weer even op mijn persoonlijke situatie betrek; in mijn meest optimistische fantasie zou een melding bij het AMK destijds, toen mijn (toen nog) man op de eerste hulp werd opgenomen om zijn maag leeg te pompen, hebben geholpen bij het traject dat daarna volgde. Het traject dat uiteindelijk leidde tot onze echtscheiding. Waarbij ik heel veel moeite heb moeten doen om het e.e.a. goed te regelen voor de kinderen. Want de impact van een als boven omschreven ouder is groot, in het gezinsleven maar ook in een rechtbank. Want hij heeft een stevige psychiatrische aandoening maar is bijzonder welbespraakt. Dat maakt het heel moeilijk om iets 'hard' aan te tonen. Als er iets in kaart gebracht zou zijn, iets waarop ik mij had kunnen beroepen, had dat de zaak wellicht een stuk eenvoudiger gemaakt.

Maar ik realiseer mij dat hier veel dames (toch?) rondlopen die ervaring hebben met de andere kant van de medaille en juist de zooi hebben gezien die een dergelijk melding kan aanrichten. Ik snap dan ook wel dat zo'n wet helemaal verkeerd kan uitpakken wanneer er niet heel erg genuanceerd wordt. Ik hoop dan ook hard met jullie mee dat dat zal gebeuren.

Toch

Ik help je hopen Arawen. Ik verwacht er niets van. Mijn enige hulp in de rechtbank was de gelukkige omstandigheid dat man zijn dysfunctionele gedrag liet zien bij de ingeschakelde mediator/kinderbeschermers, in een zaaltje bij de rechtzaal. Dat was makkelijk en de door mij ingezette omgangsregeling, regelmatig maar niet te lang, werd gehandhaafd. De volgende zitting bleek men daar geen lering uit te hebben getrokken (hoezo dossier? wordt dus toch niet gelezen) en kreeg ik weer voor 5 centen als zogenaamde ruziezoekende ex en mochten de kinderen gewoon een heel weekend om de week naar vader. Dat kon hij helemaal niet aan en al die jaren was ik dan ook standby en heb wat opgedroogd.

Tsjor: niet veel goeds

Ik schreef al dat ook ik het een gedrocht vind. Ik heb ooit, toen ik nog een stuk naiever was, het AMK en Jeugdzorg gebeld in de oprechte veronderstelling dat ze me konden helpen met begeleid contact tussen mijn baby en peuter en hun op dat moment behoorlijk verwarde vader. Bij beide kreeg ik toen te horen dat ik het maar met een rechter moest regelen als ik vond dat het niet verantwoord was. Toen ik zei dat ik het niet in het belang van mijn kinderen vond om er een juridische strijd van te maken en dat ik juist vond dat ze hun vader wel, en ook snel, moesten zien, maar met iemand erbij, konden zij mij daarbij niet helpen. Toen snapte ik het wel en ik heb nooit meer de aanvechting gehad om me bij deze clubs te melden.
Ik heb alleen gezegd dat ik heel goed weet hoe het is om wanhopig om hulp te snakken en dat daar in deze discussie geen ruimte voor is. Het is prima als jullie een objectieve en objectiverende discussie willen voeren maar dat gaat totaal voorbij aan het lijden van (ex-)partners en kinderen van mensen met ernstige psychiatische problemen. Als mijn kinderen en ik, en mijn ex trouwens ook, een object zijn in een discussie en van beleid, dan hoef ik niet zo nodig. Ik zeg dus niet dat deze wet een goede oplossing is, of dat ik een andere oplossing weet voor deze problematiek. Ik reageerde op de vraag van Anna.
Groet, Jo Hanna

Melding

En dat was nog ver voor we een zorgmelding kregen van de hulpverlening.
Na de zorgmelding was het wel klaar met de omgangsregeling omdat ex zich bedreigd voelde door de kletsverhalen.
Er lopen dan gewoon een paar olifanten door de porceleinkast.

Vraag achter de vraag

Eigenlijk is de vraag achter de vraag van Anna, hoe je kunt zorgen dat je kinderen veilig en verzorgd zijn bij een verslaafde of gestoorde ex. Dat is een lastige.
Instanties kunnen het nog een stukje moeilijker maken.
Het beste is het toch om steun te zoeken in je omgeving en zaken creatief op te lossen. Helemaal goed wordt het nooit.
Hier trokken familie en vrienden op met ex en de kinderen als ze bij hem waren. In het begin kwam vriendin langs of de wijkrechercheur.
Toen ex dat weekend kreeg deed ik gewoon of mijn neus bloedde en bleef ik ook logeren. Dat ging een hele tijd goed.
Hoe langer je op dit soort niet werkende instanties wacht hoe langer het duurt voor je snapt dat je het toch echt zelf moet oplossen. Maar ook dat het je gaat lukken en dat het voorbij gaat. Er komen betere tijden.

Jo hanna

Ik begrijp heel goed dat je je concrete situatie uit de discussie wil houden. Dat doe ik ook. Maar toch begrijp ik je inbreng ook niet helemaal als je zegt:
'Het is prima als jullie een objectieve en objectiverende discussie willen voeren maar dat gaat totaal voorbij aan het lijden van (ex-)partners en kinderen van mensen met ernstige psychiatische problemen.'

Het is niet zozeer dat 'wij' een objectiverende discussie willen voeren, als wel dat een wet die aangenomen is een objectief gegeven is. Met die wet heeft iedereen te maken, ook de mensen die van nabij te maken hebben met een ernstig zieke psychiatrische patiënt. De wet doet een poging om het leed van de kinderen (niet van de (ex-)partners) op te lossen. Het betoog is, dat de aanpak het leed alleen maar vergroot.

Ik heb niet voor niets steeds benadrukt, dat het wél goed is om in de gezondheidszorg oog te hebben voor kinderen. Zorgplicht heb ik dat genoemd. Zelfs als je een ouder voor langere tijd opneemt, ook al is het voor iets lichamelijks, dan nog is het goed om te wéten of er kinderen thuis zijn en of er goede opvang is voor die kinderen. Alleen zou ik dat eerder plaatsen in de sfeer van behandelend arts, verpleegkundige (evp-er) of maatschappelijk werk. In het kader van zorg, dus.

Binnen de psychiatrie is er wel heel veel aanbod, ook voor kinderen van. Er is een patiëntenvereniging voor familieleden van. Er wordt ook de indruk gewekt dat er veel zorg is. Alleen de wegen naar die zorg toe, die zijn soms onbegrijpelijk en kronkelig, om geen ergere termen te gebruiken.

Tsjor

1e kamer

Overigens is het nog geen wet. De 1e kamer moet er nog iets mee. Hopelijk zijn daar verstandiger mensen te vinden. Ondertussen kunnen een hoop kinderredders, niet gehinderd door enige kennis van zaken, zich weer aangemoedigd voelen om de meldingsdrift op te voeren.

Amk en jeugdzorg

AMK is onderdeel van Bureau Jeugdzorg. Ze komen alleen in actie als er een OTS of UHP kan worden opgelegd. Want ze krijgen geld per OTS en UHP. Een ouder helpen met het begeleiden van omgang met een verslaafde ex, zal dus niet iets zijn waar ze mee aan de gang gaan: het levert ze geen geld op! Tenzij ze het kind OTS kunnen geven. En daar zit je niet op te wachten.

Wegblijven bij het AMK en Bureau Jeugdzorg dus. En straks, als BJZ opgeheven wordt omdat alles via de gemeente geregeld wordt, wordt alles nog erger: dan weten gemeenten alles al van je als je niet oppast. Via de belasting (alleenstaand), via het cb (over je kind), via de sociale dienst (je inkomen), via school enz. enz... Alles via je BSN aan elkaar gekoppeld. Jottem!