Trouw supporter van je eigen kind?

Aagje

Goh na 75 posts toch nog iemand gevonden die het net als ik sneu vind dat er voor 1 kind uit het team bijna nooit iemand is. Inderdaad op belangrijke momenten ben je er voor je kind, bij de club,op de (muziek)school, in de kerk of waar dan ook.
Dochter heeft ooit in dat demoteam ingevallen op een festival van het Nederlandse lied. Om te kunnen kijken moest ik zelf een kaartje kopen om het festivalterrrein op te kunnen. 17 euro voor iets wat ik echt niet leuk vond om 7 minuten naar mijn kind te kijken. Jammer van het geld maar ik was er voor mijn kind.

Wat zou een kind echt vinden

Ik lees hier in meerdere posts dat het kind er geen problemen mee heeft dat er niemand is om bij zijn/haar wedstrijd/optreden te zijn, maar wat zou zo'n kind er werkelijk van vinden? Ik sprak laatst met twee ouders tijdens de wedstrijd van één van onze kinderen, zij vertelden allebei dat hun vader en moeder nooit bij hun voetbalwedstrijden en trainingen waren geweest en dat ze dat heel erg vonden. Nu ze zelf jongens op voetbal hebben missen ze niet één wedstrijd om hun kinderen niet hetzelfde gevoel van desinteresse te geven. Ik heb zelf nooit op sport gezeten, maar als dat wel zo was geweest waren mijn ouders denk ik ook niet komen kijken, ze hadden totaal geen interesse in sport.

yaron

maar wat zouden de kinderen vinden wier ouders inclusief grootouders met grote regelmatig wel aan de lijn staan en altijd aangemoedeigd worden etc? Zouden die niet ook zoiets hebben van: joh mam/pap, af en toe kijken vind ik leuk, maar je hoeft niet elke keer langs die lijn te staan ;-)
gr Angela

altijd aanwezig

Ik ging wel met enige regelmaat mee naar voetbalwedstrijden van zoon toen hij nog op basisschool zat. Daarna hooguit 2, 3 keer per jaar. Mijn pubers vinden het niet erg dat hun ouders niet meer bij alles wat ze doen betrokken zijn. Zelfde deden mijn ouders en ik vond dat prima. Ik vind de aandacht nu wel eens over the top. Met als dieptepunt dat het afzwemmen van oudste bijna aan mij voorbij ging, omdat ieder kind niet alleen twee ouders maar ook vier grootouders, een tante en de oppas bij zich had en die moesten allemaal vooraan staan.
Het boeit me overigens weinig dat TS mij waarschijnlijk een ongeinteresseerde ouder zou vinden. Ik hoop alleen dat ze dat niet uitstraalt naar de kinderen.

tijden zijn veranderd

"Vroegah" toen ik zelf jong was (ben bijna 50) was het helemaal niet zo gewoon dat ouders bij trainingen gingen kijken en bij alle wedstrijden (ten minste niet bij de zwemwedstrijden). De enige ouders die gingen kijken bij uitwedstrijden waren die ons gereden hadden. Ik weet nog dat het voor de trainster elke keer weer een puzzel was om genoeg auto's te regelen (niet iedereen had toen een auto of wilde rijden).

Ik kreeg niet de indruk dat dat erg gevonden werd door mijn teamgenoten. Het was nu eenmaal gewoon zo.

Wij gingen zelf al veel jonger zelfstandig op de fiets naar training en naar thuiswedstrijden (ook in het donker) dan toen onze kinderen klein/jong waren. Het verkeer is nu eenmaal gevaarlijker geworden.

Tegenwoordig worden kinderen overal naar toe gebracht door ouders die dan ook blijven kijken Wat voor de ontwikkeling van het kind niet altijd goed is vind ik zelf. Soms is het beter om ook eens iets zelfstandig te doen.
En kinderen "doen" ook veel meer dingen. Muziekles, zwemles, sport, etc. Dat was in mijn jeugd ook niet zo, was vaak geen geld voor.
En als ik dan soms zie wie er bij de "hoogtepunten" allemaal opgetrommeld worden... oma's, opa's, ooms, tantes,... Dat doen wij ook niet met onze kinderen.

Maar in elk geval, wij als ouders gingen/gaan wel geregeld kijken bij wedstrijden enzo van de kinderen. Maar dan meestal om de beurt.

Maar zoals hierboven ook al gezegd. Helemaal geen belangstelling voor je kind tonen, begrijp ik ook niet zo goed. Helemaal niet als de rest van het team na afloop een knuffel krijgt ofzo en er eentje helemaal alleen achter blijft. Dan _kan_ een gevoel geven van "ik hoor er niet bij". En dat is verschrikkelijk (eigen ervaring).

Ik denk dat het heel belangrijk is dat een andere ouder die dat ziet dat kind ook even wat aandacht geeft. Het kind kan wel zeggen dat het niet erg is, maar is dat ook zo?

nog meer

Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is dat omdat er bij ons haast geen belangstelling was voor wat we deden, we in het algemeen "doorgeslagen" zijn en alles van onze kinderen willen volgen. En sommigen slaan daar een beetje in door.

Maar er zit natuurlijk wel iets tussen alles in de gaten willen houden en helemaal geen belangstelling tonen.

Dees

Ik heb je vraag drie keer gelezen zonder te snappen wat je bedoelt, of welk antwoord er al in besloten zou moeten liggen.

En verder vraag ik me af of iedereen beseft dat we in de rubriek puberteit zitten en niet in basisschool. Ik heb de tribunes bij de sport die mijn zoon bijna 10 jaar heeft beoefend de tribunes steeds leger zien worden.Als kinderen ouder worden, en ouders weinig hebben met sport en geen verenigingstijgers zijn is die afnemende afwezigheid heel gangbaar.

Helemaal niet

Voor de goede orde, ik heb het echt niet helemaal af laten weten. Toen ze jong waren ging ik ook nog wel eens kijken, terwijl er toen nog geen smartphones waren om de tijd mee te doden. Maar nou ook weer niet zo vaak dat ik wist welke ouders bij welk kind hoorden, laat staan wie er nou helemaal nooit kwam.

ALs je daar allemaal precies van op de hoogte bent, vraag ik me af of je nou wel echt zo opgaat in de prestaties van je kroost. Of dat je misschien ook zo de blubber zit te vervelen dat je om iets te doen te hebben maar op anderen gaat zitten letten.

kleine club

Zes jaar in hetzelfde team met wel eens wat wisselingen maar een vaste kern. Rijbeurten ingedeeld door de club dus na 6 jaar ken ik de meeste ouders wel.

ontaard

Ik voel me helemaal niet ontaard. Sinds mijn kinderen zelfstandig naar de sport kunnen gaan, doen ze dat. Dat betekent dat ik steeds minder ging kijken. Bij dochter op het laatst als ik moest rijden en thuis af en toe, bij zoon die nog sport idem. Mijn kinderen vinden het ook wel fijn als ik er niet altijd bij ben of man.
Eigenlijk doen de meeste ouders die ik ken dat zo maar ik ken ook nog ouders die wel steeds komen (17 jaar). Sommigen zeggen eerlijk dat het van hun kinderen niet hoeft maar dat ze het zelf zo leuk vinden. Ook kwam ik laatst een vader tegen die ik op het laatst bij de sport van dochter ook niet meer zag. Dat mocht niet meer van zijn dochter, zei hij, iets over schamen en loslaten had ze gezegd.
Kortom, er zijn allerlei redenen waarom mensen wel of niet komen, het is niet alleen onwil van ouders, oordeel niet maar leven en laten leven.
En zoals ik al eerder zei, die hele families die overal bij aanwezig zijn, dat hoeft voor mij niet. Er staat niets voor niets in de uitnodiging voor de diplomauitreiking van zoon dat er maar 3 gasten mogen komen. Mensen komen toch met meer maar dan is het wel duidelijk (hopelijk ) dat je beperkt mensen meeneemt en als dan iedereen alsnog het dubbele doet, dan zit de zaal vol (2 ouders, 2 zus/broer, aanhang in ons geval).

opa en oma

Mijn vader en moeder hebben 7 kleinkinderen en ze willen zelf ieder seizoen bij alle kleinkinderen 1keer kijken, ook bij de kleinkinderen die 150km verderop wonen. Twee jongens speken in hetzelfde team dus ze zijn 6 keer ergens langs de lijn te vinden of in de concertzaal.

Als opa moet optreden met de muziek zitten mijn kinderen ook in de zaal. Opa komt bij jou kijken, ga jij naar opa luisteren! Zo'n moeder ben ik dan ook. Meestal bij een klein optreden. Een concert van ruim 2uur klassiek was voor de toen nog jongere kinderen niet vol te houden en zouden de andere concertgangers dan teveel storen.

Wederzijds

Ha, die is een goeie Regenboog. Opa komt kijken bij jouw sport, jij gaat luisteren bij opa's concert. Mits dat mogelijk is, gezien leeftijd enzo.

Zoon

Zoon van ons is 30 en zelfs nu vindt hij het leuk als wij een keertje komen kijken.
Tegenwoordig komen we een enkele keer zo'n twee keer per jaar als het lekker weer is en wij in de buurt zijn.
Hetzelfde geldt voor onze dochter.
Komend seizoen zullen we vaker gaan kijken, omdat wij op zijn kind gaan passen als hij moet voetballen,.
Dit laatste vinden wij leuk om zo de band met zijn kindje te verstevigen.

ja maar..............

....... het is toch volkomen logisch (en nodig) om interesse in je kind te hebben. Maar valt en staat dat met een teamsport....?
Je kan 100 duizend dingen samen met je kind doen of mee beleven. Maar dat wil niet zeggen dat als kind op een teamsport wil dat je DUS als ouder elke zaterdag langs de lijn moet staan. Als je dat leuk vind, de tijd er voor hebt, prima, maar een must, nee. Natuurlijk wel naar belangrijke wedstrijden, net zo goed als je dat bij wedstrijden van turnen, of een uitvoering van muziek doet. Maar waarom (behalve als je er zelf sterk de behoefte, tijd en zin in hebt) élke zaterdag langs de lijn omdat er élke zaterdag een wedstrijd gespeeld wordt.
Stel dat de passie van mijn kind tekenen is. Dan toon ik interesse, kijk naar haar werken, denk mee over eventuele spullen die ze nodig heeft, denk mee, financier cursussen enz. Maar ik hoef toch niet úren naast haar te zitten als ze aan het tekenen is? Daar grote delen van de zaterdag aan te besteden? Waarom is een teamsport zo een item? Het is iets wat je kind leuk vindt. Net zoals een kind iets heel anders leuk kan vinden. Dan toon je interesse, maar verder is het het ding van het kind.

Bieb

Volgens mij ligt de kern van de vraag idd niet bij het feit of het om een teamsport gaat of niet. Dat is een punt erbij gekomen omdat het kind als eenling binnen het team geen aandacht had van ouders. Dan valt het misschien extra op.

Maar wezenlijk gaat het om de vraag of je als ouder betrokken bent op de hobby/bezigheid van je kind. En zo ja: in welke mate. Sta je er bij alle trainingen en wedstrijden (of lessen/bijeenkomsten of wat er maar hoort bij de hobby van je kind) kom je nooit, of iets (en wat dan?) er tussen in?

Aagje

Zeker niet iedere keer

Inmiddels zijn mijn zoons uit de leeftijd dat ik überhaupt nog ergens naar mee zou moeten. Jongste heeft 8 jaar gevoetbald, oudste 1 jaartje. Meestal zorgden we wel dat één van ons er een deel van de thuiswedstrijd bij was, en regelmatig gingen we ook mee naar uitwedstrijden. Zeker bij oudste (toen 7 of zo), omdat die nogal eens het pispaaltje van het team was, en de teamleider was vader van de pestkop dus zag nooit iets. Met de ouders van dat team had ik heel weinig, en ik was ook blij dat zoon na dat jaar wilde stoppen. Met de ouders van het team van jongste heb ik vele uren gezellig langs de lijn gestaan. Maar toen jongste wilde stoppen na de brugklas waren we ook wel blij dat het over was, en dat hij doorging in de muziek. Daar ben ik wel heel vaak bij (haha, ook omdat ik zelf ook speel). Niet altijd meer, zeker niet bij inval-orkesten ver weg. Opa en oma komen heel af en toe kijken (was ook zo bij de voetbal, eens per jaar of zo), ook bij de muziek niet te vaak, ze houden wel van muziek maar niet van blaasmuziek. Maar belangstelling gaat natuurlijk verder dan aanwezig zijn bij wedstrijden of concerten of andere prestaties! En ja, opa en oma hebben 7 kleinkinderen, die allemaal af en toe aandacht en belangstelling vragen. Dus kunnen en willen ze niet overal bij zijn, zelfs niet bij de wat specialere activiteiten.

Hockeyouders

Ik heb ouders wel eens horen zeggen dat ze wilden dat hun kind op hockey ging omdat ze dat voor zichzelf zo gezellig vonden. Kind trainen, ouders met elkaar wat flesjes witte wijn wegtikken. Of netwerken. Niet allemaal uit pure belangstelling voor de leefwereld van het kind dus.

skik

Skik

Jouw beschrijving komt duidelijk van horen zeggen. Op onze hockyclub ( en volgens mij ook bij andere clubs) wordt geen alcohol geschonken op tijden dat de jeugd aan het hockeyen is. Dat betekent dat er geen alcohol bij trainingen van jeugdleden geschonken wordt. Oftewel niet bij alle trainingen door de week waar jeugdleden aanwezig zijn. Bij wedstrijden op zaterdag wordt pas alcohol geschonken na een bepaalde tijd. Ik weet even niet vanaf hoe laat, maar volgens mij ligt dat tijdstip rond 16.00 uur. Dan is de jongste jeugd (basisschoolleeftijd) al lang vertrokken.

Opa's en oma's

Ik krijg wel eens jeuk van grootouders die met hun snuffert overal bovenop moeten staan. Van die types die nog net niet met een thermos hete koffie en een slaapzak voor de basisschool gaan liggen bij de de musical van groep acht. Ik heb al een paar keer meegemaakt dat er voor ouders geen plek meer was omdat zij al pontificaal op hun pond zuurkool vooraan zaten. Vorig jaar werd ik bij het eindexamengala nog weggeblaft door zo'n Ueberoma toen ik probeerde door een seniorenhaag heen te dringen om ook nog een glimp van mijn zoon op te kunnen vangen"want wij staan hier al vanaf vijf uur".

Kenfan

Ondanks dat ik hoop dat ik bij mogelijke kleinkinderen betrokken zal worden, heb ik ook zo mijn allergieën bij het jouw genoemde gedrag hoor . Ik heb niet het juiste karakter voor wat ik gemakshalve maar even volksbuurtmentaliteit noem, geloof ik. Families die in dezelfde straat blijven wonen, moeders die elke dag bellen (mijn dochter heeft na twee jaar al een schoonmoederprobleem wat dat betreft) en verontwaardigde blikken als bij de musical geen kaartjes voor grootouders beschikbaar zijn, pfff... Ik vraag me wel eens (een paar seconden) bezorgd af of ik niet te weinig van me laat horen.

Angela67

Mijn kinderen vinden het leuk als we komen kijken bij voetbal, maar ik ga niet staan roepen of schreeuwen, alleen als de rest van het publiek klapt klap ik mee. Als man of ik er een keer niet zijn krijgen we de vraag waar we waren. Het verschilt waarschijnlijk ook per club, dit is een kleine club en de ouders kennen elkaar bijna allemaal, in de rust gezellig samen koffiedrinken hoort er ook bij. Ik zie hier de ouders zelfs nog komen als de seniorenteams spelen, ik weet niet of ik dat later ook ga doen, dat duurt nog (maar) een paar jaar.

Grootouders overal bij hoeft van mij ook niet, bij het afzwemmen voor A en B was oma erbij en verder de rest van ons gezin, zo ook bij de afscheidsmusical. Verder komen ze alleen als het opa-en omadag is op de basisschool, dus niet bij sportwedstrijden of muziekuitvoeringen.

Motieven

Ik denk dat ouders een heleboel motieven hebben om wekelijks of tweewekelijks langs de lijn te gaan staan.
Een heleboel zijn al genoemd: ze vinden het zelf leuk, ze onderhouden hun sociale contacten, ze vinden het hun ouderlijke plicht, zijn bang er op aangekeken te worden als ze niet komen, willen voorkomen dat hun kind nog meer gepest wordt, hun kinderen vragen erom, hun betrokkenheid strekt zich zover uit dat ze geen wedstrijd willen missen, ze kunnen zelf niet meer sporten maar ervaren nog een beetje het teamgevoel en de voldoening door de wedstrijden van hun kinderen...
Iedereen heeft weer andere motieven. Niet iedereen is zich bewust van de eigen motieven. Niet iedereen is in staat zijn goede bedoelingen in de praktijk te brengen. Als eens wat minder ouders elke week zouden komen kijken, dan zouden de kinderen die nooit hun ouders langs de lijn zien staan een stuk minder opvallen.
Ik ken ouders die geen wedstrijd missen, altijd klaar staan voor de club, waarvan één dochter allang wil stoppen maar wel aanvoelt dat dat eigenlijk geen optie is in de ogen van haar ouders. Ik ken een opa die geen wedstrijd mag missen omdat de kleinkinderen precies in de gaten hebben welke wedstrijden, van wie en hoe vaak, hij bezoekt.
Ik heb ouders langs de lijn gezien die trainers uitschelden, trainers die kinderen kleineerden, ouders die veel te veel druk uitoefenden op hun kinderen. Vernederingen van tegenstanders tijdens gewone of kampioenswedstrijden door met dubbele cijfers te willen winnen.
Ik vraag me eerlijk gezegd meer dingen af over de ouders die wél elke week komen dan ouders die dat niet doen. Uitzonderingen daargelaten. Wat iemand zei over een kind met tekentalent vond ik wel treffend: als het competitie- en groepsgevoel wegvalt, sta je dan ook nog elke zaterdag naast je kind? En is dat erg?

Overigens kwamen mijn ouders elke week naar mijn wedstrijden kijken. Ik vond dat soms leuk maar later voelde het als een druk en durfde ik ook niet te zeggen dat ik wat anders wilde gaan doen. Ze hadden er zoveel tijd ingestopt! Mijn dochter, die een sport deed waar ik veel van hield en met liefde naar was gaan kijken, wilde dat vaak liever niet. (Soms wel gelukkig) Zoon doet een aparte sport maar wil geen wedstrijden doen, ook prima. Misschien hebben er van mij ook wel ouders gedacht dat ik niet betrokken was. Dat boeit me niks, want het tegendeel is waar en mijn kinderen weten dat als geen ander.

haha kenfan

Iedere klas heeft hier een viering en dan moeten er ook ouders buiten staan omdat er van sommige kinderen 4 grootouders zitten. Idioot vind ik het. Maar ja, wat doe je er aan?
Een keer zat ik achter zo'n oma met zo'n harde stem, die de hele tijd dingen riep als 'kijk Marietje nou! Ach! Oh, dat is ty-pisch Marietje!" terwijl ze de hele tijd naar het verkeerde kind zat te kijken.
Zit je daar een beetje net te doen alsof je kleinkind zo enorm goed kent, maar heb je niet eens door dat ze heel ergens anders was.

Benikki

Helemaal eens met jouw post!
De motieven om vaak bij de prestaties van je kind aanwezig te zijn kunnen heel zuiver zijn, maar er kan ook van alles mee resoneren, waarvan ze zich misschien niet eens bewust zijn.

Ik weiger me weg te laten zetten als iemand die niet geïnteresseerd is in het doen en laten van haar kinderen, louter omdat ik niet overal bij aanwezig ben. Interesse toon je mijns inziens door te praten, te vragen naar dingen die hen bezighouden en door dingen te faciliteren. Dit kan op meerdere manieren. Trouw langs de lijn staan bij sportevenementen is er één van. Maar beslist niet de enige en zelfs niet altijd de beste.

Gut, hadden mijn kinderen maar zo'n oma

dan had ik acuut de zwemles uitbesteed. Oh nee, we zitten idd in 12-18 jaar. In die leeftijd heb ik één kind die aan wedstrijdsport doet. Die vindt het vooral heel handig dat ik hem ergens heen rijd, en ik hoop op de tribune altijd maar dat ik niet op het verkeerde moment juich (blijft lastig, judo). Verder vindt hij het meer dan okee als er ander vervoer is en ik thuisblijf. Behalve op NK's, dan zijn we er bij. Zoon(17) heeft vanavond vervoer nodig naar gala, maar vriendelijk doch beleefd verzoek aan grote broer of hij wil rijden. Alles liever dan je moeder.....en bedankt.