U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Opstelling t.o.v. zoon met 'moeilijke' vriendin
Ik heb een zoon van 20. Heeft een ruim half jaar een relatie met een meisje van 18 (zijn eerste echte vriendin) met nogal een gebruiksaanwijzing. En ik worstel met hoe ik hem het beste kan helpen.
Het meisje is nogal een wilde. Ze heeft ADHD en dat in een nogal heftige vorm. De relatie met haar ouders is daardoor nogal instabiel. Die trekken het gewoon niet meer, er is al heel veel gebeurd (o.a. coma zuipen en meer van dat soort gevaarlijke dingen). Dat is niet over, maar als mijn zoon erbij is, is ze in ieder geval een stuk rustiger dan zonder hem. Met als gevolg dat ze heel veel samen zijn. Hij rijdt minstens vier keer per week naar haar toe, 30 km enkele reis. Dat kost natuurlijk een hoop geld. Maar ook een hoop tijd. Punt is, dat als hij niet bij haar is, hij zich zorgen maakt. Ze drinkt teveel en doet gevaarlijke dingen. En zegt tegen hem 'dat het toch allemaal niet meer uitmaakt'. Ze vindt zichzelf slecht, en vindt, zeker als ze gedronken heeft, dat de wereld beter af is zonder haar. Ze zit momenteel erg slecht in haar vel, is gestopt met haar opleiding (heeft wel al iets nieuws gevonden waar ze in september start), houdt baantjes niet lang (want ze heeft nogal een mening en als ze het ergens niet mee eens is stapt ze op). Ze is rommelig (ons huis is echt ontploft als ze is geweest), vergeetachtig, onhandig. Daarnaast heeft ze ook nog wat lichamelijke klachten, en is ze voor heel veel dingen allergisch. Dat helpt natuurlijk ook niet mee om je happy te voelen, dat snap ik.
Zoon houdt erg veel van haar, en op haar goede momenten snap ik ook echt wel waarom. Ze heeft humor, is spontaan, lekker gek. Maar de relatie met haar kost hem zo veel. Veel tijd, energie, geld. Door alle tijd die ze kost en de afleiding die ze veroorzaakt heeft hij zijn eerste jaar niet gehaald. Ik geef haar niet de schuld, ik heb ook echt met haar te doen en man en ik proberen haar zoveel als mogelijk te steunen. Ze voelt zich bij ons gelukkig op haar gemak, ze wordt steeds opener over haar leven en problemen en dat vind ik fijn. We willen haar graag helpen. Ze neemt van ons zo af en toe best wat aan, vindt het fijn dat we haar als volwassene behandelen.
Maar, diep in mijn hart had ik het graag anders gezien. Ik had hem wat anders gegund. Hij heeft al genoeg uitdagingen van zichzelf. Ik vind het lastig hem te steunen.
Nu is hij weer naar haar toe, net vertrokken, omdat ze door miscommunicatie tussen hen alleen bij een etentje van een vriendin van haar zit. Ze heeft alweer teveel op en zoon maakt zich zorgen over wat ze zal doen als hij er niet bij is. Waarschijnlijk komt ze weer mee hierheen, want ze wil niet dronken naar huis. Ik vind het zo lastig, ik wil hem niks verbieden maar ik ben er intussen wel een beetje klaar mee. Ze bivakkeren samen op zolder en laten zich nauwelijks zien. Bovendien is de zolder dan voor ons niet meer toegankelijk.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat mijn vraag nu precies is. Ik maak me gewoon zorgen, over haar EN over hem.
Je hebt hier wel een rol in
Want je enabled nu. Door bij te leggen aan de kamer.
Als je echt wil dat dit een tussenstap is, zul je dit ook zo moeten communiceren aan ze. En de periode dat je bijdraagt aan de kamer niet te lang maken.
Pollewop
Vooropgesteld dat ik het echt heel lief vind dat je haar wilt helpen.
Maar weet je, ik krijg gewoon niet zo'n goed gevoel bij je berichtjes.
Ik heb toch echt het gevoel dat niet alleen je zoon maar ook jij (en je partner?) meegezogen wordt in een negatieve problematiek.
Want bij heel veel dingen die je schrijft denk ik huh? Hoezo alleen? Ze is sowieso niet alleen! Ze heeft jullie, je zoon, haar ouders, haar psycholoog, opleiding. En weet ik veel wie nog meer. (Als ze geen vrienden heeft verder moet ze daarin gaan investeren)
Ze is uiteraard niet zielig, toch vind jij dat nu. De vraag is of je dat echt vindt, of dat zij dat toch ergens bij je voor elkaar heeft gekregen.
Ik was bijv ook bang om alleen te zijn, wie niet;)
Dat is niet leuk maar ook niet erg maar vooral: dat moet je toch echt grotendeels alleen oplossen.
Alleen al omdat je anders zo bang alleen blijft...
Haar inkomen lijkt me ook echt toereikend om op zichzelf te gaan. Ik had destijds minder dan mijn huur kostte, maar uiteindelijk heb ik het wel gered.
Meevoelen, meedenken is allemaal harstikke lief maar oplossen voor haar lijkt me averechts werken.
Hoe dan anders?
Ik kan zoon niet verbieden bij haar te slapen. En ja, ik vind haar zielig. Ik had zelf lang zoveel niet op mijn bordje ‘allen maar’ een moeilijke relatie met mijn moeder. Toch had ik het denk ik niet gered zonder hulp. Van een kamer van een kennis waar ik terecht kon tot studieadvies van de buurman. Dit meisje heeft zoveel meer om mee te dealen! Ook zij verdient iemand om haar te steunen en begeleiden. Er was even niemand anders dan wij.
Zeker heeft ze meer vrienden dan zoon alleen. Maar wij zitten regio Haaglanden en haar vriendenclub komt hier niet vandaan, dus mogen hier niet heen. Zij werkt in het ziekenhuis, het aantal besmettingen onder patiënten en personeel loopt rap op. Dus haar sociale kringetje moet ze nu echt zo klein mogelijk houden. We proberen haar de komende drie weken te laten zien en benutten als een soort reset. Rust, reinheid, regelmaat. Zoon is degene zonder verder sociaal netwerk. Daar maak ik me inderdaad zorgen om. Hij is wat dat betreft juist erg afhankelijk van haar. Ik weet dat als wij hem tegen zouden willen houden, hij morgen met haar op die kamer zit. Dat wil ik voorkomen.
Ze is nu terug bij haar oude psycholoog, die kwam gisteren speciaal voor haar deze kant op. Een enorme opsteker voor haar dat er iemand zoveel moeite voor haar doet. Ze heeft vandaag een gesprek met haar SLB-er en gisteren heeft ze zich ingeschreven op een site van een verhuurder van studentenwoningen. We hebben een afspraak dat ze binnen twee maanden een eigen plek moet hebben gevonden, ik neem aan dat dat wel lukt (met enig pushen van onze kant; haar wensenlijst was nogal lang, die hebben we al aardig ingekort. Ze wordt gelukkig ook steeds realistischer). Ik hoop dat ze nu echt op de goede weg is, als realiseren wij ons terdege dat terugvallen er zeker bij horen.
Al met al heb ik een positief gevoel op dit moment. Hopelijk van hieruit weer opbouwen...