U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Baby mijmeringen wanneer gaan ze over?
graag reacties, hou ik mezelf hier niet al veel te lang mee voor het lapje ?
ik heb af en toe het verliefde idee voor nog een baby. En dat gaat natuurlijk niet meer gebeuren, maar af en toe heb ik een oprisping, dan zwijmel ik bij de foto's van mijn 2 dochters toen ze nog zo klein en dik en rond waren, met pluizige haartjes, dikke kleine handje, rompertjes in maat 50 dat soort werk.
Nu gaat het hier helemaal gezellig thuis, de jongste slaapt al een tijd redelijk tot goed door, wordt wel regelmatig aan de vroege kant wakker maar het is zoveel beter dan een half jaar geleden toen liepen we er als zombies bij. De oudste zit heel goed in haar vel momenteel, doet het goed op school, is gezellig thuis en bij anderen, vrolijk etc. Ik ben erg gelukkig met de vele dagen dat ik thuis ben, gek genoeg en zeker nu met het mooie weer wil ik niet ruilen, heerlijk met haar in de speeltuin, op het schoolplein de oudste ophalen, omdat de jongste de laatste is geniet ik extra. Qua financien gaat het minder, ik werk weinig en kan geen andere baan of extra uren krijgen. We redden het wel maar ruim is het momenteel niet.
Verder lijkt het mij wel echt heerlijk om weer een baby in de box te hebben liggen, als ik mijn berichtjes van oververmoeidheid terug lees afgelopen 2 jaar dan zegt mijn verstand direct heel hard NEE. Maar tja, we maken ze hier thuis erg leuk en vrolijk, lijkt mij ook een heel gezellig idee om nog een 3e dochter te krijgen, of zoontje.
Dan nog het hele voortraject, na 40 maanden proberen en onderzoeken en ivf was het dan eindelijk zover, een echte overduidelijke positieve test. Ik weet niet eens meer of ik het nog een keer zou willen doen, aan de ene kant is de kinderwens veel minder dan toen en verder weet ik wat het inhoudt en zou ik het er wel weer voor over hebben wetende dat het ook niet kan lukken en ik daar mij dan qua gevoel goed bij zou kunnen neerleggen.
En ik hou niet van zwanger zijn en mijn lijf is na hard sporten en kritisch eten weer mooi en sterk en slank, maar dan ga ik gewoon weer hard trainen en gezond eten... ik krijg het er vast nog wel een keer helemaal af.
Dan nog de artsen, die afgeraden hebben voor een 3e te gaan, die baarmoeder heeft als 2 moeilijke keizersnedes gehad. Mijn man wil het absoluut niet nog een keer meemaken, vreselijk akelig vond hij beide keren in die OK naast mij.
maar toch, nog een baby zou wel heel erg welkom zijn bij mij, gewoon om het af te leren, zo schattig met al die kinderen hier erom heen, wiegje nog een keer van zolder etc.
Ik ben 36, man is 41. Nu heb ik net de bugaboo op marktplaats gezet, dat ding staat maar in de weg en dan kunnen we nog wat laten doen in huis komende maand en allerlei andere goede redenen om de babytijd af te sluiten dus, definitief voor altijd en dat vind ik eigenlijk niet leuk.
3 kinderen
man en ik zijn er wel over uit dat als die 2e gewoon normaal was ontstaan, zonder 2 miskramen, zonder ivf we nu al wel een 3e hadden gehad.
ik vond het idee van een tweeling (ik testte erg vroeg positief bij de 2e) ook een heel vrolijk idee, volle bak.
iig zal ik de volgende datum van de prikpil dus laten schieten, eens kijken hoe we dan eind van het jaar er in staan zegt man. Hij zegt precies wat ik zei toen de 2e geboren werd, overigens heb ik heel lang op een enorme roze wolk gezeten toen de baby er eindelijk was, echt in en in gelukkig met alles en elkaar.
Man is bang dat we de rek op te veel dingen gaan zetten, te veel willen, te veel er vanuit gaan dat het goed gaat.
Die 3e keizersnede zit hem helemaal niet lekker, terecht want het is ons ook afgeraden (het kan wel, maar met meer risico op scheuring, meer controles etc).
Na de 4e was het over
Het gevoel voor misschien eventueel nog eens een kind was na de 4e pas over, maar toen was het ook wel gelijk definitief. Zo definitief dat ik me gelijk tijdens de 4e keizersnede heb laten steriliseren. 3 miskramen, 4 levende kinderen, het was mooi zo.
Als ik nu een zwangere vrouw zie of een moeder met baby zie met het daarbij horende luchtje van babypoep, melk en soms wat zurig spugen, denk ik altijd: jij liever dan ik. Ik heb die hele periode al gehad en werp me vol enthousiasme op de volgende levensfase van grotere kinderen.
Ach je hebt nog minstens een half jaar om erover na te denken en eventueel kan je als je over het risico van de zwangerschap plus keizersnede inzit natuurlijk ook altijd nog je adoptieplannen weer van stal halen.
Groeten Primavera
Tot de knop omgaat
en wanneer die knop omgaat is voor iedereen anders. Bij mij was dat met 40 jaar. Na een lange tijd van teleurstellingen en frustratie werd ik op een dag opeens wakker uit die 'droom' en constateerde tot mijn grote gróte opluchting dat ik er echt overheen was.
Linzel
indd ik slik sinds een tijdje tot mijn grote tevredenheid ad, kleine dosis per dag. Volgens gyn toendertijd was dat prima (toen slikte ik het niet terwijl ik het erg nodig had) in overleg met huisarts (bepaalde soorten kunnen wel andere niet).
die 3e keizersnede zit ons niet zo lekker, vooral mijn man moet er niet aan denken weer in die ok doodangsten uit te staan omdat er weer een kind vast zit en er met geen mogelijkheid uit komt, paniek etc. Ik heb het minder, ik vond de vorige keizersnede geweldig, helemaal bomvol was die ok trouwens. Kind lag overdwars met het hoofdje vast en gedraaid. Ach ja dus ik ga er vanuit dat een volgende weer zo idioot ligt, mijn bekken is te klein.
hum. Ik moet eens met een vriendin praten, de plussen en minnen naast elkaar leggen idd. Zij heeft nu 3, over de laatste hebben ze 2 jaar zitten wikken en wegen.
Stel dat ik op mijn 38e beval dan ben ik 42 (!!) als die naar school gaat. Ik was net 28 toen mijn oudste geboren werd.
Een ander potentieel minpunt is dat ik het ergens oneerlijk vindt voor mijn oudste. Die was altijd alleen en zit dan met 2 kleintjes onder haar die de nodige aandacht vragen terwijl zij dan aan het puberen slaat. Ja ik zou het erg vervelend vinden als zij in de knel komt, nu is er nog balans, een kleintje en een grote, dus dan wisselen we wel eens af met activiteiten. Straks zal dat nog moeilijker worden, mijn oudste is ruim 8,5, de jongste is nu 2.
Manda
Na de geboorte van onze 2e, ook met een keizersnede, heeft mijn gyn gezegt dat hij een 3e keizersnede afraadde. Hij verbood het niet, maar zei duidelijk dat er grote risico's aan kleven. Voor ons ook een reden om geen derde meer te willen. (Grootste reden is dat ik dolblij ben dat ik uit de baby's ben, vind baby's niet zo heel leuk meer eigenlijk)
Maar wat als je 3e iets mankeert? Iets serieus? Iets wat echt een stempel op je gezin drukt? Trek jij dat? Vind je dat eerlijk voor de andere 2? Kunnen jullie als gezin dat wel aan?
Toen ik zwanger was van nr.2 maakte het me niet uit of het helemaal gezond zou zijn. Als er een verstandelijk gehandicapt kind uit zou komen, dan was dat welkom en paste dat heus wel bij ons. Maar nu met 2 kinderen zou ik dat gevoel helemaal niet hebben. Een kind met een handicap zou ik nu moeilijk vinden.
En verder.... moet je je gevoel najagen denk ik. ALs er in jullie gezin ruimte is voor 3 kinderen en je man wil ook, waarom dan niet. Alle practische bezwaren kan je wegredeneren, je gevoel niet. Ik zou wel nu die prikpil laten zitten. Je weet hoelang het bij mij heeft geduurt voor mijn cyclus weer op de rails was.
Dendy
Bij mij werkte het echt zo
Na de 3e was het klaar. Echt gewoon af en compleet.
En het was een van de argumenten van mijn man dat dat geen reden was om aan een 3e te beginnen, want dan had ik dat vast ook nog wel na de 3e, en de 4e en de 5e. Maar zo was het dus niet.
De jongste is nu 3 en ik ga morgen de box verkopen. Dus het is echt afgelopen. En ik vind het prima. Was van de week met een vriendin met een kleintje in de speeltuin en ik dacht voor het eerst in mijn leven: nee dat zou ik niet meer willen. Ben blij dat die van mij al wat groter en zelfstandiger zijn.
Ik heb tussen nr. 2 en 3 ook alles de revu laten passeren: het risico, de financien, het weer aan huis gebonden zijn, de impact op de oudste twee. Maar de wens bleef. Die was zo sterk, dat ie niet weg te redeneren viel.
Geef het wat tijd Manda. En je man ook. Uiteindelijk kom je er wel uit.
Manda,
Je oudste vindt het vast leuk, en het geeft haar misschien ook de kans om inderdaad lekker te puberen want jullie zijn dan vast heel druk met de kleintjes. En ik ben straks 43 (!!!) als mijn jongste naar school gaat. Het zij zo, gelukkig zie ik er jong uit.
Overigens ben ik het niet eens met mensen die zeggen dat je het ook aan moet kunnen als de derde gehandicapt is of een tweeling.
Ik had een gehandicapt kind als tweede niet aangekund, een tweeling evenmin. Noch financieel, noch emotioneel. Heb ik daarmee een onverantwoord risico genomen? Of heb ik het vertrouwen gehad dat het goed zou komen?
Wake up 2
Massi Nissa schreef: 'Als jouw haren al overeind gaan staan van een babywens, moet je toch een vrij vermoeiend geestelijk leven leiden, lijkt me zo'.
Ja, ik leid een vreselijk vermoeiend geestelijk leven. Ik heb 20 jaar geleden een schattige baby gekregen, en wist op dat moment niet dat ik mijn leven lang voor dit kind zou moeten zorgen.
Overdenken
Je kan zulke beslissingen ook overdenken. Natuurlijk moet je geen risico's nemen op het gebied van gezond. Ik zou dus inderdaad zeker van te voren overleggen met een specialist.
Verder kan je natuurlijk wel eindeloos allerlei scenario's gaan bedenken. Mocht het een tweeling zijn, mocht het gehandicapt zijn, mocht er in de toekomst minder inkomsten zijn...Dat weet je gewoon allemaal niet. Je kan er uren over nadenken en alsnog zal je er niet uitkomen.
En of je iets wel of niet aankan weet je ook niet van te voren. Uiteindelijk kan je meestal meer aan dan je denkt. Bijna niemand die een zwaar gehandicapt kind krijgt zal van te voren gedacht hebben dit kan ik aan. Uiteindelijk kan je het aan omdat je geen enkele andere keuze hebt dan dingen aan te kunnen. Wat er gebeurd gebeurd er. Komt die tweeling, drieling of een gehandicapt kind er dan leer je daar mee dealen omdat het gewoon niet anders kan.
En natuurlijk zitten dergelijke risico's er altijd in, maar net zo goed bij de eerste als bij de tweede, derde of vierde.
Wat ik wel inderdaad goed mee zou nemen in dit specifieke geval is a) de gezondheidsrisico's en b) het belastende IVF traject. Dat lijken me allebei wel degelijk dingen om rekening mee te houden, goed over na te denken.
Liora
Op jonge(-re) leeftijd aan kinderen beginnen is totaal geen garantie dat de kinderen gezond zijn, ook komen bepaalde ziektebeelden op iets latere leeftijd. Aan een gezonde baby/peuter kan je niet zien of het gehandicapt/ziek is. Eeeeh, ik kan een gehandicapt kind als tweede ook helemaal niet aan! Of wel, want we moeten wel. Er is geen keuze.
Kritisch
Je schrijft dat je je leven lang moet zorgen voor je zoon/dochter van twintig. Dat is zwaar. Ik begrijp nu ook beter waarom je mensen wilt waarschuwen. Maar in jouw eerste bericht heb je het over echtscheidingen die aan de orde van dag zijn, financien etc. Dat zijn toch 'lichtere' zaken in mijn ogen dan een ziek kind. Als je alles wat er mis zou kunnen gaan, laat meewegen in je oordeel, vind ik dat een tamelijk vermoeiende manier van denken - en ook niet productief.
Ik vind trouwens dat de kans op een ziek kind evengoed aanwezig is bij je eerste, tweede of zeventiende kind. Dat is op zich geen reden om niet voor een derde te gaan.
Groetjes
Massi
PS: Ik ben het wel met je eens dat sommige mensen te lichtvaardig het ene kind na het andere krijgen, terwijl ze er niet goed voor kunnen zorgen. Dat is echter maar een beperkt aantal Nederlanders.
Massi nissa
De redenen die ik heb genoemd waren voorbeelden. Ik wilde herkenbaarheid voorkomen door het noemen van de werkelijke reden.
Natuurlijk is de kans op een ziek kind evengoed aanwezig bij een eerste kind. Maar als je al gezonde kinderen hebt en je leven loopt op rolletjes, zou ik willen zeggen: Tart het lot niet. Wees blij met wat je hebt, en koester het.
Garanties heb je nooit
Tja, garanties heb je natuurlijk nooit, ook niet voor de kinderen die je al hebt. Je hebt ook geen enkele zekerheid dat je ogenschijnlijk gezonde kind(eren) dat werkelijk zijn (sommige handicaps manifesteren zich pas later) of dat ze gezond blijven. Iedereen met kinderen loopt altijd het risico dat er iets kan gebeuren waardoor je plotseling een zorgenkind hebt, die zijn leven lang zorg van jou of instellingen nodig zal hebben.
Het grappige is dat vroeger juist het lot tarten werd gezien als je beperken tot 1 of 2 kinderen, omdat als daar iets onverwachts mee gebeurde je met niets (gezonds) overbleef. Nou zijn de kansen in de loop van de tijd wel anders komen te liggen, maar of je nou nog een baby wil of de kinderen koestert die je hebt, hun lot heb je nog steeds niet in handen.
Groeten Primavera
Kritisch
Een kind kan ook op latere leeftijd alsnog ziek worden. En dat kan ook je eerste zijn, of je tweede kind. Of er dan nog een derde of vierde aanwezig is, doet daar niks aan af.
Fiorucci
Dat klopt. Mijn kind is op latere leeftijd ziek geworden. Maar volgens mij gaat deze discussie over een kinderwens als je al (gezonde) kinderen hebt.
Ja maar kritisch
Die overweging geldt voor elke beslissing die je in je leven neemt.
Iedere beslissing heeft risico's in zich. Als je echt geen risico wilt lopen kun je beter in je bed blijven liggen en dan maar hopen dat het dak niet instort.
Je weet namelijk nooit wat de toekomst brengt en achteraf is het makkelijk praten.
Ik heb willens en wetens een (klein) risico gelopen door op 39-jarige leeftijd nog aan een derde kind te beginnen. Als ik nu zie hoeveel vreugde en plezier juist dit kind ons brengt, kan ik alleen maar zeggen dat het een goede beslissing is geweest.
En dat is dus achteraf praten. Als het misgegaan was had ik of misschien wel evt. mijn nabestaanden nu vermoedelijk heel iets anders gezegd. Tja, that's life.
Kritisch
Maar dan zou je dus volgens jouw redenering als je twee gezonde kinderen hebt nooit meer een derde mogen krijgen? Terwijl de kans dat de derde niet gezond is natuurlijk net zo groot is als de kans dat nummer een en twee niet gezond zouden zijn?
En inderdaad wat als nummer 1 en nummer 2 nu later een zware chronische ziekte lijken te hebben terwijl nummer 3 toevallig aan dit lot is ontsnapt? Wat een troost zal het dan voor de ouders zijn dat ze nummer 3 nog wel hebben gekregen.
Ik bedoel maar, je kan allerlei scenario's bedenken maar in werkelijkheid gebeuren de dingen soms heel anders.
Ik heb een vriendin met 8 gezonde, lieve en makkelijke kinderen. Ze is nu zwanger van nummer 9. Grote kans dat het net zo'n leuk gezond, lief en makkelijk kind is. Maar natuurlijk geen 100% garantie. Dat heb je nooit.
Ik ken ook mensen waarvan de eerste baby een zeer zware erfelijke ziekte heeft en die nooit voor een tweede zullen kiezen. En een andere kennis heeft een zwaar gehandicapt kind met een erfelijke ziekte maar heeft daarna nog een gezonde tweede kind gekregen en is nu zwanger van de derde (waarvan ze al hebben kunnen bepalen dat de derde deze ziekte ook niet heeft)
Kortom je weet het niet van te voren. Niks is zeker in het leven. Concrete realistische risico's (zoals in dit geval de kans op het scheuren van de baarmoeder) moet je zeker rekening mee houden maar je kan onmogelijk rekening houden met elk potentieel scenario.
Is een derde eerlijk?
Maar wat als je 3e iets mankeert? Iets serieus? Iets wat echt een stempel op je gezin drukt? Trek jij dat? Vind je dat eerlijk voor de andere 2? Kunnen jullie als gezin dat wel aan? ===
Ik heb bovenstaande gekopieerd en weet nu al niet meer van wie.
Ik snap dit soort vragen niet. 1. Waarom zou je zo negatief uitgaan van een kind met 'iets' bij een derde? 2. Als je een kind met 'iets' hebt gekregen dan zal je gezin daar inderdaad mee te maken krijgen. Dat kan net zo goed een verrijking betekenen. Kan... hoeft niet. Als je het niet meemaakt zul je ook niet weten of je het kan trekken. Moet je om die reden alle risico's maar vermijden? De vraag of het eerlijk is naar de andere twee vind ik emotionele chantage.
Ik vind de bijdrage van Kritisch ook echt niet deugen. Heel erg wat er in haar gezin is gebeurd. Uiteraard gun je iemand een gezond, probleemloos kind. Je zult er mee moeten leven als dat niet het geval is. Mag je om die reden een ander bekritiseren omdat diegene een baby wil? Er zijn 'baby-verslaafden', maar ben je babyverslaafd als je een derde wil? Mag je nooit een derde omdat het leven minder fraai kan verlopen dan je had gehoopt?
Liora geeft aan een gehandicapt kind of een tweeling niet aan te hebben gekund. Ik snap dat je dat denkt, maar je leert er mee om te gaan. Je moet wel toch?
Meebewegen met het leven
Uiteraard zit je vol positieve verwachtingen bij de komst van een kind, gelukkig wel. Het leven zit vol verrassingen en je weet van tevoren niet wat je aan zult kunnen, zomaar zelf, en waarbij je veel steun en empathie van anderen nodig zult hebben.
Je bent je leven lang moeder. Zoals jullie weten zijn onze vier kinderen volwassen. Dat betekent niet dat het leven na een voorspoedige jeugd (want dat was het over het algemeen wel) vervolgens kalmpjes voortkabbelt. Er gebeurt van alles en als moeder blijf je verweven met je kinderen. Er zijn heel wat zaken waarop je geen enkele invloed hebt maar die wel degelijk invloed hebben op je welbevinden. 'Alleen maar' gezond is maar een deel van het verhaal.
Babyverslaafd ben ik niet, al vond ik die van mijzelf fantastisch en onweerstaanbaar; na nummertje vier was het klaar, die babymijmeringen, en als oma val ik mezelf (of de algemeen geldende verwachtingen??) een beetje tegen, raar genoeg. Alle kans dat het goed komt als de baby's wat groter zijn geworden.
Reactie
Bij elke beslissing die een mens in zijn leven neemt, kan je uitgaan van een doemscenario. Ik krijg nu de indruk dat mensen denken dat ik zo leef, maar dat klopt gelukkig niet. Het onderwerp is/was: Babymijmeringen.
'Mag je om die reden een ander bekritiseren omdat diegene een baby wil?' Ik bekritiseer geen anderen omdat ikzelf een 'baby voor het leven' heb gekregen. Ik bekritiseer het gemak waarmee mensen kinderen krijgen; verslaafd zijn aan baby's, aan zwangerschappen, aan maatje 50, aan kleine hulpeloze wezentjes....
Het gemak?
daar is bij mij toch geen sprake van Kritisch ?
De kans dat we er wel voor gaan is kleiner dan we het wel doen en dan is de kans ook nog aanzienlijk kleiner dat het lukt. Ik neem deze kwestie erg serieus en neig vandaag naar nee, gewoon niet doen, te risicovol fysiek, balans weg, energie weer op een minimum, ik wil nog wat van mijn werk maken. Verder hou ik er niet van om zwanger te zijn en duurt het bij mij lang voordat ik weer goed in mijn lijf zit.
Je hebt gelijk manda
Bij het nalezen zag ik al dat ik iets was vergeten. Het moet zijn:
Ik bekritiseer de redenen waarom mensen besluiten kinderen te krijgen; verslaafd zijn aan baby's, aan zwangerschappen, aan maatje 50, aan kleine hulpeloze wezentjes....
Kaaskopje
Dat was ik.
Ik gaf aan dat het me bij nummer 2 niet uitmaakte of een kind wel of niet gezond was. Daar was ik helemaal niet mee bezig. Maar bij een derde zou het wel een punt voor mij zijn, reden genoeg voor mij om geen 3e te willen. Want een kind komt zoals hij/zij is.
Waarom zou je van tevoren niet even goed nadenken over waar je aan begint? Jezelf even afvragen of het wel reeel is wat je wenst?
Dendy
Opvallend
Ik vind het opvallend dat het hier lijkt dat je je moet verdedigen als je niet 3 of 4 kinderen krijgt. Of zelfs dat Cobi het korte termijn denken vindt als iemand het bij 1 kind houdt en daar als argument de zware babytijd voor opvoert.
Maar deze beslissing neem je toch met je hart? En je hart neemt alles mee: evt onzekerheden over gezondheid, financiën, maar ook hoe je de babytijd hebt ervaren etc. Alleen als je die beslissing met je hart hebt genomen wil je het kunnen toelichten en dan komt de ratio om de hoek kijken en die dekt nooit de lading. Dus dan komen er argumenten op tafel die een ander er zo afveegt. maar het gevoel blijft toch wel. Toch?
Dus ik snap Kritisch wel, denk ik. En ik snap Rob de Nijs en zijn vrouw denk ik ook.
Advies qua babytwijfel heb ik helaas niet, wel heel veel medeleven, of you catch my drift... :)
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Onvervulde wens
Hoi Manda,
Ik snap je wens heel goed, heb hem zelf ook heel lang gehad. Bij mij hebben de gezondheidsredenen de doorslag gegeven om het niet te doen. En het is heel goed mogelijk gelukkig te zijn met een onvervuld verlangen. Ik laat het gewoon bestaan. Af en toe overspoelde het mij (steeds minder), en dat liet ik dan maar gebeuren. En nu ik de 40 voorbij ben vind ik het zo heerlijk geen baby/peuter meer te hebben. Het is ook een leuk vooruitzicht om straks weer veel tijd met je man te hebben. (althans, ik begrijp dat je een leuke man hebt). Daar kunnen voor mij momenteel geen rompertjes maat 50 tegenop.
Groetjes Ruja