Trouw supporter van je eigen kind?

Ik ben zo'n moeder die niks met ballen heeft, tenzij het om een EK of WK gaat (ja heel hypocriet) en liever ook niet gaat. Gelukkig is mijn man daar wel van en die ging ook als het even kon.

ja en nee

We zijn er regelmatig bij, bij wedstrijden van de kinderen, maar zeker niet altijd. Dat is ook niet te doen met 4 kinderen die allemaal wat anders doen. En ik vind het ook lang niet altijd leuk. Soms neem ik zelfs een boek mee en ga ergens in een hoekje zitten

Wij doen ons best

Wij doen ons best maar met vier sportende kinderen op zaterdag lukt het niet altijd om even te komen kijken bij alle vier. A.s. zaterdag ben ik alleen en twee kinderen hebben een voetbaltoernooi en een een atletiekwedstrijd. Redelijk bij elkaar in de buurt dus ik ga denk ik maar een rondje fietsen zodat ik bij atletiek 1 of 2 onderdelen kan zien maar ook bij mijn jongste van zeven kan kijken. De oudste heeft zaterdag pech. Ik kan niet overal aanwezig zijn.

En zo plannen wij altijd onze zaterdag. Wie kijkt waar. Opa's en oma's en dergelijke trommelen wij nooit op om naar wedstrijden te kijken.

Dat het niet altijd lukt snap ik

Zeker met 4 kinderen is het soms een hele puzzel om ze overal op tijd te krijgen en dan ook nog kijken is niet altijd in te passen, helemaal logisch.
Voor mij persoonlijk geld toch wrl dat ik bij zo'n wedstrijd als afgelopen zaterdag wil zijn om mijn kind aan te moedigen. Het kampioenschap was in zicht maar er moest nog wel gewonnen worden. Veel supporters langs de lijn is dan fijn.
Opa en oma optrommelen doen we niet iedere werk hoor. Ieder seizoen komen ze 1keer kijken naar ieder kleinkind. We hadden het zo geregeld dat ze een werk eerder naar ander kleinkind gingen en dan afgelopen week bij de kampioenswedstrijd van 2 kleinkinderen waren. Jongste speelt in hetzelfde team als zijn neef.

@Kaaskopje zou je ook niet gaan als je kind je support nodig zou hebben tijdens een wedstrijd om het kampioenschap?

ik wel

bij dochter en man bij zoon. Is er een belangrijke wedstrijd dan allebei en opa en oma, soms oom en tante ook even. Gewoon voor de support en gezelligheid. Anders kom ik daar verder niet meer qua rijbeurt etc want kinderen zijn al ouder.

Ik heb het nooit gedaan. Mijn man moet altijd op zaterdag werken en dan met drie kinderen van wie twee ADHD en één ASS is dat geen pretje. Er was plek voor hooguit nog een teamgenoot in de auto dus dat schoot qua meerijden niet op en met een ASS-er langs de lijn was echt een onmogelijkheid.
We zijn een keer met het hele gezin geweest, man had speciaal vrijgenomen. ASS-er raakte zo over zijn toeren dat we eerder zijn vertrokken en ik achterin heb moeten gaan zitten om hem te fixeren. Hij gilde en trapte de hele boel bij elkaar.
Wij zijn dus zo'n gezin dat nooit komt kijken. En daar ook op aangesproken is.

vaak

Ik ben er heel vaak, maar heb het dan ook makkelijk met slechts 1 kind in een sport die ik ook leuk vind.

Ik ben de teamleider, dochter doet dat op de baan.
Vorig seizoen waren alle ouders er elke wedstrijd, nu ze een leeftijdscategorie hoger spelen is dat niet meer zo.

Maar wat je ziet is dat met name de ouders van kinderen die meer toernooien spelen en vaker trainen er meer bij zijn omdat ze ook naar elkaar trekken tijdens die trainingen en toernooien.

Mijn dochter wil bv wel dat ik ergens aanwezig ben zodat ze tussen de partijen naar mij toe kan om even stoom af te blazen, maar niet dat ik langs de baan zit te kijken. Daar heeft ze haar coach voor.

Hier

Wij proberen het een beetje te verdelen. Twee kids en twee ouders dus dat lukt meestal wel. Bij de jongste (11) vind ik het iets belangrijker dat er iemand bij is. Oudste (15) gaat al meer haar eigen weg dus rijdt ook wel eens mee naar een uitwedstrijd. Bij een thuiswedstrijd gaat ze meestal zelf naar de club en komt 1 van ons de tweede helft kijken.
Toen ik zelf jong was, waren er mijn ouders er nooit als het om sport ging. Of het moest net uitkomen ofzo. Groot gezin, eigen bedrijf en volgens mij hadden ze niks met sport. Voor mij nu des te meer een reden om onze kinderen wel aan te moedigen. Maar een keertje niet, daar krijgen ze ook weer niks van ;-)

verbazing

Ik verbaas me daar wel eens over, ouders die iedere wedstrijd en zelfs trainingen, soms met opa's en/of oma's en andere familieleden iedere keer weer langs de lijn staan. Waar halen ze de tijd vandaan. Sinds mijn man na 5 jaar geen trainer/coach meer is, proberen wij wel wedstrijden mee te pakken maar dat lukt niet iedere zaterdag, laat staan met zijn tweeen of meer. Het dichtstbij wonende familielid woont op 3 kwartier rijden, die hebben zelf kinderen met sporten en opa en oma wonen 2 uur rijden bij ons vandaan. Ik zou het overdreven vinden als ze zouden komen kijken. Bovendien hebben ze meer kleinkinderen, dus dat zou een hele toer op de zaterdag worden en dat met een dementerende opa achter het stuur.
Sowieso, ik verbaas me geregeld met hoeveel mensen sommigen komen bij diploma uitreikingen, musicals van de basisschool etc komen kijken. Dan staat er in de uitnodiging: maximaal 4 mensen mee als gast, zijn er families die met zijn twintigen komen.

Eh nee...

Ik ga zelden kijken naar de sportieve prestaties van mijn jongste dochter (de rest van mijn kroost heeft netjes mijn a-sportieve genen geërfd). Als het een thuiswedstrijd is, of ik moet rijden, dan wil ik wel eens blijven kijken. Maar ik vind het echt zóóó ontzettend saai en zonde van mijn tijd.

Opa's en oma's heb ik nog nooit opgetrommeld, ook niet voor zwemdiploma's trouwens. En ik hoop dat, mocht ik ooit oma worden, ik ook niet naar dit soort dingen "hoef". Maar misschien denk ik er dan wel heel anders over, wie weet.

Jippox

Als het om een echt erg belangrijke wedstrijd zou gaan... misschien wel. Ook afhankelijk van waar het plaatsvindt. Wij hebben geen auto, nooit gehad ook. Toen de kinderen kleiner waren gingen we trouw naar hun turnwedstrijden en stonden we langs de kant om ze te zien twirlen achter de fanfare aan. Man heeft een voetbalhart en ging zo vaak hij kon naar voetbalwedstrijden van dochter. Ik zat weer vaker in kleedkamers van zwemles en turnen. Ik heb gewoon niet zoveel met voetbalwedstrijden, op EK's en WK's na. Wat meespeelt, is dat ik ook het gevoel heb daar voor spek en bonen te staan. Ik zie amper wie de bal heeft.

Kijken is erg belangrijk, ik heb ervaren als kind dat mijn broer en ik dezelfde sport beoefenden en mijn ouders altijd in de sporthal aanwezig waren maar altijd bij mijn broer zaten te kijken.

Dat is frustrerend voor een kind, want dan zitten ze (na weken aandringen) eindelijk eens op de tribune bij je wedstrijd hoor je ze ineens juichen terwijl er helemaal niets om te juichen gebeurd in het veld. Als je later navraagt zegt je moeder de andere westrijd was interessanter dus daar keken we naar....m.a.w. wel naast het veld zitten maar alsnog niet kijken.

Die ervaring heeft mij toen beslissen dat ik zoveel mogelijk aanwezig wil zijn bij het sporten van mijn eigen kind. Niet per se juichen of roepen maar wel mijn interesse tonen.

altijd

Ik ben de trouwste supporter van mijn dochter. Gelukkig geen verplichting voor ooms tantes en grootouders om mee te gaan. Ze doet alleen geen teamsport en daar heb ik dan weer mazzel mee. Ik kon vroeger nooit met een bal, zat altijd als laatste op de bank, werd ermee gepest, ook door de leraar. En dat gaat nooit meer weg. Het is verder best goedgekomen met mij hoor, maar ik gruwel van alles dat met "gezellig samen sporten" te maken heeft. Voor ons gelukkig geen teamsport met bal.
Misschien kun je dat ene kind dat net zulke ouders heeft ook ondersteunen of supporten. Zit je daar nou echt alleen maar voor je eigen kind?

supporter van het hele team

En voor punten van dat ene kind juichen we net zo hard als voor punten van ons eigen kind. Ze zijn tenslotte een team, iedereen helpt mee met de opbouw van een aanval en als er dan gescoord wordt juichen we.
Dees wat erg, ouders die langs de lijn zitten en dan niet naar jouw wedstrijd kijken, omdat er niks aan is.
Heb wel eens meegeholpen met een scholen toernooi en daar waren de wedstrijden van de groepen 8 interessanter dan die van de groepen 3 maar dat maakt niet uit. Zo'n groep 3 krioelend om een bal moet het nog leren en tegen de tijd dat ze in 8 zitten zie je de vooruitgang.

op zoek naar beweegredenen

Ik was en ben op zoek naar het waarom. Ouders die niet komen kijken naar het gebal van hun kind, omdat ze niks hebben met ballen, daar kan ik mij moeilijk in inleven. Je zet kinderen op de wereld en moedigt hun ontwikkeling aan. De eerste stapjes, de eerste woordjes alles wordt met gejuich begroet. Dan kiest het kind een hobby/sport die niet jouw ding is en dan stopt de aanmoediging en de support, ik kan mij daar zo weinig bij voorstellen.

Kaaskopje schreef dat ze er net veel aan vindt, omdat ze niet kan zien waar de bal is wie de bal heeften wat er gebeurt. Daar heb ik nu een beeld bij en snap dat zij niet vask heeft gekeken naar haar ballende kind.
Nooit kijken, omdat je niet van het spelletje houd is zo vaag voor mij. Je houdt toch van je kind en als dat kind kampioen kan worden is het toch fijn voor het kind als daar een ouder bij is lijkt mij.

Ik vind dat hele teamsportgedoe met competities niet goed. Als een team ongeslagen kampioen wordt en er zijn in die competities ook teams die misschien maar 1 of 2x gewonnen hebben dan is die competitie niet goed ingedeeld. Er zou veel sneller op en neer bewogen moeten worden in teamsport (en ja ik ben bestuurslid, wedstrijdsecretaris, zaalhuurfunctionaris en ledenadministrateur geweest dus ik weet wel dat dat lastig is) gedurende een jaar. Elk jaar weer hetzelfde gezeur bij de indelingen: je moet dan opgeven of een team zeer sterk is (1) en dan aflopend naar zeer zwak (5) en er zijn elk jaar maar een paar teams die een 1 of 2 krijgen maar vervolgens zit jij met je zwakke team bijna alles te verliezen en is er voor die tegenstanders niks aan want die winnen bijna alles.

Vervolgens zijn er dan clubs die van alles uit de kast trekken voor de jeugdteams die kampioen zijn geworden: worden op een aparte dag gehuldigd, krijgen een tshirt en weet ik wat allemaal nog meer. Alsof de teams die niet kampioen zijn geworden niet veel meer geleerd hebben en de teams die nooit gewonnen hebben ook niet recht hebben op een feestje. Als clubs het niet doen wordt er nog teveel gedoe aan gegeven en ik vind dat echt verdrietig. Een kampioen ben je als je landelijk de beste bent in je leeftijd, niet toevallig omdat je in het beste team zat in een bepaalde competitie. Is ook heel leuk als een club kampioen kan worden terwijl net jouw kinds team de tegenstander is. Extra veel gejoel en gedoe en alles uit de kast halen ten koste van andere kinderen. Ik heb eens meegemaakt dat mijn kinds team echt dik werd ingemaakt en er een ander team van die club aan de kant stond en ze gingen opjutten (ze kenden elkaar natuurlijk goed) om nog meer te scoren, te vernederen etc Waarom?

Dus zoals ik al zei: 4x per jaar op en afstromen en dat hele kampioenengedoe vergeten, wordt de sport een stuk leuker van en kunnen opa en oma gewoon een keer komen kijken ipv bij dat kampioensgedoe.

Ik ga zeker niet elke wedstrijd kijken. Wel af en toe maar niet elke week. Ik heb meer kinderen en vaak hebben ze dus ook tegelijk activiteiten of ik moet tussendoor een ander kind halen en brengen. Logistiek is dit erg lastig.
Daarnaast vind ik sport ook niet zo belangrijk. Ik zie het meer als hun activiteit. Natuurlijk kom ik graag af en toe kijken maar elke week lukt gewoon niet. Het is ook inderdaad niet mijn eerste prioriteit en er zijn vaak andere zaken die belangrijker zijn.
Bij een hele speciale wedstrijd (kampioenschappen) kom ik wel kijken als het enigszins kan.
Mijn man heeft een eigen bedrijf waarmee hij ook in de weekenden soms druk is.
En als hij een dagje vrij heeft of kan krijgen dan is een wedstrijd bij wonen ook niet de eerste activiteit waar hij aan denkt. Hij gaat dan liever wat leuks doen met de kinderen die geen wedstrijd hebben.

Mijn ouders kwamen vroeger ook nooit kijken bij onze sportactiviteiten. Dus ik ben dat ook niet zo gewend. Ik vond dat niet echt erg als kind. Ik kan me in elk geval niet herinneren dat ik er moeite mee had. Mijn ouders waren druk met de boerderij en met de kinderen en het huishouden. Onze activiteiten waren echt iets van ons en daar hielden mijn ouders zich niet mee bezig.

Jeuk!

Ik krijg eerlijk gezegd enorme jeuk van dit soort veroordelende vragen. Ouders die niet langs de lijn staan zijn jou geen verantwoording schuldig hoor.

Knuffel / bloemetje(het icoontje kan ik hier niet neerzetten) voor jou Marianne! Schouders ophalen hoor, het ligt niet aan jou dat sommige mensen zo graag en makkelijk oordelen.

Triva

Hoezo niet eerlijk als je ongeslagen kampioen kunt worden? Het was echt een nek aan nek race. De nummer 2 kon bij winst nog kampioen worden maar zij verloren van de nummer 4 uit de poule. De nummers 1 2 en drie uit de poule zaten heel dicht bij elkaar en nummer 4,5 en 6 zaten daar kort achter. Zelfs de nummer 6 had wedstrijden gewonnen. Alleen de nummer 1 had alles gewonnen. Het waren ook echt wedsttijden met kleine overwinningen. 5-3 6-5 en zo. Er was in de hele poule geen walk-over geweest waar met 16-0 gewonnen was.

Het was niet bedoeld als oordelende vraag.

Ik vind het gewoon heel sneu voor dat ene teamgenootje waar nooit iemand voor komt kijken. Leer nu dat het soms moeilijk is door de diagnose van brusjes, daar heb ik nooit bij stilgestaan met mijn nadh kinderen. Wellicht is de reden die het bewuste kind aanvoert "mijn vader vindt er niks aan" niet de echte reden maar een smoesje om het vragende kind (sorry de mijne) de mond te snoeren. Wie zal het zeggen? Ik kan het beter hier vragen dan op de club, hier is het anoniem en "veroordeel" ik niemand persoonlijk.

Interesse

Het lijkt mij belangrijk interesse te tonen in de bezigheden van je kind. Ook als het een activiteit betreft die je zelf niet zo interessant vind. Dus geregeld eens kijken naar de inspanningen en prestaties van je kind tijdens een sportwedstrijd of training is toch niet teveel gevraagd. Persoonlijk vind ik dit bij jonge kinderen belangrijker dan bij oudere, maar ook daar kan je over van mening verschillen. Sommige mensen trekken inderdaad alles uit de kast bij belangrijke wedstrijden. Prima. Maar wat mij betreft is het belangrijkste om interesse tonen. Zelfs als er nooit gestreden wordt om een kampioenschap.

Jouw kind is kampioen geworden en heeft alle wedstrijden gewonnen? Hoe kan het dan nog spannend geweest zijn?

Maar goed, het zal een goede competitie geweest zijn, dat is een vorm van geluk hebben, meestal is dat niet zo. Staat los van het feit dat het beter is om veel op en af te stromen en helemaal niet bezig te zijn met kampioen worden.

Spannend

Als mijn kind de laatste wedstrijd had verloren en nummer 2 uit de poule had gewonnen dan was jongste geen kampioen geweest. Dus ja tot de laatste wedstrijd spannend.

Wat dacht je van ...

dat je kinderen krijgt om ze ook weer los te laten? Dat het goed is dat ze ook een eigen wereldje waarin ze uitstekend functioneren zonder dat er een ouder zelfs maar aan de zijlijn staat? Ik betaal de contributie, pas etenstijden aan, zorg dat het tenue gewassen is, wens 'm succes en informeer bij thuiskomst naar het resultaat en was ook niet te beroerd om de verplichte kantinediensten te draaien. Vind ik support genoeg, tenslotte zit hij op die sport, niet ik.

Ik vind je postings bol staan van de oordelen, mensen die vinden dat je geen kinderen krijgt om naar de creche te brengen redeneren net zo.

Vragen

Ik denk eigenlijk dat je het niet zou moeten vragen, niet hier en niet op de club. Het verbaast me dat je vindt dat dit soort keuzes van andere ouders en hun beweegredenen jou iets aangaan en dat je er dan vervolgens iets van zou moeten vinden.