Opstelling t.o.v. zoon met 'moeilijke' vriendin

Dat snap ik, het is gewoon balen vandaag. Dus morgen zal dat vast wel goed komen op de vakantie. Hoe lang blijven jullie nog? Ik hoop dat zoon ook kan genieten en jullie ook...want wilt hij naar huis door vriendin?

Maar waarom

heb je medelijden met haar?
Ik vraag me af of je niet zelf ook meegezogen wordt in haar problematiek? Ze claimt je zoon, even alleen zijn en zelf dealen met haar emoties is natuurlijk niet zielig.
Let wel, dit meisje manipuleert (vast) niet bewust, het is haar problematiek die speelt, maar je zoon (of jij) kan hierin niet oplossen.
En daar kun je zoon wel in helpen.
Hij moet zich, júist als hij bij haar wil blijven, leren afgrenzen. Anders houdt hij het niet vol of gaat het ten koste van hem of hun relatie.
Daar kun je hem, nu, bij helpen en steunen.
En daar heeft hij hoe dan ook baat bij, of ze nu samen blijven of niet.

Hoe ging het vandaag? Wel een leuke dag gehad?

Gaat het nu pollewop?

Tijd terugdraaien

Het idee dat je op die leeftijd zorgeloos door het leven zou moeten gaan, begrijp ik niet. De tijd kun je inderdaad niet terugdraaien, M40+, maar waarom zou je dat willen? Dit is hoe levens verlopen.
Ik heb van mijn 16de t/m zo'n beetje mijn 23ste bepaald niet zorgeloos doorgemaakt. Hoewel ik (op het oog) een een stabiele relatie had, was er ook van alles aan de hand in mijn directe omgeving, veel mensen worstelen op die leeftijd met het leven en met ingewikkelde keuzes. Op mijn 21ste eindigde mijn relatie op een voor mij plotselinge en pijnlijke manier, daarmee verwaterde ook een deel van mijn vriendschappen. Ook overleed dat jaar mijn moeder en kreeg mijn vader een nieuwe, nogal moeilijke vriendin. Nee, ik had dat allemaal niet zo willen meemaken, maar het heeft me wel gevormd. En als ik dit allemaal niet had meegemaakt, had ik wel weer andere dingen meegemaakt. En was ik waarschijnlijk mijn huidige man misgelopen... Ofzo.

Natuurlijk wil je 'het beste' voor je kind. Maar dat beste kan ook zijn, dat je betrokken bent bij zijn leven en hem vertrouwen geeft in zijn keuzes. Het is moeilijk, maar we moeten toch accepteren dat er soms grote moeilijkheden op het pad van jonge mensen komen en dat ze daar op hun eigen manier mee omgaan. Of zoals Boudewijn de Groot al zong (met de woorden van Lennart Nijgh): "ze kunnen mij tenslotte ook niet dwingen, groot te worden zonder diep berouw en spijt."
Ik denk dat Pollewop het prima doet, door deze relatie gewoon te zien voor wat het is en niet steeds af te meten aan een meer ideale situatie.

Nog iets anders: Ik weet niet hoe het nu is met de heimwee, maar een kind van 18 of ouder, kan zelfstandig met de trein naar huis, als hij dat echt graag wil. Of hij dat moet doen, is aan hem (en aan de beschikbare middelen) maar het kan en ik weet dat mensen met een auto die optie vaak vergeten.

Het gaat nu weer goed hoor

We ondernemen elke dag wat, en die afleiding helpt. Vriendin en zoon bellen elke dag, soms zelfs een paar keer per dag. Ze bespreekt werkelijk alles met hem. Door de afstand (letterlijk) merk ik dat hij nu iets rustiger wordt. En zij ook heb ik het idee.
We zoeken nu met zijn allen naar het ideale souveniertje voor haar 😉.
Het is als gezin heel gezellig, man en ik genieten er enorm van.

Trix, dank voor jouw bijdrage. Inderdaad gaat het leven niet over rozen. Ieder van ons krijgt in de loop van de tijd het nodige op zijn of haar bordje. Zoon dus ook. Maar zijn vriendin heeft wel heel veel toebedeeld gekregen. Vooral interne factoren, dat maakt het niet gemakkelijk voor haar. Dingen die je overkomen zijn zeker ook bepalend voor de rest van je leven, maar zaken als ADHD en extreme allergieën, daar hou je altijd last van en daar moet je altijd rekening mee houden. In zoon heeft ze een zeer stabiel vriendje gevonden, ik denk dat zij dat hard nodig heeft. Ik ben blij voor haar dat hij haar die steun vanaf hier ook kan geven.

Het half inwonend schoonkind - update

Ach, ze hebben elkaar zo gemist! Ze stond ons op Schiphol op te wachten. Na een nachtje bij haar ouders bivakkeren ze nu alweer een week bij ons op zolder. Thuis ging het echt niet meer, ze is (als ik het zo hoor) weer behoorlijk uit de bocht gevlogen, zonder zoon om zich aan vast te houden. Nu hij weer terug is stabiliseert ze gelukkig alweer snel. We hebben uitgebreid contact gehad met haar ouders. Die zitten echt met de handen in het haar. Ze zijn naar de huisarts geweest, ze krijgen systeemtherapie. Hun dochter weet dat nog niet, ze zijn nu eerst op vakantie (zonder haar, leek me ook heel verstandig en ik gun ze de rust. Dat is ook waarom zoon en zijn vriendin hier zijn. Haar ouders vertrouwen haar niet, alleen thuis. Ook niet met zoon erbij.

Zoon en vriendin zijn naar de jeugd-GGZ geweest. Zij gaat weer aan de slag met zichzelf. Er staat een afspraak voor een intake met een nieuwe therapeut. Ben even kwijt wat voor therapie precies - ze moet een uur per dag besteden aan het nadenken over wat de 'fout heeft gedaan en hoe ze het anders aan had moeten pakken. Dat klinkt mij niet heel erg prettig in de oren, maar goed. Alle beetjes helpen, hoop ik!
Ze is voor haar school (eindelijk) aan de slag gegaan. Inschrijving afgerond en ze moet (gezondheidszorg) allerlei inentingen hebben en dat heeft ze nu allemaal geregeld. Als het moet en als ze wil is ze echt heel erg doortastend! Ze weet alleen niet hoe het straks moet als school begonnen is. Thuis zien zij en haar ouders niet zitten, op kamers is te duur. En hier wil ik ook echt niet. Nou ja, eerst maar eens opstarten allebei.
Ik wil voor de komende periode wel meer concrete afspraken maken met hen over hun gedrag hier in huis. Ze doen nog steeds niet echt actief mee en op zolder en de kamer van zoon is een bom ontploft. Al moet ik zeggen dat ze steeds meer uit zichzelf doet en bespreekt, dus er zit wel vooruitgang in. En ze zei gisteren spontaan dat ze blij is dat ze bij ons mag zijn, dat was fijn om te horen.

Begeleid wonen?

Best goede ontwikkelingen zo te lezen! Zou begeleid wonen iets voor haar zijn?

Die therapie klinkt wel heel raar, met die focus van een uur per dag (!) op haar negatieve gedrag. Daar krijg je iemand wel depressief mee Is dat een therapeut die gespecialiseerd is in ADHD?

Dat ze niet echt meedoen in het huishouden is misschien op te lossen met een schema of takenlijst die ze dagelijks kunnen afvinken. Het begrip huishouden is zo veelomvattend dat ze het denk ik te moeilijk vinden om daar überhaupt aan te beginnen.

Zonnehoed

Eens en eens. Therapie klinkt raar, was ook mijn reactie. Een kind met zo'n negatief zelfbeeld zou ik eerst eens een beetje positiviteit willen geven. Maar, ik was niet bij het gesprek en heb zoon ook niet gesproken, dus misschien heeft zij het verkeerd begrepen of was het maar 1 onderdeel van. Ik weet ook niet of deze persoon veel kaas gegeten heeft van ADHD of niet. En ik ben zelf geen therapeut natuurlijk (wil dat ook niet zijn voor haar). Maar ik benoem wel heel bewust wat ik bij haar zie wat ik als positief betitel. Dat is wennen voor haar en meestal zwakt ze af of zoekt argumenten waarom iets toch eigenlijk echt wel negatief is. Maar ik hou stug vol en ik merk dat dat echt wel effect heeft.
En ja, ik had ook al bedacht dat vaste taken beter werken. Maar ze leiden nu nog zo'n ongeregeld leven dat dat ook niet echt werkt, en dan ben ik bang dat het ook weer negatief werkt als ze zich niet aan de afspraken houdt/houden. Maar rust, ritme, regelmaat, houvast zijn inderdaad wel heel belangrijk, ook voor hem, dus ik ga het daar morgen toch maar over hebben met ze (eerder lukt niet vanwege werk en afspraken). Dan maar accepteren dat iets soms niet gaat. Dank voor je reactie!

Maar die info

over de therapie heb je vast van haar.
Ze zal er zelf wel een negatievere draai aan geven.
De insteek lijkt me helemaal niet slecht, stil staan bij wat mis ging en wat kan ze zelf anders doen.
Uiteindelijk heeft ze daar zelf echt het meeste aan, als ze leert de kracht/regie uit zichzelf te gaan halen en zelf haar problemen leert overwinnen.

Wat dat betreft zou ik zelf minder blij zijn met het 'leunen' op je zoon. Geeft hem vast een heel goed gevoel, zo'n belangrijke rol te spelen in iemands leven, maar uiteindelijk is natuurlijk niemand gebaat bij afhankelijkheid.

En die taken

Daar kun je natuurlijk ook een weekschema van maken, bijv. Dan kunnen ze zelf kiezen wanneer ze wat doen.
En kies vooral dingen uit waar ze zelf last van hebben als het blijft liggen. Bijv boodschaooen doen, koken, wassen.

Zelda

Ja, dat leunen op zoon was precies de reden om deze draad te starten. Tijdens de vakantie hebben we het daar ook verschillende keren over gehad. En verstandelijk begrijpt hij het allemaal prima, maar ja, de praktijk... Hij is niet snel geneigd nee te zeggen of ergens tegenin te gaan en heeft een (te) groot verantwoordelijkheidsgevoel (goh, van wie zou hij dat hebben??) en dat is wat mij zorgen baart. We proberen daarin natuurlijk kritisch te observeren en aan hem terug te geven wat wij zien en we doen suggesties. Maar ja, hij wordt alweer bijna 21, echt sturen kunnen we hem niet meer. Gelukkig staat hij wel open voor onze observaties en deelt hij veel met ons. Ook zijn zorgen. Dat vinden we heel waardevol en dat zeggen we hem ook.

Wat dat schema betreft, en dingen waar zij last van hebben, dat is nou juist het punt. Ze hebben nergens last van. De puinhoop boven, daar hebben ze echt geen problemen mee. Is er geen eten, dan gaan ze zonder mopperen even langs AH of langs de Mac. Helaas. Dus ik denk dat meehelpen met eten of dat helemaal zelf doen toch ad hoc projecten moeten blijven. En dat opruimen, daar heeft madame net met haar eigen ouders een zeer concrete afspraak over gemaakt, haar kamer moet schoon voor zij terug zijn van vakantie. En ook kwamen ze vandaag met de boodschap dat ze geen schone kleren meer hadden. Ja, pech . Ik heb toen dus aangehaakt bij het opruimproject. Toen had ik wel heel snel een washok vol liggen hoor. Dus ik heb ze daarmee aan het werk gezet. Was ook een mooie aanleiding voor dat gesprek over opruimen. Ik hoop dat het beklijft, maar ik ben bang dat er nog wel wat sturing en begeleiding aan te pas zal komen .

Hem kun je niet sturen

Maar je kunt wel in je communicatie steeds uitstralen dat zij verantwoordelijk is voor haar eigen dingen. Haar persoonlijk aanspreken, suggesties doen voor dingen die ze kan doen ipv terugvallen op hem.
Dat terugvallen op hem geeft haar natuurlijk een goed gevoel maar ze heeft er uiteindelijk niks aan. Het is een surrogaat.
Maar fijn dat ze nu bij jullie terecht kan.

De vraag wordt: hoe kunnen we haar helpen?

Inmiddels zijn zoon en zijn vriendin beiden weer gestart met hun opleiding. Zoon voor het tweede jaar dezelfde, zij van hbo naar mbo bbl. Het valt haar tegen. Vooral omdat ze zowel voor het werk (voorlopig 3 dagen per week) als voor school (de andere 2 dagen) al om 7 uur 's ochtends moet beginnen. En zo vroeg op de dag is er nog geen prettig OV vanuit haar woonplaats. Dat betekent dat ze iedere dag om 4.30 uur al in de bus moet zitten. Dat trekt ze niet, en dat snap ik. Naast dat het werk haar fysiek zwaar valt. Maar dat is een kwestie van wennen, en de combinatie met zo vroeg op moeten elke dag.
Ze vindt het gelukkig wel heel erg leuk, al is het niveau (vooral op school) eigenlijk te laag voor haar. Dat wist ze natuurlijk wel voor ze eraan begon, maar ze heeft zich vergist in hoe vervelend het is om niet na te hoeven denken .

Fysiek gaat het erg slecht met haar. Haar eczeem is echt dramatisch. Ze heeft nu continu bacteriële infecties aan haar huid. Vandaag is ze op mijn Spaanse sloffen naar school, want beide voeten zijn zo ontstoken en dik dat ze echt geen schoenen aan kan. Ik vind haar een held, dat ze ondanks dat toch gewoon gaat. Maar dit houdt geen mens vol. Ze heeft al zware medicatie gehad, en dat werkt wel, maar zodra ze daarmee stopt komt het net zo hard weer terug.

Ze wil graag in de buurt van haar opleiding op kamers. Maar dat blijkt praktisch niet te regelen. Deze eerste maanden verdient ze nog nauwelijks wat. Dus dan kom je nergens voor in aanmerking. Bovendien zijn haar ouders niet bereid om bij te dragen, want ze verdient straks in hun ogen genoeg. Daar vind ik wel wat van, van ze willen wel graag dat ze op zichzelf gaat wonen. Maar ik kan daar niks mee, natuurlijk, en ik ga daar ook niet tussen zitten. Ik vind het ook te ver gaan om zelf bij te springen of haar geld te lenen, want ik zie het niet gebeuren dat ze het terugbetaalt en dat zou dan de relatie verpesten lijkt mij. Maar ik zou haar wel graag op de een of andere manier helpen. Iemand nog suggesties? Zowel over haar fysieke gesteldheid als over het vinden en betalen van een kamer (in Den Haag). Ik ben blij met alle suggesties. Dit meisje verdient gewoon een beetje wind mee, want er zit teveel tegen...

Pollewop

Die ouders zijn nog wel onderhoudsplichtig voor hun dochter. Heeft ze iets van een hulpverlener die met de ouders kan gaan praten in de hoop dat die alsnog gaan bijdragen? Ze kan ook zelf een rechtshulpverlener in de arm nemen, maar dat is ook weer zowat.

Groeten,

Temet

Temet

nee, geen hulpverlener. Wat voor iemand zou dat moeten zijn?
Ze heeft wel een psycholoog, maar die komt tot nu toe niet veel verder dan haar aanraden iedere dag 5 minuten op te schrijven waar ze over piekert, en er dan verder niet meer aan te denken. Op welke planeet woont die man, denk ik dan? Een kind met zoveel problemen dat ze eronder bezwijkt, letterlijk. En dat moet ze oplossen met zichzelf 'toestaan' om 5 minuten per dag te piekeren... Maar goed, ik dwaal af. Nee, ze heeft dus niet iemand die haar coacht, begeleidt of wat dan ook. Was dat maar zo! Daar zou ze echt heel erg veel aan hebben! Wij komen nog het meest in de buurt denk ik.

Ik ben er behoorlijk op gebrand de relatie met haar ouders goed te houden, dus het gesprek met ze aangaan over hun financiële verantwoordelijkheid vind ik tricky. Zelf heeft ze dat al verschillende keren geprobeerd, maar ze gaat straks (mbo bbl, dus werkend leren met een 'salaris') wel wat verdienen. Ik geloof 1400 euro netto. Dat vinden zij blijkbaar financieel zelfstandig genoeg. Punt is dat ze dat nu nog niet verdient en er bij veel kamers een inkomenstoets is. Plus vaak een borg van een paar maanden huur. Ook is het beleid bij verhuurders steeds anders. De een vindt haar geen student, want ze werkt. De ander vindt haar geen werkende, want ze studeert. Zoek het maar uit...

Ik heb me tot nu toe afzijdig geprobeerd te houden, maar het loopt haar nu echt over de schoenen. Het kind ziet echt geen licht meer aan het eind van de tunnel. Heel eerlijk gezegd denk ik dat er veel mensen zijn die bij minder tegenslag het bijltje erbij neergegooid zouden hebben. Het is echt een bikkel. Maar soms kan het ook voor een bikkel teveel worden. Ik weet zelf ook echt niet waar ik moet beginnen om haar te helpen. Zoon is net overstuur thuisgekomen want hij is bang dat ze het niet lang meer volhoudt. En ik ben het met die analyse van hem eens. Ik bid dat ze op dat moment toch bij ons aanklopt. Maar meer nog hoop ik dat ik ergens een beginnetje kan vinden om haar (echt) te helpen. Ergens moet er toch een zijpaadje te vinden zijn dat bergop gaat, in plaats van bergaf??

Maatschappelijk werk?

Misschien heeft ze wat aan een sociaal raadsman/vrouw of maatschappelijk werker?

Groeten,

Temet

Maatschappelijk werker

Op MBO scholen is vaak ook een maatschappelijk werker werkzaam.

Goed idee

Goed idee van Jo, om bij de school hulp in te roepen. Ik ben het helemaal met je eens, Pollewop, dat het niet handig is als jij met ouders in discussie gaat over de financiën. Iemand anders moet daarbij helpen, zodat de ouders eventueel lekker boos op die persoon kunnen worden. Dat kan dus maar beter iemand via school oid zijn.

Op school zijn er vaak voorzieningen voor leerlingen in de knel, als ze daar nou eens haar hart lucht, wie weet wat dat uithaalt. Dat soort mensen kennen ook vaak de sociale kaart erg goed, dus die kunnen de weg wijzen naar verdere voorzieningen en/of hulpverlening.

1400 euro netto (echt waar?) is in principe inderdaad financieel zelfstandig trouwens - het is vziw meer dan de bijstandsuitkering voor een alleenstaande - maar dat geld heeft ze nu nog niet, dus als er nu geld nodig is, zijn toch de ouders aan zet. Komt het schip met geld binnen, dan kan die ondersteuning vanuit ouders stoppen, maar geld dat over een half jaar komt kan helaas niet nu al worden uitgegeven. En nu schulden aangaan is natuurlijk geen goed idee.

Groeten,

Temet

Zeker goed idee!

Dat ik daar nou zelf niet op gekomen ben! Heb haar (en zoon) meteen op het hart gedrukt om daar achteraan te gaan. Dankjewel Jo.
En Temet, ja, ik vind het ook veel, aan de andere kant werkt ze straks als meerderjarige 4 volle dagen. Daar mag ook wel wat tegenover staan.
Ik vond zelf ook nog een optie om als student tijdelijk (max 3 mnd) te verblijven bij de Stayokay. Niet gratis, ruim 500 pm voor een volle week, maar als het tijdelijk is ben ik wel bereid iets voor te schieten. Of te schenken, geen verwachtingen hebben die ze wrsch niet waarmaakt of afspraken die ze niet nakomt is beter voor de relatie 😜.

Volgende hoofdstuk

Nou, die Stayokay gaat het voor nu inderdaad even worden. Maar, ze durft daar (of waar dan ook) niet alleen te blijven. Ze heeft bij de psycholoog verschillende testen gedaan en daar kwamen uit verlatingsangst, angst om alleen te zijn en nog wat, dat ben ik even kwijt. Dus zoon wil haar niet alleen laten zitten daar. Plan is om er de eerste maand samen te gaan verblijven. We hebben geprobeerd op ze in te praten, dat dat geen goed idee is. En dat snappen ze ook wel, maar ze zien geen andere oplossing.
Ik hoop dat het bij een paar dagen/nachten blijft en dat ze het dan wel alleen kan en durft. Maar ik houd mijn hart vast. Hij zit vast aan haar, en ze spiralen samen naar beneden nu. Ik vind het steeds lastiger worden. We kunnen (en willen) niks verbieden. We willen nog steeds ook graag haar helpen. Maar we hebben er gewoon geen vertrouwen in. Wel heb ik maar toegezegd om het verschil tussen een 1-persoons en een 2-persoonskamer bij te leggen, zodat zoon in ieder geval daar kan blijven slapen. Want haar budget laat een 2-persoonskamer niet toe, en haar ouders zijn niet van plan om bij te dragen. Die staan op het standpunt dat ze dan maar had moeten sparen (daar hebben ze een punt) en anders moet ze er maar bij gaan werken. Persoonlijk vind ik dat niet realistisch met een werken-en-leren traject in de zorg. Ze staat al 3 hele dagen op haar benen, straks zijn dat er 4. En de schooldagen zijn ook volle dagen. En dan komt er nog huiswerk bij.

Positief is dat ze inderdaad donderdag maatschappelijk werk heeft gebeld, maar natuurlijk hebben die nog niet teruggebeld (grrrr). Daar zou ze vandaag achteraan gaan. Ze heeft ook een gesprek aangevraagd met haar SLB-er (mentor). Zoon hebben we ook op het hart gedrukt ondersteuning bij het studeren te regelen. Hij zou vandaag contact opnemen met het studiedecanaat, om dat te regelen.

Het begint nu ook spanningen tussen man en mij op te leveren. Niet omdat we het niet met elkaar eens zijn, maar omdat we ons zorgen maken, we slecht er slecht van slapen en we ons gewoon machteloos voelen.

Ik snap

Dat je haar het liefst zou willen oppakken en vertroetelen, het gaat haar alleen niet helpen.
Het enige dat haar kan helpen is dat ze zelf wat knopjes omzet, en de schouders eronder gaat steken. Dat ze stopt met zichzelf zielig vinden/slachtoffer maar dat ze haar zegeningen gaat leren waarderen.

Wat dat betreft zou haar psycholoog heel goed een juiste koers kunnen varen.
Voor het zelfde geld ook niet natuurlijk, en maakt hij zich er vanaf.
Maar zo op papier klinkt zijn strategie me echt niet slecht in de oren.

De strategie van ouders ook niet, sorry.
Ze proberen de verantwoording bij haar te leggen.
Want zoals het klinkt is dat echt haar grootste probleem, dat ze geen verantwoording neemt.
Zolang dat niet is blijft het dweilen met de kraan open.

Stayokay

Is die Stayokay dan wel een goed idee? Zou misschien beter zijn als ze bij een hospita oid terecht kon, er zijn veel oudere mensen die alleen in een gigantisch huis wonen, misschien is er op die manier iets te regelen zodat ze niet helemaal alleen is?

Zelda

Ik ben het met je eens hoor, dat ze zelf uiteindelijk gewoon verantwoordelijk is. Maar het is (nu) gewoon (te)veel voor haar. En het is niet zo dat ze zich slachtofferig gedraagt, helemaal niet zelfs. Ze schiet juist door naar de andere kant, naar alles zelf willen doen en regelen. En dat lukt dan niet, en dan raakt ze weer dieper in de put. Ze heeft naar mijn idee echt teveel om mee te dealen om het alleen te doen. Wij steunen haar, denken met haar mee, en dat doen we met liefde. Ze is ook echt wel bereid naar ons te luisteren, ze snapt prima wat we bedoelen. Dat ze nu zelfstandig gaat wonen is volgens mij heel goed voor haar (en de relatie met haar ouders). Ze ziet er erg naar vooruit, maar vindt het ook nog wel heel eng (mede door die angsten). Daarom trekt ze te hard aan zoon. En die is te lief om daar niet in mee te gaan. Snapt prima wat we zeggen, maar ziet aan de andere kant ook dat angstige meisje waar hij van houdt. En daar wil hij voor zorgen. Snap ik ook. Het blijft dus lastig balanceren.
Het komt ongetwijfeld allemaal goed. Ik houd me maar vast aan, als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan. Maar ik hoop dat zoon het bij een nachtje af en toe kan laten en verder voorlopig nog thuis blijft, zodat hij zonder al teveel afleiding en met je nodige stimulans zijn studie kan doorlopen.

Zonnehoed

Ja, dat zou zeker beter zijn. of een studentenkamer in een studentenhuis. Maar nu met Corona zijn dat soort kamers bijna niet te vinden. De periode nu in die Stayokay willen we gebruiken om voor haar een meer permanente oplossing te vinden. Maar de relatie met haar ouders is zo explosief, dat het geen optie is om daar nu nog langer naar te zoeken. We gaan de zoektocht wel intensiveren, want die Stayokay is ook wel heel spartaans, net een cel, dus geen gezellige kamer. Niet ideaal dus. Maar voor nu wel de beste (want snelste) optie.