Baby mijmeringen wanneer gaan ze over?

Ik denk dat heel veel mensen niet zo'n bewuste weegschaal hebben. Ik sta nooit stil bij dat een kindje weleens gehandicapt kan zijn bijvoorbeeld. Het is toch niet iets waar je je op kunt voorbereiden, dus wat heeft het voor nut? Je gaat geen kind dat je graag wilt hebben laten om de eventuele mogelijkheid dat...

Ik denk dat de meeste mensen (behalve degenen die een gezondheidskwestie hebben) gewoon net zo veel kinderen proberen te krijgen als ze hebben willen, en die beslissing eventueel naar de buitenwereld toe verkopen met "blokjes" (leuk gevonden die blokjes, die hou ik er echt in hoor).

Kraambed

"(toch vraag ik me af of die weegschaal ook die kant op duikt als je nog in het kraambed ligt van de vorige;.."

Ik herinner me nog goed dat ik IN mijn kraambed met tranen in de ogen met mijn vk heb besproken of dit nu echt mijn laatste was Totaal wous van de hormonen natuurlijk. Er kwam er nog één.....en de mijmeringen blijven helaas. Maar de blokjes zeggen nee.

Tijdens de kraamperiode van de eerste, tweede en derde hebben wij het wel al over een volgend kindje gehad. Ik heb altijd graag 4 kinderen willen hebben, indien mogelijk, en dat is dus gelukt. Toen de vierde was geboren was het voor mijn man en mij klaar en ook daar hebben we het toen over gehad.
Overigens hebben wij nooit de weegschaal gebruikt voor de beslissing wel of niet een volgend kind. Als er 1 bij was geweest met een handicap waren het er vast niet vier geworden. Als nummer vier een handicap had gehad hadden we dat wel gered, want dan heb je geen keus en moet je wel.

Ik denk

Ik denk dat voor heel veel mensen helemaal niet in blokjes en argumenten gedacht wordt, maar dat de keus puur op gevoel gemaakt wordt. (mits je keuze hebt natuurlijk)

Ok P, je hebt gelijk, iedereen denkt in blokjes en weegschalen, of ze het nou zo ervaren of niet.

en als iemand er anders over denkt, dan kan zij niet lezen.

Zo!

Gevoel

Bij mij was het een heel sterk gevoel. Niet alleen hoeveel kinderen, maar ook wanneer precies. En alle keren was ik bij de 1e poging meteen zwanger. Ik ben normaal gesproken de rationaliteit zelve, maar hierbij was het haast of het van buiten mijzelf kwam. Bijv: na nummer 2 wist ik: er ontbreken er nog 2. Na nummer 3 ontbrak er nog 1. En nu hebben we er 4 en zijn we compleet.
Niks weegschaal of wat, puur een gevoel. Ook nooit gedacht over ziekte of handicaps, dat kwam altijd pas als ik al lang en breed zwanger was (dan maakte ik me daar wel zorgen over!)

Ik had mijn aanname wel afgezwakt naar 'waarschijnlijk':-)
Je reacties van vandaag laten ook weer zien dat jij je niet lijkt te kunnen voorstellen dat mensen gewoon weegschaalloos baby's laten komen onder het mom van 'het komt zoals het komt'. Wie weet komt er wel een weegschaal moment, maar dat kan net zo goed pas na de vierde of vijfde zijn.
Jij: Er zijn bij een derde nu eenmaal blokjes die zwaarder gaan wegen dan bij de eerste en de tweede. Het is niet zo dat er geen weegschaal gebruikt wordt bij de eerste en tweede.===
Net zoals ik vanuit mijn persoonlijke gedachten praat, vind ik dat jij deze opmerking echt voor jouw eigen rekening moet nemen. Er ZIJN geen blokjes bij een derde die zwaarder wegen dan bij een tweede. Jij VINDT dat er blokjes zijn die zwaarder wegen. (de hoofdletters zijn niet schreeuwerig bedoelt) Dit lijkt muggezifterig, maar daar draait het een beetje om. Voor jou zal het onderwerp misschien reden tot wikken en wegen zijn geweest, voor mij niet. Ik heb dan ook nog heel lang de hoop gehad dat die derde er nog eens zou komen, zonder vragen als 'kan dat allemaal wel?'.

P en blokjes

We gaan morgen uit eten, we kopen een tweedehands auto en nee, we willen geen tweede kind.
Niks geen blokjes.

En bij ons eerste kind waren er ook geen blokjes.
Puur gekozen op gevoel. Impulsief als de pest zijn we en maken veel keuzes op gevoel. Dus je kunt mij ook niet vragen waarom er geen tweede kindje is gekomen. Mensen vroegen dat vaak toen zoon 2/3 jaar oud was. Ik moest het kunnen verklaren toch? Of ik had een huilbaby, of ik heb veel moeite moeten doen voor de eerste. Mensen die in blokjes dachten vonden dat ik een reden moest hebben waarom ik geen tweede kreeg.
Nee dus, puur gevoel. Na 1 kind was het gevoel over. Ik wilde een kind en die heb ik gekregen, klaar.
Daarom kan ik me ook prima verplaatsen in mensen die puur op gevoel kiezen voor een 3e, 4e of voor mijn part nog meer kinderen.
Ik vraag geen verklaring voor hun wens.Ze zijn ook niet seniel neem ik aan, dus ik voel me niet geroepen om te melden dat hun auto te klein is, hun huis te klein, te veel financiële zorgen, kans op gehandicapt kind of de slapeloze nachten. Daar was ik zelf ook niet mee bezig toen ik een kindje wilde, waarom moet een ander wel al die overwegingen maken? En waarom meer bij een 2e, 3e enz. kind?

Wil40

Whow, wat een mooie posting! Je schrijft wat ik ook voel. Ik heb vier kinderen en werkelijk nog nooit in blokjes en weegschalen gedacht.

Liora

:-)

Blokjes

Man en ik besloten ooit samen verder te gaan en, als dat zou lukken, één kind te willen. Manlief had nl. last van 'grote blokken' bij het idee aan meer dan één kind , ik had geen blokjes, laat staan een weegschaal. Toen bleek er een tweeling op komst te zijn, en zou je verwachten dat de blokken van man ineens zouden verdubbelen, nou, niets was minder waar. Hij zag ook voordelen, en weg waren de blokken. Toen een vroeggeboorte met erg veel zorgen, er zouden maar zo eens blokken op onze weg kunnen komen die nooit meer zouden verdwijnen, maar wij zagen ze niet. Ook de weegschaal kwam niet in beeld (behalve dan om onze minimannetjes dagelijks op te leggen) zelfs niet toen 1 van de 2 dusdanig ziek werd dat voor zijn leven werd gevreesd. Hij overleefde, en daar kon zomaar een nieuw blok verschijnen, want hij zou min of meer gehandicapt blijven, maar wederom ontstond er geen blok.
Het hele gezeur (ja, dat vind ik ervan) over blokken en weegschalen is echt vreselijk. Het leven komt zoals het komt, en daar heb je mee te dealen. Niets is voorspelbaar, niets is maakbaar.

Je snapt ons argument niet. Het gaat er niet om er niet over te praten, maar over de redenen. Volgens jou heb je een reden om wel of niet (nog) een kindje te willen. Dus reden A is bij kind 1 niet zo belangrijk, bij kind 2 ook niet, maar bij kind 3 of kind 4 begint die reden opeens belangrijk te worden. Daar geloof ik dus niet in. Je gaat alleen rationaliseren als je gevoel er niet achter staat.

Voor mensen die 3 kinderen willen, is een groter huis nodig hebben geen reden om het niet te doen. Bij kinderen die gevoelsmatig maar 2 kinderen willen, is het ook geen reden om het maar bij 2 kinderen te houden, al zullen ze dat misschien wel zeggen. Het is een kip en ei verhaal. Ik zeg, gevoel komt eerst, en dan wordt er met blokjes gepuzzeld om het gevoel te rationaliseren.

Wij hebben nooit over redenen voor eerste of een volgende kind gehad, enkel over de "wanneer", want het was voor ons beide duidelijk dat er zeker 3 zouden komen, als het ons gegeven werd.

Ik begrijp p wel

en ik begrijp niet waarom jullie zo moeilijk doen.
Ik vind die blokjes normaal hoor. En ook belangrijk. Ik ken een gezin die een hele bubs met kinderen hebben, maar er geen plek en geld voor hebben. Resultaat is een hele kliek kinderen die de hele dag buiten of bij iemand anders zitten en er tamelijk verwaarloost bijlopen. Deze mensen hadden wat mij betreft die weegschaal wel mogen gebruiken.

Dendy

Ik kan prima lezen wat je schrijft. Echt, altijd een "zeer goed" op school voor begrijpend lezen. Ik heb er ook geen moeite mee om in te zien dat de overwegingen die jij maakte met je man om wel/geen kinderen te krijgen aanwezig waren. Echt, prima.
Maar kan je het misschien ook accepteren dat er mensen zijn die die overwegingen niet gemaakt hebben?

Dendy

Ook dat zijn jou bevindingen. Misschien vindt die moeder van dat grote gezin mijn enig kind maar een eenzaam mannetje, erg verwend en wordt het gebrek aan broers en zussen wel gecompenseerd met dure cadeautjes.
Ook loopt hij in die dure kleren waarin hij niet eens lekker buiten mag spelen, pfff, die van ons lopen lekker in hun ouwe kloffie op straat.
Ook zit hij binnen te werken aan zijn huiswerk, wàt een pusherige ouders, laat dat kind lekker buiten spelen.
Als moeders onder elkaar barsten we van de vooroordelen en veroordelen we elkaar.

Grappig om zo een discussie van de zijlijn te lezen. En wat irritant als mensen niet willen toegeven dat ze toch echt wel afwegingen maken. Dat doet iedereen hoor. Misschien onbewust, maar je weegt altijd zaken tegen elkaar af. Een kinderwens is gevoelsding maar die kon schijnbaar moeiteloos concreet gemaakt worden omdat je voldoende inkomen had, niet drugsverslaafd was, een dak boven je hoofd etc. etc.
Mijn tweede kind diende zich onverwacht aan. Ik heb ongeveer minder dan een halve minuut bedacht wat ik daarmee aan moest. Dat leek dus een appeltje eitje beslissing, en ik heb mijn weegschaal er niet fysiek voor tevoorschijn gehaald, maar dan nog maak je afwegingen. Het gaat er bij mij niet in, en dat is ook niet zo, dat je compleet zonder nadenken een kind gaat maken. Diegenen die denken dat het bij hun zo werkte waren waarschijnlijk in de gelukkige omstandigheid dat de basisrandvoorwaarden (dak boven je hoofd en eten) er toch al waren.

Cobi

Het is mij wel vaak overkomen dat ze naar het waarom van het aantal kinderen vroegen of gewoon ronduit commentaar gaven totaan een anonieme brief toe.
En wij hebben al in de eerste weken dat we elkaar kenden over kinderen gesproken, dat we ze graag zouden willen hebben en hoopten dat dat zou lukken, en dat we het per kind gingen bekijken hoe laaes liep. Overigens was de laatste niet "gepland" en wisten we wel degelijk dat we onveilig deden.

Ja hallo vic

Op die manier kun je alles wel wegredeneren. Natuurlijk hebben we de basisvoorwaarden, vandaaruit argumenteren we ook. Hoe kun je een discussie dood meppen?

En dus als ik zeg geen afwegingen te maken, dan wil ik dat dus gewoon niet toegeven en ben ik irritant. Nou ja, als je zo discussieert, dan valt er inderdaad weinig meer te zeggen. Je hebt gewoon gelijk, en zo niet, dan toch.

pff

Het mag allemaal

Cobi noemt het banale argumenten (stapelbed en grotere auto), maar ik vind iedere afweging net zo goed als de ander. Hier op OO zijn ook mensen die als insteek hebben dat een kind erbij alleen maar extra gezelligheid geeft, en anderen die 2 kinderen genoeg vinden vanwege het aantal slaapkamers. Het lijkt mij dat je je keuze niet alleen laat afhangen van zo'n eigen slaapkamer, maar misschien ook wel. Ook best.
Eerlijk gezegd ben ik bij anderen altijd alleen maar nieuwsgierig naar de achterliggende reden voor hun gezinsgrootte als ze maar 1 kind hebben. Bij 2 kinderen vraag ik me nooit af waarom het er maar 2 zijn. En bij 5 of 6 vraag ik me wel eens af wat die 5e of 6e nog toevoegt. Ik vraag het overigens nooit hoor, ik denk het alleen maar -en dan ook maar 1 seconde- en zal daar echt nooit wat van laten merken ;-)

Hmmmm ja. Zo ongeveer. Ik dacht, laat ik P eens even bijstaan. Ze heeft namelijk wel gelijk maar het is een kwestie van definities.

Cobi

Nou ik heb al een aantal keer de vraag gekregen of de 3e een ongelukje was of dat we "echt" een meisje wilden hebben. Ik wilde tot de geboorte liever een jongen, dus dat was 'm ook niet, maar mensen vinden dit blijkbaar heel moeilijk voor te stellen dat ik "gewoon" 3 kinderen wilde.

We hebben niet genoeg kamers voor alle kinderen, financieel is het ook niet de ruimste periode van ons leven, we weten niet waar we over een jaar zullen wonen, ik vind kinderen druk, we hebben een grotere auto moeten regelen, en toch speelde dat alles gewoon niet mee in onze beslissing. Wel erna, hoe gaan we dingen organiseren als de baby er eenmaal is?