Baby mijmeringen wanneer gaan ze over?

Brrr, moet er niet aan denken.

Het krijgen van een kind was een mooie ervaring en de babytijd was hectisch maar heel speciaal. Maar ik heb geen enkele behoefte om dit allemaal nog eens te herhalen. Kan trouwens ook niet, ben ik al te oud voor.

Zwelgje

Ik laat me niet over het concrete geval van Manda uit, maar ik wil even tegengas bieden tegen het idee dat de man er 100% voor moet willen gaan.
Als ik had gewacht tot mijn partner 100% voor kinderen had willen gaan waren mijn twee bloedjes er niet geweest. Van hem hoefde het niet zo, kon later nog wel, en weet ik veel wat voor koudwatervrees nog meer. Ik had redenen om aan te nemen dat hij dol op zijn kinderen zou zijn als ze er eenmaal waren, en ik heb gelijk gekregen.

Niet dat ik zeg dat je over een 'nee' van de vader in spe moet heenwalsen - dat deed ik ook niet - maar 100% is in sommige gevallen niet haalbaar, en dan is een lager percentage ook best ok - die 100 komt dan later wel.

Groeten,

Temet

Manda

Ik zou het niet meer doen!. Gezien die kans baarmoeder scheuring. Wat als het mis gaat!. Is het verlangen dan zo groot dat je je leven voor nog een kind op 't spel gaat zetten?. Wat als jij het niet overleefd?. Snap je man daar ook wel in. Echt wees blij met die twee.

Snap twee dingen niet

Wat betreft gezondheid en scheuringen moet je je gewoon laten voorlichten. Ik ken wel vrouwen die drie keizersneden hebben gehad. Hierover moet je niet speculeren maar dit gewoon uitzoeken.
En verder snap ik niet wat er nou zooo erg is aan die zwemlessen. Ik vond het vooral vervelend om een baby mee te moeten nemen erheen, maar dat de jongste op zwemlaas gaat is niet iets waar ik bepaald tegenop zie.

Liora

Liora

Dat bedoelt Manda ,denk ik, meer om aan te geven dat er nu eenmaal zaken bij komen kijken waar je minder dol op bent als ouder.:)

Volgens mij zei Manda dat niet maar anderen...

Ik vind je onnavolgbaar, laat maar, het is goed zo.

Ik snap p helemaal

Een derde of vierde kind is net zo gewenst als de eerste en tweede, maar bij elk volgend kind gaan de mogelijke nadelen bij sommige mensen meer meewegen dan de voordelen.

Even gechargeerd: één kind is niet druk, twee een beetje druk, drie best druk en vier heel druk. Ook al zijn kind twee, drie en vier weer net zo leuk en gewenst als nummer één, het wordt wel steeds drukker (moeilijker, zorgelijker, vul maar in) dat dat per volgend kind steeds meer gaat meespelen. Want leuk was het al.

skik

Ach weet je, manda

Dat is het met geluk: je wilt er altijd meer van en je wilt het vasthouden.

Realiseer je heel goed de nadelen en houd er terdege rekening mee dat je lijf het naarmate je leeftijd vordert zwaarder te verduren krijgt bij een zwangerschap. In jouw geval helemaal.
Ik zit nu bijv. volop in het puberdom en hoe dol ik ook op ze ben, ben ik toch blij dat ik niet nog een keer een verzakt bekken heb getrotseerd. En weet je: alle leeftijden hebben heel leuke kanten.

Gevoel

Ik denk dat als je hele gevoel zegt:"ik wil graag een derde kindje" dat dàt gevoel overheerst. Voor alle "tegen" argumenten schrijf ik hier zo een "voor" argument.
Drie kinderen drukker dan èèn? Het is maar net hoe je karakter is en hoe je zelf in het leven staat en met je kinderen omgaat. Misschien ben ik wel drukker met èèn als Manda met zes?
"Manda is al wat ouder?" Heuh??? Je bent iets van 36 toch? Volgens mij een prima leeftijd om een kindje te krijgen.
Ik zou me eerst goed medisch voor laten lichten inderdaad. Hoe terecht was de waarschuwing na je laatste zwangerschap? Op zich doen volgens mij het aantal keizersneden er niet toe. Het koningshuis levert toch alleen maar baby`s af met keizersnee? Die stoppen ook niet na 1 of 2 kindertjes.
Maar het gaat erom hoe je lichaam is herstelt, wat heeft de zwangerschap/keizersnede misschien voor blijvende schade aangericht? Dus naar de gyn en eerst eerlijke medische adviezen inwinnen.
Als ik me zelf in Manda verplaats zou ik de kinderwens pas kunnen afsluiten als de gyn zou zeggen: "Nee, niet doen, het is onverantwoord."

Op zich snap ik dat mensen bij een derde net even harder nadenken dan bij een tweede. Dan komt een stuk praktisch denken tevoorschijn. Drie kinderen zitten nu eenmaal minder ruim op de achterbank en op de fiets kun je er meestal ook maar twee kwijt. Dus bij meer kinderen moet je nadenken of je die kwijt kunt en of je van jezelf verwacht dat je je aandacht aan meer dan twee kinderen kunt schenken. Dat vind ik allemaal heel begrijpelijke overwegingen. Niet iedereen is heeft de ruimte voor een groter gezin (fysiek, qua ruimte, misschien ook financieel, e.d.). Mijn bescheiden mening is dat er voor iedere situatie een oplossing is, dus dat een gezin zich ook wel naar drie kinderen of meer kan voegen, maar dat is voor iedereen anders.
Naar mijn beleving zijn dat soort afwegingen anders dan dat je over de nog totaal onbekende staat van gezondheid van een nieuwe baby ten opzichte van het geluk van de eerste kinderen begint. Argumenten als 'wat doe je de eerste twee aan als de derde iets blijkt te mankeren?' of 'stel je voor dat het een meerling wordt!', vind ik zó krom. Je mag twee kinderen niet met een gehandicapt zusje/broertje, of een tweeling opzadelen, maar de eerste wel? Ik zou haast zeggen dat twee kinderen in het voordeel zijn, omdat ze elkaar nog hebben en in hun latere leven de lasten kunnen verdelen.
Dat Fiorucci en ik daar allebei anders op reageren dan jij graag had gezien is misschien wel omdat wij allebei ons eerste kind verloren hebben. Als Fio het hier niet mee eens is, hoor ik dat wel. Misschien wordt alles daardoor net even in een ander perspectief geplaatst. Als je je leven laat leiden door doemdenken, dan had ik na de geboorte van de oudste dochter moeten stoppen, want waarom het lot tarten nu ik 1 gezond kind had? Was het eerlijk van mij om mijn enige (levende) kind bloot te stellen aan een mogelijk ongezond zusje of broertje? Of een tweeling?

Want leuk was het al.

Met 'want leuk was het al' zeg je eigenlijk: 'het kan niet leuker worden'. En dat is natuurlijk onzin. Ook dat het steeds zorgerlijker en moeilijker wordt is totaal niet vanzelfsprekend. Mijn oudste kind was het minst makkelijke kind. De tweede was een makkie vergeleken met de eerste. Zo kan een derde ook de meevaller blijken te zijn.
Eigenlijk is het zo: de eerste wil je (je in het algemeen) uit puur egoïsme en iedereen vindt dat de normaalste zaak van de wereld. De tweede krijg je omdat je de eerste gezelschap gunt én het voor vader en moeder ook erg leuk is nog zo'n kleintje erbij. Ook dit vindt iedereen heel acceptabel. Bij elk volgend kind moet je gewoon toegeven dat je puur voor je eigen plezier een kind erbij gekregen hebt en voor niemand minder en mag je je daar nog over verantwoorden ook. Want 'heb je er wel bij stilgestaan dat je dan een grotere auto moet?'.

Nou wil40

Als haar vent echt Nee zegt lijkt me dat net zo goed een no go als de gyn, toch?
Of ben ik nou zo ouderwets ?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Niet ouderwets hoor ely

Nee, zeker niet ouderwets. Natuurlijk moet bij beide een volgend kindje even welkom zijn. Maar ik kreeg het idee dat voornamelijk de medische kant, de zorgen om Manda`s welzijn meespelen bij de mening van haar man/vriend. Zeer logisch.
Dus eerst duidelijkheid over het medische vraagstuk.

Wet van de toe- en afnemende meeropbrengst

Kaaskopje: "Met \'want leuk was het al\' zeg je eigenlijk: \'het kan niet leuker worden\'." Dat zeg ik beslist niet. Als ik dat vond had ik vast ook geen vier kinderen.

Een vijfde kind heb ik nooit overwogen. Voor elke zwangeschap bedacht ik of ik het aan zou kunnen als het een gehandicapt kind of een meerling zou worden. Dat antwoord was telkens ja (voor zover je überhaupt weet waar je aan begint). Maar nu, na vier, is het nee. Die extra belasting zou voor mij niet opwegen tegen de blijdschap om nog een kind. Qua pret zou het niet veel uitmaken, nog een kind, want het is nu al zo leuk. Maar een kink in de kabel of gewoon de extra zorgen (werk, ruimte, geld) zouden de weegschaal sneller naar de andere kant laten doorslaan.

skik

Manda

"De oudste heeft ook wat gezegd, die snapte mij wel maar die vind het zo gezellig met haar zusje "en dan komt er weer een nieuwe bij en dan moet ik daar ook mee spelen" en "jullie zijn dan weer moe en gestresst". Verder "misschien willen zusje en baby dan later ook op paardrijden en dat is veel te duur"."
Ik zou mijn eventuele kinderwens nooit met een kind bespreken, in ieder geval niet voordat man en ik hierover op 1 lijn zouden zitten.

Manda

Ik heb ooit, volgens mij na de geboorte van mijn derde kind, dezelfde vraag gestelt en ik kan nu, anderhalf jaar na de geboorte van de vierde zeggen dat de babymijmeringen voorbij zijn. Ik heb mijzelf ook altijd gezien als moeder van vier en gelukkig had mijn man dat ook als wens. Ik weet niet wat jouw verwachtingen waren hoeveel kinderen je wou, maar ik kan mij best voorstellen dat je naar nog een kindje verlangt als je nu je verwachting moet bijstellen. Bij mij is het nu echt over, ik ben nu ook echt blij dat jongste ouder wordt, voor mijn gevoel wordt de praktische verzorging ook steeds gemakkelijker en dat vind ik erg fijn, want ik heb het bijvoorbeeld wel bijna gehad met luiers verschonen en zo.
Als wij naar onze oudste twee zouden luisteren zouden er nog twee kinderen bijkomen, maar dat doen we maar niet...

Je vraagt waarom ik het zo persoonlijk maak en ik denk dat het antwoord daarop is dat een discussie als dit gewoon heel persoonlijk ís. Jij maakt ook zonder het te merken de 'fout' om jóuw gedachten hierover te veralgemeniseren tot dat iedereen net als jij van die weegschaal gebruik maakt. Je krijgt van sommigen hierin gelijk. Dat is prima. Zij gebruiken die weegschaal dus ook blijkbaar. Maar dat maakt jou en hen nog niet tot het bewijs dat er ALTIJD een weegschaal in het spel is.
Ik gaf in mijn reactie aan dat ik het krom vind om pas bij de derde argumenten te gebruiken als 'wat doe je de eerste twee aan als de derde ongezond of een tweeling blijkt te zijn?' Vanuit mijn mening hierover vind ik het apart als je die zorg wel hebt als je er al twee hebt en niet na de eerste. Dat bevestigt voor mij dat veel mensen zich dat soort vragen niet (willen) stellen bij een tweede, omdat een tweede hoe dan ook bij de standaard gezinssamenstelling hoort en dus eigenlijk zonder twijfel welkom is. Even heel generaliserend gezegd. Bij een derde (4de, etc.) moet opeens verantwoord worden gekozen (die weegschaal) en die keus verantwoord worden tegenover anderen. Bij een tweede wordt denk ik héél weinig getwijfeld of het wel acceptabel of verantwoord is.
Jij zal het waarschijnlijk apart vinden als iemand zich niet druk maakt om blokjes als de grootte van het huis, de auto of de portemonnee, of een handicap of een meerling. Maar die mensen zijn er ook.

Er zijn ook mensen voor wie drie kinderen het minimum is.

Yep!

Bij mij is 3 altijd het minimum geweest. Had me niet kunnen voorstellen het bij 3 te houden.

Heb dus niet echt over blokjes gedacht. Ook niet over rondjes overigens, maar dat terzijde.

En de reden om niet voor een 4e te gaan heeft enkel te maken met dat mijn streefbeeld altijd 3 kinderen was, niet 4 en hoewel man met liefde voor 5 zou gaan, ik vind dat hele zwangerschapsgebeuren echt vreselijk. Anders zou ik er nog wel over willen denken.

Oh oh, freudiaans?

Ik had me dus niet kunnen voorstellen het bij maar 2 te houden dus. Niet 3. Ahem.