Opstelling t.o.v. zoon met 'moeilijke' vriendin

Meta?

Meid is n doodnormaal woord

Meid

heeft wel degelijk een negatieve lading, Mvp, zeker in combinatie met de rest van je negatieve teksten.
Ik wil dit meisje zo goed als mogelijk helpen, zonder dat ik haar hulpverlener word. Dat verdient ieder kind dat worstelt met zichzelf en al helemaal het meisje waar mijn zoon van houdt. Waar ik naar zoek is de balans.
Dank aan de andere reageerders, we zitten dus op de goede lijn maar we kunnen hier en daar wat strikter zijn.
We gaan de kamer van zoon veranderen zodat er een tweepersoonsbed in past, dan hoeven ze niet meer in het logeerbed op zolder. En we hebben de vakantie naar Zuid-Spanje verboden. Het was de bedoeling dat zoon zou rijden, maar dat vinden we niet verantwoord, 2 hele dagen achter het stuur en overnachten in de auto. Want dat was het plan. Ze bedenkt echt hele leuke dingen zonder de consequenties te overzien 😉. Ze gaan nu op zoek naar iets dichter bij huis, of ze gaan vliegen.

Pollewop

Je doet het heel goed vind ik. Ik zou ook denken aan een tweesporenbeleid: je zoon helpen voor zover hij dat toelaat met zijn ADD en zijn vriendin ondersteunen in haar zoektocht naar en acceptatie van zichzelf. Ik vind het erg aandoenlijk dat ze blijkbaar luistert naar wat jullie haar meegeven.

Je schrijft dat haar ouders het niet meer trekken, en dat zij en haar ouders een instabiele relatie hebben. Misschien komt ze wel niet voor niets op jullie pad. Hoewel het natuurlijk best een opgave is, een rommelige en impulsieve puber erbij, is het juist ook weer prettig dat het niet je eigen kind is, waardoor je eigen emoties er toch minder in meespelen.

Verder zou ik nooit, maar dan ook nooit proberen te stoken in een relatie. Dat is dé manier om je kind kwijt te raken.
Ik vind het ook een mooie eigenschap, dat zorgzame van je zoon. Dit is ook een periode waarin hij kan leren om zijn eigen grenzen te herkennen en toch voor iemand te gaan. Ze zijn allebei nog jong en hebben idd je begeleiding nodig. Juist als de relatie met jou goed is, zullen ze ook dingen van je aannemen, en open met jullie praten. En als je zoon merkt dat jij er ook voor zijn vriendin bent, kan hij wellicht zijn zorgen wat loslaten.
Fijn dat je zoon z'n jaar nogmaals mag doen. En ook fijn dat je 'schoondochter' weer een opleiding heeft gevonden. Misschien kan ze begeleiding krijgen, vanwege de adhd? Daar zou je eens achteraan kunnen gaan, samen met haar?

Pollewop

'Ze bedenkt echt hele leuke dingen zonder de consequenties te overzien 😉.'

En dan is het zuur dat jij dat moet afremmen, en haar moet teleurstellen. Voor mensen met ADHD misschien wel extra zuur, want ze worden al zo vaak 'teruggefloten', door het leven zelf. Maar het is wel heel belangrijk dat je dat doet. Jij bent dan toch een beetje hun realiteitszin. Zolang je uitlegt dat je het niet doet om vervelend te zijn, maar gewoon omdat jij meer inzicht hebt in de consequenties, kan ze er hopelijk ook het voordeel van zien.

Gezonde grenzen

Er zijn al veel goede dingen gezegd. Ik moet nog denken aan een les die ik zelf door schade en schande heb geleerd. Ik heb ooit een suïcidale vriendin proberen te redden en daar raakte ik helemaal in verstrikt. Zij weigerde overigens professionele hulp in te schakelen. Op een gegeven moment besefte ik dat ik haar niet meer kon helpen. Ik had daarbij het volgende beeld. Zij ligt met een slagaderlijke bloeding op straat en ik stel voor om 112 te bellen (professionele hulp in te schakelen). Zij zegt: "Ik vertrouw die lui niet. Plak er nou maar gewoon een pleister op." En dat heb ik een hele tijd ook nog gedaan ook! Tot ik de absurditeit van wat ik aan het doen was besefte. Ik realiseerde me dat ik mezelf schromelijk overschatte en dat ik totaal boven mijn macht greep door me op die manier tot haar te verhouden. Mij heeft dit beeld veel helderheid gegeven over wat ik aan het doen was. Misschien kan het jullie en je zoon ook helpen om te voelen wat je wel en niet voor haar kunt doen?

Reacties

Om te beginnen zie ik dat ik in #22 per ongeluk mijn naam heb vervangen door die van Rosie, maar het was natuurlijk een reactie op haar post.

RK: goeie tip, sporten! Ga ik zeker bespreken met haar. Wordt wel lastig denk ik want ze heeft een baan in de horeca, met natuurlijk een zeer flexibel rooster. Maar inderdaad is beweging en ook regelmaat (ook wat betreft slaap) voor allebei heel belangrijk. Ik ga eens kijken of ik ze zover kan krijgen.

Mirreke, dat is een goed punt! Zoon heeft die begeleiding dit jaar laten liggen, hij dacht (hoopte) het op eigen kracht te kunnen. Dat ging ook een tijdlang goed, tot schoondochter op het toneel verscheen. In eerste instantie was het 'gewoon' de heftige verliefdheid die zorgde dat hij zijn hoofd er niet bij kon houden, nu legt zij veel beslag op hem. Als ze niet werkt zijn ze voortdurend aan het bellen of appen. En als we ze erop wijzen dat dat niet handig of verstandig is zijn ze het allebei roerend met ons eens, maar ja, ze houden het gewoon niet vol om een tijdje (en dan heb ik het over uren) geen contact te hebben. Ze belt hem ook als ze niet kan slapen bijvoorbeeld, en dat is regelmatig. Ook dankzij de ADHD, en de stress die ze heeft helpt daar niet bij. Dus ook wat slapen betreft probeer ik haar tips te geven en ze bespreekt dit ook met de psycholoog.
Ik vind het ook een mooi idee dat zij op ons pad is gekomen, of wij op het hare. Het helpt inderdaad dat we emotioneel niet echt betrokken zijn. Omdat ik wel het idee heb dat we met zijn allen vooruit gaan wil ik zeker voortgaan op de ingeslagen weg. Hoe mooi zou het zijn als wij haar net het zetje in de goede richting kunnen geven?

Jo Hanna, dat is een heel helder beeld. Ik zal er met zoonlief weer eens een gesprekje over hebben dat redden niet aan de orde is, en dat hij niet verantwoordelijk is voor haar.
Nu is het met haar niet zo ernstig dat het te vergelijken is met een slagaderlijke bloeding hoor, tenminste, dat idee heb ik niet. Maar inderdaad is haar 'redden' niet aan ons. Zoals ik aan Mirreke schreef vind ik het wel een mooi idee dat wij haar uit de negatieve spiraal kunnen helpen, maar het echte werk moet ze zelf doen. Ik probeer haar er ook van te overtuigen dat het niet raar of erg is om hulp te vragen/accepteren als je 18 bent en zoveel uitdagingen op je pad vindt. Dat niemand op zijn 18e 'af' is, er is tot je dood ruimte voor groei. Ze vindt zelf dat ze het allemaal zelf moet doen, en is erg kwaad op zichzelf als weer eens iets doet wat achteraf stom was. Heel herkenbaar trouwens, voor mezelf en zoon. Dat maakt denk ik ook wel dat ik goed een gesprek met haar kan voeren.

Dank voor alle input, kan ik zeker weer mee verder!

Borderline

Ok nou mijn waarschuwing was goed bedoeld. De vriendin doet me erg denken aan de ex van mijn neef. Zij heeft borderline. Trok mijn neef emotioneel helemaal leeg. Er is ook nog een kind gekomen. Daar houdt mijn neef echt wel heel ceel van. Maar de relatie met zijn ex heeft hem heel erg beschadigd. Ook voor hun kind is het heel zwaar im een dergelijke moeder te hebben. Soms is zij meer de moeder van haar moeder dan andersom. Heel moeilijk.

Nogmaals ik gun jouw zoon alle moois toe en hoop dat het bij hem anders gaat. Maar omdat ik zoveel overeenkomsten zag dacht ik ik waarschuw je toch. Het levenvan mijn neef is echt heel heel erg beschadigd.

Maar ik gun jullie alle goeds. Ik hoop echt dat het bij jullie anders zal gaan. Maar t was goed bedoeld.

Zou t kunnen dat dit meisje borderline heeft?

oh, maar ik ga er ook van uit dat je het goed bedoelt, alleen je adviezen zijn over het algemeen niet praktisch uitvoerbaar . Mijn zoon verbieden haar te zien, of op te dragen het uit te maken lijken mij niet de juiste route, dat werkt alleen maar averechts. In verbinding blijven is het allerbelangrijkste als er hobbels op de weg komen. Gratis wijze raad van mij aan jou, jouw zoon komt op een dag ook in de puberteit .

Het zou best kunnen dat ze borderline heeft, ik ben niet genoeg thuis in die materie om daar iets over te zeggen. De ADHD was overduidelijk en verklaart naar mijn idee ook al prima de dingen waar zij tegenaan loopt. Ik denk dat wij met onze aanpak op de goede weg zijn, maar ik ben van mezelf erg toegeeflijk en meegaand. Door man en de reacties hier heb ik wel gemerkt dat het af en toe ook goed is om meer sturend op te treden. Dus dat ga ik ook doen/doe ik ook.

Ik heb alle vertrouwen in mijn zoon, die komt wel op zijn pootjes terecht. Kan met een omweg zijn, of wat langer duren. Hij kan wel emotioneel beschadigd raken, maar daar kan ik hem niet echt voor behoeden denk ik. Zoals ik al zei, verbieden werkt niet, waarschuwen ook niet. Hij ziet en snapt dat heus zelf wel. Maar gevoel laat zich niet dwingen. Dus we zullen het uit moeten zitten. En, man en ik zijn ook nog steeds samen, dus dat kan ook gewoon nog. Ook daarom vind ik het belangrijk de relatie met zoon én schoondochter goed te houden. En als we en passant haar ook nog kunnen helpen is dat mooi meegenomen.

Meer afstand is gepast + eigen kind eerst

Het stel is piepjong, de relatie is nog pril en je spreekt nu al over je schoondochter en werpt je op als toevluchtsoord van haar ouders 'die het helemaal gehad zouden hebben' Heb je überhaupt wel eens contact gehad met hen? Je werpt je nu op als een soort pleegmoeder/hulpverlener van de vriendin van je zoon terwijl vanwege een verstrengeling van belangen - haar vs die van je zoon, en daarmee indirect van jezelf - dat eigenlijk dat je rol niet zou moeten zijn. Eerste relaties zijn zelden bestendig .Het is lief hoor, dat je je bekommert om dat meisje, maar jouw primaire verantwoordelijkheid ligt bij je zoon, en er zijn allerlei dat deze verkering niet goed voor hem is. Was zijn eerste jaar niet in coronatijd geweest dan had hij wellicht ook nog een negatief BSA gehad. Vind ik persoonlijk nogal wat. En wie betaalt die tripjes van 30 km naar haar?

Ik zou de deur niet op slot gooien. Maar mijn insteek zou zijn de relatie minder faciliteren, geen landurige logeerpartijen/ halfinwonend "schoonkind" en hameren op het middelengebruik . En zat zijn doe je maar fijn in je eigen huis.

Mooi

Mooi gezegd Kenfan!

Mijn 2 centen

Hoeveel jongeren van 20 en 18 zijn al helemaal klaar met experimenteren en volledig in balans?

Of zoon en meisje werkelijk voor elkaar gemaakt blijken te zijn, is nog de vraag, maar een fijne relatie kan iemand wel naar een positiever zelfbeeld tillen en alles wat daar uit voortkomt.

Ik ken de situatie vanuit zo'n meisje. Suïcidaal geweest, zeer laag zelfbeeld, "gemeen" gedrag tegenover het eigen gezin, niet weten wat ze wilde worden. Zij heeft een stoornis, dat is vooral lastig voor haar zelf, maar wel fijn om te weten.

In een jaar tijd is er opeens een ommekeer. Ze heeft een, lijkt, aardige man ontmoet, ze is aan een opleiding begonnen en praat weer normaal met haar ouders. Het zou me niets verbazen als juist de relatie met deze man hier grote invloed op heeft.

Als zoon van het meisje houdt, mét haar gebruiksaanwijzing, vind ik hem nu al een fijne vent! De toekomst zal uitwijzen of het stand zal houden, kán houden. We leren allemaal door schade en schande. Dat heet levenservaring.

Dan mijn 5 centen ook nog maar

We praten allemaal vanuit onze eigen ervaring.. Die van mij is iets minder positief als die van Kaaskopje. Ik was ooit dat meisje dat met een jongen met 'problemen' kwam aanzetten. Een jongen die mijn moeder als een soort van praatpaal ging beschouwen, want de relatie met zijn eigen ouders was erg moeilijk. Verkering met zo'n moeilijk mens is erg problematisch en zeker niet zo'n roze wolk als het zou moeten zijn. Het vreet energie en trekt je naar beneden. Maar ik kon het niet uit maken, al wou ik dat misschien wel, want hij was zielig. Zielige mensen laat je niet in de steek. Zo ben ik opgevoed. En mijn ouders zeiden niks. Waarschijnlijk bang mij kwijt te raken als ze dat wel zouden doen.

De relatie werd een huwelijk, dat vele ongelukkige jaren heeft geduurd. Lang verhaal, maar jongen met problemen werd man met nog veel grotere psychische problemen. Ik gun 't niemand, niet om het zelf te hebben maar ook zeker niet als partner. Het heeft me heel veel kracht gekost om me uiteindelijk los te maken en hem uit mijn leven te weren.

Achteraf snap ik mijn ouders, maar ik vind het nog steeds erg jammer dat ze destijds niks hebben gezegd. Als ik me gesteund had gevoeld, bevestigd in mijn vermoeden dat wat er gebeurde, hoe hij met me om ging, niet OK was en ik een andere keuze had, dan had ik de relatie verbroken. Daarom mijn advies; laat als ouders vooral merken dat je achter je zoon staat, ook als hij besluit dat de relatie hem te veel wordt. Praat er (voorzichtig) met hem over. Want hij hoopt duidelijk op Kaaskopjes' scenario, het wordt beter, maar het mijne is ook heel goed mogelijk.

Tijd

Zo ken ik dus ook verhalen paasei. En tijd is niet terug te draaien

Reacties

Kenfan, ja zeker hebben we contact met haar ouders. En het is ook absoluut niet onze bedoeling een toevluchtsoord te zijn waar ze naar toe kan als ze thuis bonje heeft. We laten ons niet tegen haar ouders uitspelen. En ze komt er hier ook niet (zomaar) dronken in.
Maar waar ze met haar ouders geen normaal gesprek kan voeren (voor de goede orde - dat ligt meer aan haar dan aan haar ouders voor zover ik kan beoordelen) kan ze dat met ons wel. Ik denk dat vreemde ogen dwingen. Dus haar ouders zijn blij dat ze met ons wel een beetje normaal gesprek kan voeren en redelijk luistert naar onze argumenten. Wat iets anders is dan naar ons luisteren 🥴. Ik wil zeker niet haar hulpverlener zijn, maar wel zoals Kaaskopje beschrijft haar in ieder geval laten voelen dat ze er mag zijn. Met haar gebruiksaanwijzing. Maar soms is het verstandiger om niet perse je eigen zin door te drijven, of rekening te houden met anderen, of gewoon eerst eens na te denken. En die boodschap komt van ons wel aan en van haar ouders niet.
Met zoon bespreken we ook open dat wij vinden dat deze relatie niet gelijkwaardig is en dat ze hem veel kost, dat wij ons, als zijn ouders, daarover zorgen maken. Dat we hem wat meer onbezorgd plezier en verliefdheid gunnen. Maar meer dan dat kunnen we denk ik niet doen. Ook al omdat wij zelf ook op deze manier gestart zijn.
En ‘schoondochter’ is vooral korter dan ‘vriendin van zoon’, je moet niet al teveel gewicht aan de benaming hangen hoor. Overigens is ze nu alweer een week niet hier geweest omdat ze werkt, en zoon ook, dus even rust in de tent wat dat betreft.

Paasei, als jouw ouders destijds hadden aangegeven dat het niet normaal was, zou je dan naar ze geluisterd hebben? Eerlijk zeggen! Ik denk namelijk van niet. En, wat ik zie is gelukkig niet abnormaal. Ik zie een meisje dat erg met zichzelf in de knoop zit en vooral aan zichzelf denkt. Manipulatief is ze niet. Dus ik denk en hoop dat ze met wat positieve bevestiging en nog wat jaartjes uitrijpen uitgroeit tot een best leuk mens. Maar ik schat in dat afgewezen worden nu wel eens de weegschaal de andere kant op kan laten doorslaan. Als zoon de relatie wil verbreken kan ik daar prima mee leven hoor, maar ik wil ook achter hem blijven staan als hij kiest voor haar, met alles erop en eraan.

We gaan zien hoe het verder loopt. Het hoofdstuk vakantie is nog niet afgesloten begreep ik net, dus vanavond weer een goed gesprek met het jonge stel denk ik.

Paasei en Pollewop

Paasei, je vertelt over ouders die niets zeiden terwijl het niet goed met je ging. Vertelde jij zelf dit wel aan je ouders? Of was jullie communicatie sowieso niet zo denderend?

Ik heb het idee dat Pollewop juist een prima communicatie heeft met haar zoon en zijn vriendin. Zij kan best eerlijk zijn over haar zorgen én hem steunen, als hij bij haar wil blijven en ook als hij daarover twijfelt. Althans, dat idee krijg ik wel.

Ik denk dat je (Pollewop) in die open communicatie al heel veel mogelijke problemen aan het voorkomen bent. Probeer dat vooral zo te houden!

Mijn dochter was een paar jaar geleden ook het meisje dat een jongen met problemen mee naar huis nam. Hij was zelf moeilijk maar vooral had hij het thuis moeilijk, en daarom was hij heel vaak hier. Het was zwaar, dat zeker. En het uitmaken, wat dochter uiteindelijk heeft gedaan, was nog zwaarder. Maar deze jongen heeft bij ons toch even iets van een thuisgevoel gevonden, op een moment dat hij dat hard nodig had. Eigenlijk ben ik wel blij dat ik dat voor iemand heb kunnen betekenen. Maar dat zeg ik wel NU, nu het voorbij is en ik ook vooral blij ben dát het voorbij is. Achteraf is altijd makkelijk praten. Maar toch. Het is ook weer niet verkeerd om je grenzen eens wat op te rekken om iemand te helpen die op je pad komt. Zo kijk ik er nu op terug.

Succes.

Eens

Hier een betrokken dochter die haar beste vriendin zo graag wilde helpen om uit een diep dal te komen. Het meisje had al jaren te maken met anorexia en de dreiging van scheidende ouders. Ten tijde van diepe dal speelde die problematiek weer.
Ik legde uit dat haar steun die scheiding niet kon tegen houden; de problematiek ging boven haar pet. Alleen zijn dat maar woorden; de bezorgdheid blijft.

Toen nam ik haar mee in de auto. Normaal rij ik heel beschaafd en sociaal en anticiperend, tegen tenenkrommend aan volgens sommige mede-inzittenden.
Dit keer reed ik snel en met de indruk voor niemand te stoppen zodat anderen wel uitkeken voor mij nog even in te voegen. Het wel binnen de verkeersregels.
Dochter voelde hoe alles zo soepel ging, vrij van betrokkenheid voor anderen. Zo voelde hoe dat juk van bezorgdheid best zwaar op haar rustte.

De dag erop legde ze dat aan haar vriendin uit. Het meisje had zelf nooit gemerkt hoe dit dochter raakte. Ze heeft toen zelf de actie genomen om met haar ouders te praten.
Als dochter die ‘andere zijde van de munt’ niet had ervaren, was ze door gegaan met voor haar vriendin klaar staan en slecht slapen etc. Nu kon ze beter grenzen trekken.

Igv zoon Pollewop; weet het meisje hoe die telefoontjes ‘s avonds laat hem vermoeien? Of denkt ze, omdat hij toch altijd voor haar staat, dat hij dat wel kan trekken. Een adhd’er vertelde mij eens dat ze zoveel energie in haar had dat haar tempo voor haar normaal was; ze kon het moeilijk voorstellen dat dit voor een ander zwaar was. Ze was het al haar hele leven gewend. Maar ze wilde wel dat een ander haar vertelde wanneer ze doordraafde, dat een ander zijn grens bij tijds aangaf zodat ze daar rekening mee wilde houden. Eigenlijk net als de vriendin van mijn dochter;
Doorgaan omdat het licht op groen blijft.

Inhibitie

Ik herken veel in je verhaal. Mijn 17e jarige dochter met ADHD zonder medicatie gedraagt zich exact hetzelfde.

Ik ben regelmatig de wanhoop nabij geweest en nog wel eens. Zo grenzeloos, zoveel energie.. een hulpverlener wees mij onlangs op de term inhibitie. Hij zei dat het dubbele chaos in het puberhoofd van mijn dochter is. Enerzijds vanwege de puberteit, anderzijds vanwege ADHD.

Sinds ik meer over inhibitie heb gelezen, begrijp ik haar beter. Niet dat alles nu mag en kan maar weet wel dat zij voorlopig wat meer begeleiding nodig heeft dan mijn oudste op die leeftijd.

Ze heeft nu een hele goede vriendin die heel rustig is en haar ook aanspreekt op haar gedrag als het te ver gaat en dat accepteert dochter wel. Van mij eigenlijk niets. Ze begrijpt ook echt niet wat het probleem is.

Het is lastig, zeker als het niet je eigen kind is maar ik vind dat jullie heel veel geduld hebben.

Moekej/Flanagan

Moekej, ik zie wat jij beschrijft. Chaos in haar hoofd en (daardoor?) onrust in haar lijf. Dankzij jarenlang hier meelezen herken ik de verschijnselen en weet ik dat tegengas geven meestal niet werkt. Hier kan en mag ook niet alles. Het scheelt heel erg dat het niet ons eigen kind is denk ik. Geen emotionele verbondenheid zorgt ervoor dat ik makkelijk mijn eigen rust kan bewaren.

Flanagan, ik snap je analogie niet helemaal, maar we spreken met zoon over de (on)mogelijkheid om anderen te redden. We houden in ieder geval de vinger aan de pols. Gelukkig is hij een open boek. Niet dat hij alles spontaan met ons deelt, juist niet, maar ik zie altijd direct aan hem of er iets scheelt. En meestal krijgen we dan bij navraag wel te horen wat er is.
Het meisje heeft inderdaad meer energie dan de gemiddelde mens, maar waar het probleem vooral in zit (met dat bellen midden in de nacht en zo) is volgens mij impulsbeheersing. Dat ze wéét dat zoon slaapt of zou moeten slapen weerhoudt haar er niet van om toch te bellen. Want zíj voelt zich ellendig en heeft behoefte aan contact. Ik ken haar intussen goed genoeg om te zien dat dat niet puur egoïsme of egocentrisme is. We kaarten het regelmatig aan, dat het beslag dat ze op hem legt te groot is. En ik zie ook wel beweging aan haar kant. Zoon begint ook langzaamaan tegengas te geven. Maar dat moet groeien. Misschien is dat ook een kwestie van vertrouwen. Dat hij er morgenochtend echt nog wel is om haar alsnog aan te horen. Of vertrouwen in haarzelf dat ze iets zelf kan dragen.

Laatste nieuws is dat de vakantie zoals die bedacht was is geannuleerd. Ze is er erg verdrietig over en heeft letterlijk buikpijn, maar ze is dus wel zo verstandig en volwassen geweest om in te zien dat haar plan teveel risico's kende. Ik ben trots op haar en op zoon, die heel veel moeite heeft gehad om zijn rug recht te houden tegenover haar.

Analogie

De analogie staat voor het anders benaderen; ipv de standaard klaar staan -modus (omdat je vriendin je nodig hebt), ervaren hoe je er ook een keer anders in mag staan. Hoe dat laatste je doet beseffen hoe het eerste soms best wel eens veel van je vraagt.
Maar zoals je schrijft, geeft je zoon ook al wat meer tegengas. Hij is zelf gaan inzien dat hij grenzen heeft aan te geven. Mijn dochter was een stuk jonger. Het autoritje hielp haar met zichzelf niet wegcijferen.

Echt bijzonder

Ik geloof niet dat ik het snap: gaan scheuren met de auto om te laten zien dat je letterlijk ruimte kunt pakken?

Gevaarlijk!!!

Lekker gevaarlijk voor andere wegmisbruikers.

Erg dat je kind anorexia heeft. Maar laat het verkeer hierbuiten. Jij wilt toch ook dat je kind blijft leven en niet overlijdt...

Breng dan ook t leven van andere weggebruikers niet in gevaar!!!

Niet overdrijven aub

Ik schreef snel, dat betekent niet dat ik anderen in gevaar bracht.
Maar ik snap het; graag info uit verband halen en nog slecht lezen ook.
Terug naar topic?

Hoe het nu gaat

We zijn nu als gezin op vakantie. Vriendin van zoon is niet mee. Ze bellen en appen regelmatig. Het gaat niet goed met haar. En dat maakt dat zoon terneergeslagen is en niet van de vakantie kan genieten. Enerzijds baal ik ervan dat hij niet gezellig meedoet met ons gezin, aan de andere kant snap ik dat hij zich zorgen maakt, zich soort van schuldig voelt. Het liefst zou ik zijn telefoon afpakken zodat hij even rust heeft. Maar snap ook wel dat dat niet kan.
En ik heb ook medelijden met haar. Haar beste vriendin heeft sinds kort een vriendje en is dus veel minder beschikbaar, andere vriendin is op vakantie. Ze heeft net haar zoveelste baantje opgezegd omdat haar manager haar uitschold. Geen idee wat daarvan waar is, als ze echt slecht functioneerde had hij haar wel ontslagen lijkt me. Maar ze heeft dus geen werk meer en nu zit ze de komende 1,5 week (zo lang zijn wij nog weg) dus alleen en depressief te wezen. Ik zie al een fikse ruzie met haar ouders aankomen...
Any thoughts?

Vind het knap hoor hoe jullie ermee omgaan.
Wat ik me afvraag; is dit wel echt een leuke gezellige relatie op je 20e? Hij is nog zo jong en dan nu al zoveel problemen met vriendin. Ik snap dat jullie hem niks kunnen verbieden, maar ik denk dat het deze relatie niet gaat worden, je zoon wordt het dadelijk teveel, al die ellende.....

Kiki

Nee, het is geen leuke gezellige relatie, dat is net het hele punt. Maar we kunnen er niets mee/aan doen. Behalve zoon steunen en hopen dat hij wijs en standvastig genoeg is om niet meegezogen te worden.

Hij heeft heimwee en wil naar huis. Wat niet kan want we zitten in het buitenland. Ik baal dat we nu met zijn allen last hebben van háár stemming. Nu was vandaag ook wel een daldagje, veel regen en dus weinig afleiding. Dat helpt natuurlijk niet...