Trouw supporter van je eigen kind?

ik las mn posting terug

en t lijkt zo of ik er altijd bij ben geweest, maar ik bedoelde als antwoord op belangrijke wedstrijden, ben je er dan : ja dan ben ik er. een aantal jaar terug speelde dochter landelijk en ging een van ons mee om te rijden, niet samen want je was echt wel een paar uur onderweg en zoon heeft daar niets. opa en oma vonden dat gewoon leuk om een keer te zien. Het is een sport die je niet altijd ziet.
De gewone wedstrijden kijk ik af en toe nog, omdat ik daar ook veel mensen ken en het is gezellig om bij te kletsen. Dochter vraagt t ook af en toe,mam kom je? Nou ja hoor, als ik niks op de planning heb dan kom ik wel.
Bij zoon ging man als leider altijd mee, ik keek wel eens toen hij jonger was en daarna niet meer. Heel soms ging ik nog even, dan haalde ik opa op want die vind dat ook leuk. Vroeger kon hij altijd zelf komen en dan fietste hij naar t voetballen en keek naar 2 kleinzoons tegelijk en 1 erna.
Ik vind dat ieder voor zich moet bepalen of het kan, al heb ik wel 1 x medelijden gehad. Broer en zus speelden tegen elkaar in de competitie en ouders waren er niet want hadden geen zin. Dat vind ik moeilijk te begrijpen. Als je andere kinderen hebt die er moeite mee hebben snap ik t wel, hier hoor ik dat ook wel eens dat t niet gaat met de anderen. Nou dan is dat gewoon zo.

Nodig

Je schrijft dat je kind support nodig heeft. Dat vind ik ook een oordeel. Waarom heeft je kind dat nodig? Kan hij geen wedstrijd winnen als je niet langs de lijn staat?
Zelf ben ik een ouder die graag naar voetbal kijkt. Ik ben daar in gerold hoor, vroeger vond ik er niets aan. Ik ben dus eigenlijk altijd aanwezig als zoon voetbalt. Man ook trouwens. Het scheelt dat onze dochter al ouder is, 16, en meestal uitslaapt op zaterdag. Die vindt het dus prima dat wij weg zijn. Zou ik andere, jongere kinderen hebben zou dit zomaar anders kunnen zijn. Eerder keken we ook altijd naar dochter, als ze een optreden had met haar dansgroepje etc. Doen we nu ook nog. Zoon ging vaak mee, met niet altijd zin, maar hij was jonger dus kon nog niet alleen thuisblijven.
Ik zie om me heen veel ouders die net zo betrokken zijn, maar ook ouders die bijna nooit komen. Ik oordeel daar verder niet over. Ze zullen daar hun redenen voor hebben. Soms vind ik het jammer voor het betreffende kind, maar de overige ouders moedigen dat kind vaak net zo goed aan als hun eigen kind.
Mijn ouders/schoonouders komen zelden kijken. Omdat ze te ver weg wonen en eigen activiteiten hebben. Bij andere kinderen zie ik wel opa's en oma's meekomen. Vind ik altijd leuk, maar vaak wonen zij wel in de buurt. Ik vind het prima dat mij ouders en schoonouders niet meekomen, zou ze ook nooit verplichten. Hooguit zou ik ze vragen bij een belangrijke wedstrijd.

interesse in de bezigheden van mijn kinderen

Is voor mij heel logisch en het verbaasde mij dat anderen dat niet of nauwelijks hebben. Door de ruim 25 posts hier heb ik wat inzicht gekregen in het waarom wel of niet. Dank daarvoor. Wat Kenfan zegt is ook een nieuw inzicht voor mij. Niet overal bij zijn, ze ook hun eigen wereld gunnen. Iets om over na te denken en eens een keer over te slaan. Met of zonder goede reden.

Wat ik dan niet snap dat de schrijver van #26 meent dat ik het hier ook niet mag bespreken. Volgens mij worden er hier wel vaker dingen besproken die bol staan van de (voor) oordelen.

Nogmaals het stellen van de vraag heeft mij er van meerdere kanten naar laten kijken, misschien zelfs wel gestimuleerd om het thuis eens anders aan te pakken. Jongste lekker laten ballen en dan met oudste de stad in of zo.

Triva

bij onze club zijn we het roerend met je eens qua prestaties. Alle kinderen krijgen daarom na afloop van de competitie een beker.

Soms kun je ook niets meer qua indeling op sterkte.
Wij hebben nu kinderen van 12 in de U19 staan die niet omhoog kunnen omdat de senioren niet met en tegen ze willen spelen en die zeker niet omlaag kunnen omdat ze in de U19 al 85% van de wedstrijden winnen. Helaas zijn er geen klasses in deze sport in de regio's alleen de landelijke toernooien zijn echt op sterkte .

Interesse

Mijn ouders hadden nooit echt interesse in onze bezigheden. Ze wisten wel zo ongeveer waar we ons mee bezighielden. X houdt van voetbal, bomen klimmen en fietsen, Y leest graag en spelt het liefst met poppen. Zoiets zeg maar. Maar ze gingen er echt niet naast zitten.
Als we een activiteit buitenshuis wilden doen mocht dat als het gratis was en niet op zondagmorgen.
Wilden we een betaalde activiteit doen (zoals voetbal) dan kon dat onder strikte voorwaarden want mijn ouders hadden weinig geld. Per jaar werd er bekeken of we een activiteit buitenshuis mochten doen en zo ja welke.
Niet alles kon maar bijvoorbeeld voetbal mocht wel want dat was niet zo duur en knutselclub mocht en scouting en gymnastiek en zwemvereniging en zo nog wat dingen.
Maar behalve de contributie betalen deden mijn ouders verder dan niets meer.Soms was er een jaar geen geld voor clubjes dus als we wel mochten waren we al heel blij daarmee.
Daar hadden ze geen tijd voor maar ook niet echt interesse in.
Wij waren al heel blij als we op een clubje mochten en ik vond het ook helemaal niet erg dat mijn ouders eigenlijk nooit kwamen. Of misschien moet ik het anders zeggen. Het kwam niet echt in mijn op dat het een optie zou zijn dus ik was ook niet echt teleurgesteld.
Als er vanuit de kerk iets werd georganiseerd (zoals een toneelstuk) kwamen ze wel kijken (al kan ik me niet indenken dat ze dat nou echt zo leuk vonden)

onverwacht leuk

Ik had helemaal niets met dat ballen, ben opgegroeid in een a-sportieve familie, vader en broers hadden ook niets met voetbal.
Zoontje ging op voetbal dus het leek me geen 'bal' aan om daarbij te gaan kijken, maar dat bleek ik onverwacht heel erg leuk te vinden, dus bij iedere wedstrijd waren we wel te vinden Uit- en thuis.
Het hele team was zo, want wij hadden dan eigenlijk teveel rijders voor de uitwedstrijd want iedereen ging.

Ook onverwacht leuk

Ook ik vind voetbalwedstrijden van zoons kijken onverwacht leuk, ik ga meestal naar de thuiswedstrijden en man naar de uitwedstrijden, als de jongens allebei thuis spelen zijn we er vaak samen. Één opa komt vaak een deel van de wedstrijd kijken, maar die woont in de straat naast het voetbalveld, de andere grootouders komen nooit kijken, want die wonen verder weg. De jongere kinderen gaan meestal mee, er zijn vaak wel vriendjes om mee te spelen. Ik vind het voor mijn kinderen wel belangrijk om er te zijn en de kinderen hebben uitgesproken dat ze het fijn vinden dat we er bijna altijd zijn. Bij trainingen gaan we niet kijken, dan staan we elke avond op het sportveld en de jongere kinderen hebben ook een sport, dat is één keer per week en daar is één van ons altijd bij, daar zijn geen wedstrijden. En ook bij optredens van één van de kinderen zijn we elke keer, nou ja, ze heeft maar twee tot drie keer per jaar een optreden. Ik vind het wel iets vanzelfsprekend om er bij te zijn zolang de kinderen het waarderen, maar ik begrijp goed dat ouders moeten werken, geen auto hebben of de jongere kinderen niet mee kunnen nemen. Geen zin of niet leuk vinden vind ik geen reden om niet te kijken, niet alles is even leuk, maar het gaat wel om je kinderen en dan kun je je er toch weleens over heen zetten en een keer te gaan kijken.

Regenboog

Hmmm dan was het een halve competitie waar het team van je zoon maar 1x tegen elke tegenstander speelt, niet uit én thuis. Anders had jouw zoon al twee wedstrijden voor gelegen op de nummer 2.

Maar ga eens in op wat ik verder zeg, is het werkelijk zo speciaal om kampioen te worden? Moet daar werkelijk alles voor uit de kast worden getrokken? Was het leuk voor de tegenstanders die wedstrijd? Wat doet jouw club voor de kampioenen?

Een keer kampioen worden is altijd leuk

Geen idee of ze uit en thuis tegen dezelfde clubs hebben gespeeld. Kinderen krijgen zelf de schema's. En alles uit de kast trekken? Er was veel publiek meer dan bij een gewone wedstrijd. Na afloop was er taart voor team en trainers/coach. En het was een leuke wedstrijd waarin ook de tegenstanders nog hun best deden om te scoren. Ze konden geen kampioen meer worden masr bij winst wel ons team het kampioenschap ontnemen. Er komen nog medailles voor de spelers.

precies

Medailles ja.. Gekocht door wie? Waarom toch? Wat krijgen de kinderen vd club die geen kampioen zijn geworden?

niks

Wie kampioen wordt krijgt een medaille. Wie geen kampioen wordt niet, die is een ander jaar aan de beurt. Jij bent wel heel erg van hetzelfde voor alle kinderen zeg! De een wel een medaille en de ander niet is echt geen onoverkomelijk drama voor degenen die geen kampioen werden. Dit is de tweede keer in jongste zijn 6 jarige balcarriere dat hij kampioen werd, Ik heb nog nooit jaloerse geluiden gehoord als er een ander team kampioen was en hij niet.

Doe niet zo moeilijk zeg!

idd onverwacht leuk

Mijn kind ging op voetbal en papa ging meestal kijken, want mama wilde uitslapen omdat jongste kind moest uitslapen Als de wedstrijden iets later begonnen waren we wel van de partij.

Toen wilde jongste ook op voetbal en omdat hun wedstrijden regelmatig tegelijkertijd zijn, moest mama er aan geloven: 8 uur uit verzamelen in een nabijgelegen dorp/stad.

Tot mijn verbazing vind ik het heel leuk, ben misschien wel de fanatiekste supporter van het team en verheug me zelfs op de wedstrijden op zaterdag. Zo kan het gaan.

Ik snap dat niet iedereen elke wedstrijd kan kijken, maar een beetje interesse in de hobby's van je kind vind ik vanzelfsprekend. Ouders die hun kind elke week 'dumpen' op de club of leuren om een lift voor een uitwedstrijd snap ik niet. Vaak zijn dat ook degenen die andere vrijwillige activiteiten voor de club (bardienst, wasje draaien, helpen bij toernooi) uit de weg gaan.

Maar goed, zo betrokken als ik bij voetbal ben ben ik ook met school en ook daar zie je dezelfde ouders niet.

Verder werd 'ons team' 7e en kregen zij allemaal een trofee van de coaches.

@Triva: bij voetbal zijn er geen 5 maar 11 poules per leeftijdscategorie dus kunnen ze iets beter indelen dan met slechts 5 niveaus. Voor die niveaubepaling spelen ze eerst in een korte bekercompetitie. Neemt niet wel dat je altijd uitschieters zult houden.

Regenboog

Je zet kinderen op de wereld en moedigt hun ontwikkeling aan. De eerste stapjes, de eerste woordjes alles wordt met gejuich begroet. Dan kiest het kind een hobby/sport die niet jouw ding is en dan stopt de aanmoediging en de support, ik kan mij daar zo weinig bij voorstellen.===

Dat de aanmoediging stopt, kun je niet aflezen aan wat jij als buitenstaander ziet. Soms wel, maar lang niet altijd.

Wij hebben nogal heftige dingen meegemaakt en als gezin waren we bij die situaties ​heel hecht. Meeleven en blij zijn voor en met elkaar kan op zoveel momenten.

Zelden

Ik ben wel eens een keertje gaan kijken, maar vaak was het niet.

Mijn aandeel was het opsnorren van voetbalschoenen als die op een onlogische plek hadden liggen te drogen, het leeghalen van de sporttas (Blegh) en tijdig wassen van de inhoud, het betalen van de contributie en het aanschaffen van nieuwe spullen. Ik heb geen spelinzicht, helaas, en tweemaal drie kwartier langs de lijn staan voelde als verloren tijd.

Gelukkig vonden zonen de sport leuk genoeg om ervan te genieten zonder moeder langs de lijn.
Hun vader reed geregeld een groepje bij uitwedstrijden, thuis keek hij ook weleens, maar lang niet elke week.

Triva

Mag een enkele wedstrijd wel gewonnen of verloren worden? Of is dat ook al uit den boze?
En wie de meeste wedstrijden wint is kampioen. Ik zie daar daar weinig problemen mee. De kinderen zelf al helemaal niet volgens mij. Alleen de laatse overgebleven maoisten zullen problemen hebben met een beetje competitie.

Interesse

Jij schreef : interesse in de bezigheden van mijn kinderen is voor mij heel logisch en het verbaasde mij dat anderen dat niet of nauwelijks hebben.

Je zegt steeds niet te willen oordelen maar zo'n opmerking wek je de suggestie dat jij jezelf een veel betere ouder vindt dan degenen die andere dingen willen doen op hun vrije zaterdagochtend dan rond een sportveld te hangen. De meesten daarvan zeker niet minder betrokken bij hun kinderen dan jij, alleen tonen ze die interesse op een manier die voor de buitenwereld minder zichtbaar is.

Lieve help, ik heb vier kinderen, en net zo weinig interesse in sport en competitiegedoe als zij in Downton Abbey. Dan verwacht ik ook niet dat ze samen met mij op de bank gaan zitten kijken. Dus toen ze er eenmaal zelf heen konden, ben ik zelden meer geweest. In jouw ogen had ik me dan ruim 15 jaar langs een sportveld moeten staan vervelen. En dan mag ik over een jaar of wat op voor de volgende ronde want anders ben ik ook nog dadelijk een waardeloze oma.

gelukkig niet

Als ik dit lees ben ik weer zoooooo blij dat mijn kind geen interesse heeft in een bal- of teamsport! (Dit heb ik dan ook niet aangemoedigd

Kind heeft wel een andere intensieve hobby waarvoor minsten twee maal per week lessen/trainingen e.d. zijn (soms vaker), dus genoeg halen brengen e.d.. Maar hierbij is het juist verboden/onmogelijk dat de ouders daarbij aanwezig zijn. Het is juist de bedoeling dat de kinderen zelfstandigheid en verantwoordelijkheid leren. Ook moet er vrijwel dagelijks thuis iets gedaan worden (en daar help ik heel soms bij). Ongeveer drie maal per jaar is er dan een speciale gelegenheid waarbij ouders en andere aanhang welkom zijn, en dat is dan ook echt genieten en volop bezocht. Ik ben zeer betrokken bij deze hobby, maar we staan dus absoluut niet wekelijks "langs de lijn".

(te veel) competitie is juist ongunstig bij jeugdvoetbal

Dit ondersteunt het punt van Triva:

https://decorrespondent.nl/6680/waarom-oranje-geen-wk-voetbal-wint-het-gaat-al-mis-bij-het-jeugdvoetbal/589898542200-7f77cca7

Best een inzichtgevende discussie voor mij. Kan me best voorstellen dat ik bijvoorbeeld in de ogen van Zo'n een ouder ben die mijn kind dumpt en niet betrokken ben.

Want als ik meer dan één kind had en een partner die op de dag van de sport werkte, dan zou ik thuis een dikke knuffel geven, doe je best en veel plezier zeggen en het daar bij laten.
En op school helpen doe ik amper, sterker nog, bij de meeste dingen met ouders kom ik niet.

Omdat ik mijn betrokkenheid niet zo uit als sommige anderen kunnen zij daaruit opmaken dat ik niet betrokken ben. Ik kan vast ook allerlei dingen noemen die ik doe en sommige anderen niet, maar ik betwijfel of ik daarmee meer betrokken ben. Anders denk ik.

Eén keer per jaar

Mijn zoon hockeyt en ik ga één keer per jaar kijken. Toen hij nog klein was moest ik twee keer per week mee naar de training omdat hij daar nog niet zelfstandig heen kon, ik heb mijn portie langs de lijn wel gehad. Gelukkig vindt man hockey wel leuk en gaat hij mee naar alle wedstrijden. Hij fluit en coacht ook soms. Ik vraag wel altijd bij thuiskomst of hij een leuke wedstrijd of training heeft gehad, maar ik vind het echt supersaai verder.

skik

Gejuich brrr

Ik ga alleen kijken bij de kinderen bij bijzondere uitvoeringen en gelegenheden, bv afzwemmen, een slotvoorstelling of de diplomauotreiking.

Persoonlijk vind ik dat 'ouders aan de lijn fenomeen' (vrij in te vullen voor alle activiteiten) vrij hysterisch, iedere scheet die je kind doet wordt toegejuichd, werkelijk overal zijn de ouders bij en staan ze met de neus vooraan. Ik doe daar niet aan mee. Het is de hobby/sport van mijn kinderen, niet van mij. Het is hun wereld, met hun vrienden en alles wat daarbij hoort.
Ik vermoed dat ik een uitzondering ben, en wellicht zien andere ouders mij als niet betrokken.

Amsterdamse

Ik ben erg ontaard wat dat juichen betreft. Ik sta lekker te kletsen en als de rest begint te juichen kijk ik gauw of ik een arm omhoog moet steken of moet klappen )

Mijn man is heel lang betrokken geweest bij jeugdvoetbal. Wat ik daarvan meegekregen heb, is dat er een totaal gebrek aan belangstelling van ouders kan zijn, zodanig dat er acties bedacht moeten worden om die mensen eens een keer zover te krijgen dat ze komen. De kinderen weten waarschijnlijk niet beter dan dat hun ouders dat niet doen, maar dat is dan weer het andere uiterste. Dat gebrek aan belangstelling komt ook tot uiting bij de klusjes die gedaan moeten worden, het zijn altijd dezelfden. Maar goed, daar deed ik ook aan mee. Eens in de zoveel tijd een was draaien vond ik wel genoeg eigenlijk.

Bij sporten waar élke week wedstrijden zijn, heb ik echt niet de behoefte gehad om daar steeds bij te staan, maar als wedstrijden tot de hoogtepunten van het sportjaar behoren, vind ik het dan weer wel vanzelfsprekend om te gaan. Maar ik zit daar dan echt voor kind, niet omdat ik er zelf helemaal in op ga.

caesar

'Mag een enkele wedstrijd wel gewonnen of verloren worden? Of is dat ook al uit den boze?'

Lees eens gewoon goed wat ik zei. Het gaat er om dat je vier keer per jaar een treetje omhoog of omlaag moet kunnen. Dat is bij voetbal geen enkel probleem gezien de vele teams. Verdeel het jaar in stukjes van 6 wk en wie er na 3 of 4 wk alles gewonnen heeft gaat na die periode een trapje hoger. Wie alles verloren heeft gaat een trapje lager.

Triva

Maar dat gebeurt toch al? Na de zomer worden teams ingedeeld door de KNVB op advies van de clubs. Verliezen ze alles of winnen ze alles kunnen ze zelf een verzoek indienen om een hogere of lagere klasse ingedeeld te worden. Ook deelt de knvb de teams in de herfst opnieuw zelf in als ze dat nodig vinden. Na de winterstop gebeurt dat opnieuw. Zo startte mijn jongste in de 08 dit jaar in de eerste klasse. Verloor alles en ging toen in oktobet naar de tweede klasse (door de knvb opnieuw ingedeeld). Won daar alles dik en startte na de winterstop weer in de eerste klasse. En werd daar vervolgens tweede in de poule. Bovendien gaat de 08 en 09 volgend jaar heel andersspelen dus de knvb is hier wel degelijk mee bezig.

Teams die het hele jaar alles dik winnen of verliezen zie ik met voetbal een stuk minder als met korfbal. Mijn dochter heeft dit jaar alle wedstrijden verloren. En bij korfbal worden teams al drie keer per jaar opnieuw ingedeeld.

indelen

Dat indelen op basis van advies van clubs, daar gaat het mis. Bij de sport die mijn dochter beoefende, gebeurt dat ook. Ze baalde altijd als er teams van bepaalde clubs in de competitie zaten. Dan wist je al dat die kampioen werd want die clubs willen zoveel mogelijk (jeugd)kampioenen hebben en deelden graag de teams te laag in. Niet leuk want je was blij als je dan maar met 4-1 verloor. Lijkt me ook niet leuk voor dat team zelf maar dat ter zijde. Je ontmoette ze 2 x, dus 2 x verliezen. Mijn dochter heeft ook wel eens een kampioenswedstrijd tegen zo'n team moeten spelen. Inderdaad, hele families juichend langs de kant met sirenes etc. En dan met 12-0 winnen. Topprestatie hoor.
Mijn dochter is inmiddels na 9 jaar gestopt met de sport, mede hierdoor, ze wil het wel weer oppakken als ze gaat studeren.